Ton

W muzyce , o ton jest ton należący do trybu głównego lub trybu moll używanego w pracy. Mówiąc bardziej ogólnie, dźwięk jest język muzyczny stosowane na Zachodzie pomiędzy XVIII -tego  wieku i XIX th  wieku.

Tonację definiuje się jako ośmiotonową skalę, określoną toniką (należącą do gamy diatonicznej ) i jej trybem (dur lub moll): na przykład „tonacja G- dur”.

Różnica między tonami durowymi i molowymi wynika z położenia tonów i półtonów w skali diatonicznej .

Słowo „  tryb  ”, mające bardziej ogólne znaczenie w muzyce, niektórzy muzykolodzy wolą nie używać tego terminu w systemie tonalnym i zalecają stosowanie wyrażeń „tonacja durowa” i „tonacja molowa”, a nawet „gama durowa” i „skala pomniejsza”. Nazwy „tryb główny” i „tryb pomocniczy” są jednak powszechnie używane i odpowiadają odpowiednio trybom jońskim i eolskim, przynajmniej w interpretacji przypisywanej wcześniej św . Grzegorzowi .

Historia

Ton był musical dominujący system klasycznej europejskiej późno XVI TH na początku XX -go  wieku.

Termin tonalność został stworzony przez Alexandre-Étienne Chorona w 1810 roku, a następnie zapożyczony przez François-Josepha Fétisa w 1840. Według Carla Dahlhausa termin ten został wymyślony przez Castil-Blaze w 1821 roku.

Fétis określa tę koncepcję w 1844 r. Jako „zbiór koniecznych raportów, kolejnych lub jednoczesnych, dźwięków gamy”.

Względny ton

Dwa tony względne to dwa różne tony, o różnych trybach - jeden główny , drugi mniejszy  - i mające dla wspólnego punktu tę samą skalę diatoniczną, to znaczy ten sam pancerz .

Na przykład tonacja C-dur

ma tonację względną a -moll

i na odwrót.

Tonik moll ( , w tym przykładzie) znajduje się zawsze „a 3-ci moll (odstęp sygnał i pół) poniżej” tonik względnej tonacji durowej ( zrobić ) - por Zbroje i dźwięki . (Errata: brak krzyżyka na wrażliwych: G w skali A-moll powyżej).

Ton homonimiczny

Dwa tony homonimiczne to dwa tony o różnych trybach - jeden dur, a zatem drugi molowy - ale mające ten sam ton.

Na przykład C- dur ma tę samą tonację, C -moll i odwrotnie.

Z punktu widzenia zbroi różnica nadal polega na trzech zmianach między dwoma tonami.

Np. C- dur, tonacja i c -moll, trzy bemole - por. Zbroje i dźwięki .

Sąsiadujące dźwięki

Dla danego tonu możemy wyróżnić pięć tzw. Tonów sąsiednich  :

• ton główny,
• klucz transponowany rosnącą kwintą doskonałą w tym samym trybie co klucz główny,
• jak również jego krewny,
• klucz transponowany malejącą kwintą doskonałą w tym samym trybie co klucz główny,
• jak również jego krewny.

Prostą metodą, używając okręgu kwintowego , aby znaleźć sąsiednie tony, jest wzięcie dodatkowo tonów składających się z przypadkowego (ostrego lub płaskiego) i przypadkowego mniej.

Na przykład D- dur (2 krzyżyki do klawisza) jest dla twoich sąsiadów: jego krewny, jeśli jest mniejszy; transpozycji idealny rosnąco piąty, że główne (3 śruta do klucza) i jego krewny, fa -moll; transpozycja do zstępującej kwinty doskonałej G- dur (1is w tonacji) i jej krewnego, e -moll.

Ocena

Pancerz jest zbiorem mieszkań lub śruty zgromadzonych na początku zakresu . Charakteryzuje tonów wskazując stale zmiany , a jego funkcją jest przenieść na naturalną diatoniczną skalę .

