Specjalność | Choroba zakaźna |
---|
CISP - 2 | A77 |
---|---|
ICD - 10 | A90 |
CIM - 9 | 061 |
OMIM | 614371 |
ChorobyDB | 356 |
MedlinePlus | 001374 |
eMedycyna | 215840 |
eMedycyna | med / 528 |
Siatka | C02.782.417.214 |
Inkubacja min | Trzy dni |
Maksymalna inkubacja | 7 dni |
Objawy | Zmęczenie , ból głowy , ból stawów , ból mięśni , nudności , powiększenie węzłów chłonnych , wymioty , adynamia ( w ) , jadłowstręt , wysypka plamkowo - grudkowa ( w ) , bradykardia i krwawienie |
Choroby przenoszone | Przenoszenie przez komary ( d ) , hemokontaktowa transmisja patogenów ( d ) i przenoszenie przez łożysko ( d ) |
Przyczyny | Wirus dengi |
Leczenie | Inaktywacja metaboliczna , hemostatyka ( in ) , transfuzja krwi , leczenie moczopędne i objawowe |
Pacjent z Wielkiej Brytanii | gorączka denga pro |
Denga (widoczny / d ɛ g / „szału”) jest najczęściej i najbardziej rozpowszechnionych arbowirusów i infekcji wirusowych przenoszonych przez stawonogi . Wywołują ją wirusy dengi z rodziny Flaviviridae , przenoszone na ludzi przez dobowego komara , głównie Aedes aegypti (regiony tropikalne i subtropikalne), a następnie Aedes albopictus (regiony umiarkowane).
Choroba najczęściej objawia się łagodnie, bez lub z niewielkimi objawami lub jako nagły zespół grypopodobny z bólem stawów. Jednak od połowy XX th wieku, ciężkie postacie pojawiły się krwawienia lub zespół wstrząsu może spowodować śmierć.
Gorączka denga, endemiczna w krajach tropikalnych i subtropikalnych, ma tendencję do rozprzestrzeniania się na całym świecie w regionach o klimacie umiarkowanym. Według WHO w 2018 roku 3,9 miliarda ludzi w 138 krajach jest zagrożonych zakażeniem gorączką denga. Każdego roku na świecie dochodzi do około 390 milionów infekcji, w tym 96 milionów chorych, pół miliona hospitalizowanych (ostra denga) i 20 000 zgonów, w tym bardzo wysoki odsetek dzieci.
Globalna ekspansja gorączki denga i pojawienie się poważnych form są powiązane z zaburzeniem dzikich ekosystemów , globalizacją handlu (przemieszczanie się populacji i towarów) oraz rosnącą nieczystą urbanizacją (gospodarowanie wodą) i globalnym ociepleniem . Wszystkie te czynniki sprzyjają rozwojowi wektorów i kontaktów człowiek-komar-wirus.
Nie ma specyficznego leczenia gorączki denga. Specjalistyczna intensywna terapia jest niezbędna w leczeniu ciężkiej dengi.
Profilaktyka zbiorowa opiera się na zwalczaniu komarów-wektorów (eksterminacja, polowanie na stojącą wodę itp.) oraz na indywidualnych środkach zapobiegawczych przed ukąszeniami komarów (moskitiera, środki odstraszające itp.).
Termin denga pochodzi od hiszpańskiego denguero i portugalskiego dengoso , co oznacza „ umięśniony , szczupły ”, nawiązując do sztywnego chodu pacjentów z bolesnymi stawami. Inna hipoteza proponuje suahili ki denga pepo (nagły skurcz spowodowany przez demona). Określenie w języku angielskim i francuskim medycznej środku XIX -tego wieku.
Przed zaistnieniem na arenie międzynarodowej termin denga miał prawie sto synonimów tej samej choroby. Niektóre wyznaczyć sztywność chodu ( dandy gorączka , polka gorączka , pantomima ), ból ( złamanym skrzydłem , gorączka złamanie kości , knockels koorts , coup de barre), wysypka (czerwona gorączka, clentura roja , colorada ), sezon ( daty gorączki ...), region (gorączka Morza Czerwonego , gorączka Indie gorączka Massawa ...).
Pochodzenie geograficzne dengi jest nieznane, badania filogenetyczne sugerują pochodzenie afrykańskie, przed odkryciem Ameryki nie jest znany żaden opis epidemii choroby przypominającej dengę . Epidemie dotykające pierwszych osadników w Ameryce mogą zbliżyć się do dengi lub innych chorób z podobnym przebiegiem. Tak więc w 1648 r. ksiądz Du Tertre opisałby na Gwadelupie epidemię dengi, którą nazwał „coup de barre”. Denga byłaby jedną z przyczyn niepowodzenia szkockiej kolonizacji Panamy ( projekt Darién ) w 1699 roku.
Bardziej szczegółowy opis końcu XVIII -go wieku pozwalają na ustanowienie bardziej jednoznacznie, że jest to rzeczywiście denga. Pierwszy współczesny opis jest najczęściej przypisywany Benjaminowi Rushowi, który opisuje epidemię w Filadelfii w 1780 r. (opublikowaną w 1789 r.) pod nazwą „złamania kości”. Mniej więcej jednocześnie inne podobne opisy są dokonywane w Batawii , na wybrzeżu Coromandel iw Kairze . Niektóre epidemie powiedzieć „denga” opisał XVIII th i XIX TH wieków są „pseudo-denga„czy denga, jak w rzeczywistości przypadający na wirusa chikungunya .
Podczas XIX th wieku i początku XX th wieku, denga jest głównie badane przez lekarzy wojskowych ekspedycyjnych, amerykański, brytyjski i francuski. Z perspektywy czasu, pierwszy rozpoznał pandemia denga jest wskazany w końcu XVIII -go wieku do początku XX th wieku Americas (Stany Zjednoczone, Karaiby , Atlantic nadmorskich miast w Ameryce Południowej). Podobno jest pochodzenia afrykańskiego, związana z handlem cukrem, rumem i niewolnikami.
