Michel Simon

Michel Simon Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Michel Simon w Genewie w 1971 r. Kluczowe dane
Imię i nazwisko Franciszek Józef Szymon
Narodziny 9 kwietnia 1895 r
Genewa ( Szwajcaria )
Narodowość szwajcarski
Śmierć 30 maja 1975 r.(w wieku 80 lat)
Bry-sur-Marne ( Francja )
Zawód Aktor
Wybitne filmy Boudu uratowany z wód
Atalante
Zabawny dramat
Quai des brumes
Piękno diabła
Staruszek i dziecko

François Joseph Simon , znany jako Michel Simon , jest szwajcarskim aktorem , urodzonym9 kwietnia 1895 rw Genewie (Szwajcaria) i zmarł dnia30 maja 1975 r.w Bry-sur-Marne ( Val-de-Marne ).

Aktor kameleon donośnym głosem, Michel Simon jest jednym z czołowych gigantów kina i teatru w XX -tego  wieku . Wystąpił w 145 filmach , m.in. L'Atalante Jeana Vigo, Le Quai des brumes Marcela Carné, Boudu sauvé des eaux , La Chienne Jeana Renoira, Zabawny dramat Marcela Carné, La Beauté du diable René Claira, The Poison Sacha Guitry, Stary człowiek i dziecko Claude'a Berri oraz w 150 sztukach . Otrzymał liczne nagrody i hołdy od kilku osobistości w kinie, w szczególności od Charliego Chaplina, określając go jako „największego aktora na świecie”.

Biografia

Dzieciństwo

François Joseph Simon urodził się w Genewie w n o  27 Grand-Rue w 1895 roku , w tym samym roku jako kinematografii , co sprawia mu powiedzieć, że „nieszczęścia nie chodzą parami” . Jej rodzice Joseph i Véronique są rzeźnikami wieprzowiny. Mieli zarówno bogatą i protestancką klientelę Grand-Rue, jak i katolicką z włoskiej dzielnicy Genewy.

Mówi: „Żyłem dość dziwne dzieciństwo w High Street, gdzie Jean-Jacques Rousseau urodził, on n o  40, a ja 27. Stało się dla mnie kameralny. Spędziłem dzieciństwo tam, gdzie stawiał swoje pierwsze kroki. Uciekł z Genewy w wieku 16 lat, a ja w wieku 17 lat . Rousseau głęboko mnie nasycił” .

Osobowość Michela Simona wyłania się z dzieciństwa: ma niezwykle żywy umysł. Jest zakochany w indywidualnej wolności z rozpaczliwą miłością do całego życia i obdarzony niezwykle bystrym zmysłem obserwacji. Szybko odwrócił się od studiów, które okazały się katastrofalne w College of Geneva i został skazany na ostatnie miejsce w klasie. Jego nauczyciel, John Copponex, powiedział mu: „Szymonie, jesteś osłem, ale daleko zajdziesz . Twoja przyszłość jest na deskach” . Po ukończeniu szkoły pracował w rodzinnym sklepie mięsnym, a następnie w rzeźniach w mieście Genewa . Młody Michel marzy o zostaniu lotnikiem i ma wielką pasję: literaturę. Ta adoracja prowadzi go do pożerania wszystkich dostępnych książek i stopniowo podsyca fascynację złożonością człowieka. W wieku 17 lat przeniósł się więc do Paryża .

Życie rodzinne

Michel Simon bierze ślub 22 lipca 1916 r, w wieku 21 lat, z Yvonne Nadège Ryter. Jednak nadal widywał prostytutki, a jego małżeństwo trwało tylko trzy lata. W 1917 mają syna Michel dit François Simon . Jest także świetnym aktorem teatralnym i filmowym. Jest dziadkiem dwóch córek, Martine i Mayi Simon .

Znamy go wiele powiązań, najdłużej dzieli się z Lucienne Bogaert , jego partnerką w filmie Vautrin . Następnie, w wieku 68 lat, on dzieli swoje życie z Denise Dax, którą poznał w teatrze w komedii przez Jacques'a Deval , Uroczy wieczór . Ma też wielki romans z Margarethe Krieger (ur. 1936), niemiecką malarką, która namalowała liczne portrety Michela Simona. Miał też romans z Josy Goillandeau. Kanadyjka Jeanne Carré towarzyszy mu w ostatnich latach życia. Jej ostatni podbój jest Karen Nielsen, który odgrywa niewielką rolę w swoim ostatnim filmie L'Ibis rouge przez Jean-Pierre Mocky w styczniu 1975 r.

Domy mieszkalne

Zamieszkuje na przemian w swoim starym domu w La Ciotat iw swojej posiadłości w Noisy-le-Grand ze wszystkimi towarzyszami, czterema małpami i papugą. W La Ciotat, w którym się zakochał, kupił wiejski dom, w którym założył kino. Kupiony przez miasto w 1991 roku, dzięki staraniom Towarzystwa Przyjaciół Michela Simona stał się muzeum-hołdem dla wielkiego aktora .

Mieszkał też przez długi czas w Noisy-le-Grand w Seine-Saint-Denis , był to jego sekretny ogród. Często chodził po miejscach publicznych ze swoją małpką o imieniu Zaza , którą ubierał. Zakupiona w 1934 r. pięciohektarowa posiadłość należąca do Alphonse Allais została zniszczona w 1980 r. przez deweloperów. Jego imię nosi miejska przestrzeń kulturalna, znajdująca się przy esplanadzie Nelson-Mandela.

Jej pasja do seksu

Michel Simon przez całe życie pasjonował się seksem. W latach 70. chętnie pojawia się również w ramionach naciągaczy, których przedstawia jako swoich „przyjaciół”. Ponadto jest zagorzałym fanem prostytutek i transwestytów i ma swoje wejścia do burdeli, takich jak Jeden-Dwa-Dwa czy Sfinks .

W swojej książce The Pornographic Album of Michel Simon , pisarz Alexandre Dupouy opowiada: „Michel Simon czuł się brzydki, tak brzydki, że z dziewczynami przynajmniej to mogło przejść. Był bardzo skrępowany i wtedy jeszcze trzeba brać pod uwagę kontekst: wolne i wyemancypowane kobiety zostały sprzedane” .

