L'Arlesienne (Bizet)
L'Arlesienne jest muzyka etap przez składa Georgesa Bizeta na dramat w trzech aktach imiennika z Alphonse Daudet , a utworzona w Paryżu w Théâtre du Vaudeville The1 st październik 1872. Odgrywane pomiędzy dialogami ( melodramatami ) lub w tym samym czasie , różne liczby są powiązane z ramami literackimi lub teatralnymi. Podkreślają dramaturgię, pogłębiają psychologię bohaterów, opisują niereprezentowane na scenie wydarzenia, zapewniają przejście między scenami czy aktami ( intermezzo ).
Ta partytura została również zaadaptowana na dwa suity koncertowe na orkiestrę symfoniczną , po cztery części każda. Niektóre tematy, takie jak kolędy „La Marcho di Rei” (por . Marsz królów rozpoczynający Marsz Turenne przypisywany Jean-Baptiste Lully ) lub „ La danso di chivau frus ” (taniec pędzących / szalonych koni / in rut) są bezpośrednio inspirowane tradycyjną muzyką prowansalską . Ich adaptacje a zwłaszcza ich orkiestracjami pozostanie z A Snu nocy letniej przez Feliksa Mendelssohna i Peer Gynt przez Edvarda Griega , jako najlepszy przykład teatralno-muzyczny gatunek .
Muzyka sceniczna
Podobnie jak w przypadku dwóch jego poprzednich oper, Les Pêcheurs de perles i La Jolie Fille de Perth , muzykę sceniczną zamówił Léon Carvalho, ówczesny dyrektor teatru Vaudeville .
Partytura podzielona jest na dwadzieścia siedem numerów, w tym uwertura , szesnaście krótkich „melodramatów” kilku taktów, sześć chórów, przerwy i intermezza. Orkiestra zostaje zredukowana do dwudziestu sześciu muzyków, statyści śpiewają chóry, kompozytor kieruje jedynymi ośmioma przedstawieniami. Jeśli muzyka została raczej dobrze przyjęta, utwór Daudeta okazał się gorzką porażką, trzecią z rzędu po Lise Tavernier i Tartarin de Tarascon .
Muzyka sceniczna w szczegółach
Akt I
1. Otwarcie
-
Allegro deciso - Tempo di Marcia
- Andantino
- Tempo primo
- Andante
2. Melodramat - Andante (7 taktów)
3. Melodramat - Andante (11 taktów)
4. Melodramat - Andantino sostenuto (10 taktów)
5. Chór i melodramat
-
Allegro moderato , (Wielkie słońce Prowansji, wesoły przyjaciel Mistral ...)
- Largo
6. Melodramat i chór końcowy
- Largo
- Allegro
-
Allegro deciso (Wielkie słońce Prowansji…)
Akt II
Pierwszy obraz (staw Vaccarès)
7. Duszpasterska (przerwa i chór)
- Andante sostenuto assai
- Andantino quasi allegretto
8. Melodramat - Andantino (9 taktów)
9. Melodramat - Allegretto (14 taktów)
10. Melodramat - Andante (9 taktów)
11. Chorus - Adagio (10 taktów)
12. Melodramat - Andante (6 taktów)
13. Melodramat - Andante assai (18 taktów)
14. Melodramat - Allegro (9 taktów)
Drugi stół (kuchnia Castelet)
15. Przerwa
- Maestoso
- Allegro moderato
- Maestoso
16. Finał
17. Intermezzo (menuetto)
Akt III
Pierwszy obraz (Cour du Castelet)
18. Przerwa (Carillon)
- Allegretto moderato
- Andantino
- Allegretto moderato
19. Melodramat
- Andantino
- Adagio
- Andantino
20. Mélodrama - Andantino espressivo (11 taktów)
21. Farandole
Drugi obraz (La Magnanerie)
22. Przerwa
23. Chór
- Allegretto giocoso
- Tempo di marcia molto moderato
- Allegretto giocoso
24. Chór - duży
25. Melodramat - Andante assai
26. Melodramat - duży
27. Finał - duży (7 barów)
Motyw otwierający:
Nuty są tymczasowo wyłączone.
