Ani

Ani
(HY) Անի

Katedra Anini

Lokalizacja

Kraj

indyk

Prowincja ormiańska

Ayrarat

Województwo

Kars

Ochrona

Światowe dziedzictwo ( 2016 )

Informacje kontaktowe

40 ° 30 ′ 22 ″ północ, 43 ° 34 ′ 18 ″ wschód

Geolokalizacja na mapie: Armenia

Ani

Geolokalizacja na mapie: Turcja

Ani

Stanowisko archeologiczne Ani * Światowe dziedzictwo UNESCO

Informacje kontaktowe	40°30′27″ północ, 43°34′22″ wschód
Kraj	indyk
Rodzaj	Kulturalny
Kryteria	(ii) (iii) (iv)
Numer identyfikacyjny	1518
Obszar geograficzny	Europa i Ameryka Północna **
Rok rejestracji	2016 ( 40 p sesji )

Ani (po ormiańsku Անի ) to średniowieczne ormiańskie miasto położone we wschodniej Turcji , w prowincji Kars , na zachód od granicy z Armenią. Leży w pobliżu miasta Ocaklı i obok rzeki Akhourian , dopływu Araxis , która stanowi granicę między Armenią a Turcją.

Nazywane „stolicą roku tysiąca” i „miastem tysiąca i jednego kościoła”, miasto było wówczas stolicą Armenii Bagratydów . Opuszczony od XIV -tego wieku , Ani jest obecnie w ruinie. Ostatni kościół nadal sporadycznie odwiedzany wczesnego XX th century również zostały zdewastowane podczas 1915 ludobójstwa , a także są w stanie ruiny.

Historia

Początki i Złoty Wiek

Chociaż siedlisko jest potwierdzone na stronie od czasu II -go tysiąclecia pne. OGŁOSZENIE , data jego powstania nie jest znana. W czasach Królestwa Urartu istniała już twierdza . W średniowieczu miasto położone jest w historycznej ormiańskiej prowincji Ayrarat (dzielnica Shirak lub Chirak), na „trójkątnym cyplu”. Ani początkowo stał się fortecą od panów z rodziny Kamsarakan do V th wieku , a następnie idzie na rękę Bagratids pozostawiając miasto Kars i jego twierdza wznosi się na IX th wieku .

X th century jeden tysięcy to czas Ani świetności. Król Armenii Achot III , z tej dynastii, sprawiły, że jego kapitał w 961 : najpierw budowali wały (pierwszy w historii miasta), następnie duży pałac i jego Cytadeli.

Ani rozwija się, powiększa dzięki położeniu na szlaku handlowym, a tym samym jest ośrodkiem religijnym, administracyjnym, a także kulturalnym całej średniowiecznej Armenii około 992 roku . Coraz większe znaczenie ma „miasto tysiąca i jednego kościoła”. Ta wielkość nie wystarczyła królowi Smbatowi II – mówi Zdobywca; około 989 roku zbudował mury większe niż poprzednie . Wtedy byliśmy świadkami „konstruktywnej gorączki”: budowano pałace, sklepy, targi, karczmy, warsztaty itp. Z kolei budowane są budowle sakralne. Populacja Ani około 1000 roku osiągnęłaby 100 000 mieszkańców, a miasto jest siedzibą ormiańskiego katolikosa . Nowy rozwój znany jest miastu za panowania Gagika Iera ( 989 - 1020 ), to czas budowy większości kościołów.

Koniec

Jednak upadek był odczuwalny iw 1045 r. Cesarstwo Bizantyjskie zaanektowało region i miasto: był to koniec panowania Bagratydów . 16 sierpnia 1064, zostaje przejęta przez Turków Seldjoukides , pod kontrolą Alp Arslan i tym razem jest to koniec, od ponad wieku, ormiańskiej władzy chrześcijańskiej w mieście. W 1072 , Ani był oddał do kurdyjskiej rodziny z Cheddadides (Banou-Cheddâd), reprezentowana przez Fazil Manuçe ( 1072 - 1110 ), którego matka była Bagratide, następnie przez jego syna Abou'l-Sewar ( 1110 - 1124 ).

