Narodziny |
27 grudnia 1912 r. Monachium |
---|---|
Śmierć |
22 stycznia 2003 r.(w wieku 90 lat) Poughkeepsie |
Narodowości |
niemiecki amerykański |
Trening | Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium |
Zajęcia | historyk sztuki , historyk , profesor uniwersytecki |
Pracował dla | Harvard University , Cambridge University |
---|---|
Członkiem |
American Academy of Arts and Sciences Bavarian Academy of Sciences Society of Antiquaries of London Brytyjska Akademia Medieval Academy of America (1971) |
Nagrody |
Ernst Kitzinger (urodzony w Monachium na27 grudnia 1912 r.i zmarł w Poughkeepsie dnia22 stycznia 2003 r.) jest historykiem sztuki specjalizującym się w sztuce późnostarożytnej , średniowiecznej i bizantyjskiej .
Ernst Kitzinger urodził się w żydowskiej rodzinie w Monachium . Jego ojciec Wilhelm Nathan Kitzinger był wpływowym prawnikiem, a jego kuzyn Richard Krautheimer stał się, podobnie jak on, jednym z wielkich historyków sztuki antycznej i architektury bizantyjskiej . W 1931 wstąpił na Uniwersytet Monachijski , gdzie studiował historię sztuki. Dojście do władzy reżimu nazistowskiego w 1933 roku , w wyniku której możliwość, że żydowscy studenci są zabronione stopień: Kitzinger następnie pośpiesznie dokończyć pracę, krótki, ale ważny studium Roman Malowanie VII th wieku i VIII th wieku w rekordowym czasie i poparł ją jesienią 1934 r. W tym samym roku wyjechał z Niemiec.
Kitzinger najpierw wyjechał do Rzymu, zanim osiadł w Anglii , gdzie został zatrudniony w British Museum . Interesował się sztuką anglosaską i opublikował kilka ważnych opracowań na ten temat. Został wezwany do oceny skarbu Sutton Hoo, gdy został odkryty w 1939 roku . W 1937 odbył podróż do Egiptu i Stambułu , poszerzając swoje rozumienie sztuki późnej starożytności i późnego średniowiecza jako zjawiska „międzynarodowego”. To właśnie ta perspektywa doprowadziła go do opublikowania swojej pierwszej pracy, Early Medieval Art w British Museum (1940). To coś więcej niż przewodnik, to w rzeczywistości próba opisania przejścia od stylu klasycznego do średniowiecznego, do którego Kitzinger wielokrotnie powracał w swojej karierze.
Jak na ironię, Kitzinger, który musiał opuścić Niemcy, ponieważ był Żydem, musiał opuścić Anglię w 1940 roku, ponieważ był Niemcem. Został następnie uwięziony w Australii przez dziewięć miesięcy, które spędził ucząc się rosyjskiego z innym więźniem.
W 1941 roku The Institute Warburg udało się zorganizować jego uwolnienie, i udał się do Waszyngtonu , gdzie stał się człowiek w Dumbarton Oaks . Tam Kitzinger zajął się badaniem zabytków bizantyjskich na Bałkanach, co zaowocowało opublikowaniem ważnego artykułu na temat zabytków Stobi . Kilka lat później rozpoczął pracę nad mozaiką z normańskiego królestwa Sycylii. Projekt ten zajmował go do końca życia i wyprodukował sześć tomów I mosaici del periodo normanno in Sicilia (1992).
Kitzinger szybko awansował w hierarchii Dumbarton Oaks, zostając profesorem nadzwyczajnym w 1946 , profesorem nadzwyczajnym w 1951 , dyrektorem studiów w 1955 i profesorem sztuki i archeologii bizantyjskiej w 1956 . W tym charakterze przekształcił Dumbarton Oaks w instytucję akademicką o międzynarodowej renomie, zapewniając coroczną publikację czasopisma Bizantine Studies instytutu ( Dumbarton Oaks Papers ), tworząc archiwa fotograficzne i służąc jako mentor dla młodszych uczonych.
Dumbarton Oaks zawsze był związany z Uniwersytetem Harvarda , a Kitzinger wcześniej od czasu do czasu wykładał na kampusie Cambridge. W 1967 przeniósł się na stałe na Harvard, przyjmując stanowisko Arthur Kingsley Porter University Professor, które piastował aż do przejścia na emeryturę w 1979 roku. Na Harvardzie Kitzinger nadzorował 18 prac dyplomowych i wielu jego studentów (m.in. Christine Kondoleon, Irving Lavin, Henry Maguire , Lawrence Nees i Willima Tronzo) z kolei stali się ważnymi historykami sztuki.
Główny wkład teoretyczny w późniejszą część kariery Kitzingera zawiera jego książka Byzantine Art in the Making ( 1977 ), składająca się z serii wykładów na Uniwersytecie w Cambridge oraz w tomie esejów Sztuka Bizancjum i średniowieczny Zachód (1976). W tych dwóch pracach Kitzinger kontynuuje swoje długie studium analizy zmian stylistycznych w sztuce późnego antyku i późnego średniowiecza. Wyznaje przekonanie, że analiza stylistyczna może mieć ten sam autorytet, co ikonografia czy historia tekstów. W tym celu rozwija teorię „mody”, zgodnie z którą pewne style są odpowiednie do przedstawiania określonych tematów. W pierwszej z tych dwóch książek stara się również odtworzyć dialektykę stylistyczną omawianego okresu:
„W pewnych epokach i w niektórych miejscach podejmowano odważne próby w kierunku nowych form nieklasycznych, po których następowały reakcje, ruchy retrospektywne i odrodzenia. W niektórych kontekstach takie zmiany — w obu kierunkach — następowały powoli, z wahaniem, w krokach tak odmierzonych, że prawie niezauważalne. Do tego dochodziły niezwykłe próby syntezy, pogodzenia przeciwstawnych ideałów estetycznych. Z tej złożonej dialektyki wyłoniła się forma średniowieczna. "
Ponieważ w latach 80. i 90. analizy stylistyczne wychodzą z mody, potomność teorii Kitzingera pozostaje niepewna. Tworząca się sztuka bizantyjska określana jest jako ostatnie tchnienie wiedeńskiej formalistycznej historii sztuki wzorowanej na twórczości Aloisa Riegla i Josefa Strzygowskiego . Niemniej jednak mówi się również, że „kiedy wahadło mody powróci, prace Kitzingera bez wątpienia znajdą się w centrum rewizji stylu. ”.
Kitzinger zmarł w Poughkeepsie w stanie Nowy Jork w wieku 90 lat.