Druga pandemia wybuchła w Australii podczas kolonizacji Queensland w latach 1860-1870 i jej gwałtownej urbanizacji przez osadników, którzy zasiedlali złotem i cukrem, i która trwała do pierwszej wojny światowej.
W Europie gorączka denga pojawiła się po raz pierwszy w Hiszpanii ( Sewilla i Kadyks ) w 1784 r., prawdopodobnie przywieziona z Ameryki Południowej. Francja została dotknięta w Le Havre w 1829 r., pochodząca z Gwadelupy; Włochy do Neapolu w roku 1890. Przez cały XIX XX epizodów wiecznej epidemii podano w wschodniej części Morza Śródziemnego, z udziałem portu mieszczan podczas letnich krótko ale wybuchowego.
Choroba dotknęła armię francuską na Wschodzie w Dardanelach w 1916 roku. Ostatnia poważna europejska epidemia dengi miała miejsce w Grecji, w Atenach w latach 1927-1928, z Syrii. Było to wyjątkowe, bo w Atenach latem 1928 roku było milion przypadków, w tym tysiąc zgonów.
Środki kontroli komarów okazały się skuteczne na Morzu Śródziemnym, obu Amerykach i większości miast kolonialnych w Azji. Denga wydaje się wtedy uśpiona aż do II wojny światowej.
Zaczynają się pod koniec XIX -go wieku, po odkryciu roli komarów w filariozy , na malarię i żółtą febrę . Już w 1903 r . podejrzewano rolę komara Stegomya fasciatus (obecnie zwanego Ǽdes aegypti ) . Rygorystycznej demonstracji dokonali australijscy badacze w 1916 r. W 1931 r . zademonstrowano również rolę komara A. albopictus .
Wirusowy charakter czynnika dengi został ustalony przez amerykańskich lekarzy wojskowych na Filipinach w 1907 roku. Dla większości autorów denga była łagodną i krótkotrwałą infekcją, aczkolwiek brutalną i bolesną. Francuscy koloniści nazywają to „tropikalną grypą” lub „małym palu”, nieuniknionym dla nowo przybyłych. Istnienie ciężkich form, o których donoszono już w Stanach Zjednoczonych w 1780 roku, Australii w 1887 czy Grecji w 1928, uważa się za wyjątkowe.
Podczas II wojny światowej na Pacyfiku wznowiły się epidemie dengi, związane z ruchami ludności (uchodźcy i żołnierze) oraz degradacją miast (zaopatrzenie w wodę). Ta sytuacja wznawia badania nad dengą, ponieważ w Afryce Północnej, Azji Południowo-Wschodniej i na Pacyfiku zaangażowane są setki tysięcy mężczyzn.
Amerykanie utworzyli w 1944 r. w New Jersey zainstalowaną „Dengue Research Unit” pod kierownictwem Alberta Sabina . Sabinowi i jego współpracownikom udało się wyhodować wirusy dengi u myszy i rozróżnić różne szczepy odpowiadające pierwszym serotypom dengi: DEN 1 i DEN 2.
W 1954 roku na Filipinach pojawiła się nowa forma dengi , krwotoczna denga z zespołem wstrząsu lub bez , gdzie stała się śmiertelną chorobą. Następnie odkrywane są nowe serotypy dengi (patrz rozdział dotyczący pojawienia się ciężkiej dengi ).
Czynnikiem jest wirus dengi , otoczkowy wirus RNA , należący do rodzaju Flavivirus . Do tego rodzaju należą również wirusy żółtej febry , japońskiego zapalenia mózgu i wirusów Zachodniego Nilu .
Istnieją cztery różne serotypy wirusa dengi : DENV-1, DENV-2, DENV-3 i DENV-4. Są blisko spokrewnione i powodują te same objawy kliniczne.
Każdy serotyp jest podzielony na pięć genotypów, z wyjątkiem DENV-4, który ma cztery.
Nawet jeśli są bardzo blisko siebie, istnieje między nimi niewielka lub żadna (krótkotrwała) krzyżowa ochrona immunologiczna . Tak więc ten sam osobnik może być kilkakrotnie dotknięty przez dengę, po jednym przez każdy z czterech serotypów.
Epidemia dengi jest często związana z pojawieniem się lub ponownym pojawieniem się serotypu, który nie krążył od kilku lat. Jednoczesne krążenie czterech serotypów odzwierciedla sytuację znaną jako „hiperendemia” (Azja Południowo-Wschodnia).
Chociaż denga ma zasięg globalny, wirusy dengi paradoksalnie pozostają „lokalne” w swojej historycznej (genetycznej) ewolucji. Sugeruje to, że ogólnoświatowa dyspersja wirusów nie jest ciągła, ale postępuje „skokowo” związanymi z migracjami ludzi, osadzającymi się w nowych regionach, gdzie istnieje odpowiedni wektor i podatna populacja.
Wirusy są przenoszone przez wektory komarów z rodzaju Aedes .
Dzikie cykleSą cykli selvatic opisane w Afryce i w Azji, gdzie dziedziczne postacie DENV nadal cyrkulują od naczelnych innych niż ludzie oraz niskich antropofilnych czaszy komary , takie jak Aedes niveus w Azji i A. furcifer , A. luteocephalus , A. Taylori .. . w Afryce.
Cztery serotypy odpowiedzialne za miejską dengę oddzieliłyby się niezależnie od tych szczepów przodków, dostosowując się do komarów okołodomowych zdolnych do zarażania ludzi.
Przenoszenie komarów między małpami a ludźmi jest rzadkie.
Cykle wiejskie i miejskieDenga jest przenoszona na ludzi przez komary wektorów dzienne płeć Aedes . W przeciwieństwie do innych arbowirusów, takich jak żółta febra , ludzka gorączka denga ewoluuje w cyklu wiejskim i miejskim, poza i niezależnie od dzikich cykli. Ludzie są głównym naturalnym rezerwuarem miejskich wirusów dengi, ale także roznosicielem ( wzmacniającym gospodarzem ) choroby.
Głównym wektorem jest Aedes aegypti pochodzenia afrykańskiego, rozpowszechniony na całym świecie w tropikach i subtropikach, zdolny do rekolonizacji regionów, z których został wyeliminowany, takich jak region śródziemnomorski.
