Georges I er (el) Γεώργιος Α ’ | ||
Georges I er 1910. | ||
Tytuł | ||
---|---|---|
Król Hellenów | ||
30 marca 1863 - 18 marca 1913 ( 49 lat, 11 miesięcy i 16 dni ) |
||
Wybór | 30 marca 1863 | |
Premier |
Konstantinos Kanarisa Zinóvios Valvis Konstantínos Kanaris Benizélos Roúphos Alexandros Koumoundouros Epaminondas Deligeórgis Dimitrios Voulgaris Alexandros Koumoundouros Epaminondas Deligeórgis Benizélos Roúphos Dimitrios Voulgaris Alexandros Koumoundouros Aristidis Moraitinis Dimitrios Voulgaris Thrasivoulos Zaimis Epaminondas Deligeórgis Alexandros Koumoundouros Thrasivoulos Zaimis Dimitrios Voulgaris Charilaos Trikupis Alexandros Koumoundouros Epaminondas Deligeórgis Alexandros Koumoundouros Epaminondas Deligeórgis Alexandros Koumoundouros Konstantínos Kanaris Alexandros Koumoundouros Charilaos Trikupis Alexandros Koumoundouros Charilaos Trikupis Alexandros Koumoundouros Charilaos Trikupis Theodoros Deligiannis Dimítrios Valvis Charilaos Trikupis teodoros dilijanis Konstantinos KONSTANTOPOULOS Charilaos Trikupis Sotirios SOTIROPOULOS Charilaos Trikupis Nikolaos Deligiannis Theodoros Deligiannis Dimitrios Rallis Aleksandros Zaimis Georgios Theotokis Aleksandros Zaimis Theodoros Deligiannis Georgios Theotokis Dimitrios Ralis Georgios Theotokis Theódoros Deligiánnis Dimítrios Rállis Geórgios Theotókis Dimítrios Rállis Kyriakoúlis Mavromichális Stéphanos Dragoúmis Elefthérios Venizélos |
|
Poprzednik |
Othon I er of Greece Król Grecji |
|
Następca | Constantin I er Grecja | |
Biografia | ||
Pełny tytuł | Książę Schleswig-Holstein-Sonderbourg-Glücksbourg Książę Danii Król Hellenów |
|
Dynastia | Dom Glücksbourg | |
Imię urodzenia | Christian Vilhelm Ferdinand Adolf Georg von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg | |
Data urodzenia | 24 grudnia 1845 | |
Miejsce urodzenia | Kopenhaga ( Dania ) | |
Data śmierci | 18 marca 1913 | |
Miejsce śmierci | Saloniki ( Grecja ) | |
Natura śmierci | Zamach | |
Pogrzeb | Tatoo | |
Tata | Christian IX z Danii | |
Matka | Louise of Hesse-Cassel | |
Małżonka | Olga Constantinovna z Rosji | |
Dzieci |
Konstantyn I st Grecji George Grecja Alexandra Grecja Nicolas Grecja Mary Grecja Olga Grecji Andrzeja Grecji Christophe Grecji |
|
Religia | Duński luteranizm | |
Monarchowie Grecji | ||
Georges I er of Greece (po grecku współczesnym : Γεώργιος Α'της Ελλάδας / Geórgios I tis Elladas ), poprzez wybór króla Grecji , urodził się Wilhelm ze Szlezwiku-Holsztynu-Sonderburga-Gluckburga , książę Danii ,24 grudnia 1845w Kopenhadze , Dania , i zmarł18 marca 1913w Salonikach , Grecja . Drugi władca współczesnej Grecji i założyciel współczesnej helleńskiej dynastii królewskiej , panował przez prawie pięćdziesiąt lat, od 1863 do 1913 roku.
Drugi syn przyszłego Christiana IX z Danii , książę William, jako nastolatek wstąpił do Królewskiej Marynarki Wojennej . Wybrany król Grecji w wieku siedemnastu lat, przyjął imię George I st i osiada w swoim nowym kraju w 1863. Nie chcąc popełnić tych samych błędów jak jego poprzednik, King Othon I er , młody monarcha nie trwa długo, aby Hellenize i wyjdź na spotkanie ze swoimi poddanymi. Wciąż młody i niedoświadczony Georges I er stoi w bardzo trudnej sytuacji domowej. Kiedy doszedł do władzy, grecka scena polityczna była rzeczywiście podzielona, a krajem wstrząsnęły poważne problemy finansowe. Agitacja nacjonalistyczna jest również bardzo silna, a Wielka Idea , czyli chęć zjednoczenia wszystkich Greków w jednym kraju, leży u podstaw polityki narodowej.
Panowanie George I st jest w dużej mierze pod znakiem ambicji ekspansjonistycznymi ludności Grecji i aneksji, czasem spokojnym, czasem gwałtowne, w kilku prowincjach zamieszkanych głównie Grecy: na Wyspy Jońskie (1864), The Tesalia (1880), a zwłaszcza Macedonia , Epir i Kreta (1913). Mimo wszystko polityka króla nie zawsze była uwieńczona sukcesem, a narodowe upokorzenia (jak wtedy, gdy wielkie mocarstwa zorganizowały blokadę kraju w 1885 r.), A także poważne klęski militarne (jak podczas wojny grecko-tureckiej w 1897 r. ) . Ponadto, pomimo szacunku, jaki okazuje wobec ustroju parlamentarnego ustanowionego konstytucją z 1864 r. , Suweren jest okresowo obiektem krytyki ze strony klasy politycznej i wojska. Coup de Goudi (1909), który pozwala Eleftherios Venizelos do wejść greckiego życia politycznego, jest więc jedną z najbardziej skomplikowanych momentów w życiu monarchy.
Na poziomie bardziej osobistym Georges I er , który do śmierci pozostał luteraninem , ożenił się w 1867 roku z prawosławną Wielką Księżną Olgą Konstantynowną Rosji . Bardzo zjednoczeni para urodziła ośmioro dzieci, z którymi władca utrzymywał bliskie, ale czasami burzliwe relacje. Za ich pośrednictwem król jest przodkiem kilku europejskich władców i zalotników . Georges I er został zamordowany w Salonikach przez obłąkane nazwisko Alexandros Schinas w 1913 r., A jego syn Constantin I er objął go następnie na tronie Grecji.
Georges I er jest trzecim dzieckiem i drugim synem króla Danii Christiana IX (1818–1906), zwanego „ Ojczymem Europy ”, i jego żony księżnej Luizy z Hesji-Kassel (1817–1898). Jest zatem bratem wielu europejskich monarchów i zalotników: króla Danii Fryderyka VIII (1843-1912), królowej Wielkiej Brytanii Aleksandry (1844-1925), carycy Marii Fiodorowna z Rosji (1847-1928) i księżniczki Królewskiej Tyry. Hanoweru (1853-1933).
Plik 27 października 1867Pierwsza żona króla Jerzego I w Sankt Petersburgu , wielka księżna Olga Konstantynowna Rosji (1851-1926), córka wielkiego księcia Konstantyna Nikołajewicza Rosji (1827-1892) i jego żony księżnej Aleksandry z Saksonii-Altenburga (1830-1911) ), po przejściu na prawosławie stała się wielką księżną Rosji Aleksandrą Iosifowną. Wnuczka cara Mikołaja I er Rosji (1796-1855), księżniczka Olga urodziła się w religii prawosławnej, a jej mąż pozostał luteraninem . Ona ma również rozróżnienie jest bezpośrednim potomkiem w matrylinearnym zgodne z bizantyjskiej cesarzowej Eufrozyna Dukaina Kamaterina (ok. 1155/11) i jej mąż cesarz Alexis III Anioł (1195/03).
Z małżeństwa George I st i Olga rosyjskich urodzonych ośmiorga dzieci:
Georges I er generował duże europejskie pochodzenie . Jest także przodkiem kilku amerykańskich osobistości, takich jak burmistrz z Palm Beach Pawła Ilynsky (1928-2004), z CIA oficer David Chavchavadze (1924-2014) lub aktorki Catherine Oxenberg (1961).
Niewiele wiadomo o dzieciństwie i okresie dojrzewania Wilhelma ze Szlezwiku-Holsztynu. Kiedy urodziła się w 1845 roku, jego ojciec, przyszłość Christian IX Danii , był tylko członkiem młodszej gałęzi z duńskiej rodziny królewskiej . Jest uznawany za spadkobiercę króla Fryderyka VII , który nie ma potomków, na mocy traktatu londyńskiego z 1852 r. I duńskiego dekretu królewskiego z dnia31 lipca 1853.
Młody chłopiec dzieli swoje dzieciństwo między Żółty Pałac w Kopenhadze i Bernstorff , który każdego lata jest udostępniany jego rodzinie przez króla. Spędził też kilka chwil na zamku Rumpenheim , gdzie potarł ramiona z przyszłym kanclerzem Niemiec Bernhardem von Bülowem . Książę otrzymał dość proste wykształcenie, w dużej mierze kierowane przez jego rodziców i brytyjskich guwernantek . Duński jest jego język ojczysty i angielski Jej drugi język. Uczy się również niemieckiego i trochę francuskiego .
Jako nastolatek Guillaume wstąpił do Królewskiej Duńskiej Marynarki Wojennej , dzięki czemu mógł w szczególności towarzyszyć swojej siostrze, księżniczce Aleksandrze , do Wielkiej Brytanii , przy okazji jej małżeństwa z księciem Walii , wMarzec 1863.
