Henri weber

Henri weber Obraz w Infoboksie. Henri Weber w 2008 roku. Funkcje
Eurodeputowany z okręgu
Central-Centrum i Partii Socjalistycznej
14 lipca 2009 -30 czerwca 2014
Eurodeputowany
z okręgu wyborczego Północno-Zachodniego i Partii Socjalistycznej
20 lipca 2004 r. -13 lipca 2009
MEP
Francja ( w ) i Partia Socjalistyczna
2 sierpnia -17 września 1997 r.
Senator Sekwany-Morskiej
Partii Socjalistycznej
24 września 1995 -19 lipca 2004 r.
Biografia
Narodziny 23 czerwca 1944
Chojent
Śmierć 26 kwietnia 2020(w wieku 75 lat)
Awinion
Imię i nazwisko Henryka Webera
Pseudonim Samuel Tisserand
Narodowość Francuski
Trening Jacques-Decour College-Lycée
Paris Wydział Literatury
Uniwersytet Panthéon-Sorbonne ( doktorat ) (do1973)
Czynność Polityk
Małżonka Fabienne Servan-Schreiber (od1973 w 2020)
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Paryski-VIII
Partia polityczna partia Socjalistyczna
Różnica Kawaler Legii Honorowej (2016)

Henri Weber , urodzony dnia23 czerwca 1944w Leninabadzie ( Tadżykistan - ZSRR ) i zmarł dnia26 kwietnia 2020w Avignon ( Vaucluse ), to polityk francuski , członek Partii Socjalistycznej (PS), senator z Seine-Maritime i MEP .

Biografia

Młodość

Rodzice Henri Webera, żydowscy zegarmistrzowie , mieszkali w 1938 roku w Chrzanowie w Polsce , kilka kilometrów od Oświęcimia, gdzie później miał powstać obóz zagłady Auschwitz . W czasie paktu niemiecko-sowieckiego z sierpnia 1939 r. wyjechali do ZSRR . Odmawiając zostania obywatelami sowieckimi, zostali wysłani do obozu pracy na Syberii, zanim zostali przeniesieni do innego w Leninabadzie (obecnie Khojent w Tadżykistanie ), gdzie Henri Weber urodził się w 1944 roku na statku szpitalnym zacumowanym na brzegu rzeki Syr-Daria . Jej ojciec, który był wyszkolony w zegarmistrzostwie, musiał improwizować jako drwal, a matka była krawcową.

Po 1945 roku jego rodzice wrócili do Polski , ale z powodu panującego antysemityzmu uciekli z kraju po czterech latach . Wyemigrowali do Francji , mieszka w dwupokojowym-kuchnia, rue de la Mare , w 20 th  dzielnicy Paryża .

Dziecko następnie młodzież, Henri Weber był członkiem Haszomer Hacair , lewicowego, syjonistycznego ale świeckiej organizacji harcerskiej , gdzie spotkał swego towarzysza Pascale i nabytej szkolenia w treningu grupowego, które przyciągają uwagę swoim przyjacielem przyszłego Alain Krivine na celu powierzyć mu obowiązki służby policyjnej Ligi Komunistycznej w 1969 roku.

Po studiach w liceum Jacques-Decour wstąpił do propedeutyki, a następnie studiował socjologię. Wstąpił do Związku Studentów Komunistycznych (UEC) na Sorbonie, gdzie spotkał swojego starszego Alaina Krivine'a , który w 1966 roku był jego świadkiem ślubu, a jego żona wybrała żonę Krivine'a na świadka.

Odpowiedzialny za studentów przygotowujących się do grandes écoles w ramach Narodowego Związku Studentów Francji (UNEF), Krivine dołączył do Międzynarodowej Organizacji Komunistycznej pod koniec 1961 roku i stara się rekrutować bojowników. W 1962 roku Alain Krivine uzyskał rajdy z UEC do antyfaszystowskiego frontu University , założony w reakcji na Algier puczu z23 kwietnia 1961, którym przewodniczy. Czerpie z tego prestiż, który pozwala 150 bojownikom jego „lewicowej frakcji” kontrolować UEC na Sorbonie, mając własne finanse i publikacje.