Suity na orkiestrę symfoniczną
W miesiącu następującym po teatralnym fiasku Bizet ponownie wykorzystuje cztery numery swojej muzyki, przebudowując je i adaptując w czteroczęściową suitę na orkiestrę symfoniczną . Plik10 listopada 1872, pierwszy występ w Cirque d'Hiver pod dyrekcją Julesa Pasdeloupa to popularny triumf, któremu nigdy nie odmawiano. W 1879 roku , cztery lata po śmierci kompozytora, jego przyjaciel Ernest Guiraud zaadaptował z kolei nową suitę o numerach scenicznych, dodając także menuet zapożyczony z trzeciego aktu La Jolie Fille de Perth , opery z 1866 roku po Walterze. Scott .
Dwie suity zbudowane są na wzór małych symfonii z okresu klasycznego, w czterech częściach. Aby dostosować się do formatu koncertowego, nie kierują się chronologią utworu Daudeta. Pierwszy składa się z otwierającego n o 1, w Menuetto n O 17 Mélodrame n o 19 i Karylionu n O 18; drugi zawiera Pastorale n O 7, Intermezzo n O 15, Menuetto z opera i Farandole z n o, 23-24. Tradycyjną orkiestrę symfoniczną wzbogaca najnowsza kreacja instrumentalna: saksofon altowy . Bizet, znając dobrze problemy niektórych orkiestr, aby mieć pełną siłę roboczą, zauważył w niektórych fragmentach partytur „nieudane” (napisane mniejszymi nutami) w przypadku braku określonego instrumentu. Na przykład solówki saksofonu są zapisywane w partyturach pierwszego lub drugiego klarnetu .
Instrumentacja Arlésienne , Orchestral Suite n o 1 i 2
|
Smyczki
|
pierwsze skrzypce , drugie skrzypce , altówki ,
wiolonczele , kontrabasy , harfa
|
Drewno
|
2 flety , w tym jeden na piccolo ,
2 oboje , z których jeden gra na rogu angielskim ,
2 klarnety w A i B ♭ , 1 saksofon altowy w E ♭ ,
2 fagoty
|
Mosiądz
|
4 rogi w f ,
2 trąbki w A i B ♭ , 3 puzony
|
Perkusja
|
2 kotły , bęben basowy , talerze ,
werbel , tamburyn
|
Suita orkiestrowa nr 1
Allegro deciso - Andantino - Tempo primo // Andante molto // Un poco meno lentoTa pierwsza część zajmuje
uwerturę , nr 1 w muzyce scenicznej. Marca Królów zaczyna podwójnie mocne z prawdziwym głosem w rejestrze tenorowym, niczym chór męski. Następują cztery mistrzowsko wykonane wariacje orkiestracyjne, przywołujące z pieśni ludowych duszę i bogactwo
Prowansji ; kończą się trzema ciężkimi i mrocznymi akordami c-moll, zapowiadającymi dramat. Następujące po nim Andante molto , pod delikatnymi akordami smyczków i małym laskiem, sprawia, że po raz pierwszy w historii muzyki odkrywamy ciepłe i intymne brzmienie
saksofonu altowego grającego temat postaci. Innocentego. . Udręczona i burzliwa skrajnymi niuansami, etapami chromatyki, cyklotymicznymi harmoniami, trzecia część uosabia głównego bohatera, Frédéri, i jego śmiertelną miłość.
Allegro giocoso
Końcówka tego ruchu jest bardziej rozbudowana niż wersja sceniczna.
Adagio
W wersji scenicznej tę część poprzedza i kończy się melodramatem, który następnie tworzy centralną część końcowego Carillon; w tym celu została transponowana o
pół tonu wyżej.