W 1124 , bunt mieszkańców chrześcijańskich przeciw Shaddadids i miasto zostało zajęte przez Gruzinów na dwa lata przed powrotem do Shaddadids Fadlun I st ( 1126 - 1132 ), Mahmoud ( 1132 ), Cheddad (zmarł 1155 ) i Fadlun II ( 1155 - 1161 )).

Armie króla Jerzego III Gruzji zajęły go ponownie między 1161 a 1163 rokiem, zanim został przejęty przez Seldżuków na 10 lat ( 1163 - 1174 ). W 1174 , Ani zostało odbite przez księcia Iwane Orbéliani, a następnie włączone do gruzińskiej domeny królewskiej w 1177 aż do śmierci króla w 1185 . Następnie miasto powraca po raz ostatni do Cheddadidów.

Ani został ostatecznie uwolniony przez książąt zakarskich w 1199 , którzy w szczególności zbudowali klasztory ormiańskie. Miasto staje się centrum Zakarid Armenia i korzysta z nowej zabudowy, znacznie mniej błyskotliwej niż poprzednia. Został zdobyty i splądrowany przez Mongołów w 1231 lub 1236 roku . W XIV -tego wieku , dynastia turkmeński The Kara Kojunlu , sprawiły, że jego kapitał. Po zdobyciu miasta przez Tamerlana pod koniec wieku, Qara Qoyunlu przenieśli swoją stolicę do Erewania . Miasto jest wtedy całkowicie opuszczone. Historia, że miasto zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi w 1319 roku jest mitem .

Strona

Opis średniowiecznego miasta

Miasto otoczone jest podwójnym murem. Kiedyś nazywano je „miastem tysiąca i jednego kościołów” ze względu na dużą liczbę domów. W rzeczywistości było tam około pięćdziesięciu kościołów. Plan Ani składa się z brukowanych ulic i placów . Jest system rur i łaźnie publiczne. Całą populację można określić jako „kosmopolityczną”.

Ani jest jednym z najwspanialszych przykładów architektury ormiańskiej .

Zabytki Ani

Głównymi zachowanymi zabytkami są kościoły .

Katedra Anini

Wspaniała katedra w Ani powstała za panowania króla Smbata II , około 989 roku . Następnie ukończono go w 1001 roku , w dacie panowania króla Gagika I st . Autorem pomnika jest słynny architekt Tiridate , który dokonał tam „innowacji” poprzez poszerzenie nawy głównej i zmniejszenie przestrzeni małych naw, po bokach nawy głównej. Niestety, trzęsienie ziemi, które miało miejsce około 1319 roku , zniszczy kopułę. To nie jest tylko trzęsienie ziemi, które zniszczyły budynek: w 1988 roku , podczas wielkiego trzęsienia ziemi z Spitak , północno-zachodnim rogu został całkowicie zniszczony.

Katedra jest skomplikowana architektonicznie: mała ślepa arkada z cienkimi kolumnami zdobi cały zabytek, większe łuki zdobią okna, które są dość małe, duże otwory otaczają duże pasma przeplotu . Wnętrze budynku może nawiązywać do architektury gotyckiej , ponieważ wszystkie łuki i filary tworzą rodzaj półmałej kolumny. Te freski zdobiące katedrę Ani.

