Corbieres-en-Provence | |||||
Stara wieś, strefa rzemieślnicza, rolnicza równina. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże | ||||
Departament | Alpy Górnej Prowansji | ||||
Miasto | Forcalquier | ||||
Międzywspólnotowość | Aglomeracja Durance-Luberon-Verdon | ||||
Mandat burmistrza |
Jean-Claude Castel 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 04220 | ||||
Wspólny kod | 04063 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Corbiérains | ||||
Ludność miejska |
1196 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 63 mieszk./km 2 | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 43 ° 45 ′ 43 ″ północ, 5° 45 ′ 07 ″ wschód | ||||
Wysokość | Min. Maks. 256 m 531 m² |
||||
Powierzchnia | 19,06 km 2 | ||||
Jednostka miejska | gmina wiejska | ||||
Obszar atrakcji | Manosque (gmina koronna) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Gmina Manosque-3 | ||||
Ustawodawczy | Drugi okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | ratusz-corbières.fr | ||||
Corbières-en-Provence jest francuski gmina , znajduje się w dziale z Alpy Górnej Prowansji w tym regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże . Przed listopadem 2018 miasto nazywało się Corbières.
Nazwa jego mieszkańców jest Corbiérains.
Gmina oferuje kilka cech typowych dla gmin położonych w głębi lądu Morza Śródziemnego: surowa rzeźba wzgórz, gorący i suchy klimat latem oraz chłodny zimą. Krajobraz Corbières-en-Provence zajmują kultury typowe dla regionu śródziemnomorskiego: drzewo oliwne i winorośl , która korzysta z AOC Pierrevert . Rolnictwo nadal odgrywa znaczącą rolę w lokalnej gospodarce, dzięki uprawom nasiennym. Większość miejsc pracy w gminie zapewnia przemysł i sektor usługowy. Całkowicie wyludnione w XV -go wieku , społeczność jest następnie rozpuścić i przeżywa wzrost populacji aż do roku 1851. Bez ucieczki wiejskich exodus , miasto jest mniej wyraźny niż w przypadku innych gmin w departamencie. Miasto było przez rok okupowane przez faszystowskie Włochy (1942-1943), następnie okupacja niemiecka trwała kolejny rok, aż do wyzwolenia 20 sierpnia 1944. Najnowsza historia Corbières-en-Provence naznaczona jest rozbudową podmiejskiego miasta planowania i pożarów lasów, w szczególności z 2002 r.
Wieś położona jest 300 m nad poziomem morza.
Sąsiednie gminy Corbières-en-Provence to Sainte-Tulle , Gréoux-les-Bains , Vinon-sur-Verdon , Beaumont-de-Pertuis i Pierrevert .
Powierzchnia gminy to 1906 ha; wysokość waha się od 256 do 531 metrów.
Terytorium miasta ogranicza od wschodu Durance , duży potok, który osiadł od lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ; na północy potok Chaffère, a na południu potok Aillade. Terroir jest podzielony między wzgórza Luberon (zachodnie dwie trzecie) i równinę Durance (na wschodzie), wioskę i starą infrastrukturę (drogę krajową i kolej) znajdującą się na ich granicy, dzięki czemu unika się ' wkraczają na obszary uprawne. Teren wsi jest krawędzią terasy pośredniej między równiną, na pozycji dominującej, ale łatwej do zagospodarowania.
O ile na początku XIX th century , dominuje krajobraz miasta był Heath i obszary uprawne, teraz jest las, który zajmuje najważniejszych obszarów. Zmiana ta jest szczególnie widoczna w zachodniej części miasta. Na wschodzie, główne zmiany daty ostatniej tercji XX th wieku : to cięcie wykonane przez dwóch wałów Kanału EDF oraz autostrady A51 . Te dwie infrastruktury, zbudowane na skraju Durance, całkowicie odcinają miasto od koryta rzeki. Jeśli chronią całe terytorium Corbières przed niszczycielskimi powodziami rzeki, całkowicie uniemożliwiają dostęp do brzegów Duranciennes, pomimo próśb o stworzenie przejścia dla pieszych.
Równina Durance na wschodzie zaczyna się u podnóża wzgórz, na około 270 m n.p.m., a następnie schodzi do biegu rzeki, na około 260 m . Ta część krajobrazu Corbières jest kształtowana przez rolnictwo i jego historię. Na zachód od tej równiny znajduje się taras, około 300 m n.p.m., który dominuje nad równiną i na którym znajduje się wieś.
