| Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii - Hiszpańska Armia Ludowa FARC : Fuerzas armadas revolucionarias de Colombia - Ejército del Pueblo | |
| Ideologia |
Marksizm Boliwarianizm Lewicowy nacjonalizm |
|---|---|
| Cele | Przejęcie władzy w Kolumbii |
| Status | Aktywny |
| Stronie internetowej | www.farc-ep.co |
| Fundacja | |
| Data szkolenia | 1964 |
| Ojczyźnie | Kolumbia |
| Założony przez | Manuel Marulanda , Jacobo Arenas |
| działania | |
| Tryb pracy | Partyzant |
| Obszar działania | Kolumbia |
| Okres działalności | 1964 - 2016 |
| Organizacja | |
| Główni liderzy | Manuel Marulanda (zmarł naturalnie w 2008 r.) , Alfonso Cano (zabity w 2011 r.) , Timoleón Jiménez |
| Członkowie | 7000 |
| Gałąź polityczna |
Ruch Boliwariański na rzecz Nowej Kolumbii , tajna Kolumbijska Partia Komunistyczna (w) (CPAC) |
| Finansowanie | Handel narkotykami , okupy do brania zakładników , kradzież zwierząt gospodarskich |
| Połączona grupa | Armia Narodowo-Wyzwoleńcza |
| Represja | |
| Uważany za terrorystę przez | Kanada , Stany Zjednoczone , Unia Europejska , Nowa Zelandia |
| Kolumbijski konflikt zbrojny | |
W Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii - Armia Ludowa ( hiszpański : Fuerzas Armadas revolucionarias de Colombia - Ejercito del Pueblo ), powszechnie określane jako FARC , po dokładnym akronimem będącego FARC-EP , były głównymi komunistyczni partyzanci zaangażowane w kolumbijskiego konfliktu zbrojnego .
Organizacja jest umieszczony na oficjalnej liście z organizacji terrorystycznych w Stanach Zjednoczonych po atakach z11 września 2001, Kanada i Nowa Zelandia . Według ONZ partyzanci kolumbijscy odpowiadają za 12% zabójstw cywilów popełnionych w kontekście konfliktu zbrojnego, oddziały paramilitarne za 80%, a siły rządowe za pozostałe 8%.
Po czterech latach negocjacji ich przedstawiciele podpisują 26 września 2016porozumienie pokojowe z rządem na celu wdrożenie ich ostatecznego demobilizacji. W następstwie tego porozumienia FARC założył31 sierpnia 2017 r.legalna partia polityczna pod tym samym akronimem, zwana Wspólną Alternatywną Siłą Rewolucyjną ( Fuerza Alternativa Revolucionaria del Común , FARC).
W latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku koncentracja ziemi w rękach kilku wielkich właścicieli ziemskich sprzyjała rozwojowi potężnego ruchu chłopskiego, który dążył do przeprowadzenia reformy rolnej. Ruch ten doprowadził do przemieszczenia kilku dużych hacjend, w szczególności w Cundinamarca i Tolima, oraz do utworzenia chłopskich stref samoobrony, często o wrażliwości komunistycznej, w celu obrony ziem odebranych hacjendom w odległych rejonach kraju. W latach 1945-1948 ponad 15 tys. chłopów zostało zamordowanych przez grupy zbrojne wspierane przez właścicieli ziemskich. FARC są zwykle postrzegane jako produkt tych walk i ich brutalnych represji.
ten 9 kwietnia 1948Zamordowany zostaje główny przywódca kolumbijskiej lewicy Jorge Eliécer Gaitán , bardzo popularna postać wśród ubogiej ludności i prawdopodobny przyszły prezydent kraju. Jego zabójstwo zadaje głęboką ranę kolumbijskiemu społeczeństwu i powoduje kilkudniowe zamieszki w Bogocie ( Bogotazo , które zabije setki ludzi). Okres, który nastąpił, aż do początku lat sześćdziesiątych , znany jako La Violencia , pozostał najbardziej brutalny w historii Kolumbii . Pochłonie od 100 000 do 300 000 ofiar. Konserwatywny przywódca Laureano Gómez obejmuje urząd prezydenta kraju w dniu7 sierpnia 1950 (wybrany dnia 26 listopada 1949podczas wyborów, które odbyły się w klimacie skrajnej przemocy politycznej i z których wycofał się liberalny kandydat Darío Echandía ), prowadzi zdecydowanie konserwatywną politykę, naznaczoną w szczególności delegalizacją Partii Komunistycznej i powracającą krytyką demokracji większościowej. Stając się niezwykle niepopularny, jego ciągłe przywództwo w kraju jeszcze bardziej podkreśla klimat przemocy. W celu przywrócenia porządku armia pod dowództwem generała Gustavo Rojas Pinilla przejęła władzę w 1953 roku na wezwanie obu dominujących partii. Nowy rząd wojskowy oferuje amnestię bandytom i partyzantom w zamian za dostarczenie ich broni, co większość robi. Jednak niektóre grupy, w tym komuniści , odmawiają oddania broni, dopóki rząd nie zdecyduje się na uwzględnienie żądań socjalnych biednych robotników i chłopów, niegdyś wspieranych przez Gaitana. Wycofują się na odizolowane obszary, gdzie zaprzestają działań zbrojnych przeciwko żołnierzom rządowym i organizują podział ziemi. Konflikt wznowiono jednak tak szybko, jak w połowie -1950s , Rojas Pinilla rozpoczęła główne ataki stref samoobrony utworzonych przez komunistycznych partyzantów w południowej Tolima i południowej Cundinamarca .
Władza wojskowa ustała w 1958 r. dzięki porozumieniu konserwatystów i liberałów , przy poparciu dysydentów potęgi militarnej. Ten ostatni ustanowił porozumienie o podziale władzy znane jako Front Narodowy , które nie położyło kresu strefom samoobrony, które pozostały w odległych rejonach kraju, w szczególności w departamencie Huila i na południu Tolimy , w kontekst, w którym Partia Komunistyczna oficjalnie opowiada się za „połączeniem wszystkich form walki” , w tym walki zbrojnej, od swojego zjazdu w 1961 roku . W 1964 roku , pod naciskiem konserwatywnych deputowanych, którzy od 1961 roku potępili obecność szesnastu „niepodległych republik”, w których lekceważono władzę państwa, w tym Republikę Marquetalii , prezydent Guillermo León Valencia postanawia odzyskać te tereny siłą. wsparcie Stanów Zjednoczonych .
Atak armii na republice Marquetalia zaczyna się27 maja 1964 r., dzień od tego czasu uważany przez FARC za dzień ich założenia. Do partyzantów pod przewodnictwem Manuel Marulanda Vélez i Jacobo Arenas (ten ostatni zlecone przez kolumbijskiej partii komunistycznej ), opór na kilka tygodni, ale musiał uciekać z obszaru. Małe grupy partyzanckie z pokonanych „Republik” zreorganizowały się pod nazwą Blok Południowy ( Bloque Sur ). Tworzą pierwszy „Wspólny Sztab”, pod kierownictwem Ciro Trujillo (es) , Manuela Marulanda i Jacobo Arenasa. Pod tą nazwą FARC nie zostało założone aż do 1966 r. , podczas „drugiej konferencji partyzanckiej” .
Największa grupa partyzancka, pod dowództwem Ciro Trujillo w departamentach Quindío i Caldas , została praktycznie unicestwiona przez armię, a Ciro Trujillo został zastrzelony w 1967 roku . Ta porażka kosztowała FARC dwie trzecie ich siły. Aby dojść do siebie po tych ciężkich ciosach, partyzanci wycofali się do swoich tradycyjnych baz w Huila i Tolimie , na przedłużeniu „niepodległych republik”, gdzie mieli pewną bazę społeczną. To pozwala mu stopniowo stanąć na nogi. W tym okresie odbyła się trzecia ( 1968 ) i czwarta ( 1970 ) konferencja FARC, przy czym ta ostatnia konsolidowała pojęcie „frontu”, który później stał się podstawą organizacji FARC.
W 1974 r. piąta konferencja FARC zdecydowała o utworzeniu „Sekretariatu Sztabu Generalnego”, jego organu zarządzającego do dziś. Sekretariat składał się z Manuela Marulanda, Jacobo Arenasa, Martina Villa , Nestora Arenasa i Rigoberto Lozady , wszystkich starszych Marquetalii. FARC „rosła w milczeniu” , a następnie miała sześć frontów. Udało im się zastąpić państwo w odległych obszarach, gdzie jest nieobecne, zwłaszcza na obrzeżach terytorium Kolumbii na nowo skolonizowanych obszarach.
Marginalizacja FARC jest także polityczna: partia komunistyczna, która nadal kieruje FARC, nie uważa, że warunki do przejęcia władzy przez broń są spełnione i sprzyja walce miejskiej. W 1978 roku , kiedy odbyła się szósta konferencja partyzancka, FARC liczył około 900 bojowników. Z politycznego punktu widzenia walka zbrojna (prowadzona przez FARC, ale także przez ELN i EPL ) uniemożliwia lewicy, która stara się zdystansować się od sił zbrojnych, przekroczyć 3% lub 4% w większości wyborów.
Rok 1982 znaki punkt zwrotny w organizacji FARC, wraz z gospodarstwem ich VII th konferencji następuje „plenum powielanego” kilka miesięcy później. Biorąc pod uwagę, że sytuacja jest dla nich korzystna, FARC postanawia podwoić liczbę swoich frontów (z 24 do 48), ustanawiając się na całym terytorium kraju i dać sobie osiem lat na przejęcie władzy. Ambicję tę symbolizuje dodanie do ich akronimu liter EP: Ejército del Pueblo (Armia Ludowa). Lata osiemdziesiąte były również punktem zwrotnym w postaci handlu narkotykami i rozpoczęcia porwań dla okupu.