Znany amator pornografii , Michel Simon posiada kolekcję ponad 100 000 obiektów związanych z seksem. Jest to jedna z największych kolekcji na świecie w tej dziedzinie, jego syn François rozproszył ją podczas licznych wyprzedaży po jego śmierci.

Koniec życia

W pierwszym kwartale 1975 roku stan zdrowia Michela Simona gwałtownie się pogorszył. Nie karmi się już i w ciągu miesiąca traci dwadzieścia kilogramów. Planuje kręcić dla Bertranda Bliera w Les Valseuses . On umarł na30 maja 1975 r.od zatorowości płucnej w Saint-Camille szpitala w Bry-sur-Marne , w wieku 80 lat. Zgodnie z jego ostatnim życzeniem spoczywa wraz z rodzicami na cmentarzu Grand-Lancy w Genewie .

Profesjonalna kariera

Początki

Jego początki w świecie show-biznesu w Paryżu były skromne. Mieszkał w hotelu Renaissance, rue Saint-Martin, a następnie na Montmartre . Pracował w różnych dorywczych zawodach, udzielał lekcji boksu i po cichu sprzedawał przemycane zapalniczki, potem kolejno był bokserem, straganiarzem, tancerzem, klaunem i akrobatą w wielu tancerzach Riberta i Simona . Wreszcie jest fotografem teatralnym. Michel Simon słynie również z tego, że z upodobaniem pożera wszystkie książki, które trafiają do jego rąk, do pism Georges'a Courteline'a .

Zmobilizowany w Szwajcarii w piechocie podczas I wojny światowej , Michel Simon jest niesfornym szwajcarskim żołnierzem ; większość czasu spędza na przystankach iw cieniu lochów. Szybko podupadł na zdrowiu i musiał być hospitalizowany w sanatorium w Leysin na gruźlicę.

W Genewie w 1915 roku, podczas urlopu wojskowego, widział Georges Pitoëff zadebiutował jako aktor, w języku francuskim, w Théâtre de la Comédie de Genève w Hedda Gabler przez Henrika Ibsena . To klika i postanawia zostać aktorem w swojej kolejce, ale to tylkoPaździernik 1920że Pitoeff odkrywa swoje talenty aktorskie. Wynajął go w jego oddziale w gminnej hali Plainpalais w Genewie, który powierzył mu rolę w Williama Szekspira Miarka za miarkę urzędnik . Michel Simon wykonuje również swój pierwszy zawód jako fotograf jednocześnie z pewnym talentem.

Poświęcenie

W 1922 podążał za trupą Pitoeffa, która osiadła w Paryżu w teatrze komedii na Polach Elizejskich . Michel Simon opuścił Pitoëffów w następnym roku, aby zostać aktorem bulwarowym  ; gra wodewile przez Tristan Bernard , Yves Mirande i Marcel Achard . Ten ostatni przedstawia go Charlesowi Dullinowi , w towarzystwie którego Michel Simon gra sztukę Marcela Acharda Je ne vous pas aime pas avec Valentine Tessier . Wystąpił także w musicalach takich jak Le Bonheur, Mesdames i Les Joies du Capitole , napisanych przez Alberta Willemetza .

Następnie został zatrudniony przez Louisa Jouveta, który zastąpił Pitoeffa w Comédie des Champs-Élysées. To właśnie z Louisem Jouvetem Michel Simon wygrał w 1929 roku w sztuce Marcela Acharda Jean de la Lune . Jego talent zmienia drugorzędną rolę Cloclo, aby stała się główną atrakcją spektaklu. Niesforny i chcący zdjąć okładkę Michel Simon przyciąga wrogość Louisa Jouveta.

Kariera teatralna Michela Simona będzie kontynuowana, sukces za sukcesem, gra Williama Szekspira , George'a Bernarda Shawa , Luigiego Pirandello , Oscara Wilde'a , Maxime'a Gorkiego , Édouarda Bourdeta i Henri Bernsteina . Jeśli okaże się, że nie da się go zaklasyfikować (komiks, dramat, tragizm, wodewil  itp. ), zapewnia się głównie w komedii, grając w ponad 150 sztukach w latach 1920-1975.

Piosenkarz

Znamy aktora, ale trochę mniej wokalistę. Jego skalisty ton głosu nie był przeznaczony do śpiewania, a mimo to wykonał kilka piosenek, które pozostaną w pamięci.

W 1934 zaśpiewał z Arletty dwie pieśni w operetce Le Bonheur mesdames! Albert Willemetz i Henri Christiné  : Jest niesamowita, ta mała kobieta i Miłość w czerni i bieli . Spektakl jest ogromnym sukcesem.

W 1961 roku Mémère na tekst Bernarda Dimeya i muzykę Daniela Wrighta . Jacques Brel zwierza się: „To najpiękniejsza piosenka miłosna, jaką kiedykolwiek napisano i którą skomponował –  La Chanson des vieux amants  – po jej wysłuchaniu” .

W filmie okoliczność łagodzącą przez Jean Boyer , śpiewa on jako oczywiście do muzyki Georges van Parys z Arletty, Dorville i Andrex . Piosenka cieszy się dużą popularnością wśród publiczności. Została uhonorowana w 2002 roku przez Patricka Bruela w duecie z Renaud na płycie Entre deux .

W 1968 roku wystąpił w duecie z Serge Gainsbourg piosenkę L'Herbe Tendre podczas kręcenia filmu CE Sacre Grand-Pere przez Jacques'a Poitrenaud . Nagranie zostało zrealizowane bez akompaniamentu muzycznego podczas sceny, w której dwoje aktorów siedzi na trawie i popija kieliszki wina.

w listopad 1969Michel Simon występuje na scenie Olympia podczas trasy koncertowej z Marie Laforêt .

Kariera w kinie

Nieme kino

Jednak to kino przyniosło mu ogromną popularność. Michel Simon rozpoczął swoją pierwszą rolę na ekranie w 1924 roku, grając u boku Iwan Mozżuchin w późnym Mathias Pascal przez Marcela L'Herbier po Luigi Pirandello .

Swoją pierwszą poważną rolę w kinie pełni u szwajcarskiego reżysera Jeana Choux w La Vocation André Carela . Film został nakręcony w 1925 roku wokół Jeziora Genewskiego przy użyciu rzemieślniczych metod produkcji podobnych do tych, które francuska Nowa Fala twierdzi, że jest oryginalna.

