Jerzy VI

Jerzy VI
Rysunek.
Portret króla Jerzego VI w mundurze admirała floty , lata 40.
Tytuł
Król Wielkiej Brytanii i Dominiów
11 grudnia 1936 - 6 lutego 1952
( 15 lat, 1 miesiąc i 26 dni )
Koronacja 12 maja 1937
w Opactwie Westminsterskim
Premier Stanley Baldwin
Neville Szambelan
Winston Churchill
Clement Attlee
Winston Churchill
Poprzednik Edwarda VIII
Następca Elisabeth II
Cesarz Indii
11 grudnia 1936 - 15 sierpnia 1947 r.
( de facto )
( 10 lat, 8 miesięcy i 4 dni )
11 grudnia 1936 - 22 czerwca 1948
( de jure )
( 11 lat, 6 miesięcy i 11 dni )
Poprzednik Edwarda VIII
Następca Tytuł usunięty
Spadkobierca tronu Wielkiej Brytanii
20 stycznia 1936 - 11 grudnia 1936
( 10 miesięcy i 21 dni )
Monarcha Edwarda VIII
Poprzednik Edward , książę Walii
Następca Elisabeth , księżna Edynburga
Biografia
Dynastia Dom Saxe-Cobourg i Gotha następnie dom Windsors
Imię i nazwisko Albert Frederick Arthur George
Przezwisko Bertie
Data urodzenia 14 grudnia 1895 r.
Miejsce urodzenia Sandringham House
Norfolk ( Wielka Brytania )
Data zgonu 6 lutego 1952
Miejsce śmierci Sandringham House
Norfolk ( Wielka Brytania )
Natura śmierci Zakrzepica naczyń wieńcowych
Pogrzeb Kaplica św. Jerzego
Narodowość brytyjski
Ojciec Jerzy v
Matka Maria z Teck
Rodzeństwo Edward VIII Maria ze Zjednoczonego Królestwa Jan ze Zjednoczonego Królestwa Jerzy z Kentu Henryk z GloucesterCzerwona korona.png
Wspólny Elżbieta Bowes-Lyon
Dzieci Elżbieta II Małgorzata z Wielkiej BrytaniiCzerwona korona.png
Religia anglikanizm
Rezydencja
Pałac Buckingham Zamek Windsor
Dom Sandringham
Jerzy VI
Monarchowie Wielkiej Brytanii

Jerzy VI , urodzony Albert Frederick Arthur George the14 grudnia 1895 r.w Sandringham ( Norfolk ) i zmarł dnia6 lutego 1952w tym samym miejscu, drugi syn króla Jerzego V , był królem Wielkiej Brytanii i innych włości z Brytyjskiej Wspólnoty z11 grudnia 1936do jego śmierci. Był także ostatnim cesarzem Indii , ostatnim królem Irlandii i pierwszą głową Rzeczypospolitej .

Nie oczekiwano, że książę Albert będzie panował. Dlatego Albert spędził pierwsze lata swojego życia w cieniu swojego starszego brata Dawida (później Edwarda VIII ). Służył w Królewskiej Marynarce Wojennej i Królewskich Siłach Powietrznych podczas I wojny światowej . Po wojnie wypełniał zwykłe publiczne zobowiązania swojej rangi. On poślubił Elizabeth Bowes-Lyon w 1923 roku i mieli dwie córki, Elizabeth i Margaret .

Po śmierci ojca w 1936 roku na tron ​​wstąpił jego brat pod imieniem Edward VIII . Jednak niecały rok później Edward wyraził chęć poślubienia Wallis Simpson , dwukrotnie rozwiedzionej amerykańskiej towarzyskiej . Ze względów politycznych i religijnych premier Stanley Baldwin poinformował króla, że ​​nie może się z nią ożenić i pozostać królem. Edward VIII zdecydował się abdykować, a Albert, przezwyciężając swoje jąkające się problemy , wstąpił na tron ​​jako Jerzy VI, stając się trzecim monarchą wywodzącym się z rodu Windsorów .

Za panowania Jerzego VI przyspieszyła dyslokacja Imperium Brytyjskiego i jego przejście do Wspólnoty Narodów . Rzeczywiście, parlament Wolnego Państwa Irlandzkiego usunął wszelkie odniesienia do króla w swojej konstytucji i to w dniu wstąpienia tego ostatniego na tron; kraj oficjalnie stał republiką w 1949 i opuścił Rzeczpospolitą.

Jerzy VI rządził Wielką Brytanią w czasie II wojny światowej , ale kraj ten, pomimo swojego zwycięstwa, utracił status wielkiego mocarstwa na rzecz dwóch powojennych supermocarstw : Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego . Po odzyskaniu niepodległości przez Indie i Pakistan w 1947 roku Jerzy pozostał królem tych dwóch narodów, ale zrezygnowano z tytułu cesarza Indii.

Ofiara problemów zdrowotnych w ostatnich latach swojego panowania, zmarł dnia 6 lutego 1952zakrzepica naczyń wieńcowych we śnie. Po jego śmierci następczynią po nim była córka Elżbieta Elżbieta II .

Młodzież

Narodziny i rodzina

Książę Albert urodził się w drugim domu Sandringham House w hrabstwie Norfolk za panowania swojej prababki, królowej Wiktorii . Był drugim synem księcia Jerzego, księcia Yorku (później Jerzego V ), sam zaś był drugim synem księcia Walii (później Edwarda VII ) i księżnej Walii Aleksandry Danii . Jej matką była księżna Yorku (przyszła królowa Maria ), która była najstarszą córką księcia i księżnej Teck .

