Tytuł
13 maja 1818 r. - 10 stycznia 1822 r.
( 3 lata, 7 miesięcy i 28 dni )
Poprzednik | Marie-Catherine Brignole |
---|---|
Następca | Zniknięcie tytułu |
Tytuł |
Księżna Enghien Księżna Burbon Księżniczka Condé Księżniczka Krwi |
---|---|
Dynastia | Dom Orleański |
Imię i nazwisko | Louise Marie Thérèse Bathilde d'Orléans |
Przezwisko |
„Mademoiselle” „Prawda obywatelska” |
Narodziny |
9 lipca 1750 Saint-Cloud ( Francja ) |
Śmierć |
10 stycznia 1822 r. Paryż ( Francja ) |
Pogrzeb | Kaplica Królewska Dreux |
Tata | Louis-Philippe d'Orléans |
Matka | Louise-Henriette de Bourbon |
Małżonka | Ludwik VI Henryk de Condé |
Dziecko |
Louis-Antoine de Condé , książę Enghien |
Rezydencja | Hotel Evreux |
Podpis
Louise Marie Thérèse Bathilde d'Orléans , księżna Burbon i księżna Condé , jest księżniczką krwi , urodzoną5 lipca 1750w Saint-Cloud i zmarł dnia10 stycznia 1822 r., w Paryżu .
Siostra Ludwika Filipa d'Orléans (1747-1793) – późniejszy Philippe Égalité – poślubiła ostatniego księcia Condé , który porzucił ją wkrótce po ślubie. Ona jest matką Duc d'Enghien , nakręcony na zlecenie Bonaparte , a ciotka Louis Philippe I er , król Francuzów. Mieszkała w Pałacu Elizejskim przed Rewolucją Francuską i Hôtel de Matignon podczas Restauracji .
Córka księcia Orleanu i Ludwiki-Henriette de Bourbon , Bathilde wywodzi się od Ludwika XIII przez dziadka i od Ludwika XIV przez babkę. Ludwik Filip poparł ojcostwo pomimo poważnych wątpliwości, jakie ciążyły na tym narodzinach z powodu wolności moralnej obojga małżonków.
Bez matki w wieku dziewięciu lat, ma tylko ojca, który zmonopolizowany przez zazdrosną kochankę wychowuje ją u sióstr.
Bezskutecznie zaproponowany przez księcia Choiseul poślubienie cesarza Józefa II Świętego Cesarstwa, następnie, w 1770 roku , księciu Parmy, wnukowi Ludwika XV , wówczas dwudziestoletniemu, ostatecznie został zmuszony do poślubienia Ludwika Henryka z Bourbon-Condé , jego kuzyn, lat piętnaście.
Louis-Henri, uważany za zbyt młodego, by skonsumować ten związek, Bathilde zostaje odesłana do swojego klasztoru; jeśli w chwili romantycznej egzaltacji młody książę ją usunie, po półroczu porzuca ją.
Ich epizodyczne pojednania ledwo pozwoliły parze na urodzenie syna Louisa-Antoine'a, księcia d'Enghien (1772-1804) , nazwanego tak na cześć delfina i delfina;
W 1779 roku podczas balu doszło do kłótni księżnej z bratem króla, hrabią d'Artois. Wbrew skandalowi i autorytetowi króla, dwaj młodzi książęta krwi toczą pojedynek, co nie przeszkodziło pogardzanej żonie w napisaniu i wystawieniu w dwa lata później sztuki, w której wystąpiła. prawa. Cudzołóstwo jej męża wybuchło w 1781 r. , skandal był ogromny i w całości spadł na księżną. Książę prosi o prawną separację.
Jako żona w separacji, księżna Burbon nie była przyjmowana na dworze i musiała zreorganizować swoje życie w złotej samotności Château de Chantilly .
Potajemnie rodzi córkę Adélaïde-Victoire, zrodzoną z namiętnego romansu z Chevalierem Alexandre-Amable de Roquefeuil , porucznikiem, jednym z bohaterów walki Guardiana z HMS Quebec, który zmarł niedługo później, w wieku 28 lat. , utonął w porcie Dunkierki (22 sierpnia 1785) i podaje to dziecko jako sekretarkę, aby trzymać je blisko siebie. Ta nieślubna córka jest przodkiem lotnika Georgesa Guynemera .
W 1787 r. Bathilde d'Orléans kupuje Ludwika XVI w Pałacu Elizejskim , gdzie buduje osady, takie jak królowa Maria Antonina w Trianon .