W 1927 roku zagrał rolę sędziego w Męczeństwo Joanny d'Arc przez Carla Theodora Dreyera .

Do kina niemego wnosi przede wszystkim zdumiewającą sylwetkę i niezwykłą twarz, o wyjątkowej ruchliwości, zdolną do ekspresji, których z wielką starannością nie zamienia w tiki. Michel Simon z nieskończoną wirtuozerią gra kształty swojego ciała: od inteligentnej lub współczującej brzydoty, życzliwości lub naiwności, po groteskową lub niepokojącą brzydotę, komiczną lub głupią, złośliwą lub okrutną. Jednak jego prawdziwa kariera kinematograficzna zaczęła się od gadającego kina dopiero wtedy, gdy uświadomiono sobie, że wymowa i ton głosu aktora są równie oryginalne, jak jego budowa ciała i gra.

Współpraca z Jean Renoir

Michel Simon staje się wielką gwiazdą z Jeanem Renoirem , który już nakręcił Tire-au-flanc i On purge bebé ze sztuki Georgesa Feydeau  ; to trzeci dźwiękowy film fabularny Michela Simona.

W tym samym roku w La Chienne reżyser Jean Renoir gra na dwóch rejestrach: komedii z tendencjami obyczajowymi i wielkim dramacie społecznym; to mieszanka burleski i tragizmu, którą Renoir nazywa „gejowskim dramatem” . Film jest jednym z największych sukcesów przedwojennego kina francuskiego. Podczas kręcenia aktorzy wpadają w grę do tego stopnia, że ​​moralnie identyfikują się ze swoimi postaciami. Michel Simon zakochuje się w Janie Marèse, która flirtuje z Georgesem Flamantem . Scenariusz opowiada o tym, jak uczciwy kasjer Legrand (Michel Simon) jest prowadzony przez przypadek, by uratować Lulu (Janie Marèse), małego dźwigu zmasakrowanego przez Dédé (Georges Flamant]), swojego alfonsa.

Na początku 1932 roku Michel Simon postanowił wraz z Jeanem Renoirem założyć wytwórnię filmową, która dała początek jednemu z najpiękniejszych dzieł Renoira : Boudu sauvé des eaux , opartym na sztuce René Fauchois . Aktor-producent wystawił już oryginalną sztukę na scenie w Théâtre des Mathurins w 1925 roku i pokochał tę postać. Ciężka komercyjna porażka kładzie kres ich wielu wspólnym projektom. „Boudu” otwiera rodzaj alegoryczno-bufonowego prologu, z aktorami przebranymi za Priapa , Chloë i Bachusa, po czym przenosimy się do mniej lub bardziej realistycznej baśniowej krainy. Technicznie rzecz biorąc, film znacznie wyprzedza swoje czasy, można go postrzegać jako zapowiedź pewnych procesów Nowej Fali  : zdjęć w realnych sceneriach, niemal improwizowanych dialogów, nagrania dźwiękowego na żywo i kamery ukrytej w tłumie obywateli.

Lata proliksu

W 1934 roku młody reżyser Jean Vigo wyreżyserował L'Atalante . Tematem jest sentymentalna powieść romantyczna, czerpiąca wiele z dramatycznej komedii Marcela Acharda La Belle Marinière . Michel Simon gra ojca Julesa , zrzędliwego marynarza: to jedna z ról, które liczą się w życiu aktora. Jego wyjątkowa dykcja i tak szczególna twarz sprawiają, że jest aktorem-kameleonem zupełnie odrębnym w świecie kina. Mimo trudnego filmowania nie przestaje dodawać onirycznych i surrealistycznych elementów do relacji między płciami, ale także krytyki społecznej, opozycji miasto-wieś, dehumanizacji wielkich kompleksów przemysłowych. ten5 października tego samego roku, Jean Vigo zmarł na sepsę, tydzień po wycofaniu filmu z plakatu, ale w lipiec 1949, Atalanta triumfuje na festiwalu du Film maudit de Biarritz , założony przez Jeana Cocteau .

W tym samym roku (1934) nakręcił swój pierwszy film z Markiem Allégretem le Lac aux dames , oparty na powieści Vicki Baum , z Jean-Pierre Aumont , Simone Simon i Odette Joyeux . Michel Simon odnajduje Marca Allégreta w 1936 roku w Na oczach Zachodu obok Pierre'a Fresnay'a , Pierre'a Renoira i Jean-Louisa Barrault'a , opartej na powieści Josepha Conrada . Wciela się w Lesparę, rewolucyjną przywódczynię w środkowoeuropejskim kraju.

Również w 1934 roku Le Bonheur przez Marcela L'Herbier , to melodramat adaptacją dramatu Henri Bernstein  ; film spotyka się z dużym sukcesem z Gaby Morlay , Charlesem Boyerem i Jean Marais . W roli drugorzędnej wyróżnia się Michel Simon w roli przekupnego impresario i kochającego młodych mężczyzn.

Funny Dramat przez Marcel Carné doświadczył naczepa niepowodzenie, kiedy został wydany w 1937 roku, ale film nie był naprawdę odkryto aż 1951 roku, kiedy została ona reaktywowana. Dialogi Jacquesa Préverta potwierdzają wysoką jakość filmu. Niektóre sceny stały się kultowe, jak sekwencja słynnej kolacji między Michelem Simonem i Louisem Jouvetem oraz słynne „Ja, powiedziałem dziwnie?” Jakie dziwne! ” . Otaczają je Françoise Rosay , Jean-Pierre Aumont i Jean-Louis Barrault . Film jest eksploatowany w Anglii pod tytułem Bizarre, bizarre .

W 1938 roku grał nauczyciela rysunku, fałszerza i alkoholik w Les disparus de Saint-Agil przez  Christian-Jaque z Erich von Stroheim , Armand Bernard i Robert Le Vigan . Film oparty na powieści Pierre'a Véry'ego . Trzech studentów z kolegium Saint-Agil w tajemniczych okolicznościach znika po zaskoczeniu nocnego gościa.