W dniu jego narodzin 14 grudnia 1895 rzbiegła się z rocznicą śmierci jego pradziadka, księcia małżonka Alberta . Książę Walii napisał do księcia Yorku, że królowa Wiktoria, wdowa po Albercie, była „nieco zdenerwowana” ogłoszeniem narodzin. Dwa dni później napisał do niej ponownie: „Naprawdę myślę, że byłaby zadowolona, ​​gdybyś nadał jej imię »Albert«” . Królowa uspokoiła się tym pomysłem i napisała do księżnej Yorku: „Bardzo się niecierpliwię, aby zobaczyć nowo narodzonego w tak smutny dzień, ale teraz będzie mniej” , zwłaszcza że będzie się nazywał tak drogim imieniem, które jest synonimem wszystkiego, co wspaniałe i dobre. Dlatego trzy miesiące później noworodek został ochrzczony „Albert Frederick Arthur George” w kościele św. Marii Magdaleny niedaleko Sandringham. Jako prawnuk królowej Wiktorii od urodzenia był formalnie nazywany Jego Wysokością Księciem Albertem z Yorku. W swojej rodzinie był powszechnie znany jako „Bertie”. Jej babka, księżna Teck, nie podoba mi się imię noworodka zostało udzielone, i pisała proroczo, że miała nadzieję, nazwisko „może zastąpić mniej uprzywilejowanych . ”

Porządek dziedziczenia

Albert był czwarty w kolejności sukcesji na tronie brytyjskim po swoim dziadku, ojcu i starszym bracie Dawidzie (późniejszy Edward VIII ). W 1898 roku, Queen Victoria wydała dokumentu patentowego przyznawania dzieci Prince of Wales " Najstarszy syn predykatywne z Królewskiej Wysokości .

Problemy zdrowotne

Albert cierpiał na zły stan zdrowia i został opisany jako „łatwo przestraszony i nieco marudny” . Albert i David zostali powierzeni nianiom , co było wówczas normą dla rodzin arystokratycznych, dlatego ich rodzice, książę i księżna Yorku, rzadko byli z nimi obecni. Albert był dotknięty jąkaniem, które trwało przez wiele lat i zmuszony był pisać prawą ręką, mimo że był naturalnie leworęczny. Cierpiał na stawy kolanowe , co zmuszało go do noszenia aparatów korekcyjnych oraz chroniczne problemy z trawieniem.

Śmierć królowej Wiktorii

Królowa Wiktoria zmarła dnia 22 stycznia 1901a książę Walii zastąpił go jako Edward VII . Książę Yorku zajął pierwsze miejsce w kolejności sukcesji na tronie, podczas gdy jego synowie Dawid i Albert awansowali odpowiednio na drugie i trzecie miejsce.

Edukacja i kariera wojskowa

Wejście do Królewskiego Kolegium Marynarki Wojennej

W 1909 Albert wstąpił do Royal Naval College w Osborne. W 1911 dotarł do końca swojej promocji na egzaminie końcowym, ale mimo to wstąpił do Royal Naval College w Dartmouth . Lorsqu'Édouard VII zmarł w 1910 roku, Ojciec Albert został królem pod nazwą George V . Edward został księciem Walii, a Albert był teraz drugim w linii sukcesji.

Kariera morska

Albert spędził pierwsze sześć miesięcy 1913 roku na pokładzie statku szkoleniowego HMS  Cumberland na Karaibach i na wschodnim wybrzeżu Kanady . Następnie zaokrętował się jako midszypmen na HMS  Collingwood na15 września 1913i spędził trzy miesiące na Morzu Śródziemnym . Jego koledzy oficerowie nadali mu przydomek „Pan Johnson”. Rok później rozpoczął służbę w czasie I wojny światowej . Otrzymał powołanie wojskowe za rolę oficera wieżyczki na pokładzie HMS Collingwood podczas bitwy o Jutlandię, która była główną bitwą morską tej wojny. W innych walkach nie brał udziału, głównie ze względu na problemy zdrowotne spowodowane wrzodem trawiennym, z powodu którego był operowany.Listopad 1917. wLuty 1918Został powołany do oficerskiej bazy lotniczej szkolącej Royal Naval Air Service w Cranwell . Wraz z utworzeniem Królewskich Sił Powietrznych (RAF) dwa miesiące później i przeniesieniem bazy Cranwell z marynarki wojennej do sił powietrznych, Albert dołączył do Królewskich Sił Powietrznych. Został mianowany dowódcą w Cranwell i pozostał tam do…Sierpień 1918. Był pierwszym członkiem rodziny królewskiej, który uzyskał licencję pilota. W ostatnich tygodniach wojny służył w sztabie jednostki bombardowań strategicznych RAF w Nancy . Po rozwiązaniu tej jednostki pod koniec wojny pozostał na kontynencie przez dwa miesiące przed powrotem do Wielkiej Brytanii.

Uniwersytet Cambridge

w Październik 1919Albert wstąpił do Trinity College of Cambridge University, gdzie przez rok studiował historię , ekonomię i obywatelstwo . W tym czasie wypowiedziałby to słynne zdanie o rodzinie królewskiej: „Nie jesteśmy rodziną. Jesteśmy firmą. " Ten4 czerwca 1920, został księciem Yorku , hrabią Inverness i baronem Killarney. Następnie zaczął realizować kolejne misje królewskie. Reprezentował ojca na imprezach publicznych, a jego wizyty w kopalniach węgla, fabrykach i składach kolejowych przyniosły mu przydomek „księcia przemysłowego”. Jego jąkanie, jego zakłopotanie, w połączeniu z nieśmiałością sprawiły, że był znacznie mniej imponujący niż jego starszy brat. Był jednak wysportowany i uwielbiał grać w tenisa. Zainteresował się warunkami pracy i został prezesem Towarzystwa Dobrobytu Przemysłu, które m.in. organizowało kolonie, na których mieszała się młodzież z różnych środowisk.

Ślub

Spotkanie z przyszłą żoną

W czasach, gdy członkowie rodzin królewskich zawierali związki małżeńskie, było rzeczą niezwykłą, że Albert miał swobodę wyboru przyszłej żony. W 1920 roku poznał po raz pierwszy od dzieciństwa Elizabeth Bowes-Lyon , najmłodszą córkę hrabiego i hrabiny Strathmore i Kinghorne . Był zdeterminowany, aby ją poślubić, ale w 1921 i 1922 dwukrotnie odmówiła jego zalotom, najwyraźniej dlatego, że nie była gotowa do poświęceń niezbędnych do przyłączenia się do rodziny królewskiej. Po długim okresie uwodzenia Elżbieta zgodziła się go poślubić.

