Maurice Schumann | |
Maurice Schumanna w 1969 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
Przewodniczący Senackiej Komisji Kultury i Oświaty | |
1986 - 1995 (9 lat) |
|
Poprzednik | Leon Eeckhoutte |
Następca | Adrien Gouteyron |
Senator | |
1974 - 1998 (24 lata) |
|
Okręg wyborczy | Północ |
Grupa polityczna |
UDR (1974-1978) RPR (1978-1998) |
minister spraw zagranicznych | |
22 czerwca 1969 - 15 marca 1973 r. ( 3 lata, 8 miesięcy i 21 dni ) |
|
Prezydent | Georges Pompidou |
Premier |
Jacques Chaban-Delmas Pierre Messmer |
Rząd |
Chaban-Delmas Messmer I |
Poprzednik | Michel Debre |
Następca | André Bettencourt |
minister stanu | |
5 kwietnia 1967 - 10 lipca 1968 r. ( 1 rok, 3 miesiące i 5 dni ) |
|
Prezydent | Charles de Gaulle |
Rząd | Pompidou IV |
Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Zgromadzenia Narodowego | |
12 grudnia 1962 - 2 kwietnia 1967 ( 4 lata, 3 miesiące i 21 dni ) |
|
Legislatura | II e |
Poprzednik | Maurice-René Simonnet |
Następca | Jacques Vendroux |
29 stycznia 1959 - 14 kwietnia 1962 ( 3 lata, 2 miesiące i 16 dni ) |
|
Legislatura | ja ponownie |
Poprzednik | Pierwszy prezydent |
Następca | Maurice-René Simonnet |
Zastępca | |
1945 - 1973 (28 lat) |
|
Grupa polityczna |
MRP (1945-1958) RPCD (1958-1962) CD (1962-1967) UDV e (1967-1968) UDR (1968-1973) |
Prezydent z MRP | |
1944 - 1949 (5 lat) |
|
Poprzednik | Pierwszy prezydent |
Następca | Georges bidault |
Biografia | |
Data urodzenia | 10 kwietnia 1911 |
Miejsce urodzenia | Paryż ( Francja ) |
Data śmierci | 9 lutego 1998 |
Miejsce śmierci | Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
SFIO Młoda Republika |
Zawód | Dziennikarz |
Maurice Schumann , urodzony dnia10 kwietnia 1911w Paryżu i zmarł dnia9 lutego 1998w tym samym mieście (pochowany w Asnelles w Normandii, niedaleko plaży, na której wylądował w 1944), jest mężem stanu , dziennikarzem i pisarzem francuskim .
Dołączył do generała de Gaulle w Londynie, gdy tylko soonczerwiec 1940i zostaje rzecznikiem Wolnej Francji . Był jej głosem w Radiu Londyn podczas całego konfliktu.
Jest jednocześnie wiernym gaullistą, chadeckim i przekonanym Europejczykiem, jednym z założycieli Ludowego Ruchu Republikańskiego , którego jest pierwszym prezydentem. Poseł Północy przez trzydzieści lat, następnie senator przez piętnaście lat, kilkakrotnie mianowany ministrem stanu w rządach Georgesa Pompidou i zakończył karierę w rządzie jako minister spraw zagranicznych (1969-1973).
Został wybrany do Académie française w 1974 roku.
Syn przemysłowca włókienniczego pochodzenia alzackiego , Maurice Schumann studiował w szkołach średnich Janson-de-Sailly i Henri-IV , a następnie na Sorbonie ( Wydział Literacki w Paryżu ). Jest synem Teresy Michel, córki doktora Maurice Michel de Namur. Absolwent filozofii, pod koniec studiów wstąpił do dziennikarstwa w Agencji Havas (1935-1939), jego artykuły publikował w Grand Reportage , gdzie pełnił funkcję zastępcy szefa, oraz we wrześniu (pod podpisem André Sidobre lub Maurice'a). Jacques), Temps present , Intellectual life , Aube , Réalités et entreprise, gdzie jest publicystą polityki zagranicznej.