W 1938 roku Michel Simon zastrzelił jednego z największych klasyków kina francuskiego Le Quai des Brumes przez Marcel Carné ze scenariusza Jacques Prévert opartego na powieści Pierre Mac Orlan . U boku Michèle Morgan , Jean Gabin i Pierre Brasseur , gra Zabel, opiekunkę Nelly (Michèle Morgan). Pamiętamy wers Jeana Gabina „Masz piękne oczy, wiesz” i autoironii Michela Simona „Lepiej mieć brudną twarz, niż wcale jej nie mieć” .

Podczas wojny

W 1939 roku nakręcił kilka filmów ze świetnymi aktorami. W marcu reżyserzy Claude Autant-Lara i Maurice Lehmann połączą we Fric Frac trio Michela Simona, Fernandela i Arletty . Podczas strzelaniny Michel Simon (lubił improwizować) i Fernandel weszli do rywalizacji i nie dogadali się; obaj aktorzy nigdy więcej nie zagrali razem w filmie.

Również w 1939 roku Julien Duvivier w La Fin du jour wystawił w domu spokojnej starości trzech starych, pozbawionych środków do życia aktorów. Zadziwiająca kohabitacja między Michelem Simonem jako starym aktorem, Louisem Jouvetem jako starym „młodym premierem”, który wciąż wierzy w swoją moc uwodzenia, a Victorem Francenem , aktorem, którego publiczność nigdy nie rozpoznała.

W 1940 roku koncertował w pełnej okupacji , komedii szczęścia pod dyrekcją Marcela L'Herbiera z Louisem Jourdanem i Micheline Presle . Gra bankiera Jourdaina, którego jego rodzina internowała, ucieka z azylu i schroni się w pensjonacie. Film został wydany we Francji i Włoszech w 1942 roku.

Od 1939 do 1942 Michel Simon nakręcił kilka filmów w faszystowskich Włoszech . Nie daje mu to wiele satysfakcji, z wyjątkiem La Tosca z 1941 roku , opartej na sztuce Victoriena Sardou . Film rozpoczyna Jean Renoir, a kończy niemiecki reżyser Carl Koch , z asystentem Luchino Viscontiego .

W 1942 wyjechał na chwilę do Genewy, aby ponownie zobaczyć się z rodziną, po czym wrócił do Francji. W 1943 roku obraca się w filmie André Cayatte , Au Bonheur des Dames z Albertem Prejeanem i Blanchette Brunoy . Film uwodzi jakością rekonstrukcji powieści Emila Zoli , a przede wszystkim interpretacją, w której imponująco ilustruje Michel Simon.

W 1944 zagrał w teatrze Pigalle w sztuce znanego z pronazistowskich poglądów autora: Le Portier du paradis Eugène'a Gerbera. W czasie wyzwolenia został w ten sposób wezwany przed komisję oczyszczenia , oskarżony o kolaborację. Aktor, głęboko poruszony tym oskarżeniem, odpowiada, że ​​został zadenuncjowany jako Żyd na początku okupacji, a później jako komunista.

Pod koniec 1945 roku, Michel Simon znalazł swoją drogę z powrotem do studia do kręcenia przyjaciela przyjdzie Dziś wieczorem przez Raymonda Bernarda z Madeleine Sologne muzyki przez Arthura Honeggera . W czasie II wojny światowej grupa bojowników ruchu oporu schroniła się w zakładzie dla obłąkanych, wcielił się w postać Michela Lemareta.

W 1948 roku powrócił do Włoch, aby zinterpretować senatora Fabian Severusa w przeboju Fabiola z Alessandro Blasetti z Michèle Morgan i Henri Vidal będąc w starożytnym Rzymie w IV th  wieku z 80 zestawów i 50.000 statystów.

René Clair i Sacha Guitry

W 1950 roku René Clair zaproponował mu niezwykłą rolę w La Beauté du diable , który od revisiting z mitu o Fauście z Goethego popularnej baśni . U progu śmierci profesor uniwersytecki Faust jest pełen żalu, Mefistofeles (wcielenie Diabła) proponuje mu pakt: sprzedać swoją duszę w zamian za młodość i bogactwo, a także pokaże mu przyszłość. Aktorski numer Michela Simona - dwustronny - zadziwia z jednej strony starym profesorem Henri Faustem, az drugiej diabłem na ziemi Méphistophélèsem . To legendarna walka twarzą w twarz pomiędzy Michelem Simonem i Gérardem Philipe . René Clair napisał: „Jak może wyglądać Diabeł, jeśli nie w serialu, dla aktora, który go uosabia?” Czy jest niski, wysoki, gruby czy chudy, młody czy stary? Myśleliśmy, że to odbicie każdego z nas. A ponieważ to Faust go przywołuje, to sam Faust jest jego obrazem” . Michel Simon otrzymuje Grand Prix za męską interpretację tego filmu na festiwalu Punta del Este .

Bardzo ważne dla Michela Simona jest też spotkanie z dramatopisarzem i reżyserem Sachą Guitry, który powtarza, że ​​jest „jednym z największych francuskich autorów” . Kręcą razem trzy filmy: Trucizna , Życie uczciwego człowieka i Trzech są parą .

W 1951 roku w La Poison zagrał Paula Braconniera, który miał tylko jeden pomysł: znaleźć sposób na zamordowanie swojej żony Blandine ( Germaine Reuver ) bez ryzyka. W napisach końcowych Sacha Guitry dedykuje rękopis La Poison Michelowi Simonowi, dla którego napisał film. Zrobił to za pomocą dwóch kamer, informując swój zespół techniczny i aktorów, że będzie tylko jeden strzał na ujęcie. Film odniósł ogromny sukces finansowy, a zdjęcia trwały tylko jedenaście dni.

W następnym roku w "Życiu uczciwego człowieka" Sacha Guitry ponownie zaproponował mu zagranie podwójnej roli: braci bliźniaków Alberta i Alaina Ménard-Lacoste. Jeden jest bogaty i nieszczęśliwy, drugi żyje skromniej, ale jest lepszy o sobie. Kiedy umiera drugi, pierwszy postanawia udawać, że jest nim, nikt w rodzinie nie zauważa podstępu.

Hunebelle, Abel Gance i Frankenheimer

W 1952 roku Michel Simon zamienia w ośmiu filmach, w tym Monsieur Taxi przez André Hunebelle , gra Pierre Verger, szorstki taksówkarz, trochę anarous ale o złotym sercu. Trzy lata później reżyser powierzył mu rolę Maurice'a Martina, woźnego i listonosza w małym anarze Montmartre, w Niemożliwym Monsieur Pipelet z Gaby Morlay i Louisem de Funès.

