Narodziny |
19 lutego 1899 Rosario , Argentyna |
---|---|
Śmierć |
7 września 1968 Comabbio , Włochy |
Narodowość | Argentyna |
Czynność | Malarstwo , rzeźba |
Trening | Akademia Sztuk Pięknych Brera |
Mistrz | Adolfo Wildt działa |
Reprezentowane przez | Sperone Westwater ( en ) , Artists Rights Society , Skarstedt Gallery ( d ) , Louisa Guinness Gallery ( d ) |
Miejsca pracy | Buenos Aires , Mediolan , Paryż |
Ruch | przestrzenność |
Patroni | Pierwszym nabytkiem Friedera Burdy, mecenasa i kolekcjonera sztuki niemieckiej, jest dzieło Lucio Fontany. Dlatego otwiera ekspozycję Muzeum Granetu, w którym znajdują się arcydzieła Muzeum Friedera Burdy. Muzeum Friedera Burdy |
Wpływem | Kosmizm |
Lucio Fontana , urodzony dnia19 lutego 1899w Rosario , w prowincji Santa Fe , Argentyna i zmarł7 września 1968w Comabbio , niedaleko Varese we Włoszech , jest argentyńskim malarzem i rzeźbiarzem , założycielem ruchu przestrzennego związanego ze sztuką nieformalną .
Nazwy prac są zapisane w języku włoskim jako „Concetto spaziale, Attesa”, co oznacza „Koncepcja przestrzenna, oczekiwanie”.
Jej ojciec Luigi jest Włochem, a matka Lucia Bottino, Argentyńczyka włoskiego pochodzenia, jest aktorką teatralną. Jego wczesne dzieciństwo spędził we Włoszech, zanim w 1905 r. Wrócił do Argentyny, gdzie pracował jako rzeźbiarz.
W 1927 r. Wrócił do Włoch, gdzie studiował rzeźbę u Adolfo Wildta i zaprezentował swoją pierwszą wystawę w 1930 r. Zorganizowaną przez mediolańską galerię Il Milione . W kolejnych latach podróżował do Włoch i Francji, współpracując z malarzami ekspresjonistami i abstrakcyjnymi. W 1935 r. Wstąpił do stowarzyszenia Abstraction-Création w Paryżu i od 1936 do 1949 r. Produkował rzeźby ekspresjonistyczne z ceramiki i brązu ( Scultura spaziale (47-SC.1) , brąz, 1947, MNAM , Paryż).
W 1940 roku wrócił do Buenos Aires i uczył rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych, po czym wraz z kolegami Jorge Romero Brest i Jorge Larco założył prywatną szkołę Academy of Altamira. To tam w 1946 roku, wraz z kilkoma młodymi artystami i intelektualistami, opracował „ Manifesto Blanco ” (Biały Manifest), który miał być uznany za pierwszy manifest Ruchu Przestrzennego i który wpłynie na wielu artystów abstrakcyjnych . Istnieją już określone reguły nienarodzonej sztuki, artykułowane wokół pojęć czasu i przestrzeni. Jak zapowiada, chodzi o to, by odwrócić się od „wykorzystywania znanych form sztuki”, by sprzyjać „rozwojowi sztuki opartej na jedności czasu i przestrzeni”.
W 1947 roku Lucio Fontana wrócił do Mediolanu, gdzie wkrótce niewielka grupa zebrała się wokół jego pomysłów i propozycji. Reagował na polecenia kościołów (terakotowa droga krzyżowa itp.) I tam wznowił swój projekt, aby uczynić go „manifestem technicznym”. Dwa inne manifesty pomagają zdefiniować ruch. Pierwsza, Spatialistes I (1947), została napisana przez malarza Beniamino Joppolo i rozszerzona w 1948 roku przez Spatialistes II przez krytyka Antonino Tulliera. Następnie opublikował w 1951 roku Manifest sztuki kosmicznej pod tytułem Kontynuujemy ewolucję środków w sztuce , odpowiadając za dokończenie opublikowanej rok wcześniej Propozycji regulacji ruchu przestrzennego . W 1952 r. Wszystko, co zostanie zrobione, to dodanie Manifestu ruchu przestrzennego dla telewizji, aby stworzyć teoretyczną trylogię przestrzenności.
Już w 1949 roku Lucio Fontana zaczął malować monochromatyczne powierzchnie i „maltretować” je, robiąc dziury lub nacięcia w płótnie ( Concetto spaziale (50-B.1) , 1950, MNAM , Paryż), a następnie „Buchi” And ” Tagli ”. Dla Fontany „płótno nie jest lub już nie jest podporą, ale iluzją. „ Powierzchnia płótna nie istnieje już tylko dla oczu obserwatora, który się w nią zderzy, ale zamiast tego jest w dużej mierze otwarta na niebezpieczeństwa związane z nieobrazowym otoczeniem.