Ślub

Oni pobrali się na26 kwietnia 1923w Opactwie Westminsterskim . Nowa brytyjska firma nadawcza chciała nagrywać i transmitować to wydarzenie przez radio, ale Kapituła Opactwa zawetowała ten pomysł, mimo że dziekan Herbert Edward Ryle był za nią. Elżbieta została w ten sposób Jej Królewską Wysokością Księżną Yorku. To małżeństwo z osobą spoza rodziny królewskiej uznano za przejaw nowoczesności.

Wycieczki dla par

Z grudzień 1924 W celu kwiecień 1925 19Książę i księżna odwiedzili Kenię , Protektorat Ugandy i Anglo-Egipski Sudan z przystankami na Kanale Sueskim i Aden . Para podczas podróży zajmowała się polowaniem na grubą zwierzynę.

Albert jąkał się

Albert bał się przemawiać publicznie z powodu jąkania. Po jego przemówieniu zamykającym na Brytyjskiej Wystawie Cesarskiej na Wembley on31 października 1925, co było udręką dla publiczności i dla niego samego, zaczął spotykać się z Lionelem Logue , australijskim logopedą. Książę i Logue wykonywali ćwiczenia oddechowe, a księżna cierpliwie z nim trenowała; mógł więc mówić bez wahania. Swoim najlepszym przemówieniem Albert zainaugurował australijski parlament w Canberze podczas wizyty w Imperium Brytyjskim w 1927 r. Podróż morska do Australii, Nowej Zelandii i Fidżi zaprowadziła go na Jamajkę, gdzie grał debel w tenisa. niezwykły jak na tamte czasy i lokalnie postrzegany jako znak tolerancji.

Potomstwo

Książę i księżna Yorku mieli dwoje dzieci: Elżbietę (zwaną przez rodzinę „Lilibet”) i Małgorzatę . Para i ich dwie córki prowadziły stosunkowo bezpieczne życie w swoim londyńskim domu na Piccadilly, gdzie tworzyli zgraną i kochającą rodzinę. W 1931 roku premier Kanady Richard Bedford Bennett zaproponował, aby książę został gubernatorem generalnym Kanady , ale propozycja ta została odrzucona przez króla Jerzego V za radą swoich ministrów.

Kryzys konstytucyjny 1936

Śmierć króla Jerzego V

Jerzy V miał silne wątpliwości co do księcia Edwarda i oświadczył: „Modlę się do Boga, aby mój najstarszy syn [Edward] nigdy nie miał żony ani dzieci i aby nic nie powstrzymało Bertiego i Lilibet przed wstąpieniem na tron” . ten20 stycznia 1936 rJerzy V zmarł, a Dawid wstąpił na tron ​​pod imieniem Edward VIII . Książę Albert i jego trzej bracia, David, Henry i George, na zmianę pilnowali szczątków swojego ojca, umieszczonych w zamkniętej trumnie w Westminster Hall .

Pytanie małżeńskie króla

Ponieważ Edward VIII nie był żonaty i nie miał dzieci, Albert stał się następcą tronu. ten11 grudnia 1936Edward VIII abdykował , aby poślubić swoją kochankę , Wallis Simpson , to amerykański ekonomista , który rozwiedziony jej pierwszego męża i był w postępowaniu rozwodowym z drugim. Edward VIII został poinformowany przez Prezesa Rady Ministrów , Stanley Baldwin , że nie może pozostać na króla i ożenić się z rozwiedzioną kobietę, której poprzedni mężowie byli wciąż żyje. Edward VIII wolał zrezygnować z tronu niż z relacji z Simpsonem. Albert został zatem królem, a stanowisko, którego nie chciał zaakceptować. W przeddzień abdykacji udał się do Londynu, aby zobaczyć się z matką. Pisał w swoim pamiętniku: „Kiedy mu opowiedziałem, co się stało, załamałem się i rozpłakałem się jak dziecko” .

Abdykacja Edwarda VIII

W dniu abdykacji The Parliament z Wolnego Państwa Irlandzkiego usunięto żadnej bezpośredniej wzmianki o monarchy w konstytucji irlandzkiej. Następnego dnia uchwalił ustawę o stosunkach zewnętrznych, która uczyniła z króla Irlandii przedstawiciela w sprawach polityki międzynarodowej. Oba akty technicznie przekształciły Wolne Państwo Irlandzkie w republikę , ale bez zerwania więzi ze Wspólnotą Narodów .

Dworzanin i dziennikarka Dermot Morrah naprzód, że nie był to krótki okres spekulacji na temat korzyści płynących z Albert bypass (i dzieci) i jego brat Henry'ego za czwarty syn Jerzego V, Prince George, Duke of Kent . Wydaje się, że opierało się to na fakcie, że książę Jerzy był w tym czasie jedynym bratem Edwarda, który miał syna .

Król Wielkiej Brytanii

Wstąpienie na tron ​​i koronacja

Albert przyjął imię „George VI”, aby podkreślić ciągłość z ojcem i przywrócić zaufanie do monarchii. Początek jego panowania wyznaczały pytania dotyczące jego poprzednika i brata, którego tytuły i funkcje pozostawały do ​​ustalenia. Został przedstawiony jako Jego Królewska Wysokość przez księcia Edwarda podczas przemówienia abdykacyjnego, ale Jerzy VI uznał, że utracił prawo do noszenia królewskich tytułów, takich jak Królewska Wysokość , zrzekając się tronu. Aby załatwić sprawę, pierwszą decyzją nowego króla było nadanie bratu tytułu Jego Królewskiej Wysokości Księcia Windsoru, ale patent listowy tworzący księstwo uniemożliwił jego żonie lub przyszłym dzieciom tytuły królewskie. Jerzy VI został również zobowiązany do odkupienia od Edwarda królewskich rezydencji Balmoral i Sandringham House oraz prywatnych posiadłości, które nie zostały mu automatycznie przekazane. Trzy dni po jego przystąpienia, w dniu jego 41 th  urodziny zaprosił swoją żonę, nowa królowa w Order Podwiązki .