Pomimo wzmocnionych ambicji FARC rozpoczął się proces negocjacji między rządem Belisario Betancura a ruchami zbrojnymi, co doprowadziło do podpisania w 1984 r. zawieszenia broni między rządem a FARC , podpisanym przez La Uribe.28 marca 1984. Umowy te przewidywały całkowite zaprzestanie działań wojennych między FARC a rządem w ciągu dwóch miesięcy. W następstwie tych porozumień FARC utworzyła w 1985 roku Związek Patriotyczny (UP), obok Kolumbijskiej Partii Komunistycznej . Ale mimo zawieszenia broni oraz umowy La Uribe, członkowie UP były masowo zabijane: od 1985 do 1994 roku , między 3000 i 5000 członków w górę lub sympatycy zostali zamordowani, w tym kandydatów na prezydenta Jaime Pardo Leal ( 1987 ) i Bernardo Jaramillo Ossa (en) ( 1990 ), a także dziewięciu innych parlamentarzystów z tej samej partii lewicowej. Sprawcami tych zabójstw byliby, w zależności od przypadku, policja, politycy, handlarze narkotyków, ale także paramilitarne, które zaczynają się pojawiać. Epizod ten był czasami określany jako polityczne ludobójstwo i utwierdza FARC w przekonaniu, że walka zbrojna jest jedyną możliwą drogą do przejęcia władzy. W tym okresie FARC zabijało także przedstawicieli partii rządowych . W 1987 roku zawieszenie broni zostało praktycznie zerwane, powiązania między FARC a Unią Patriotyczną zostały osłabione, a FARC wznowił konfrontację z rządem w kontekście ogólnej przemocy w kraju, nie tylko przez konfrontację między partyzantami. i państwa, ale także przez wzrost przestępczości zorganizowanej i handlu narkotykami.
W międzynarodowym kontekście niekorzystnym dla marksistowskich partyzantów, kilka kolumbijskich grup zbrojnych ( M-19 , większość EPL , Movimiento Armado Quintín Lame ) złożyło broń, by stać się częścią procesu pokojowego, który doprowadzi do opracowania Konstytucja z 1991 roku .
I odwrotnie, Jacobo Arenas , główny teoretyk FARC i kluczowy łącznik z KPCh, zmarł w 1990 roku . Od tej daty na czele ruchu stoi sam Manuel Marulanda . Mniej skłonny do teoretycznych debat niż Jacobo Arenas domagał się, aby zjazd partyjny odbył się w 1991 roku w strefie partyzanckiej. W obliczu odmowy KPCh, FARC nie będzie reprezentowana na tym kongresie: FARC jest bardziej niż kiedykolwiek częścią walki zbrojnej i jest wyzwolona spod kurateli Kolumbijskiej Partii Komunistycznej , zbyt osłabiona po doświadczeniach patriotycznych Unii twierdzić, że narzuca swoją wolę FARC potężniejszemu niż kiedykolwiek. W 1991 roku rząd przejął kontrolę nad La Uribe ( Meta ), tradycyjną siedzibą sekretariatu FARC. FARC odpowiedział pokazem siły w postaci sześciomiesięcznej kampanii wojskowej. W 1993 roku , podczas 9 -tego krajowej konferencji, FARC napisał nowy „plan strategiczny” w kierunku przejęcia władzy.
W latach 1995 i 1998 , FARC osiągnąć niespotykaną siłę wojskową, a po raz pierwszy w swojej historii, miał zdolność do mobilizowania setki bojowników skutecznie zaatakować bazy wojskowe lub miast, zabicia lub porwania wielu żołnierzy lub policjantów. Najbardziej spektakularną z tych operacji jest bez wątpienia zdobycie w 1998 r. Mitú , stolicy Vaupés , małego miasteczka, które kontrolowali przez ponad 24 godziny. Podczas tych operacji FARC zabrał ponad 500 żołnierzy lub więźniów policyjnych.
Ta niezdolność armii do powstrzymywania partyzantów sprzyja rozwojowi skrajnie prawicowych grup paramilitarnych, które również są bardzo brutalne. Grupy te, początkowo regionalne (takie jak Zjednoczone Siły Samoobrony Kordoby i Urabá , ACCU, założona w 1994 r.) przegrupowały się od 1997 r. pod nazwą Zjednoczone Siły Samoobrony Kolumbii (AUC). Organizacje paramilitarne rzadko działają, szukając bezpośredniej konfrontacji z partyzantami, woląc atakować ludność cywilną bezpośrednio w kontekście masakry, takich jak masakra w Mapiripán w 1997 r. Te masakry zmuszają mieszkańców, którzy przez jakiś czas żyli pod kontrolą partyzantów (i dlatego podejrzewa się, że są jej sympatykami) do opuszczenia swoich ziem. Masowe przesiedlenia ludności wzrosły w Kolumbii od 1995 roku.
Prezydent Andrés Pastrana przyznał FARC7 listopada 1998+42.000 km na południowy 2 zdemilitaryzowana strefa, znany jako „strefa relaksu”, obejmującym pięć gmin w departamentach Meta i Caquetá , w tym San Vicente del Caguán i La Uribe . Ta demilitaryzacja, przygotowana przez spotkanie Marulandy i Pastrany w przeddzień objęcia urzędu przez tego ostatniego, ma na celu nawiązanie rozmów pokojowych między rządem a partyzantami (negocjacje „w środku wojny”, bez porozumienia o zawieszeniu broni, w przeciwieństwie do pokoju z lat 80. proces). Ale od7 stycznia 1999 r., w dniu oficjalnego otwarcia rozmów w strefie relaksu, nadzieje na pokój spływa po „pustym krześle” pozostawionym przez Manuela Marulandę, które wywołuje publiczny afront wobec prezydenta Pastrany. Podejrzliwość budzi również ambiwalentna postawa rządu w tych negocjacjach. Specjalny doradca Sekretariatu Generalnego ONZ ds. Kolumbii jest zirytowany i deklaruje: „Jeśli nie chce zasiadać z FARC, cóż, niech to powie. Jest zbyt wiele oficjalnych głosów mówiących tak, mówiących nie, mówiących może, niemożliwe, możliwe. To nie daje FARC zaufania” .
Ponadto FARC wykorzystał strefę zdemilitaryzowaną do utworzenia obozów szkoleniowych i wykorzystał ją jako zaplecze dla operacji odbywających się w pobliżu. Wydalają z terenu wszystkich przedstawicieli państwowych ( sędziów , urzędników itp.). Administrowanie przez FARC gminami czasami porzucanymi przez państwo pozwoliłoby na znaczne zmniejszenie tam wskaźnika przestępczości. Chociaż w wyniku tego procesu mogły mieć miejsce dwa bezpośrednie spotkania między Pastraną i Marulandą, proces pokojowy ugrzązł, z godnym uwagi wyjątkiem wymiany więźniów : w 2001 r. miała miejsce wymiana więźniów. rząd (który uwalnia 14 partyzantów) i partyzantów (który uwalnia 55 członków siły publicznej). Wkrótce potem FARC jednostronnie uwolnił 304 członków sił publicznych (żołnierzy lub policji) wziętych do niewoli podczas głównych ofensyw drugiej połowy lat 90. , ale nie uzyskał uwolnienia około 500 więźniów partyzanckich.
Na początku XXI wieku FARC znajdowały się u szczytu potęgi militarnej, a niektórzy analitycy uważają nawet, że są w stanie obalić rząd w ciągu kilku lat. Mają około 17 000 bojowników rozrzuconych na 60 frontach działających w całym kraju, w tym na przedmieściach Bogoty lub Medellín dzięki swoim milicjom miejskim, a 172 gminy z 1090 w kraju są pozbawione obecności wojska lub policji . Aby temu sprostać, równolegle do rozmów z partyzantami toczą się tajne negocjacje z rządem amerykańskim w sprawie rozwoju przyszłego planu kolumbijskiego . Pod wpływem środków finansowych zmobilizowanych w ramach planu siła armii kolumbijskiej wzrosła w ciągu kilku lat ze 100 tys. w latach 90. do 375 tys., a 67 śmigłowców Black Hawk dostarczyły Stany Zjednoczone . FARC nie jest wtedy w stanie przeprowadzić operacji na skalę porównywalną do tych z lat 1995-1998 z powodu postępu kolumbijskiego lotnictwa wojskowego, które powoduje straty FARC podczas zmasowanych ataków tego ostatniego, jak ma to miejsce podczas zdobywania Mitú . W tym samym czasie grupy paramilitarne kontynuowały wzrost władzy, a w 2001 r. większość organizacji pozarządowych uznała, że AUC były przyczyną większej liczby zgonów niż FARC, powodując ponad tysiąc masakr i milion przesiedleń w latach 2000-2001.
Od 2001 roku, po tym, jak rząd odmówił przeprowadzenia wymiany jeńców, FARC zaczął porywać polityków (których, jak twierdzili, byli „tak skandalicznie obojętni na dramat wojny doświadczany przez ludzi niż los żołnierzy walczących w szeregach armii ” ) jak Alan Jara , gubernator Meta, porwał15 lipca 2001 r.. To także spektakularne porwanie senatora Jorge Géchem Turbay on20 lutego 2002 r.(przez porwanie samolotu między Neivą a Bogotą ), co prowadzi Andrésa Pastranę do zadekretowania końca strefy zdemilitaryzowanej. Porwanie francusko-kolumbijskiej Ingrid Betancourt na 23 lutego zwraca uwagę opinii międzynarodowej do konfliktu.