Ożenił się z Lucie Daniel (1920-2014), z którą miał trzy córki: Christine, ur wrzesień 1945, Laurence, urodzony w Luty 1948i Béatrice, urodzona w In Marzec 1951.
Przed wojną był członkiem Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO).
W 1939 roku zgłosił się na ochotnika jako tłumacz wojskowy w brytyjskich siłach ekspedycyjnych , a następnie wyruszył do Saint-Jean-de-Luz dla Anglii.21 czerwca 1940na pokładzie polskiego statku M/S Batory (en) i otrzymawszy list polecający od Daniela-Ropsa, redaktora La France et son army , wstąpił do generała de Gaulle'a . Zostaje rzecznikiem Wolnej Francji . Jego głos jest regularnie słyszany w programie Honneur et Patrie w Radio Londyn . Interweniuje tam ponad 1000 razy między17 lipca 1940 r i 30 maja 1944 r.
Wyjechał do Londynu w 1944 roku, aby wziąć udział w bitwie o Francję , najpierw armii brytyjskiej, a następnie z 2 nd AD , pod rozkazami generała Pierre Billotte . Wysiada6 czerwcaw Asnelles w Normandii z misją nawiązania łączności z francuskimi siłami wewnętrznymi . Wita go André Berthaud, którego ogród przylega do plaży Asnelles. André Berthaud jest więc pierwszym Francuzem na francuskiej ziemi, jakiego spotyka Schumanna. Poddaje się urokowi tej małej wioski i postanawia, że jest to miejsce, w którym zostanie pochowany.
11 czerwcaskorzystał z konferencji prasowej na trawniku Château de Creullet , kwatery głównej desantu, aby wysłać wiadomość od De Gaulle'a do generała Montgomery'ego: poprosił go o oszczędzenie francuskich cywilów podczas nieprecyzyjnych strzałów od czasu łodzi.
14 czerwca 1944zorganizował wizytę generała de Gaulle'a w Bayeux. Następnie aktywnie uczestniczył w wyzwoleniu Paryża .
W 1946 roku pułkownik Passy splamił ten obraz, oskarżając Schumanna o to, że nie odważył się skoczyć ze spadochronem. Ten z owrzodzeniem prosił generała de Gaulle'a o „znak współczucia”. De Gaulle odpowiedział mu listem, którego tekst był znany Le Canardowi enchaîné i który opublikował6 listopada 1946 :
De Gaulle'owi przypisuje się następującą reakcję na wiadomość o nawróceniu Maurice'a Schumanna z judaizmu na katolicyzm w 1942 r .: „To sprawi, że jeden chrześcijanin będzie więcej, a nie jeden Żyd mniej”. "
Zaraz po zakończeniu wojny wznowił działalność dziennikarską i był dyrektorem politycznym dziennika L'Aube do 1951 roku.
W 1944 członek założyciel Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP), chadeckiej partii politycznej, zasiada w Tymczasowym Zgromadzeniu Konsultacyjnym . Był przewodniczącym grupy parlamentarnej MRP, następnie przewodniczącym partii od 1945 do 1949 i wreszcie honorowym prezydentem od 1949. Na prośbę Jeana Catrice'a , lidera MRP na Północy, do przewodzenia ruchowi w pierwszych wyborach powszechnych na Północy. Lille , został wybrany posłem na północ od dystryktu Lille w 1945 r., następnie został wybrany ponownie do wyborów w 1973 r., najpierw pod nazwą MRP, a następnie UDR po rozwiązaniu MRP w 1967 r. Od 1957 do 1967 r. był przewodniczącym Komisja Spraw Zagranicznych Zgromadzenia Narodowego . Był bliskim przyjacielem Henri Sacqueta , prezesa międzynarodowej federacji redaktorów, z którym prowadził intensywną korespondencję.
