Syjonizm jest ruch narodowy z Żydów do utworzenia żydowskiej ojczyzny - odbudowy żydowskiego samookreślenia w Ziemi Izraela .
Ruch narodowy Żyd pojawia się głównie w Europie Środkowej i Wschodniej w XIX th wieku , rozpoczął się znaleźć realizację jego nadzieje z utworzeniem Mandatu Palestyny po pierwszej wojnie światowej w 1920 roku, dzięki czemu imigracyjną terytorium żydowskiego i doprowadziły do powstania państwa Izrael w 1948 roku .
Korzenie terminach syjonizmu powrotem do czasów starożytnych tradycji religijnych i nostalgii z Syjonu w świadomości żydowskiej z wygnania . Dążenie do życia w Ziemi Izraela stworzyło ciągłość żydowskiej obecności tam pomimo wieków prześladowań i rozproszenia.
Ten ruch jest w kontekście narodowych aspiracji z XIX -tego wieku i proces sekularyzacji populacji Żydów aszkenazyjskich związane z nowoczesnością . W obliczu antysemityzmu , zwłaszcza w Europie Wschodniej , ruch zyskuje popularność wśród prześladowanych.
Ruch nabrał rozpędu pod przywództwem Theodora Herzla w Bazylei w 1897 r. i był prowadzony przez dwadzieścia dwa kongresy syjonistyczne (1897-1945) oraz instytucje takie jak Światowa Organizacja Syjonistyczna (1897), Anglo-Palestine Bank (1902). ), Żydowska Agencja Wykonawcza (1929) i Światowy Żydowski Kongres Dyplomatyczny (1936). To spowodowało emigrację Żydów do regionu Palestyny, którzy przed II wojną światową zorganizowali się tam w dom narodowy . Na ideologię syjonizmu składa się szeroki wachlarz idei, który obejmuje nie tylko dążenie do terytorium dla narodu żydowskiego, ale także poszukiwanie moralne i duchowe .
Ruch syjonistyczny tworzy zarówno ideologię, jak i ruch nacjonalistyczny na terytorium Ziemi Izraela, z grubsza odpowiadający Kanaanowi , Ziemi Świętej lub regionowi Palestyny . Ruch od początku budził sprzeciw .
Od powstania państwa Izrael w 1948 r. syjonizm był częścią polityki w Izraelu, a ruch nadal wspierał państwo żydowskie , ponieważ jego istnienie i bezpieczeństwo są zagrożone. Uczestniczy również w przyjmowaniu nowych imigrantów i uchodźców (Agencja Żydowska, Nefesh B'Nefesh itp.); programy ekologiczne ( KKL ); oraz programy pomocy społecznej ( Keren Hayesod ).
Termin „syjonizm” odnosi się do „powrotu do Syjonu”, Syjon jest synonimem Jerozolimy , a co za tym idzie ziemi Izraela . Termin po raz pierwszy pojawił się w 1890 roku pod piórem Nathana Birnbauma .
Współczesny ruch syjonistyczny urodził się w XIX -tego wieku wśród Żydów w Europie Środkowej i Wschodniej w odpowiedzi na wzrost antysemityzmu , że pogromy i w odpowiedzi na stwierdzenie nacjonalizmu i rewizjonizmu w Europie , ale także w Zachodniej Europa po szoku wywołanym aferą Dreyfusa – która jest jedną z przyczyn rozpoczęcia Kongresu Syjonistycznego przez Theodora Herzla .
Chociaż posiada specyficzne cechy związane z rozproszeniem Żydów , ruch ten jest współczesny z twierdzeniem innych narodowości w Europie . Już w 1840 r. Moses Hess myślał o żydowskiej niepodległości i ogłosił w 1862 r., że „odrodzenie Włoch zwiastuje zmartwychwstanie Judei. Wkrótce potem, po raporcie Charlesa Nettera o sytuacji Izraelitów na Wschodzie, Alliance Israelite Universelle otworzył w 1870 r. pierwszą nowoczesną osadę żydowską w Palestynie, szkołę rolniczą Mikveh-Israel , niedaleko Jafy .