Prezydent Álvaro Uribe , wybrany w 2002 r. i ponownie wybrany w 2006 r. , od 2002 r. prowadzi politykę mającą na celu militarne pokonanie FARC (w ramach tzw. demokratycznej polityki bezpieczeństwa ). Pomiędzy wznowieniem operacji wojskowych w 2002 r. przez prezydentów Andrésa Pastranę, a następnie Álvaro Uribe i 2008 r. , FARC straciłby 8000 bojowników i kontrolę około dwudziestu terytoriów, obszarów produkcji narkotyków, które zapewniały im znaczne dochody. ten1 st marzec +2.008, Raúl Reyes , rzecznik grupy, zostaje zabity przez bombardowania przez armię kolumbijską na obóz FARC w ekwadorskiej terytorium . Po raz pierwszy w historii grupy zginął członek sekretariatu, najwyższego organu FARC. Sześć dni później ogłoszono zabójstwo Manuela Muñoza Ortiza alias Ivána Ríosa , również członka sekretariatu, przez jego ochroniarza pod naciskiem operacji wojskowych. W tym ostatnim przypadku sposób, w jaki doszło do zabójstwa członka sekretariatu przez jednego z jego krewnych, również ujawnia degenerację części FARC. W ciągu tygodnia ginie więc dwóch członków sekretariatu. Jeszcze poważniej dla organizacji zmarł Manuel Marulanda Vélez26 marca 2008(śmierć naturalna według FARC), pozostawiając FARC sieroty swojego założyciela i lidera. To Alfonso Cano przejmuje kontrolęmaj 2008stanowisko Komendanta Głównego . Organizację dotknęły również poważne dezercje , takie jak dowódca frontu FARC 47, Nelly Avila Moreno, ps. Karina, która poddała się władzom19 maja 2008. Według kolumbijskiej administracji, w ostatnich latach około 9000 osób opuściło szeregi FARC, aby skorzystać z programu reintegracji. Według Arcoiris, organizacji pozarządowej badającej konflikt, liczby przekazane przez władze byłyby jednak przesadzone.
Jednak poziom przemocy w kraju podczas dwóch kadencji prezydenta Uribe pozostaje dramatyczny. Istnieje prawie 20.000 zabójstw rocznie w Kolumbii między 2002 i 2006 , z czego 60 do 80% są popełniane przez paramilitarnych i 10 do 25% przez partyzantów (FARC i ELN ). AUC są również odpowiedzialne za zdecydowaną większość z 3,5 miliona wysiedlonych przez wojnę (prawie 3 miliony osób, według raportuMarzec 2008z Czerwonego Krzyża ). Ta akcja sił paramilitarnych jest ważnym elementem upadku FARC, w szczególności w latach 2000-2005. Co więcej, paramilitarnym udaje się interweniować w wyborach politycznych na wszystkich szczeblach: ponad jedna trzecia parlamentarzystów wybranych w 2002 r. były wspierane przez siły paramilitarne. Odkrycie tych powiązań między paramilitarnymi a personelem politycznym wywołuje skandal parapolityki . wkwiecień 2008w związku z tym skandalem uwięziono 29 parlamentarzystów. Ustawa o Sprawiedliwości i Pokoju (2003) proponująca szeroką amnestię dla zdemobilizowanych oddziałów paramilitarnych lub partyzantów umożliwiła jednak stopniowe rozbrajanie niektórych grup paramilitarnych, w szczególności AUC , oficjalnie rozwiązanej w 2006 roku. Oficjalne rozwiązanie Zjednoczonej Samoobrony Siły Kolumbii nie zawiodły, położyły kres paramilitarnemu zjawisku w Kolumbii i szybko pojawiły się nowe grupy paramilitarne, nazwane przez rząd „ powstającymi gangami przestępczymi ” .
ten 4 lutego 2008 r., w dniu demonstracji na bezprecedensową skalę, prawie dwa miliony Kolumbijczyków w całym kraju wyszło na ulice, by zaprotestować przeciwko działaniom FARC i wzięciu zakładników. Jednak pomimo ich niepopularności i licznych niepowodzeń wojskowych w latach 2000., w regionach takich jak Cordillera Occidental , FARC zachował w 2008 r. kontrolę nad niektórymi obszarami, na których reprezentuje wyłączną władzę i jest w stanie kontrolować ruchy ludności, aby mieć sieć informatorów cywilnych, która umożliwia im udaremnianie ataków wojskowych, ochronę produkcji narkotyków i wykonywanie uprawnień policyjnych. Na tych słabo zaludnionych obszarach, gdzie jest obecny od dziesięcioleci, partyzanci nadal cieszą się pewnym poparciem ludności.
ten 7 sierpnia 2010, Juan Manuel Santos zastępuje Álvaro Uribe. Wyniki demokratycznej polityki bezpieczeństwa prowadzonej podczas prezydencji Uribe są mieszane. Umożliwiło to ograniczenie wpływów partyzantów, a zwłaszcza zapobieżenie rabowaniu wiosek i baz wojskowych oraz masowemu łapaniu zakładników. Jednak FARC zareagował na tę politykę taktyką znaną jako „ Plan renacer ” („plan odrodzony”), obejmującą użycie snajperów i masowe rzucanie min przeciwpiechotnych (obecnych w 400 gminach). w kraju). W ten sposób partyzanci zdołali utrzymać się na pewnych terytoriach. W 2010 roku, w ostatnim roku prezydentury Álvaro Uribe , w walkach z FARC zginęło lub zostało rannych ponad 2500 żołnierzy, więcej niż w 2009 roku według fundacji Nuevo Arcos Iris . Według badania przeprowadzonego przez organizację pozarządową osiągnięto w ten sposób 70% celów rekonstrukcyjnych Planu , umożliwiając partyzantom ponowne osiedlenie się we wcześniej utraconych wioskach.
w wrzesień 2010, słowami Germána Vargasa Llerasa , ministra spraw wewnętrznych Juana Manuela Santosa , „partyzanci zawsze mają skłonność do przeszkadzania. To prowokacyjne i rząd będzie musiał podjąć nowe wysiłki, aby go powstrzymać” . Minister obrony Rodrigo Rivera wskazuje nawet, że partyzanci są w ofensywie i nie są już w odwrocie, jak wskazał rząd Álvaro Uribe. Ta ofensywa jest oznaczona wwrzesień 2010przez serię ataków (przez FARC, ale także przez ELN i EPL) na siły publiczne, w wyniku których w wojsku i policji zginęło około czterdziestu ofiar (w tym 14 w jednej zasadzce w departamencie Caquetá ).
Jednakże 23 września 2010, Jorge Briceño Suárez ( Mono Jojoy ), głównodowodzący bloku wschodniego, najważniejszego z FARC i uważany za „przywódcę wojskowego” organizacji, zostaje zastrzelony przez armię kolumbijską podczas operacji wojskowej skupiającej siły lądowe i powietrzne, prowadzone w Serranía de la Macarena ( wydział Meta ). Według kolumbijskiego prezydenta Juana Manuela Santosa , Briceño Suarez był „symbolem terroru”, który wyrządził tyle szkody Kolumbii, i dlatego jego śmierć jest „najcięższym ciosem, jaki został zadany FARC. w historii” . W tygodniku Semana Mono Jojoy był jednym z przywódców FARC, tym, który miał największy autorytet nad partyzantami w szeregach, dzięki swojej aurze nieugiętego wojownika, i tym, który zbudował militarną potęgę FARC podczas lata 90., stąd fakt, że jego śmierć, nawet bardziej niż Raúla Reyesa , była niezwykle ciężkim ciosem w strukturę FARC. Jego zniknięcie można porównać do tego, co schwytanie Abimaela Guzmána w 1992 roku oznaczało dla Świetlistego Szlaku w Peru . Podobnie jak Guzmán, Jorge Briceño Suárez cieszył się opinią niezwyciężonego, a samo jego nazwisko wystarczyło, by wzbudzić strach, tak że dla opinii publicznej jego śmierć stanowi „początek końca” dla FARC i daje poczucie śmierci. zwycięstwo rządu w obliczu partyzantki, która, jeśli nie zostanie zlikwidowana, wydaje się „na skraju wyginięcia” . FARC zastępuje Jorge Briceño Jaime Alberto Parra Rodríguez , alias Mauricio Jaramillo lub El Médico , któremu według Ariela Ávila z fundacji Nuevo arco iris udaje się zreorganizować wschodni blok FARC i uniknąć masowych dezercji , które zostały wykryte po śmierć z Briceño. Jaramillo wydaje się być bliżej niż Briceño rozkazami pochodzącymi od Alfonso Cano, otaczając się tylko około pięćdziesięcioma ludźmi, w porównaniu z 800 dla Briceño, co pozwala mu wysłać więcej ludzi do operacji ofensywnych. Jego przybyciu na szefa wschodniego bloku FARC towarzyszy odrodzenie aktywności i pokazuje, według Ávili, że FARC wciąż ma zdolność skutecznego zastępowania swoich przywódców.