Niespodziewane wyboryW Październik 1862, A rewolucja obaliła króla Othon I er Grecji . Grecy odmawiają przyjęcia księcia Luitpolda z Bawarii , brata i wyznaczonego następcy Othona, który zastąpi go na czele kraju.
Grecki rząd organizuje w Grudzień 1862, powszechne narady, aby wybrać na czele królestwa obcego księcia, cieszącego się przychylnością przyszłych poddanych. W tym referendum , Alfred Zjednoczonego Królestwa , drugi syn królowej Wiktorii , został wybrany z 230,066 głosów, podczas gdy książę William, także nominowany jako ewentualnego kandydata, otrzymał tylko sześć. Jednak kandydat angielski zostaje odrzucony przez „ Potęgi Opiekuńcze ” ( Rosja , Francja i Wielka Brytania ), które kierują polityką młodego państwa greckiego. Wybór syna Wiktorii rzeczywiście groziłby nadaniem Wielkiej Brytanii zbyt dużego wpływu na rząd Aten, a traktat londyński z 1832 r. Zakazał członkom panujących rodzin „mocarstw opiekuńczych” wjazdu do kraju. Tron grecki . Brytyjska władczyni również sprzeciwia się tym wyborom: chce, aby jej syn został księciem Saxe-Coburg-Gotha po swoim wuju Erneście II .
Inni kandydaci, w tym książę Mikołaj z Leuchtenbergu , były król Portugalii Ferdynand II , książę Ernest II z Saksonii-Coburg-Gotha lub książę Wilhelm z Badenii , mają zastąpić Othona, ale wszyscy zostają odrzuceni. Przez jedną z trzech mocarstw lub zrzec się dziedziczenia. Przez pięć miesięcy Grecja jest więc bez suwerena, a niestabilność wygrywa kraj.
W Marzec 1863, Wielka Brytania proponuje imię księcia Williama Danii. Zaledwie 17-letni młody człowiek ma tę przewagę, że jest szwagrem księcia Walii i ma siostrę zaręczoną z carewiczem Rosji . Więc szybko udaje się osiągnąć jednomyślności wśród wielkich mocarstw i zostaje wybrany na króla przez greckiego Zgromadzenia Narodowego pod nazwą George I st30 marca 1863( 18 marca Julian ) . Jednak przyjęcie wyboru księcia Williama przez duńską rodzinę królewską zajęło kilka miesięcy . Książę Christian i jego żona Ludwika Hesji-Cassel obawiają się o przyszłość swojego syna i proszą o ważne gwarancje wielkich mocarstw. Londyn konferencja z5 czerwca 1863 pozwala jednak uspokoić Duńczyków i uczynić wybory skutecznymi.
Dlatego też dzięki wielkim mocarstwom Wilhelm przepasał koronę zaledwie kilka miesięcy przed swoim ojcem. W przeciwieństwie do króla Ottona I st William nie jest wybierany „Króla Grecji”, ale tylko „ King of Greece ”: jest to znak odmowy jego poddanych ponownie prowadzeni przez despotycznego władcy. Jest to również twierdzenie, że panuje on nad wszystkimi Grekami, w tym nad tymi, którzy mieszkają poza Królestwem Grecji .
Gdy tylko został intronizowany w Kopenhadze przez grecką delegację pod przewodnictwem admirała Konstantínosa Kanárisa , okoliczności wydawały się korzystne dla nowego monarchy. Zgodnie z obietnicą w czasie wyborów królewskich rząd brytyjski ogłosił, że na cześć władcy zamierza scedować Wyspy Jońskie na rzecz Grecji. Mimo wszystko, cesja była powolna się odbyć, a młody król opuścił Danię , tym17 września 1863, kilka miesięcy przed oficjalnym przybyciem archipelagu do Grecji.
Przed zdobyciem swojego królestwa Georges I er odbywa podróż dyplomatyczną z trzema władzami ochronnymi sądów, dziękując ich rządowi za poparcie jego kandydatury w wyborach. W ten sposób spędził kilka dni w Sankt Petersburgu , Londynie i Paryżu, zanim wyjechał z Tulonu do Grecji . W porcie francuskim, wyruszył na Hellady na22 październikai przybywa pod Pireus 29.
Przybycie króla Hellenów do Aten w dniu30 października 1863, daje początek scenom popularnej radości. Przez tydzień Akropol i świątynia Zeusa są oświetlane na cześć młodego władcy, aw stolicy organizowane są uroczystości. Pomimo młodego wieku (nie ma jeszcze osiemnastu lat), Zgromadzenie Greckie uznało Georgesa za pełnoletniego27 czerwca 1863 dlatego też złożył przysięgę przed greckim parlamentem jako pełnoprawny suweren 30 października.
Pierwsze miesiące jego panowania są trudne. Młody człowiek, którego postawa jest czasami uznawana przez dyplomatów za dziecinną, początkowo mało interesuje się polityką. Dlatego właśnie hrabia Wilhelm Sponneck , wybrany przez Kopenhagę jako doradca , przejmuje stery w ręce i przewodniczy Radzie Ministrów . Jednak duński mąż stanu wykazuje wiele niezdarności w zarządzaniu sprawami królestwa w kontekście silnych napięć między partiami politycznymi.
Koniec Maj 1864w kwestii osiedlania się Jonów, młody król wyrusza w podróż przez Peloponez, która prowadzi go w szczególności do Koryntu , Argos , Tripolizzy i Sparty . Po długiej wizycie Navarino , siedziba jednej z najważniejszych bitew w wojnie o niepodległość , król osiągnie Kalamata , gdzie wyrusza Hellady . W towarzystwie ambasadorów Mocarstw Opiekuńczych udał się następnie na Korfu , gdzie były brytyjski gubernator Iończyków, Sir Henry Knight Storks , oficjalnie przekazał mu archipelag.
Plik 2 czerwca 1864( 21 maja Julian ) Wyspy Jońskie zostają włączone do królestwa helleńskiego ku wielkiemu szczęściu ich mieszkańców. Jednak rząd Georgesa szybko rozgniewał lokalną ludność środkami, które podjął. W rzeczywistości przyłączył on Kościół Joński, który do tej pory zależał od patriarchy ekumenicznego , do autokefalicznego kościoła greckiego i zlikwidował Akademię Jońską , uczelnię wyższą, która odegrała dużą rolę w rozwoju greckiego poczucia narodowego . W ten sposób budzi partykularyzm wyspiarzy, aw Atenach deputowani archipelagu grożą przez chwilę apelem do Wielkiej Brytanii o odzyskanie autonomii.
Polityka wewnętrzna i zagranicznaNie określono, aby te same błędy jak jego poprzednik, George I st szybko uczy się greki i zhellenizowane z pomocą polityka Alexandros Koumoundouros . Król wybiera jako swoje motto: „Moją siłą jest miłość mojego ludu” i jest często widywany na ulicach Aten . W przeciwieństwie do Othona I er , chodzi tam bez pompy i nie waha się mieszać z populacją, co zapewnia mu przywiązanie do poddanych. Wykorzystuje również każdą okazję, aby podróżować po Grecji i spotykać się z jej mieszkańcami.
Przede wszystkim król dba o to, by nie wyglądać jak marionetka obcego mocarstwa. WLuty 1865w ten sposób wypędza w Danii swojego wuja, księcia Julesa ze Szlezwiku-Holsztynu, którego jednak jego ojciec, król Christian IX , wysłał do niego w celu obalenia hrabiego Wilhelma Sponnecka . Georges I er powiedział wtedy stanowczo: „Nie pozwolę nikomu, nawet członkowi mojego domu , ingerować w postępowanie mojego rządu! ” . Ale wkrótce potem król odprawia również Sponnecka, którego nienawidzi grecka klasa polityczna.
Z politycznego punktu widzenia Georges I er dokłada wszelkich starań, aby Zgromadzenie Greckie położyło kres debatom dzielącym posłów i przyjęło nową konstytucję, nad którą pracują od obalenia Othona I er . Plik19 października 1864suweren wysyła w ten sposób wniosek, kontrasygnowany przez premiera Konstantínosa Kanárisa , wyjaśniając parlamentarzystom, że przyjął koronę, myśląc, że nowa fundamentalna ustawa zostanie szybko uchwalona i że gdyby tak nie było, czułby się swobodnie odejść Grecję i powrót do Danii. Posłowie zaalarmowani królewską groźbą uzgadniają tekst konstytucji.
Plik 28 listopada 1864król składa przysięgę na nową konstytucję , która ustanawia „koronowaną demokrację” (po grecku: vasilevomeni dimokratia ). Tekst daje początek monarchii konstytucyjnej z jednoizbowym parlamentem ( Voulí ) wybieranym w powszechnych męskich wyborach . Pomimo reform korupcja i wysoki odsetek analfabetów bardzo utrudniają sprawowanie rządów. Podczas panowania Jerzego I er , w Grecji odbyło się dwadzieścia jeden wyborów, podczas których zwyciężyło siedemdziesiąt różnych rządów.
Na arenie międzynarodowej król prowadzi rozważną politykę. Jeśli nie sprzeciwia się Wielkiej Idei , zdaje sobie sprawę z trudności w jej realizacji. W ten sposób utrzymuje wyważony stosunek do swojego sąsiada, Imperium Osmańskiego . Król jednak polega na swoich stosunkach rodzinnych, aby pomóc mu osiągnąć zjednoczenie wszystkich Greków w jednym państwie . Szczególnie liczy na swojego szwagra, przyszłego Edwarda VII z Wielkiej Brytanii , który jest dla niego wiernym wsparciem. Powiązania między tymi dwoma mężczyznami stały się jasne podczas buntu na Krecie w latach 1866-1869 , podczas którego książę Walii naciskał na brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Edwarda Stanleya , hrabiego Derby, aby interweniował w imieniu Greków przeciwko Wzniosłej Portie . Jednak mocarstwa opiekuńcze odmawiają poparcia helleńskim irredentystom, a Turcy miażdżą bunt we krwi.
