Coelacanthiformes • Coelacanths
Coelacanthiformes Latimeria chalumnae , obserwowane w Republice Południowej Afryki na22 listopada 2019 r.Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Sub-embr. | Kręgowce |
Super klasa | Osteichthyes |
Klasa | Sarcopterygii |
Podklasa | Actinistia |
Coelacanthiformes (nazwa naukowa) Cœlacanthiformes (nazwa naukowa Frenchified) lub celakantokształtne (wyraźny / s e . . K ɑ t / ) są zamówienie z ryb sarcopterygians . Istnieje wiele skamieniałości i dwa znane żyjące gatunki z rodzaju Latimeria ( Latimeria chalumnae i Latimeria menadoensis ). Nie ewoluowały morfologicznie od 350 milionów lat ( Ma) i przypominają wodnych przodków kręgowców lądowych (do których są ponadto bliskie, ponieważ należą do tej samej klasy ). Posiadają kieszeń gazową o grubych ścianach, będącą pozostałością po przodku płuca używanym, gdy żyli blisko powierzchni, zarówno w wodzie słodkiej, jak i słonej; pozostaje we współczesnych gatunkach, chociaż są one ograniczone do dużych głębokości. Ta cecha, jak również kształt i ruch ich płetw, często prowadziły do zakwalifikowania tych dwóch obecnych gatunków - niesłusznie - jako „ żywe skamieniałości ”; Należy zauważyć, że nazwy, bardziej techniczne, o formie panchronicznej lub przejściowej , są równie błędne: bardziej słuszne jest mówienie o „ gatunkach relikwii ” .
Dwa obecne gatunki Coelacanths są zagrożone wyginięciem . Pierwszy zidentyfikowany osobnik (z gatunku Latimeria chalumnae ) został złowiony wzdłuż wybrzeża Afryki Wschodniej w 1938 r. Największa grupa - około 300 osobników - żyje na Komorach .
Coelacanths, chociaż reprezentowane przez dwa żyjące gatunki , były od dawna znane jedynie jako grupa okazów kopalnych szeroko reprezentowanych w osadach od dewonu do kredy , z widocznym wymarciem pod koniec ery wtórnej . Odkrycie pierwszych skamieniałości było dziełem ichtiologa Louisa Agassiza , ówczesnego profesora Uniwersytetu w Neuchâtel , w 1832 r. Agassiz jako pierwszy wykorzystał łupki łupkowe z kantonu Glarus i skamieniałe wapienie Monte Bolca : Już w 1829 r. planował opublikować swoje odkrycia w Researches on Fossil Fish (opublikowanych w pięciu tomach w latach 1833–1843), w których po raz pierwszy wspomniano o celakantach.
W 1938 roku południowoafrykańska ornitolog Marjorie Courtenay-Latimer (1907-2004) ogłosiła odkrycie żywej celakanty, kiedy to zakon uznano za wymarły od końca kredy . Plik22 grudnia 1938, otrzymała telefon z Republiki Południowej Afryki, w którym poinformowano ją, że aktywny rybak w ujściu rzeki Chalumna , Hendrik Goosen, właśnie wciągnął w sieci rybę nieznanego typu. Zabrała połów do East London Museum, aby go zbadać i zidentyfikować, ale nie znajdując go w żadnej ze swoich prac, naturalizowała zwierzę i skontaktowała się z ichtiologiem Jamesem Leonardem Brierleyem Smithem (1897-1968).), Który zobaczył tam celakantę, że to znaczy przedstawicielem grupy znanej wówczas tylko jako skamielina . Od tego czasu gatunek ten został nazwany Latimeria chalumnæ na cześć Marjorie Courtenay-Latimer i wód, w których został znaleziony. Odkrycie nowego okazu zajmie czternaście lat. Coelacanths są prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem „ taksonu Lazarus ”.