W Sierpień 1963Weber i Krivine uczestniczą w obozie letnim współorganizowanym przez UEC i FLN w Sidi-Ferruch na przedmieściach Algieru, a Weber zostaje sekretarzem sektora Sorbonne- Letters, jednej z dziesięciu grup UEC na początku rok szkolny według dyscyplin uniwersyteckich ustanowionych przez Alaina Krivine'a , które przecinają wydział. Henri Weber i Pascale są często jego osobiste goście, jak Philippe Robrieux , sekretarz generalny UEC pod koniec 1950 roku, który następnie identyfikuje Henri Weber w OCI trockistowskiego ruchu z Pierre Frank .

Kiedy Francuska Partia Komunistyczna (PCF), osłabiona sukcesami gaullistów z lat 1958 i 1962, ogłosiła swoje poparcie od pierwszej tury wyborów prezydenckich w 1965 roku dla kandydatury François Mitterranda , pomimo jego przeszłości jako ministra w czasie wojny w Algierii , Bojownicy UEC na Sorbonie wkraczają w coraz bardziej wyraźny sprzeciw.

Około siedemdziesięciu z nich opuściło UEC z okazji bożonarodzeniowego seminarium w Briançon z trockistowskim ekonomistą Ernestem Mandelem i założyło Rewolucyjną Młodzież Komunistyczną (JCR). WStyczeń 1966, Claude Chisserey i Alain Krivine wstać śpiewać L'Internationale ponieważ komunistyczne kierownictwo UEC wybrany w kwietniu kongresie zaproponował, aby wykluczyć je na prośbę Pawła Laurent i Roland Leroy .

Ale większość „frakcji lewicowej” nie brała udziału w tworzeniu JCR, także rozpraszając się wokół Lambertystów , ale także maoistów z École normale supérieure, którzy nie poparli frakcji lewicowej podczas zjazdu UEC.

W latach 1966-1967 Henri Weber i jego przyjaciel Alain Krivine byli filarami kręgu „socjofilów”, który spotykał się w piwnicy mieszkania pisarza i bojownika ruchu oporu gaullistów Davida Rousseta wraz z synem Pierrem Roussetem .

maj 68

W 1968 brał udział w ruchu majowym 68 , będąc jeszcze studentem na Sorbonie. 3 maja, wita studentów z Nanterre, gdzie JCR jest lepiej ugruntowane, a które właśnie zostało zamknięte. Spotkanie na dziedzińcu Sorbony zgromadziło tylko około dwustu osób. Został przymusowo ewakuowany, a bezowocne negocjacje z policją prowadzili inni sześćdziesiąt osiem osób , Claude Chisserey i Charles Berg . Ewakuacja powoduje pierwszy rzucanie brukiem w CRS, nakręcony przez ORTF, dla programu reportażowego, który zostanie ocenzurowany wieczorem 11 maja , powodując barykady 68 maja w nocy .

9 maja, JCR, wciąż skromna organizacja, dała się poznać, zapraszając Daniela Cohn-Bendita , z którym ORTF rozmawiał niedługo wcześniej, na europejskie spotkanie antywojenne w Wietnamie, postanowiła11 i 12 marca 1967podczas „konferencji brukselskiej” gromadzącej dwanaście stron europejskich, przy czym JCR odpowiada za rezerwację sali. Symbol rozszerzenia ruchu na wszystkie uniwersytety, Henri Weber jest na podium wraz z nim i Danielem Bensaïdem , innym działaczem ruchu 22 marca , Tuluzainem skromnego pochodzenia, studentem École normale supérieure i gościem na uniwersytecie w Nanterre miejsce zamieszkania . Henri Weber poznaje go i będzie od maja 68 pamięci z „wielkiego ruchu romantycznego i mesjańskiego” aspirujących do „więcej demokracji” , zwłaszcza wśród dziennikarzy z ORTF , która przypomina te strajki z czerwca 1936 oraz belgijskiej strajk generalny 1960-1961, którym JCR poświęcił wielką uwagę. Według niego: „Mieliśmy wiele bzdur naniesionych w prasie z pewnymi graffiti z tamtych czasów , ponieważ w maju 68 było wiele zakazów , kradzieży i gwałtów, w okupowanych zakładach, wszystko. takie jak wandalizm, ani śladu, którego nigdy nie znaleziono podczas licznych demonstracji, nawet w ekskluzywnych dzielnicach, biorąc pod uwagę liczne i zorganizowane zamówienia na usługi.