Zrujnowane królestwoKiedy Jerzy I po raz pierwszy przybył do Grecji w 1863 r., Finanse tego kraju są niskie. Od 1861 roku, Ateny nie spłacił długów to zaciągnięte z uprawnień chroniących i kraj jest na skraju bankructwa . Sytuacja jest tak trudna, że ministrowie muszą w określone dni prosić ludzi o pieniądze, aby królestwo działało. Władza stara się zatem uzyskać uprawnienia do rezygnacji z roszczeń, aby móc zaciągać nowe pożyczki. Negocjacje w tym kierunku prowadziStyczeń 1864ale zagraniczne rządy zgadzają się jedynie na zmianę harmonogramu spłaty zadłużenia Grecji. Dlatego Ateny muszą zdecydować się na prowadzenie polityki oszczędności w celu zaoszczędzenia pieniędzy.
Na szczęście dla Georgesa I er , lista cywilna obiecana podczas elekcji królewskiej jest bezpośrednio związana z dochodami uzyskanymi na Wyspach Jońskich , których kondycja gospodarcza jest znacznie lepsza niż w Grecji kontynentalnej, i wynikiem zwrotów, jakie zawdzięcza Królestwu Greckiemu. do Mocarstw opiekuńczych. Suweren nie musi więc zbytnio martwić się o własne finanse. Jego styl życia pozostaje skromny, zwłaszcza że pałac, w którym mieszka, należący do króla Othona I er przed zmianą dynastii, został splądrowany podczas rewolucji 1862 r., A meble i przedmioty, które się w nim znajdowały, zwrócono dawnemu właścicielowi.
Na wiosnę 1866 roku, odbyły się spotkania w różnych kreteńskich wiosek , A14 majazgromadzenie, które odbywa się w pobliżu Chanii , przygotowuje petycję, którą przesyła do sułtana osmańskiego i do konsulów mocarstw europejskich, w tym Grecji . Nie posuwając się nawet do roszczenia sobie niepodległości swojej wyspy, Kreteńczycy żądają od władz osmańskich szeregu reform fiskalnych i politycznych.
Sułtan Abdülaziz zwraca się do opinii publicznej w sprawie20 lipcanastępujący. Wierząc, że Kreteńczycy cieszą się ważniejszymi przywilejami niż inni poddani Imperium, władca osmański odrzuca ich prośby. Uważa również, że Kreteńczycy zachowują się jak buntownicy i nakazuje gubernatorowi wyspy wysłanie żołnierzy, aby aresztowali przywódców ruchu i rozproszyli siłą pozostałych.
W odpowiedzi komitet kreteński podpisał deklarację rewolucji20 lipcado Brosnero , który wysyła do konsulów mocarstw. Plik2 września (21 sierpniaJulian ), zgromadzenie rewolucyjne wzywa ludność do powstania przeciw jarzmie osmańskiemu z wioski Askýfou , niedaleko Sfakiá , i proklamuje zjednoczenie Krety z Grecją . Był to początek powstania kreteńskiego w latach 1866-1869 .
Gdy powstanie nabierało kształtu, Grecy w Grecji, a zwłaszcza Kreteńczycy mieszkający w królestwie helleńskim , zmobilizowali się, aby zapewnić ochotniczym powstańcom pieniądze, broń i żywność. W stolicy organizowany jest centralny komitet wspierający wyspiarzy, na czele którego stoi gubernator Banku Grecji Markos Renieris. Greckie statki zmuszają osmańską blokadę do zaopatrzenia wyspy i ewakuacji rannych. Jednak Ateny nadal oficjalnie neutralne przez cały czas trwania konfliktu, a Georges I er publicznie zaprzecza wszelkiemu wsparciu dla rebeliantów w celu oszczędzenia Imperium Osmańskiego i mocy ochronnych .
Wydarzenia na Krecie nadal silnie wpływają na greckie życie polityczne, a masowe napływanie uchodźców na wyspę, a także wysyłanie funduszy na wsparcie rebeliantów odbiło się na finansach kraju. Podczas gdy od przybycia Georgesa na tron królestwo poczyniło znaczne wysiłki w celu zaoszczędzenia pieniędzy, jego skarby znów były puste latem 1867 r. Powstanie również trwale zagroziło dobrym stosunkom z Konstantynopolem i Grecją, a Imperium Osmańskie było na drugim na skraju wojny, kiedy bunt został stłumionyLuty 1869.
Ślub prawosławnyPragnąc umocnić swój tron poprzez urodzenie następcy tronu, król Jerzy I po raz pierwszy wziął udział w poszukiwaniach żony w połowie lat sześćdziesiątych XIX wieku, po chwili zastanawiając się, czy poprosić o rękę brytyjską księżniczkę Helenę , trzecią córkę królowej Wiktorii i młodsza siostra księcia Walii , władczyni zwraca się do rosyjskiego dworu . Ponieważ Romanowowie , podobnie jak większość Greków, wyznają prawosławie , król rzeczywiście uważa, że małżeństwo z rosyjską wielką księżną uspokoi jego poddanych w kwestii religii jego przyszłych dzieci.
Po mianowaniu regenta w Atenach , jego wujek, książę Jan Schleswig-Holstein , Jerzy I najpierw opuścił Grecję22 kwietnia 1867na wycieczkę dyplomatyczną po europejskich stolicach, której oficjalnym celem jest znalezienie rozwiązania dla wydarzeń na Krecie. Ta kilkumiesięczna podróż zabrała go w szczególności do Paryża , Londynu , Berlina i Kopenhagi , ale to w Sankt Petersburgu władca przebywał najdłużej. Korzystając z zaproszenia cara Aleksandra II Rosji do odwiedzenia jego kraju w celu studiowania tam rządzenia, król szukał żony. W stolicy cesarstwa został ciepło przyjęty przez cara i jego rodzinę. Ponownie spotyka się również ze swoją siostrą Dagmar , która po ślubie z carewiczem Aleksandrem w 1866 roku została Carewną Marią Fiodorowną .
Wkrótce potem Georges I er zostaje zaproszony do Wielkiego Księcia Konstantyna Nikołajewicza , młodszego brata i zaufanego doradcy cesarza. W rezydencji księcia poznał swoją najstarszą córkę, Wielką Księżną Olgę Konstantynownę , wówczas piętnastoletnią. Wzajemne zainteresowanie dwojga młodych ludzi skłania Georgesa do oficjalnego poproszenia rodziców o rękę księżniczki. Po pewnym wahaniu związanym z młodością córki, wielki książę Konstantyn przyjmuje propozycję i postanawia, że małżeństwo Georgesa i Olgi odbędzie się po szesnastych urodzinach dziewczynki.
Po uroczystym zaręczynach im 8 lipca 1867Ślub odbył się w kaplicy Pałacu Zimowego w Sankt Petersburgu27 października 1867. Obchody trwają całe pięć dni. Podczas ceremonii Georges był świadkiem swojego starszego brata, księcia Fryderyka Danii , który przyjechał specjalnie do Rosji na ślub, ale jego rodzice, przetrzymywani w Londynie z powodu problemów zdrowotnych księżnej Walii , byli nieobecni. Po zakończeniu uroczystości Georges i Olga spędzają krótki miesiąc miodowy w Pałacu Ropcha , około pięćdziesięciu kilometrów od Sankt Petersburga. Następnie para wyjechała dalej do Grecji9 listopada a młoda kobieta odkrywa swój nowy kraj 24 dnia tego samego miesiąca.
Proste i szczęśliwe życie rodzinnePrzez całe małżeństwo George I st i Olga są parą bardzo zjednoczoną, pomimo sporadycznych niewierności władcy, również akceptowanych przez królową. Wbrew ówczesnemu zwyczajowi para spędzała dużo czasu z wieloma dziećmi, które wkrótce urodziły, i dorastali w ciepłej atmosferze. Ale starszy, Georges I er czasami okazuje tyranię ze swoim synem, a Olga lamentuje nad waśniami, które od czasu do czasu dzielą rodzinę królewską.
Prywatnie król i królowa porozumiewają się w języku niemieckim , ponieważ jest to jedyny język, którym oboje mówią w chwili zawarcia związku małżeńskiego. W tym czasie władca słabo władał francuskim i wcale nie rosyjskim , a jego żona nie mówiła ani po duńsku , ani po grecku ani po angielsku . Jednak wiele się zmieniło, gdy po raz pierwszy pojawiły się dzieci Olga i George I. Tak więc, wraz ze swoim potomstwem, monarchowie używają przede wszystkim języka Szekspira , chociaż wymagają od dzieci, aby mówiły między sobą po grecku.
W Grecji życie rodziny królewskiej jest stosunkowo ciche i odosobnione. Ateński sąd ma nigdzie w pobliżu tak jasne i Glitzy jak w innych krajach europejskich, a dzień w greckiej stolicy bywają monotonne dla członków rodziny królewskiej. Wiosną i zimą są podzielone między pałac królewski na placu Sýntagma (w Atenach ) i pałac w Tatoï (u stóp Parnes ). Przez cztery miesiące letnie odbywają się w Mon Repos Palace (na Korfu ) oraz za granicą: w Aix-les-Bains (we Francji ), w Fredensborg (w Danii ) czy w stolicy Rosji . Co więcej, zagraniczni rodzice Georgesa i Olgi ( Caryca , Carewicz , Księżna Walii itd.) Kilkakrotnie przyjeżdżają do Grecji.
