Coelacanthiformes

Coelacanthiformes  • Coelacanths

Coelacanthiformes Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Latimeria chalumnae , obserwowane w Republice Południowej Afryki na22 listopada 2019 r. Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Sub-embr. Kręgowce
Super klasa Osteichthyes
Klasa Sarcopterygii
Podklasa Actinistia

Zamówienie

Coelacanthiformes
Berg , 1937

Coelacanthiformes (nazwa naukowa) Cœlacanthiformes (nazwa naukowa Frenchified) lub celakantokształtne (wyraźny / s e . . K ɑ t / ) są zamówienie z ryb sarcopterygians . Istnieje wiele skamieniałości i dwa znane żyjące gatunki z rodzaju Latimeria ( Latimeria chalumnae i Latimeria menadoensis ). Nie ewoluowały morfologicznie od 350 milionów lat ( Ma) i przypominają wodnych przodków kręgowców lądowych (do których są ponadto bliskie, ponieważ należą do tej samej klasy ). Posiadają kieszeń gazową o grubych ścianach, będącą pozostałością po przodku płuca używanym, gdy żyli blisko powierzchni, zarówno w wodzie słodkiej, jak i słonej; pozostaje we współczesnych gatunkach, chociaż są one ograniczone do dużych głębokości. Ta cecha, jak również kształt i ruch ich płetw, często prowadziły do ​​zakwalifikowania tych dwóch obecnych gatunków - niesłusznie - jako „  żywe skamieniałości  ”; Należy zauważyć, że nazwy, bardziej techniczne, o formie panchronicznej lub przejściowej , są równie błędne: bardziej słuszne jest mówienie o „  gatunkach relikwii  ” .

Dwa obecne gatunki Coelacanths są zagrożone wyginięciem . Pierwszy zidentyfikowany osobnik (z gatunku Latimeria chalumnae ) został złowiony wzdłuż wybrzeża Afryki Wschodniej w 1938 r. Największa grupa - około 300 osobników - żyje na Komorach .

Od skamieniałości do okazu

Coelacanths, chociaż reprezentowane przez dwa żyjące gatunki , były od dawna znane jedynie jako grupa okazów kopalnych szeroko reprezentowanych w osadach od dewonu do kredy , z widocznym wymarciem pod koniec ery wtórnej . Odkrycie pierwszych skamieniałości było dziełem ichtiologa Louisa Agassiza , ówczesnego profesora Uniwersytetu w Neuchâtel , w 1832 r. Agassiz jako pierwszy wykorzystał łupki łupkowe z kantonu Glarus i skamieniałe wapienie Monte Bolca  : Już w 1829 r. planował opublikować swoje odkrycia w Researches on Fossil Fish (opublikowanych w pięciu tomach w latach 1833–1843), w których po raz pierwszy wspomniano o celakantach.

W 1938 roku południowoafrykańska ornitolog Marjorie Courtenay-Latimer (1907-2004) ogłosiła odkrycie żywej celakanty, kiedy to zakon uznano za wymarły od końca kredy . Plik22 grudnia 1938, otrzymała telefon z Republiki Południowej Afryki, w którym poinformowano ją, że aktywny rybak w ujściu rzeki Chalumna , Hendrik Goosen, właśnie wciągnął w sieci rybę nieznanego typu. Zabrała połów do East London Museum, aby go zbadać i zidentyfikować, ale nie znajdując go w żadnej ze swoich prac, naturalizowała zwierzę i skontaktowała się z ichtiologiem Jamesem Leonardem Brierleyem Smithem (1897-1968).), Który zobaczył tam celakantę, że to znaczy przedstawicielem grupy znanej wówczas tylko jako skamielina . Od tego czasu gatunek ten został nazwany Latimeria chalumnæ na cześć Marjorie Courtenay-Latimer i wód, w których został znaleziony. Odkrycie nowego okazu zajmie czternaście lat. Coelacanths są prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem „  taksonu Lazarus  ”.

Często czytamy, że koelakanty przetrwały miliony lat bez modyfikacji biologicznych, ale te dwa współczesne gatunki (a nawet ich rodzaj ) nie są reprezentowane w warstwach kopalnych mezozoiku . To powiedziawszy, prawdą jest, że niektóre wymarłe gatunki , szczególnie te z późniejszych skamieniałości coelacanth , a mianowicie z rodzaju Macropoma z kredy , zewnętrznie bardzo przypominają gatunki współczesne. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem tej ewolucyjnej luki jest zniknięcie tej ryby z lagun . Z drugiej strony skamieniałości głębinowe rzadko powstają w warstwach, w których paleontolodzy mogą je odkopać, co daje złudzenie, że te gatunki głębinowe wcześniej nie istniały: ta hipoteza Edwarda Forbesa , wciąż badana, nazywa się Azo. Teoria Otchłani.