Wykształcenie

W grudzień 1968, Michel Foucault , dyrektor wydziału filozofii w centrum uniwersyteckim Vincennes (Paryż VIII) zabiera Henriego Webera do swojego zespołu. Spotyka tam m.in. Gillesa Deleuze'a , Jean-François Lyotarda , Alaina Badiou , François Châteleta , Étienne'a Balibara , Roberta Linharta ...

Od 1969 do 1988 Weber wykładał filozofię polityczną jako asystent, a następnie adiunkt i wykładowca, po obronie pracy magisterskiej na Sorbonie w 1973 pod kierunkiem Maurice de Gandillac , profesora filozofii na Uniwersytecie Paryskim. z wyróżnieniem „bardzo honorowym”, widzi swoją pracę magisterską opublikowaną w:Sierpień 1975wydane przez Bourgois , w zbiorze 10-18, pod tytułem Marxisme et conscience de classe .

Centrum uniwersyteckie w Vincennes oferuje wiele kursów z zakresu nauk społecznych, czasem prowadzonych przez nauczycieli będących zarówno teoretykami, jak i praktykami, jako liderzy partii politycznych. Tak więc w latach 1971-1972, Henri Weber uczy „Wstęp do marksisty z XX th  Century” i „struktury lewej we Francji  ”, a Daniel Bensaïd dyskursów na „naturę państw robotniczych”, ponieważ są one dwóch liderów Liga Komunistyczna założony wmaj 1969.

Pewnego popołudnia André Glucksmann i Jean-Paul Dollé przewodzą atakowi na głowę około pięćdziesięciu aktywistów, którzy wpadli na kurs Henri Webera, docenta filozofii, zatytułowany „Co myśli Mao?” »Poświęcony filozoficznym i politycznym pismom Mao Zedonga . Grupa prowadzona przez Alaina Badiou również zakłóca wiele kursów.

„Bardziej niż w Censier, La Sorbonne czy Nanterre, w Vincennes spotkałem się z najbardziej nieokiełznaną lewicowością” – wspomina. „Ultra-lewy szaleństwo” miał w konsekwencji utraty akredytacji Wydziału Filozofii do wydawania dyplomów uznawanych przez Ministerstwo Edukacji.

W Czerwiec 1988, opuścił uniwersytet dla Hôtel de Lassay , w gabinecie Laurenta Fabiusa , przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego . Ale wrócił do Paryża VIII - Saint-Denis, od 1993 do 1995, po klęsce lewicy w wyborach parlamentarnych. Wykorzystał to „przejście przez pustynię” robiąc doktorat z nauk politycznych, pod przewodnictwem Huguesa Portelli , profesora Paryża II. Rozprawa doktorska „Aktorzy i strategie zmiany społecznej” otrzymuje wyróżnienie „bardzo zaszczytne”.

Lata po lewej stronie

Dyrektor gazety Rouge

Henri Weber był dyrektorem i redaktorem naczelnym Rouge , którego pierwszy numer ukazał się w dniu18 września 1968, tuż po wydarzeniach z maja 68 roku, czyli najpierw za dwa tygodnie, podczas gdy nie ma już partii "JCR" od jej rozwiązania w czerwcu i próbuje się odtworzyć wokół "Czerwonych Kręgów", o nazwie tej gazety .

Daniel Bensaïd i on, obaj członkowie krajowego biura Rewolucyjnej Młodzieży Komunistycznej , przekazują tej gazecie prawa autorskie do swojej pierwszej książki Maj 68: próba generalna ? , jedna z prac napisanych w tym samym roku ruchu przez aktywistów . Książka, przedstawiona jako książka Daniela Bensaïda , została opublikowana w zbiorze „Cahiers libre” przez Éditions Maspero . Jest tematem kilku linijek w zbiorowej lekturze, z tekstami Cohn-Bendit, Max Gallo i Étienne Borne, w Le Monde z 26 listopada 1968. Skromne, prawa autorskie przyczyniły się do częściowego finansowania czasopisma, które stał się tygodnik sześć miesięcy później, tuż przed nominacji Alain Krivine do prezydenta o 1 st i 15 czerwca 1969 r . 25 września 1971 Henri Weber został mianowany dyrektorem wydawnictwa. Gazeta stanie się gazetą codzienną podczas wyborów prezydenckich we Francji w 1974 roku .