Wzgórza Luberonu przekraczają 400 m , osiągając 532 m w La Bosse, najwyższym punkcie miasta, a wzgórza miasta są wyższe niż w okolicznych miejscowościach.
Jedna z płaskorzeźb miasta: równina Durance, zamknięta między wzgórzami Corbières (za fotografem) i płaskowyżem Valensole (w tle).
Inny aspekt miasta: wzgórza (zdjęcie zrobione tego samego dnia pokazujące różnicę w zaawansowaniu roślinności).
W mieście panuje klimat śródziemnomorski. Wpływy kontynentalne są odczuwalne zimą ( średnia temperatura 7 °C w styczniu). Zmienność termiczna jest istotna zimą i w okresie międzysezonowym, kiedy depresje na średnich szerokościach geograficznych przecinają Francję, ale latem jest słaba, ponieważ wysokie ciśnienie unosi się i gwarantuje suchą i stabilną pogodę. Lata są bardzo gorące (średnia temperatura 26 °C ), czasem zdarzają się burze z piorunami, czasem bardzo gwałtowne. Temperatury maksymalne latem bardzo często przekraczają 35 °C , a nawet szczyty przekraczają 40 °C podczas fal upałów, jak w lipcu 1983 r.
Miasto Corbières-en-Provence jest nawadniane przez kilka potoków:
Na biegu potoku Corbières-en-Provence podczas prac nad kanałem EDF de la Durance napełniono wodą sztuczne jezioro . Obecnie jest używany jako niedzielne miejsce spotkań spacerowiczów.
Wreszcie kanał Manosque przecina miasto z północy na południe, granicząc z tarasem i wzgórzami.
Miasto posiada 900 ha lasów i lasów, co stanowi 47% jego powierzchni.
Równina była niegdyś obsadzona licznymi drzewami użytkowymi (migdały, śliwy i inne drzewa owocowe, orzechy włoskie, morwy). Te drzewa są dziś praktycznie nieobecne. Jednego wyjątkowego osobnika opisuje Louis Plantier, dąb o obwodzie 3 m na równinie, którego korzenie zapadają się w filiole wyprowadzone z kanału irygacyjnego.
Wzgórza są obecnie prawie w całości zajęte przez lasy śródziemnomorskie.
Rekonstrukcja lasuWielka polana, która rozpoczęła się w średniowieczu i została wznowiona wraz z przybyciem osadników piemonckich w 1471 roku, spowodowała głęboką modyfikację ekosystemów w kierunku degradacji: intensywna erozja, po której następowały niszczycielskie powodzie, recesja lub zanik niektórych gatunków roślin i zwierząt. Ten proces wylesiania związanego z coraz większą presją ludności osiągnął w połowie XIX -go wieku.
Pojawiły się wtedy nowe źródła energii - węgiel, ropa - las był obiektem mniejszej chciwości. Do tego dodano proaktywną politykę ponownego zalesiania na poziomie krajowym w celu przywrócenia poważnie zdegradowanych terenów górskich (patrz przywracanie terenów górskich ). W tym samym czasie, dział Basses-Alpes wiedział ważną wiejskich exodus , który trwał aż do połowy XX th wieku. Las Corbières, należący do gminy, został sprzedany w 1883 r. państwu, co zwiększyło obszar ze 137 do 230 ha , czerpiąc znaczne zyski z zasobów drewna.
Przymrozki 1956 r. zadały ostateczny cios nadal uprawianym oliwkom (małym gajom oliwnym), najtrudniej dostępnym i trudnym do utrzymania. Odrodzony las przyniósł największe korzyści i ponownie pokrył wzgórza oraz stare tarasy uprawne poświęcone drzewu oliwnemu.
Rozwój Durance oraz budowę tamy Serre-Poncon poprzez zmniejszenie przepełnienia Durance, otworzyło nowe i bogate obszary, wszystko do podlewania, w równinie Durance. Następnie porzuciliśmy wzgórze i jego lasy, które nie wzbudzały większego zainteresowania.
Corbières-en-Provence znajduje się na starej RN 96 (obecna RD 4096 ), która łączy Château-Arnoux-Saint-Auban z Aubagne .
Corbières-en-Provence znajduje się 11 kilometrów od węzła autostradowego Manosque (zjazd 18) znajdującego się na autostradzie A51 , która zapewnia szybką komunikację na południe w kierunku Aix-en-Provence i Marsylii w 44 minuty oraz na północ w kierunku Gap i Sisteron .
Linie międzygminneWieś obsługiwana jest linią międzygminną .