W 2011 roku stosunki między Kolumbią a Wenezuelą wydają się nagrzewać, a31 maja 2011, Julián Conrado , zastępca Raúl Reyes , którego armia ogłosiła śmierć podczas nalotu 2008 roku został zatrzymany w Wenezueli, która pokazuje wzmocnienie współpracy dwustronnej między Wenezuelą a Kolumbią w ramach walki z FARC. ten4 listopada 2011, to jeszcze silniejszy cios, jaki zadaje FARC śmierć Alfonsa Cano, następcy Manuela Marulandy na czele organizacji, w starciu z armią. To Timoleón Jiménez , znany również jako Tymoszenko, zastępuje go na czele organizacji.
ten 26 listopadaw tym samym roku kolumbijski minister obrony poinformował, że podczas kontrowersyjnych operacji wojskowych (być może próby wyzwolenia przez wojsko) w departamencie Caqueta , czterech Kolumbijczyków przetrzymywanych przez FARC zostało znalezionych zastrzelonych przez partyzantów. Są to pułkownik Edgar Duarte , sierżant Libio José Martínez (najstarszy zakładnik FARC), major Elkín Hernández Rivas (kolumbijscy żołnierze przetrzymywani przez ponad 12 lat) oraz Álvaro Moreno, członek kolumbijskiej policji (przetrzymywany od 11 lat). Podobno obok ciał znaleziono łańcuchy. Podczas tej samej operacji porwany od 1999 roku policjant Luis Alberto Erazo udaje się uciec i ukryć w lesie. Następnie jest odzyskiwany przez siły rządowe.
ten 17 marca 201210 th Front FARC zginęło 11 żołnierzy armii kolumbijskiej w ataku. Od20 marca, armia rozpoczyna wielką ofensywę, w tym atak naziemny i bombardowanie z powietrza. W ciągu dwóch dni walk zginęło 39 partyzantów, w tym 33 podczas bombardowania ich obozu, a 12 innych wzięto do niewoli. Armia z zadowoleniem przyjmuje tę akcję, mówiąc o jednym z największych hitów FARC w ciągu ostatnich siedmiu lat. ten23 marcaWładze wenezuelskie ogłosić zatrzymanie w Wenezueli , we współpracy ze służbami kolumbijskich, z William Alberto Asprilla Chitiva , alias „Marquetaliano”, jeden z członków założycieli personelu zbrojnej grupy. ten26 marca, Kolumbijskiej armii uruchamia ofensywę w departamencie Meta przeciwko kolumny wojskowej partyzanta, zabijając 32 rebeliantów, podczas przechwytywania 6 innych należących do 53 rd przodu. Pomimo tych niepowodzeń partyzanci zachowali jednak zdolność do zadawania armii gwałtownych ciosów; na 28 kwietnia , operacja sił specjalnych został poprowadzony i zabito 4 do 17 żołnierzy, ale przede wszystkim zdobycie francuskiego dziennikarza Roméo Langlois, który towarzyszył armii doprowadziło do nowej mediach konfliktu kolumbijskiego za granicą. ten21 maja, 12 innych żołnierzy ginie w walkach w pobliżu granicy z Wenezuelą.
Negocjacje pokojowe rozpoczęły się w wrzesień 2012i najczęściej miały miejsce w Hawanie , na Kubie . wgrudzień 2014FARC ogłasza jednostronne i trwałe zawieszenie broni, które według nich ma przekształcić się w rozejm. Negocjatorzy ogłosili ostateczne porozumienie w sprawie zakończenia konfliktu i zbudowania trwałego pokoju na24 sierpnia 2016 r., Podlega powszechnemu ratyfikacji w referendum w sprawie2 października 2016. Porozumienie to zostało ratyfikowane przez członków FARC podczas „dziesiątej konferencji” partyzantów w dniu23 wrześniaw Llanos del Yarí (es) . W ciągu kilku tygodni po podpisaniu24 sierpniaw Bogocie odbyło się forum na rzecz pokoju, w którym wzięło udział kilka międzynarodowych polityków, takich jak były prezydent hiszpańskiego rządu Felipe González , były prezydent Chile Ricardo Lagos i były brytyjski szef sztabu Jonathan Powell . Umowa została uroczyście parafowana w Cartagena de Indias przez Juana Manuela Santosa i Rodrigo Londoño dnia26 września 2016.
Jednak podczas referendum, które odbyło się2 października 2016, Kolumbijczycy odrzucają porozumienie pokojowe z 50,23% głosów, z udziałem 37,28% populacji. Pomimo porażki prezydent Juan Manuel Santos zapewnił, że zawieszenie broni pozostanie w mocy, a przywódca rebeliantów Rodrigo Londoño ogłosił, że pozostaje za pokojem. Po zwycięstwie na „nie” w referendum i po nowej fazie negocjacji rząd i FARC znajdują nową umowę, w dużej mierze modyfikującą pierwszą, ratyfikowaną29 listopada przez Senat, a 30 przez Izbę Reprezentantów.
Na początku 2017 r. około 7000 członków FARC przekazało swoją broń strzelecką urzędnikom ONZ . W ten sposób misja ONZ odzyskuje i przechowuje 7132 sztuk broni, co szacuje się na około 60% całkowitego arsenału FARC. ten27 czerwca 2017, odbywa się oficjalna ceremonia rozbrojenia w celu odzyskania pozostałych 40%. Odbywa się w Mesetas , w środkowej Kolumbii, w obecności kolumbijskiego prezydenta Juana Manuela Santosa i lidera FARC Rodrigo Londoño (ten ostatni korzysta z ceremonii, aby oddać hołd Norwegii za rolę w negocjacjach pokojowych). Pod koniec ceremonii ONZ uważa, że cała broń została przekazana. Ponadto od początku 2017 r. misja ONZ jest odpowiedzialna za zlokalizowanie 900 magazynów amunicji i materiałów wybuchowych FARC. Do dnia ceremonii rozbrojenia opróżniono 77 skrytek.
Utrzymują się obawy o bezpieczeństwo zdemobilizowanych partyzantów i ich rodzin, z których 25 zostało zamordowanych przez grupy paramilitarne w ciągu kilku miesięcy. Dla akademika Lucasa Restrepo: „Istnieje niebezpieczna kombinacja między ogólnym brakiem zaangażowania państwa w bezpieczeństwo byłych bojowników FARC a istnieniem grup paramilitarnych, które wciąż są wspierane przez niektóre sektory armii i niektóre samorządy. Ta kombinacja umożliwia nowy cykl przemocy” . Pamięć o doświadczeniach Związku Patriotycznego (poprzednia próba FARC reintegracji z życiem cywilnym poprzez utworzenie legalnej partii politycznej), która doprowadziła do masakry 4000 bojowników w latach 80. i zabójstwa przywódców społecznych, przypomina, że w Kolumbii , ci, którzy podpisują pokój, są tradycyjnie zabijani krok po kroku” – mówi dziennikarz Jorge Rojas. Z drugiej strony demobilizacja partyzantów doprowadziła do znacznego wzrostu wylesiania , ponieważ silnie regulowali wycinkę drzew.
ten 31 sierpnia 2017 r., Kongres gromadzący 1200 delegatów w Bogocie decyduje o nazwie nowej legalnej partii politycznej powstałej z FARC: Wspólna Rewolucyjna Alternatywna Siła ( Fuerza Alternativa Revolucionaria del Común , zachowując tym samym akronim: FARC, ale tym razem w liczbie pojedynczej FARC i nie FARC). Iván Márquez podkreśla, że partia ta jest partia rewolucyjna. logo tej nowej partii składa się z czerwoną różą z czerwonej pięcioramiennej gwiazdy w jego sercu . ta róża wyposażony akronim FARC, w zielone litery. Ta nazwa została zatwierdzona przez 628 delegatów, przed „Nową Kolumbią” ( Nueva Colombia ), wybraną przez 264 z nich. Dla Fabiána Sanabrii, socjologa i antropologa, ten wybór zachowania akronimu ruchu odpowiada pragnieniu „ zachowają swoje chłopskie warownie” i dodaje, że „nie zbliży ich to ani do klasy średniej, ani do ludności miejskiej” . Pod koniec 2017 r. niektóre punkty porozumień pokojowych Nadal do zastosowania: większość uwięzionych partyzantów nie została zwolniona z więzienia, co doprowadziło do tymczasowego strajku głodowego więźniów, do których dołączyli dowódcy FARC; Komisja Prawdy i Specjalnej Jurysdykcji dla Pokoju, odpowiedzialna za rzucenie światła na nadużycia każdej ze stron biorących udział w konflikcie, została częściowo opróżniona z treści przez Senat , co utrudnia dochodzenie w sprawie firm powiązanych z finansowaniem paramilitaryzmu i odpowiedzialnością wyższych rangą oficerowie wojskowi.
W 2018 roku nowy prezydent Republiki Iván Duque zadeklarował niedługo po swojej inauguracji, że nie będzie związany żadnymi zobowiązaniami wynikającymi z umów podpisanych przez swojego poprzednika i odmówił uruchomienia Specjalnej Jurysdykcji dla Pokoju, a zabójstwa przedstawicieli ruchów społecznych grupy i byli partyzanci przeżywają gwałtowny wzrost. W ciągu 2 lat zamordowano 613 „przywódców społecznych” i 137 byłych partyzantów, którzy podpisali porozumienie pokojowe.
w sierpień 2019, byli dowódcy FARC, w tym Iván Márquez – główny negocjator partyzancki w Hawanie – ogłosili, że ponownie chwycą za broń, oskarżając rząd o nieprzestrzeganie warunków porozumienia. W swoim inauguracyjnym przemówieniu, naznaczonym silnym głosem ekologicznym, nowa grupa ubolewa nad kluczowymi punktami porozumień pokojowych, takimi jak przydział ziemi biednym chłopom, dobrowolne zastępowanie nielegalnych upraw i szereg projektów mających na celu poprawę warunków życia w wieś „zaginęła w labiryncie zapomnienia”. Wzywa także zdemobilizowanych partyzantów do ponownego chwycenia za broń, ogłasza swoją koordynację z Armią Wyzwolenia Narodowego (ELN), drugą partyzantką w kraju, i potwierdza, że nie bierze na cel wojska, ale „oligarchię” i przedsiębiorstwa ponadnarodowe.
W reakcji prezydent Duque ogłasza ofensywę wojskową, a Timoleón Jiménez , były głównodowodzący FARC, potępia ten powrót do broni. Według niektórych szacunków dysydenci organizacji liczą około 2300 bojowników, chociaż inne wskazują, że 90% byłych członków FARC pozostaje włączonych do procesu pokojowego.