W Kwiecień 1975założył przegląd teoretyczny Critique communee, którym kierował do 1980 roku. Z Krivine i Bensaïdem był wówczas szefem T2 Trend Ligi, rywalem T1 Gerarda Filoche , Denisa Pingauda i Daniela Glucksteina oraz T3 od Michela Lequenne i Jean-René Chauvin .

Szef Orderu Ligi Komunistycznej

Już w marcu 1966 roku zdjęcie w Paris Match pokazuje go w białym płaszczu przeciwdeszczowym w małej grupie powitalnej na Cour de la Sorbonne, na bójkę studencką, komandos ze skrajnie prawicowego Ruchu Zachodu z Wydziału Prawa. Assasa, który „więcej uczyni dla mojej chwały niż moje przemówienia” , rozpozna w swoich pamiętnikach.

Po założeniu Ligi Komunistycznej w 1969 roku kierował jej służbą bezpieczeństwa, dla której napisał pieśń hymnową: „W ciemną noc błyszczą karabinki, CRS zagradza nam drogę, ale w naszych szeregach jest Bez wahania CRS idzie bardzo dobrze „i organizuje” szkolenia, wypady do lasu w soboty i niedziele, ze szkoleniem w zbiorowych, skoordynowanych działaniach, z posługiwaniem się kijem, koktajlem Mołotowa”.

Ta służba bezpieczeństwa uczestniczyła w brutalnych starciach z policją 9 marca 1971 r. podczas demonstracji przeciwko antyimigranckiemu wiecowi skrajnie prawicowego ruchu Nowego Porządku w Palais des Sports w Paryżu, zorganizowanego przez ruch maoistyczny, który następnie nadzoruje Gauche prolétarienne impreza z okazji setnej rocznicy Komuny Paryskiej ,9 i 10 marca 1971. Henri Weber został następnie zastąpiony na czele przez Pierre Rousset i Daniel Bensaïd w 1972 roku, przed winy policji na 20 stycznia 1973 roku , ale był obecny podczas kolejnej demonstracji w dniu 21 czerwca 1973 roku przeciwko innemu New Order spotkania , także współautorem - zorganizowana z lewicą proletariacką . Oparzenia, jakich doznało 72 funkcjonariuszy policji podczas oskarżania demonstrantów, doprowadziły do ​​rozwiązania Ligi Komunistycznej i krytyki jej kierownictwa przez partyjnych bojowników w spółkach.

Ponadto w 1971 stworzył „Bardzo Specjalną Komisję” (CTS) Ligi Komunistycznej, odpowiedzialną za „wzorowe lub spektakularne operacje”, wokół byłych uczniów szkół średnich, takich jak Michel Recanati, a następnie Romain Goupil , który wciąż był w klasie. 2. w maju 68 . W filmie tego ostatniego, Umierając w wieku trzydziestu lat , Henri Weber przyznaje, że ci aktywiści byli czasami bardzo młodzi. Michel Recanati, oskarżony w 1972 roku za napisy namalowane na fasadzie ambasady i zniszczoną flagę amerykańską, zostanie zwolniony przez sądy w przypadku poparzeń policyjnych 21 czerwca 1973 roku.

Praca badawcza

Między 1981 a 1984 zaprzestania wszelkiej działalności politycznej, aby poświęcić się swojej rodziny i swoich badań, które odnoszą się w szczególności do teoretycznych debat wewnątrz socjaldemokracji na początku XX th  wieku i Euro-komunizmu. W 1982 r. dołączył do Centrum Badań nad Mutacjami w Społeczeństwach Przemysłowych (CRMSI), kierowanego przez Jean-Louisa Moynota , byłego sekretarza Konfederacji CGT. Prowadzi tam „Obserwatorium Pracodawców Francuskich” i publikuje wwrzesień 1986, opublikowane przez Le Seuil , Le Parti des Patrons: CNPF 1946-1986 . To właśnie podczas swoich badań poznał Laurenta Fabiusa, ówczesnego ministra przemysłu, a następnie premiera, który włączył go do swojego wewnętrznego kręgu.