Linia | Trasa |
---|---|
123 | Corbières-en-Provence ↔ Sainte-Tulle ↔ Manosque |
Utworzono linie transportu szkolnego, aby dotrzeć do 3 kolegiów w Manosque , trzech liceów w Manosque , liceum Félix-Esclangon, liceum des Iscles i liceum des Métiers-Louis-Martin-Bret oraz kolegium Sainte -Tiul . Linie te są finansowane przez społeczność aglomeracji Durance-Luberon-Verdon za pośrednictwem sieci Trans'Agglo . Oprócz istniejących linii sieci dodano kolejną.
Linia | Trasa |
---|---|
169 S | Corbières-en-Provence ↔ Sainte-Tulle |
Najbliższa stacja SNCF to stacja Manosque - Gréoux-les-Bains położona 8 kilometrów od Corbières, obsługiwana przez TER linii Lyon-Perrache - Marseille-Saint-Charles (przez Grenoble) .
Najbliższa stacja TGV do Corbières to Aix-en-Provence TGV .
Żadna z 200 gmin w departamencie nie znajduje się w strefie zerowego ryzyka sejsmicznego. Kanton Manosque-Sud-Est do którego Corbières należy w strefie 2 (średnia sejsmicznej) zgodnie z deterministycznego klasyfikacji z 1991 roku, na podstawie historycznych trzęsień ziemi , oraz w strefie 4 (średnie ryzyko) zgodnie z klasyfikacją probabilistyczny 2011 EC8. De Corbières jest również narażony na trzy inne naturalne zagrożenia:
Gmina Corbières-en-Provence jest również narażona na kilka zagrożeń pochodzenia technologicznego:
Przewidywalny plan zapobiegania zagrożeniom naturalnym gminy (PPR) został zatwierdzony w 2006 r. w odniesieniu do zagrożeń związanych z pożarami lasów, powodziami (odnawia plan dotyczący powierzchni podwodnych z 1961 r.), ruchami ziemi i trzęsieniami ziemi, ale Dicrim nie istnieje. Miasto jest również wpływ planu awaryjnego na CEA w Cadarache (ryzyko jądrowy).
Przeszłe katastrofy Trzęsienie ziemiMiasto było przedmiotem dekretu klęski żywiołowej z powodu powodzi i lawin błotnych w 2011 roku . Wały chroniące równinę przed wylewami potoku Chaffère, schodzącego z Luberon, ustąpiły 4 listopada 2011 r. Równina została pochłonięta, jak w minionych stuleciach. Wcześniej Durance regularnie pustoszyli ziemię: w 1866 r. podczas powodzi zmyło prawie 40 ha ziemi. Trzęsienia ziemi najbardziej odczuwalne w gminie to:
Pożar na dużą skalę spowodował rozległe zniszczenia w 1942 r. Jednak w tym czasie pokrywa leśna była mniej rozległa i mniej gęsta. Wiele małych stad owiec i kóz oraz intensywne użytkowanie drewna do użytku domowego pozwoliło na regularne utrzymanie wzgórza.
Pożar w 2002 roku pozostawiony 24 lipca do godziny 15 45 na polu golfowym w Pierrevert rozprzestrzenił się w niecałe dwie godziny na obrzeża wsi Sainte-Tulle i Corbières-en-Provence. To właśnie mistral, osiągający tego dnia szczyty 100 km/h , umożliwił tak szybkie rozprzestrzenianie się płomieni. Najpierw na południe, potem na wschód, a na końcu na południe. Zaangażowane zasoby obejmują 450 ludzi, 11 samolotów, 2 helikoptery i 125 pojazdów. Ogień uznano za wygasły 27 lipca.
Las składał się w 80% z sosen Aleppo . Obecność znacznego nalotu gałęzi i drzew wyrwanych po obfitych opadach śniegu w lutym 2000 r. dostarczyła szczególnie potężnego paliwa. Podczas pożaru zniszczono 620 ha lasu, w tym 285 w Corbières, 270 w Sainte-Tulle i 65 w Pierrevert . Podpalono domy.
Zalesianie prowadzono aktywnie, a roślinność jest rozłożona, energiczna: przesadzano sosny, a dąb i oliwka wytwarzały zrzuty z ich szczepu . Wytyczono szlaki turystyczne.
We wsi pojawia się po raz pierwszy w tekstach na początku XI th wieku ( Rocham Corbiaram ).
Od łacińskiego corbus ( wrona ) z przyrostkiem –aria („ obszar ”).
