Eurodeputowany z okręgu Central-Centrum i Partii Socjalistycznej | |
---|---|
14 lipca 2009 -30 czerwca 2014 | |
Eurodeputowany z okręgu wyborczego Północno-Zachodniego i Partii Socjalistycznej | |
20 lipca 2004 r. -13 lipca 2009 | |
MEP Francja ( w ) i Partia Socjalistyczna | |
2 sierpnia -17 września 1997 r. | |
Senator Sekwany-Morskiej Partii Socjalistycznej | |
24 września 1995 -19 lipca 2004 r. |
Narodziny |
23 czerwca 1944 Chojent |
---|---|
Śmierć |
26 kwietnia 2020(w wieku 75 lat) Awinion |
Imię i nazwisko | Henryka Webera |
Pseudonim | Samuel Tisserand |
Narodowość | Francuski |
Trening |
Jacques-Decour College-Lycée Paris Wydział Literatury Uniwersytet Panthéon-Sorbonne ( doktorat ) (do1973) |
Czynność | Polityk |
Małżonka | Fabienne Servan-Schreiber (od1973 w 2020) |
Pracował dla | Uniwersytet Paryski-VIII |
---|---|
Partia polityczna | partia Socjalistyczna |
Różnica | Kawaler Legii Honorowej (2016) |
Henri Weber , urodzony dnia23 czerwca 1944w Leninabadzie ( Tadżykistan - ZSRR ) i zmarł dnia26 kwietnia 2020w Avignon ( Vaucluse ), to polityk francuski , członek Partii Socjalistycznej (PS), senator z Seine-Maritime i MEP .
Rodzice Henri Webera, żydowscy zegarmistrzowie , mieszkali w 1938 roku w Chrzanowie w Polsce , kilka kilometrów od Oświęcimia, gdzie później miał powstać obóz zagłady Auschwitz . W czasie paktu niemiecko-sowieckiego z sierpnia 1939 r. wyjechali do ZSRR . Odmawiając zostania obywatelami sowieckimi, zostali wysłani do obozu pracy na Syberii, zanim zostali przeniesieni do innego w Leninabadzie (obecnie Khojent w Tadżykistanie ), gdzie Henri Weber urodził się w 1944 roku na statku szpitalnym zacumowanym na brzegu rzeki Syr-Daria . Jej ojciec, który był wyszkolony w zegarmistrzostwie, musiał improwizować jako drwal, a matka była krawcową.
Po 1945 roku jego rodzice wrócili do Polski , ale z powodu panującego antysemityzmu uciekli z kraju po czterech latach . Wyemigrowali do Francji , mieszka w dwupokojowym-kuchnia, rue de la Mare , w 20 th dzielnicy Paryża .
Dziecko następnie młodzież, Henri Weber był członkiem Haszomer Hacair , lewicowego, syjonistycznego ale świeckiej organizacji harcerskiej , gdzie spotkał swego towarzysza Pascale i nabytej szkolenia w treningu grupowego, które przyciągają uwagę swoim przyjacielem przyszłego Alain Krivine na celu powierzyć mu obowiązki służby policyjnej Ligi Komunistycznej w 1969 roku.
Po studiach w liceum Jacques-Decour wstąpił do propedeutyki, a następnie studiował socjologię. Wstąpił do Związku Studentów Komunistycznych (UEC) na Sorbonie, gdzie spotkał swojego starszego Alaina Krivine'a , który w 1966 roku był jego świadkiem ślubu, a jego żona wybrała żonę Krivine'a na świadka.
Odpowiedzialny za studentów przygotowujących się do grandes écoles w ramach Narodowego Związku Studentów Francji (UNEF), Krivine dołączył do Międzynarodowej Organizacji Komunistycznej pod koniec 1961 roku i stara się rekrutować bojowników. W 1962 roku Alain Krivine uzyskał rajdy z UEC do antyfaszystowskiego frontu University , założony w reakcji na Algier puczu z23 kwietnia 1961, którym przewodniczy. Czerpie z tego prestiż, który pozwala 150 bojownikom jego „lewicowej frakcji” kontrolować UEC na Sorbonie, mając własne finanse i publikacje.