Drugim wektorem jest Aedes albopictus (komar tygrysi), początkowo azjatycki, mniej wydajna transmisja niż poprzedni, ale zdolny do przystosowania się do regionów o klimacie umiarkowanym. Jest szeroko rozpowszechniony w Ameryce, południowej Europie i na Pacyfiku, na obszarach, gdzie A. aegypti nie występuje lub występuje rzadko.
Inne gatunki Aedes mogą być zaangażowane lokalnie w przenoszenie dengi jako Aedes polynesiensis (in) na wyspach południowego Pacyfiku.
Komary te są bardzo antropofilne, bardzo łatwo żyją w obszarach miejskich lub półmiejskich , często mają kontakt z człowiekiem. Komary żeńskie żywią się krwią osoby z wiremią (obecność wirusów we krwi). Po cyklu wirusowym trwającym od 8 do 12 dni, zmiennym w zależności od temperatury zewnętrznej, wirusy przechodzą z przewodu pokarmowego komara do jego gruczołów ślinowych, gdzie się namnażają. Zarażony komar może z kolei zainfekować innego człowieka nowym ugryzieniem.
Rzadziej komary zarażają się drogą wertykalną z matki na jajo (1 na 600 przypadków).
W październiku 2019 r. hiszpańskie władze ds. Zdrowia poinformowały o przenoszeniu wirusa drogą płciową między dwiema osobami tej samej płci, co byłoby pierwszym na świecie.
Pojedynczy przypadek zakażenia wirusem denga przez płeć został już opisany w 2013 roku w Korei Południowej .
Powstawanie i rozwój ciężkiego dengi, dawniej znana jako „DHF” w drugiej połowie XX p wieku, stanowi niezrozumiany i omówione problemy. Zjawisko to, zaobserwowane po raz pierwszy w Azji Południowo-Wschodniej, ma tendencję do rozprzestrzeniania się na cały świat. W tym zakresie istnieją dwie główne grupy hipotez:
Ciężka denga jest poważną formą dengi, z zagrażającymi życiu powikłaniami. Po raz pierwszy wykryto go w latach 50. XX wieku podczas epidemii na Filipinach iw Tajlandii. Obecnie występuje w prawie wszystkich krajach azjatyckich, gdzie lokalnie stała się główną przyczyną hospitalizacji i śmiertelności niemowląt.
Od tego czasu rozprzestrzenił się na cały świat. W 2007 r. w samych Amerykach zgłoszono ponad 890 000 przypadków dengi, z czego 26 000 to przypadki krwotoczne. Jest to nowa choroba, w pełni rozwijająca się od lat 60. XX wieku, dotknięta nowymi obszarami; np. wcześniej oszczędzona Wenezuela, która w 2007 roku zgłosiła WHO ponad 80 000 przypadków , w tym co najmniej 6 000 postaci krwotocznej.
Według danych WHO z 2007 r., każdego roku na całym świecie około 500 000 przypadków postaci krwotocznych, z których duża liczba, najczęściej u dzieci, wiąże się z hospitalizacją. Około 2,5% pacjentów umiera, a bez odpowiedniego leczenia śmiertelność z powodu gorączki krwotocznej denga może przekroczyć 20%. Dobrze wyszkolone i wyposażone zespoły mogą obniżyć ten wskaźnik do mniej niż 1%.
W raporcie opublikowanym w czasopiśmie medycznym The Lancet w listopadzie 2019 r. zauważono, że „napędzana zmianami klimatycznymi denga jest najszybciej rozprzestrzeniającą się na świecie chorobą wirusową przenoszoną przez komary (...). Dziewięć z dziesięciu najlepszych lat dla transmisji dengi miało miejsce od 2000 roku, co pozwoliło komarom na inwazję nowych terytoriów w Europie ”
Sformułował ją Scott B. Healstead w 1966 roku. Jest to hipoteza dominującej większości, przyjęta przez WHO. Opiera się na czasowym związku między markerami immunologicznymi a zdarzeniami klinicznymi, ale bez wykazania przyczynowości.
Uważa się , że ciężkie lub krwotoczne formy są spowodowane zjawiskiem immunoalergicznym odkrytym in vitro i mogą dotyczyć osób , które zostały już zakażone wirusem dengi należącym do jednego z 3 innych serotypów wirusa . Zgodnie z tą hipotezą, znaną jako „ teoria ułatwiania przeciwciał ”, lub hipoteza sekwencyjna, przeciwciała indukowane przez pierwszą infekcję ułatwiłyby infekcję monocytów podczas późniejszej infekcji wirusem innego serotypu.
Jednak ta hipoteza, która prowadzi do przewidywania dużej liczby poważnych postaci, gdy serotyp przybywa na terytorium, na którym krąży inny serotyp, nie została zweryfikowana w pewnej liczbie epidemii. Co prowadzi do innych wyjaśnień, niekoniecznie niezgodnych z oficjalną teorią.
Pojawienie się ostrej dengi w Azji jest związane z pojawieniem się dzikich szczepów wirusa małp leśnych i wtórnie przystosowanych do miejskich komarów denga. Hipoteza ta ma tę zaletę, że wyjaśnia pewną liczbę epidemii, w których nie można zastosować hipotezy sekwencyjnej, jak na przykład te na Pacyfiku (lata 70. i 80. XX wieku) lub Aten w latach 1927-1928.
Nie byłoby to cykl dziki las denga (małpy i komary) w Afryce i Azji, te ekosystemy zostały zakłócone przez szybkiej urbanizacji na początku XX th wieku. Zjawisko to przyspieszyło pod koniec II wojny światowej wraz z intensywnym handlem małpami azjatyckimi, takimi jak krabożerny makak używany jako zwierzę laboratoryjne (określany w języku angielskim jako małpa cynomolgus ). Te tranzytowe zwierzęta zostałyby ukąszone podczas oczekiwania w porcie przez komary miejskie, wprowadzając szczepy wirusów, które są bardziej zjadliwe dla ludzi.