Nazwa oznacza fortecę zbudowaną w miejscu, w którym gromadzą się wrony według Ernesta Nègre. Ta nazwa może również kojarzyć się z kamieniem, skałą (preceltycki korzeń kor-b ), ekologiczną niszą kruka ( korb ) lub krzywizną ( korb ): meandrujący strumień, zakrzywione skały. Te różne zmysły były w stanie teleskopować.
Miasto oficjalnie zmienia swoją nazwę na nową nazwę Corbières-en-Provence w listopadzie 2018 roku.
Corbières-en-Provence to wiejskie miasteczko. W rzeczywistości jest to część gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do miejskiej jednostki z Manosque , a wewnątrz resortowych aglomeracji grupowanie razem 4 gmin i 30,741 mieszkańców w 2017 roku, z którego jest podmiejska gmina .
Ponadto gmina jest częścią obszaru atrakcji Manosque , którego jest gminą w koronie. Obszar ten, obejmujący 30 gmin, jest podzielony na obszary od 50 000 do mniej niż 200 000 mieszkańców.
Teren miasta, jak wynika z bazy danych europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem lasów i obszarów półnaturalnych (58% w 2018 r.), co odpowiada mniej więcej tym z 1990 r. ( 58,6%). Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: lasy (52,6%), grunty orne (27,5%), niejednorodne tereny rolne (5,8%), tereny otwarte, bez lub z małą roślinnością (5,4%), tereny zurbanizowane (5%), uprawy trwałe (3,3%), wody śródlądowe (0,3%).
IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).
W 2009 r. łączna liczba mieszkań w gminie wynosiła 514, podczas gdy w 1999 r. 432.
Spośród tych mieszkań 82,2% stanowiły mieszkania podstawowe, 14,2% drugorzędne, a 3,6% niezamieszkałe. Mieszkania te stanowiły 90,2% domów jednorodzinnych i 9,8% mieszkań.
Odsetek głównych rezydencji należących do ich mieszkańców wyniósł 65,6%, nieznacznie mniej niż w 1999 r. (69,4%).
Przed podbojem rzymskim teren miasta był już zajęty: nad wsią na wzgórzu mogło znajdować się oppidum .
Rzymianie założyli winorośl w Corbières-en-Provence: w Corbières-en-Provence odkryto warsztat garncarski wytwarzający amfory do wina.
Podczas gdy południowy wschód Galii był krainą Burgundów , król Ostrogotów Teodoryk Wielki podbił region między Durance , Rodanem i Izerą w 510 roku . W ten sposób gmina jest ponownie na krótko uzależniona od Włoch , aż do 526 roku . Rzeczywiście, aby pogodzić się z królem Burgondą Gondemarem III , ostrogocki regent Amalasonthe zwraca mu to terytorium.
Warownia była w Corbières Forcalquier County XII th century . Kiedy to hrabstwo traci niepodległość w 1209 roku , po śmierci Guillaume II , jednego z jego siostrzeńców, Guillaume de Sabran próbuje mu ulżyć. Po dziesięciu latach zmagań zawarł porozumienie w Meyrargues na29 czerwca 1220z Raimond Bérenger IV , hrabia Prowansji, a także spadkobierca hrabstwa Forcalquier. Na mocy tej umowy południowa część hrabstwa, w tym Corbières-en-Provence, zostaje mu przekazana. William Sabran zachowuje swoją powiatu połowę aż do śmierci około 1250. E z XII th wieku do XV th century The opactwo Saint-Andre Villeneuve-les-Avignon własnością Kościoła parafialną Saint-Brice, o klasztorze położonym na wzgórzu, i kościół Saint-Martin au Picarlet; otrzymała dochód. Abbey dzieląc panie z Abbey Valsaintes od końca XII -tego wieku .
Black Death of 1348 i wojen na całym XIV th century opróżniane Corbières en Provence jego mieszkańców. Wspólnota przeszła pod Viguerie z Forcalquier .
Po wojnie stuletniej lordowie musieli wezwać Piemontu do ponownego zasiedlenia miejsca, które przybyło w latach 1471 i 1476. Niektórzy z tych kolonistów piemonckich osiedlili się w Sainte-Tulle, zanim zostali zwerbowani przez lordów, dziedzica Antoine de Cruce i opat Valsaintes . Ci koloniści są instalowani pod reżimem adaptacji : mają przydzielone grunty orne, łąki, gaj oliwny i domy w ruinie, na przedmieściach . Opłaty licencyjne ograniczają się do lekkiego centa (w gotówce ) i tasque w postaci jednej jedenastej zbiorów, co czyni je korzystnymi warunkami.