W Sierpień 1963Weber i Krivine uczestniczą w obozie letnim współorganizowanym przez UEC i FLN w Sidi-Ferruch na przedmieściach Algieru, a Weber zostaje sekretarzem sektora Sorbonne- Letters, jednej z dziesięciu grup UEC na początku rok szkolny według dyscyplin uniwersyteckich ustanowionych przez Alaina Krivine'a , które przecinają wydział. Henri Weber i Pascale są często jego osobiste goście, jak Philippe Robrieux , sekretarz generalny UEC pod koniec 1950 roku, który następnie identyfikuje Henri Weber w OCI trockistowskiego ruchu z Pierre Frank .
Kiedy Francuska Partia Komunistyczna (PCF), osłabiona sukcesami gaullistów z lat 1958 i 1962, ogłosiła swoje poparcie od pierwszej tury wyborów prezydenckich w 1965 roku dla kandydatury François Mitterranda , pomimo jego przeszłości jako ministra w czasie wojny w Algierii , Bojownicy UEC na Sorbonie wkraczają w coraz bardziej wyraźny sprzeciw.
Około siedemdziesięciu z nich opuściło UEC z okazji bożonarodzeniowego seminarium w Briançon z trockistowskim ekonomistą Ernestem Mandelem i założyło Rewolucyjną Młodzież Komunistyczną (JCR). WStyczeń 1966, Claude Chisserey i Alain Krivine wstać śpiewać L'Internationale ponieważ komunistyczne kierownictwo UEC wybrany w kwietniu kongresie zaproponował, aby wykluczyć je na prośbę Pawła Laurent i Roland Leroy .
Ale większość „frakcji lewicowej” nie brała udziału w tworzeniu JCR, także rozpraszając się wokół Lambertystów , ale także maoistów z École normale supérieure, którzy nie poparli frakcji lewicowej podczas zjazdu UEC.
W latach 1966-1967 Henri Weber i jego przyjaciel Alain Krivine byli filarami kręgu „socjofilów”, który spotykał się w piwnicy mieszkania pisarza i bojownika ruchu oporu gaullistów Davida Rousseta wraz z synem Pierrem Roussetem .
W 1968 brał udział w ruchu majowym 68 , będąc jeszcze studentem na Sorbonie. 3 maja, wita studentów z Nanterre, gdzie JCR jest lepiej ugruntowane, a które właśnie zostało zamknięte. Spotkanie na dziedzińcu Sorbony zgromadziło tylko około dwustu osób. Został przymusowo ewakuowany, a bezowocne negocjacje z policją prowadzili inni sześćdziesiąt osiem osób , Claude Chisserey i Charles Berg . Ewakuacja powoduje pierwszy rzucanie brukiem w CRS, nakręcony przez ORTF, dla programu reportażowego, który zostanie ocenzurowany wieczorem 11 maja , powodując barykady 68 maja w nocy .
9 maja, JCR, wciąż skromna organizacja, dała się poznać, zapraszając Daniela Cohn-Bendita , z którym ORTF rozmawiał niedługo wcześniej, na europejskie spotkanie antywojenne w Wietnamie, postanowiła11 i 12 marca 1967podczas „konferencji brukselskiej” gromadzącej dwanaście stron europejskich, przy czym JCR odpowiada za rezerwację sali. Symbol rozszerzenia ruchu na wszystkie uniwersytety, Henri Weber jest na podium wraz z nim i Danielem Bensaïdem , innym działaczem ruchu 22 marca , Tuluzainem skromnego pochodzenia, studentem École normale supérieure i gościem na uniwersytecie w Nanterre miejsce zamieszkania . Henri Weber poznaje go i będzie od maja 68 pamięci z „wielkiego ruchu romantycznego i mesjańskiego” aspirujących do „więcej demokracji” , zwłaszcza wśród dziennikarzy z ORTF , która przypomina te strajki z czerwca 1936 oraz belgijskiej strajk generalny 1960-1961, którym JCR poświęcił wielką uwagę. Według niego: „Mieliśmy wiele bzdur naniesionych w prasie z pewnymi graffiti z tamtych czasów , ponieważ w maju 68 było wiele zakazów , kradzieży i gwałtów, w okupowanych zakładach, wszystko. takie jak wandalizm, ani śladu, którego nigdy nie znaleziono podczas licznych demonstracji, nawet w ekskluzywnych dzielnicach, biorąc pod uwagę liczne i zorganizowane zamówienia na usługi.
W grudzień 1968, Michel Foucault , dyrektor wydziału filozofii w centrum uniwersyteckim Vincennes (Paryż VIII) zabiera Henriego Webera do swojego zespołu. Spotyka tam m.in. Gillesa Deleuze'a , Jean-François Lyotarda , Alaina Badiou , François Châteleta , Étienne'a Balibara , Roberta Linharta ...