Sekwencjonowanie afrykańskiej Latimerię genomu w 2013 wykazuje, że zawiera on około 25% do transpozycji elementów , które miały słabe oddziaływanie na morfologicznych zmian, lecz mocna na jego anatomiczne zmian w celu przystosowania się do różnych środowiskach wodnych., Podobnie jak jego czworonogów krewnych którzy skolonizowali środowisko lądowe (ewolucja anatomiczna przez geny odpowiedzialne za odporność, wydalanie azotu , rozwój płetw i kończyn).

Opis

Celakantokształtne są mięsiste żebrowanej ryby którego piersiowe i odbytu płetwy są zamocowane do korpusu za pomocą przydatkami mięsisty usztywniona kości i którego ogon lub ogonowej diphycerque żebro składa się z trzech płatów, środkowy płat jest przedłużeniem struny grzbietowej . Coelacanths przeszedł zmianę w swoich kosmoidalnych łuskach , które są cieńsze niż u innych ryb. Celakantokształtne mają również elektro- receptora narząd zwany mównica w przedniej części czaszki, które prawdopodobnie odgrywa rolę w wykrywaniu zdobyczy. Może również wpływać na równowagę zwierzęcia, echolokację wyjaśniającą lokomocję tego zwierzęcia.

„  Prawie wszystkie ryby mają tak zwane„ promieniujące  ” płetwy  , w których promienie układają się w wachlarz , opisuje Lionel Cavin z Muzeum Historii Naturalnej w Genewie. Coelacanth, a także inne ryby o nazwie Lungfish , mają „mięsiste” płetwy. Zawierają mięśnie i są uformowane wokół osi, od której odchodzą promienie . To jest przodek łapy. „  Oś zawiera kilka kości zorganizowanych w podobny sposób jak kości naszych członków ”, podkreśla Régis Debruyne. Znajdujemy elementy homologiczne w kości ramiennej , kości promieniowej i kości łokciowej naszych ramion lub w kości udowej , piszczelowej i strzałkowej naszych nóg. Zrozumienie historii koelakanty jest również zrozumieniem naszej własnej: dlatego jest to fundamentalne.  "

- Régis Debruyne, Narodowe Muzeum Historii Naturalnej .

Wiemy, że Coelacanthimorphs, przynajmniej od Holophagus penicillata z okresu jurajskiego , są jajożerne .
Na przykład samice Latimerii niosą tylko cztery do pięciu małych narybków (32,2  cm ), a ich ciąża może trwać prawie rok.

W 1987 roku niemiecki Hans Fricke, z Instytutu Maxa-Plancka i francuskiego Raphaël Plante z Uniwersytetu w Marsylii, byli pierwszymi obserwować ryby in vivo , aby zbadać jego zachowanie, aby sfilmować go od. Ich podwodny Jago . Od tego momentu komunikują się na Coelacanth, w szczególności w telewizji. Naukowcy liczą populację gatunku, pokazują jego upadek, próbują zrozumieć historyczne związki między ludźmi, lokalnymi populacjami lub naukowcami a rybami. Fricke i Plante analizują metody i wpływ rybołówstwa, a także wcześniejsze badania naukowe, na populacje celakanty, na lokalne populacje ludzkie. Następnie proponują utworzenie parku morskiego w celu ochrony Coelacanth.

Wiosną 2013 roku biolog i fotograf Laurent Ballesta poprowadził ekspedycję naukową w celu sfilmowania i zbadania celakanty w Republice Południowej Afryki.

We wrześniu 2015 r. Francusko-brazylijski zespół naukowy opublikował w brytyjskim czasopiśmie Nature Communications odkrycie dotyczące celakanty. Badanie w European Synchrotron Radiation Facility próbki tej prehistorycznie wyglądającej i zagrożonej ryby wykazało obecność ukrytego, niefunkcjonalnego płuca pełniącego rolę wypełnionego balastu. Tłuszczu, pozwalającego mu ewoluować na głębokość do ośmiuset metrów. Z drugiej strony, badanie osobników w fazie embrionalnej wykazało, jak u wielu ssaków morskich, rozwój płuca, ale w przypadku tej ryby obserwuje się zatrzymanie jego rozwoju na korzyść organu tłuszczowego. Sygnatariusze badania uważają, że celakant, żyjący od dewonu do kredy w pobliżu powierzchni oceanu, był następnie w stanie znaleźć zasoby, aby przystosować się do kryzysów środowiskowych kredy i paleogenu , aby teraz żyć na większej głębokości do dzień dzisiejszy.