Pierwszy kanał jest zbudowany na początku XVI th wieku : biorąc wodę z Durance do Brillanne , może zasilać kilka młynów (funkcja źródło energii), ale także do nawadniania upraw o wycieku wody. W tym samym czasie część stad gminy (obecnie gmina Bayons w Monges ) zimowała w Corbières.
W czasie wojen religijnych wieś została splądrowana i spalona przez protestantów, co spowodowało w szczególności zniszczenie kościoła. A w 1585 r. wojska wierne królowi zburzyły mury miejskie, pan Espinouse, posiadacz lenna, bardzo aktywny w szeregach przeciwników króla.
Seigneury zostało ustanowione jako baronia na rzecz Coriolisa w 1625 roku .
Zaraza z 1720 r. zabiła 131 osób z 400 obecnych mieszkańców. Pod koniec epidemii cały dobytek i meble zmarłych spalono w centrum wsi. Od tego czasu, i niezawodnie pożar jest oświetlony od 24 grudnia do 1 st stycznia na placu miasteczka, aby uczcić tę epidemię.
Pod koniec Ancien Regime wzgórza zostały ułożone jako tarasy, aby pomieścić wydajne drzewa (migdały, różne drzewa owocowe). Młyn zbożowy Coriolis cieszył się w regionie dobrą opinią, wyposażony we francuskie kamienie młyńskie.
W czasie rewolucji w mieście istniało stowarzyszenie patriotyczne , utworzone po końcu 1792 roku.
Również w tym okresie ziemia Iscles Hautes, na skraju Durance, została rozdzielona między mieszkańców na 75 działek do oczyszczenia.
W XIX -tego wieku , rolnictwo jest bardzo zróżnicowane, maksymalne wykorzystanie lokalnych możliwości. Tarasy wzgórz wciąż zajmują sady, winorośle i drzewa oliwne, równina jest wykorzystywana do uprawy zbóż. Rynek ogrodnictwo również praktykowane, korzystających z wody do nawadniania kanału La Brillanne, wybudowany w latach 1837 i 1847. W podological i klimatyczne osobliwości miasta również sprzyjał uprawie zbóż nasiennych (przeznaczony do sprzedaży jako materiał siewny ).
Zamach stanu z dnia 2 grudnia 1851 roku dokonanego przez Ludwika Napoleona Bonaparte wobec II Rzeczypospolitej wywołała zbrojne powstanie w Basses-Alpes, w obronie Konstytucji. Po klęsce powstania, tych, którzy powstali w obronie republiki, dotknęły surowe represje: przed komisją mieszaną postawiono 18 mieszkańców Corbières, większość skazano na deportację do Algierii .
Podobnie jak wiele gmin w departamencie, Corbières-en-Provence posiadało szkołę na długo przed ustawami Jules Ferry : w 1863 roku miała już szkołę, która zapewniała edukację podstawową dla chłopców w stolicy. Takie same instrukcje otrzymują dziewczęta, chociaż prawo Falloux (1851) wymaga jedynie otwarcia szkoły dla dziewcząt w gminach liczących ponad 800 mieszkańców. Miasto korzysta z subwencji drugiego prawa Duruy (1877) na budowę nowej szkoły.
Prace na linii kolejowej z linią z Lyonu do Marsylii w Grenoble początku w 1868 roku w mieście (ten odcinek linii jest oddana do użytku w 1877 roku).
W wodach kanału La Brillanne że podaż około jedna trzecia równinach Corbières-en-Provence dodawane są te z kanału Manosque na początku XX th wieku (zakończenie w 1924 roku). Są one na tyle obfite, że podlewają pozostałe 2/3 upraw gminy. Spółdzielnia Manosque, założona w latach 30. XX wieku przez Louisa Martina-Breta , dostarcza nasiona ziemniaka i kupuje produkcję, która umożliwia rozwój tej kultury.
Okupacja miasta rozpoczęła się dwa i pół roku po wybuchu II wojny światowej , w listopadzie 1942 r., kiedy Włosi i Niemcy wkroczyli na wolną strefę po lądowaniu aliantów w Afryce Północnej . 1 st May +1.943, linia wysokiego napięcia jest sabotowana przez Francs-tireurs et partisans (FTP).
