W faszystowskie filmy propagandowe jest „cinematic instrumentem” reżimu faszystowskich Włoszech w pierwszej połowie XX th wieku , który służył do propagować swoje wartości i ideały dla mas.
Było to zjawisko artystyczne, które w niektórych przypadkach udało się stworzyć wartościowe dzieła kinematograficzne. Podobnie jak w kinie Trzeciej Rzeszy , a niektóre z kina radzieckiego The Italian kino okresu faszystowskiego był wspierany przez państwo i wykorzystywane jako narzędzie politycznej propagandy .
Pierwszy film z faszystowskiej propagandy, którego historia sięga 1923 roku , jest to Grido dell'Aquila od Mario Volpe . Innymi przykładami prekursorów faszystowskiego kina propagandowego są dwa nieme filmy zatytułowane Les Martyrs d'Italie ( I martiri d'Italia ), wydane w tym samym czasie w 1927 roku : pierwszy (it) w reżyserii Domenico Gaido i drugi (it) przez Silvio Laurenti Rosa .
W 1924 r. , roku krótkiego kryzysu , jaki przeszedł faszystowski reżim po zabójstwie socjalistycznego deputowanego Giacomo Matteottiego , powstał Istituto Luce , którego celem było rozpowszechnianie wizerunku Mussoliniego w filmowych wiadomościach we Włoszech . W 1934 r. utworzono „Podsekretarza Stanu ds. Prasy i Propagandy” ( Sottosegretariato di Stato per la Stampa e la Propaganda ), które w 1937 r. przekształciło się w „ Ministerstwo Kultury Popularnej ” ( Ministero della Cultura Popolare ).
Kolejną siłą napędową rozwoju kina faszystowskiego jest inauguracja w 1932 roku Mostra de Venise ( Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia ). W 1934 narodziła się „Direction générale du cinema” ( Direzione generale per il cinema (it) ), a w 1937 w Rzymie powstały studia Cinecittà wraz z przybudówką do szkoły Centro Sperimentale di Cinematografia , prawdziwej kuźni talentów na przyszłość gwiazdy, aktorzy, reżyserzy, wynalazcy tematów i scenarzyści.
Wśród 772 filmów wyprodukowanych we Włoszech między 1930 a 1943 , możemy sklasyfikować jako bezpośrednich lub pośrednich filmach propagandowych około stu. Propaganda pośrednia bardzo wyraźnie dominuje nad propagandą bezpośrednią.
Wśród głównych filmów propagandowych znajdują się Camicia nera (it) ( 1933 ) Giovacchino Forzano , Vecchia guardia ( 1934 ) Alessandro Blasettiego , Condottieri ( 1937 ) Luisa Trenkera i Luciano Serra, pilot ( Pilot Luciano Serra , 1938 ) Goffredo Alessandriniego .
Faszystowskie kino propagandowe współistniało w środowisku drobnomieszczańskim z niezobowiązującym nurtem „ białych telefonów ”, lekkich i beztroskich komedii. Aktorzy i reżyserzy włoskiego kina w latach 30. i wczesnych 40. brali udział w faszystowskich filmach propagandowych lub komedii na biało telefon.
W faszystowskich filmach propagandowych zaczynało dwóch słynnych reżyserów: Alberto Lattuada (z filmem Giacomo l'idealista z 1942 ) i przyszły mistrz neorealizmu , Roberto Rossellini , z trzema filmami: The White Ship ( La nave bianca ) , Powraca pilot (Un pilota ritorna) i Człowiek pod krzyżem (L'uomo della croce) , w których obecne były już elementy neorealizmu.
Podczas krótkiej Włoskiej Republiki Społecznej w Wenecji narodziło się Cinevillaggio , zwane też Cineisola , struktura do produkcji filmowej postrzegana jako alternatywa dla Cinecittà, porzucona przez faszystów z powodu konfliktu. Ta "wioska" czy "wyspa" kina pojawiła się jesienią 1943 roku z inicjatywy Ministerstwa Kultury Popularnej RSI kierowanego przez Ferdinando Mezzasomę . W tych studiach nakręcono ostatni film, który można powiązać z filmem propagandowym: Faitdivers , wyreżyserowany przez Piero Balleriniego i interpretowany przez Osvaldo Valenti i Luisę Ferida . Ci aktorzy, symbole faszystowskiego kina, zostali następnie rozstrzelani przez partyzantów za kolaborację z nazistami i faszystami.
Luigi Freddi jest szefem Generalnej Dyrekcji Kinematografii.
Estetyka i motywy kina propagandowego to męskość, heroizm, rewolucjonizm (według faszystowskiego kanonu) oraz celebracja reżimu i jego ideałów.
Główne cechy faszystowskich filmów propagandowych to:
Ultimo sogno zostało nakręcone w Giudecca w Wenecji podczas Włoskiej Republiki Socjalnej
Vivere ancora została nakręcona w Giudecca podczas Włoskiej Republiki Socjalnej
Aeroporto zostało zastrzelone w Giudecce podczas Włoskiej Republiki Socjalnej
Un fatto di cronaca został nakręcony w La Giudecca podczas Włoskiej Republiki Społecznej
Ogni giorno è domenica i Trent'anni di servizio zostały nakręcone w studiach Giudecca podczas Włoskiej Republiki Społecznej