Koronacji Jerzego VI odbyła się12 maja 1937, data wyznaczona na koronację jego brata. Zrywając z tradycją, królowa Maria wzięła udział w ceremonii, aby okazać wsparcie dla swojego syna. W Delhi nie było zorganizowanego Darbaru, jak to miało miejsce w przypadku jego ojca, ponieważ koszty byłyby zaporowe dla rządu Indii . Wzrost indyjskiego nacjonalizmu oznaczał również, że wizyta pary królewskiej zostałaby w najlepszym razie zignorowana, a przedłużająca się nieobecność w Wielkiej Brytanii zostałaby uznana za nikczemną w napiętym okresie przed II wojną światową . Mimo to odbyły się dwie zagraniczne wyprawy we Francji i Ameryce Północnej, ponieważ miało to istotne znaczenie strategiczne w przypadku wojny.

Pierwsze napięcia w Europie

Rosnące prawdopodobieństwo wojny w Europie zdominowało początek panowania Jerzego VI. Król został konstytucyjnie zmuszony do poparcia polityki ustępstw premiera Neville'a Chamberlaina . Mimo to para królewska zaprosiła Chamberlaina, aby pojawił się z nim na balkonie Buckinghama po jego powrocie z Monachium w 1938 roku. To publiczne skojarzenie monarchii z postacią polityczną było wyjątkowe, ponieważ występy na balkonie tradycyjnie ograniczały się do rodziny królewskiej. Choć popularna wśród opinii publicznej, polityka Chamberlaina wobec Adolfa Hitlera została skrytykowana przez część Izby Gmin , co skłoniło historyka Johna Grigga do opisania zachowania króla w tak ścisłym związku z politykiem jako „najbardziej niekonstytucyjnym aktem brytyjskiego suwerena w obecny wiek” .

Wizyty w Ameryce Północnej

w móc oraz Czerwiec 1939para królewska odwiedziła Kanadę i Stany Zjednoczone . W Ottawie dołączył do niego premier Kanady William Lyon Mackenzie King, który przedstawił ich jako króla i królowej Kanady . Jerzy VI był pierwszym panującym władcą Kanady, który odwiedził Amerykę Północną, chociaż odwiedził już Amerykę jako książę Albert i książę Yorku. Gubernator generalny Kanady John Buchan i Mackenzie King nadzieję, że obecność króla w Kanadzie byłoby wykazać zasad Statutu Westminster 1931 , które udzieliły pełnej suwerenności do dominiów i stwierdził, że każdy reprezentuje osobny monarchię. W swojej kanadyjskiej rezydencji w Rideau Hall , Jerzy VI osobiście zatwierdził listy uwierzytelniające nowego ambasadora USA w Kanadzie, Daniela C. Ropera . Oficjalny historyk tej królewskiej wizyty, Gustave Lanctot , oświadczył: „Kiedy Ich Królewskie Mości wkroczyły do ​​ich kanadyjskiej rezydencji, Statut Westminsterski stał się w pełni rzeczywistością: król Kanady powrócił do domu” .

Cała podróż miała na celu zmniejszenie silnych nastrojów izolacjonistycznych w Ameryce Północnej dotyczących napięć w Europie. Mimo, że trasa była skoncentrowana przede wszystkim na polityce, aby zbudować poparcie dla Wielkiej Brytanii w nadchodzącej wojnie, para królewska została entuzjastycznie powitana przez publiczność. Obawa przed negatywnym porównaniem Jerzego VI z jego poprzednikiem Edwardem VIII została rozwiana. Król i królowa udali się na Międzynarodowe Targi Nowojorskie i zatrzymali się u prezydenta Franklina D. Roosevelta w Białym Domu oraz w jego prywatnej rezydencji w Hyde Parku . Para królewska nawiązała przyjazne stosunki z prezydentem, co miało znaczący wpływ na stosunki brytyjsko-amerykańskie w wojnie, która nastąpiła.

Druga wojna światowa

w wrzesień 1939, Wielka Brytania i Dominium Autonomiczne, ale nie Wolne Państwo Irlandzkie, wypowiedziały wojnę nazistowskim Niemcom . Jerzy VI i jego żona odmówili opuszczenia brytyjskiej stolicy pomimo niemieckich bombardowań . Chociaż oficjalnie mieszkali w Pałacu Buckingham przez całą wojnę, zazwyczaj spędzali noce w zamku Windsor . Pierwszy niemiecki nalot na Londyn,7 września 1940zginęło kilkaset osób, głównie na East Endzie . ten13 wrześniaKról i królowa prawie zginęli, gdy dwie niemieckie bomby eksplodowały na dziedzińcu Pałacu Buckingham, gdy tam byli. Królowa skomentowała: „Cieszę się, że zostaliśmy zbombardowani. Czuję, że jesteśmy równi East Endowi  ” . Reprezentowana była rodzina królewska dzieląca te same niebezpieczeństwa i niedostatki, co reszta kraju. Była przedmiotem racjonowania, a pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Eleanor Roosevelt zauważyła racjonowanie żywności i wody do kąpieli podczas pobytu w nieogrzewanym i zabarykadowanym Pałacu Buckingham. wSierpień 1942brat króla, George of Kent , zginął w katastrofie jego wojskowego hydroplanu w Szkocji .

W 1940 roku Winston Churchill zastąpił Neville'a Chamberlaina na stanowisku premiera , chociaż Jerzy VI wolałby mianować lorda Halifaxa . Król był rozczarowany z powołaniem Churchilla z Pana Beaverbrooka do gabinetu, ale on i Churchill opracowany „najbliższy osobistej relacji pomiędzy monarchą a premiera w nowoczesnej historii Wielkiej Brytanii . ” Od września 1940 r. obaj mężczyźni spotykali się prywatnie w każdy czwartek na kilka godzin, aby omówić wojnę.