Aby przygotować się do lądowania Prowansji , 8 i 9 sierpnia zrzucono na spadochronach dwie drużyny Jedburgh, które miały działać na tyłach niemieckich, aw szczególności na szlakach komunikacyjnych. Przy wsparciu 3 000 FFI przejęli kontrolę nad RN 96, co pozwoliło im popłynąć w górę doliny Durance z Manosque do Veynes . Podczas operacji po lądowaniu siły alianckie bardzo wcześnie przekroczyły pierwszą niemiecką obronę i rozpoczęły szybką ofensywę przelewową, aby odciąć drogi odwrotu Wehrmachtu . Kolumna, która opuściła Vidauban 17 sierpnia , przekroczyła Durance 20 sierpnia na południe od Mirabeau. 143 th tworzą US Infantry Regiment kolumnę, która była w dolinie Durance cały dzień w dniu 20 sierpnia i zwalnia miejscowościach swojej drodze, w tym Corbières.
Rolnictwo rozwija się w okresie powojennym, a uprawy korzystają ze słonecznego klimatu. Bankructwo spółdzielni Manosque doprowadziło do porzucenia ziemniaka i zasadzenia sadów jabłoniowych na równinie w latach 60. XX wieku . W ciągu tej dekady budowa zapory Serre-Ponçon , która kieruje większość przepływu Durance do kanału EDF , spowodowała spadek zwierciadła wody i wyschnięcie kilku źródeł. Budowa kanału i jego ogromny nasyp wzdłuż rzeki chroni grunty rolne przed niszczycielskimi powodziami Durance.
Blazon : |
Corbières-en-Provence jest częścią:
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
1794 | Brice Courbon | |||
maj 1945 | Alphonse Carles | |||
Marzec 2001 | Marzec 2008 | Claude Arnoux | PCF | |
Marzec 2008 | W toku (stan na 17 kwietnia 2014) |
Jean-Claude Castel | UMP - LR | Radca wydziału rolników (2015-) wiceprzewodniczący DLVA (2014-) |
Od 20 kwietnia 2013 r. Corbières-en-Provence nie jest bliźniakiem żadnej gminy.
W mieście działa szkoła podstawowa.
Corbières-en-Provence zauważa:
Zbiórka i przetwarzanie odpadów z gospodarstw domowych i podobnych odpadów oraz ochrona i poprawa stanu środowiska prowadzone są w ramach aglomeracji Durance Luberon Verdon .
W 2009 r. ludność zawodowa liczyła 791 osób, w tym 39 bezrobotnych (63 na koniec 2011 r.). Pracownicy ci są w większości opłacani (86%) iw większości pracują poza gminą (67%).
W 2011 roku w Corbières-en-Provence powstały cztery firmy.
W 2010 roku średni dochód gospodarstwa domowego podatku było € 31.948, umieszczając Corbières-en-Provence do 10,778 e rankingu spośród 31 525 miast z ponad 39 gospodarstw domowych we Francji metropolitalnej.
W 2009 r. ludność w wieku od 15 do 64 lat liczyła 625 osób, z czego 75,1% było aktywnych, 68,8% było zatrudnionych, a 6,3% bezrobotnych.
W strefie zatrudnienia było 122 miejsca pracy, wobec 101 w 1999 roku. Liczba aktywnych pracowników przebywających w strefie wynosi 433, wskaźnik koncentracji zatrudnienia wynosi 28,1%, co oznacza, że strefa zatrudnienia oferuje tylko jedno miejsce pracy na czterech aktywnych mieszkańców .
Na koniec 2010 r. sektor pierwotny (rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo) posiadał osiem aktywnych zakładów w rozumieniu INSEE (w tym podmioty nieprofesjonalne) i dziewięć etatów. Liczba gospodarstw zawodowych, według badania Agreste Ministerstwa Rolnictwa, wynosiła sześć w 2010 r. , stabilna od 2000 r., po zniknięciu 18 gospodarstw w latach 1988-2000.
W latach 1988-2000 powierzchnia użytkowa (UR) gwałtownie spadła z 647 ha do 455 ha . W ciągu ostatniej dekady powierzchnia użytków rolnych nadal zmniejszała się do 415 ha , przy czym gospodarstwa zajmują od 35 do 300 ha (część gruntów uprawnych, która może znajdować się poza gminą). Działki charakteryzują się bardzo małymi rozmiarami, w gminie nie przeprowadzono żadnej operacji scalania . Zaawansowana mechanizacja upraw i wprowadzenie nowoczesnych metod nawadniania , które do ich realizacji wymagają dużych działek, skłoniły do uogólnienia praktyki wymiany kulturowej z lat 70 .: przenoszenie własności działek w obrębie rodzin, które już niekoniecznie uprawiają ziemię, ale wynajmij go , rolnicy sprzedali sąsiednie działki. Bardzo szybko widoczna działka okazała się składać z dużych jednostek uprawnych, w rzeczywistości uprawianych na wielu przylegających do siebie działkach należących do różnych właścicieli. Wszystkie te ustalenia zostały dokonane ustnie.