Kiedy jest w greckiej stolicy, nierzadko zdarza się, że rodzina królewska udaje się do Falère w niedzielę, aby spacerować nad wodą. Następnie Georges, Olga i ich dzieci jadą konno omnibusem, który przejeżdża przed pałacem iw którym jest zarezerwowany dla nich przedział. Omnibus zatrzymuje się, słychać dźwięk trąb pałacowych i rodzina królewska szybko odchodzi, by pozornie okazać chęć, by inni pasażerowie nie czekali zbyt długo. Taka postawa zbliża rodzinę królewską do ludzi i bardzo przyczynia się do utrzymania czasami słabnącej popularności. Georges I er zwykł powtarzać swoim dzieciom: „Nigdy nie zapominajcie, że jesteście obcokrajowcami wśród Greków i upewnij się, że nigdy nie będą pamiętać” .
Mimo wszystko król przeżywa chwile nostalgii . To jest powód, dla którego dyskretnie zainstalował gospodarstwo mleczne, prowadzone przez Duńczyków, na ziemiach pałacu Tatoï , nabytego w 1871 r. Miejsce to jest dla niego sielankowym miejscem odpoczynku, w którym ma wszystko, czego potrzebuje. wspomnienia z dzieciństwa. Z drugiej strony królowa Olga jest znacznie mniej dyskretna w wyrażaniu swojej tęsknoty za domem i bardzo regularnie odwiedza rosyjskie statki zawijające do Pireusu .
Morderstwa OroposW rok po zakończeniu powstania kreteńskiej ,11 kwietnia 1870, grupa zachodnich turystów, w tym Lord i Lady Muncaster , sekretarz ambasady brytyjskiej EHC Herbert (kuzyn hrabiego Carnavon ), Frederick Vyner (szwagier markiza de Ripon ), hrabia Boyl di Putifigari, sekretarz ambasady włoskiej i państwo Lloyd zostają wzięci jako zakładnicy przez gang dwudziestu pięciu bandytów, gdy udaje się na miejsce Maratonu . Bandyci dowodzeni przez braci Arvanitakis żądają okupu w wysokości 25 000 funtów za uwolnienie więźniów . Aby odzyskać te pieniądze, uwalniają kilku zakładników (i wszystkie kobiety) swoją wolność i wysyłają ich do Aten , gdzie muszą poinformować swoje rządy o tym, co się właśnie wydarzyło.
Natychmiast ostrzeżony, król Jerzy I po raz pierwszy oznajmił ambasadom Wielkiej Brytanii i Włoch o swoim najgłębszym żalu. Ale podczas gdy cudzoziemcy zbierają pieniądze z okupu, grecka armia zabiera oddział bandytów na polowanie. Plik21 kwietniażołnierze konfrontują się z banitami w pobliżu Oropos, a ci ostatni zostają prawie wszyscy zabici lub wzięci do niewoli. Jednak na początku ataku bandyci zamordowali swoich zakładników.
Król i najwyżsi dostojnicy kraju uczestniczą w oficjalnym pogrzebie ofiar zorganizowanym w Atenach. Za granicą, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii , emocje są ogromne, a gazety są skierowane przeciwko królestwu Grecji i jego ludności . W samym kraju zamach był postrzegany jako hańba narodowa, a po nim nastąpiło zaostrzenie walki z rabunkiem. W północnych prowincjach, gdzie wyjęci spod prawa korzystają z bliskości granicy z Imperium Osmańskim, by się tam schronić, wzmacnia się żandarmerię i zwiększa się kredyty przyznawane na ochronę granic.
Od 1864 do 1874 roku dwadzieścia jeden rządów następowało po sobie, a najdłuższy trwał zaledwie półtora roku. Charílaos Trikoúpis potępia tę niestabilność ministerialną w anonimowym artykule zatytułowanym „ Τί φτάει; „(„ Czyja to wina? ”) Opublikowano w gazecie Kairoi wLipiec 1874. Obwinia King George I st i jego doradcy do trwającego kryzysu politycznego w kraju. Oskarża suwerena, że zachowuje się jak absolutny monarcha , narzucając swojemu ludowi rząd mniejszościowy . Według niego, gdyby suweren nalegał, aby premierami byli tylko politycy należący do większości elekcyjnej à la Voulí , to posłowie byliby zobowiązani do bardziej harmonijnej współpracy i tworzenia rządów koalicyjnych. Dla Trikoúpis takie podejście położyłoby kres niestabilności politycznej, a także zmniejszyłoby liczbę małych partii, które roi się w kraju.
Wkrótce potem Trikoúpis przyznaje się do bycia autorem tego artykułu w celu ochrony osoby zatrzymanej przez policję za jego napisanie. On z kolei został zatrzymany, ale następnie został uniewinniony z zarzutów „podważenia porządku konstytucyjnego” i zwolniony. W następnym roku król prosi Trikoúpisa o utworzenie nowego rządu (bez większości parlamentarnej), a następnie wygłasza przemówienie z tronu, w którym oświadcza, że odtąd przywódca większości parlamentarnej zostanie mianowany premierem .
Powstanie PanslavismPolityka wewnętrzna w Grecji nie jest jednak jedynym zmartwieniem Georgesa I er . Zimą 1875-1876 Bośnia i Hercegowina stanęła przeciwko jarzmie osmańskiemu . Następnie wKwiecień 1876, Bułgarska ludność zbuntowała kolei i Turcy odpowiedzieli na krajowym powstania masakry (w szczególności , że od Batak ), zorganizowana przez najemników Bachi-bouzouks . W Europie reakcja osmańska wywołała skandal, a Rosja , która uważała się za tradycyjnego obrońcę Słowian , próbowała podburzyć panslawizm do zepchnięcia wszystkich Słowian na południu , w tym Serbii i Czarnogóry , do pójścia na wojnę przeciwko ich krajowi.
Ze swojej strony Grecja jest bardziej pojednawcza z Imperium Osmańskim. Przekonana, że narodowe przebudzenie narodów bałkańskich i wzrost panslawizmu stanowią zagrożenie dla panshellenizmu i Wielkiej Idei , dyplomacja grecka dąży do zachowania pokoju i zapobieżenia nowym powstaniom w chrześcijańskich prowincjach Turcji. W zamian Ateny mają nadzieję uzyskać od Sublime Porte terytorialne rekompensaty w Epirze , Tesalii i na Krecie lub przynajmniej przewagi na jej granicach. Grecja pragnie skorzystać z połączenia swojej sieci kolejowej do serbskiej kolei . Przede wszystkim Ateny starają się zapobiec projektowi Konstantynopola, który zakłada zainstalowanie czerkieskich kolonistów w Epirze i Tesalii. Ale kiedy porządek został mniej więcej przywrócony na jego terytorium i po udawaniu, że akceptuje greckie żądania, Imperium Osmańskie wycofało się. Czując się zdradzonym przez sąsiada, królestwo helleńskie powraca do tradycyjnej polityki nieufności wobec Porty.
Plik 24 kwietnia 1877, Petersburg wypowiada wojnę Turcji, aby wesprzeć Bułgarów . Serbia, Czarnogóra i Rumunia dołączają do armii wielkiego księcia Mikołaja Nikołajewicza . W obliczu tych wydarzeń Grecja jest podzielona co do polityki, którą należy naśladować. King George I st i jego rząd faktycznie strach, o którym mowa Rosji Konstantynopola i tych Serbów i Bułgarów w Macedonii . Są jednak świadomi, że Imperium Osmańskie przeżywa wielkie trudności i że przystąpienie do wojny w Atenach może spowodować znaczny wzrost terytorialny królestwa helleńskiego. Grecja stara się więc zawrzeć sojusz z Rosją, ale ta jest niechętna. Przekonany, że odniósł zwycięstwo, Sankt Petersburg chce przeszkodzić Grekom w sprzeciwieniu się jego projektowi Wielkiej Bułgarii . Ateny zwracają się zatem do Wielkiej Brytanii , która tradycyjnie wspiera Porte, w celu uzyskania rekompensaty terytorialnej w zamian za jej neutralność . Jednak Londyn złożył tylko niejasne obietnice rządowi Jerzego, a Grecja zdecydowała się promować powstanie ludności helleńskiej Imperium Osmańskiego, aby móc wpływać na ewentualne negocjacje pokojowe między walczącymi mocarstwami. Po raz kolejny na Krecie powstają i bunty występują również w Tesalii i Epirze .
Plik 2 lutego 1878The armia Grecka przekroczył granicę Osmańskiego pod pretekstem ochrony Greków na Bałkanach od exactions tureckich. Lecz odkąd31 styczniaRosja i Imperium Osmańskie rozpoczęły tajne negocjacje pokojowe, a Ateny szybko znalazły się w izolacji od wroga. Główne mocarstwa europejskie również naciskają na Grecję, aby wycofała się z konfliktu, a wojska greckie muszą wycofać się z7 lutego. Dla Georges I er , który cieszy się dużą popularnością wśród swoich poddanych od początku uruchomienia, uderzenie jest trudne.
Plik 3 marca 1878Rosja i Imperium Osmańskie podpisują traktat San Stefano , który daje początek ogromnej autonomicznej Bułgarii obejmującej większość Macedonii i dużą część Tracji . Rumunia, Serbia i Czarnogóra zostają powiększone i uzyskują pełną niepodległość, podczas gdy rząd innych chrześcijańskich prowincji Imperium Osmańskiego jest reformowany pod egidą Rosji. W rzeczywistości tylko niewielka część Tesalii i Epiru ma zostać przekazana Grecji, która traci wszelkie wpływy na Bałkanach.