W 1957 roku, z przyjaźni dla Sacha Guitry, który był bardzo chory, przyjął rolę w swoim ostatnim filmie Trzech, którzy tworzą parę z Pauline Carton , Sophie Desmarets , Philippe Nicaud i Darry Cowl .

W 1958 roku Ladislao Vajda wyreżyserował „ Stało się to w biały dzień” z Michelem Simonem, Gertem Fröbe i Heinzem Rühmannem . Jest to koprodukcja Szwajcarii, Niemiec Zachodnich i Hiszpanii. Autorem oryginalnego scenariusza jest dramaturg Friedrich Dürrenmatt . To właśnie ze swojego oryginalnego scenariusza Durrenmatt napisał „Obietnicę” („ Das Versprechen” ), która została opublikowana w tym samym roku, co premiera filmu. Akcja rozpoczyna się w kantonie Berno, a kończy w znanym z alpejskich krajobrazów kantonie Gryzonia .

Podczas kręcenia filmu Un some Monsieur Jo w 1958 roku przez René Joliveta Michel Simon ciężko zachorował po zatruciu brodą farbą, która zaatakowała nerwy szyjne. To poważnie osłabia jego zdolność zapamiętywania i odstrasza producentów. Po dwóch latach nieobecności powrócił do kina w 1960 roku z Pierrot czułość z François Villiers w roli wynajętego zabójcy z Claude Brasseur , Jean-Pierre Marielle i Dany Saval .

Michel Simon kręci dwa filmy ze znakomitym filmowcem Abelem Gance'em . W 1960 wielkoformatowy fresk Austerlitz , w środku imponującej obsady: Vittorio De Sica , Orson Welles , Claudia Cardinale , Jean Marais , Leslie Caron , Martine Carol i Pierre Mondy w roli Napoleona Bonaparte . W 1964 zagrał księcia Mauvières w Cyrano et d'Artagnan .

W 1964 nakręcił Pociąg amerykańskiego reżysera Johna Frankenheimera obok Burta Lancastera i Jeanne Moreau . Film jest inspirowany wykolejeniem się pociągu (znanego jako d'Aulnay) wsierpień 1944, którego przesyłka zawiera cenne dzieła sztuki.

Jego najnowsze filmy

Na 71, Michel Simon wykonany kolejny udany powrót do kin w 1966 roku z Le Vieil Homme et l'Enfant przez Claude Berri . Podczas II wojny światowej mały żydowski chłopiec ( Alain Cohen ) zostaje przyjęty przez dwie starsze osoby. W roli Pépé gra byłego włochatego człowieka z I wojny światowej , antyklerykalnego i antysemickiego gaduła, który nigdy nie przestaje oskarżać Żydów, czerwonych i masonów o to, że są przyczyną wszystkich nieszczęść Francji. Film zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie .

W 1968 roku ponownie reoffended w roli dziadka w filmie Ten święty dziadek przez Jacques'a Poitrenaud , adaptacji powieści je m'appelle Jerycha przez Katarzyna Paysan . To na marginesie kręcenia Serge Gainsbourg i Michel Simon śpiewają L'Herbe tendre .

W 1971 roku polski reżyser Walerian Borowczyk powierzone w Białej rolę starego pana, który prowadzi swój zamek w XIII th  wieku na odludziu. To wodewil, z Georgesem Wilsonem i Jacquesem Perrinem, którzy nigdy nie przestają grać na niewłaściwych utworach, a Borowczyk bawi się manipulując widzem. To Jean-Pierre Mocky zmusił go do nakręcenia roku swojej śmierci, w 1975 roku, w swoim ostatnim filmie The Red Ibis, inspirowanym powieścią Knock Three One Two amerykańskiego pisarza Fredrica Browna . Wciela się w przytłaczającą rolę kłótliwego starego kioskarza (Zizi) obok Michela Serraulta i Michela Galabru . Mocky mówi, że Michel Simon zgodził się zagrać w filmie, ponieważ kręcił w Canal Saint-Martin dokładnie w miejscu, w którym kręcił 40 lat wcześniej L'Atalante . To jego ostatni filmowy występ, umiera dnia30 maja 1975 r., czyli 9 dni po premierze kinowej The Red Ibis .

Nagrody

Michel Simon otrzymał w swojej karierze liczne nagrody i wyróżnienia:

W 1989 roku, w ramach festiwalu Les Acteurs à l'Écran, Alain Losi ustanowił Nagrodę Michel-Simon . Przyznawany jest młodej aktorce i młodemu aktorowi, który ujawnił się w filmie fabularnym roku.

Filmografia

Michel Simon zagrał w 145 filmach, zwierza się Jean-Pierre'owi Hauttecœurowi: „Kiedy ktoś przynosi mi rolę, ja się w nią pogrążam , staję się kimś innym. To seria doznań, których doświadczam, pogłębiając charakter i nagle wychodzę ze skóry. Mogę w naturalny sposób stać się zabójcą bez naruszania mojej intymnej natury. Muszę przyznać, że bardzo mi się to podoba. Ale miałem wyrzuty sumienia po filmie The Quay of Mists , myśląc, że ta postać zrobiła na ludziach takie wrażenie, że być może obudzi powołanie jako zabójca. Jest już taka obfitość morderstw” .

Kino

1920 Lata 30. XX wieku 1940 1950 1960 1960 lata 70.

Telewizja

Kariera w teatrze

Michel Simon gra w ponad 150 sztukach. Grał w bardzo szerokim repertuarze, zwłaszcza Szekspira , George'a Bernarda Shawa , Luigiego Pirandello , Oscara Wilde'a , Édouarda Bourdeta i Henri Bernsteina . W 1929 roku Jean de la Lune przez Marcel Achard reżyserii Louis Jouvet , jest jednym z jego największych sukcesów. Zrobił niezwykły powrót do teatru w 1965 roku z głównej roli John Emery Rockefeller (twardziel) w Wiatr w gałęziach Sassafras przez René de Obaldia .