Pokonany w wyborach w 1973 r . został senatorem UDR i RPR z ramienia Północy i radnym regionu Nord-Pas-de-Calais wWrzesień 1974, następnie wiceprzewodniczący Senatu w latach 1977-1983. Został ponownie wybrany senatorem w 1983 i 1992 roku, a także pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do Spraw Kultury Senatu w latach 1986-1995. Zasiadał do śmierci w Wysokie Zgromadzenie.
Lokalnie był radnym miejskim Lille od 1953 do 1955, radnym generalnym kantonu Tourcoing-Nord w 1965 i 1966, radnym miejskim Comines od 1971 do 1977 i radnym regionalnym Nord-Pas-de-Calais wybieranym w wyborach. 1986 (od 1974 należał do sejmiku jako senator). W 1977 znalazł się na liście swojego przyjaciela Norberta Ségarda, któremu nie powiodło się w podboju ratusza w Lille przeciwko Pierre'owi Mauroyowi .
Podał kilka stanowisk ministerialnych: Sekretarz Stanu do Spraw Zagranicznych w biurach Pleven , Faure , Pinay , Mayer i Laniel 1954 do 1951 Z V -tego Rzeczypospolitej stał minister planowania Pompidou w kwietniu 1962 roku, ale opuścił rządowe w następnym miesiącu, po konferencji prasowej generała de Gaulle'a na temat Europy, pozostali ministrowie MRP pozostali jednak w większości. Był wtedy ministrem stanu ds. badań naukowych i zagadnień atomowych Georgesa Pompidou (1967-1968), ministrem stanu ds. społecznych Maurice'a Couve de Murville (1968-1969), z którego był dumny, że był jedynym ministrem w podopieczny rodziny swego czasu, aby nie obniżał zasiłków rodzinnych .
Stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych jest ostatnim w jego rządowej karierze. W latach 1969-1973 był szefem dyplomacji francuskiej w rządach Jacquesa Chaban-Delmasa i Pierre'a Messmera . Chaban-Delmas zapowiedział mu nominację w następujący sposób: „Musimy zarówno zapewnić ciągłość gaullizmu, jak i dać Europie nowy początek. Jesteś naszym człowiekiem. „ Podczas jego pobytu w Quai d'Orsay , Wielka Brytania przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Europy Dziewięciu). Wyjeżdża do Chin, a Mao mówi do niego: „Powiesz francuskim maoistom, żeby mnie przeczytali, zanim mnie przywołają!” „ Wraz z Pompidou uczestniczy w wystrzeliwaniu rakiety na Bajkonur . Nawiązuje też kontakt z Algierią podczas wizyty u prezydenta Boumédiène'a . Wraz z prezydentem USA Nixonem opowiada się za europejską Europą .
Opuścił Quai d'Orsay po porażce w wyborach parlamentarnych w 1973 roku.
Maurice Schumann, „najbardziej europejski z gaullistów i najbardziej gaullistowski z Europejczyków”, sprzeciwił się traktatowi z Maastricht w 1992 roku, a następnie założył Sojusz na rzecz suwerenności Francji .
Maurice Schumann został wybrany do Académie française on7 marca 1974po śmierci Wladimira d'Ormessona . Jest także profesorem nadzwyczajnym w Faculté Libre des Lettres et Sciences Humanes de Lille, prezesem Stowarzyszenia Francuskojęzycznych Pisarzy Katolickich , które przyznaje Grand Prix Literatury Katolickiej oraz prezesem Kolegium Konserwatystów w posiadłości Chantilly.
Jest również pasjonatem brydża . Omar Sharif wspomina w swojej książce turniej, w którym grali razem.
W miniserialu De Gaulle, błyskotliwość i tajemnica (2020) jego rolę gra Saverio Maligno, a następnie Olivier Claverie .