Aneksja TesaliiJednak Królestwo Grecji nie jest jedynym narodem niezadowolonym z zawarcia traktatu z San Stefano . Wielka Brytania , która obawia się, że imperium rosyjskie blokuje go jeden dzień drogi do Indii , jest również zaniepokojony postępem Slavism w Bałkanach . Dlatego Londyn stara się ograniczyć zdobycze Rosji, atakując rodzącą się Wielką Bułgarię .
Gdy wojna wydawała się wkrótce wznowić, a Imperium Osmańskie nadal było wstrząsane buntem ludności helleńskiej, w Berlinie wielkie mocarstwa zwołały międzynarodowy kongres w miesiącuCzerwiec 1878. Pod egidą kanclerza Otto von Bismarcka europejscy dyplomaci dyskutują o losach imperium tureckiego, a Rosja szybko znajduje się w izolacji. Wraz z podpisaniem traktatu berlińskiego Bułgaria została faktycznie podzielona na dwie prowincje ( północna Bułgaria i wschodnia Rumelia ), a tylko pierwsza uzyskała rzeczywistą autonomię. Przede wszystkim terytoria bułgarskie są odcięte od Macedonii i Tracji , co stanowi wielką ulgę dla Grecji. Rumunia The Serbia i Czarnogóra mają ich niezależność ponownie rozpoznane, ale ich zyski terytorialne są nieco zmniejszona. Bośnia i Hercegowina została zajęta przez Austro-Węgier i Cypru w Wielkiej Brytanii. Wreszcie reformy muszą być organizowane pod nadzorem wielkich mocarstw (a już nie tylko Rosji) w innych bałkańskich prowincjach Imperium Osmańskiego. Grecja, która poprosiła podczas kongresu o przekazanie jej Krety , Epiru i Tesalii , częściowo uzyskuje satysfakcję. Traktat berliński rzeczywiście zachęca Konstantynopol i Ateny do uzgodnienia nowej linii granicznej i stanowi, że mocarstwa mogłyby skorzystać z mediacji, jeśli oba kraje nie osiągną porozumienia. Kreta nie ma jednak wpływu traktatu i dlatego Enosis nie może zostać osiągnięty.
Po kongresie Sublime Porte starała się jednak opóźnić wdrożenie planowanych reform, aw 1880 r. Nowe granice Bałkanów nadal nie zostały wytyczone. W czerwcu Brytyjczycy i Francuzi złożyli propozycję bardzo korzystną dla Grecji, w tym Olimpu i miasta Janina na terytoriach, które mają do niej powrócić. Turcy sprzeciwiają się temu projektowi, a Charílaos Trikoúpis popełnia błąd, grożąc Imperium Osmańskiemu mobilizacją jego armii. Zastąpienie Charlesa de Freycineta przez Julesa Ferry'ego jako przewodniczącego Rady we Francji powoduje spór między wielkimi mocarstwami i pozwala Osmanom dostarczyć Grekom tylko Tesalię i część Epiru położoną wokół Arty . Po obaleniu rządu Trikoúpis nowy grecki premier Aléxandros Koumoundoúros niechętnie akceptuje nowe granice terytorialne.
Sytuacja na Bałkanach jest nadal napięta. Po kilku latach względnego spokoju w Philippopoli , stolicy wschodniej Rumelii , wybuchła rewolucja17 września 1885. Następnie ludność wypędza osmańskiego Valiego Gavrila Paszy i proklamuje zjednoczenie prowincji z Bułgarią , apelując do jej księcia Aleksandra z Battenberg . Podobnie jak w 1878 roku, to nowe zwycięstwo Bułgarów budzi niepokój Królestwa Grecji . Jednak to było Serbia że większość zareagowała gwałtownie na wydarzenie poprzez wypowiedzenie wojny na swojego sąsiada na 14 listopada. Ale konflikt jest krótki i wojska króla Milan I st Serbii zostali pokonani w bitwie pod Slivnitsa . Traktat Bukareszt z3 marca 1886 w związku z tym uznaje zjednoczenie prowincji bułgarskich, które jednak pozostają pod zwierzchnictwem Turcji.
W Grecji Theódoros Deligiánnis , lider Partii Nacjonalistycznej , stara się wykorzystać sytuację na Bałkanach do rozpalenia turecko-fobicznych nastrojów ludności i odwrócenia osiągnięć traktatu berlińskiego . Mianowany na premiera po wyborach parlamentarnych w kwietniu 1885 r. Oświadczył, że jeśli naród bułgarski może sprzeciwić się decyzjom wielkich mocarstw, to Grecy powinni zrobić to samo, aby osiągnąć jedność narodową.
Premier mobilizuje więc armię helleńską do ataku na Imperium Osmańskie . Jednak Wielka Brytania i Francja organizują morską blokadę kraju, aby nie dopuścić do ataku na sąsiada. Dla Grecji zagraniczna interwencja jest tym bardziej upokarzająca, że po stronie Królewskiej Marynarki Wojennej admirałem odpowiedzialnym za blokadę jest nikt inny jak książę Alfred z Wielkiej Brytanii , to znaczy człowiek, którego Grecy pierwsi mieli. wybrany na króla w 1863 r. Pod naciskiem obcych sił Deligiánnis został zmuszony do zdemobilizowania armii, a premierem ponownie został Charílaos Trikoúpis . W latach 1882–1897 obaj mężczyźni na przemian stali na czele rządu.
Królewski Jubileusz 1888 rokuPlik 30 października 1888Georges I er obchodzi swoje 25 th rocznicy panowania i królestwo Hellenic organizuje ważnych uroczystości dla Jubileuszu . Grecy ze wszystkich prowincji i całej diaspory przyjeżdżają do Aten, aby tam powitać monarchę. Przez cały tydzień stolicę zdobią flagi, kwiaty i łuki triumfalne, a bale , procesje , przedstawienia teatralne, parady i przeglądy wojskowe następują po sobie. Na ruinach świątyni Zeusa i na Akropolu organizowany jest nawet pokaz sztucznych ogni . Przedstawiciele z całej Europy i Bliskiego Wschodu również przybywają, aby złożyć hołd władcy w jego stolicy. Tronu Danii The Prince of Wales The Duke i Duchess of Edinburgh i Grand Dukes Paul i Serge Rosji w ten sposób uczestniczyć w jubileuszowych uroczystościach. Wreszcie, Kościół prawosławny , którego król nigdy nie zintegrował, nie może zostać prześcignięty, a uroczystość rozpocznie się Te Deum, któremu przewodniczy metropolita ateński, w otoczeniu wszystkich biskupów tego kraju i stu księży .
Wydarzenie to jest całkowitym sukcesem monarchii. W tym tygodniu obchodów niejednokrotnie król jest witany przez tłumy. Pomimo swego obcego pochodzenia i ograniczonych sukcesów swej polityki, suwerenowi rzeczywiście udało się zdobyć miłość i szacunek poddanych.
Wesela książęceRok po królewskim jubileuszu bierze ślub dwoje dzieci Georgesa i Olgi . Plik17 czerwca 1889Księżniczka Aleksandra poślubia w Sankt Petersburgu swojego kuzyna wielkiego księcia Rosji Pawła Aleksandrowicza , szóstego syna byłego cara Aleksandra II . Dla Olgi, która pozostała bardzo przywiązana do swojej ojczyzny, wydarzenie to było wielką radością, ale dla Georgesa, którego Alexandra była ulubioną córką, była to również rozłąka, która bardzo ją ciążyła.
Kilka miesięcy później 27 października, diadoch Konstantyn jednoczy się publicznie w Atenach z księżną Pruską Zofią , córką byłego cesarza Fryderyka III Niemiec . Małżeństwo następcy tronu jest obchodzone z przepychem i daje początek ważnemu pokazowi sztucznych ogni na Akropolu i Polach Marsowych . Na placu Sýntagma wznoszone są platformy , aby publiczność mogła lepiej podziwiać procesję między Pałacem Królewskim a katedrą w Atenach . Uroczystości gromadzą w Atenach przedstawicieli wszystkich europejskich rodów suwerennych, a gośćmi honorowymi są Wilhelm II z Niemiec , jego matka, cesarzowa wdowa Wiktoria , Christian IX z Danii , przyszły Edward VII z Wielkiej Brytanii i Mikołaj II z Rosji . W stolicy Grecji jest tak wielu gospodarzy, że król Jerzy I najpierw musi poprosić niektórych przedstawicieli wyższych sfer, aby pożyczyli mu swoje pałace, aby pomieścić wszystkich. Dla króla Jerzego, który nie lubi wielkich uroczystości publicznych, wydarzenie to jest przede wszystkim źródłem komplikacji. Ale dla Greków małżeństwo następcy tronu jest tym bardziej okazją do świętowania, ponieważ związek księcia imieniem Konstantyn z młodą dziewczyną imieniem Sophie jest uważany za znak zbliżającego się odzyskania Konstantynopola i Hagii. Sophia o Imperium Osmańskim .
Po ślubie Aleksandry i Constantin, trwa kilka lat dla innych dzieci Georges I er convolent węzeł. W 1900 roku księżniczka Marie poślubiła wielkiego księcia Jerzego Michajłowicza . Następnie, w 1902 roku, nadeszła kolej księcia Mikołaja, by zjednoczyć się z Romanowem, wielką księżną Hélène Vladimirovną . W 1903 roku książę André poślubił anglo-niemiecką księżniczkę Alice de Battenberg , aw 1907 roku książę Georges poślubił młodą Francuzkę Marie Bonaparte . Wśród dzieci monarchy tylko książę Christophe poślubił plebejkę, Nancy Stewart , ale ich małżeństwo miało miejsce kilka lat po śmierci króla, w 1920 roku.