Syjonizm opiera się na związku narodu żydowskiego z Ziemią Izraela poprzez praktyki religijne podczas wygnania, a także na idealizmie odrodzenia żydowskiej ojczyzny w celach mesjańskich . Żydowski nacjonalizm pojawia się jako odpowiedź na problemy haskali i jest teoretyzowany jako realizacja socjalistycznej utopii ( Hess ), jako potrzeba przetrwania w obliczu społecznych uprzedzeń poprzez afirmację samostanowienia ( Pinsker ), jako spełnienie indywidualnych praw i wolności ( Nordau ), jako fundament hebrajskiego humanizmu ( Buber ) lub nawet jako środek ćwiczenia prawdziwego ducha judaizmu ( Ahad Ha'Am ). W Miłośnicy Syjonu zjednoczonych w 1884 roku, aw 1897 roku pierwszy Kongres Syjonistyczny został zorganizowany .
Ruch syjonistyczny jest powszechnie postrzegany jako ideologia nacjonalistyczna lub jako ruch narodowowyzwoleńczy , emancypujący prześladowane w diasporze mniejszości .
Pod presją europejskiego antysemityzmu i pod wpływem nacjonalistycznych ideologii i narodowej niepodległości, część europejskiej populacji żydowskiej (zwłaszcza w Europie Środkowej i Wschodniej, gdzie integracja jest trudna) przekształca w końcu XIX e wieku to religijne pragnienie w projekcie politycznym: syjonizmie, opartym na żydowskim poczuciu narodowym. Pierwsze organizacje ( Amants de Sion ) pojawiły się w 1881 roku . Od 1882 roku francuski baron Edmond de Rothschild kupił ziemię w Osmańskiej Palestynie i sfinansował pierwszą osadę w Rishon LeZion . Światowa Organizacja Syjonistyczna została utworzona w 1897 roku pod kierownictwem Teodora Herzla .
Trendy historyczneW starożytności ludność żydowska była bardzo rozproszona, najpierw w rejonie Morza Śródziemnego i na Bliskim Wschodzie , a następnie w Europie .
Ale bez względu na pochodzenie geograficzne społeczności, Żydzi zawsze wyrażali tęsknotę do Jerozolimy , jak w Psalmie 137 złożonej podczas pierwszego wygnania do Babilonu do VI th wieku przed naszą erą. AD :
„Jeśli kiedykolwiek zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech moja prawica odmówi mi jej służby!” Niech mój język przylgnie do mego podniebienia, jeśli nie zawsze będę o tobie pamiętał, jeśli nie umieszczę Jerozolimy na szczycie wszystkich moich radości! ""
Od czasu zniszczenia Świątyni w 70 , w następstwie pierwszego żydowsko-rzymskiej wojny od 66 - 73 , część Żydów wyraża chęć zebrania w „ Erec Israel ”. Każdego roku w święto Paschy wypowiadane jest życzenie przyszłego roku w Jerozolimie , a małe grupy religijnych Żydów od czasów starożytnych regularnie „ wstępują ” do Ziemi Świętej , zwłaszcza do świętych miast Safed , Tyberiady , Hebronu i Jerozolimy . W szczególności Safed stał się schronieniem wielu uczonych po wypędzeniu Żydów z Hiszpanii w 1492 r. i jednym z ośrodków Kabały i Halachy , goszcząc Mojżesza Kordowera , Izaaka Lourii i Josepha Karo , autora Szulhan Aroukh . Eschatologia żydowska potwierdza również przyjście mesjasza , który przyniesie Żydów do ich ziemi. Tak więc dla Majmonidesa : „Czasy mesjańskie będą miały miejsce, gdy Żydzi odzyskają niepodległość i wszyscy wrócą do ziemi Izraela”.
Po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego w 1453 roku i wypędzeniu Żydów z Hiszpanii (1492) i Portugalii (1497), wielu Żydów przybyło do Ziemi Świętej. Emigracja do XVIII -tego wieku i początku XIX th century tysięcy wyznawców różnych kabalistów i chasydów rabinów, a także zwolenników wileńskiego Gaona i Hatam Sofera została znacząco zwiększyć ludność żydowską z czterech świętych miast judaizmu: Jerozolima , Tyberiada, Hebron i Safed.
Organizacje syjonistyczne organizują się, aby promować „powrót narodu żydowskiego na swoją ziemię”. Ruch Miłośników Syjonu działa w tym celu poprzez zakup ziemi i pracę rolniczą przez żydowskich imigrantów.