Ale ta hipoteza jest również błędna, w szczególności przez fakt, że nie było możliwe genetyczne odróżnienie szczepu bardziej zjadliwego od innego.
Prawdopodobne jest, że wystąpienie postaci krwotocznych jest zdarzeniem o wielu przyczynach, obejmujących sytuację serologiczną pacjenta (poprzednie zakażenie innym serotypem dengi lub nawet innym flawiwirusem ), jego stan ogólny, ale także charakter samego wirusa. należące do określonej podgrupy filogenetycznej).
Podczas II wojny światowej ruch wojsk amerykańskich i japońskich w Azji Południowej przyczynił się do rozprzestrzenienia się czterech serotypów dengi. Masowa migracja ludności wiejskiej do obszarów miejskich ( slumsów ) sprzyja rozprzestrzenianiu się komarów i przenoszeniu wirusów.
Wzrost tej pandemii XXI -go wieku jest wyjaśnione przez rozszerzenie obszaru dystrybucji wektorów ( Aedes aegypti szczególnie dobrze nadaje się do miast i Aedes albopictus dostosowany do regionów o klimacie umiarkowanym) i 4 typów wirusów zaangażowanych (ludzi ruchu i towarów drogą morską i transport lotniczy). Wylesianie i nieczysta urbanizacja, globalizacja handlu i globalne ocieplenie ułatwiają rozprzestrzenianie się wektorów i krążenie tych wirusów.
Badania koncentrują się na długotrwałych interakcjach gospodarz-patogen : określone geny komarów regulują przenoszenie różnych wirusów dengi. Odwrotnie, niektóre geny wirusa oddziałują z genami wektora komara; zatem „wpływ czynników gospodarza może się zmieniać w zależności od wariantów genetycznych patogenu” ; czynnik odporności przeciwko jednemu szczepowi wirusa może zostać przekształcony w czynnik podatności na inny szczep. Interakcje te umknęły uwadze obserwatorów laboratoryjnych, którzy używają komarów z gospodarstw rolnych, a więc słabo zróżnicowanych genetycznie, podczas gdy obserwacje poczynione w przyrodzie pozwoliły ujawnić te interakcje, które mają prawdopodobnie istotne implikacje ekoepidemiologiczne.
Patofizjologia dengi, a zwłaszcza ciężkiej dengi, jest słabo poznana i kontrowersyjna.
Brak idealnego modelu zwierzęcego do badania dengi nie pomaga w zrozumieniu choroby. Na przykład zarażona mysz nie ma choroby, a zarażona małpa, jeśli wytwarza przeciwciała, nie rozwija krwotocznej lub ciężkiej dengi.
Pierwotna gorączka denga to infekcja pierwotna: kiedy osoba jest zarażona wirusem dengi po raz pierwszy. Wtórna gorączka denga występuje, gdy ta sama osoba jest następnie ponownie zakażona innym serotypem.
W dendze wtórnej stosunek IgM / IgG we wczesnej fazie choroby jest wyższy niż w dendze pierwotnej. Wydaje się, że podczas wtórnej dengi ryzyko rozwoju ciężkiej postaci byłoby znacznie wyższe niż w przypadku pierwotnej dengi, pomnożone przez współczynnik 10.
Schemat immunopatologiczny byłby wtedy następujący:
Zgodnie z teorią ułatwiania przeciwciał, przeciwciała pierwotnej infekcji tworzą kompleksy z wirusami wtórnej dengi. Masywne zakażenie monocytów prowadzi do uwolnienia różnych mediatorów ( cytokiny ) odpowiedzialnych za zaburzenia przepuszczalności naczyń oraz aktywację układu dopełniacza i krzepnięcia , w kontekście „ burzy cytokinowej ”.
Inni autorzy uwzględniają czynniki podatności związane z gospodarzem (interakcja gospodarz-patogen, układ HLA , młody wiek itp.).
Od II wojny światowej obserwuje się bezprecedensowy wzrost zachorowań, z coraz częstszymi i powszechnymi epidemiami o cięższych postaciach.
Przed 1970 r. tylko 9 krajów doświadczyło poważnych epidemii dengi. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2018 r. denga jest najczęstszym arbowirusem na świecie. Szacuje się, że 3,9 miliarda ludzi w 138 krajach jest zagrożonych zakażeniem wirusami dengi. Najbardziej dotknięte regiony WHO to Ameryki, Azja Południowo-Wschodnia i Zachodni Pacyfik.
Każdego roku na świecie dochodzi do około 390 milionów infekcji, z czego 96 milionów manifestuje się klinicznie, pół miliona hospitalizowanych (ostra denga) i 20 000 zgonów, w tym bardzo wysoki odsetek dzieci.
Gorączka denga jest drugą przyczyną gorączki po powrocie z podróży po malarii , a arbowirus najczęściej występuje u podróżnych, najczęściej z pozytywnym wynikiem (wyjątkowo ciężkie postacie u podróżnych).
Początkowo ograniczona do Azji Południowo-Wschodniej , denga pojawiła się w 2015 r. w prowincji Yunnan ( Chiny ) i New Delhi ( Indie ). Azja jest szczególnie dotknięta, ponieważ 4 serotypy krążą jednocześnie (tzw. sytuacja „hiperendemiczna”).
W 2016 r. region Zachodniego Pacyfiku WHO zgłosił ponad 375 000 przypadków podejrzeń o gorączkę denga w 2016 r., z czego 176 411 zgłoszono na Filipinach i 100 028 w Malezji .
W latach 2014-2016 denga była zgłaszana również w Japonii oraz na Wyspach Pacyfiku, w tym na Hawajach , Wyspach Salomona , Polinezji Francuskiej i Nowej Kaledonii .
W 2018 r. w Nowej Kaledonii zarejestrowano 2087 przypadków dengi (86% według DENV-2), w tym 203 przypadki hospitalizacji i 2 zgony.
AmerykiPrzenoszenie dengi, przerwane w latach 60. i 70. przez środki zwalczania komarów, pojawiło się ponownie w latach 80. XX wieku.