Śmierć księżniczki AleksandryW Wrzesień 1891Grecka księżniczka Aleksandra, która w wieku 21 lat urodziła córeczkę rok wcześniej, jest w siódmym miesiącu ciąży. Plik16 września, wraz z mężem odwiedza książęcą posiadłość Ilynskoe . Idąc brzegiem Moskwy upadła skacząc na przycumowaną do brzegu łódź. Incydent początkowo wydawał się łagodny, ale następnego wieczoru młoda kobieta odczuwała silny ból i upadła podczas balu. Rozpoczyna się poród, a Aleksandra rodzi przedwczesnego syna, wielkiego księcia Dymitra Pawłowicza Rosji . Jednak księżniczka zapada w śpiączkę i sześć dni później zostaje zabita24 września 1891.
Kiedy Aleksandra traci przytomność, Georges I er i reszta greckiej rodziny królewskiej są w Fredensborg w Danii. Poinformowani telegramem o tragedii rodzice księżniczki przemierzają Europę Wschodnią, aby dotrzeć do Ilynskoe. Przybywają do łóżka swojej córki na krótko przed jej śmiercią. Po oficjalnym pogrzebie w Petersburgu rodzina królewska wróciła do Grecji, ale utrata ulubionej córki pozostawiła króla w wielkim smutku. Powrót do normalnego rytmu życia zajmuje mu kilka miesięcy.
Polityka wielkościW ciągu ostatnich dziesięcioleci XIX e wieku, Grecja zajmuje coraz większą wagę do europejskiej szachownicy i kraj stara się wpłynąć na bardziej ewolucji na Bałkanach . Jednak Wielka Idea nie jest jedyną troską Aten, a ważne reformy gospodarcze są również przeprowadzane pod przewodnictwem premiera Charílaosa Trikoúpisa . Po jedenastu latach pracy Georges I er i zainaugurował w 1893 roku Kanał Koryncki , przebity przez grecką kompanię kierowaną przez Andreasa Sygrosa . Ten techniczny wyczyn znacznie skrócił czas podróży drogą morską z Adriatyku do Pireusu, a Grecy są z niego bardzo dumni.
Rok później w Czerwiec 1894The Kongres Olimpijski prowadzone przez barona Pierre de Coubertina jednomyślnie głosami przywrócić igrzysk olimpijskich . Miasto Ateny zostało wówczas wybrane jako gospodarz pierwszego międzynarodowego konkursu, który odbędzie się w 1896 r. W królestwie helleńskim wybór Grecji na gospodarza imprezy wzbudził entuzjazm. Jednak koszt projektu sprawia, że rząd Charílaos Trikoúpis jest niechętny i do skutecznego zorganizowania igrzysk potrzeba interwencji patrona Georgesa Averoffa .
Plik 6 kwietnia 1896, ceremonii otwarcia igrzysk przewodniczy król Jerzy na odrestaurowanym na tę okazję stadionie Panathinaic . W następnych dniach synowie króla organizowali wiele imprez, a książę Jerzy był nawet przewodniczącym arbitrów. Igrzyska są dla ludności wielkim momentem dumy narodowej, a kiedy pasterz Spyrídon Loúis wygrywa maraton , diadoch Constantine skacze z trybun i biegnie obok niego przez ostatnie kilka metrów, podczas gdy monarcha wstaje, by oklaskiwać.
Wreszcie Grecja czyni wielkie wysiłki, aby na nowo odkryć swoją starożytną przeszłość . W latach 1885–1890 na terenie Akropolu w Atenach wykopaliska prowadzili archeolodzy helleńscy (np. Panayiótis Kavvadías ) i niemieccy (np. Wilhelm Dörpfeld czy Georg Kawerau ).
Fiasko wojny trzydziestodniowejBig Idea nadal zajmują politykę Grecji i jej króla całym 1890 roku.Luty 1895Po kilku masakr z Ormian w Anatolii , przedstawiciele Krety prowincji zapytać europejskich uprawnień do umieszczenia na Krecie pod ich ochroną. Osmańskie następnie próbuje uspokoić wyspiarzy poprzez powołanie chrześcijańskie gubernatora , ale mieszkańcy buntować . Przez dwa lata przemoc między społecznościami wstrząsnęła wyspą i16 lutego 1897, Kreteńczycy proklamują unię swojej prowincji z Grecją .
Podczas gdy Ateny wcześniej grały na ustępstwa, premier Theódoros Deligiánnis postanawia wesprzeć powstańców. Zmuszony falą nacjonalizmu, który ogarnia kraj, król wysyła swojego drugiego syna, księcia Jerzego , który jest oficerem marynarki greckiej , aby przejął wyspę. Na Kretę wysłano także ekspedycję liczącą 1400 żołnierzy pod dowództwem pułkownika Timoléona Vassosa , adiutanta władcy, w celu wykonania przyłączenia terytorium do Grecji. Jednak wielkie mocarstwa sprzeciwiają się greckiej ekspansji terytorialnej i ogłaszają, że25 lutego 1897, że Kreta powinna znaleźć się pod autonomiczną administracją. Londyn, Paryż i Sankt Petersburg również nakazały wycofanie się armii tureckiej i greckiej.
Jeśli Imperium Osmańskie się zgodzi, Grecja zwleka, żądając przeprowadzenia referendum na wyspie. Blokada morska jest następnie nakładane na kraj o wielkich mocarstw. Nie przeszkadza to Królestwu Grecji ogłosić powszechnej mobilizacji kilka dni później. Wreszcie helleńskie bandy zbrojne przekroczyły granicę Macedonii w nocy z 16 na17 kwietnia. Następnie osmański sułtan Abdülhamid II wypowiedział wojnę swojej byłej prowincji . Informacja ta została ciepło przyjęta w Grecji i parady na rzecz George I st miejscu spontanicznie na ulicach Aten. Tysiące ochotników dociera na północ, by dołączyć do sił pod dowództwem diadocha Konstantyna .
Jednak armia osmańska jest znacznie lepiej przygotowana niż armia grecka. Greccy żołnierze są szybko zmuszeni do odwrotu i pod koniec miesiącaKwiecień 1897wojna jest przegrana. Wtedy staje się znany pod upokarzającą nazwą „ wojny trzydziestodniowej ”. Dzięki interwencji księcia Walii i cara Rosji Mikołaja II konsekwencje klęski dla Grecji są znacznie złagodzone, ale kraj nadal jest zmuszony do rezygnacji z Krety, do poczynienia niewielkich ustępstw terytorialnych na rzecz Imperium Osmańskiego i do zapłacić mu odszkodowanie w wysokości 4 mln w tureckiej liry .
Radość, z jaką poddani Jerzego I po raz pierwszy gościli początek wojny, po klęsce zamienia się w urazę do niego i rodziny królewskiej. Opozycja jest też tak silna, że monarcha przez chwilę zastanawia się nad abdykacją. 14 lutego 1898 r. (26 lutegow kalendarzu gregoriańskim ) jest obiektem zamachu podczas jazdy odkrytym powozem z córką, księżną Marią . Ale George I zachowywał się tak dzielnie podczas ataku, że Grecy natychmiast oddali mu część szacunku. Jednak dla tych, u których nastroje antymonarchiczne pozostają silne, rozwija się teoria spiskowa. Atak byłby manipulacją pałacem w celu odzyskania sympatii opinii publicznej.
Pomimo klęski Grecji z Imperium Osmańskim, na Krecie nadal panowały niezadowolenie, a brytyjski wicekonsul został tam zamordowany. Wielkie mocarstwa proponują następnie uczynić księcia Jerzego gubernatorem wyspy pod zwierzchnictwem sułtana, co de facto umieszcza Kretę pod grecką dominacją, jednak ze statutem autonomii .
Po katastrofie wojny trzydziestodniowej społeczeństwo greckie przeżyło poważny kryzys moralny, który doprowadził do przesłuchania elit i do rozwoju przemocy politycznej, zakończonych zamachem na premiera Theódorosa Deligiánnisa ,31 maja 1905. Starając się wyjaśnić przyczyny niepowodzenia Wielkiej Idei , Grecy skupiają się na kwestii językowej , która dzieli kraj. Od czasu uzyskania niepodległości królestwo helleńskie rzeczywiście żyło w sytuacji diglossii : język urzędowy (lub katharévousa ) jest archaiczną wersją współczesnej greki, a język ludowy (lub dhimotiki ) nie jest używany w życiu publicznym. Jeśli Katharevousa jest niezrozumiała dla większości populacji, ma tę zaletę, że nie używa słów obcego pochodzenia i dlatego jest uważana za czystszy język niż Dhimotiki, który włączył wiele terminów do swojego słownictwa. Pochodzenia tureckiego lub włoskiego .
Według jego przeciwników, język ludowy jest odpowiedzialny za osłabienie pan-hellenizmu w czasie, gdy na Bałkanach upowszechniają się słowiańskie nacjonalizmy . Ale dla swoich zwolenników dhimotiki jest wręcz przeciwnie obietnicą odnowy dla narodu greckiego, podczas gdy katharévousa jest symbolem archaizmu i niezdolności do ewolucji. Pęcznieje kontrowersje na przełomie XIX -go i XX -go wieku i zwolennicy Katharewusa wypowiedzieć zwolenników dhimotiki nazywając je „ μαλλιαροί ” ( „Kret”), „ αγελαίοι ” ( „wulgarny”) lub „ χυδαϊσταί ” ( „plebs”). Jednocześnie zwolennicy popularnego języka nazywają swoich wrogów przydomkami „ γλωσσαμύντορες ” ( „ puryści ”), „ σκοταδιστές ” („obskurantyści”), „ συντηρητικοί ” („konserwatyści”), a nawet „ ρχαιquesόπλλ ”.