W „ Pierwsza Alija ” odbywa się w końcu XIX th wieku i widzi imigracyjną uchodźcę Żydów z Europy Wschodniej i Jemenie , do ziemi Izraela.
Theodor Herzl publikuje książkę, w której przedmiot ruchu syjonistycznego określa tytułem: Państwo żydowskie: esej na rzecz nowoczesnego rozwiązania kwestii żydowskiej , a słowami otwierającymi: „POMYSŁ na budowę stwierdzam, że wystawiam w tej książce ... ».
Ale ta „idea” zostaje w konkretny sposób wyeksponowana. Tuż za „Generałem” w drugim rozdziale: „Spółka żydowska ” wyszczególniono następujące działy: Sprawy nieruchomościowe - Zakup ziemi - Budownictwo - Mieszkania robotnicze - Robotnicy niewykwalifikowani - 7 godzin na dobę, itd.
Kongresy syjonistyczneW kongresów syjonistycznych tworzą Zgromadzenie Narodowe Żydzi z całego świata, którzy chcą odtworzyć ich stan.
Organizacja jest federalistyczna, a nie scentralizowana, świadczy o postawie liberalnej, mającej na celu łączenie odmiennych nurtów, otwartej na wielość opinii i wrażliwości uczestników z bardzo różnych krajów. Zachęca się do tworzenia licznych stowarzyszeń syjonistycznych w różnych krajach, z których każde należy do ruchu światowego. Rabini również uczestniczą.
Pierwszy kongres w BazyleiOd pierwszego Kongresu przyjęto Program Bazylejski , stwierdzający, że „Celem syjonizmu jest stworzenie dla narodu żydowskiego domu w Palestynie gwarantowanego na mocy prawa publicznego” i określającego cztery działania dla osiągnięcia tego celu:
Tablica nędzy żydowskiej jest aktualizowana na każdym Kongresie; zaradzenie tej nędzy jest główną motywacją.
Trudna sytuacja Żydów jest rozumiana przez Herzla jako podstawowa aktywna siła jego projektu. Jego główną ideą jest „odzyskiwanie wraków, którymi są prześladowani Żydzi”. "
Ziemia („ Eretz Izrael ”)„Żaden Żyd nie ma prawa zrzec się prawa Narodu Żydowskiego do Ziemi Izraela . […] Nawet wszyscy żyjący dzisiaj naród żydowski nie mają upoważnienia do oddania jakiejkolwiek części ziemi. To prawo należy do narodu żydowskiego we wszystkich jego pokoleniach – prawo, którego nie można zrzec się w żadnych okolicznościach. "
Ten motyw się powtarza. Wywiera najsilniejszą atrakcję. Żaden inny kraj nie osiąga tak dużej mobilizacji. Kiedy Herzl przekazał Kongresowi w 1903 roku brytyjską propozycję imigracji do „Ugandy” (obecnie Kenii) , oburzenie było powszechne, miał trudności z uzyskaniem nawet zgody na wysłanie komisji do Afryki. Później, pomimo powagi pogromów i kryzysu humanitarnego , nurt tzw. syjonizmu terytorialistycznego , który skłania do akceptacji jakiegokolwiek terytorium, jest również przedmiotem silnego odrzucenia.
Idea ta jest tak silna, że po ponad stuleciu często wspomina się o tak zwanej aferze „ugandyjskiej”, chociaż Hertzl prawdopodobnie poprosiłby o głosowanie za wysłaniem trzech przedstawicieli, tylko po to, by „utrzymać otwartą linię komunikacji” z rząd Wielkiej Brytanii; jego gazeta tuż po 6 th Kongresu sugeruje.
Poszukiwanie praw gwarantowanych na arenie międzynarodowej jest priorytetem nurtu tak zwanego „ syjonizmu politycznego ” i charakterystyczną cechą syjonizmu, od Herzla ( patrz wyżej ) do dnia dzisiejszego.
Czasami kwestionowana przez prądy dążące do natychmiastowego praktycznego działania, ta idea ostatecznie zwyciężyła. Tak więc Chaim Weizmann , który młody, w latach 1901-1905, oczernia dyplomatyczne próby Herzla, będzie tym, który okaże się wtedy najbardziej sympatycznym dyplomatą i który w latach 1917-1920 uzyska pierwsze międzynarodowe uznanie: Deklarację Balfoura z 1917 , Konferencja w San Remo (1920) , Traktat w Sèvres (1920) .