• Zasięg, jeśli major z jego charakterystyczną zbroją (pięć ostrych)

• Od XV -go  wieku , kompozytor bierze zwyczaj zebrać klucz wszystkie konstytutywne zmiany każdego nowego tonu, aby uniknąć przeciążenia partycję  : w ten sposób narodził się w zbroję.
• Pojawia się pojęcie klucza głównego : jest to klucz rozpoczynający i kończący utwór, odpowiadający sygnaturze klucza. Pozostałe tony, skrzyżowane mniej lub bardziej krótko - dzięki modulacjom - nazywane są tonami wtórnymi .
  • Gdy modulacja jest krótka - modulacja przejściowa: kilka nut do kilku taktów - na jej różnice w stosunku do klucza głównego świadczą wypadki  : ostre , płaskie lub bécarres .
  • Kiedy modulacja jest dłuższa - kilka taktów do kilku fraz - zwykle zmienia się tonacja.

Identyfikacja tonu na podstawie podpisu klucza

Możliwe jest znalezienie tonacji - czyli znalezienie prymy i trybu danego utworu należącego do systemu tonalnego - postępując w trzech krokach: znalezienie prymy tonacji durowej, znalezienie prymy tonacji względnej tonacji molowej i wreszcie wybór właściwej tonacji utworu.

Poszukaj toniku w tonacji durowej

To ważne tonik powinno się znaleźć od klucza podpisu utworu. Mogą wystąpić trzy przypadki:

1. Kiedy sygnatura tonacji nie zawiera krzyżyków ani bemoli , jest to tonacja C- dur, która jest wzorem dla wszystkich tonacji durowych. Gdy sygnatura klucza zawiera krzyżyki, konieczne jest rozpoczęcie od C i przejście od piątej do piątej tyle razy, ile jest krzyżyków (w rzeczywistości następujące klucze uzyskuje się poprzez transpozycję początkowego wzoru). Przykład: 2 ostre klucze na klawiszu; Zaczynam od C i przechodzę 2 razy w górę od piątego do piątego i dochodzę do D , więc jestem na D- dur; Podobnie jak w przypadku mieszkań, z tym wyjątkiem, że zamiast podnosić się musisz zejść na dół. Przykład: 2 bemole na kluczu; Zrobię to i zejdę 2 razy prosto w dół i mogę, jeśli jest major, ponieważ wszystkie tony mają nazwy oprócz bémolisés F- dur.
2. Gdy tonacja zawiera tylko krzyżyki, tonika dur znajduje się „ sekunda mała nad ostatnim krzyżykiem”. Rzeczywiście, ostatnia kreska w tonacji - a zatem ta, która jest najbardziej na prawo - jest zawsze wrażliwa na tonację durową. Przykład: dwa ostre w kluczu ( fa i do ); ostatni krzyżyk ( C ) jest czułością tonacji D- dur.
3. Kiedy tonacja zawiera tylko bemolery, „  tonik durowy jest przedostatnim bemolem  ”. Rzeczywiście, ostatnie bemol w tonacji - a zatem ten, który jest najbardziej na prawo - jest zawsze subdominantą tonacji durowej, dlatego tonika dur jest kwarta tuż poniżej ostatniego bemola. Jednak w przypadku mieszkań następujących po sobie w rosnących ćwiartkach, przedostatnie mieszkanie znajduje się dokładnie w kwaterze tuż pod ostatnim. Specjalny przypadek, w którym jest tylko jedna wada klawisza ( if ), nie może zostać rozwiązany tą metodą, więc musimy pamiętać (lub ustalić inną metodą), że jest to tonacja F- dur. Przykład: trzy mieszkania do klucza ( jeśli , mid i ); ostatnie bemol ( a ) jest sub-dominantą tonacji E- dur - której tonika, E , dobrze koresponduje z przedostatnim bemolem.

Wskazana powyżej metoda jest oficjalną metodą nauczaną w ogrodach zimowych. Ma jednak pewne wady:

• nie kładzie wystarczającego nacisku na pojęcie transpozycji, które jest podstawą systemu;
• daje, dla kluczowych podpisów ostrymi i dla tych z płaskownikami, dwie niepowiązane ze sobą reguły;
• metoda z mieszkaniami stanowi wyjątek dla tonacji F- dur, gdyż w tym przypadku nie ma przedostatniego mieszkania;
• jest stosunkowo trudny do zapamiętania, w szczególności dlatego, że nie jest łatwo go uzasadnić;
• sprawia, że ​​operacja odwrotna jest niewygodna: przejść od nazwy głównego klucza do określenia jego zbroi.

