Edmond Alphandéry

Funkcje
Edmond Alphandéry

Minister Gospodarki 16 th Ministra Finansów V th Rzeczypospolitej
30 marca 1993 - 11 maja 1995 r. ( 2 lata, 1 miesiąc i 11 dni )
Prezydent	François Mitterrand
Rząd	Edouard Balladur
Poprzednik	Michel Sapin
Następca	Alain Madelin
Poseł francuski
19 marca 1978 - 1 st May 1.993 ( 15 lat, 1 miesiąc i 12 dni )
Okręg wyborczy	Trzecia dzielnica Maine-et-Loire
Legislatura	VI p , VII p , VIII, p i IX p ( V Republiki )
Poprzednik	Paweł Boudon
Następca	Christian Martin
Biografia
Data urodzenia	2 września 1943
Miejsce urodzenia	Awinion ( Vaucluse )
Narodowość	Francuski
Partia polityczna	UDF

Edmond Alphandéry , urodzony dnia2 września 1943w Awinionie ( Vaucluse ) jest politykiem francuskim .

Biografia

Studiował w Instytucie Studiów Politycznych w Paryżu ( stypendium Fulbrighta (1967-1968)), następnie na Uniwersytecie w Chicago i uzyskał stopień naukowy z ekonomii politycznej w 1971 roku.

Doktor stanu w dziedzinie ekonomii, emerytowany profesor na Uniwersytecie Paris II - Panthéon Assas , w latach 1978-1993 był zastępcą UDF w Maine-et-Loire .

Radny generalny kantonu Longué-Jumelles (Maine-et-Loire) od 1976 do marca 2008, przewodniczący rady generalnej Maine-et-Loire (1994-1995) był burmistrzem Longué-Jumelles (Maine- et-Loire ) Loire) od 1977 do marca 2008.

Był Minister Gospodarki od 1993 do 1995 roku w rządzie Balladura . Jego szefem sztabu był Christian Noyer , późniejszy gubernator Banque de France, a następnie Patrice Vial , były inspektor generalny finansów.

Główne godne uwagi fakty z jego kadencji to:

emisja dużego 6% kredytu (sukces: 110 mld franków subskrypcji częściowo ze względu na możliwość zamiany jej papierów wartościowych na akcje spółek w procesie prywatyzacji);
Ustawa z dnia 19 lipca 1993 r.: program prywatyzacji ( Crédit local de France , Rhône-Poulenc , Banque nationale de Paris , Elf-Aquitaine , Union des Assurances de Paris, Seita );
zwiększenie udziału państwa w kapitale Renault;
plan restrukturyzacji dla spółek publicznych w krytycznych sytuacjach finansowych ( Air France , Crédit lyonnais );
zmiana statutu Banque de France (ustawa z 4 sierpnia 1993 r.);
stymulacja konsumpcji gospodarstw domowych (premia państwa na zakup nowych pojazdów mechanicznych);
rozwój oszczędności (otwarcie rynku podobnych obligacji skarbowych dla osób fizycznych);
udział w końcowych negocjacjach Rundy Urugwajskiej, które doprowadziły na mocy Traktatu z Marrakeszu (15 kwietnia 1994) do utworzenia Światowej Organizacji Handlu (WTO);
przekonać kraje członkowskie strefy franka do zaakceptowania znacznej dewaluacji franka CFA;
publikacja kodeksu konsumenta.

Prezes EDF od 1995 do 1998
Administrator think tanku Friends of Europe
Członek Komisji Trójstronnej (1996-2014) obecnie Członek honorowy
Prezes Zarządu od CNP Assurances i CNP International, od lipca 1998 do czerwca 2012 roku
Prezes Centrum Zawodów Finansowych
Dyrektor i Przewodniczący Komitetu Strategii Engie
Dyrektor Banku Korporacyjnego i Inwestycyjnego Crédit Agricole
Starszy Doradca Banque Nomura France
Prezes-założyciel Grupy Euro 50 (od 1998)
Prezes Centrum Studiów nad Polityką Europejską od lipca 2014 do lipca 2016
Członek rady doradczej AT Kearney France