Idea, że nie da się odtworzyć państwa, w którym Żydzi stanowiliby większość bez poparcia wielkich mocarstw , oraz przekonanie, że dzięki dyplomacji można wywalczyć ich przynależność , to znaki rozpoznawcze Theodora Herzla. Ten pomysł i to przekonanie odróżnić ruch innych prób powrotu do Izraela, ale nie bez precedensu jak z Józef Nasi w XVI th wieku próbował praktyki przesiedlenie Żydów w regionie, którego był gubernatorem przed przerwaniem hańbę.
Uzyskanie praw gwarantowanych na arenie międzynarodowej jest priorytetem Herzla, jako filozofa Maxa Nordaua . Są przekonani, że bez aprobaty dużych państw wszelka imigracja zakończy się fiaskiem: „Niezwykłe eksperymenty z żydowską kolonizacją zostały już podjęte [w Palestynie i Argentynie], zgodnie z fałszywą zasadą infiltracji w kolejnych falach. Infiltracja zawsze kończy się bankructwem, ponieważ nieuchronnie nadchodzi moment, kiedy pod presją ludności, która czuje się zagrożona, rząd położy kres napływowi Żydów”.
Imigruj, uprawiaj ziemię, budujTo jest priorytet nurtu znanego jako praktyczny syjonizm . Występuje w różnych trybach. Wśród Miłośników Syjonu , którzy dążą do emigracji do Palestyny od 1882 roku, wielu z Mojżeszem Lilienblumem godzi się z inicjatywami dyplomatycznymi Herzla i przyłącza się do jego ruchu. Z drugiej strony, frakcja demokratyczna sprzeciwiała się temu od 1901 r., kiedy Herzl po sześciu latach wydawał się nie uzyskać od wielkich mocarstw niczego decydującego; Prowadzona przez młodego Chaima Weizmanna i Léo Motzkina frakcja ta domaga się „konkretnego programu osiedleń dla Palestyny” i chce być nowoczesna, aż do przeciwstawienia się Herzlowi. Są też Żydzi z Imperium Rosyjskiego, którzy, zagorzali syjoniści i robotnicy, po cichu emigrują do Palestyny, jak Ben-Gurion w 1906 roku.
W ten sposób ruch syjonistyczny wymienia sześć głównych fal imigracji przed utworzeniem Państwa Izrael, między 1881 a 1948 rokiem.
Prąd znany jako „ syjonizm kulturowy ” lub „syjonizm duchowy” lub „syjonizm idealistyczny” działa na rzecz odrodzenia żydowskiej kultury narodowej. Zainicjowany przez Ahad Haama , wspierany przez Martina Bubera , twierdzi, że Ziemia, zgromadzenie Żydów i państwo są niczym bez regeneracji „elementów składowych żywej duszy narodu przez tysiąclecia”. Ahad Haam chce „pozwolić na ponowne rozwinięcie się żydowskiego ducha (w) wskrzeszonej kulturze hebrajskiej”. Jeśli często sprzeciwia się politycznemu syjonizmowi , to przynajmniej jego podejście skłania wielu Żydów do syjonizmu z powodu „przeplatania się, organicznego w syjonistycznej idei odrodzenia kulturowego i odrodzenia narodowego”. I tak we Francji syjonistyczny przegląd „Menorah” (1922-1933) promuje żydowskie życie kulturalne i bogactwo jego historii, by zachęcać do „dumy narodowej”. Nawet dzisiaj nauczanie Ahad Haama pozostaje nośnikiem żądania odnowy żydowskich ideałów, zdolnych zrekompensować materializm współczesnego Izraela.
hebrajska rewitalizacjaOdrodzenie języka hebrajskiego w Europie od lat 60. XIX wieku, zwłaszcza w Europie Wschodniej, poprzedza ruch syjonistyczny, ale także umożliwia. Pieśni skomponowane po hebrajsku, powtarzane chórem podczas wieczorów i festiwali, jako pierwsze zaszczepiają wtedy pionierskiego ducha palestyńskiego. Nawet Alliance Israelite Universelle, który uczy francuskiego, widzi swoich nauczycieli z różnych krajów, wypowiadających się i komunikujących się ze sobą po hebrajsku. W zamian ruch syjonistyczny zachęca do odnowy języka i honoruje swojego wielkiego promotora, Eliezera Ben-Yehoudaha , który postrzegał hebrajski i syjonizm jako symbiotyczną jednostkę.