Wraz z Olivierem Duhamelem , Évelyne Pisier , François Châtelet , Jean-Luc Parodi i Xavierem Brownesem , prowadzi zbiór „Political research” na Presses Universitaires de France (PUF), który publikuje tezy i pierwsze książki młodych intelektualiści , w tym Luc Ferry , Laurent Cohen-Tanugi , Philippe Raynaud ...

partia Socjalistyczna

Henri Weber wstąpił do Partii Socjalistycznej (PS) w 1986 roku, w tym samym roku co Jean-Christophe Cambadélis , który kieruje inną gałęzią trockizmu, Internacjonalistyczną Partią Komunistyczną , znaną jako Lambertist , która sprowadziła go do PS wKwiecień 1986, blisko 450 innych działaczy, głównie ze związku studenckiego UNEF.

Podczas francuskich wyborów parlamentarnych w 1988 r. , które nastąpiły po wyborach prezydenckich, w których PCF spadła do zaledwie 6,8% głosów, został zainwestowany „dzięki studentom rekrutowanym z dnia na dzień, a także szybko zniknął”, jak twierdzi jego lokalny rywal PS Georges Sali , który potępia „spadochroniarstwo”. Został pobity przez Marcelina Berthelota , komunistycznego zastępcę burmistrza XII dzielnicy Seine-Saint-Denis, uzyskując 22,97% głosów. W pierwszej turze tych krajowych wyborów Partia Komunistyczna naprawiła sytuację, podnosząc w pierwszej turze 11,3% głosów.

Doradca techniczny w gabinecie Laurent Fabius , przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego , od 1988 do 1991 roku , był wtedy odpowiedzialny za misję w rządzie Martin Malvy aż do 1992 roku , potem Louis Mermaz aż do 1993 roku , ministrowie odpowiedzialni za stosunki z parlament.

Został wybrany w wyborach samorządowych w 1989 r. i został zastępcą burmistrza Saint-Denis , przewodniczącym grupy wybranych socjalistów do 1995 r. W 1993 r. ponownie przegrał w wyborach parlamentarnych z wynikiem 10,77%. (Po raz pierwszy kandydował w wyborach parlamentarnych,4 marca 1973, w Nanterre, dla Ligi Komunistycznej .)

Wezwany w Normandii przez Laurenta Fabiusa, Henri Weber został wybrany radnym miejskim Dieppe w 1995 roku , a następnie senatorem Seine-Maritime w tym samym roku.

Parlament Europejski

Szef listy Wielkiego Północno-Zachodniego okręgu euro w wyborach europejskich czerwiec 2004został wybrany do Parlamentu Europejskiego z 29,98% głosów. Został ponownie wybrany w 2009 roku na czele listy Auvergne, Center, Limousin.

W Parlamencie Europejskim w latach 2004-2009 był pełnoprawnym członkiem Komisji Kultury i Edukacji oraz zastępcą członka Komisji Gospodarczej i Monetarnej . Został wybrany wiceprzewodniczącym komisji międzyparlamentarnej Unii Europejskiej/Chiny wstyczeń 2007.

W swojej drugiej kadencji czerwiec 2009 w czerwiec 2014, jest pełnoprawnym członkiem Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz zastępcą członka Komisji Prawnej , a następnie Komisji Handlu Międzynarodowego. W związku z tym uchwalił nowelizację wyłączającą kulturę i sektor audiowizualny z zakresu negocjacji handlowych ze Stanami Zjednoczonymi, za co w 2016 roku otrzymał medal Beaumarchais przyznawany przez SACD ( Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów Dramatycznych ).

Został potwierdzony wiceprzewodniczącym delegacji międzyparlamentarnej UE/Chiny w kadencji 2009-2014 .