1920

  • 1920  : Les Rates przez Henri-René Lenormand reżyserii Georgesa Pitoëff , miejskiej hali Plainpalais  : Montredon;
  • 1920: Miarka za miarą Williama Szekspira, reżyseria Georges Pitoëff: urzędnik;
  • 1920: W nizinach przez Maxime Gorki , skierowanej Georges Pitoëff komunalnych hali Plainpalais: Boubnov;
  • 1921  : Androclès et le Lion George'a Bernarda Shawa, reżyseria Georges Pitoeff, ratusz Plainpalais: César;
  • 1921: Ten, który otrzymuje klapsy od Leonida Andreïeva , reżyseria Georges Pitoëff, teatr Moncey  : Jackson;
  • 1922  : Les ratés Henri-René Lenormanda, reżyseria Georges Pitoeff, Comédie des Champs-Élysées  : Montredon;
  • 1922: Dans les bas-fonds Maxime'a Gorkiego, reżyseria Georges Pitoëff, Comédie des Champs-Élysées: Boubnov;
  • 1923  : mademoiselle Bourrat przez Claude Anet , skierowanej Georges Pitoëff, Comédie Champs Elizejskich: M.  Bourrat;
  • 1923: Monsieur Le Trouhadec zajętych przez rozpuście z Jules Romains reżyserii Louis Jouvet , Comédie des Champs-Élysées: inspektora policji;
  • 1923: Sześć postaci w poszukiwaniu autora – Luigi Pirandello], reżyseria Georges Pitoeff, Comédie des Champs-Élysées;
  • 1926  : Comme-ci (ou comme-ça) Luigiego Pirandello, reżyseria Georges Pitoeff, Théâtre Hébertot  : un ami undecis;
  • 1926: Et dzim la la ... Marcela Acharda, reżyseria Georges Pitoëff, Théâtre des Arts: le Duc;
  • 1926: Jean Le Maufranc Jules Romains, reżyseria Georges Pitoëff, teatr sztuki: aktor;
  • 1926: Au grand large według Sutton Vane , reżyseria Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: Thomson;
  • 1927  : Le Revizor przez Nicolas Gogola , skierowanej Louis Jouvet, Comédie des Champs Élysées: rektora;
  • 1927: Leopold umiłowany przez Jean sarment reżyserii Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: Monsieur Ponce;
  • 1928  : Le Coup du 2 grudnia przez Bernard Zimmer reżyserii Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: Boeuf;
  • 1928: Siegfried przez Jean Giraudoux , skierowanej Louis Jouvet, comédie Champs Elizejskich: Pietri;
  • 1928: Le Cercle przez William Somerset Maughama reżyserii Lucien Rozenberg , teatru Ambasadorów  : Lord Barclay;
  • 1929  : Suzanne przez Steve Passeur reżyserii Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: dowódca La Hupière;
  • 1929: Jean de la Lune Marcela Acharda, reżyseria Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: Clotaire;
  • 1929: Amphitryon 38 Jeana Giraudoux, reżyseria Louis Jouvet, Comédie des Champs-Élysées: trąbka.

Lata 30. XX wieku

1940


1950

1960 1960

  • 1960  : Théodore szuka zapałek i Boubouroche Georges'a Courteline'a, reżyseria Georges Chamarat, Théâtre des Célestins;
  • 1961  : Pijący przez Jacques Robert reżyserii Christiana-Gérard , ABC teatru  ;
  • 1964  : Charmante Soirée Jacquesa Devala, reżyseria autor, Théâtre des Variétés: Paul;
  • 1965  : Du vent dans les branch de sassafras René de Obaldia, reżyseria René Dupuy , Théâtre Gramont  ;
  • 1967  : Wiatr w gałęziach sasafrasu przez René de Obaldia, reżyseria René Dupuy, Théâtre des Célestins.

Hołdy

Hołd ze swojego rodzinnego miasta

Trzy lata przed śmiercią Michel Simon odwiedza w swoim rodzinnym mieście Genewie wspaniały hołd, który oddano mu od 20 września do 1 st październik 1972w Cinematographic Animation Center (sala Roxy) Claude Richardet i François Roulet. W jego obecności pokazano wybór około trzydziestu jego najsłynniejszych filmów. Bardzo wzruszony, że został uhonorowany przez rodaków z Genewy, komentował filmy. Powiedział, że cieszy się, że może obejrzeć niektóre filmy, których nie mógł zobaczyć, ponieważ w pewnym momencie kręcił kilka filmów tego samego dnia, a wieczorem grał w teatrze. W sumie Michel Simon zagrał w 145 filmach i 150 sztukach teatralnych .

Hołdy od jego rówieśników

Kilka osobistości filmowych oddało hołd Michelowi Simonowi swoimi cytatami:

  • Sacha Guitry , „Michel Simon jest największym aktorem na świecie”  ;
  • Charlie Chaplin , „Pokażę ci największego aktora na świecie” i pokazywał film La Bienne Jeana Renoira;
  • Jean Cocteau , „Michel Simon to żywa zagadka. Jego wielkość bierze się z faktu, że ani on, ani nikt inny nie może tego rozwiązać. Był jednocześnie Boudu i Clo-Clo, wzruszającym starcem Gérarda Bracha w La Maison i niepokojącym samotnikiem z Quai des brumes . W jakiej skórze czuł się najbardziej komfortowo? "  ;
  • Marcel Carné , „Oglądając zdjęcia Michela Simona miałem przed oczami obraz ludzkiego geniuszu, zwłaszcza w Drôle de dramame . Naprawdę oddał cały swój potencjał kinu i naprawdę żałuję tylko jednego: nakręciłem z nim tylko dwa filmy. Równie swobodnie czuł się w komiksie, jak w dramacie i mógł zrobić wielkiego tragika, tłumacza Szekspira”  ;
  • René Clair , „Był jedną z największych postaci francuskiego teatru i kina. Niepowtarzalna osobowość, której silny charakter pozwolił mu nadać się do wszystkich ról. Miał poczucie humoru. Pamiętam jej odkrycie w Miarce szytej na miarę . Wsadził głowę przez drzwi iw ten sposób wywołał śmiech z całego pokoju”  ;
  • Jacques Prévert , „To lord z innego miejsca, włóczęga z gwiazdami, nieskazitelny lord rue des Anglais, genialny idiota wodewilowy, straszny zabójca Thomasa de Quincey”  ;
  • Jean-Louis Barrault , „On przedstawia swoją postać z taką prawdą, że ryzykuje zniszczenie iluzji”  ;
  • Claude Berri , „Byłem przekonany, że Michel Simon pochowa nas wszystkich. Miał niesamowitą siłę. Podczas kręcenia filmu „ Stary człowiek i dziecko” w wieku 74 lat pływał w lodowatych wodach. Dla mnie ten film był wyjątkową przygodą. Być może najważniejszy w moim życiu. Nie mogę w to uwierzyć” .
  • Michel Galabru , „Michel Simon był geniuszem. Myślę, że był jednym z największych aktorów tego stulecia. Być może nawet największym. gest, ruch jego ciała, który nie wyrażał tego rodzaju integralnej prawdy. (…) Więcej niż genialny aktor, był potwornie ludzki”.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Film niepublikowany.
  2. Niedokończony film, z którego pozostały tylko pędy .
  3. Film, którego jest także współproducentem.
  4. Niedokończony film (tylko jedna scena).