Kościół Świętego Zbawiciela

Kościół Najświętszego Zbawiciela Ani został zbudowany w roku 1036 . Połowa pomnika zawaliła się w 1930 lub 1957 roku . Jest to ośmiornica, z kopułą zakrywającą płytkie nisze. Kościół wygląda jak nałożone na siebie rotundy, które niegdyś ozdobiono ślepymi łukami. We wnętrzu budynku sakralnego znajdują się obrazy przedstawiające w szczególności pięknego i dużego Chrystusa trzymającego ewangelię. Te anioły i Ostatnia Wieczerza wokół postaci. Książę Ablgharid Pahlavid zbudował go, aby pomieścić kawałek Prawdziwego Krzyża , który przywiózł z Konstantynopola .

Kościół Saint-Grégoire d'Abougraments

Kościół św Gregory - nazywa Abougraments - jest zbudowany wokół X XX wieku . To jest heksakonch. Jej fasadę wyrzeźbiono w sześciu niszach. Dwanaście okien otacza podwójny łuk, wydrążony przez bęben , a ozdoby zdobią szereg podwójnych kolumn. Dach kopuły pokrywa płyta tufu (kamień wulkaniczny) .

Kościół św. Grzegorza w Gagkashen

Kościół św Gregory , zwane Gagkashen, został wybudowany w latach 1001 i 1010 , i przypisuje jego budowę w tym samym architekta Tyrydata, panowania Gagik I st . Ona wali między XI TH i XII th stulecia. Wzorowany na kościele Zvartnots , niedaleko Erewania , Saint-Gregory stanowi największy kościół Ani, przed katedrą. Jest to rotunda na trzech poziomach. Odkryto tam posąg króla Gagika I trzymającego najpierw model swojego kościoła.

Kościół św. Grzegorza z Tigrane Honents

Z inskrypcji wiemy, że kościół Saint-Grégoire de Tigrane Honents został zbudowany w 1215 roku dzięki hojności bogatego kupca Tigrane Honents. Na zewnętrznej ścianie kościoła wyryty jest napis wymieniający młyny, skarby, pola i winnice. Tigrane Honents wyposaża swój fundament w te elementy. W kościele znajdują się obrazy wnętrza, wykonany przez Gruzinów i reprezentujących najważniejszym świętym Armenii, św Grzegorza I st Oświeciciel , z Chrystusem iw końcu ostatniego wyroku . W spandrelach półkolumn, na których spoczywają ślepe łuki fasady i bęben, znajdują się przedstawienia prawdziwych lub fantastycznych zwierząt.

Kościół Świętych Apostołów

Wiemy dużo o jamatoun na Kościół Świętych Apostołów . Jest on zbudowany w 1038 , naprzeciwko kościoła św Jana XI th wieku , zniszczony fort. Kościół Świętych Apostołów już nie istnieje. Ten jamatoun ma kształt czworokątny, z kopułą na czterech kolumnach . Mała latarnia góruje nad centralnym otworem tej kopuły i tworzy rodzaj "ściętej piramidy".

Ten rodzaj jamatoun zostanie wypożyczony do innych kościołów . Ściany, na których wygrawerowane są decyzje polityczne, gospodarcze itp. miasta Ani, są zdobione. W ten sposób możemy obserwować takie decyzje jak te dotyczące podatków: podatki dla magnatów i tapicerów w 1276 r. itd. ale inne decyzje, takie jak zamówienia, które zakazuje handlu na ulicach podczas trzęsienia ziemi, pochodzący z grubsza z XIII -tego wieku .

Klasztor Dziewic

Klasztor NMP został zbudowany w XII -tego wieku , ale pozostaje tylko główny kościół, również poważnie uszkodzony a niektóre ściany potwierdzające istnienie innych budynków. Zbudowany na okrągłym cokole kościół ma kształt sześciokąta, a kilka „małych konch” na fasadzie ozdobiono trzema łukami, na podwójnej kolumnie. „Nakrycie głowy” kościoła składa się z parasola i dwunastokątnego bębna . Cztery okna przebijają ten bęben .