Już skompromitowana klęską 1897 r. Rodzina królewska została bezpośrednio dotknięta kwestią językową w 1901 r. W listopadzie tego roku królowa Olga rzeczywiście była zaangażowana w sprawę dotyczącą tłumaczenia Ewangelii na współczesną grekę, która zakończyła się śmiercionośną zamieszki w Atenach . Wydarzenie, znane jako „ Evangelika ”, doprowadziło do upadku ministerstwa Theotókis , dymisji metropolity Prokopiusa II oraz dymisji szefów policji i żandarmerii . Pomaga również wzmocnić nieufność między władcą a jego ludem.
Kreta uwalnia sięŚmierć brytyjskiej królowej Wiktorii dnia22 stycznia 1901, Wykonany przez Georges I er drugi najdłużej panujący monarcha europejski (po austriackiej ul . Franciszka Józefa I ). Serdeczne stosunki króla ze szwagrem Edwardem VII trwały nadal, ale były niewystarczające, aby zapewnić Grekom ochronę Wielkiej Brytanii. W rzeczywistości Londyn nadal wspierał Imperium Osmańskie i sprzeciwiał się aneksji Krety przez Grecję .
Na wyspie szarża powierzona drugiemu synowi króla, księciu Jerzemu , nie jest więc łatwa. Ludność jest niezadowolona z pośredniego rozwiązania narzuconego jej przez cudzoziemców i nadal dochodzi do zamieszek. Jednocześnie wielkie mocarstwa zachowują się bardziej jak zdobywcy niż wyzwoliciele: każde z nich zajmuje część terytorium i okazuje się, że nie jest w stanie się dogadać. Książę czasami czuje, że nie ma poparcia greckiego rządu, zbyt oparzony przez wojnę, którą przegrał w 1897 roku, by naprawdę zaangażować się w sprawy Kreteńskie. W ten sposób powszechny entuzjazm kończy się rozczarowaniem, pogłębionym przez ucisk ateńskich doradców Georgesa na najlepszych stanowiskach i obciążeniach administracyjnych na wyspie.
Aby stawić czoła niestabilności panującej na Krecie , książę decyduje się rządzić bez polegania na Zgromadzeniu terytorium. W ten sposób ściągnął na siebie gniew Elefthériosa Venizelosa , ministra sprawiedliwości rządu wyspy. Wkrótce obaj wchodzą w otwarty konflikt, który dodatkowo destabilizuje wyspę. WMarzec 1905Venizelos zwołuje rewolucyjne zgromadzenie na Thérissos , na wzgórzach w pobliżu Chanii . W kwietniu na wyspie nasiliła się agitacja aneksjonistów. Nowo wybrane Zgromadzenie Narodowe Krety głosuje w sprawie spotkania z Grecją. Wszyscy urzędnicy, nawet żandarmi czy najbliżsi doradcy księcia, przestają pełnić swoje funkcje w imieniu Autonomicznej Krety i czekają na wznowienie służby w imieniu Króla Hellenów. Sam Georges jest gotowy do przyłączenia się do partii aneksjonistów, ale pozostaje związany swoim przywiązaniem do wielkich mocarstw. Agitacja Venizelist jest również skierowana przeciwko niemu i dlatego musi wypowiedzieć się przeciwko enosisowi, dla którego pracował, odkąd był wysokim komisarzem.
Georges ogłasza stan wojenny, ale obecność dwóch równoległych rządów prowadzi do pozorów wojny domowej i starć pochłania kilka ofiar w regionie Chania . KoniecLipiec 1905książę myśli o rezygnacji z pełnienia funkcji wysokiego komisarza, ale odradza mu to jego ojciec, z którym jest o tym otwarty, oraz grecki rząd Dimítrios Rállis . W następnym roku wybory do oficjalnego zgromadzenia pokazują głęboki podział ludności Krety: 38 127 osób popiera księcia, a 33 279 innych oddaje swoje głosy zwolennikom Venizelos. Wybuchł otwarty bunt, podczas którego żandarmeria wyspiarska pozostała lojalna wobec księcia Jerzego, starając się wykonywać swoją pracę tak obiektywnie, jak to tylko możliwe.
W 1906 r. Dyplomacja brytyjska zorganizowała negocjacje między oboma obozami. Mocarstwa próbują zmienić status Krety, proponując swego rodzaju postępową hellenizację, zachowując przy tym symbole suwerenności osmańskiej. Ten projekt jest prezentowany na23 lipca do księcia Jerzego, który woli zrezygnować z pełnienia funkcji Wysokiego Komisarza 12 września 1906. Z kolei Venizelists akceptują zachodni projekt. Zwolennikom enosis idzie dodatkowe ustępstwo: król Jerzy uzyskuje prawo do powołania następcy swojego syna na stanowisko wysokiego komisarza. Kreta zawiera wtedy rodzaj unii personalnej z Grecją. Były premier Grecji Aléxandros Zaïmis zostaje mianowany następcą księcia. Plik25 września, ten ostatni opuszcza wyspę na stałe.
Udar GoudiegoW odpowiedzi na rewolucję młodych Turków w 1908 roku, poparcie Venizelos stało się jeszcze liczniejsze. Plik8 października 1908Zgromadzenie Kreteńskie przegłosowuje rezolucję za zjednoczeniem wyspy z Grecją, pomimo zastrzeżeń greckiego rządu Geórgiosa Theotókisa i sprzeciwu wielkich mocarstw.
Nie będąc faktycznie zaanektowaną przez królestwo helleńskie, wyspa jest zatem de facto odłączona od Imperium Osmańskiego . Jednak na kontynencie małoduszność króla i rządu jest szokująca, zwłaszcza wśród wojska. Plik15 sierpnia 1909, grupa oficerów zjednoczona w Lidze Wojskowej (po grecku : Σνδεσμος / Stratiotikos Syndesmos ) organizuje zamach stanu przeciwko rządowi: jest to „ zamach stanu w Goudi ”. Chociaż członkowie Ligi, na czele której stoi Nikólaos Zorbás , ogłaszają się monarchistami, w szczególności proszą władcę o zwolnienie jego synów z armii. Oficjalnie chodzi o ochronę książąt przed zazdrością, jaką mogą wywołać ich przyjaźnie z niektórymi żołnierzami. Ale rzeczywistość jest zupełnie inna: oficerowie rzeczywiście nadal osądzają diadocha odpowiedzialnego za traumę wojny 1897 roku . Sytuacja jest tak napięta, że syn Georges I er jest zmuszony zrezygnować ze swoich stanowisk wojskowych, aby oszczędzić ojcu wstydu związanego z powrotem. Diadoch zostaje również zmuszony do opuszczenia Grecji z żoną i dziećmi. Rodzina następnie rozliczane przez kilka miesięcy w Kronberg , Niemcy .
W Grudzień 1909, Pułkownik Zorbas , szef Ligi Wojskowej, wywiera presję na króla o wyznaczenie go jako szefa rządu w miejsce premiera Kyriakoúlis Mavromichális . Jerzy I najpierw odmówił, ale rząd musi podjąć reformy, które idą w kierunku wojska. Personel został zreorganizowany, a osoby bliskie diadochowi , w tym Ioánnis Metaxás , zostały odsunięte na bok.
Przybycie Venizelosa do władzyPomimo tych reform niektórzy członkowie Ligi Wojskowej nadal sprzeciwiają się rządowi w celu przejęcia władzy. Następnie udali się na Kretę, aby spotkać się z szefem rządu wyspy Elefthériosem Venizelosem i zaoferować mu stanowisko premiera w Atenach . Rzeczywiście, kiedy książę grecki Jerzy był Wysokim Komisarzem ds. Autonomicznej Krety , w latach 1905–1909, Venizelos zaciekle sprzeciwiał się jego polityce, co dało mu antydynastyczną reputację. Zatem urzędnicy League zobaczyć go jako naturalnego i skutecznego partnera wobec króla Jerzego I st . Ale Venizelos nie chce pojawić się w Grecji jako „żołnierz” i przekonał żołnierzy, by nalegali na zorganizowanie nowych powszechnych konsultacji. Wybory parlamentarneSierpień 1910następnie listopad tego samego roku doprowadził do władzy Venizelosa i jego zwolenników. Dla rodziny królewskiej to trudny czas.
Jednak Venizelos nie dąży do osłabienia dynastii Glücksbourg . Aby pokazać, że nie jest posłuszny armii, premier w 1911 r. Wymienił diadocha na czele sztabu generalnego. Wkrótce, pod nadzorem Konstantyna i premiera, armia helleńska została zmodernizowana i wyposażona, przy wsparciu oficerów francuskich i angielskich. Marynarka zamawia również nowe okręty wojenne. Celem tej modernizacji jest przygotowanie kraju do nowej wojny z Imperium Osmańskim .
Plik 8 października 1912, Czarnogóra wojnę na Imperium Osmańskim . Niespełna dziesięć dni później Serbia , Bułgaria i Grecja z kolei przystąpiły do wojny: był to początek pierwszej wojny bałkańskiej .