Allegro moderato
Suita orkiestrowa nr 2
Andante sostenuto assai / Andantino / Tempo primo
Andante moderato ma con moto / Allegro moderato / Tempo primo
Andantino quasi Allegretto
Allegro deciso (Tempo di marcia) / Allegro vivo e deciso
La Farandole końcowe używa N O 23 i 24 na scenie muzycznej, zrekultywowane i rozwijany przez Guiraud. Pierwotnie jest to orkiestra sceniczna, która od skrzydeł gra taniec Szalonego Konia , a następnie akompaniuje czterogłosowemu
chórowi w pieśni krainy santonów:
" Wcześnie rano spotkałem pociąg, Trzech wielkich królów, którzy jechali w podróż Wczesnym
rankiem spotkałem pociąg, Trzech wielkich królów na autostradzie ... "
Bizeta „tour de force” jest w ostatniej okładce piosenki z n ° 23, aby dokonały muzyka dwa prowansalskim nałożyć naturalnie, jakby to było zaplanowane od dawna.Guiraud, zamykając tę drugą suitę, podejmuje ideę i rozwija ją, bawiąc się trudnościami ostatniej superpozycji: dwa oryginalne tematy nie są w tym samym trybie ani w tym samym tempie. W przeciwieństwie do Bizeta najpierw przedstawia La Marche des Rois d-moll w Tempo di Marcia , a następnie w kanonie z dwoma uderzeniami. Następnie kilkakrotnie wykonywany jest taniec Szalonego Konia , najpierw na flecie i klarnecie, powtarzany przez całą orkiestrę w ostinatowym rytmie tamburynu. Marca powraca szybciej, utrzymując tempo tańca , a tym razem moll (względem wagi); że taniec na zmianę trybu, moll i F # moll zmienia. Odurzające ruchy chromatyczne schodzące z basów, wiry małych lasów i skrzypiec przywracają triumfalny D-dur, dwa tematy nałożone na siebie w orkiestrowej euforii. Instrumenty dęte blaszane akcentują energiczny i szybki marsz , dęte drewniane i smyczki wirują w zawrotnym i szalonym tańcu . Farandole na święto Saint-Éloi kończy się zapierającym dech w piersiach i oszałamiającym „ fortissississimo ” (poczwórne forte).
Potomkowie
„... znów widzę gruby, wspaniale oprawiony tom czterorękiej transkrypcji fortepianowej opery Carmen i muzyki scenicznej do L'Arlésienne Daudeta ... L'Arlésienne to rodzaj baletu substytutem z II aktu Carmen Jak mi się podobały (i nadal lubię) te opadające gamy chromatyczne, a zwłaszcza gdy dur zbiega się z mollem, dokładnie tak, jak w najbardziej niebezpiecznych studiach Chopina, że w a-moll. Richter , zeszyty, Arte éditions / Actes Sud, Bruno Monsaingeon 1998 s. 294
W 1900 roku Siergiej Rachmaninow wykonał transkrypcję Menueta L'Arlésienne'a na fortepian solo. Zrewidował go w 1922 roku.
Bibliografia
- Paul Pittion , Muzyka i jej historia: tom II - od Beethovena do współczesności , Paryż, Éditions Ouvrières,1960
Bibliografia
-
Paul Pittion-II 1960 , str. 209
-
Georges Bizet , „ L'Arlésienne ” , w projekcie International Music Score Library
-
" L'Arlésienne: suite d'orchestre n ° 1 / Bizet, George " , on Specialized Libraries of the City of Paris (przegląd 11 stycznia 2018 r. )
-
Tak jak na początku Intermezzo lub Farandole , unisono jest bardzo często podwajane do niższej lub wyższej oktawy, a nawet do kilku oktaw.
-
Prawdziwy „podręcznik”, te aranżacje są jednym z klejnotów gatunku.
-
W pokoju, brat Frédéri.
Linki zewnętrzne