Meczet Menüçehr

Menüçehr Meczet bierze swoją nazwę od jego domniemanego założyciela Menüçehr, pierwszego członka Cheddadid dynastii , która rządziła Ani po 1072. W minaret, w stanie nienaruszonym, jest najstarszą częścią. Na północnej ścianie nosi arabskie słowo Basmala w kaligrafii Kufi . Sala modlitw, pół przetrwała, pochodzi z późniejszego okresu ( XII th i XIII th stulecia).

W 1906 r. meczet został częściowo wyremontowany, aby pomieścić muzeum, w którym znajdują się przedmioty znalezione podczas wykopalisk Nikołaja Marra.

Cytadela

Na południowym krańcu Ani znajduje się wzgórze o płaskim szczycie, znane niegdyś jako Midjnaberd („wewnętrzna forteca”). Ma swoje własne mury obronne, które sięgają do dynastii Kamsarakan ( VII th wieku). Nikołaj Marr odkopał cytadelę w 1908 i 1909 roku. Odkopał ruiny pałacu królów Bagratydów, który zajmuje szczyt wzgórza.

Cytadela ma ruiny trzech kościołów i kilka niezidentyfikowanych budynków. Jednym z kościołów, „Kościół pałacu”, jest najstarszym zachowanym kościół Ani, datowany na VI th lub VII th wieku. Marr podejmuje awaryjne naprawy kościoła, który później w dużej mierze się zawalił, prawdopodobnie podczas trzęsienia ziemi w 1966 r.

W ciąży

Obudowa otacza całe Ani. Główne umocnienia znajdują się wzdłuż północnej strony miasta, jedynej części obiektu nie chronionej przez strumienie lub wąwozy. Tutaj miasto jest chronione podwójnym rzędem murów, mur wewnętrzny jest wyższy od muru zewnętrznego i jest usiany półokrągłymi basztami blisko siebie.

Według ówczesnych kronikarzy, obudowa została zbudowana przez króla Smbat (977-989). Późniejsi władcy wzmacniali mury Smbatu, podwyższając je i zagęszczając oraz dodając wieże. Armeńskie inskrypcje z XII th i XIII th stulecia wskazują, że podczas gdy ludzie płacą za budowę nowych wież.

Ogrodzenie północne ma trzy bramy: Bramę Lwa, Bramę Kars i Bramę Dvin .

Inne zabytki

Ani ma inne zabytki, takie jak kaplica Dziewic, kościół używany przez chalcedońskich Ormian , ruiny pojedynczego łukowego mostu nad Akhurianem , prasy olejowe, kilka łaźni, drugi meczet z zawalonym minaretem, prawdopodobnie pałac z dawnych lat do XIII -go wieku, fundamenty kilku pałaców i mniejszych domów, ulic z sklepów itp

Wykopaliska

W 1892 roku Petersburska Akademia Nauk zorganizowała pierwsze prace wykopaliskowe, a następnie miały być przeprowadzone kolejne wykopaliska, które trwają do dziś.

Szkoła Ani

Twórczość artystyczna szkoły Ani związana jest głównie z Tiridate . Ten architekt zbudował kościół Gagkashen, Saint-Sauveur, Katoghiké i Pałac Katolików ; co uczyniło Ani wspaniałą szkołą architektury ; i ten sam architekt przebudował również w 989 r . kopułę kościoła św. Zofii w Konstantynopolu ( Hagia Sophia ).

Sztuka współczesna

Artysta Francis Alÿs nakręcił film zatytułowany Cisza Ani w 2015 roku, 13 minut ciszy przerwanej przez powrót ptaków.