Dowództwo FARC zapewnia centralny sztab partyzancki, składający się z około trzydziestu członków wybieranych podczas „Konferencji Narodowych”. Dziewięciu najwyższych rangą urzędników Sztabu Centralnego tworzy następnie sekretariat („ Sekretariado nacional ”), najwyższy organ zarządzający partyzantką i generalnie jest również odpowiedzialny za dowodzenie jednym z sześciu „Bloków” FARC. (struktury wojskowe działające na określonych obszarach geograficznych). Po śmierci Alfonso Cano wlistopad 2011skład sekretariatu przedstawia się następująco:
Same Bloki są podzielone na fronty, jednostki liczące około 200 walczących. Teoretycznie każdy blok ma co najmniej 5 frontów, FARC miał około 60 frontów w 2002 r., z których 22 dotyczyły samego bloku wschodniego. Same fronty można podzielić na mniejsze jednostki:
Struktura FARC jest zatem niezwykle hierarchiczna, nawet jeśli jest możliwe, że ta teoretyczna organizacja nie jest w praktyce ściśle stosowana we wszystkich jej rygorach, zwłaszcza biorąc pod uwagę niedawny spadek siły FARC. W skład organizacji wchodzą również „kolumny ruchome”, konstrukcje bardziej elastyczne niż fronty. Niektóre fronty FARC posiadają lub miały dobrze wyposażone podziemne szpitale.
Partyzanci podlegają niezwykle rygorystycznej dyscyplinie i są usankcjonowani przez „rewolucyjne rady wojenne”, podczas których ława przysięgłych partyzantów decyduje o sankcji, jaką należy zastosować za różne naruszenia zasad. Według notatników o wątpliwej autentyczności ujawnione przez wojsko kolumbijskie, chociaż istnieją stopniowe sankcje (od wykopów po wyroki śmierci) „rady wojny” są często zachęcane przez dowódców do nałożenia surowych sankcji w celu „podtrzymania norm moralnych. rewolucyjnych” , tak aby te wyroki były bardzo często kończą się egzekucjami. Dowódcy mają prawo wymierzać sobie kary za drobne wykroczenia, takie jak kradzież czy lenistwo, które skutkują pracą „ogólnego interesu” (kopanie okopów, wszelkiego rodzaju prace domowe). Do przestępstw karanych śmiercią (zdrada, dezercja z majątkiem należącym do grupy, gwałt itp.) powołuje się rady wojenne, w skład których wchodzą przewodniczący, oskarżyciel, obrońca i pięciu przysięgłych. Jeśli orzeczona zostanie kara śmierci, Sekretariat musi zostać o tym poinformowany.
Podczas gdy FARC miał 17 000 partyzantów w 2000 r., w szczytowym okresie ich liczba spadła do 8 000 w 2010 r. według armii. W 2008 roku kolumbijska armia oszacowała liczbę dezercji na kilkaset miesięcznie, co przypisuje się w szczególności rządowemu programowi, którego celem jest zapewnienie godnych warunków życia każdemu dezerterowi. Na początku 2011 roku, według admirała Edgara Cély, dowódcy kolumbijskich sił zbrojnych, główne obszary obecności FARC to węzeł Paramillo , w północno-zachodniej części kraju, region Catatumbo , w północnym departamencie Santander , w centrum-północ, graniczący z Wenezuelą , a także w departamentach Cauca , Nariño i Caquetá , na południu kraju. Obok sił zbrojnych ruchu powstały milicje miejskie, mające na celu zwiększenie wpływów tej początkowo chłopskiej partyzantki na obszarach miejskich, m.in. poprzez zagrożenie ludności cywilnej i działania terrorystyczne.
Od 2010 r. południe od Tolimy, kolebki FARC i miejsca, w którym miał znajdować się ich naczelny dowódca Alfonso Cano, stało się celem strategicznym dla kolumbijskich sił zbrojnych, a specjalna jednostka armii kolumbijskiej, licząca 7000 ludzi, była przydzielony do tego obszaru, z misją zwalczania wpływów FARC i ścigania Alfonso Cano. W tym obszarze, pod wpływem FARC na 40 lat, partyzanci mają bardzo wpływowych milicji zakorzenione w niektórych miastach takich jak Rioblanco i Planadas , zadaniem armii jest również utrudnione ze względu na górzyste i zalesione otoczenie, a trudne i zimny klimat. Jednak armia odniosła tam sukces, w tym demobilizację 35 partyzantów i zdołała zadać ciężkie ciosy „pierścieniom bezpieczeństwa” Alfonsa Cano .
Oprócz walk i bombardowań wojska, codzienne życie partyzantów utrudnia nieustanna rozwiązłość, wilgotność, ogłuszający hałas i niebezpieczeństwa obfitujące w dżunglę ( kajmany , węże , ptaszniki itp.) czy nawet izolacja. . Z powodów bezpieczeństwa. Obozy są przenoszone co dwa lub trzy dni.
FARC to wiejska grupa partyzancka, wywodząca się z chłopskich stref samoobrony z lat 1950-1960, w szczególności z Republiki Marquetalii . Aż do około 1991 roku, ich polityczne przywództwo została zapewniona przez kolumbijskiej partii komunistycznej , a partii marksistowsko-leninowskiej , propagującej połączenie wszystkich form walki : walki politycznej i działania społeczne w miastach, walkę zbrojną na wsi. Przez cały ten okres to więc partia zarządza polityczną i ideologiczną orientacją FARC. Jednak FARC ma „Program partyzantki rolnej”, ogłoszony w 1964 i potwierdzony w 1993, który przewiduje redystrybucję ziemi dla tych, którzy ją uprawiają. Program ten przewiduje jednak, że „Rząd Rewolucyjny będzie szanował własność bogatych chłopów, którzy osobiście uprawiają swoją ziemię” . Przewiduje także stworzenie „zjednoczonego frontu wszystkich sił rewolucyjnych w kraju” w celu „obalenia reżimu oligarchicznego w służbie imperialistów jankeskich ” . Wyłącznie wiejski aspekt programu FARC w tym czasie wynika z faktu, że działalność w miastach i związkach została całkowicie pozostawiona partii komunistycznej.
W 1993 roku, podczas gdy FARC uwolniła się z nadzorem partii, że przyjął nowy program polityczny na ich VIII th konferencji. Ta „platforma dla rządu pojednania i odbudowy narodowej” obejmuje dziesięć punktów i wykracza poza pierwotne żądania rolne FARC. Wśród tych dziesięciu punktów:
Według dziennikarki Pascale Mariani z Mediapart „Marksizm Farca jest pragmatyczny i raczej umiarkowany. Odpowiada to sytuacji wsi kolumbijskiej, zapomnianej w niedorozwoju. "
Rekrutacja FARC odbywa się zasadniczo na obszarach wiejskich (90% walczących w 2002 r.). Poziom edukacji partyzantów jest często bardzo niski i wielu uczy się czytać i pisać w ramach organizacji, a wielu nieletnich jest rekrutowanych (15 do 20% sił ruchu w 2008 roku według organizacji pozarządowej). Ten profil jest również profilem około połowy historycznych przywódców FARC, którzy byli przede wszystkim wyszkoleni w obrębie samych partyzantów. Większość walczących przyłącza się do partyzantów na zasadzie dobrowolności, albo naturalnie, ponieważ zawsze ocierali się o partyzantów w swoim codziennym życiu, albo z powodu braku perspektyw, przyciągania broni i organizacji. Przymusowa rekrutacja nieletnich może jednak istnieć na obszarach kontrolowanych przez partyzantów. Siły Powietrzne twierdzą, że powstrzymują się od bombardowania niektórych obozów partyzanckich w wyniku obecności dzieci-żołnierzy. wluty 2015FARC ogłasza podniesienie do 17 lat minimalnego wieku wymaganego do przyjęcia do partyzantki (w porównaniu z 15 latami wcześniej), ale nadal będzie liczyć, według organizacji pomagającej w reintegracji, co najmniej 300 nieletnich w ich szeregach (od 3 do 5 % siły partyzanckiej).
Teoretycznie nowi rekruci partyzantów przechodzą półroczne szkolenie, podczas którego mają możliwość wycofania się i odejścia. Szkolenie obejmuje również (oprócz treningu fizycznego i nauki posługiwania się bronią) studium dyscypliny, statutów i projektu politycznego FARC. Według partyzantów, z którymi rozmawiał Le Monde diplomatique , nieletni są trzymani z dala od walk i dołączają do organizacji najczęściej ze strachu przed paramilitarnymi lub z powodu biedy. Według nich „Zawsze zostawiamy długi okres refleksji, a nawet odwołania dla nowo przybyłych. Zdarzały się przypadki, że ludzie przyjeżdżali w wyniku rozczarowania miłością, problemami rodzinnymi lub ekonomicznymi. Jeśli ich motywacje nie są właściwe, ważne jest, abyśmy się z nimi rozstali, zanim będzie za późno. Ponieważ tutaj jest to „podbij lub zgiń!” ""
Kobiety stanowią prawie 40% sił partyzanckich, liczba ta wzrasta. Traktowani tak samo jak mężczyźni, zarówno pod względem praw, jak i obowiązków, często biorą udział w walkach. Niemniej jednak, chociaż mniej ważne niż w społeczeństwie kolumbijskim, machismo pozostaje uporczywe w szeregach FARC, a kobiet-dowódców jest stosunkowo niewiele. W przypadku ciąży mogą zdecydować o zatrzymaniu dziecka do momentu narodzin, ale muszą potem powierzyć je swojej rodzinie lub krewnym, FARC, uznając, że codzienne warunki narzucone przez wojnę nie nadają się do macierzyństwa. Partyzanci obejmują również dużą część rdzennych bojowników, a w mniejszym stopniu Afro-Kolumbijczyków, często przyciąganych egalitarnym podejściem panującym w FARC.
