Narodziny |
7 marca 1785 Mediolan ( Księstwo Mediolanu ) |
---|---|
Śmierć |
22 maja 1873 Mediolan ( Włochy ) |
Podstawowa działalność |
pisarz poeta dramaturg polityk |
Język pisania | Włoski |
---|---|
Ruch | romantyzm |
Gatunki |
Rzymski teatr poezji |
Alessandro manzoni | |
Funkcje | |
---|---|
Senator Królestwa Sardynii | |
29 lutego 1860 - 17 grudnia 1860 | |
Monarcha | Victor Emanuel II |
Senator Królestwa Włoch | |
23 marca 1861 - 22 maja 1873 | |
Monarcha | Victor Emanuel II |
Biografia | |
Narodowość | Włoski |
Religia | katolicki |
Senat Królestwa Włoch | |
Alessandro Manzoni , urodzony dnia7 marca 1785w Mediolanie, gdzie zmarł22 maja 1873, to romantyczny poeta , dramaturg i prozaik uważany za jednego z najważniejszych pisarzy włoskich .
Jego powieść Les Fiancés (po włosku I promessi sposi ) jest uważana za jedno z najważniejszych dzieł literatury włoskiej i najbardziej reprezentatywne dzieło Risorgimento i włoskiego romantyzmu , które również wywarło ogromny wpływ na definicję „włoskiego języka narodowego”.
Jest także osobowością polityczną i zaangażowanym intelektualistą jako senator Królestwa Sardynii od 1860 r. , W środku Risorgimento , aż do 1861 r., Kiedy to po zjednoczeniu półwyspu powstało Królestwo Włoch .
Oficjalnie syn hrabiego Pietro Manzoni i Giulia Beccaria , córka filozofa Oświecenia Cesare Beccaria , autorki słynnego traktatu o zbrodniach i karach ( Dei delitti e delle pene ), Alessandro Manzoni jest niewątpliwie naturalnym synem Giovanniego Verri , brata pisarzy Pietro i Alessandro Verri, samych przyjaciół Cesare Beccarii .
Po rozstaniu rodziców w r Luty 1792, Alessandro zostaje powierzony swojemu ojcu, który go porzuca. Studiował w instytucjach religijnych, Somasques of Merate (1791) i Lugano (1796) oraz Barnabites z Longone College w Mediolanie (1798). Spotyka Luigiego Arese, Giambattistę Paganiego, Federico Confalonieri, Ermesa Viscontiego i po raz pierwszy poznaje poetę Vincenzo Montiego . Opisywany jest jako zbuntowany nastolatek, najechany przez liberalne i antyklerykalne idee.
W 1801 roku, w wieku 16 lat, napisał wiersz Le triomphe de la liberté ( Del trionfo della libertà ), skomponowany dla pokoju Lunéville i Republiki Przedalpejskiej , gdzie rozwinął idee liberalne i jakobińskie . Manzoni szybko, w kontakcie z neapolitańskimi uchodźcami Francesco Lomonaco i Vincenzo Cuoco, osłabia swój entuzjazm z powodu polityki napoleońskiej, która niweczy jego nadzieje na wolność, równość i niepodległość narodową. Stopniowo osiedli się w opozycji, dołączył do italici puri , ruchu politycznego, który rozwinął się w Lombardii około 1813 roku i który składa się ze szlachty, burżuazyjnej, która chce wyeliminować wpływy francuskie, aby z pomocą Brytyjczyków uformować monarchiczne państwo włoskie. niezależny od austriackiej władzy. Pozostaje jednak frankofilem, chociaż jest przekonany, że rewolucja francuska była niesprawiedliwa i niepotrzebna.
W 1805 r. Udał się do Paryża, aby zobaczyć się z matką, pobyt przerwany śmiercią ojca. Kiedy traci kochanka Carlo Imbonati , Alessandro dedykuje jej swój wiersz Pour la mort de Carlo Imbonati ( In Morte di Carlo Imbonati ).
Razem z matką bywa na paryskich salonach literackich. Tam spotkał się z „ ideologów ”, anty-liberalnych intelektualistów napoleońskich, którzy uczęszczanych Salon Literacki z Sophie de Condorcet , wdowa filozofa Nicolas de Condorcet . Ma okazję poznać francuskich autorów i moralistów Pascala , Racine'a i Voltaire'a . Claude Fauriel był przez kilka lat jego przyjacielem i przewodnikiem w sprawach literackich.
W Mediolanie 6 lutego 1808To grzecznie żonaty znajomość Imbonati Henriette (w języku włoskim), Enrichetta Blondel, starożytnego rodu Martigny , z siedzibą w Villette w 1550 roku, a następnie w Lombardii w XVIII -tego wieku. W 1810 roku, podczas uroczystości zorganizowanych z okazji ślubu Napoleona z Marie-Louise z Austrii , Alessandro schronił się w kościele Saint-Roch podczas ruchu tłumu spowodowanego eksplozją petard i myśląc, że stracił żonę, znajduje ją w budynek. Widząc to jako znak Boży, przyjmuje wiarę katolicką.
Z powrotem we Włoszech, pisał jego hymnów ( Inni Sacri ), pomiędzy 1812 a 1815 r . Ostatni hymn, Zesłanie Ducha Świętego , został opublikowany w 1822 r. W latach 1820–1821 Manzoni napisał swój najlepszy dramat Adelchi , który opublikował w 1822 r., Zainspirowany obaleniem dominacji Lombardów nad Włochami przez Karola Wielkiego i zawierający aluzje ukryte przed austriacką okupacją. . Hymny i dramat historyczny ujawniają, że Manzoni, klasyczny w swoich wczesnych dziełach, jest teraz inspirowany romantyzmem . W jednym również pracować notatki Manzoni, że autor miał pod oczami, w składowej épico-rycerski wierszy z renesansu , takich jak caduta dei Longobardi z Sigismonda Boldoni ( XVI th wieku ).
Komponuje Marzec 1821, oda do jedności Włoch i to, co stało się jednym z jego najbardziej znanych pism, 5 maja ( Il Cinque Maggio ), oda o śmierci cesarza Napoleona o św. Helenie , medytacja religijna i historyczna.
W 1821 roku w swoim domu w Brusuglio , pod wpływem Waltera Scotta , zaczął pisać swoją historyczną powieść Les fiancés (po włosku I promessi sposi ), najpierw pod tytułem Fermo et Lucia , która została poprawiona w latach 1827-1842. W 1827 r. Przeszedł na emeryturę do Toskanii, aby poprawić język swojej powieści, ponieważ musiał „wypłukać pościel w Arno ”. Na początku XIX th century, w rzeczywistości, włoski jest językiem czysto literacki z powodu rozdrobnienia politycznego kraju w dziesięciu stanach, włoska znana jest około 200 000 osób z ogólnej populacji 18 milionów, którzy mówią zwykle w regionalnym Języki. Manzoni - który mówi lepiej po francusku niż po włosku - stara się uczynić język bardziej popularnym. Postanowił więc ją ożywić, że tak powiem „u źródła”, nawet we Florencji, gdzie język ludu jest najbardziej podobny do literackiego włoskiego. Chociaż operacja modyfikacji leksykonu i gramatyki poprzez podciągnięcie form ludu florenckiego nie jest całkowicie udana, ćwiczenie „płukania arkuszy w Arno” można uznać za akt urodzenia współczesnego języka włoskiego .
Po opublikowaniu ostatniego wydania powieści (1840-1842) Manzoni poświęcił się badaniu i komponowaniu esejów krytycznych, historycznych i moralnych.
Koniec tego długiego życia pisarstwa jest zasmucony serią żałoby. Po śmierci jego pierwszej żony Henriette w 1833 r. Nastąpiła śmierć kilku jego dzieci i matki. W 1837 r. Ożenił się po raz drugi z Teresą Borri (1799-1861), wdową po hrabstwie Stampie, z którą również przeżył. Śmierć jego najstarszego syna, Pietro Luigiego,28 kwietnia 1873to ostatni dramat, który przyspiesza swój koniec. Zachorował i zmarł na zapalenie opon mózgowych na22 maja następujący.
Włochy składają mu hołd, jego szczątki towarzyszą na monumentalnym cmentarzu w Mediolanie , a za nimi książęta królewscy, urzędnicy państwowi i ogromna procesja anonimowych ludzi. Giuseppe Verdi skomponował swoje Requiem ku jego pamięci w 1874 roku.
Alessandro Manzoni ma 10 dzieci ze swoją pierwszą żoną, Henriette Blondel:
Wraz z Teresą Borri, swoją drugą żoną, ma bliźnięta, które zmarły dzień po ich narodzinach.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.