Maurice Schumann

Maurice Schumann
Rysunek.
Maurice Schumanna w 1969 roku.
Funkcje
Przewodniczący Senackiej Komisji Kultury i Oświaty
1986 - 1995
(9 lat)
Poprzednik Leon Eeckhoutte
Następca Adrien Gouteyron
Senator
1974 - 1998
(24 lata)
Okręg wyborczy Północ
Grupa polityczna UDR (1974-1978)
RPR (1978-1998)
minister spraw zagranicznych
22 czerwca 1969 - 15 marca 1973 r.
( 3 lata, 8 miesięcy i 21 dni )
Prezydent Georges Pompidou
Premier Jacques Chaban-Delmas
Pierre Messmer
Rząd Chaban-Delmas
Messmer I
Poprzednik Michel Debre
Następca André Bettencourt
minister stanu
5 kwietnia 1967 - 10 lipca 1968 r.
( 1 rok, 3 miesiące i 5 dni )
Prezydent Charles de Gaulle
Rząd Pompidou IV
Przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych Zgromadzenia Narodowego
12 grudnia 1962 - 2 kwietnia 1967
( 4 lata, 3 miesiące i 21 dni )
Legislatura II e
Poprzednik Maurice-René Simonnet
Następca Jacques Vendroux
29 stycznia 1959 - 14 kwietnia 1962
( 3 lata, 2 miesiące i 16 dni )
Legislatura ja ponownie
Poprzednik Pierwszy prezydent
Następca Maurice-René Simonnet
Zastępca
1945 - 1973
(28 lat)
Grupa polityczna MRP (1945-1958)
RPCD (1958-1962)
CD (1962-1967)
UDV e (1967-1968)
UDR (1968-1973)
Prezydent z MRP
1944 - 1949
(5 lat)
Poprzednik Pierwszy prezydent
Następca Georges bidault
Biografia
Data urodzenia 10 kwietnia 1911
Miejsce urodzenia Paryż ( Francja )
Data śmierci 9 lutego 1998
Miejsce śmierci Paryż ( Francja )
Narodowość  Francuski
Partia polityczna SFIO

Młoda Republika
MRP ( 1945 - 1967 )
UDR ( 1967 - 1976 )
RPR ( 1976 - 1998 )

Zawód Dziennikarz

Maurice Schumann , urodzony dnia10 kwietnia 1911w Paryżu i zmarł dnia9 lutego 1998w tym samym mieście (pochowany w Asnelles w Normandii, niedaleko plaży, na której wylądował w 1944), jest mężem stanu , dziennikarzem i pisarzem francuskim .

Dołączył do generała de Gaulle w Londynie, gdy tylko soonczerwiec 1940i zostaje rzecznikiem Wolnej Francji . Był jej głosem w Radiu Londyn podczas całego konfliktu.

Jest jednocześnie wiernym gaullistą, chadeckim i przekonanym Europejczykiem, jednym z założycieli Ludowego Ruchu Republikańskiego , którego jest pierwszym prezydentem. Poseł Północy przez trzydzieści lat, następnie senator przez piętnaście lat, kilkakrotnie mianowany ministrem stanu w rządach Georgesa Pompidou i zakończył karierę w rządzie jako minister spraw zagranicznych (1969-1973).

Został wybrany do Académie française w 1974 roku.

Młodość

Syn przemysłowca włókienniczego pochodzenia alzackiego , Maurice Schumann studiował w szkołach średnich Janson-de-Sailly i Henri-IV , a następnie na Sorbonie ( Wydział Literacki w Paryżu ). Jest synem Teresy Michel, córki doktora Maurice Michel de Namur. Absolwent filozofii, pod koniec studiów wstąpił do dziennikarstwa w Agencji Havas (1935-1939), jego artykuły publikował w Grand Reportage , gdzie pełnił funkcję zastępcy szefa, oraz we wrześniu (pod podpisem André Sidobre lub Maurice'a). Jacques), Temps present , Intellectual life , Aube , Réalités et entreprise, gdzie jest publicystą polityki zagranicznej.

Ożenił się z Lucie Daniel (1920-2014), z którą miał trzy córki: Christine, ur wrzesień 1945, Laurence, urodzony w Luty 1948i Béatrice, urodzona w In Marzec 1951.

Przed wojną był członkiem Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO).

Odporność

W 1939 roku zgłosił się na ochotnika jako tłumacz wojskowy w brytyjskich siłach ekspedycyjnych , a następnie wyruszył do Saint-Jean-de-Luz dla Anglii.21 czerwca 1940na pokładzie polskiego statku M/S Batory  (en) i otrzymawszy list polecający od Daniela-Ropsa, redaktora La France et son army , wstąpił do generała de Gaulle'a . Zostaje rzecznikiem Wolnej Francji . Jego głos jest regularnie słyszany w programie Honneur et Patrie w Radio Londyn . Interweniuje tam ponad 1000 razy między17 lipca 1940 r i 30 maja 1944 r.