Często czytamy, że koelakanty przetrwały miliony lat bez modyfikacji biologicznych, ale te dwa współczesne gatunki (a nawet ich rodzaj ) nie są reprezentowane w warstwach kopalnych mezozoiku . To powiedziawszy, prawdą jest, że niektóre wymarłe gatunki , szczególnie te z późniejszych skamieniałości coelacanth , a mianowicie z rodzaju Macropoma z kredy , zewnętrznie bardzo przypominają gatunki współczesne. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem tej ewolucyjnej luki jest zniknięcie tej ryby z lagun . Z drugiej strony skamieniałości głębinowe rzadko powstają w warstwach, w których paleontolodzy mogą je odkopać, co daje złudzenie, że te gatunki głębinowe wcześniej nie istniały: ta hipoteza Edwarda Forbesa , wciąż badana, nazywa się Azo. Teoria Otchłani.
Sekwencjonowanie afrykańskiej Latimerię genomu w 2013 wykazuje, że zawiera on około 25% do transpozycji elementów , które miały słabe oddziaływanie na morfologicznych zmian, lecz mocna na jego anatomiczne zmian w celu przystosowania się do różnych środowiskach wodnych., Podobnie jak jego czworonogów krewnych którzy skolonizowali środowisko lądowe (ewolucja anatomiczna przez geny odpowiedzialne za odporność, wydalanie azotu , rozwój płetw i kończyn).
Celakantokształtne są mięsiste żebrowanej ryby którego piersiowe i odbytu płetwy są zamocowane do korpusu za pomocą przydatkami mięsisty usztywniona kości i którego ogon lub ogonowej diphycerque żebro składa się z trzech płatów, środkowy płat jest przedłużeniem struny grzbietowej . Coelacanths przeszedł zmianę w swoich kosmoidalnych łuskach , które są cieńsze niż u innych ryb. Celakantokształtne mają również elektro- receptora narząd zwany mównica w przedniej części czaszki, które prawdopodobnie odgrywa rolę w wykrywaniu zdobyczy. Może również wpływać na równowagę zwierzęcia, echolokację wyjaśniającą lokomocję tego zwierzęcia.
„ Prawie wszystkie ryby mają tak zwane„ promieniujące ” płetwy , w których promienie układają się w wachlarz , opisuje Lionel Cavin z Muzeum Historii Naturalnej w Genewie. Coelacanth, a także inne ryby o nazwie Lungfish , mają „mięsiste” płetwy. Zawierają mięśnie i są uformowane wokół osi, od której odchodzą promienie . To jest przodek łapy. „ Oś zawiera kilka kości zorganizowanych w podobny sposób jak kości naszych członków ”, podkreśla Régis Debruyne. Znajdujemy elementy homologiczne w kości ramiennej , kości promieniowej i kości łokciowej naszych ramion lub w kości udowej , piszczelowej i strzałkowej naszych nóg. Zrozumienie historii koelakanty jest również zrozumieniem naszej własnej: dlatego jest to fundamentalne. "
- Régis Debruyne, Narodowe Muzeum Historii Naturalnej .
Wiemy, że Coelacanthimorphs, przynajmniej od Holophagus penicillata z okresu jurajskiego , są jajożerne .
Na przykład samice Latimerii niosą tylko cztery do pięciu małych narybków (32,2 cm ), a ich ciąża może trwać prawie rok.
W 1987 roku niemiecki Hans Fricke, z Instytutu Maxa-Plancka i francuskiego Raphaël Plante z Uniwersytetu w Marsylii, byli pierwszymi obserwować ryby in vivo , aby zbadać jego zachowanie, aby sfilmować go od. Ich podwodny Jago . Od tego momentu komunikują się na Coelacanth, w szczególności w telewizji. Naukowcy liczą populację gatunku, pokazują jego upadek, próbują zrozumieć historyczne związki między ludźmi, lokalnymi populacjami lub naukowcami a rybami. Fricke i Plante analizują metody i wpływ rybołówstwa, a także wcześniejsze badania naukowe, na populacje celakanty, na lokalne populacje ludzkie. Następnie proponują utworzenie parku morskiego w celu ochrony Coelacanth.