Hebrajski zostanie później przejęty przez ruch.
Bojownicy Imperium Rosyjskiego udali się do Palestyny od 1901. Tam rozwinęli „syjonizm mięśni i rolnictwa”, jak w Sejera od 1907. Często marksiści, socjaliści lub komuniści i rewolucjoniści, ci imigranci znoszą wszelkie fizyczne trudności, tworzą rywalizujące partie polityczne , pierwsze kibuce i związki zawodowe ( Hapoel Hatzair , Ahdut HaAvoda ) oraz samoobrona . Proteańskie ideologie tego „ syjonizmu socjalistycznego ” lub „syjonizmu robotniczego”, później zwanego „ syjonizmem robotniczym” , który narzucił w Jiszuwie około 1930 roku wirtualny monopol na związek Histadrut i przejął władzę w Organizacji Syjonistycznej w 1933 roku.
Jednoczący duch Herzla i jego zdolność do uspokajania niezgody charakteryzowały ten ruch od samego początku. Po rozpadzie Organizacji, który nastąpił po jego śmierci w 1904 roku, cecha ta wpisuje się w nazwę dominujących nurtów: „ syjonizmu syntetycznego ”, „ syjonizmu ogólnego ”. Weizmann, uspokojony, jest wówczas jej mistrzem i sztuką życzliwości dla wszystkich w Organizacji. „Herzl uprawiał polityczną alchemię”, Weizmann był chemikiem i widział w syjonistycznej polityce sztukę tego, co możliwe. I to on uzyskuje Deklarację Balfoura i decyzje Konferencji w San Remo – pierwsze dyplomatyczne osiągnięcia syjonizmu politycznego, które ten sam Weizmann potępił dwanaście lat wcześniej.
Później, kiedy Weizmann traci przywództwo ruchu, ponieważ jego nadmierna elastyczność sprawiła, że pogodził się z elementami sprzeciwiającymi się utworzeniu państwa żydowskiego, Ben-Gurion z kolei zwycięża, ponieważ udaje mu się osiągnąć unię, pomimo walk między socjalistami a kapitalistami czy między tradycjonalistami a modernistami.
Duch syntezy jest nadal duchem naczelnego rabina Abrahama Kooka, który przybliża ortodoksyjnych Żydów do syjonizmu, ukazując „komplementarność trzech głównych sił, które walczą w społeczeństwie Izraela: ortodoksji religijnej, nacjonalizmu i humanizmu socjalistycznego”.
Ten sam duch ożywia filantropa takiego jak Edmond de Rothschild : przeciwny inicjatywom Herzla w 1896, zwraca się do Weizmanna w 1914: „Bez mnie syjoniści nie mogliby nic zrobić, ale bez syjonistów moja praca by umarła”; Rotszyld działa następnie, aby francuscy Żydzi asymilatorzy złagodzili swoją krytykę syjonistów. Podobnie przywódcy ruchu mogą mieć przeciwstawne stanowiska, które okazują się komplementarne: tak więc Jabotinsky i Weizmann są przyjaciółmi, ci drudzy tylko zarzucają pierwszym, że głośno mówili, co myślą; a Ben-Gurion, który oficjalnie potępił nurt Żabotyńskiego, był bliższy swoim ideom wojskowym niż pacyfistom z jego własnej partii.
Ruch syjonistyczny jest podana jest „Żydowski Dom Narodowy” w Palestynie , przez Deklaracji Balfoura ( 1917 ), na konferencji w San Remo ( 1920 ), a Liga Narodów mandatu ( 1922 ), przed radą Wielki Mufti Jerozolimy Husseini i jego zwolennicy. Region jest wytyczony i objęty mandatem brytyjskim: przez ten okres będziemy mówić o „ obowiązkowej Palestynie ”, podczas gdy ruch syjonistyczny preferuje żydowską nazwę „ Eretz Israel ”. Zobacz także rozdział Historia syjonizmu: Mandat Ligi Narodów .