Przez całą wojnę para królewska starała się wzmocnić morale brytyjskiej populacji, odwiedzając miejsca bombardowania i fabryki amunicji. Król udał się także do wojska we Francji wgrudzień 1939, w Afryce Północnej i na Malcie wCzerwiec 1943, w Normandii wCzerwiec 1944, na południu Włoch wlipieca w Holandii wpaździerniktego samego roku. Ich popularność wśród społeczeństwa i pozornie bezgraniczna determinacja zapewniły im miejsce jako symbol oporu narodu. 8 maja 1945 r. wiwatujące tłumy krzyczały przed Pałacem Buckingham : Chcemy króla! („Chcemy króla!”). Dlatego Jerzy VI zaprosił Churchilla, aby pojawił się z nim na balkonie pałacu, tak jak zrobił to z Chamberlainem siedem lat wcześniej. Wieczorem 6 czerwca 1944 r. jego przemówienie wyemitowane w BBC , stacji radiowej wówczas największej, było słuchane przez rekordową liczbę 80% Brytyjczyków. wStyczeń 1946Jerzy VI zwrócił się do Organizacji Narodów Zjednoczonych na ich pierwszym Zgromadzeniu, które odbyło się w Londynie i potwierdził „[swoje] przekonanie o równych prawach mężczyzn i kobiet oraz narodów dużych i małych” .

Rozpad Imperium Brytyjskiego

Za panowania Jerzego VI nastąpiło przyspieszenie rozpadu Imperium Brytyjskiego . Statut Westminsterski z 1931 roku już oficjalnie uznawał, że Dominium to suwerenne państwa niezależne od Wielkiej Brytanii. Za rządów premiera Clementa Attlee rozwinął się proces przekształcania imperium w dobrowolne stowarzyszenie niepodległych państw, zwane po II wojnie światowej Wspólnotą Narodów . Indie Brytyjskie została podzielona na dwie niezależne dominiów The Indie i Pakistan w 1947 roku George VI zrezygnował tytuł cesarza Indii i został królem Indii i Pakistanu. Przestał być królem Indii w 1950 roku, kiedy kraj stał się republiką w ramach Wspólnoty Narodów, ale pozostał królem Pakistanu aż do śmierci. Inne kraje opuściły Wspólnotę, takie jak Birma wStyczeń 1948, Palestyna (podzielona między Izrael i państwa arabskie) wmóc a Republiką Irlandii w Kwiecień 1949.

W 1947 roku król wraz z rodziną udał się do Afryki Południowej . Afryki Południowej premier , Jan Smuts , przygotowuje się do wyborów i nadzieję na zysk politycznie z wizyty. Jerzy VI był jednak przerażony, gdy rząd RPA poprosił go, by uścisk dłoni tylko białym i nazwał swoich południowoafrykańskich ochroniarzy „  gestapo  ”. Mimo królewskiego tournee Smuts przegrał wyborymaj 1948a nowy rząd wprowadził politykę segregacji rasowej .

Pogorszenie jego stanu zdrowia

Stres wojny wyczerpał zdrowie króla: jego i tak już intensywne palenie spowodowało raka płuc i inne problemy zdrowotne, w tym miażdżycę, osłabiły go. Księżniczka Elżbieta , dziedzic oczywiste, wymieniać częściej króla w jego funkcji publicznych. Planowana podróż po Australii i Nowej Zelandii została przełożona, ponieważ król doznał zatoru w prawej nodze, który był operowany wMarzec 1949. Ta trasa została zreorganizowana tak, że księżniczka Elżbieta i jej mąż, Philip Mountbatten , zastąpili parę królewską. Król był w dostatecznym stanie, by otworzyć Festiwal Wielkiej Brytanii wmaj 1951, Ale przeszedł płuca na23 wrześniana nowotwór złośliwy . Podczas ceremonii otwarcia Parlamentu wlistopadThe Speech z tronu został odczytany przez Lorda Kanclerza , Lorda Simonds. Jego przemówienie bożonarodzeniowe z 1951 roku zostało nagrane w kilku częściach, które zostały złożone do wyemitowania.

Śmierć króla i pogrzeb

ten 31 stycznia 1952 r, wbrew radom bliskich, udał się na londyńskie lotnisko, by być świadkiem wyjazdu księżniczki Elżbiety do Australii. 6 lutego 1952 r. król zmarł we śnie z powodu zakrzepicy naczyń wieńcowych w wieku 56 lat. O 7:30 lokaj, który przyszedł go obudzić, odkrywa jego ciało. Ten ostatni przekazał wiadomość telefonicznie do Pałacu Buckingham , używając kryptonimu „Hyde Park Corner”, aby uniknąć powiadomienia operatorów centrali o wiadomości o śmierci króla. Podczas podróży do Kenii najstarsza córka króla, księżniczka Elżbieta, dowiaduje się o tym. Zostaje królową Elżbietą II i zastępuje ojca. Wiadomość dotarła do świata o godzinie 11:15, kiedy reporter BBC John Snagge przeczytał w radiu te słowa: „Z największym smutkiem ogłaszamy w radiu następujące oświadczenie…”. Wiadomości są powtarzane co piętnaście minut i siedem razy, zanim radio ucichnie na pięć godzin. Na znak szacunku dzwon „Wielkiego Toma” w katedrze św. Pawła w Londynie bije co minutę przez dwie godziny, podobnie jak dzwony opactwa Westminster . Dzwon Sewastopola, trofeum z wojny krymskiej w zamku Windsor, który rozbrzmiewa dopiero po śmierci monarchy, rozlega się 56 razy, raz na rok życia Jerzego VI, między 13:27 a 14:22. Izba Gmin spotkał na 11:58, aby wyrazić swój ból i żałobę. Rada akcesyjna nowego monarchy spotyka się o godzinie 17:00 w holu wejściowym Pałacu św. Jakuba i oficjalnie ogłasza księżniczkę Elżbietę Królową Wielkiej Brytanii .