Według badania przeprowadzonego przez UIAF (odgałęzienie kolumbijskiego Ministerstwa Finansów) na temat finansów FARC w 2003 r., całkowity dochód organizacji w 2003 r. wyniósłby 77 milionów dolarów . Według UIAF większość tych dochodów pochodzi z wymuszenia (37 mln USD), następnie z szelestu bydła (22 mln USD) oraz z handlu narkotykami (około 11 mln USD). Według tego samego badania UIAF w 2003 r. FARC wydałby tylko połowę swoich dochodów, a głównymi pozycjami wydatków byłyby żywność dla partyzantów i zakładników (14 milionów dolarów), paliwo, broń i propaganda.
Jednak liczby te są wątpliwe, ponieważ inne badania, uniwersyteckie lub administracyjne przewidywały kwoty od 500 do 800 milionów dolarów. Daniel Pécaut, powołując się na raport kolumbijskiego Ministerstwa Obrony, przeprowadzony w 2003 roku, szacuje, że porwania dla okupu stanowiły w tamtym czasie tylko 40% finansowania FARC, w porównaniu z ponad 50% przypadającym na handel narkotykami.
Po odmowie być zaangażowany w handel narkotykami w pierwszych latach swego istnienia, FARC od VII XX Krajowej Konferencji w 1982 roku ponownie rozważyć swoje stanowisko pod ciśnieniem od rolników i zezwoliła na produkcję koksu , na których pobiera podatek, który stał się ważnym źródła finansowania, ale poprzez nałożenie ograniczeń na udział koki w całkowitej powierzchni gruntów eksploatowanych w regionach będących pod ich wpływem. Są oskarżani przez amerykańskie DEA i kolumbijskie władze o powiązania z handlarzami narkotyków, głównie poprzez pomoc logistyczną i ochronę zbrojną; w rezultacie kilku jej członków zostało wycenionych przez rząd federalny Stanów Zjednoczonych . Od połowy lat 90. FARC był bardzo zaangażowany w tę działalność, kontrolując w niektórych regionach, takich jak Guaviare, cały proces produkcji, od uprawy koki do sprzedaży handlarzom kokainy . Rzeczywistość udziału FARC w produkcji kokainy pozostaje dla innych badaczy wątpliwym twierdzeniem, ponieważ pochodzi z rzekomych odkryć laboratoryjnych dokonanych przez armię kolumbijską, której słowa byłyby mało wiarygodne. W jednym ze swoich reportaży, towarzysząc zespołowi antynarkotykowemu, francuski dziennikarz Roméo Langlois skutecznie pokazuje żołnierzy przedstawianych jako „laboratoria” prostych chat, czasem nieużywanych, obsługiwanych nie przez partyzantów, ale przez miejscowych chłopów. ocena operacji poprzez zapowiedź zniszczenia 400 kg kokainy po spaleniu zaledwie kilku liści koki.
FARC zaprzecza, że jest zaangażowany w uprawę koki lub jej przetwarzanie, a także w zmowę z handlem narkotykami. Według Raúla Reyesa FARC nakłada podatek w formie procentu nakładanego na osoby z ponad milionem dolarów bez weryfikacji ich pochodzenia. Wyjaśnia jednak, że partyzanci nie zabraniają już uprawy koki. Była dowódczyni FARC Front 47, Karina, która od czasu demobilizacji stała się bardzo krytyczna wobec swojej byłej organizacji, wyjaśnia jednak o handlu narkotykami, który miała w momencie wejścia do partyzantów, w 1984 r., w celach instruktażowych. systematycznie niszczyć napotkane pola koki. Twierdzi również, że nigdy nie zajmowała się narkotykami, kiedy była członkiem FARC, pomimo pełnienia funkcji dowódcy przez prawie dekadę.
Kokaina może być wykorzystywana jako środek płatniczy przy zakupie broni na międzynarodowym czarnym rynku, w którym to przypadku narkotyk jest dostarczany handlarzom bronią w zamian za broń, którą przywożą na terytorium Kolumbii i w ten sposób mogą opuścić Kolumbię. transport używany do transportu broni. Szef organizacji zajmującej się handlem narkotykami i bronią, Luiz Fernando da Costa (znany również jako Fernandinho Beira-Mar), został schwytany w Kolumbii w kwietniu 2001 roku po kilku dniach ucieczki w dżungli. Rzekomo przyznał się do dostarczania broni do FARC w zamian za kokę, ale później zaprzecza oskarżeniom przed brazylijskim parlamentem , stwierdzając, że „gdyby dostarczył broń do FARC, rząd kolumbijski nie dokonałby jego ekstradycji i że” zostały osądzone w Kolumbii” . wmaj 2010, czternaście osób przedstawionych przez policję jako członków FARC i kartelu Juárez (potężnego kartelu meksykańskiego ) zostało aresztowanych w kilku regionach kraju. Handlarze narkotyków są oskarżani o pozyskiwanie kokainy z FARC, dostarczanie im w zamian lekkiej broni ( pistolety , karabiny ). Według policji narkotyki pochodziły z departamentu Caquetá , gdzie FARC ma silną pozycję, i miały być kierowane przez meksykańską sieć do portu Buenaventura lub Zatoki Urabá , skąd wypłynęły do Ameryki Środkowej . Byłby to pierwszy raz, kiedy kolumbijskiej policji udało się zdemaskować i dokładnie udowodnić powiązania FARC z zagranicznymi handlarzami narkotyków, mimo że istnienie takich powiązań było wcześniej domniemane.
W 2000 roku FARC opublikował „Ustawę 002”, na mocy której wymaga się od osób fizycznych lub prawnych z majątkiem przekraczającym milion dolarów zapłaty „podatku” w wysokości 10% wartości ich majątku. Przestępcy są narażeni na porwanie dla okupu. To „prawo” tylko sformalizowało praktykę wymuszeń, którą praktykował już FARC. W rzeczywistości wymuszenia i branie zakładników dotyczyłyby rodzin o wiele skromniejszych niż te, których dotyczy „ustawa 002”. W tym kontekście grupa porywa ludzi, których uważa za dużych właścicieli ziemskich, biznesmenów, przedsiębiorców, a także urzędników krajowych i międzynarodowych. wStyczeń 2008niektóre źródła szacują, że FARC przetrzymuje ponad 750 osób.
FARC jest odpowiedzialny za 25% porwań dla okupu popełnionych w Kolumbii w latach 1981-2003, czyli ponad 7900 porwań w tym okresie. ten16 maja 2000 r., zdalnie sterowana bomba przyspawana do szyi zakładniczki, 53-letniej Elvii Cortes, zostaje wystrzelona, zabijając zakładnika, a także rozmineracza i okaleczając ratowników. Według prasy FARC zażądał 7500 dolarów. W końcu odkryjemy, że zabójstwo to było aktem grupy przestępczej niezwiązanej z FARC, ale wydarzeniem, które przyciągnęło wiele uwagi mediów, gdy wierzyliśmy, że za to odpowiedzialni są partyzanci (chociaż jego rzecznik Raúl Reyes potępił „potworne zabójstwo” i potwierdził, że żaden członek organizacji nie mógł być za to odpowiedzialny), degraduje wizerunek toczącego się wówczas procesu pokojowego. Według doniesień w 2006 roku 45 zakładników zostało zamordowanych w wyniku nieudanych prób uwolnienia armii lub dlatego, że ich rodziny nie były w stanie zapłacić okupu żądanego przez partyzantów. Kiedy zakładnicy zostają straceni lub giną w niewoli, FARC zażąda od rodzin okupu za zwrócenie szczątków ich zmarłych.
w luty 2012, poprzez komunikat prasowy z sekretariatu organizacji, FARC w końcu ogłosił, że odtąd zabroni praktyki porywania cywilów ( od tej daty zakazujemy tych praktyk w ramach naszej walki rewolucyjnej ).
FARC prowadzi klasyczne operacje partyzanckie:
Przeprowadzają również akcje terrorystyczne: zamachy bombowe na samochody, branie zakładników itp.
Zakładnikami politycznymi, o których FARC mówi, że są „wymienialni”, są ci (żołnierze, policjanci, politycy), których FARC uważa za jeńców wojennych, którzy są uwalniani albo jednostronnie jako gest politycznej dobrej woli, albo w zamian za uwolnienie z partyzantami. więźniów jako część wymiany humanitarnej z rządem. Aby to zrobić, proszą o utworzenie strefy zdemilitaryzowanej do prowadzenia negocjacji z rządem, podobnych do tego, co zrobiono podczas nieudanych negocjacji pokojowych w Caguán w latach 1999-2002.
Piętnastu z tych zakładników politycznych, w tym francusko-kolumbijska Íngrid Betancourt (w niewoliluty 2002 W celu lipiec 2008), 3 agentów CIA oraz jedenastu kolumbijskich żołnierzy i policji zostało zwolnionych w dniu2 lipca 2008przez wojska kolumbijskie podczas operacji Jaque . Po tych wydaniach FARC utrzymał w swojej mocy 29 zakładników „wymiennych” wSierpień 2008. Od tego czasu ich liczba zmniejszyła się wraz z jednostronnymi wydaniami, takimi jak te wydane przez Alana Jarę i Sigifredo Lópeza wLuty 2009, Pablo Emilio Moncayo i Josué Daniel Calvo inmarzec 2010lub ucieka jak Oscar Tulio Lizcano wPaździernik 2008. Operacja wojskowa odbywająca się 13 i14 czerwca 2010, w środku kampanii do drugiej tury kolumbijskich wyborów prezydenckich w 2010 roku , pozwala na uwolnienie przez siły zbrojne czterech żołnierzy zatrzymanych przez FARC od dwunastu lat, w tym jednego (Luis Mendieta), mianowanego do stopnia generała podczas swojej niewoli był najwyższym rangą oficerem trzymanym przez partyzantów. Po tych uwolnieniach 17 „wymiennych” zakładników pozostało przetrzymywanych przez FARC, prawie wszyscy pozbawieni wolności przez ponad dziesięć lat, jak José Libio Martínez Estrada (es) , schwytany21 grudnia 1997 r.podczas zdobywania bazy wojskowej Patascoy (es) .