Wyjechał do Londynu w 1944 roku, aby wziąć udział w bitwie o Francję , najpierw armii brytyjskiej, a następnie z 2 nd AD , pod rozkazami generała Pierre Billotte . Wysiada6 czerwcaw Asnelles w Normandii z misją nawiązania łączności z francuskimi siłami wewnętrznymi . Wita go André Berthaud, którego ogród przylega do plaży Asnelles. André Berthaud jest więc pierwszym Francuzem na francuskiej ziemi, jakiego spotyka Schumanna. Poddaje się urokowi tej małej wioski i postanawia, że ​​jest to miejsce, w którym zostanie pochowany.

11 czerwcaskorzystał z konferencji prasowej na trawniku Château de Creullet , kwatery głównej desantu, aby wysłać wiadomość od De Gaulle'a do generała Montgomery'ego: poprosił go o oszczędzenie francuskich cywilów podczas nieprecyzyjnych strzałów od czasu łodzi.

14 czerwca 1944zorganizował wizytę generała de Gaulle'a w Bayeux. Następnie aktywnie uczestniczył w wyzwoleniu Paryża .

W 1946 roku pułkownik Passy splamił ten obraz, oskarżając Schumanna o to, że nie odważył się skoczyć ze spadochronem. Ten z owrzodzeniem prosił generała de Gaulle'a o „znak współczucia”. De Gaulle odpowiedział mu listem, którego tekst był znany Le Canardowi enchaîné i który opublikował6 listopada 1946 :

De Gaulle'owi przypisuje się następującą reakcję na wiadomość o nawróceniu Maurice'a Schumanna z judaizmu na katolicyzm w 1942 r .: „To sprawi, że jeden chrześcijanin będzie więcej, a nie jeden Żyd mniej”. "

Tło polityczne

Między chrześcijańską demokracją a gaulizmem

Zaraz po zakończeniu wojny wznowił działalność dziennikarską i był dyrektorem politycznym dziennika L'Aube do 1951 roku.

W 1944 członek założyciel Ludowego Ruchu Republikańskiego (MRP), chadeckiej partii politycznej, zasiada w Tymczasowym Zgromadzeniu Konsultacyjnym . Był przewodniczącym grupy parlamentarnej MRP, następnie przewodniczącym partii od 1945 do 1949 i wreszcie honorowym prezydentem od 1949. Na prośbę Jeana Catrice'a , lidera MRP na Północy, do przewodzenia ruchowi w pierwszych wyborach powszechnych na Północy. Lille , został wybrany posłem na północ od dystryktu Lille w 1945 r., następnie został wybrany ponownie do wyborów w 1973 r., najpierw pod nazwą MRP, a następnie UDR po rozwiązaniu MRP w 1967 r. Od 1957 do 1967 r. był przewodniczącym Komisja Spraw Zagranicznych Zgromadzenia Narodowego . Był bliskim przyjacielem Henri Sacqueta , prezesa międzynarodowej federacji redaktorów, z którym prowadził intensywną korespondencję.

Pokonany w wyborach w 1973 r . został senatorem UDR i RPR z ramienia Północy i radnym regionu Nord-Pas-de-Calais wWrzesień 1974, następnie wiceprzewodniczący Senatu w latach 1977-1983. Został ponownie wybrany senatorem w 1983 i 1992 roku, a także pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do Spraw Kultury Senatu w latach 1986-1995. Zasiadał do śmierci w Wysokie Zgromadzenie.

Lokalnie był radnym miejskim Lille od 1953 do 1955, radnym generalnym kantonu Tourcoing-Nord w 1965 i 1966, radnym miejskim Comines od 1971 do 1977 i radnym regionalnym Nord-Pas-de-Calais wybieranym w wyborach. 1986 (od 1974 należał do sejmiku jako senator). W 1977 znalazł się na liście swojego przyjaciela Norberta Ségarda, któremu nie powiodło się w podboju ratusza w Lille przeciwko Pierre'owi Mauroyowi .

Minister IV TH i V -go Rzeczypospolitej

Podał kilka stanowisk ministerialnych: Sekretarz Stanu do Spraw Zagranicznych w biurach Pleven , Faure , Pinay , Mayer i Laniel 1954 do 1951 Z V -tego Rzeczypospolitej stał minister planowania Pompidou w kwietniu 1962 roku, ale opuścił rządowe w następnym miesiącu, po konferencji prasowej generała de Gaulle'a na temat Europy, pozostali ministrowie MRP pozostali jednak w większości. Był wtedy ministrem stanu ds. badań naukowych i zagadnień atomowych Georgesa Pompidou (1967-1968), ministrem stanu ds. społecznych Maurice'a Couve de Murville (1968-1969), z którego był dumny, że był jedynym ministrem w podopieczny rodziny swego czasu, aby nie obniżał zasiłków rodzinnych .