Dlatego możemy preferować następującą alternatywną metodę , która jest odpowiednia dla młodych muzyków, którzy mają trudności z zapamiętywaniem lub mają dobrą pamięć wzrokową ( zwłaszcza jeśli mają fortepian ); opiera się na poniższym obrazie, który przedstawia część klawiatury fortepianu:

• Zgadzamy się uznać mieszkania za ostre negatywne  ; w związku z tym reprezentujemy liczbę zmian (płaskich lub ostrych) podpisu klucza za pomocą liczby N, do której przypisujemy znak minus, jeśli są to mieszkania  : na przykład N jest ważne dla podpisu klucza z 3 spłaszczeniami i jest ważne dla 4 ostry charakter klawiszy.-3{\ displaystyle -3}4{\ displaystyle 4}
• jeśli ta liczba N wynosi zero lub nawet , patrzymy na powyższy obrazek, gdzie ta liczba jest zapisana na niebiesko .
• jeśli ta liczba N jest nieparzysta , patrzymy na powyższy obrazek, gdzie ta liczba jest zapisana na czerwono .

Nuta klawiatury, która odpowiada położeniu znalezionej w ten sposób liczby N, natychmiast wskazuje odpowiedni klawisz główny. Zatem widzimy, że:

• liczby -6 , -4 , -2 , 0 , 2 , 4 , 6 odpowiadają odpowiednio głównym tonom G , la , si , do , re , mi , fa  ;
• liczby -7 , -5 , -3 , -1 , 1 , 3 , 5 , 7 odpowiadają odpowiednio głównym tonom do , d , mi , fa , sol , la , si i do .

W rzeczywistości te dwie metody są komplementarne. Tradycyjna metoda pozwala wyjaśnić następstwo krzyżyków i bemoli (fa do sol re e si, si mi la re sol do fa), jeśli zadamy sobie trud pokazania na klawiaturze każdej zmiany na poziomie skal podczas wznoszenia lub zejście prosto. Alternatywna metoda pozwala lepiej zapamiętać zmiany w sygnaturze tonacji w górę lub w dół.

Uwagi:

• Zwróć uwagę, że każda z dwóch serii notatek napisanych powyżej ( g , la , si , do , re , mi , fa z jednej strony oraz do , re , mi , fa , sol , la , si i do d 'on z drugiej strony) tworzy ciąg dużych sekundowych interwałów  ; • Ta obserwacja pozwala uniknąć pomyłki w wyniku pomyłki enharmonicznej, która polegałaby na przykład na stwierdzeniu, że tonacja durowa, której sygnatura ma sześć krzyżyków w tonacji, jest tonacją G- dur! • Liczby zapisane na czarno na powyższym obrazku (nad klawiaturą) następują po sobie jeden do jednego z początkiem (pozycja zerowa) a do  ; liczby zapisane na niebiesko są umieszczone dokładnie pod liczbami w kolorze czarnym, które są im równe, podczas gdy liczby zapisane na czerwono są przesunięte o sześć stopni w stosunku do liczb w kolorze czarnym, które są im równe. • Innymi słowy, pochodzenie (pozycja zero) z liczb zapisanych w kolorze niebieskim na obrazku powyżej znajduje się na jednej z C na klawiatury, natomiast pochodzenie (zero) z liczb zapisanych w czerwonych odpowiada klawiszowi. Fa / sol, który znajduje się dokładnie w równej odległości od dwóch kolejnych C. Ta uwaga pozwala, jeśli nie ma się już twarzy pod oczami, łatwo odtworzyć ją z pamięci. • Teoretycy muzyki mogą to wszystko łatwo wyjaśnić: aby to zrobić, wystarczy zauważyć, że przechodząc od danego klawisza do klawisza znajdującego się w górnej kwincie, sygnatura tonacji wzrasta o krzyżyk (lub maleje o bemol) i że jeśli powtórzymy operację dwukrotnie (dwie kolejne piąte), zyskamy dwa ostre (lub stracimy dwa bemole); teraz interwał utworzony z dwóch piątych jest równoważny, z dokładnością do najbliższej oktawy, sekundy wielkiej • Zgodnie z zapowiedzią, bardzo łatwo jest zastosować powyższe reguły, aby przejść od nazwy klucza głównego do określenia podpisu klucza, aby go dopasować. Trzeba tylko uważać, aby nie popełnić błędu z powodu harmonii ...