Wiosną 2013 roku biolog i fotograf Laurent Ballesta poprowadził ekspedycję naukową w celu sfilmowania i zbadania celakanty w Republice Południowej Afryki.
We wrześniu 2015 r. Francusko-brazylijski zespół naukowy opublikował w brytyjskim czasopiśmie Nature Communications odkrycie dotyczące celakanty. Badanie w European Synchrotron Radiation Facility próbki tej prehistorycznie wyglądającej i zagrożonej ryby wykazało obecność ukrytego, niefunkcjonalnego płuca pełniącego rolę wypełnionego balastu. Tłuszczu, pozwalającego mu ewoluować na głębokość do ośmiuset metrów. Z drugiej strony, badanie osobników w fazie embrionalnej wykazało, jak u wielu ssaków morskich, rozwój płuca, ale w przypadku tej ryby obserwuje się zatrzymanie jego rozwoju na korzyść organu tłuszczowego. Sygnatariusze badania uważają, że celakant, żyjący od dewonu do kredy w pobliżu powierzchni oceanu, był następnie w stanie znaleźć zasoby, aby przystosować się do kryzysów środowiskowych kredy i paleogenu , aby teraz żyć na większej głębokości do dzień dzisiejszy.
Grupa Actinistians który zlicza celakantokształtne, pojawiły się w dewonie (416 do 359 Ma ), podczas epoki pierwotnej .
Pierwsze znane coelacanth pochodzą sprzed –410 milionów lat i należą do rodzaju Euporosteus . Ta grupa zróżnicowała się w wiele bardzo różnych środowisk wodnych ( morskie , słodkowodne , euryhalina i jeziora ). To właśnie w triasie paleontolodzy odnotowali największą różnorodność gatunków. Najnowsza kopalna koelakanta to nieokreślona mawsoniida znaleziona w Maroku w osadach morskich pochodzących z późnego mastrychtu. Najnowszym gatunki zidentyfikowane należą do dwóch odrębnych rodów: the latimerid Megalocoelacanthus dobiei , których rozczłonkowanych szczątki zostały znalezione w osadach morskich Górnym santonie na Bliski kampanu wieku (z możliwością występowania w Dolnej mastrycht ) od wschodu i od centralnego United States oraz megadromos mawsoniid Axelrodichthys znalezione w osadach kontynentalnych od dolnego kampanu do dolnego mastrychtu w południowej Francji . Dlatego te dwa gatunki były ze sobą współczesne około 84 do 70 milionów lat temu. Pierwszy z nich mieszkał na zachodnim wodach śródlądowych , podczas gdy drugi mieszkał w jeziorach i rzekach Wyspy Ibero-Armorykańskiej, lądu wyspiarskiego obejmującego znaczną część Francji i Półwyspu Iberyjskiego .
Niektóre rodzaje rozwinęły się do długości od 3,50 m do 6,30 m, takie jak Trachymetopon w okresie jury i Mawsonia , Megalocoelacanthus i nieokreślony mawsoniida z Maroka w okresie kredy .
Od ich pojawienia się do dnia dzisiejszego morfologia i wygląd zewnętrzny aktynistów zmieniły się stosunkowo niewiele.
Podklasa Coelacanthimorpha
Lista aktualnych grup według World Register of Marine Species (17 lutego 2015) i FishBase (17 lutego 2015) :
Coelacanthus granulatus ( Coelacanthidae )
Allenypterus montanus ( Hadronectoridae )
Coccoderma suevicum ( Laugiidae )
Mawsonia sp. ( Mawsoniidae )
Caridosuctor populosum ( Rhabdodermatidae )
Whiteia sp. ( Whiteiidae )
Coelacanths skorzystały na mediach i akademickiej ekspozycji, co sprawia, że są stosunkowo dobrze znane ogółowi społeczeństwa pomimo ich rzadkości. Coelacanths są na przykład zilustrowane w serii gier wideo Pokémon , poprzez stworzenie o imieniu „Relicanth” .