Po stronie greckiej konflikt toczy się na dwóch frontach: na północnym wschodzie kraju w kierunku Tesalii i Macedonii oraz na północnym zachodzie w kierunku Epiru . Wojska helleńskie, składające się z 120 000 ludzi, są zatem podzielone na dwie armie, a ta kierująca się na północny wschód dowodzi diadoch Konstantyn . Zgodnie z rozkazami króla i Eleftheriosa Venizelosa , armia ta dąży do przedostania się do Salonik przed siłami bułgarskimi. Jest to cel głównie polityczny i symboliczny, co jest sprzeczne z odczuciami sztabu generalnego. Rzeczywiście, diadoch i jego ludzie woleliby maszerować na Bitolę , w obecnej republice Macedonii . Cel miałby wtedy mieć charakter przede wszystkim militarny: Bitola będąca główną twierdzą turecką w regionie, jej podbój pozwoliłby na całkowite pokonanie wojsk osmańskich i tym samym zemstę za klęskę 1897 roku . Zdobycie Bitoli dałoby również Grecji kontrolę nad prawie całą Macedonią.
Po greckim zwycięstwie pod Sarantáporo im22 październikaspory między sztabem a rządem pojawiają się w biały dzień. Aby skorzystać z pierwszego greckiego sukcesu, Constantin prosi Bitolę, a Georges I er musi wykorzystać całą swoją władzę, aby zaakceptować, że konflikt ma charakter polityczny, a nie militarny. Diadoch następnie zwraca całą swoją urazę do Eleftheriosa Venizelosa, którego oskarża o ingerowanie w sprawy armii. Niemniej jednak Constantine zgadza się, nawet jeśli pamięta o możliwości zwrócenia się przeciwko Bitoli po zajęciu Salonik.
Zdobycie SalonikPo dwudziestu dniach zwycięskiej walki wojska diadocha dotarły do bram Salonik i otoczyły miasto. Komendant miasta i III e armii tureckiej, Hasan Tahsin Pasza , ocenić swoją trudną sytuację. Prosi o otwarcie rozmów z greckim sztabem generalnym, a także z przedstawicielami Bułgarii, których armia szybko zbliża się do miasta. Jednak Grecy stwarzają Turkom korzystniejsze warunki, a dowódca poddaje się diadochowi. Wojska greckie, dowodzone przez Konstantyna i innych członków rodziny królewskiej, wkraczają do Salonik8 listopada, święto jego patrona, świętego Dymitra . Wydarzenie wywołało sceny ludowego jubilacji, a książęta otrzymali od tłumu owacje na stojąco. Poddanie się Husseina Tashin-Paszy, który symbolicznie podaje swój miecz Konstantynowi w Pałacu Gubernatorów, jest punktem kulminacyjnym tego dnia.
Jednak siły helleńskie wyprzedzają wojska bułgarskie dowodzone przez generała Gueorgui Todorova oraz książąt Borysa i Cyryla o kilka godzin . Niezadowolony z greckiego zwycięstwa Todorov mówi Konstantynowi, że skoro Bułgaria i Grecja są sojusznikami w konflikcie, ich armie muszą wspólnie zająć stolicę Macedonii. Diadoch odpowiedział następnie, że to Grecy uzyskali kapitulację Tesaloniki i że tylko do nich należy jej utrzymanie. Dlatego stosunki między obiema armiami są bardzo napięte. Jednak po wizycie króla Ferdynanda I st Bułgarii w mieście, Ateny i Sofia zgodziła się odłożyć kwestię posiadania Salonikach w czasie rozmów pokojowych, nawet jeśli to jest rzeczywiście greckie wojska, które je zajmują.
Po zdobyciu miasta Konstantyn zostaje jego gubernatorem. W mieście wita jej ojca, króla Jerzego I er , i premiera Eleftheriosa Venizelosa ,12 listopada 1912. Podczas tego wydarzenia rodzina królewska zostaje ponownie okrzyknięta, a na ulicach odbywają się pokazy radości. Następca tronu nie traci jednak z oczu swoich celów wojskowych. Pragnąc nadal zdobyć Bitolę, wysłał swoje wojska do Macedonii Środkowej, gdzie odniosły kolejne zwycięstwa.
Zabójstwo królaChcąc wykorzystać popularność Diadocha do wzmocnienia swojej dynastii, Georges I er postanawia abdykować na jego korzyść. Plik18 marca 1913król korzysta w ten sposób z obiadu z synami Nicolasem , Georgesem i André w Salonikach , aby potajemnie powiedzieć im, że pragnie odejść od władzy z okazji swojego jubileuszu , który ma mieć miejsce w październiku. Następnie monarcha wyjaśnia im, że nie ma już wystarczającej siły, by dalej rządzić, i że Konstantyn ma teraz idealny wiek i sylwetkę niezbędną do jego zastąpienia.
Po posiłku, Georges I er ręka, jak każdego popołudnia od przybył w Salonikach, chodzenie po ulicach miasta. Porusza się tam prawie bez żadnej ochrony, tak jak robił to w Atenach od początku swego panowania. Ale tego dnia w pobliżu Białej Wieży oczekuje go człowiek o imieniu Aléxandros Schinás , który zestrzeliwuje go z rewolweru . Władca szybko trafia do szpitala, ale umiera, zanim do niego dotrze. Książę Nicolas zostaje szybko powiadomiony o zdarzeniu i to on wysyła wiadomość o śmierci do reszty swojej rodziny.
PogrzebZdając sobie sprawę, że zabójstwo króla w mieście w dużej mierze zaludnionym przez Słowian może ożywić napięcia z Bułgarią , władze odrzucają jakiekolwiek polityczne motywy królobójstwa i stwierdzają, że Schinás jest alkoholowym brakiem równowagi. Aresztowany przez policję mężczyzna zostaje zatrzymany, ale umiera przed procesem, pokonując siebie z więzienia,6 maja 1913.
Po repatriacji łodzią do stolicy Grecji, szczątki króla, otoczone flagami greckimi i duńskimi, są umieszczane w katedrze w Atenach i wystawiane publicznie przez trzy dni. Ciało monarchy jest następnie pochowane w ogrodach Pałacu Królewskiego w Tatoi , Georges I er był szczególnie przywiązany.
Natychmiastowa kontrolaZakończenie pierwszej wojny bałkańskiej i podpisanie traktatu londyńskiego z dn30 maja 1913pozwolą królestwu Georges I er na znaczny rozwój: znaczna część Macedonii (wraz z Salonikami ) i Epiru oraz Kreta i większość wysp Morza Egejskiego jest rzeczywiście zaanektowana przez Grecję. Jednak pokój jest daleki od osiągnięcia i szykuje się druga wojna bałkańska , tym razem skierowana przeciwko królestwu Bułgarii .
Zwłaszcza następca Jerzego, król Konstantyn I er , daleki jest od posiadania takiej samej osobowości jak jego ojciec, a jego sprzeciw wobec premiera Eleftheriosa Venizelosa jest źródłem trudności politycznych. Ponieważ nowy władca nigdy nie był szkolony w sprawach państwowych przez Georgesa, wykazał się także wielką niezdarnością, której konsekwencje były katastrofalne w czasie I wojny światowej .
Wysepka, który pojawił się w 1865 roku w Caldera z Santorini , pomiędzy Nea Kameni i Palea Kameni , nazywa Georges na cześć władcy.
Georges I st pojawia się w kilku powieściach historycznych :
Na ekranie rolę Georgesa I er gra kilku aktorów:
Różne znaczki z wizerunkiem Jerzego I st zostały wydane przez pozycjach Krety i Grecji :
Różne monety z wizerunkiem Jerzego I st zostały nawiedzone przez Królestwem Grecji w latach 1869 i 1911. Ponadto, moneta z 30 srebrnych drachm przedstawiających władcę i jego czterech następców zostało przeprowadzone z okazji setnej rocznicy dynastii, w 1963 roku.
W 1915 r kolejność Georges I er ( nowoczesny grecki : Βασιλικόν Τάγμα Γεωργίου Α ' / Vasilikón tagma Yeoryíou ) jest tworzony przez króla Konstantyna I st w pamięci jego ojca do cywilów Honor i wojskowych, którzy pracowali dla ich kraju.
W 1936 roku Order Świętych Jerzego i Konstantyna ( nowoczesny grecki : Βασιλικό και οικογενειακό τάγμα Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου / Vasiliko keikogeniouíakó stworzony w nawiązaniu do Sovereign świętych Konstantory Aggregory i Yeíngogeniouíons ), urodzonego w odniesieniu do jego następcy Konstantory, Keikogeniouíakó, Yeíngót αντίνου / Vasilikó keikogeniouíakó Constantin I er , autorstwa króla Grecji Jerzego II .
Zbudowany w 1902 roku Kościół Najświętszego Zbawiciela w Nea Smyrni , na przedmieściach Aten , upamiętnia atak 14 lutego 1898 roku (26 lutegow kalendarzu gregoriańskim ), które przetrwały King George I st córkę księżniczkę Marię .
W 1937 roku pomnik Jerzego I po raz pierwszy wzniósł Avenue Lord Revelstoke w Aix-les-Bains . Rzeźbiarz Athanasius Apartis przypominający pobyt byłego władcy uzdrowiska składa się z popiersia umieszczonego na cokole, na którym napisane jest: „GEORGES I st / King of the Hellenes / 1845-1913; TEN POMNIK ZOSTAŁ PODAROWANY MIASTU AIX-LES-BAINS PRZEZ E. CONTOMICHALOS ” .
Dwa okręty greckiej marynarki wojennej zostały nazwane na cześć George'a I st :