W 2013 roku przypadki miały miejsce na Florydzie ( Stany Zjednoczone ). W 2015 r. sam region obu Ameryk zgłosił ponad 2,35 mln przypadków, w tym 10 200 przypadków ciężkiej dengi, która spowodowała 1181 zgonów.
Gorączka denga nasila się w Ameryce Łacińskiej , szczególnie w Meksyku , Kostaryce i Hondurasie . Przyczyn jest wiele: znaczny wzrost demograficzny , powstawanie slumsów na obrzeżach miast, klęski żywiołowe , zubożenie i spowolnienie kampanii na rzecz zwalczania komara Aedes aegypti .
We francuskich departamentach Ameryki denga występuje endemicznie z powtarzającymi się wybuchami epidemii. Na Francuskich Antylach od 1997 roku epidemie te są spowodowane jednym lub dwoma dominującymi serotypami. Zwykle trwają od 4 do 6 miesięcy i mogą dotyczyć do 10% populacji (40 000 przypadków oszacowano na Martynice w 2010 r.). Seroczęstości osób w wieku 18 lat i powyżej, została oszacowana na 90% na Martynice i 96% w Gwadelupie . W Gujanie gorączka denga krąży w starszym wieku, z powtarzającymi się epidemiami od lat 70., ale z niższą seroprewalencją wynoszącą 70%.
AfrykaW Afryce wpływ choroby jest słabo poznany, ale ostatnie epidemie sugerują, że duże obszary kontynentu mogą być narażone na zwiększone ryzyko przenoszenia dengi. Burkina Faso zgłoszone w 2016 zlokalizowaną ognisk dengi, z 1061 przypadków prawdopodobnych. Archipelag Zielonego Przylądka doświadczył w 2009 roku epidemii dengi, która wyniosła ponad 20 000 przypadków .
Wirus krąży w Afryce Zachodniej, na obszarach przybrzeżnych Afryki Wschodniej i Południowej . Wydaje się, że formy ciężkie są rzadsze. Autorzy rozwijają możliwość ochrony genetycznej dla Afrykańczyków, w oparciu o epidemię kubańską w 1981 roku, w której Afro-Kubańczycy wydawali się być częściowo chronieni.
EuropaDenga jest obecnie zagrożeniem w Europie, a jej lokalne przenoszenie (rodzima denga) zostało po raz pierwszy zgłoszone we Francji kontynentalnej i Chorwacji w 2010 r., a następnie na archipelagu Madery ( Portugalia ) w 2012 r. Przypadki te są związane z lokalnym założeniem Aedes albopictus (komar tygrysi). ) .
Importowane przypadki wykryto w około dziesięciu krajach europejskich z powodu podróży międzynarodowych i rozprzestrzeniania się dengi na całym świecie. Wśród turystów powracających z niskim i średnim dochodzie, denga jest 2 e przyczyną gorączki najbardziej rozpoznano po malarii.
We Francji kontynentalnej każdego roku importuje się kilkaset przypadków (225 w 2018 r.), zwłaszcza z terytoriów zamorskich . Od 2014 r. do końca 2019 r. na południu Francji ( PACA i Rodan-Alpy ) zdiagnozowano 31 przypadków rodzimej dengi .
W roku 2019 epidemia dotknie kilka krajów Azji Południowo-Wschodniej , w tym Filipiny , Malezję , Wietnam , Bangladesz , Pakistan , Tajlandię , Singapur i Laos , a następnie Amerykę Łacińską , w tym Brazylię , Meksyk , Kolumbię , większość Ameryki Środkowej , Peru , Boliwia , Paragwaj , Ekwador i północna Argentyna .
Na początku 2020 roku, epidemia osiągnęła szczególnie francuskie departamenty ultramaryna z Afryki Wschodniej : Majotta i Reunion . W lutym Majotta ogłosiła 904 przypadki podejrzeń o gorączkę denga na 256 518 mieszkańców, dotykające głównie regiony Mtsamboro , Acoua i miasto Mamoudzou . Epidemia nasiliła się w następnych tygodniach i objęła całe terytorium, od Bandraboua na północy do Bouéni i Kani-Kéli na południu oraz na wyspie Petite-Terre . 6 marca prefektura Majotty uruchamia 4 poziom systemu ORSEC ; Pod koniec miesiąca na terytorium odnotowano 2495 potwierdzonych przypadków , w tym 175 hospitalizacji i 5 zgonów przypisanych dendze. Władze zdrowia obserwują również nasilenie choroby na Reunion, gdzie w tygodniu od 9 do 15 marca potwierdzono 442 przypadki; Dotykając głównie południe wyspy, aw szczególności Saint-Louis , epidemia obejmuje łącznie 23 gminy.
31 lipca 2020 r. w Hérault potwierdzono miejscowy przypadek dengi .
Gorączka denga objawia się w różnych aspektach klinicznych, mniej lub bardziej dotkliwych.
W swojej klasyfikacji z 1997 r. ( Gorączka krwotoczna denga: diagnostyka, leczenie, zapobieganie i kontrola , 1997): WHO rozróżnia formy bezobjawowe i objawowe (gorączka objawiająca się w sposób niezróżnicowany lub w określony sposób).
" Potwierdzona gorączka denga " to klinicznie prawdopodobna gorączka denga potwierdzona laboratoryjnymi kryteriami biologicznymi (izolacja wirusa, modyfikacja przeciwciał, wykazanie antygenów lub sekwencji genomu wirusa).
W tej klasyfikacji rozróżnia się klasyczną gorączkę denga (DF, gorączka denga ) nie lub rzadko krwotoczna i gorączka krwotoczna denga (DHF, gorączka krwotoczna denga ).
„Gorączka krwotoczna denga” (DHF) została podzielona na cztery stopnie nasilenia:
Stopnie III i IV zdefiniowały „ zespół szoku denga ” ( zespół szoku denga DSS ).