Do kierownictwa Partii Socjalistycznej

W Partii Socjalistycznej był członkiem biura krajowego i sekretarzem krajowym w latach 1993-2008, kolejno odpowiedzialnym za edukację narodową (1993-1995), szkolenie (1995-2003), kulturę i media (1998-2003) i ponownie ze szkolenia (2005-2008). W związku z tym ponownie uruchomił „ Revue socialiste” , którym kierował do 2005 r., a w 1995 r. kierował rozwojem letniej szkoły PS w La Rochelle i stworzył „stały uniwersytet kierownictwa federalnego”. W latach 2008-2012 był zastępcą sekretarza krajowego ds. globalizacji. Pełniąc tę ​​funkcję, opracował strategię „uczciwej wymiany”, którą PS przyjęła na Kongresie w Mans (2005) i PSE (Partia Europejskich Socjalistów) na radzie warszawskiej 2 i3 grudnia 2010.

W latach 2014-2017 był dyrektorem studiów, odpowiedzialnym za sprawy europejskie, z Jean-Christophe Cambadélis , ówczesnym pierwszym sekretarzem PS. Na tym stanowisku stworzył GARE (Europejską Grupę Akcji i Reagowania) i opublikował 74 pytania i odpowiedzi dotyczące reorientacji Europy.

Życie rodzinne i prywatne

Henri Weber bardzo wcześnie poznał Pascale Picard, opisaną w jego pamiętnikach jako jego miłość do młodości i młodości, z którą poślubił 29 stycznia 1966aż 1973.
Inwrzesień 2007Henri Weber poślubił Fabienne Servan-Schreiber , producenta telewizyjnego i założyciela firmy Cinétévé, z którą mieszkał od 1973 roku. Razem mieli sześcioro dzieci.

Śmierć

Henri Weber zmarł 26 kwietnia 2020 r. w Awinionie z Covid-19 .

Dekoracja

Podsumowanie mandatów

Pracuje

  • 1968  : maj 68: próba generalna (z Danielem Bensaïdem ) Paryż, edycje Maspero
  • 1971  : Co to jest AJS? - Wkład w analizę skrajnej lewicy we Francji , Paryżu, wydaniach Maspero
  • 1974  : Marksizm i świadomość klasowa , Bourgois , coll.  „10-18”
  • 1977  : Włoska Partia Komunistyczna: u źródeł eurokomunizmu , Bourgois
  • 1981  : Nikaragua: rewolucja sandinistów , Paryż, edycje Maspero
  • 1986  : Partia Patronów: CNPF (1946-1986) , éditions du Seuil  ; wydanie kieszonkowe rozszerzone w 1991 r.
  • 1988  : Dwadzieścia lat później: Co pozostało z maja 68? , edycje Seuil
  • 2000  : Lewica wyjaśniła moim córkom , éditions du Seuil
  • 2003  : The Bel Avenir of the Left , Editions du Seuil
  • 2004  : List polecony do listonosza , Editions du Seuil
  • 2008  : Czy powinniśmy zlikwidować 68 maja? , edycje Seuil
  • 2011  : La Nouvelle Frontière , wyd. Le Seuil
  • 2012  : Dla sprawiedliwego handlu - Regulowanie handlu międzynarodowego , esej opublikowany przez Fundację Jean-Jaurès
  • 2013  : Europa: dla drugiego wiatru , edycje Fundacji Jean-Jaurès
  • 2016  : Pochwała kompromisu , Plon
  • 2018  : Młodzieżowy buntownik , edycje Roberta Laffonta

We współpracy

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. 23 czerwca 1944przez The Maitron i zgodnie z aktami rządowymi zgon w maju 2020 r. miesiąc ,24 czerwca 1944według Le Monde .