Ona pozostaje głęboko pobożny jednocześnie poświęcając się naukami okultystycznymi , do mistycyzmu z palmists , astrologów , interpretatorów snów i magnetyzerów w jej pałacu, jak Mesmer . Ona stała się przyjacielem i duchowym uczeń z Saint-Martin, którego poznała w Paryżu, Strasburgu i księżnej Wirtembergii urodzonego Frédérique-Dorothee de Brandebourg-Schwedt w swej letniej rezydencji w Chateau d ' Étupes . Maluje i ubóstwia swojego syna. Jego salon słynie w całej Europie z wolności myśli i błyskotliwych umysłów, które tam spotyka się.
Podczas rewolucji Bathilde d'Orléans odkryła, że wierzy w Republikę, podobnie jak jej brat, Philippe Égalité . Staje się właścicielką zamku Petit-bourg, gdzie kontynuuje mistycyzm , stając się zwolenniczką Katarzyny Théot . Złości się na męża i syna, który wybiera emigrację. Kiedy sprawy przybierają zły obrót dla tych książąt i szlachty, z którą nie czuje już nic wspólnego, przyjmuje imię „Obywatelskiej Prawdy” . Zagrożona, oferuje swoje dobra Republice, zanim je skonfiskuje.
Rodzinna klątwa nadal ją prześladuje. WKwiecień 1793, jego siostrzeniec Ludwik Filip, książę Chartres , w wieku dwudziestu lat, pokonany w Niemczech i ryzykując gilotynę, zdezerterował i przeszedł do obozu austriackiego . Jako środek odwetowy Konwencja zadekretowała uwięzienie w Marsylii wszystkich członków dawnej rodziny królewskiej, którzy pozostali we Francji. Źle wynagrodzona za lojalność wobec Republiki, przetrwała półtora roku w złowrogiej celi. W listopadzie tego samego roku jego brat został zgilotynowany.
Cudem uniknął Terror , Bathilde d'Orléans został uwolniony po termidorze i zwrócony do osiedlenia się w Pałacu Elizejskim . Nie mając pieniędzy na jego utrzymanie, jest zmuszona wynająć parter kupcom, Horvynom, którzy urządzają na nim publiczny bal.
W 1797 r. Dyrektoriat podjął decyzję o wygnaniu ostatnich Burbonów . Wsadzili ją do starej karety, gdzie gromadzą jej ostatnie rzeczy i wysyłają do Hiszpanii . W wieku czterdziestu siedmiu lat, w ciągu miesiąca, w którym trwa ta podróż, układa historię miłosną z Michelem Ruffinem, dwudziestosiedmioletnim żandarmem, który ją pilnuje. Będą utrzymywać korespondencję do czasu jego powrotu do Francji.
Zdegradowana pod Barceloną Bathilde d'Orléans założyła, mimo niewielkich środków, aptekę i przychodnię dla potrzebujących, dla których jej dom stał się miejscem spotkań i którymi sama się opiekowała. Została wtedy całkowicie republikańska, co nie zakończyło jednak jej wygnania.
W 1804 roku dowiedziała się, że Bonaparte, którego podziwiała, właśnie porwał jej syna i rozstrzelał w rowach zamku Vincennes . Przez dziesięć lat cesarz odmawia matce powrotu do Francji. Bathilde zemściła się w 1814 roku , kiedy ludzie, widząc w niej matkę „strzału z Vincennes” , chwalili ją podczas podróży, która przywiodła ją z powrotem do Paryża .
Ludwik XVIII pozwala jej zamieszkać w Hôtel de Matignon , choć początkowo chciała przenieść się do Pałacu Elizejskiego . Jej rodzina, w porządku moralnym, który charakteryzował Przywrócenie , chciałaby, aby jej życiorys wraz z mężem był wspólnym życiem, które zostało przerwane na czterdzieści lat; którego ona odmawia. Z drugiej strony odnajduje jej związek z żandarmem z 1797 r. , ale to jego śmierć z powodu choroby trzy lata później.
W 1818 roku w hołdzie swemu synowi założyła w wiosce Reuilly pod Paryżem Hospicjum Enghien, przeznaczone dla ubogich starszych ludzi, w szczególności byłych służących domu orleańskiego i gdzie Catherine Labouré (wizjonerka, która później być kanonizowanym).
W 1822 r. , biorąc udział w procesji w drodze do Panteonu , Bathilde d'Orléans straciła przytomność i wydała ostatnie tchnienie na sofie profesora prawa na Sorbonie .
Ludwik Filip pali rękopis swoich pamiętników, a także akta młodego żandarma w archiwach wojennych, próbując nadać kobiecie, której życie było walką między aspiracjami a ciężarem urodzenia, aurę burżuazyjnego szacunku. . Spoczywa w Królewskiej Kaplicy Dreux .
Grawerowanie, Pierre Adrien Le Beau (1774)
Olej na płótnie, Jean-Marie Ribou (ok. 1776) Musée Condé.
Pastel koniec XVIII -go wieku Musée Condé.
Ivoire, André Léon Larue Mansion , Musée Condé.
Nieznany, XVIII th wieku.