Systematyczny

Historia ewolucyjna

Grupa Actinistians który zlicza celakantokształtne, pojawiły się w dewonie (416 do 359  Ma ), podczas epoki pierwotnej .

Pierwsze znane coelacanth pochodzą sprzed –410 milionów lat i należą do rodzaju Euporosteus . Ta grupa zróżnicowała się w wiele bardzo różnych środowisk wodnych ( morskie , słodkowodne , euryhalina i jeziora ). To właśnie w triasie paleontolodzy odnotowali największą różnorodność gatunków. Najnowsza kopalna koelakanta to nieokreślona mawsoniida znaleziona w Maroku w osadach morskich pochodzących z późnego mastrychtu. Najnowszym gatunki zidentyfikowane należą do dwóch odrębnych rodów: the latimerid Megalocoelacanthus dobiei , których rozczłonkowanych szczątki zostały znalezione w osadach morskich Górnym santonie na Bliski kampanu wieku (z możliwością występowania w Dolnej mastrycht ) od wschodu i od centralnego United States oraz megadromos mawsoniid Axelrodichthys znalezione w osadach kontynentalnych od dolnego kampanu do dolnego mastrychtu w południowej Francji . Dlatego te dwa gatunki były ze sobą współczesne około 84 do 70 milionów lat temu. Pierwszy z nich mieszkał na zachodnim wodach śródlądowych , podczas gdy drugi mieszkał w jeziorach i rzekach Wyspy Ibero-Armorykańskiej, lądu wyspiarskiego obejmującego znaczną część Francji i Półwyspu Iberyjskiego .

Niektóre rodzaje rozwinęły się do długości od 3,50 m do 6,30 m, takie jak Trachymetopon w okresie jury i Mawsonia , Megalocoelacanthus i nieokreślony mawsoniida z Maroka w okresie kredy .

Od ich pojawienia się do dnia dzisiejszego morfologia i wygląd zewnętrzny aktynistów zmieniły się stosunkowo niewiele.

Klasyfikacja

Podklasa Coelacanthimorpha

Lista aktualnych grup według World Register of Marine Species (17 lutego 2015) i FishBase (17 lutego 2015)  :


W kulturze

Coelacanths skorzystały na mediach i akademickiej ekspozycji, co sprawia, że ​​są stosunkowo dobrze znane ogółowi społeczeństwa pomimo ich rzadkości. Coelacanths są na przykład zilustrowane w serii gier wideo Pokémon , poprzez stworzenie o imieniu „Relicanth” .