Tytuł koncepcji przestrzennej nada tego typu pracom, dostępnym także w rzeźbach ( Concetto spaziale Teatrino ). W 1950 roku założył właściwy przestrzenność , ruch, w którym uczestniczyło kilku innych malarzy, takich jak Mario Deluigi (it) i Roberto Crippa . Malarze przestrzenni nie przywiązują się już tak bardzo do koloru i malarstwa płótna, co do tworzenia na nim malarskiej konstrukcji o charakterze trójwymiarowym, motywowanej uchwyceniem ruchu w czasoprzestrzeni, poprzez świadomość ukrytych sił przyrody. , powstające z cząstek elementarnych i światła, które działają w sposób niekontrolowany na powierzchni płótna. Po wypadku, który spowodował uszkodzenie jednego z jego płócien planowanych na wystawę w Paryżu , następnie utrwalił ten zamiar suwerennym gestem polegającym na drapaniu, przedziurawieniu i nacięciu płaszczyzny obrazu za pomocą ostrza. Brzytwa, szydło lub przecinak, aby odsłonić trójwymiarową przestrzeń ( Concetto spaziale Attese , Folkwang Museum w Essen; MoMA w Nowym Jorku), a następnie nakrył niektóre swoje obrazy odłamkami szklanych koralików lub małych kamyków. Fontana praktykuje również ten gest szarpania na kulkach z brązu lub ceramiki.
Dąży do swoich osiągnięć we wszystkich możliwych do manipulowania zjawiskach światła. W 1949 roku pod wpływem twórczości argentyńskiego artysty Gyuli Kosice (en) twórcy ruchu MADI , wykorzystał czarne światło w Galleria del Naviglio w Mediolanie, z pomocą architekta Luciano Baldessariego (it) , do zaprojektowania instalacji pogrążony w ciemności, przecinany przez abstrakcyjne kolory, które wydają się zawieszone nad ziemią. To pierwsze przestrzenne dzieło ujrzało światło dzienne w 1949 roku pod tytułem Ambiente spaziale a luce nera : (środowisko kosmiczne z czarnym światłem). Był także producentem neon struktur , zatytułowany spaziale Luce na IX -go Triennale w Mediolanie w 1951 roku , we włoskim pawilonie w Turynie wystawy w 1961 itp
Pierwsza duża wystawa zbiorowa, pod programowym tytułem Arte spaziale , zilustruje propozycje tych manifestów. Oprócz dzieł Fontany gromadzi dzieła Giancarlo Carozziego (it) , Roberto Crippy, Mario Deluigi, Gianni Dova , Beniamino Joppolo i Cesare Peverelli .
Przestrzenniści, którzy następnie włączyli do swoich kompozycji gwoździe i różne inne przedmioty, aby zademonstrować tę zasadę, można porównać do europejskiego ruchu materialistycznego, charakteryzującego się nietypowym traktowaniem malarskiego medium, a swoją trzecią wystawę zatytułują „Nieformalna” .
Na mocy jego pracy teoretyka młode pokolenie europejskiej awangardy , zjednoczone wokół Grupy ZERO, widzi w nim także duchowego ojca. Fontana nabywa monochromatyczny IKB autorstwa Yves Kleina , podczas swojej pierwszej zagranicznej wystawy Proposte monocrome, epoca blu , która odbywa się od 2 do12 stycznia 1957w Galerii Apollinaire w Mediolanie . Następnie zwrócili się do niego włoscy artyści, którzy byli prekursorami Arte Povera , tacy jak Piero Manzoni , który był bardzo zainteresowany twórczością Lucio Fontany i Kleina, z którym mógł się uczyć w Mediolanie i który wystawiał z Fontaną i Enrico Baj . na Pater Gallery w Mediolanie w 1958 roku.
Po powrocie do Mediolanu po pobycie w Nowym Jorku na początku lat 60. Lucio Fontana ostatecznie osiadł w Comabbio , gminie w Lombardii , położonej w prowincji Varese i kolebce jego rodziny, gdzie zmarł7 września 1968.
Fontana tworzy Buchi, ostatni „naturalny” i monochromatyczny olej na płótnie, na którym interweniuje dziurami i kursywą wyciętą w materiale, Olii. Występuje jako medium przestrzenne E saltazione di una forma na wystawie Dalla natura all'arte w Palazzo Grassi w Wenecji. Współpracuje przy projekcie platformy prezydenckiej na targi w Mediolanie z architektem Baldessari i tworzy sufit ze szczelinami i neonem w wejściu do Condominio Milano zbudowanego w Rovereto przez tego samego architekta.
Po jego śmierci poświęcono mu kilka retrospektyw: w muzeum sztuki współczesnej w Paryżu w 1970 r., W muzeum Guggenheima w Nowym Jorku w 1977 r., W Centre Georges Pompidou w Paryżu w 1987 r., Ponownie w muzeum sztuki nowoczesnej miasto Paryż w 2014 roku.
Równocześnie galeria Tornabuoni Art , która posiada dużą liczbę prac Lucio Fontany, prezentuje w 2014 roku wystawę artystki wokół pracy, którą dostrzegła dzięki sfilmowanemu dokumentowi, na którym możemy zobaczyć Lucio Fontana uderzając go.