Uwagi i referencje

Patrick Donabédian i Claude Mutafian , Dwanaście Stolic Armenii , Paryż, edycje Cofimag,15 grudnia 2006( ISBN 978-2757203439 )
Pod kierownictwem Raymonda Haroutiun KEVORKIAN, Ani, stolica Armenii w roku 1000 , Paryż, Paris-Musées,15 lutego 2001, 314 s. ( ISBN 9782879005430 )
René Grousset, Historia Armenii: od początków do 1071 , Paryż, Payot,1947( przedruk 1984, 1995, 2008), 644 s. ( ISBN 978-2-228-88912-4 ) , s. 615.
Ostatnia inskrypcja jednego z tych książąt pochodzi z 1199 roku : pochodzi z Shahanshâh „Sultan b.Mahmud b.Shavur b.Minuchihr”; (en) Vladimir Minorsky, Studia z historii Kaukazu: I. Nowe światło na Shaddadids z Ganja II. Szaddadydzi z Ani III. Prehistoria Saladyna , Archiwum CUP, 1953 ( ISBN 0521057353 ) , s. 100.
(w) Robert Bedrosian, Turko-mongolskie inwazje i władcy Armenii w XIII-XIV wieku , 1979, s. 89-90 - rozprawa doktorska, Columbia University - 13.08.2008.
Encyclopédie de l'Islam , tom I AB, Maisonneuve & Larose SA, Paryż, 1975, s. 522-523.
(en) Steven Sim, „ Meczet Minuchihra ” , VirtualANI
„ Zobacz online Milczenie Ani ” , na francisalys.com (dostęp 15 sierpnia 2017 )

Zobacz również

Powiązane artykuły

Bibliografia

„Na wschód od Ani”. twierdze i nowe kościoły północnej Armenii”, I. Augé, AT Baladian i Ph. Dangles, z przedmową J.-P. Mahé, Paryż, AIBL, 2020, 364 s., 270 il. Strona AIBL: https://www.aibl.fr/publications/collections/memoires-de-l-academie-des/article/tome-57-al-est-d-ani ).
Dwanaście stolic Armenii , edycje COFIMAG, Paryż, 2006 - Książka wydana z okazji wystawy zorganizowanej przez Centre des Monuments Nationaux odtwarzającej historię 12 stolic Armenii w Conciergerie du15 grudnia 2006 w 18 marca 2007 r..
Marie Felicite Brosset , Ruiny Ani kapitał Armenii pod królów Bagratuni X th i XI TH wieków C. 1-2, Saint-Petersburg, 1860-61 [ czytać online (strona konsultowana 14 września 2008)] .
(en) Aszcharbek Kalantar, Armenia od epoki kamienia do średniowiecza - Wybrane dokumenty , Civilizations du Proche Orient: Série 1, t. 2, Recherches et Publications, Neuchâtel, Paryż, 1994 ( ISBN 978-2-940032-01-3 ) .
(en) Ashkharbek Kalantar, Materials on Armenian and Urartian History , Civilizations du Proche-Orient: Série 4 - Hors Série - CPOHS 3, Neuchâtel, Paryż, 2004 ( ISBN 978-2-940032-14-3 ) .
Raymond Kévorkian (reż.), Ani, stolica Armenii w roku 1000 , Paris Museums editions, Paris, 2001 ( ISBN 978-2879005430 ) - Katalog wystawy Pavillon des Arts, du15 lutego w 15 maja 2001.
Jean-Pierre Mahé i Nicolas Faucherre, „Mur miejski Ani (wschodnia Turcja): problemy chronologiczne”, w Protokołach sesji Akademii Inskrypcji i Literatury pięknej , t. 143 n O 2 (1999), str. 731-756 [ przeczytaj online (strona skonsultowana 25 listopada 2009)] .
Nicolas Marr (tłumaczenie Aïda Tcharkhtchian, preambuła Jean-Pierre Kibarian, pref. Parouyr Mouradi), Ani - Rêve d'Arménie , Anagramme editions , Paryż, 2001 ( ISBN 2-914571-00-3 ) .

Linki zewnętrzne

(en) „ VirtualANI ” (dostęp 14 września 2008 r . ) .
„ Ani, stolica Armenii w roku 1000 ” , Pavillons des arts (konsultacja 14 września 2008 r . ) .