Ta klasyfikacja WHO, datowana na 1997 r., wykazała następnie swoje ograniczenia. Jego znaczenie i zainteresowanie były stopniowo kwestionowane w miarę wzrostu wiedzy o chorobie. I tak w 2005 roku WHO napisała, że w kontekście postępowania klinicznego w pediatrii klasyfikacja jest niewłaściwa z następujących czterech powodów ( Denga w kontekście IMCI , OMS, 2005):
Następnie WHO zaproponowała nową klasyfikację, uproszczoną i nie podkreślającą już obecności krwawienia lub liczby płytek krwi ( Dengue w kontekście IMCI , OMS, 2005):
W tej klasyfikacji to właśnie przepuszczalność naczyń, odpowiedzialna za wyciek osocza, staje się głównym kryterium ciężkiej dengi.
Gorączka denga jest najczęściej łagodna. Stopień nasilenia różni się znacznie w zależności od osoby, od bezobjawowych (zakażenie bez żadnych objawów) lub bezobjawowych (postacie osłabione, z bardzo dyskretnymi objawami) do ciężkich postaci (postacie krwotoczne lub z zespołem wstrząsu), które mogą zagrażać życiu.
Formy bezobjawowe lub bezobjawowe, to znaczy bez objawów lub z objawami dyskretnymi (na przykład gorączka izolowana i krótkotrwała), są najczęstszymi postaciami, reprezentującymi według źródeł i badań od 50 do 90% przypadków .
Tak zwana „klasyczna postać dengi” jest najczęstszą postacią objawowego zakażenia wirusem dengi. Zwykle jest łagodny, ale może przejść do ciężkich postaci.
Zakażenia zaczyna się od ukąszenia komara zakażone jednym z wirusów dengi. Inkubacji , czas, w którym wirus replikuje się w krwi, nie daje objawów zwykle trwa od 5 do 6 dni, w warunkach skrajnych, od 3 do 15 dni.
Początek jest nagły, a objawy mogą rozwijać się w trzech fazach.
Faza gorączkowaGorączka denga nagle objawia się jako ciężki syndrom grypopodobny , z wysoką gorączką powyżej 39 °C , która może trwać od 2 do 7 dni – dłużej utrzymująca się gorączka stawia diagnozę pod znakiem zapytania. Tej gorączce towarzyszy intensywny ból: przerażające bóle głowy w okolicy czołowej i zaoczodołowej, bóle stawów i mięśni ( bóle stawów i mięśni) oraz duża astenia (osłabienie i zmęczenie). Mówi się, że bóle mięśniowe mięśni okoruchowych (ból podczas poruszania oczami) są typowe dla dengi.
Ten nagły, gorączkowy i artykulacyjny atak zrodził malownicze opisy historyczne (żołnierz dyżurny, który nie trzyma się już na kolanach, przechodzień na ulicy zmieniający chód, kobieta klęcząca przy kościele, która nie może już wstać. ...), to właśnie ta nagła bolesna słabość dała nazwę tej chorobie.
Pozorne remisja występuje po 2 do 3 dniach, ze spadkiem gorączki następnie wznowienie czasami towarzyszy plamki lub grudkowa (płaskie i / lub podniesiony ), z wysypka , odropodobna lub szkarlatynopodobna typu bardziej lub mniej swędzenie , najczęściej oszczędzając twarz i kończyny.
Często występują objawy trawienne, takie jak wymioty i umiarkowany ból brzucha. Możliwe są umiarkowane objawy krwotoczne, takie jak wybroczyny , plamica , gingivorrhagia (krwawienie dziąseł), krwawienie z nosa . Te niewielkie krwotoki nie oznaczają, że pacjent cierpi na ciężką postać dengi („denga krwotoczna” sensu stricto według starej klasyfikacji WHO z 1997 r.).
Czasami, po kilku dniach ewolucji, czasami intensywne nudności i wymioty uniemożliwiają karmienie, prowadząc do odwodnienia z „syndromem wyczerpania” dobrze reagującego na nawodnienie dożylne.
W większości przypadków gorączka denga jest łagodna i postępuje samoistnie w kierunku wyzdrowienia: objawy ustępują po ustąpieniu gorączki, a pacjent wraca do zdrowia bez następstw, po całkowitym czasie trwania choroby około tygodnia.
Faza krytycznaW niektórych przypadkach, najczęściej u dzieci w wieku poniżej 15 lat, denga gorączka może rozwinąć się w ciężkiej postaci z 3 rd - 4 th dni: temperatura opada, ale stan chorego gwałtownie się pogarsza z ciężkimi zaburzeniami krzepnięcia zapaści sercowo-naczyniowej i.
Objawy ostrzegawcze wskazujące na taki rozwój to ból brzucha i uporczywe wymioty, krwawienie z błon śluzowych, letarg , powiększenie wątroby ( hepatomegalia ), zwiększony hematokryt z szybkim spadkiem liczby płytek krwi ( trombocytopenia ). Zobacz sekcję Ciężkie formy.
Faza regeneracjiPo gorączce denga czasami następuje bardzo długa rekonwalescencja, trwająca kilka tygodni lub nawet miesięcy, ze stanem zmęczenia (astenia) oraz uporczywą sztywnością stawów i mięśni. To jest syndrom „gorączki po dendze”.
Stanowią od 1 do 10% wszystkich form dengi. Przebieg do ciężkiej postaci najczęściej występuje w czasie upadku termicznego, 3-7 dni po wystąpieniu choroby. Zaburzenia są związane ze wzrostem przepuszczalności naczyń włosowatych, z wyciekaniem osocza z naczyń i zaburzeniami krzepnięcia rozlanego . Te procesy zagrażają życiu.
Wyciek osocza powoduje zapalenie opłucnej , wodobrzusze , a następnie niewydolność krążenia ze stanem wstrząsu (zimno kończyn, słabe tętno promieniowe, spowolnienie rewaskularyzacji naczyń włosowatych).
Zaburzenia krzepnięcia objawiają się silnym krwawieniem, głównie z przewodu pokarmowego i układu moczowo-płciowego.
Możemy również znaleźć zmiany świadomości i objawy neurologiczne ( drgawki , niedowłady spastyczne , ostre zapalenie opon mózgowo - rdzeniowych i/lub mózgu ), uszkodzenia przewodu pokarmowego i trzewne ( ostre zapalenie wątroby , kardiomiopatia , ostra niewydolność nerek , pęknięcie śledziony itp.).