Trumna Jerzego VI jest transportowana ze Ste. Maria Magdalena w Pałacu Westminsterskim w Londynie , czyli przez trzy dni, tysiące ludzi paraduje przed szczątkami króla, aby złożyć mu ostatni hołd. Jego pogrzeb państwowy jest obchodzony w dniu15 lutego1952. O 9:30 trumna zmarłego króla zostaje przewieziona z Westminster Hall przez ośmiu żołnierzy Gwardii Grenadierów i umieszczona na powozie z armatami (tym samym, który przewoził trumnę Jerzego V ). Udrapowany jest sztandarem królewskim , na którego szczycie umieszczona jest cesarska korona ceremonialna , kula i berło oraz korona ze orchidei i lilii. Trumna jest ciągnięta przez grupę żeglarzy 3,5 mil (5,6 km) z New Palace Yard do stacji Paddington, skąd odpłynie pociągiem do Windsoru. Podczas procesji przez Londyn za trumną kroczy kilku głów państw i członków rodzin królewskich, w tym król Norwegii Haakon VII , król Danii Fryderyk IX , król Szwecji Gustaw VI Adolf , król Grecji Paweł I , prezydent Republika Francuska Vincent Auriol , prezydent Republiki Turcji Celâl Bayar , książę Windsoru (były Edward VIII i brat zmarłego króla) lub książę Edynburga , zięć Jerzego VI. Kiedy konwój pogrzebowy przybywa do Windsor, procesja jest podobna do tej w Londynie, ale mniejsza. Kamery telewizyjne są wyłączone z dalszej części pogrzebu i po ceremonii religijnych, trumna króla Jerzego VI został pochowany w Królewskiej Vault , skarbiec zlokalizowany w St George Chapel w zamku Windsor .

Jego trumna zostanie przeniesiona do pomnika Jerzego VI w kaplicy w dniu 26 marca 1969. W 2002 roku w tej kaplicy pochowano szczątki wdowy po nim, królowej matki Elżbiety Bowes-Lyon oraz prochy jej najmłodszej córki księżniczki Małgorzaty .

Dziedzictwo

W słowach Pracy Jerzego Hardie, kryzys abdykacja z 1936 roku zrobił „więcej za republikanizmu niż pięćdziesiąt lat propagandy . ” Jerzy VI napisał do swojego brata Edwarda po jego abdykacji, że niechętnie przyjął „kołysany tron” (w sensie tronu zależnego od ścisłej sukcesji) i że stara się „ustabilizować go ponownie” . Jerzy VI został królem w czasie, gdy poparcie społeczne dla monarchii spadało. Podczas jego panowania Brytyjczycy znosili trudy wojny, a potęga imperialna w koloniach zatonęła. Jednak jego wizerunek jako szanowanego człowieka rodzinnego i jego osobista odwaga przywróciły popularność instytucji monarchicznej. Był założycielem nowej Wielkiej Brytanii, pozbawionej swoich dominiów i niepodległej Irlandii, ale bogatej w kapitał ludzki, która zjednoczyła się z monarchią. Nieśmiały mężczyzna okazał się oddanym przywódcą swoim poddanym, którzy zwrócili mu go z szacunkiem dla jego córki Elżbiety II. Król lub królowa Zjednoczonego Królestwa stał się duszą Narodu.

Jerzy VI Krzyż i VI George Medal powstały z inicjatywy króla podczas II wojny światowej do nagradzania czynów męstwa cywilów. W  1943 r. przyznał go „  wyspiarskiej fortecy Malty ”. W 1960 r. rząd francuski przyznał mu pośmiertnie Order Wyzwolenia , dzięki czemu stał się jedynym sojusznikiem, obok Churchilla , który go otrzymał.

Król dał swoje nazwisko do cieśniny w Antarktyce , stacji metra, autostrady od Vancouver , w szpitalu w Londynie , w zbiorniku wody  (w) około 1,4  km 2 , w pobliżu lotniska Heathrow , a na wyścigach konnych w Wielkiej Brytanii.

George VI został przedstawiony na ekranie przez:

Tytuły i herby

Tytuł

George nosił wiele królewskie tytuły podczas swojego życia, ale jego pozycja jako suwerena uczynił go również Komendanta Głównego z Sił Zbrojnych Kanady i Wielkiej Brytanii .

Herb

Jako książę Yorku, Albert nosił królewski herb Wielkiej Brytanii, wyróżniający się etykietą z trzema srebrnymi kropkami , na środku której znajdowała się lazurowa kotwica  ; różnica ta została przyznana jego ojcu Jerzemu V, gdy był księciem Yorku, a także została umieszczona na herbie jego wnuka, księcia Andrzeja Yorku . Podczas swoich rządów nosił niezróżnicowany herb królewski.

nagrody zagraniczne

Pochodzenie

Pochodzenie Jerzego VI z Wielkiej Brytanii
                                 
  16. Ernest I st Sachsen-Coburg-Gotha
 
         
  8. Albert Sachsen-Coburg-Gotha  
 
               
  17. Ludwika Sachsen-Gotha-Altenburg
 
         
  4. Edward VII  
 
                     
  18. Édouard-Auguste de Kent
 
         
  9. Wiktoria  
 
               
  19. Zwycięstwo Saxe-Coburg-Saalfeld
 
         
  2. Jerzy V  
 
                           
  20. Fryderyk Wilhelm Schleswig-Holstein-Sonderbourg-Glücksbourg
 
         
  10. Chrześcijanin IX  
 
               
  21. Louise-Caroline z Hesji-Cassel
 
         
  5. Aleksandra z Danii  
 
                     
  22. Guillaume de Hesse-Cassel-Rumpenheim
 
         
  11. Ludwika Hesji-Cassel  
 
               
  23. Louise-Charlotte z Danii
 
         
  1. Jerzy VI  
 
                                 
  24. Louis-Frédéric z Wirtembergii
 
         
  12. Aleksander Wirtembergii  
 
               
  25. Henriette z Nassau-Weilbourg
 
         
  6. Franciszek z Wirtembergii  
 
                     
  26. László Rhédey z Kis-Rhéde
 
         
  13. Claudine Rhédey z Kis-Rhéde  
 
               
  27. Ágnes Inczédy de Nagy-Várad
 
         
  3. Maria z Teck  
 
                           
  28. Jerzy III
 
         
  14. Adolf z Cambridge  
 
               
  29. Charlotte Meklemburgii-Strelitz
 
         
  7. Marie-Adélaïde z Cambridge  
 
                     
  30. Frédéric z Hesji-Cassel
 
         
  15. Augusta z Hesji-Cassel  
 
               
  31. Karolina z Nassau-Usingen
 
         
 