Od 1918 do 1948 roku , podczas trzeciej Alya , ludność żydowska w Obowiązkowe Palestynie wzrosła z 83,000 do 650,000. Wzrost był spowodowany wysokim wskaźnikiem urodzeń, ale przede wszystkim silnej imigracji ze względu na niepokoje polityczne w Europie. Na okres międzywojenny , a także wzrost antysemityzmu w Europie Środkowej i Wschodniej od lat 20. XX wieku . Kulminacją tego antysemityzmu będzie Shoah . W tym okresie Agencja Żydowska wszelkimi sposobami promuje żydowską imigrację: w 1933 r. próbuje dojść do porozumienia z reżimem nazistowskim, aby umożliwić emigrację niemieckich żydowskich uchodźców . Od drugiej połowy lat 30. XX wieku , po ograniczeniach dotyczących świadectw imigracyjnych wydawanych przez Brytyjczyków, organizowała nielegalną imigrację, Aliyah Bet .
W tym samym okresie nacjonalizm palestyńsko-arabski , następnie panarabski , rozwinął się i przeciwstawił ruchowi syjonistycznemu, wszelkiej żydowskiej imigracji i utrzymaniu mandatu brytyjskiego.
Po wielkiej rewolty 1936-1939 , Wielka Brytania publikuje Białą Księgę i ataki przez arabskich uzbrojonych gangów zintensyfikować, w obliczu których Yishuv musi być skierowany przez Hagany (obrony), odrodzenie walki zbrojnej i aktywizm organizacji syjonistycznych. Poprzez hebrajskiego Rebellion Ruchu The Irgun pójdzie tak daleko, jak do przeprowadzenia akcji sabotażowych i ataków takich jak ten przeciwko hotelu King David , powodując 91 ofiar , w tym Żydów. Brytyjczycy zdecydowali się w lutym 1947 roku w celu przekazania ich mandatu do Organizacji Narodów Zjednoczonych .
Syjonizm rewizjonistycznyPo opublikowaniu brytyjskich białych ksiąg przywódca Partii Rewizjonistów Władimir Żabotyński postawił sobie za cel stworzenie niepodległego państwa z większością żydowską, w tym na lewym brzegu Jordanu, które zostało oddane Haszymitom w celu utworzenia z Transjordanii .
Zamiast prostych grup samoobrony ( Hachomer ), rozumował w kategoriach legionu żydowskiego i heroizmu (nazwa jego pierwszego legionu, Betar , to akronim bohatera Józefa Trumpeldora, a także nazwa ostatniej twierdzy). kobieta, która wpadła w ręce Rzymian podczas powstania żydowskiego w latach 132-135 ). Rozwinął rodzaj „narodowego mesjanizmu”, który umieścił siłę w centrum polityki i uczynił z niej szkołę dyscypliny, ale bez potrzeby przywódcy sekty czy nawet sympatii dla faszyzmu, bezpodstawne oskarżenie wzniecane przez jego krytyków i przeciwników syjonizmu” ponieważ Włochy, które podziwia, są Włochami Garibaldiego i Mazziniego, a nie Mussoliniego ”.
Ten nurt rewizjonistyczny jest w istocie liberalny . Sprzeciwiał się socjalistycznym tendencjom interwencjonistycznym, które zdominowały gospodarkę syjonistyczną w latach 1927-1977 i faktycznie to jego spadkobierca, pierwszy rząd Likudu (1977-1980), rozpoczął demontaż izraelskiej socjalistycznej gospodarki związkowej. Ale jest też politycznie liberalny.