Względne wyszukiwanie toniki w tonacji molowej

Wiemy, że tonika względnej tonacji molowej jest zawsze umiejscowiona „  tercja mała poniżej toniki tonacji durowej  ”. Dlatego wskazane jest, aby odjąć ten interwał od względnego toniku głównego, biorąc pod uwagę ewentualnie zmiany w tonacji.

• Przykłady
  • Armor virgin zrobić główną i się niewielkie.
  • Zbroja z trzema ostrymi narzędziami: dur i F -moll, etc.
  • Pancerz z pięcioma płaszczyznami: D- dur, jeśli mniejszy itp.

Wybór właściwego tonacji utworu

Po ustaleniu dwóch względnych tonów w odniesieniu do sygnatury klawisza należy wskazać, który z nich stanowi prawdziwy ton danego utworu.

• Kiedy utwór jest zharmonizowany , wystarczy znaleźć akord główny - akord toniczny - znajdujący się na końcu utworu. Trzeba jednak zaznaczyć, że czasem utwór kończy się nie akordem tonicznym, ale dominującym.
• Kiedy kawałek nie jest zharmonizowane - w związku z tym, gdy istnieje tylko jedna melodia - poszukiwanie tonik jest trochę trudniej, ale na ogół nie stwarza wielkie trudności: kawałek ogólnie końce z jednej z trzech nut z tonikiem doskonały akord - a dokładniej, w większości przypadków przez sam tonik.
• W przypadku wahania należy sprawdzić, czy pojawia się „przypadkowa zmiana czułości trybu podrzędnego”, czy też nie. Jest to niezawodna metoda, ponieważ ta wrażliwa nigdy normalnie nie istnieje w trybie głównym. A jeśli partytura jest zharmonizowana, to pojawia się akord odpowiadający tej wrażliwej i nigdy nie występujący ani w utworze w tonacji durowej: jest to na przykład akord E-dur, jeśli utwór jest w tonacji a-moll. Tercja wielka tego akordu to przypadkowa czułość moll, w tym przypadku Gis. Ten akord jest często łączony z akordem a-moll, tworząc bardzo silną kadencję.
• Czasami zdarza się, że piosenka ma dwa klucze, najczęściej o tej samej nazwie moll i dur. Na przykład Marsylianka jest w G-dur, ale ostatnie zdanie wersu jest w g-moll, co podkreśla ładunek emocjonalny podczas ataku na chór. W tej pieśni, ponieważ fragment jest krótki, tonacja nie jest konieczna i pojawia się zmiana B-dur, ale nie jest to zmiana wrażliwej Fis, która pozostaje zgodna z sygnaturą tonacji.
• Zdarza się również, że piosenka ma tonację durową, a następnie względną tonację molową w rozwinięciu. Przykładem może być adagio cantabile żałosnej sonaty Beethovena. W dalszej części utworu pojawia się również homonimiczna tonacja mollowa. Klasyczne kompozycje często mają dużo modulacji.
• Zauważ, że melodię w dur można przepisać na moll z tonacją homonimiczną. Jak wyjaśniono powyżej, sygnatura klucza jest wtedy inna z trzema mniejszymi lub większymi zmianami w porównaniu z kluczem głównym. Na przykład, aby przejść z G-dur do G-moll, fis staje się naturalna, a B i E stają się płaskie.
• W melodii w tonacji molowej możliwe są dwie nuty: przypadkowa wrażliwość zawsze zapisywana zgodnie z przypadkami albo z tonem naturalnym, albo z ostrym lub podwójnym ostrym i półtonem poniżej, zgodnie z sygnaturą tonacji.