Potomstwo

Potomkowie Jerzego VI z Wielkiej Brytanii George VI (14/12/1895 à Sandringham - 06/02/1952 à Sandringham), roi du Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d'Irlande du Nord (1936-1952) x (26/04/1923 à Londres) Elizabeth Bowes-Lyon (04/08/1900 à Londres - 30/03/2002 à Windsor), reine consort (1936-1952), reine mère (1952-2002) │ ├─> Élisabeth II (21/04/1926 à Londres), reine du Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d'Irlande-du-Nord depuis 1952 │ x (20/11/1947 à Londres) Philip Mountbatten (10/06/1921 à Corfou - 09/04/2021 à Windsor), prince de Grèce et de Danemark (1921-1947), duc d'Édimbourg (1947-2021) │ │ │ └─> Voir section │ └─> Margaret (21/08/1930 à Glamis – 09/02/2002 à Londres), comtesse de Snowdon (1961-2002) x (06/05/1960 à Londres - 11/07/1978) Antony Armstrong-Jones (07/03/1930 à Londres – 13/01/2017 à Londres), comte de Snowdon (1961-2017) │ ├─> David Armstrong-Jones (03/09/1961 à Londres), comte de Snowdon depuis 2017 │ x (08/10/1993 à Londres - 2020) Serena Stanhope (01/03/1970 à Limerick), comtesse de Snowdon depuis 2017 │ │ │ ├─> Charles Armstrong-Jones (01/07/1999 à Londres), vicomte Linley depuis 2017 │ │ │ └─> Margarita Armstrong-Jones (14/05/2002 à Londres) │ └─> Sarah Armstrong-Jones (01/05/1964 à Londres) x (14/07/1994 à Londres) Daniel Chatto (22/04/1957 à Londres) │ ├─> Samuel Chatto (22/07/1996 à Londres) │ └─> Arthur Chatto (05/02/1999 à Londres)  

W kulturze popularnej

Film The King's Speech skupia się na problemach jąkania i wstąpienia na tron ​​Jerzego VI.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Jej ojcami chrzestnymi byli królowa Wiktoria (jej prababka, którą reprezentowała jej babka, księżna Walii ), Wielki Książę i Wielka Księżna Meklemburgii (jej stryjeczny dziadek i babka), ciotka ze strony matki, reprezentowana przez księcia Teck i księżniczka Maud z Walii , niemiecka cesarzowa (jej pra-ciotka ze strony ojca, reprezentowana przez jej ciotkę ze strony ojca, księżniczkę Wiktorię ), książę koronny Danii (jej stryjeczny dziadek reprezentowany przez księcia Walii ), książę Connaught (jego stryjeczny dziadek ), księżna Fife (jego ciotka ze strony ojca) i Adolf z Cambridge (wuj ze strony matki).
  2. George Hardie w brytyjskiej Izbie Gmin na11 grudnia 1936.
  3. List Jerzego VI do księcia Windsoru.