Już w 1862 r. rabin Cwi Hirsz Kaliszer zaplanował obronę przed Beduinami i Arabami. Samoobrona rozpoczęła się w Rosji wraz z pogromami w 1881 roku, a dla Palestyny Herzl powiedział, że jest to niezbędne, nawet baron Edmond de Rothschild podpisał się pod nią. W latach 132-135 przywódca powstania żydowskiego przeciwko Rzymowi Bar Kochba stał się bohaterem syjonistycznym, a pierwsze pokolenie pionierów było utożsamiane z starożytnymi Machabeuszy . Arabska wrogość wobec żydowskich establishmentów nakazywała więc organizację samoobrony, która stała się obraźliwa, nawet z inicjatywy brytyjskiej ( Special Night Squads ). Wreszcie grupy obronne promują wartości bojowe, takie jak odwaga, duma i honor: „W ogniu i krwi upadła Juda; w ogniu i krwi Juda zmartwychwstanie. "
Zorganizowanie samoobrony stało się konieczne z powodu ataków, jakich doznały żydowskie placówki. Rewizjonistyczne syjonistyczny Zeev Żabotyński pragnie położyć kres „hipokryzji” i „plotek”: rozpoznaje arabskiego nacjonalizmu, nie ukrywa swoją siłę i wyciąga konsekwencje, zwłaszcza w swoim słynnym artykule The Iron ścianie :
„Jest poza nadzieją i marzeniami, że Arabowie z Ziemi Izraela dobrowolnie zawrą z nami porozumienie teraz lub w dającej się przewidzieć przyszłości. […] Nie ma najmniejszej nadziei na uzyskanie zgody Arabów Ziemi Izraela na to, aby Palestyna stała się krajem z żydowską większością. […] Nasza kolonizacja może więc dalej rozwijać się tylko pod ochroną siły niezależnej od miejscowej ludności, nieprzekraczalnego żelaznego muru. […] Dopiero wtedy umiarkowani Arabowie zaproponują propozycje kompromisów w kwestiach praktycznych, takich jak gwarancja przed wydaleniem, równość czy autonomia narodowa. "
Jednak to stanowcze stanowisko, mające na celu umożliwienie imigracji i osiągnięcie większości, nie oznacza chęci wypędzenia Arabów. Żabotyński ujmuje to bez ogródek: „Jestem gotów przysiąc za nas i naszych potomków, że nigdy nie zniszczymy tej równości [wszystkich narodów] i że nigdy nie będziemy próbowali wypędzić ani uciskać Arabów”.
Po masakrach arabskich w 1929 r. , w tym masakrze w Hebronie , bardziej agresywna ideologia w ramach nieregularnych żydowskich milicji, sprzeciwiająca się organizacji samoobrony Haganah (a więc Irgun , wtedy bardziej brutalny, Lehi ), nie wahała się praktykować od arabska rewolta 1936-1939 prawo odwetu , wracając cios za ciosem, w tym czasie aktów terrorystycznych .
Ideologia wojskowa tych frakcji okazała się skuteczna od lutego 1944 r. podczas wojny z siłami brytyjskimi, które sprzeciwiały się żydowskiej imigracji pomimo trwającego Hitlera Shoah . Zwłaszcza w latach 1945-1946 , często przy aprobacie Haganah , ich spektakularnych aktach przeciwko Brytyjczykom ( ucieczka z więzienia w Akce ) , a nawet ekscesów ( atak na hotel King David , egzekucja przez powieszenie dwóch brytyjskich sierżantów w odwecie za powieszenie ) trzech własnych) przyczyniły się do decyzji Londynu o rezygnacji z mandatu nad Palestyną.
W Listopad 1947ONZ proponuje plan podziału Palestyny między państwo żydowskie a państwo arabskie, podczas gdy Jerozolima byłaby corpus seperatum pod międzynarodową administracją. Plan jest witany z radością przez Agencję Żydowską i Jiszuw, ale jest odrzucany przez przedstawicieli palestyńskich Arabów, przez państwa arabskie. Po głosowaniu następuje przemoc . Państwo Izrael jest ogłoszony na14 maja 1948, ostatni dzień mandatu. Arab League ogłasza stan wojny i Transjordanii , Egipt , Syria i Irak inwazji na terytorium. W 1949 Izrael podpisał zawieszenie broni, które położyło kres „wojnie o niepodległość”.
W 1948 r. Izrael liczył 650 000 Żydów. W ciągu następnych trzech lat jego populacja podwoiła się po przyjęciu, w szczególności, prawie 200 tys. przesiedleńców, uchodźców z II wojny światowej i kilkuset tys. Żydów ze świata arabskiego. Pod koniec lat 90. widziała napływ wielu Rosjan, którzy dziś tworzą największą społeczność w kraju . W 2019 roku populacja osiągnęła 9 092 000 mieszkańców, w tym 1,91 mln Arabów (21%). To kraj z największą liczbą Żydów na świecie.