Bibliografia

  1. Jacques Lorcey, „  Michel simon, święty zegarek  ” , na books-cinema.inf (dostęp 2 stycznia 2021 )
  2. Camille Renard, „  Michel Simon, wizjonerski ekolog  ” , na franceculture.fr ,7 stycznia 2021(dostęp 8 stycznia 2021 )
  3. Xavier Lafargue, „  Śmieszny Michel Simon umieszcza „kropki” pod „i  ” , na tdg.ch/geneve ,4 maja 2017 r.(dostęp 11 grudnia 2020 r. )
  4. Yvan Foucart, „  Michel Simon (1895/1975)  ” , na archive.wikiwix.com ,maj 2011(dostęp 28 grudnia 2020 r. )
  5. Jean-Pierre Hauttecœur, „  30 maja 1975 zniknął Michel Simon  ” , na la-croix.com (La Croix) ,1 st czerwiec 1975(dostęp 14 lipca 2021 )
  6. "  Michel Simon  " , na moncinemaamoi.blog ,7 grudnia 2016(dostęp 16 grudnia 2020 r. )
  7. Bernard Gasser, „  Michel Simon  ” , na hls-dhs-dss.ch , Słownik historyczny Szwajcarii ,23 czerwca 2011(dostęp 15 grudnia 2020 r. )
  8. Philippe Werth, „  Aktor zagrał główną rolę w sztuce Jacquesa Devala  ” , na lamontagne.fr , La Montagne ,1 st grudzień 2013(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  9. Jeanne Carré 1978 .
  10. Léna Lutaud, „  Nowe życie w willi Michela Simona  ” , na lefigaro.fr ,23 sie 2019(dostęp 15 grudnia 2020 r. )
  11. Monica Petit Tixier, „  Les Amis de Michel Simon  ” , na stronie amichelsimon.free.fr (dostęp 13 grudnia 2020 r. )
  12. Jacques Mandelbaum, „  Michel Simon, człowiek, który kochał małpy  ” , na lemonde.fre ,1 st lipca 2015(dostęp 15 grudnia 2020 r. )
  13. „  Michel Simon (1895-1975)  ” , na stronie noisylegrand-tourisme.fr (dostęp 11 grudnia 2020 r. )
  14. Agnès Giard, „  Michel Simon, żyjący z seksu i prostytutek  ” , na liberation.fr ,2 grudnia 2020 r.(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  15. Bernard Élie, „  Zbiór erotyczny Michela Simona  ” , na stronie lemonde.fr ,2 grudnia 1977(dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  16. André Klopmann 1996 .
  17. Daniel Bonin, „  Piosenki Michela Simona  ” , na musicali.over-blog.com ,16 kwietnia 2019(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  18. „  Mémère, śpiewane przez Michela Simona  ” , na wallonica.org ,7 maja 2017 r.(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  19. „  Nie robiłem nic oprócz piosenek  ” , na parolesdedimey.free.fr (dostęp 6 stycznia 2021 r. )
  20. Keystone Press, „  Michel Simon robi hit w programach rozrywkowych  ” , na alamyimages.fr (dostęp 13 grudnia 2020 r. )
  21. „  Powołania André Carela: nowy film-koncert na Kapitolu  ” , na cinematheque.ch ,13 września 2013 r.(dostęp 27 grudnia 2020 r. )
  22. Jean Renoir 1979 , s.  85.
  23. „  La chienne  ” , na cinematheque.fr (dostęp 10 grudnia 2020 r. )
  24. Florian Bezaud, „  La chienne  ” , na dvdclassik.com ,16 września 2014(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  25. Martine Cameroni, „  Michel Simon, l'onconformiste  ” , na rts.ch (dostęp 11 grudnia 2020 r. )
  26. Faustine Chevrin, „  10 przeklętych filmów wielkich filmowców  ” , na lesinrocks.com ,17 kwietnia 2020 r.(dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  27. Gérard Crespo, „  Le Quai des brumes – Marcel Carné  ” , na ait-alire.com , krytyk filmowy ,14 maja 2020 r.(dostęp 13 grudnia 2020 r. )
  28. „  Fric-Frac  ” , na alloine.fr (dostęp 15 grudnia 2020 r. )
  29. „  Do szczęścia pań  ” , na program.tv , Télé 2 tygodnie (dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  30. Jean Rollot, „  Michel Simon, tragarz raju  ” , na cineressources.net ,kwiecień 1944(dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  31. Gwenaelle Le Gras "  Michel Simon Sacha Guitry, w postaci podwójnej idealny  ", podwójnej gry. Teatr / Cinema , n O  331 grudnia 2006, s.  85-96 ( ISSN  1762-0597 , DOI  10.4000 / doublejeu.1890 , czytanie online , dostęp 20 czerwca 2020 )
  32. René Clair, „  René Clair: W La Beauté du diable , chciałem zapomnieć o mgłach Północy, którymi otacza się Faust i dać śródziemnomorskiego Fausta  ” , na franceculture.fr ,1951(dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  33. Olivier Père, „  Stało się to w biały dzień Ladislao Vadji  ” , na arte.tv ,29 stycznia 2018(dostęp 18 stycznia 2021 )
  34. "  Michel Simon and Serge Gainsbourg " L'herbe tendre "  " , na INA ,25 października 1967(dostęp na 1 st marca 2021 )
  35. Olivier Petit, „  Jean-Pierre Mocky opowiada Michelowi Simonowi  ” , na telestar.fr ,25 maja 2016(dostęp 14 grudnia 2020 r. )
  36. „  Kopciuszek Walta Disneya otwiera 11. Festiwal Filmowy w Wenecji  ” , na lemonde.fr ,22 sierpnia 1950(konsultacja 30 marca 2021 r. )  : „Na marginesie [weneckiego] festiwalu podczas oficjalnego przyjęcia wręczono włoskie 'nastri d'argento', 'oscary'. Nie przyznano nagród dla najlepszych włoskich aktorów, mężczyzn i kobiet. „Nastro argento” dla najlepszego filmu włoskiego otrzymał Cieio sulla palude, reż. A. Genina. Michel Simon otrzymuje nagrodę dla najlepszego aktora zagranicznego za rolę w Diabelskim pięknie. W tym samym filmie Léon Barsacq otrzymuje nastro do dekoracji. Ostatecznie nagrodę dla najlepszego filmu zagranicznego otrzymał Henri V Sir Laurence Olivier. "
  37. (w) "  Berlinale: Prizes & Honors 1967  ' na berlinale.de (dostęp 28 marca 2021 )
  38. Benjamin Flores, „  The History of the Michel Simon Prize  ” , na filmfestivals.com ,20 października 2004 r.(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  39. Jean-Pierre Hauttecœur, „  30 maja 1975 roku zaginął Michel Simon  ” , o La Croix ,1 st czerwiec 1975(dostęp 20 kwietnia 2021 )
  40. "  Wiatr w gałęziach sassafras  " , na lesarchivesduspectacle.net ,12 kwietnia 2020 r.(dostęp 12 grudnia 2020 r. )
  41. Marie-José Founier, „  30 filmów do recenzji z Michelem Simonem  ”, Tribune de Genève ,5 września 1972 r( ISSN  1010-2248 )