Najbardziej spektakularne polityczne wzięcie zakładników przez FARC miało miejsce w kwiecień 2002, kiedy FARC porwał 12 deputowanych z Valle del Cauca , w Cali , udając kolumbijskich żołnierzy. Od 5 lat negocjacje wyzwoleńcze stoją w martwym punkcie. W miesiącumaj 2007, Rodrigo Granda (es) zostaje zwolniony przez rząd, aby służyć jako pośrednik w uwolnieniu zakładników (w tym Íngrid Betancourt ). 28 czerwca FARC ogłosił śmierć 11 z 12 deputowanych, zabitych 10 dni wcześniej i oskarżył armię o próbę przeprowadzenia operacji wyzwolenia. ten18 czerwca 2008odbyło się kilka uroczystości upamiętniających . Sigifredo López , jedyny ocalały, został zwolniony przez FARC on5 lutego 2009. Ale w 2012 roku były liberalny poseł został oskarżony o współpracę z grupą rebeliantów, za co podobno został oszczędzony i uwięziony. W 2017 r. Sigifredo López został oczyszczony z zarzutów, a sąd administracyjny w Cundinamarca nakazał państwu kolumbijskiemu zapłatę 602 mln pesos (około 200 000 USD ) Lópezowi i jego rodzinie jako rekompensatę za utratę dochodów z powodu jego uwięzienia i szkód moralnych poniesionych przez on i jego rodzina.
Koniec maj 2009w Garzon podczas próby porwania burmistrza i rady miejskiej Garzon zginęło trzech żołnierzy. Pojmany doradca zostaje uwolniony przez partyzantów wluty 2011.
Podczas gdy armię i oddziały paramilitarne nadal oskarża się o zdecydowaną większość zabójstw cywilów (88%), tortury (90%), gwałty (98%) i przymusowe wysiedlenia (90%) partyzantów uważa się za odpowiadać za 60% porwań dla okupu.
W swoich działaniach przeciwko siłom zbrojnym i policji FARC stosuje środki działania, które mogą zranić cywilów, takie jak bomby samochodowe lub wybuchy kanistrów z gazem. Ukierunkowane zabójstwa i wymuszenia są również zasługą grupy. Zabójstwo kandydatów w okresach wyborczych jest również sposobem dla tej grupy, aby spróbować wpłynąć na proces wyborczy poprzez bezpośrednią eliminację niektórych kandydatów i potwierdzić swoją pozycję na niektórych obszarach kraju. Raport zluty 2005Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka wspomina, że w 2004 r. „FARC nadal dopuszczało się poważnych naruszeń praw człowieka, takich jak zabójstwa osób chronionych , tortury i aresztowania”. i dziewczęta oraz grupy etniczne” .
Dziennikarz Gregory Wilpert z Le Monde diplomatique uważa, że skupiając się na przestępstwach, które można przypisać FARC, kolumbijskie media głównego nurtu zwróciły stronniczą percepcję konfliktu. Badanie przeprowadzone przez badaczkę Alexandrę Garcíę obejmujące ponad pięćset artykułów opublikowanych w głównych gazetach w latach 1998-2006 wskazuje, że w zdecydowanej większości artykułów odnoszących się do przemocy popełnianej przez organizacje paramilitarne była to tylko kwestia „mężczyzn. uzbrojonych” lub zakapturzonych mężczyźni ”, bez dalszych szczegółów na temat sprawców. Wręcz przeciwnie, w przypadku przemocy z udziałem partyzantów najczęściej wspominano o tym wprost. Badania opinii wskazują, że większość Kolumbijczyków uważa, że to partyzanci są przede wszystkim odpowiedzialni za konflikt zbrojny.
Jednak partyzanci pozostają doceniani przez ludność, z którą pracują, zajmując miejsce państwa w regionach, w których obecność rządu jest słaba. Partyzanci budują lub utrzymują drogi i różnego rodzaju infrastrukturę, aby ułatwić życie chłopom i zapewnić bezpłatną opiekę medyczną tym, którzy o to proszą.
FARC produkuje improwizowane pociski z kanistrów z gazem i często używa ich do atakowania miast i celów wojskowych (takich jak komisariat policji w Toribió w 2002 r .). Broń ta jest bardzo nieprecyzyjna, co zwiększa częstotliwość uderzeń w cywilów i ich domy, tak jak to miało miejsce2 maja 2002 r.w Bojayá, kiedy pocisk przypadkowo uderzył w kościół i zabił 119 cywilów, w tym 45 dzieci. Ataki z butli gazowej 14 i17 kwietnia 2005miasta Toribío spowodowało wysiedlenie ponad dwóch tysięcy mieszkańców i zniszczenie dwóch tuzinów domów. W 2009 roku FARC ponownie przypuścił ataki z użyciem improwizowanych pocisków, takich jak ten, który miał miejsce 13 stycznia w mieście Roberto Payán, zabijając troje dzieci i raniąc dziesięć. Według Human Rights Watch : „Fakt, że FARC nadal używa bomb w butlach gazowych, pokazuje rażący brak zainteresowania tej grupy życiem cywilów… Bomby w butlach gazowych nie mogą być używane z precyzją. nieuniknione szkody cywilne. "
Na podstawie informacji dostarczonych przez władze kolumbijskie ONZ uwzględniła w jednym ze swoich raportów, opublikowanym w maj 2010FARC (wraz z ELN i grupami paramilitarnymi) do listy 16 grup zbrojnych, które Organizacja Narodów Zjednoczonych uważa za „najbardziej uporczywych gwałcicieli” praw dziecka. W szczególności oskarża się ich o werbowanie dzieci-żołnierzy do udziału w walkach, zdobywanie informacji, werbowanie po kolei innych nieletnich, a może, znowu według tego samego raportu, wykorzystywanie ich jako „niewolników seksualnych” . 633 dzieci zostały więc zwerbowane przez tych różnych uzbrojonych aktorów w 2008 i 2009 roku. Według tego samego raportu, armia wykorzystuje również dzieci do pozyskiwania informacji, co naraża je na represje ze strony partyzantów. Według Organizacji Narodów Zjednoczonych poważne naruszenia praw dziecka występują w konfliktach, gdy dzieci są rekrutowane lub ofiary zamachów, rannych, porwań lub w przypadku ataków na szkoły lub instytucje szpitale. Raport wymienia 21 krajów będących w stanie wojny. Mówi się, że 85% rekrutowanych nieletnich jest dobrowolnych, a pozostałe 15% jest zmuszane do zaciągu, w szczególności przez siły paramilitarne. „Dobrowolne” zaangażowanie nieletniego w partyzantkę może być jednak postrzegane jako zaangażowanie wymuszone warunkami społecznymi i ekonomicznymi: brakiem perspektyw ekonomicznych, zagrożeniem dla nieletnich, przed którymi uważają, że mogą uciec przez przyłączenie się do partyzanta. Chociaż rekrutacja nieletnich jest coraz gorzej tolerowana przez społeczeństwo kolumbijskie, donosy są nadal rzadkie w porównaniu z obserwowanymi przypadkami, z jednej strony z obawy przed represjami, z drugiej z powodu nieznajomości procedur administracyjnych. wluty 2015FARC ogłosił jednak podniesienie do 17 lat minimalnego wieku wymaganego do zaciągnięcia się do partyzantki (w porównaniu z 15 latami wcześniej).
W 2010 roku Reporterzy bez Granic umieścili FARC na liście 40 państw i organizacji, które są „drapieżnikami” wolności prasy, wskazując, że około 50 dziennikarzy zostało porwanych przez partyzantów od 1997 roku, co uniemożliwia pracę prasy w regionów, w których ma swoją siedzibę, i sabotował środki przekazu uznanych za wrogie mediów.
Wpływ konfliktu zbrojnego na rdzenną ludność jest dramatyczny, grożąc całkowitym wyginięciem wielu populacji, szczególnie w departamentach południowo-wschodniej Kolumbii: Guainía , Vaupés , Guaviare , Vichada i Amazonas , które są obszarem o dużej rdzennej populacji ( około 60% populacji tych departamentów) oraz obszary z silną obecnością FARC. Ludzie Awá , mieszkający głównie w departamencie Nariño, są również często ofiarami morderczych działań FARC, które sięgają aż do masakr dziesiątek Indian Awá oskarżonych o bycie informatorami armii. Wygląda na to, że armia kolumbijska jest również winna masakr Indian Awá. W kilku regionach Kolumbii, w tym w departamentach Chocó , Cauca , Nariño i Vaupés , FARC, podobnie jak ELN lub armia narodowa, zmuszają rdzennych nieletnich do zaciągania się, czasami prowadząc całe rodziny do ucieczki z ich regionu. rekrutacja dzieci, przyczyniając się do zaniku rdzennych kultur, z których wiele ma mniej niż 500 członków.
w Marzec 1999FARC zabił trzech obywateli Stanów Zjednoczonych , działaczy na rzecz praw człowieka dla rdzennych mieszkańców Ameryki, Wenezueli , po tym, jak został schwytany w Kolumbii . FARC wziął odpowiedzialność za te zabójstwa, twierdząc, że ofiary próbowały zwrócić tubylcze społeczności przeciwko FARC. FARC powiedział jednak również, że osoby odpowiedzialne zostaną ukarane za działanie bez zezwolenia.