Załączniki

Powiązane artykuły

Odniesienia taksonomiczne

Podklasa CoelacanthimorphaZamów Coelacanthiformes

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Frédéric Ducarme , „  We all are prehistoric fish  ” , The Conversation ,21 lutego 2020 r.
  2. Issuance Scientific Method  „Kryptozoologia, czego potwór z Loch Ness może nauczyć nauki? »Audycja z 31.10.2016 na temat kultury Francji
  3. (w) Didier Casane i Patrick Laurenti, „  Why arent coelacanths 'living fossils': A Review of Molecular and Morphological Data  ” , Bioessays , vol.  35,kwiecień 2013( DOI  10.1002 / bies.201200145 )
  4. (w) Chris T. Amemiya i in., „  The African Coelacanth genome zapewnia wgląd w ewolucję czworonoga  ” , Nature , vol.  416,18 kwietnia 2013, s.  311–316 ( DOI  10.1038 / nature12027 )
  5. Cytat Régisa Debruyne'a w artykule Lucii Sillig.
  6. C. Lavett-Smith, CS Rand, B. Schaeffer i JW Atz, „  Latimeria , the Living Coelacanth, Is Ovoviviparous  ”, Science , tom.  190,Grudzień 1975, s.  1105-1106 ( czytaj online [PDF] )
  7. P. Forey , „  Le Cœlacanthe  ”, La Recherche , vol.  20, n o  2151989, s.  1318-1326.
  8. https://communicationorporation.revues.org/2817
  9. „  Arte transmituje dokument Laurenta Ballesty na coelacanth w sobotę  ” na MidiLibre.fr (dostęp 13 marca 2017 ) .
  10. Nathaniel Herzberg, „  Ukryte płuco coelacanth, ryba otchłani  ”, Le Monde .fr ,16 września 2015 r( czytaj online ).
  11. (w) C. Cupello, PM Brito, Mr Herbin, FJ Meunier, P. Janvier, H. Dutel i G. Clement, „  Allometric growth in the extant coelacanth lung While ontogenetic development  ” , Nature Communications , tom.  6,15 września 2015( DOI  10.1038 / ncomms9222 ).
  12. Skamieniała szczęka coelacanth została znaleziona w warstwie datowanej na -410 milionów w pobliżu Buchan, Victoria , Australia .
    Jest to najstarsza znana skamielina w 2007 roku i otrzymała nazwę gatunku Eoactinistia foreyi, kiedy to znalezisko zostało opublikowane we wrześniu 2006 roku.
    Zobacz stronę internetową IOL: (pl) Malcolm Burgess, „  Oz Fossil rzuca światło na ewolucję ludzkości  ” , w IOL News ,29 sierpnia 2006(dostęp 11 marca 2014 )
  13. (in) PM Brito , DM Martill , I. Eaves , RE Smith i SLA Cooper , „  A marine Late Cretaceous (Maastrichtian) coelacanth from North Africa  ” , Cretaceous Research , tom.  122,2021, s.  104768 ( DOI  10.1016 / j.cretres.2021.104768 )
  14. (in) DR Schwimmer , JD Stewart i GD Williams , „  Giant fossil coelacanths of the Late Cretaceous in the east United States  ” , Geology , vol.  22 ust. 6,1994, s.  503-506 ( DOI  10.1130 / 0091-7613 (1994) 022 <0503: GFCOTL> 2.3.CO; 2 )
  15. (en) H. Dutel , JP Maisey , DR Schwimmer , P. Janvier , M. Herbin i G. Clément , „  The giant Cretaceous coelacanth (Actinistia, Sarcopterygii) Megalocoelacanthus dobiei Schwimmer, Stewart & Williams, 1994, i jego wpływ na współzależności Latimerioidei  ” , PLoS ONE , vol.  10 ust. 5,2012, e49911 ( PMID  23209614 , DOI  10.1371 / journal.pone.0049911 )
  16. (w), L. CAVIN , PL Forey H. Tonga i E. Buffetauta , "  Najnowsze europejskie pokazują powinowactwa Coelacanth gondwańskim  " , Biology Letters , tom.  1 (2),2005, s.  176-177 ( DOI  10.1098 / rsbl.2004.0287 )
  17. (w) L. Cavin , X. Valentine i G. Garcia , „  A new mawsoniid coelacanth (actinistia) from the Upper Cretaceous of Southern France  ” , Cretaceous Research , vol.  62,2016, s.  65-73 ( DOI  10.1016 / .cretres.2016.02.002 )
  18. (en) L. Cavin , E. Buffetaut , Y. Dutour , G. Garcia , J. Le Loeuff , A. Méchin , P. Méchin , H. Tong , T Tortosa , E. Turini i X. Valentin , „  Ostatnie znane koelakanty słodkowodne: szczątki nowokredowych mawsonidów (Osteichthyes: Actinistia) z południowej Francji  ” , PLoS ONE , vol.  15 ust. 6,2020, e0234183 ( PMID  32502171 , PMCID  7274394 , DOI  10.1371 / journal.pone.0234183 )
  19. (w) H. Dutel E. Pennetier i G. Pennetier , „  A Giant Coelacanth Marine from the Jurassic of Normandy, France  ” , Journal of Vertebrate Paleontology , vol.  34 ust. 5,2014, s.  1239-1242 ( DOI  10.1080 / 02724634.2014.838176 )
  20. (w) MSSde Carvalho i JG Maisey , „  New case of Mawsonia (Sarcopterygii: actinistia) from the Early Cretaceous of the Sanfranciscana Basin, Minas Gerais, Southeastern Brazil  ” , Geological Society, London, Special Publications , Vol.  295,2008, s.  109-144 ( DOI  10.1144 / SP295.8 )
  21. Nelson, Joseph S. (2006). Ryby świata . John Wiley & Sons , Inc. ( ISBN  0-471-25031-7 )
  22. World Register of Marine Species, obejrzano 17 lutego 2015
  23. FishBase , dostęp 17 lutego 2015.
  24. „  Relicanth  ” na pokepedia.fr .