Cztery kroki w chmurach (film, 1942)

Ten artykuł jest szkicem do włoskiego filmu .

Możesz dzielić się swoją wiedzą poprzez jej doskonalenie ( jak? ) Zgodnie z konwencjami filmograficznymi .

Cztery kroki w chmurach

Listonosz ( Mario Siletti ), Paolo Bianchi (Gino Cervi) i Maria (Adriana Benetti) w scenie z filmu

Kluczowe dane

Tytuł oryginalny	4 passi fra le nuvole
Produkcja	Alessandro blasetti
Scenariusz	Cesare Zavattini , Aldo Di Benedetti , Piero Tellini , Giuseppe Amato , A. Blasetti.
Główni aktorzy	Gino Cervi Adriana Benetti
Ojczyźnie	Włochy
Uprzejmy	Komedia
Trwanie	95 minut
Wyjście	1942

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz kartę techniczną i dystrybucję

Cztery kroki w chmurach (tytuł oryginalny: Quattro passi fra le nuvole ) to włoski film wyreżyserowany w 1942 roku przez Alessandro Blasettiego .

Film ten był przedmiotem remake'u o tej samej nazwie, również zatytułowanego Sous le ciel de Provence (włoski tytuł: Era di venerdì 17 ) i wyreżyserowanego przez Mario Soldatiego w 1956 roku .

Streszczenie

Żonaty sprzedawca spotyka w autokarze ciężarną dziewczynę, która nie odważy się wrócić do swojego ojca, chłopa. Zgadza się uchodzić za narzeczonego, aby uzyskać jej przebaczenie i prawo do zgodnego macierzyństwa.

Tytuł oryginalny: Quattro passi fra le nuvole
Francuski tytuł: Cztery kroki w chmurach
Reżyser: Alessandro Blasetti
Scenariusz: Cesare Zavattini , Aldo Di Benedetti , Piero Tellini , Giuseppe Amato , A. Blasetti.
Zdjęcia: Václav Vich , czarno-białe
Muzyka: Alessandro Cicognini
Zestawy: Virgilio Marchi
Montaż: Mario Serandrei
Produkcja: Cines , G. Amato
Czas trwania: 95 minut
Kraj pochodzenia: Włochy
Data wydania: Włochy : 23 grudnia 1942
Gatunek: Komedia

„Uroczy wrażliwość i stłumiony śmiałość” ( Gérard Legrand ), Quatre pas dans les chmury pożycza, pomiędzy snem a rzeczywistością, w ślad za filmami o Mario Camerini . Film, wyreżyserowany niemal w całości w studiu, paradoksalnie uznawany był za jeden z pierwszych przejawów neorealizmu . Było to bez wątpienia w duchu, a obecność jako scenarzysta Cesare Zavattiniego nie jest przypadkowa. Dla Carlo Lizzani , Cztery kroki w chmurach był w tym czasie, „powrót do realnego świata i życia codziennego. Człowiek na ulicy, od dawna zmuszony do przebrania się na paradę, mógł rozpoznać siebie w małym sprzedawcy, skromnych ulicach, wielkich przedmieściach, na których toczyła się akcja, i uporczywej dramaturgii codziennych wydarzeń skontrastowanej ze szczęściem i spontanicznością. z oficjalnym obliczem wojny. "

W rozmowie z Jean A. Gili , Blasetti skromnie przyznaje: „(...) Jest to film, który zainteresował mnie i którego byłem jednym z rzemieślników: w maleńkim sposób jako współpracownik w piśmie ostatecznego scenariusza, zasadniczo jako profesjonalny reżyser. Odniosłem wielki sukces, ale wobec tego sukcesu poczułem się w obowiązku zadeklarować: to nie ja chciałem zrobić ten film, (...) zaadaptowałem go na swój sposób; Zrealizowałem to swoimi pomysłami, jednak film nie był w moich intencjach. Kiedy przyjechałem, Giuseppe Amato pomyślał, że go wyprodukuje, napisali go Zavattini i Tellini, a dialogi wykonał Aldo De Benedetti. Czułem obowiązek nie przykrywać się pawimi piórami, postawy, której zawsze nienawidziłem. "
Blasetti dodaje zresztą w tym samym wywiadzie: „(…) Ostatnia scena też jest bardzo ważna: zawsze znajdujemy to samo, stając przeciwko przemocy, przeciwko władzy, przeciwko wszystkiemu. Cervi (w roli sprzedawcy) buntuje się przeciwko ojcu, nie chce zabrać ze sobą młodej dziewczyny. Zwycięża poczucie dobra, ojciec pochyla głowę i powstrzymuje córkę. To bardzo ludzki film, dlatego go wybrałem i nakręciłem. "