Bibliografia

  1. Rhodes James 1998 , s.  90.
  2. Weir 1996 , s.  329.
  3. Jaz 1996 , s.  322-323, 329.
  4. Judd 1982 , s.  3.
  5. Townsend 1975 , s.  15.
  6. Wheeler-Bennett 1958 , s.  7-8.
  7. Judd 1982 , s.  4-5.
  8. Czasy ,18 lutego 1896, s.  11 .
  9. Judd 1982 , s.  6.
  10. Książę Windsoru , A King's Story , Londyn, Cassell & Co Ltd,1951, s.  9
  11. Bradford 1989 , s.  2.
  12. Wheeler-Bennett 1958 , s.  17-18.
  13. H. CG Matthew , „George VI (1895-1952)” , w Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press,2004
  14. Bradford 1989 , s.  41-45.
  15. Judd 1982 , s.  21-24.
  16. Rhodes James 1998 , s.  91.
  17. Judd 1982 , s.  22-23.
  18. Judd 1982 , s.  26.
  19. Judd 1982 , s.  28.
  20. Bradford 1989 , s.  55-76.
  21. RAF Cranwell: Historia uczelni , Królewskie Siły Powietrzne ( czytaj online )
  22. Judd 1982 , s.  45.
  23. Andrew Boyle , Trenchard Man of Vision , St. James's Place, Londyn, Collins,1962, rozdz.  13, s.  360
  24. Judd 1982 , s.  44.
  25. Judd 1982 , s.  47.
  26. Wheeler-Bennett 1958 , s.  128-131.
  27. (w) Judd, Denis, Jerzy VI , IB Tauris,2012, 288  s. ( ISBN  978-1-78076-071-1 ) , s.  49
  28. Aktualna biografia 1942 , s.  280 .
  29. Judd 1982 , s.  72.
  30. Townsend 1975 , s.  59.
  31. Judd 1982 , s.  52.
  32. Judd 1982 , s.  77-86.
  33. Rhodes James 1998 , s.  97.
  34. Rodos James 1998 , s.  94-96.
  35. Vickers 2006 , s.  31 i 44.
  36. Bradford 1989 , s.  106.
  37. Bradford 1989 , s.  77.
  38. Judd 1982 , s.  57-59.
  39. John Reith , Into the Wind , Londyn, Hodder i Stoughton,1949, s.  94
  40. Andrew Roberts , Dom Windsor , Londyn, Cassell & Co.,2000, 104  pkt. ( ISBN  0-304-35406-6 ) , s.  57-58
  41. Judd 1982 , s.  89-93.
  42. Judd 1982 , s.  49.
  43. Judd 1982 , s.  93-97.
  44. Judd 1982 , s.  98.
  45. Rodos James 1998 , s.  98.
  46. Aktualna biografia 1942 , s.  294-295 .
  47. Judd 1982 , s.  99.
  48. Judd 1982 , s.  106.
  49. Rodos James 1998 , s.  99.
  50. Shawcross 2009 , s.  273.
  51. Judd 1982 , s.  111, 225, 231.
  52. Howarth 1987 , s.  53.
  53. Ziegler 1990 , s.  199.
  54. Judd 1982 , s.  140.
  55. Wheeler-Bennett 1958 , s.  286.
  56. Townsend 1975 , s.  93.
  57. Howarth 1987 , s.  63.
  58. Judd 1982 , s.  135.
  59. Howarth 1987 , s.  66.
  60. Judd 1982 , s.  141.
  61. Judd 1982 , s.  144.
  62. Sinclair 1988 , s.  224.
  63. Howarth 1987 , s.  143.
  64. Ziegler 1990 , s.  326.
  65. Bradford 1989 , s.  223.
  66. Bradford 1989 , s.  214.
  67. Vickers 2006 , s.  175.
  68. Bradford 1989 , s.  209.
  69. Bradford 1989 , s.  269, 281.
  70. Sinclair 1988 , s.  230.
  72. Library and Archives Canada , „  Biografia i ludzie> Prawdziwy towarzysz i przyjaciel> Za dziennikiem> Polityka, tematy i wydarzenia z życia króla> The Royal Tour of 1939  ” , Queen's Printer for Canada (dostęp 12 grudnia 2009 )
  73. Arthur Bousfield i Garry Toffoli , Royal Spring: The Royal Tour of 1939 oraz Queen Mother w Kanadzie , Toronto, Dundurn Press,1989, 96  pkt. ( ISBN  1-55002-065-X , czytaj online ) , s.  60, 66
  74. Gustave Lanctot , Royal Tour of King George VI i Queen Elizabeth w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych 1939 , Toronto, Fundacja Ep Taylora,1964
  75. William Galbraith , „  Pięćdziesiąta rocznica Królewskiej Wizyty 1939  ”, Canadian Parliamentary Review , Ottawa, Commonwealth Parliamentary Association, tom.  12,jesień 1989, s.  7-9 ( przeczytaj online , skonsultowano 14 grudnia 2009 )
  76. Judd 1982 , s.  163-166.
  77. Rodos James 1998 , s.  154-168.
  78. Vickers 2006 , s.  187.
  79. Bradford 1989 , s.  298-299.
  80. The Times poniedziałek 12 czerwca 1939 r .  12 kol. DO
  81. Will Swift , The Roosevelts and the Royals: Franklin i Eleanor, król i królowa Anglii oraz przyjaźń, która zmieniła historię , John Wiley & Sons,2004
  82. Judd 1982 , s.  189.
  83. Rodos James 1998 , s.  344.
  84. Judd 1982 , s.  171-172.
  85. Townsend 1975 , s.  104.
  86. Judd 1982 , s.  183.
  87. Rodos James 1998 , s.  214.
  88. Mark Arnold-Forster , The World at War , Londyn, Thames Methuen,1983( 1 st  ed. 1973) ( ISBN  0-423-00680-0 ) , str.  303
  89. (w) Winston Churchill , II wojna światowa , tom.  II, Cassell and Co. Ltd,1949, s.  334
  90. Judd 1982 , s.  184.
  91. Rodos James 1998 , s.  211-212.
  92. Townsend 1975 , s.  111.
  93. (w) Doris Kearns Goodwin , No Ordinary Time: Franklin i Eleanor Roosevelt: Front Home in World War II , New York, Simon & Schuster,1994, s.  380
  94. Judd 1982 , s.  187.
  95. Jaz 1996 , s.  324.
  96. Judd 1982 , s.  180.
  97. Rodos James 1998 , s.  195.
  98. Rodos James 1998 , s.  202-210.
  99. Judd 1982 , s.  176, 201-203, 207-208.
  100. Judd 1982 , s.  170.
  101. Judd 1982 , s.  210.
  102. Lebecq i in. 2013 , s.  759
  103. Townsend 1975 , s.  173.
  104. Townsend 1975 , s.  176.
  105. Townsend 1975 , s.  229-232, 247-265.
  106. Townsend 1975 , s.  267-270.
  107. Townsend 1975 , s.  221-223.
  108. Judd 1982 , s.  223.
  109. Rodos James 1998 , s.  295.
  110. Rodos James 1998 , s.  294.
  111. Shawcross 2009 , s.  618.
  112. „  Król Jerzy VI  ” , oficjalna strona monarchii brytyjskiej (dostęp 22 kwietnia 2009 )
  113. Judd 1982 , s.  225.
  114. Townsend 1975 , s.  174.
  115. Judd 1982 , s.  240.
  116. Rodos James 1998 , s.  314-317.
  117. Bradford 1989 , s.  454.
  118. Rodos James 1998 , s.  330.
  119. Rodos James 1998 , s.  331.
  120. Rodos James 1998 , s.  334.
  121. Judd 1982 , s.  247-248.
  122. (w) '  'London Bridge upada': tajny plan na dni po śmierci królowej  " na Guardian ,17 marca 2017 r.(dostęp 25 czerwca 2021 )
  123. "  Odpoczynek w Sandringham  ", Życie , Czas ,18 lutego 1952, s.  38 ( ISSN  0024-3019 , odczyt online , konsultacja 26 grudnia 2011 )
  124. "  Royal Burials in the Chapel od 1805  " , Dziekan i Kanonicy Windsor ( dostęp 15 lutego 2010 )
  125. Rodos James 1998 , s.  115.
  126. Rodos James 1998 , s.  127.
  127. Mike Ashley , brytyjscy monarchowie , Londyn, Robinson,1998( ISBN  1-84119-096-9 ) , s.  703-704
  128. Judd 1982 , s.  248-249.
  129. Judd 1982 , s.  186.
  130. Rodos James 1998 , s.  216.
  131. Townsend 1975 , s.  137.
  132. „  Lista Towarzyszy  ” , Order Wyzwolenia (dostęp 19 września 2009 )
  133. AMPAS , „  Nominowani i zwycięzcy 83. Oscara  ”
  134. Parlament Zjednoczonego Królestwa, „  Ustawa konstytucyjna z 1867 r.; III.15  ” , Departament Sprawiedliwości Kanady ,1867(dostęp 22 kwietnia 2009 )
  135. „  The Queen and the Armed Forces  ” Oficjalna strona internetowa monarchii brytyjskiej (dostęp 22 kwietnia 2009 )
  136. François Velde, „  Znaki kadencji w brytyjskiej rodzinie królewskiej  ” , Heraldica,19 kwietnia 2008(dostęp 22 kwietnia 2009 )

Załączniki

Bibliografia

Linki zewnętrzne