Pacjent może szybko popaść w stan krytyczny i umrzeć w ciągu 12-24 godzin, w ponad 20% przypadków z powodu braku odpowiedniego leczenia, lub wręcz przeciwnie, szybko wyzdrowieć w ciągu dwóch do trzech dni, a odpowiednie leczenie zmniejsza śmiertelność do mniej niż 1%.
Pozytywną diagnozę gorączki denga stawia się przed:
Podejrzenie kliniczne może zostać potwierdzone lub potwierdzone przez ocenę biologiczną wymagającą badania krwi przeprowadzonego w laboratorium analiz medycznych.
Test koronki lub test opaski uciskowej jest testem klinicznym, który został zwalidowany przez WHO i pozwala w przybliżeniu określić kruchość naczyń włosowatych pacjenta cierpiącego na dengę, w celu określenia jego skłonności do krwawień.
Mankiet ciśnieniomierza zakłada się na ramię pacjenta. Jest on napompowany do ciśnienia równego średniej skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi pacjenta i utrzymywany tam przez 5 minut. Test uważa się za pozytywny, gdy powoduje pojawienie się co najmniej 20 wybroczyn na obszarze 2,5 x 2,5 cm.
Zainteresowanie tym testem jest jednak ograniczone z kilku powodów. W szczególności może być fałszywie negatywny lub niezbyt pozytywny w fazie głębokiego szoku. I fałszywie dodatnie u osób z kruchością naczyń włosowatych niezwiązanych z dengą. Jego wartość prognostyczna jest niska.
Konieczne jest, aby spojrzeć na wzrost hematokrytu oraz w proteinemia co wskazuje na hemokoncentracji, oznak wycieku osocza, główny czynnik grawitacji.
Morfologii krwi często pokazuje leukopenia i trombocytopenia , niewielki wzrost stężenia CRP , umiarkowaną niewydolnością i mięśni cytolizy (uszkodzenia komórek w wątrobie i mięśniach oznaczonego przez wzrost aktywności aminotransferaz ).
Potwierdzającą diagnostykę laboratoryjną wykonuje się za pomocą trzech technik:
Czułość diagnostyczną szybkich testów można znacznie poprawić, stosując test łączący podejście z antygenem i przeciwciałem.
Izolacja i hodowla wirusów jest zarezerwowana dla laboratoriów badawczych.
Diagnostyki różnicowej jest rozległe, biorąc pod uwagę szeroki wachlarz kliniczne form denga. Różni się w zależności od przebiegu choroby.
W fazie gorączkowej lub erupcyjnejW niektórych krajach Azji Południowo-Wschodniej denga jest główną przyczyną gorączki podczas ciąży. Wirus dengi może zostać przeniesiony na niemowlę, powodując u noworodków gorączkę denga, trombocytopenię i krwotok mózgowy. Transmisja pionowa jest bardziej prawdopodobna, jeśli zakażenie występuje w trzecim trymestrze ciąży lub występuje podczas porodu.
Obecnie nie jest dostępne żadne specyficzne leczenie przeciwwirusowe gorączki denga.
Nieskomplikowaną dengę można leczyć w domu, pod warunkiem codziennej oceny lekarskiej. Postępowanie terapeutyczne składa się z prostych środków objawowych
W przypadku objawów ostrzegawczych lub cięższych postaci pacjent jest pilnie hospitalizowany, ewentualnie na oddziale intensywnej terapii:
Ochrona polega na unikaniu ukąszeń przez komary będące wektorem gorączki denga: repelenty w sprayach lub kremach, cewki, dyfuzory elektryczne, długie ubrania, moskitiery. Esencja Citronella nie jest zbyt skuteczna w przypadku tego rodzaju komara, który jest szczególnie agresywny.
Komar będący wektorem gryzie w ciągu dnia, głównie poza domami, z większą aktywnością wczesnym rankiem i późnym wieczorem. Skuteczność moskitier jest stosunkowo ograniczona.
Szczególnie należy wzmocnić ochronę kobiet w ciąży i bardzo małych dzieci. Klimatyzacja jest stosunkowo ochronna, komary są mniej aktywne w chłodzie.
Profilaktyka wspólnotowaProfilaktyka polega na ograniczeniu populacji komarów w kontakcie z populacją: eliminacja okołodomowych zbiorników wodnych, stosowanie insektycydów, genetyczne lub biologiczne zwalczanie wektorów.
Miejsca tarłaW Brazylii , Gujanie i Francuskich Indiach Zachodnich podejmowane są próby likwidacji miejsc występowania komarów, czyli rezerw wody stojącej i gorącej. W szczególności puszki, butelki, puszki, doniczki, kubki nadają się do przechowywania wody deszczowej. Osady opon bardzo sprzyjają wyglądowi miejsc lęgowych: specyficzny kształt opony sprawia, że niezależnie od jej położenia zawiera ona wodę po deszczu (w przeciwieństwie do innych przewróconych pojemników).
Władze zalecają alternatywne rozwiązania, takie jak nie napełnianie wazonów roślinnych na cmentarzach wodą, ale mokrym piaskiem. Podobnie wskazane jest usuwanie roślin z łodygami osłoniętymi (które zatrzymują wodę); do osuszania i wypełniania mokrych obszarów, kałuż i rozlewisk ; szczotka do czyszczenia domów (usuwanie miejsc odpoczynku dla dorosłych komarów).
InsektycydyStosowanie odpowiedniego środka owadobójczego na zakażonych obszarach jest możliwe podczas wybuchów epidemii. Te środki nadzwyczajne polegają na zwalczaniu komarów na dużą skalę, czasami samolotem, próbując oszczędzić komary drapieżne, a nie na zachęcaniu do pojawiania się odpornych szczepów. Takie podejście ma wady polegające na tym, że jest drogie, nie jest możliwe do utrzymania w sposób zrównoważony, jest mało ekologiczne i rozczarowuje wydajność.