Zobacz również

Bibliografia

  • François Billard ( pref.  Monica Tixier), Światło na Michel Simon , Marsylia, Via Valeriano,2003, 211  s. ( ISBN  978-2951983908 )
  • Freddy Buache , Michel Simon: Aktor i jego bohaterowie , Bienne, Éditions du Panorama, coll.  "Szwajcarskie gwiazdy",1962, 187  s. ( ASIN  B0000DXBZS )
  • Freddy Buache, Michel Simon, 1895-1975 , Genewa, wydanie promocyjne,1993, 167  s. ( ISBN  978-2-88129-010-7 )
  • Jeanne Carré, 728 dni z Michelem Simonem , Paryż, Francja-Imperium,1978, 296  s. ( ASIN  B0000E8US5 )
  • Gregory Catella, Michele Dell'Ambrogio, La vocazione di Michel Simon , Bellinzona, Circolo del cinema Bellinzona, 2003.
  • Alexandre Dupouy, L'Album pornographique de Michel Simon , Paris, La Manufacture,2020, 191  s. ( ISBN  978-2-35887-701-5 )
  • Jacques Fansten, Michel Simon , Paryż, Seghers, kol.  "Kino dnia dzisiejszego",1969, 138  s.
  • Claude Gauteur i André Bernard, Michel Simon , Paryż, PAC , coll.  „Nagłówki”,1975, 283  s.
  • Claude Gauteur, Michel Simon , Monako, Éditions du Rocher, coll.  „biografia”,2005, 238  s. ( ISBN  978-2-268-05486-5 )
  • Paul Guth , Michel Simon , Paryż, Calmann-Lévy, coll.  „Maski i twarze”,1951, 146  s.
  • André Klopmann, Simon , Genewa, Éditions Slatkine,1996, 159  s. ( ISBN  978-2-051-00918-8 )
  • Nieznani, Michel Simon i François Simon aktorzy: Falstaff i Hamlet , Genewa, Georg,1997, 112  s. ( ISBN  978-2825704370 )
  • Dominique Lacout , Michel Simon, absolutny refraktor , Le Flâneur des Deux Rives, 2018.
  • Gwénaëlle Le Gras, Michel Simon: Sztuka hańby , Paryż, Scope, coll.  "Gry aktorskie",2010, 128  pkt. ( ISBN  978-2-912573-52-0 )
  • Jacques Lorcey, Michel Simon: Święty potwór , Paryż, edycje Séguier,2003, 340  pkt. ( ISBN  978-2-84049-353-2 )
  • Jean-Marc Loubier, Michel Simon: Roman d'un jouisseur , Paryż, Ramsay, coll.  „Kino Ramsaya”,1989, 451  s. ( ISBN  978-2-85956-715-6 )
  • Christian Plume i Xavier Pasquini, Michel Simon , Nicea, Alain Lefeuvre,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, 173  s. ( ISBN  978-2902639687 )
  • Jean Renoir, Wywiady i wnioski , Paryż, Édition de l'Étoile,1979, 165  s. ( ISBN  2859565248 )
  • Myriam Tsikounas , „  Jak zbudować karierę z„ wampirem ”? Michel Simon na ekranie (1924-1949)  , " komunikacyjnym , n O  60" Ciało, ugliness "1995, s.  109-130 ( czytaj online ).
  • Myriam Tsikounas , „  Michel Simon i Josiane Balasko na ekranie: ta sama ekspresja nieczystości?  " La Licorne , Poitiers, Bed des Sciences de l'Mężczyzna et de la Société, UFR Langues Littératures, n O  37" Ekspresja uczucie w kinie"1996, s.  105-114 ( ISBN  2-911044-07-X , ISSN  0398-9992 , czytaj online ).
  • Anonimowych „Mężczyźni i filmowe zawody: Michel Simon, aktor”, Telecine n O  102 , Paryż, Federacja rozrywka i filmowe Kultury (FLECC), luty-Marzec 1962, ( ISSN  0049-3287 )
  • Nieznani, Michel Simon i François Simon aktorzy: Falstaff i Hamlet , Genewa, Georg,1997, 112  s. ( ISBN  978-2825704370 ).
  • Hołd Michel Simon: pół wieku Cinema , Pontarlier, Cerf, 2000 (pracy zbiorowej wydanej w ramach 57 th Międzynarodowe Spotkanie kina Pontarlier).

Linki zewnętrzne