Od 1969 do 1988 Weber wykładał filozofię polityczną jako asystent, a następnie adiunkt i wykładowca, po obronie pracy magisterskiej na Sorbonie w 1973 pod kierunkiem Maurice de Gandillac , profesora filozofii na Uniwersytecie Paryskim. z wyróżnieniem „bardzo honorowym”, widzi swoją pracę magisterską opublikowaną w:Sierpień 1975wydane przez Bourgois , w zbiorze 10-18, pod tytułem Marxisme et conscience de classe .
Centrum uniwersyteckie w Vincennes oferuje wiele kursów z zakresu nauk społecznych, czasem prowadzonych przez nauczycieli będących zarówno teoretykami, jak i praktykami, jako liderzy partii politycznych. Tak więc w latach 1971-1972, Henri Weber uczy „Wstęp do marksisty z XX th Century” i „struktury lewej we Francji ”, a Daniel Bensaïd dyskursów na „naturę państw robotniczych”, ponieważ są one dwóch liderów Liga Komunistyczna założony wmaj 1969.
Pewnego popołudnia André Glucksmann i Jean-Paul Dollé przewodzą atakowi na głowę około pięćdziesięciu aktywistów, którzy wpadli na kurs Henri Webera, docenta filozofii, zatytułowany „Co myśli Mao?” »Poświęcony filozoficznym i politycznym pismom Mao Zedonga . Grupa prowadzona przez Alaina Badiou również zakłóca wiele kursów.
„Bardziej niż w Censier, La Sorbonne czy Nanterre, w Vincennes spotkałem się z najbardziej nieokiełznaną lewicowością” – wspomina. „Ultra-lewy szaleństwo” miał w konsekwencji utraty akredytacji Wydziału Filozofii do wydawania dyplomów uznawanych przez Ministerstwo Edukacji.
W Czerwiec 1988, opuścił uniwersytet dla Hôtel de Lassay , w gabinecie Laurenta Fabiusa , przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego . Ale wrócił do Paryża VIII - Saint-Denis, od 1993 do 1995, po klęsce lewicy w wyborach parlamentarnych. Wykorzystał to „przejście przez pustynię” robiąc doktorat z nauk politycznych, pod przewodnictwem Huguesa Portelli , profesora Paryża II. Rozprawa doktorska „Aktorzy i strategie zmiany społecznej” otrzymuje wyróżnienie „bardzo zaszczytne”.
Henri Weber był dyrektorem i redaktorem naczelnym Rouge , którego pierwszy numer ukazał się w dniu18 września 1968, tuż po wydarzeniach z maja 68 roku, czyli najpierw za dwa tygodnie, podczas gdy nie ma już partii "JCR" od jej rozwiązania w czerwcu i próbuje się odtworzyć wokół "Czerwonych Kręgów", o nazwie tej gazety .
Daniel Bensaïd i on, obaj członkowie krajowego biura Rewolucyjnej Młodzieży Komunistycznej , przekazują tej gazecie prawa autorskie do swojej pierwszej książki Maj 68: próba generalna ? , jedna z prac napisanych w tym samym roku ruchu przez aktywistów . Książka, przedstawiona jako książka Daniela Bensaïda , została opublikowana w zbiorze „Cahiers libre” przez Éditions Maspero . Jest tematem kilku linijek w zbiorowej lekturze, z tekstami Cohn-Bendit, Max Gallo i Étienne Borne, w Le Monde z 26 listopada 1968. Skromne, prawa autorskie przyczyniły się do częściowego finansowania czasopisma, które stał się tygodnik sześć miesięcy później, tuż przed nominacji Alain Krivine do prezydenta o 1 st i 15 czerwca 1969 r . 25 września 1971 Henri Weber został mianowany dyrektorem wydawnictwa. Gazeta stanie się gazetą codzienną podczas wyborów prezydenckich we Francji w 1974 roku .
W Kwiecień 1975założył przegląd teoretyczny Critique communee, którym kierował do 1980 roku. Z Krivine i Bensaïdem był wówczas szefem T2 Trend Ligi, rywalem T1 Gerarda Filoche , Denisa Pingauda i Daniela Glucksteina oraz T3 od Michela Lequenne i Jean-René Chauvin .