Środki biologiczneJeśli to możliwe, ryby żywiące się larwami komarów, takie jak gupik ( Poecilia reticulata ), są wprowadzane na tereny podmokłe w celu zmniejszenia liczby komarów.
W tym samym celu wykorzystuje się maleńkie skorupiaki słodkowodne z rodziny Cyclopidae . Około dwudziestu gatunków to drapieżniki larw komarów.
Bakterie, takie jak Bacillus thuringiensis , były używane jako „biologiczny środek owadobójczy”. Wytwarzają toksynę, która niszczy komary. Ta metoda jest niespójna w wydajności, ponieważ zależy od precyzyjnych warunków fizykochemicznych (temperatura, pH itp.).
Badanie eksperymentalneMetody eksperymentalne są testowane w krajach takich jak Malezja i Brazylia. Zmodyfikowane genetycznie samce komarów , o obniżonej zdolności rozrodczej, zostały uwolnione do środowiska transgenicznie, przez co zapłodnienie samic jest nieskuteczne. Badania te, czasem kwestionowane, wymagają jeszcze oceny (wykazanie skuteczności i nieszkodliwości).
Inną strategią jest infekowanie komarów A. aegypti bakteriami wewnątrzkomórkowymi z rodzaju wolbachia . Komary zakażone szczepem wMel tej bakterii mają skróconą żywotność i są częściowo oporne na zakażenie wirusem dengi. Mogą również skazić – iw ten sposób przekazywać swoją odporność – naturalnym populacjom komarów. Powoduje to rozległą odporność biologiczną na wirusa dengi. Ten sam szczep blokuje przenoszenie serotypu 2 (DENV-2) gorączki denga przez A. aegypti . Po trzech latach wyniki tego badania pokazują, że lokalne przypadki dengi spadły o 77%, a liczba zakażeń wymagających hospitalizacji również spadła o 86%.
Zgodnie z teorią ułatwiania przeciwciał, badania nad szczepionkami są utrudnione przez potrzebę szczepionki, która uodparnia się trwale i jednocześnie przeciwko 4 serotypom wirusa. W trakcie badań jest pół tuzina potencjalnych szczepionek.
Najbardziej zaawansowanym kandydatem na szczepionkę była Dengvaxia firmy Sanofi Pasteur . Jest to żywa, atenuowana czterowalentna szczepionka (przeciwko 4 serotypom dengi). Wykorzystuje genetycznie zmodyfikowane wirusy chimeryczne z wirusów szczepionkowych 17D (atenuowanych) przeciwko żółtej febrze , wyrażające białka wirusa dengi.
Badania wstępneTa szczepionka Dengvaxia wydaje się być skuteczna przeciwko ciężkiej dendze, z obserwowaną średnią skutecznością 60% przeciwko 4 rodzajom dengi, niższą przeciwko wirusom DENV-1 i 2.
Została zatwierdzona w 2015 roku na podstawie badań klinicznych III fazy z udziałem ponad 30 000 dzieci w dziesięciu endemicznych krajach dengi w Azji i Ameryce Łacińskiej.
Jego skuteczność wydaje się umiarkowana, ale ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji z powodu gorączki denga w ciągu trzech lat obserwacji u najmłodszych zaszczepionych dzieci. Dlatego szczepionka została wskazana dla osób w wieku od 9 do 45 lat, w około piętnastu krajach, w tym w Meksyku , Brazylii oraz w sektorze publicznym na Filipinach .
Wyniki terenowePodczas kampanii szczepień na dużą skalę okazało się, że istnieje zwiększone ryzyko hospitalizacji z powodu gorączki denga w ciągu pięciu lat obserwacji, w tym w przypadku zaszczepionych osób powyżej 9 roku życia. Okazało się, że ryzyko to było związane nie z wiekiem, ale ze stanem serologicznym zaszczepionego.
U osób seropozytywnych (przynajmniej jeden serotyp) szczepienie było korzystne przeciwko drugiemu zakażeniu innym serotypem (częstość występowania 1 na 1000 przypadków ciężkiej gorączki denga w porównaniu z 4,8 w przypadku osób nieszczepionych). Natomiast u osób seronegatywnych szczepienie było szkodliwe (4 na tysiąc w porównaniu z 1,7 dla nieszczepionych).
Przyjęto hipotezę, że szczepienie działa u pacjentów bez wirusa HIV jako pierwsza infekcja, a następująca naturalna infekcja jako druga infekcja (bardziej narażona na ciężką dengę). U osób zakażonych wirusem HIV szczepienie działa jak druga, osłabiona infekcja, chroniąca przed kolejnymi infekcjami.
Relacje medialne na temat tych danych wywołały kryzys zdrowotny na Filipinach, gdzie szacuje się, że w latach 2016-2017 zaszczepionych zostało 10% dzieci w wieku szkolnym (prawie 80 000) będących nosicielami wirusa HIV, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zachorowania na ciężką gorączkę denga. W grudniu 2017 roku, po śmierci kilkorga dzieci, rząd filipiński zawiesił kampanię szczepień, a także sprzedaż szczepionki.
W 2018 r. WHO zrewidowała swoje stanowisko, proponując, po wprowadzeniu tej szczepionki w danym kraju, badania seroprewalencji i rocznej zachorowalności na dengę na poziomie krajowym lub testy przesiewowe (status serologiczny) na poziomie indywidualnym. Arbitraż w sprawie korzyści/strat oraz podejmowanie decyzji podlegają odpowiedzialności krajowej. WHO odradza stosowanie tej szczepionki jako narzędzia do reagowania na wybuch epidemii. Według WHO „Opracowanie bezpiecznych, skutecznych i niedrogich szczepionek przeciwko dendze, niezależnie od statusu HIV, pozostaje wysokim priorytetem. ” .
W 2018 i 2019 roku Haute Autorité de Santé wydała dwie negatywne opinie dotyczące zastosowania szczepionki Dengvaxia w strategii zwalczania gorączki denga we francuskich departamentach zamorskich.
KontrowersyjnyW marcu 2019 r. rząd filipiński postawił w stan oskarżenia sześciu urzędników Sanofi.