Minister Spraw Zagranicznych Pompidou

Stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych jest ostatnim w jego rządowej karierze. W latach 1969-1973 był szefem dyplomacji francuskiej w rządach Jacquesa Chaban-Delmasa i Pierre'a Messmera . Chaban-Delmas zapowiedział mu nominację w następujący sposób: „Musimy zarówno zapewnić ciągłość gaullizmu, jak i dać Europie nowy początek. Jesteś naszym człowiekiem. „ Podczas jego pobytu w Quai d'Orsay , Wielka Brytania przystąpiła do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Europy Dziewięciu). Wyjeżdża do Chin, a Mao mówi do niego: „Powiesz francuskim maoistom, żeby mnie przeczytali, zanim mnie przywołają!” „ Wraz z Pompidou uczestniczy w wystrzeliwaniu rakiety na Bajkonur . Nawiązuje też kontakt z Algierią podczas wizyty u prezydenta Boumédiène'a . Wraz z prezydentem USA Nixonem opowiada się za europejską Europą .

Opuścił Quai d'Orsay po porażce w wyborach parlamentarnych w 1973 roku.

Maurice Schumann, „najbardziej europejski z gaullistów i najbardziej gaullistowski z Europejczyków”, sprzeciwił się traktatowi z Maastricht w 1992 roku, a następnie założył Sojusz na rzecz suwerenności Francji .

Życie kulturalne

Maurice Schumann został wybrany do Académie française on7 marca 1974po śmierci Wladimira d'Ormessona . Jest także profesorem nadzwyczajnym w Faculté Libre des Lettres et Sciences Humanes de Lille, prezesem Stowarzyszenia Francuskojęzycznych Pisarzy Katolickich , które przyznaje Grand Prix Literatury Katolickiej oraz prezesem Kolegium Konserwatystów w posiadłości Chantilly.

Jest również pasjonatem brydża . Omar Sharif wspomina w swojej książce turniej, w którym grali razem.

Podsumowanie jego mandatów

Funkcje rządowe

Inne funkcje i mandaty

Pracuje

Pod pseudonimem André Sidobre

Dekoracje

W fikcji

W miniserialu De Gaulle, błyskotliwość i tajemnica (2020) jego rolę gra Saverio Maligno, a następnie Olivier Claverie .

Bibliografia

Pracuje

Artykuły

Uwagi i referencje

  1. Association Maurice Schumann, „  Biografia na stronie Stowarzyszenia Maurice Schumann  ” , Oficjalna strona Stowarzyszenia Maurice Schumann (dostęp 16 sierpnia 2009 )
  2. François Mauriac, La paix de cimes: Chroniques 1948-1955 - Strona 466 - , Bartillat ( ISBN 978-2-84100-446-1 )  
  3. Académie française, „  Biografia na stronie Académie française  ” , Oficjalna strona Académie française (dostęp 16 sierpnia 2009 )
  4. Nagrane zeznanie, zebrane przez Henri Musielaka 17 kwietnia 1992 r. od Maurice Schumanna
  5. oficjalnej stronie Order wyzwoleniu „  biografię miejscu Zlecenie wyzwolenia  ” , Official miejscu Order wyzwoleniu2008(dostęp 16 sierpnia 2009 )
  6. "  Asnelles. Śledź lądowania D-Day z archiwami. Gérard Pouchain i kolekcjoner Mikaël Berthaud opowiadają niespokojną kartę w historii Asnelles.  », Francja Zachodnia ,13 lipca 2019 r.( przeczytaj online )
  7. Gérard Pouchain i Mikaël Berthaud, Asnelles (1944 - 1960) , Asnelles, Przyjaciele stodoły w Dimes,12 stycznia 2020 r., 110  pkt. , s.  86
  8. Augustin de Canchy, Creully June 44, dobrze strzeżony sekret , Bayeux, OREP Editions,2019, 112  s. ( ISBN  978-2-8151-0483-8 , czytaj online )
  9. Passy została niesłusznie oskarżona po wojnie o malwersacje na rzecz ruchu gaullistowskiego. Poszedł do więzienia prewencyjnego, zanim zarzuty zostały wycofane
  10. Josy Eisenberg w Le Figaro z 8 i 9 września 2007
  11. „Korespondencja Maurice Schumann-Henri Sacquet”, Augustin Vigin, 1998 wydanie Bruel-Legal
  12. Christian Hocq-Rougeayres, Maurice Schumann: dziennikarstwo, polityka, zaangażowanie
  13. „  Strona internetowa  ” we francuskim Wysokim Komitecie ds. Odporności Narodowej

Linki zewnętrzne