Należy jednak pamiętać, że w Październik 200845 000 rdzennych Kolumbijczyków zbiera się, by demonstrować przeciwko polityce Uribe. Ten ostatni potępia ich, ponieważ nie współpracują z rządem. W rzeczywistości czują się schwytani w krzyżowy ogień AUC, FARC i armii rządowej. Transmisja wideo w CNN pokazała, że żołnierze strzelają do protestujących ogniem karabinowym i zestrzeliwują trzech tubylców. Uribe, który początkowo zaprzeczył tym faktom, musi je wreszcie przyznać w obliczu dowodów z informacji amerykańskiego kanału. Kilka tygodni później jeden z przywódców ruchu protestacyjnego został zastrzelony na wojskowej blokadzie drogowej, co wydaje się być próbą przedstawienia przez wojsko jego śmierci jako fałszywych alarmów .
Według Daniela Pécauta „FARC nigdy nie otrzymał zewnętrznej pomocy materialnej” . Ideologiczna bliskość między KPCh a Związkiem Radzieckim do połowy lat 80. nigdy nie przełożyła się na sowiecką pomoc materialną dla FARC, który również nie otrzymał pomocy kubańskiej, podczas gdy znaczna liczba przywódców M19 lub ELN przeszła przez ten kraj .
Od 2008 roku stosunki prezydenta Kolumbii Alvaro Uribe z Ekwadorem, a zwłaszcza Wenezuelą, są przerażające. Prezydent Wenezueli, Hugo Chavez , w ten sposób otwarcie opowiada się za przyznaniem FARC statusu walczących ( „ELN i FARC są prawdziwymi armiami, które zajmują terytorium w kraju […] Muszą być uznane za takie [.. .] To są siły powstańcze, które mają projekt polityczny ” . Hugo Chavez odgrywa więc rolę pośrednika w uwolnieniu większości politycznych zakładników, w tym Clary Rojas i Consuelo Gonzaleza . Kiedy dwóch ostatnich zostało zwolnionych, wysłannik Hugo Chaveza powitał miejscowego dowódcę FARC, życząc mu powodzenia w walce. Chociaż było powszechnie wiadome przed 2008 r., że FARC może skorzystać z pewnych udogodnień do podróżowania lub pobytu w Wenezueli i Ekwadorze, ten modus vivendi nigdy nie zaowocował żadnym politycznym poparciem, nawet mierzonym, ze strony Hugo Cháveza dla FARC.
Relacje z obcokrajowcem do śmierci zapewniał Raúl Reyes (m.in. z obozów ewentualnie zainstalowanych za granicą). Rodrigo Granda, jego zastępca, bywa rozważany do czasu jego porwania15 grudnia 2005 r.w Caracas potem ponownie od jego uwolnienia w dniu5 czerwca 2007 r.jak minister spraw zagranicznych FARC, chociaż on sam odrzuca tę nazwę ( „To sprawa dziennikarza. Prawdziwym ministrem spraw zagranicznych FARC jest Raúl Reyes , szef komisji międzynarodowej” ).
O kontakty z FARC oskarżano różne organizacje terrorystyczne lub powstańcze. Na przykład trzech irlandzkich członków IRA zostało aresztowanych w 2001 roku podczas próby opuszczenia Kolumbii z fałszywymi paszportami. Skazani na wieloletnie więzienie, uciekli z kraju, zanim wyroki mogły zostać wykonane. Niemniej, włączenie FARC na liście organizacji terrorystycznych przez Unię Europejską , wczerwiec 2002, a także uwolnienie Betancourta ułatwiło ewentualną współpracę państw europejskich z Kolumbią w walce z FARC. Z drugiej strony Szwajcaria nie umieściła FARC na liście organizacji terrorystycznych i utrzymuje złe stosunki z Bogotą, która rzeczywiście oskarża szwajcarskiego emisariusza odpowiedzialnego za negocjacje w sprawie uwolnienia zakładników Jean-Pierre'a Gontarda o przekazanie środków finansowych. w imieniu FARC. FARC utrzymuje braterskie stosunki z kurdyjską partyzantką PKK , które jednak ograniczają się do wzajemnych deklaracji solidarności. Od 1993 r. FARC utrzymuje również stałą współpracę z ETA , opartą w szczególności na wymianie wiedzy i technologii: ETA przekazywałaby FARC swoje techniki wytwarzania pocisków domowej roboty, a także zdalnego wyzwalania bomb przy użyciu komórki. telefonami i partyzantami miejskimi , podczas gdy FARC podobno przyjął czterech członków ETA w Kolumbii w 2000 r., aby przekazywać własne metody i szkolić ich, częściowo w celu ataków na kolumbijskie postacie w Hiszpanii. Te możliwe powiązania były szeroko dyskutowane od 2008 roku z wykorzystaniem informacji zawartych w komputerach Raula Reyesa . Według hiszpańskiego sędziego prowadzącego sprawę, stosunki te miałyby powstać przy „współpracy rządu Wenezueli” , w szczególności za pośrednictwem osoby Arturo Cubillas (es) , Wenezuelczyka pochodzenia baskijskiego oskarżonego o powiązanie między dwie uzbrojone grupy.
Szerzej, kolumbijskie władze ujawniły w 2008 roku wiele informacji wynikających z zajęcia komputerów Raula Reyesa po jego śmierci podczas bombardowania jego obozu w Ekwadorze. Bogota zidentyfikowałaby siedem krajów europejskich ( Szwajcarię , Niemcy , Francję , Hiszpanię , Danię , Włochy i Belgię ), w których mieszkałoby kilkunastu członków międzynarodowej komisji FARC (Cominter-Reyes był jednym z nich). Jeden z członków). Informacje z tych komputerów doprowadziły również do aresztowania w Hiszpanii Marii Remedios Garcia Albert. Hiszpańskie MSW powiedział, że 57-latek będzie członkiem Międzynarodowej Komisji FARC. Hiszpania oskarża go o ukrywanie partyzantów i utrzymywanie kontaktów z jej przedstawicielami w Europie, w szczególności poprzez płacenie im pieniędzy. Jednakże, biorąc pod uwagę zajęcie na terytorium Ekwadoru tych komputerów poza prawnymi ramami wymiany między tymi dwoma krajami, Sąd Najwyższy Kolumbii uznał dokumenty z tych komputerów za niedopuszczalne jako dowód. Z tego powodu w 2011 roku proces sądowy przeciwko Garcii Albert w Hiszpanii zwrócił się w kierunku zwolnienia.
Jeszcze na podstawie Raúl Reyes komputerów ' , Wenezuela i Ekwador byłby warunkiem aktywnego wsparcia finansowego, logistycznego i wojskową FARC. Wenezuela zapłaciłaby 300 milionów dolarów pomocy dla FARC, dostarczyłaby im broń, służyłaby jako pośrednik w zakupach broni i zawarłaby z partyzantami umowy o szkoleniu wojskowym. To wenezuelskie wsparcie byłoby podziękowaniem za wsparcie udzielone Hugo Chávezowi, gdy był w więzieniu po próbie zamachu stanu w 1992 roku. W 2011 roku raport IISS kwalifikuje relacje między FARC a rządem Chaveza jako złożone, prezydent Wenezueli w swoim czasie widział w FARC strategicznego sojusznika przeciwko zagrożeniom zewnętrznym, takim jak Stany Zjednoczone. Wenezuela zaprzeczyła, odrzucając prawdziwość danych wprowadzonych do komputerów Reyesa. Nadal śledząc informacje z komputerów Raula Reyesa , wydawało się, że FARC wesprze finansowo kampanię wyborczą prezydenta Ekwadoru Rafaela Correi , czemu on zaprzecza. Correa zadeklarował gotowość uznania FARC statusu walczącego, jeśli wyrzeknie się on praktyk sprzecznych z prawami wojny (porwania, zamachy bombowe itp.). FARC posiadał również obozy na terytorium Ekwadoru, w tym ten, w którym Raúl Reyes został zastrzelony w 2008 roku. Ekwadorska armia prowadzi aktywną politykę niszczenia baz FARC na swoim terytorium, likwidując 126 baz FARC w 2010 roku (o 60 mniej niż w roku poprzednim) .
Bardziej ogólnie, według gazety El País du11 maja 2008 r., w oparciu o rewelacje rządu kolumbijskiego po przejęciu komputerów Reyesa , FARC stworzyłby grupy wsparcia i tajne komórki dzięki Boliwariańskiej Koordynacji Kontynentalnej (CCB), ruchowi radykalnej lewicy z przedstawicielstwami w 17 krajach, m.in. Niemcy i Szwajcaria.
Wreszcie w Danii firma Fighters + Lovers (en) sprzedaje w szczególności koszulki z logo FARC. Przy każdej sprzedaży partyzantom przekazuje się sumę 5 euro. ten13 grudnia 2007 r.spółka została uniewinniona przez duński wymiar sprawiedliwości z zarzutów wspierania grupy terrorystycznej, uzasadniając to tym, że działanie grupy zbrojnej nie miało na celu zastraszenia ludności ani zniszczenia kolumbijskiego systemu gospodarczego i politycznego. W apelacji sześciu oskarżonych zostało skazanych za pomoc organizacji terrorystycznej, a siódmego uniewinniono. Dwóch skazano na sześć miesięcy więzienia, dwóch innych na cztery miesiące w zawieszeniu, a ostatnie dwa miesiące w zawieszeniu.