Szef Orderu Ligi KomunistycznejJuż w marcu 1966 roku zdjęcie w Paris Match pokazuje go w białym płaszczu przeciwdeszczowym w małej grupie powitalnej na Cour de la Sorbonne, na bójkę studencką, komandos ze skrajnie prawicowego Ruchu Zachodu z Wydziału Prawa. Assasa, który „więcej uczyni dla mojej chwały niż moje przemówienia” , rozpozna w swoich pamiętnikach.
Po założeniu Ligi Komunistycznej w 1969 roku kierował jej służbą bezpieczeństwa, dla której napisał pieśń hymnową: „W ciemną noc błyszczą karabinki, CRS zagradza nam drogę, ale w naszych szeregach jest Bez wahania CRS idzie bardzo dobrze „i organizuje” szkolenia, wypady do lasu w soboty i niedziele, ze szkoleniem w zbiorowych, skoordynowanych działaniach, z posługiwaniem się kijem, koktajlem Mołotowa”.
Ta służba bezpieczeństwa uczestniczyła w brutalnych starciach z policją 9 marca 1971 r. podczas demonstracji przeciwko antyimigranckiemu wiecowi skrajnie prawicowego ruchu Nowego Porządku w Palais des Sports w Paryżu, zorganizowanego przez ruch maoistyczny, który następnie nadzoruje Gauche prolétarienne impreza z okazji setnej rocznicy Komuny Paryskiej ,9 i 10 marca 1971. Henri Weber został następnie zastąpiony na czele przez Pierre Rousset i Daniel Bensaïd w 1972 roku, przed winy policji na 20 stycznia 1973 roku , ale był obecny podczas kolejnej demonstracji w dniu 21 czerwca 1973 roku przeciwko innemu New Order spotkania , także współautorem - zorganizowana z lewicą proletariacką . Oparzenia, jakich doznało 72 funkcjonariuszy policji podczas oskarżania demonstrantów, doprowadziły do rozwiązania Ligi Komunistycznej i krytyki jej kierownictwa przez partyjnych bojowników w spółkach.
Ponadto w 1971 stworzył „Bardzo Specjalną Komisję” (CTS) Ligi Komunistycznej, odpowiedzialną za „wzorowe lub spektakularne operacje”, wokół byłych uczniów szkół średnich, takich jak Michel Recanati, a następnie Romain Goupil , który wciąż był w klasie. 2. w maju 68 . W filmie tego ostatniego, Umierając w wieku trzydziestu lat , Henri Weber przyznaje, że ci aktywiści byli czasami bardzo młodzi. Michel Recanati, oskarżony w 1972 roku za napisy namalowane na fasadzie ambasady i zniszczoną flagę amerykańską, zostanie zwolniony przez sądy w przypadku poparzeń policyjnych 21 czerwca 1973 roku.
Między 1981 a 1984 zaprzestania wszelkiej działalności politycznej, aby poświęcić się swojej rodziny i swoich badań, które odnoszą się w szczególności do teoretycznych debat wewnątrz socjaldemokracji na początku XX th wieku i Euro-komunizmu. W 1982 r. dołączył do Centrum Badań nad Mutacjami w Społeczeństwach Przemysłowych (CRMSI), kierowanego przez Jean-Louisa Moynota , byłego sekretarza Konfederacji CGT. Prowadzi tam „Obserwatorium Pracodawców Francuskich” i publikuje wwrzesień 1986, opublikowane przez Le Seuil , Le Parti des Patrons: CNPF 1946-1986 . To właśnie podczas swoich badań poznał Laurenta Fabiusa, ówczesnego ministra przemysłu, a następnie premiera, który włączył go do swojego wewnętrznego kręgu.
Wraz z Olivierem Duhamelem , Évelyne Pisier , François Châtelet , Jean-Luc Parodi i Xavierem Brownesem , prowadzi zbiór „Political research” na Presses Universitaires de France (PUF), który publikuje tezy i pierwsze książki młodych intelektualiści , w tym Luc Ferry , Laurent Cohen-Tanugi , Philippe Raynaud ...
Henri Weber wstąpił do Partii Socjalistycznej (PS) w 1986 roku, w tym samym roku co Jean-Christophe Cambadélis , który kieruje inną gałęzią trockizmu, Internacjonalistyczną Partią Komunistyczną , znaną jako Lambertist , która sprowadziła go do PS wKwiecień 1986, blisko 450 innych działaczy, głównie ze związku studenckiego UNEF.