W mieście tradycyjnie nawadniane są kultury, od czasu budowy kanałów Brillanne (1847) i Manosque (1924). Ten deszczowanie dopełnia wiercenia w końcu XIX -tego wieku , woda została opracowana przez koła wodnego lub turbiny . Nawadnianie przy użyciu wody pod ciśnieniem jest praktykowane od około dziesięciu lat, co umożliwiło uogólnienie nawadniania zraszaczem i wprowadzenie nawadniania kroplowego . Woda pod ciśnieniem jest dostarczany przez spółkę Canal de Provence , wody Manosque Kanał do nawadniania powierzchni, a niektóre odwiertów XX th century być nadal stosowane, pompy są uruchamiane silnikami elektrycznymi lub spalinowymi.
Wreszcie spółdzielnia Groupement Provence Services (GPS) w Manosque zapewnia lokalnemu sektorowi rolnemu pewną autonomię, podobnie jak spółdzielnia winiarska Pierrevert.
Uprawa drzewa oliwnego jest jedną z głównych w mieście. Chociaż produkcja oliwy z oliwek jest bardzo ważne, aby na początku XX -go wieku (z 19.000 stóp 40 ha ), wie silny spadek Corbières-en-Provence. W 1927 r . zamknięto olejarnię miejską . W 1994 roku uprawiano tylko 1700 winorośli, podczas gdy powrót do eksploatacji rozpoczął się kilka lat temu. Odnowienie gaju oliwnego był wspierany przez stowarzyszenie, Lei Olivaïre Corbieren, założona w 1997 roku i dotowane przez Ministerstwo Rolnictwa . W 2000 roku, przed pożarem, gaj oliwny Corbières-en-Provence rozciągał się na 18 ha ; od tego czasu nadal rośnie, zajmując w 2012 r. 30 ha . Uprawiane drzewa oliwne należą do odmiany Aglandau . Poza rolą gospodarczą gaj oliwny odgrywa również rolę w ograniczaniu pożarów lasów, tworząc bariery przeciwpożarowe .
Winorośl , kolejny element triady Śródziemnego, jest również obecny w przeszłości. W XIX th wieku , wino zostało wyprodukowane do spożycia w domu, jakość sprzedać na rynkach regionalnych. Obecnie czterech operatorów prowadzi działalność w zakresie uprawy winorośli (na około jednej trzeciej powierzchni swoich gospodarstw i produkuje wino dość dobrej jakości i zawarte w obwodzie Pierrevert (AOC) . Stosowane odmiany winorośli to Grenache Noir , syrah , mourvèdre (wina czerwone) i cinsault dla róż, przy czym połowa produkcji jest sprzedawana do bezpośredniej sprzedaży konsumentom.
Zboża to wreszcie trzecia uprawa główna gminy, głównie pszenica twarda ozima , uprawiana zarówno jako pszenica konsumpcyjna, jak i pszenica nasienna , czyli przeznaczona na sprzedaż do zasiewu w następnym roku. Ziemia Corbières-en-Provence rzeczywiście sprzyja uprawie nasion: równina Durance składa się z bogatych gleb aluwialnych ; terroir jest chronione przed zanieczyszczeniem pyłkiem przez wzgórza Luberon i lasy łęgowe graniczące z potokami; klimat chłodny zimą, latem gorący i słoneczny, co sprzyja dobremu dojrzewaniu nasion; wreszcie, nawadnianie ćwiczone wodą jeziora Serre-Ponçon , a więc praktycznie bez ograniczeń, zapewnia wysokie zyski.
Uprawiane są również inne główne uprawy: burak , rzepak (te dwie uprawy tylko na nasiona ), kukurydza (zarówno jako kukurydza spożywcza, jak i kukurydza na nasiona, w tym podstawowy materiał siewny (który jest rozdawany rolnikom produkującym materiał siewny)), słonecznik ( idem ), sorgo ( idem ) i ziemniaka (tylko do codziennego spożycia).
Ostatnie hodowle owiec zostały porzucone w latach 2000-2010.
Na koniec 2010 r. sektor wtórny (przemysł i budownictwo) liczył 16 zakładów zatrudniających 34 osoby .
Mechanika obróbki precyzyjnej to, jak sama nazwa wskazuje, warsztat mechaniki precyzyjnej (na metalach i materiałach syntetycznych); zatrudnia 18 osób .