streszczenie

Zbroja	Względne tony		Wrażliwe przypadkowe w trybie pomocniczym
	poważny	mniejszy
7 ostrych narzędzi	zrobić	the	ziemia
6 ostrych narzędzi	fa	re	zrobić
5 ostrych narzędzi	gdyby	ziemia	fa
4 ostre	Środek	zrobić	gdyby
3 ostre	the	fa	Środek
2 ostre	re	gdyby	the
1 ostry	ziemia	Środek	re
bez zmian	zrobić	the	ziemia
1 minus	fa	re	zrobić
2 mieszkania	gdyby	ziemia	fa
3 mieszkania	Środek	zrobić	gdyby
4 mieszkania	the	fa	Środek
5 mieszkań	re	gdyby	the
6 mieszkań	ziemia	Środek	re
7 mieszkań	zrobić	the	ziemia

Strojenie instrumentów

Kluczem jest także sposób umiejscowienia instrumentu muzycznego w stosunku do odniesienia C. Rzeczywiście, instrumenty nie zawsze mają ten sam klucz. Flet, skrzypce i fortepian są w C , to znaczy, gdy nie jest odtwarzany, jest faktycznie oznaczało zrobić . Trąbka, jeśli jest płaska (występuje w kilku tonach) jest instrumentem tak płaskim i faktycznie słyszała tak płasko podczas gry do do . Róg (w F ) odgrywa sposób podczas odtwarzania DO .

Klucz jest bardzo ważny, ponieważ umożliwia transpozycję lub transkrypcję partytur w C w tonacjach instrumentów o różnych tonacjach. dawny. : Wszystkie partytury są napisane w C , w przypadku płaskiej złotej trąbki i saksofonu w środku . Bierzemy podział na trąbkę i wzrost tonu ( jeśli bémol- do = 1 tona). Zwiększamy, ponieważ instrument gra niżej niż C  : dlatego gramy wyższym tonem, aby mieć tę samą nutę. W przypadku saksofonu będziesz musiał obniżyć partyturę w C o półtora stopnia ( C - E flat = 1 ton 1/2). Zmniejszamy, ponieważ instrument ma odniesienie C wyższe niż tak zwana „blokada” C. Z tych samych powodów koniecznie należy zastosować odwrotną zasadę podwyżki.

Niektóre instrumenty i ich klucz:

• C  : organy , fortepian, instrumenty strunowe, flety i piccolo, obój , fagot , trąbka w C , puzony, tuba , tuba basowa
• D- flat: stare piccolos
• D  : trąbka w D , blaszany gwizdek (irlandzki flet prosty)
• Es : saksofony altowe i barytonowe , mała trąbka, róg in Es , saksofon altowy, mały klarnet, saksofon basowy
• fa  : róg, część fletów prostych, róg angielski, róg basetowy
• G  : trąbka i flet w G
•  : obój miłosny, klarnet i trąbka w
• Jeśli Wadą: saksofon sopran i treść tubie (eufonium i baryton) trąbki w jeśli płaska, skrzydłówka, klarnetu , eufonium (bombardon)

Uwagi i odniesienia

( fr ) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „  Tonality  ” ( zobacz listę autorów ) .

1. Abromont 2001 , str.  551
2. Bailhache 2011 , s.  45
   Cytowane przez Carla Dahlhausa w La tonalité harmonique, study des origines, op. cit. , s.  7 .

Załączniki

Powiązane artykuły

• Skala diatoniczna
• Harmonia tonalna
• System tonalny

Bibliografia

• Dysk tonalności: książka edukacyjna ukazująca relacje między zakresami , ramkami i tonami.
• Patrice Bailhache , Antonia Sgez i Céline Vautrin , Helmholtz od dźwięku do muzyki , Paryż, Philosophical Library J. Vrin ,2011, 253  pkt. ( ISBN  978-2-7116-2337-2 , czytaj online )
• Claude Abromont i Eugène de Montalembert , Przewodnik po teorii muzyki , Librairie Arthème Fayard i Éditions Henry Lemoine, wyd.  „Podstawy muzyki”,2001, 608  str. [ szczegóły wydań ] ( ISBN  978-2-213-60977-5 )