Podczas francuskich wyborów parlamentarnych w 1988 r. , które nastąpiły po wyborach prezydenckich, w których PCF spadła do zaledwie 6,8% głosów, został zainwestowany „dzięki studentom rekrutowanym z dnia na dzień, a także szybko zniknął”, jak twierdzi jego lokalny rywal PS Georges Sali , który potępia „spadochroniarstwo”. Został pobity przez Marcelina Berthelota , komunistycznego zastępcę burmistrza XII dzielnicy Seine-Saint-Denis, uzyskując 22,97% głosów. W pierwszej turze tych krajowych wyborów Partia Komunistyczna naprawiła sytuację, podnosząc w pierwszej turze 11,3% głosów.
Doradca techniczny w gabinecie Laurent Fabius , przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego , od 1988 do 1991 roku , był wtedy odpowiedzialny za misję w rządzie Martin Malvy aż do 1992 roku , potem Louis Mermaz aż do 1993 roku , ministrowie odpowiedzialni za stosunki z parlament.
Został wybrany w wyborach samorządowych w 1989 r. i został zastępcą burmistrza Saint-Denis , przewodniczącym grupy wybranych socjalistów do 1995 r. W 1993 r. ponownie przegrał w wyborach parlamentarnych z wynikiem 10,77%. (Po raz pierwszy kandydował w wyborach parlamentarnych,4 marca 1973, w Nanterre, dla Ligi Komunistycznej .)
Wezwany w Normandii przez Laurenta Fabiusa, Henri Weber został wybrany radnym miejskim Dieppe w 1995 roku , a następnie senatorem Seine-Maritime w tym samym roku.
Parlament EuropejskiSzef listy Wielkiego Północno-Zachodniego okręgu euro w wyborach europejskich czerwiec 2004został wybrany do Parlamentu Europejskiego z 29,98% głosów. Został ponownie wybrany w 2009 roku na czele listy Auvergne, Center, Limousin.
W Parlamencie Europejskim w latach 2004-2009 był pełnoprawnym członkiem Komisji Kultury i Edukacji oraz zastępcą członka Komisji Gospodarczej i Monetarnej . Został wybrany wiceprzewodniczącym komisji międzyparlamentarnej Unii Europejskiej/Chiny wstyczeń 2007.
W swojej drugiej kadencji czerwiec 2009 w czerwiec 2014, jest pełnoprawnym członkiem Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz zastępcą członka Komisji Prawnej , a następnie Komisji Handlu Międzynarodowego. W związku z tym uchwalił nowelizację wyłączającą kulturę i sektor audiowizualny z zakresu negocjacji handlowych ze Stanami Zjednoczonymi, za co w 2016 roku otrzymał medal Beaumarchais przyznawany przez SACD ( Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów Dramatycznych ).
Został potwierdzony wiceprzewodniczącym delegacji międzyparlamentarnej UE/Chiny w kadencji 2009-2014 .
Do kierownictwa Partii SocjalistycznejW Partii Socjalistycznej był członkiem biura krajowego i sekretarzem krajowym w latach 1993-2008, kolejno odpowiedzialnym za edukację narodową (1993-1995), szkolenie (1995-2003), kulturę i media (1998-2003) i ponownie ze szkolenia (2005-2008). W związku z tym ponownie uruchomił „ Revue socialiste” , którym kierował do 2005 r., a w 1995 r. kierował rozwojem letniej szkoły PS w La Rochelle i stworzył „stały uniwersytet kierownictwa federalnego”. W latach 2008-2012 był zastępcą sekretarza krajowego ds. globalizacji. Pełniąc tę funkcję, opracował strategię „uczciwej wymiany”, którą PS przyjęła na Kongresie w Mans (2005) i PSE (Partia Europejskich Socjalistów) na radzie warszawskiej 2 i3 grudnia 2010.
W latach 2014-2017 był dyrektorem studiów, odpowiedzialnym za sprawy europejskie, z Jean-Christophe Cambadélis , ówczesnym pierwszym sekretarzem PS. Na tym stanowisku stworzył GARE (Europejską Grupę Akcji i Reagowania) i opublikował 74 pytania i odpowiedzi dotyczące reorientacji Europy.
Henri Weber bardzo wcześnie poznał Pascale Picard, opisaną w jego pamiętnikach jako jego miłość do młodości i młodości, z którą poślubił 29 stycznia 1966aż 1973.
Inwrzesień 2007Henri Weber poślubił Fabienne Servan-Schreiber , producenta telewizyjnego i założyciela firmy Cinétévé, z którą mieszkał od 1973 roku. Razem mieli sześcioro dzieci.
Henri Weber zmarł 26 kwietnia 2020 r. w Awinionie z Covid-19 .