Bibliografia

  1. „  WEBER Henri. Pseudonim Samuel TISSERAND potem SAMUEL  ” , na maitron.fr ,28 kwietnia 2020 r.(dostęp 3 maja 2020 r . ) .
  2. Abel Mestre, "  Były senator socjalistyczny Henri Weber, postać z maja 68 i francuski trockizm lat 60. i 70., nie żyje  ", Le Monde ,27 kwietnia 2020 r.( przeczytaj online ).
  3. Christophe Nick , Trockiści , Fayard, 2002, s.  32-33.
  4. „Wszystkim się podobało”, zeznanie naocznego świadka Nicole Lapierre 27 kwietnia 2020 r. [1]
  5. Biografia Maitron Alaina Krivine
  6. Hervé Hamon & Patrick Rotman, Pokolenie: lata marzeń , Paryż, Seuil,1987.
  7. „Maj 1968: próba generalna” Daniela Bensaïda, Henri Weber 1968 [2]
  8. Henri Weber, Rebel młodzież , Paryż, Robert Lafont,maj 2018, s.  69-70.
  9. „Nasze pokolenie komunistów: 1953-1968: esej o autobiografii politycznej”, Philippe Robrieux , Editions Robert Laffont 1977 [3]
  10. Henri Weber Rebelle Jeunesse , Éditions Robert Laffont 2018.
  11. „  Krivine Alain, powiedział Eric, Delphin, Tinville, George, Villetin - Maitron  ” (dostęp 13 maja 2019 r . ) .
  12. „  Weber Henri. Pseudonim Samuel Tisserand then Samuel - Maitron  ” , na stronie maitron-en-ligne.univ-paris1.fr (dostęp 13 maja 2019 r . ) .
  13. „Szept prawdy” Jean-Christophe Cambadélis , 1999 [4]
  14. Edwy Plenel , Podróż w krainie nadziei , Éditions de l'Atelier, 2016.
  15. Według zdjęć z archiwów telewizji INA i historyków
  16. Jacques Baynac, maj znaleziony , 1978.
  17. Jean-Paul Salles, The Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej (1968-1981). Instrument Grand Soir czy miejsce nauki? , wyd. Presses Universitaires de Rennes, Rennes, 2005, [5]
  18. „2008, kiedy Henri Weber przywołał maj 1968”, Archives INA [6]
  19. Henri Weber, Czy powinniśmy zlikwidować maj 68? Esej o interpretacjach „wydarzeń” , Éditions du Seuil, 2016.
  20. „Przeznaczeniem awangardowy instytucji: Historia wydziału filozofii Paris VIII” przez Karola SOULIE , w czasopiśmie Histoire de l'Education , n o  77, od stycznia 1998 r.
  21. Jury tworzą profesorowie Dominique Colas (Paryż IX), Marc Sadoun (Paryż I), Jean-Marie Vincent (Paryż VIII) i Elie Cohen (dyrektor ds. badań w CNRS).
  22. Le Monde z 26 listopada 1968 [7]
  23. „Dochodzenie w sprawie Edwy Plenela , Laurent HUBERSON, éditions du Recherches Midi, 2011 [8]
  24. Christophe Nick, op. cyt. , s.  495.
  25. Wywiad z historykiem Isabelle Sommier
  26. Hervé Hamon & Patrick Rotman, Pokolenie: lata pudru , Paryż, Seuil,1988.
  27. Christophe Nick, op. cyt. , s.  77.
  28. Biografia na stronie internetowej PS.
  29. Armelle Thoraval, „Trockiści i MNEF. Rdzeń za klejnot. Historia drukarni, w której grupa OCI przejęła kontrolę nad studenckim towarzystwem ubezpieczeń wzajemnych, przeszła na PS, a potem znalazła się na celowniku sędziów” , Wyzwolenie , 4 marca 1999 r.
  30. „Bitwa o inwestyturę PS w Saint-Denis” , Le Parisien, 30 listopada 2011.
  31. „  Wyniki wyborów europejskich 2004  ” , o Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (konsultacja 25 kwietnia 2019 r . ) .
  32. Medale Beaumarchais honorują osobistości, które pracowały dla autorów.
  33. (w) „  Europejski pakt na rzecz zatrudnienia i postępu społecznego na rzecz sprawiedliwego wzrostu  ” na stronie www.pes.eu ,3 grudnia 2010.
  34. „  Henri Weber przedstawia argument” 74 pytań i odpowiedzi na temat reorientacji Europy  ” , na temat Partii Socjalistycznej (dostęp 25 kwietnia 2019 r . ) .
  35. Zobacz na legifrance.gouv.fr

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne