| Narodziny | 19 lutego 1958 |
|---|---|
| Narodowość | belgijski |
| Kraj zamieszkania | Belgia |
| Dyplom | absolwent nauk biologicznych |
| Zawód | biolog |
| Podstawowa działalność | terapeuta, eseista |
| Inne zajęcia | organizator podróży |
| Trening | Zajęcia z języka chińskiego, szkolenia z tradycyjnej medycyny chińskiej, szkolenia z wewnętrznych sztuk walki |
| Małżonka | Jean-Paul Desimpelaere |
Élisabeth Martens jest belgijską biolożką , urodzoną19 lutego 1958, specjalizujący się w tradycyjnej medycynie chińskiej i autor książek o Chinach, w szczególności o Tybecie i buddyzmie tybetańskim.
Élisabeth Martens jest absolwentką nauk biologicznych Wolnego Uniwersytetu Brukselskiego w Belgii (1977-1982).
W latach 1988-1989 przez rok brała udział w kursach języka chińskiego na Uniwersytecie Pedagogicznym w Nankinie w Chińskiej Republice Ludowej , a następnie w latach 1988-1991 specjalizowała się w tradycyjnej medycynie chińskiej: teoretyczne podejście do medycyny chińskiej na Uniwersytecie w Nanjing Praktyka farmakologii, akupunktury i tuiny (masaż chiński) w Gulou Hospital w Nanjing oraz trening qigong (tradycyjnej chińskiej gimnastyki) na Uniwersytecie Medycyny Tradycyjnej w Nanjing). Była wtedy częścią dużej liczby ludzi Zachodu, którzy wyjeżdżali do Chin, aby szkolić się w chińskiej medycynie, podczas gdy w Belgii mnożyły się wydziały lub ośrodki uczące praktyk tej medycyny, a szpitale integrowały te same praktyki.
Trenuje także wewnętrzne sztuki walki u mistrza Tian Liyang, którego poznaje podczas podróży do Wudangshan w prowincji Hubei .
Wychowana w ściśle katolickiej rodzinie Élisabeth Martens przeżyła mistyczną młodość i pierwsze kontakty z buddyzmem tybetańskim nawiązała w wieku 14 lat w jednej z pierwszych świątyń poświęconych Sakayamuni, otwartej na początku lat 70. w Brukseli . W wieku 17 lat ponownie zwróciła się do katolicyzmu i miała pokusę wstąpienia do zakonów cystersów .
Podczas pobytu w Chinach w latach 1988-1991 odkryła kulturę tybetańską i po raz drugi spotkała się z buddyzmem tybetańskim w klasztorze Labrang w Tybetańskiej Autonomicznej Prefekturze Gannan (prowincja Gansu ).
Repatriowany do Belgii przez korpus dyplomatyczny w Czerwiec 1989tuż przed wydarzeniami na placu Tian'anmen wróciła do Chin wPaździernik 1989i kontynuował studia w Nanjing i podróże po Chinach. W tym czasie poznała swojego towarzysza podróży, Jean-Paula Desimpelaere'a, inżyniera budownictwa lądowego, współadministratora Stowarzyszenia Belgia-Chiny w latach 1982-1998, kierownika biura podróży „Belgia-Chiny” (1985-1998) i prezesa stowarzyszenia „Euro-Chiny”.
Po powrocie do Europy w 1991 roku Élisabeth Martens powiedziała, że uderzyła ją rozbieżność między dyskursem o Tybecie, który nazywała „politycznym decorum”, a tym, co zaobserwowała na miejscu, i założyła stowarzyszenie „Tian-di”, aby promować lepsze wiedzy o Chinach, ponieważ przeraziła ją przepaść istniejąca między europejskim dyskursem o Chinach a chińską rzeczywistością, głównie w związku z dwoma wydarzeniami, które miały miejsce w 1989 r. i które z bliska miały na niego wpływ, będąc w tym czasie w Chinach: te protesty placu Tiananmen i przyznaniu Dalajlamy do Pokojowej Nagrody Nobla .
W Październik 1995, wraz z Jean-Paulem Desimpelaere odkryła Tybetański Region Autonomiczny podczas podróży z Lhassy do granicy prowincji Syczuan iz powrotem wzdłuż granicy prowincji Qinghai , a następnie z Lhasy do Shigatsé iz powrotem. Następnie ona i jej towarzysz organizują i towarzyszą kilku wyjazdom do tybetańskich regionów (Tybetański Region Autonomiczny, Qinghai, Gansu , Syczuan, Yunnan ), wspólnie piszą książki i organizują konferencje.
W 2008 roku opublikował, z L'Harmattan , Histoire du Bouddhisme tibétain, la Compassion des Puissants , książce napisanej z prac dokumentacyjnych, w którym jej mąż, Jean-Paul Desimpelaere uczestniczył.
W 2009 roku opublikował we współpracy z mężem, Tybet: poza iluzji , Editions Aden .
W 2013 roku opublikowała Kim są Chińczycy? Myśli i słowa z Chin , wydane przez Maxa Milo .
Zamieszki z marca 2008 r. przypisuje nie tyle przyczynom etnicznym, ile społecznemu gniewowi młodych Tybetańczyków pozostawionych przez postęp gospodarczy Chin i znajdujących się w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z lepiej wyszkolonymi i wykwalifikowanymi robotnikami Han .
Jej zdaniem rozłam w społeczności tybetańskiej na uchodźstwie jest coraz bardziej widoczny: z jednej strony są umiarkowani, w tym Dalajlama, którzy mówią o zaawansowanej autonomii. Jest to frakcja większościowa w rządzie na uchodźstwie i są radykałowie, którzy domagają się pełnej niezależności. Do tej pory żądanie niepodległości było nieskuteczne: ani ONZ, ani żaden kraj nigdy nie uznał Tybetu za niepodległe państwo.
W wywiadzie dla szwajcarskiego dziennika Le Courrier w wywiadzie dla szwajcarskiego dziennika „ Le Courrier” została przedstawiona jako przyjaciółka Chin i historyk buddyzmu tybetańskiego.Marzec 2008.
Po opublikowaniu czasopisma Sciences Humanes , wlistopad 2011, wywiad z Elisabeth Martens, różni uczeni specjalizujący się w buddyzmie, w tym Marie Holzman , byli oburzeni, że dziennikarz przeprowadził wywiad z Elisabeth Martens i zakwestionował jego zasadność w ostrych słowach. Héloïse Lhérété, redaktor naczelna Human Sciences, odpowiada: „Czy powinniśmy temu wywiadowi towarzyszyć z większą ostrożnością? Bez wątpienia. Bo na takich tematach, kiedy aktywizm w taki czy inny sposób przenika dyskurs badaczy, trudno jest rozplątać prawdę i fałsz, wiedzę i opinię. Sciences Humaines mogło zatem przedstawić nietypową karierę Elisabeth Martens, kontrowersje, jakie wywołuje jej książka, inne punkty widzenia i wreszcie polityczny kontekst wokół konfliktu chińsko-tybetańskiego. ” .