Na koniec 2010 r. sektor usługowy (sklepy, usługi) liczył 30 zakładów (z 4 etatami ), do których dodano 4 zakłady sektora administracyjnego (zgrupowane z sektorem zdrowia i opieki społecznej oraz edukacji), zatrudniające 24 osoby .
Według Departamentalnego Obserwatorium Turystyki funkcja turystyczna nie ma dużego znaczenia dla miasta, na jednego mieszkańca przypada mniej niż jeden turysta. Gmina nie posiada specjalistycznego systemu zakwaterowania.
Drugie domy są zatem jedyną pojemnością zakwaterowania: 74 w liczbie, stanowią one jeden na siedem domów.
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1765 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich szacuje się przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2008 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 1196 mieszkańców, co stanowi wzrost o 11,99% w porównaniu do 2013 r. ( Alpy-de-Haute-Provence : + 1,33%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1765 | 1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
282 | 434 | 455 | 505 | 571 | 585 | 620 | 635 | 657 |
1851 | 1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
704 | 672 | 657 | 593 | 571 | 591 | 533 | 591 | 530 |
1896 | 1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
481 | 484 | 482 | 503 | 700 | 435 | 457 | 377 | 397 |
1954 | 1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2007 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
403 | 441 | 633 | 483 | 660 | 786 | 791 | 920 | 939 |
2008 | 2013 | 2018 | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
957 | 1,068 | 1196 | - | - | - | - | - | - |
1315 | 1471 |
---|---|
60 pożarów | bezludny |
Stara historia demograficzna Corbières-en-Provence jest oznaczony przez wielkiego rozlewu krwi w XIV th wieku , tak silny, że rekonstrukcja społeczność było możliwe tylko dzięki zastosowaniu imigracji. Nie następuje powolny wzrost od końca XV p wieku do 1830 Populacja Corbières następnie oznaczyć stan „luz”, gdzie populacja pozostaje stosunkowo stabilny na wysokim poziomie. Okres ten, dość późny w stosunku do reszty departamentu, trwa od 1836 do 1861 roku. Odpływ wsi powoduje długotrwały spadek. Ale znowu, los Corbières różni się od innych miast w dziale: nigdy strata przekracza 50% populacji demograficzne maksymalnej XIX -tego wieku (704 w 1851 roku), oraz dolne ograniczniki gdy 1950s, które trwało mniej niż stulecie . Od 1990 roku populacja Corbières-en-Provence znacznie przekroczyła poziom z 1851 roku i obecnie liczy ponad tysiąc mieszkańców.
Niewielki wzrost liczby ludności w 1876 r. spowodowany jest obecnością robotników z budowy linii kolejowej Lyon-Marsylia przez Alpy .
W mieście działają trzy związki sportowe: tenis stołowy , gimnastyka wolontariacka, turystyka piesza .
Terytorium miasta zależy od parafii katolickiej Saint-Sébastien de Corbières w dekanacie Manosque, w diecezji Digne, Riez i Sisteron .
Kościół San Sebastian , częściowo zniszczony w czasie wojen religijnych, został przebudowany późno XVI th Century wczesnego XVII th century (ukończona w 1610 roku). To zachował strony południowej kaplicę ( XVI th wieku). Współczesny kaplicy musi być portal, którego łuki półkoliste przedłużone są rdzeniami na ścianach bocznych i zwieńczone grubym okapnikiem. Statue- relikwiarz świętego, malowane drewno, pochodzi z XVIII -tego wieku i jest sklasyfikowany jako zabytek pod dotyczy. W 1867 r. piorun uderzył w dzwonnicę, uszkadzając zakrystię i zegar .
A dom z wysokim ulicy, w XV th wieku posiada również nadproże ozdobiony rzeźbionym podwójnym wyróżnieniem;
Ratusz mieści się w starej mieszczańskiej rezydencji.
Kaplica Saint-Brice, na północny zachód od wsi, do której prowadzi botaniczna ścieżka, posiada bogatą dekorację wnętrza: jasne obrazy, złocenia. Natomiast wygląd zewnętrzny jest bardzo prosty; jest też inna kaplica, kaplica Notre-Dame-de-la-Salette, dawniej pod tytułem Notre-Dame-de-Lorette.
Kaplica św. Brice'a.
Fasada kaplicy Saint-Brice.
Dekoracja wnętrz kaplicy Saint-Brice.
W 1870 roku zalano nową fontannę. Pralnia na Place Haute jest zasilana przez źródło Tarnaud znajdujące się 3,5 kilometra w górę rzeki na Riou de Corbières, przechwycone, a następnie doprowadzone do wioski w 1876 roku.
Wzdłuż drogi znajduje się dawna poczta .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.