Antysemityzm z końca XIX th century odegrał decydującą rolę w tworzeniu syjonizmu politycznego. Theodore Herzl pisze w The Jewish State: An Essay for a Solution of Jewish Question, że „kwestia żydowska istnieje wszędzie tam, gdzie Żydzi mieszkają w małej liczbie (...) Biedni Żydzi teraz przynoszą ze sobą antysemityzm do Anglii, po zaimportowaniu go do Ameryka. Myślę, że rozumiem antysemityzm, który jest bardzo złożonym ruchem (…) [który] można uznać za efekt samoobrony” . Theodore Herzl zamierza udzielić narodowej odpowiedzi na kwestię żydowską, która dla niego jest kwestią antysemityzmu.
Historyczni antysemici popierali syjonizm. W biografii poświęconej Édouardowi Drumontowi , założycielowi Narodowej Ligi Antysemickiej we Francji w 1889, Grégoire Kauffmann pisze, że jest „jednym z pierwszych, którzy zareagowali i klaskali” za książkę Herzla „ L'État jewish” . Grégoire Kauffmann ponownie napisał: „Wykazał ten sam entuzjazm kilka miesięcy później przy okazji pierwszego kongresu syjonistycznego w Bazylei, gdzie La Libre Parole wysłał korespondenta. „ Henry Laurens pisze, że „znani antysemici witają ze smakiem książkę Herzla, zwłaszcza Drumonta” .
Żydzi sefardyjscy z Palestyny, choć brali czasem udział w programie zakupu ziemi inicjowanym przez syjonistów europejskich (jak Albert Antébi ), opowiadali się za integracją syjonizmu na Wschodzie, za nawiązaniem powiązań między Żydami. i arabskie ruchy nacjonalistyczne oraz między kulturami hebrajską i arabską nie tylko w okresie osmańskim, ale także pod mandatem brytyjskim (podczas gdy po Deklaracji Balfoura stosunki z Arabami palestyńskimi uległy gwałtownemu pogorszeniu). Ta integracja z kulturą lewantyńską została odrzucona przez europejskich syjonistów, którzy obawiali się, że wschodni Żydzi zasymilują się z Arabami. Prasa żydowska w języku arabskim w krajach Bliskiego Wschodu często ubolewała nad niezdolnością ruchu syjonistycznego do dostrzeżenia zainteresowania wykorzystaniem Żydów wschodnich jako mediatorów między syjonizmem aszkenazyjskim a palestyńskimi Arabami w celu lepszego zrozumienia między tymi dwoma narodami. Żydzi sefardyjscy krytykowali europejskich syjonistów za wykluczenie ich z instytucji syjonistycznych, co pozbawiło ich jakiejkolwiek władzy decyzyjnej
Ruch syjonistyczny również zachęcał, a następnie zorganizował emigrację do Palestyny 15 000 jemeńskich Żydów w latach 1910-1948. Ci Jemeńczycy, dla których utworzono oddzielne kwatery, zostali wykluczeni z kibucu i zatrudnieni na prywatnych plantacjach za płace niższe niż Aszkenazyjczycy. Historyk Gershon Shaffir zauważył, że jako pionierzy zostali wymazani z pamięci syjonistów, chociaż znosili bardzo ciężkie warunki pracy; patrz na ten temat Emigracja Żydów jemeńskich do Palestyny .
Wielokrotne epizody konfliktu arabsko-izraelskiego doprowadziły do wygnania ogromnej większości Żydów wschodnich i sefardyjskich, których społeczności miały ponad dwa tysiące lat historii.
Obecnie, według specjalistów temat jest pogrupowany w trzy główne grupy w społeczeństwie izraelskim, określane przez specjalistów jako odrębne w postsyjonizmie, neojonizmie i syjonizmie:
Według Chana i in. „Neojonizm akcentuje mesjanistyczne i partykularne wymiary nacjonalizmu syjonistycznego, podczas gdy postsyjonizm akcentuje jego wymiary uniwersalistyczne i normalizacyjne.
Syjonizm jest krytyka lub sprzeciw wobec syjonizmu, w różnych formach, podejść i motywacje. Krytyka ta łączy więc wiele nurtów analizowanych w poświęconym mu artykule: Antysyjonizm .
97. Christophe Ayad i Louis Imbert (Jerozolima, korespondent), Co pozostało z syjonizmu? Marzenie o „żydowskim i demokratycznym państwie” zderza się z kolonizacją prowadzoną przez Izrael na terytoriach palestyńskich. Wracając do historii idei o tysiącu twarzy, w przededniu przełomowych wyborów , 23 marca 2021, Le Monde, sobota 20 marca 2021, Idee, s. 26-27 .