Biogeografia
Biogeografia jest oddziałem na skrzyżowaniu tak zwanych nauk przyrodniczych geografii fizyki, gleboznawstwa , ekologia The bioklimatologia i biologia ewolucyjna , który bada życie na powierzchni kuli ziemskiej przez analizę opisową i wyjaśniającą rozkładu istot żyjących, a dokładniej społeczności istot żywych.
Istoty żywe faktycznie organizują się, tworząc różne krajobrazy, które nazywane są „formacjami” (najczęściej określane na podstawie ich profili lub tworzących je formacji roślinnych ). To właśnie formacje roślinne najbardziej wyznaczają krajobraz , życie roślinne (należące do biosfery ) i które mają interakcje z atmosferą , hydrosferą i litosferą (podłożem), z których wszystkie ewoluują w czasie.
Kierunki studiów
Biorąc pod uwagę interdyscyplinarny charakter tej nauki, istnieje wiele klasyfikacji w zależności od przedmiotu, czasu i narodowości autora:
- paleobiogeography (lub „biogeografia paleontologiczne” ) badanie przeszłości biogeografii i rozmieszczenie geograficzne istot żyjących w geologicznej skali czasu , nauka ta karmi się postępem w paleogeografii (studium geografii kontynentów geologicznych epok: Celem geologii historycznej) i odkrycia dokonane w paleontologia ;
- historyczny biogeografii : badanie rozmieszczenia taksonów w różnych miejscach świata, aby dowiedzieć się, jakie są wzajemne relacje między ich rozkładów geograficznych. Biogeografię historyczną można zdefiniować jako analizę zależności między budową i historią osadnictwa z jednej strony, a historią geologiczną powierzchni ziemi z drugiej;
- phytogéographie (lub „botaniczna biogéographie” ): Badanie rozkładu i powoduje podział roślin i zbiorowisk roślinnych na ziemi, ogólnie naciśnięcie phytosociologie i potencjalnej roślinności naturalnej . Podejście różni się w zależności od poziomu organizacji, którym jesteś zainteresowany. Na przykład na poziomie całego globu weźmiemy pod uwagę tylko formacje roślinne, a na poziomie Europy interesować się może tylko bukszpan, taki jak buk ;
- zoogeografia (lub „zoologicznych biogeografia” ) dotyczące rozmieszczenia i powoduje dystrybucji zwierząt na świecie. Ta nauka jest starsza, ponieważ Buffon bardzo wcześnie zainteresował się tym pytaniem, aby wyjaśnić obecną organizację biosfery w biomy .
Ewolucja biogeografii
Rozwój dyscypliny naukowej na ogół przebiega przez trzy lub cztery fazy, które można znaleźć w biogeografii.
Pierwsza faza ma charakter opisowy. Od końca XVIII -tego wieku , jedna z pierwszych prób geografii życia został zaproponowany przez Buffona, ale XIX th century , że naprawdę urodził Biogeografia jako dyscypliny naukowej. Te ojcowie biogeografii są badacze z XVIII TH i XIX th stulecia , w tym Augustin Pyramus de Candolle (1778-1841), Alexander von Humboldt (1769-1859), Aimé Bonpland (1773-1858), Alfred Russel Wallace (1823 - 1913), Charles Darwin (1809-1882), Thomas Henry Huxley (1825-1895), Philip Lutley Sclater (1829-1913), Adolf Engler (1844-1930). We Francji los biogeografii jest ściśle powiązany z losem fitosocjologii, więc znajdujemy wielkie nazwiska wspólne dla obu dyscyplin, takie jak Henri Gaussen (1891-1981) i Paul Rey (1918-2016) ...
Kolejna faza ma na celu zrozumienie historii fauny ( flory znajdującej się wówczas w zawieszeniu), a tym samym ich ewolucji. Badania te zostały jednak zainicjowane w sposób zasadniczo narracyjny przez Darwina, Wallace'a i Huxleya, ale to Ernst Mayr naprawdę dodał ten czasowy wymiar w 1965 roku: jego celem była analiza pochodzenia, zróżnicowania, rozwoju i otoczenia. zamiast fauny, w odniesieniu do czasoprzestrzennej historii środowisk.
Następnym krokiem, z którym kojarzą się nazwiska George'a Evelyn Hutchinson (1903-1991), Roberta MacArthura (1930-1972) i Edwarda Osborne'a Wilsona (1929-), jest podejście hipotetyczno-dedukcyjne przewidujące rozmieszczenie organizmów i zachodzące w nim procesy. zaczynając od hipotez, a następnie testując w terenie przewidywania tych hipotez. Ta predykcyjna biogeografia próbuje wyjaśnić podstawowe mechanizmy, takie jak imigracja, kolonizacja, wymieranie, strukturyzacja i odnowa populacji. Przykładem takiego podejścia jest teoria równowagi dynamicznej populacji wysp McArthura i Wilsona (1963 i 1967).
Przez długi czas biogeografowie chcieli opisać przestrzenne rozmieszczenie istot żywych na Ziemi pozbawionej jakiegokolwiek wpływu człowieka. Było to w szczególności podejście Pierre'a Birota w Les formationsegetales du globe . Ale to podejście jest teraz kwestionowane. Pojęcie punktu kulminacyjnego jest wątpliwe z naturalistycznego punktu widzenia, a obecne lasy nie są zrozumiałe bez uwzględnienia spuścizny po lodowcu: niektóre miejsca w Alpach potencjalnie miałyby las bukowy, ale go nie przedstawiają, ponieważ buk nie rośnie. nie powstaje tam z jego polodowcowych ostoi. Badanie wpływu antropogenicznego na rozmieszczenie gatunków zostało wzmocnione tą zmianą paradygmatów, w szczególności dzięki studiom nad biogeografią historyczną: niemożliwą do zrozumienia biogeografii Francji bez jej historii wiejskiej, na przykład biorąc pod uwagę, że obszar pierwotny najbliżej Francji jest Puszcza Białowieska w Polsce i na Białorusi!
Czwarta faza to biogeografia eksperymentalna, która polega na testowaniu hipotez na temat niektórych mechanizmów badanych przez biogeografię predykcyjną: sztucznym tworzeniu nowych środowisk, fragmentacji przestrzeni, eksperymentalnym wznoszeniu lub usuwaniu barier kolonizacji, manipulowaniu liczebnością gatunków na ciasnych przestrzeniach, zastępowaniu gotówki, itp.
W ostatnich latach, genetyczne badania przeprowadzone na neutralnych markerów genomów z jednego dominującego dziedziczenia pozwoliły prześledzić migrację trasy dużych rodzin drzew w czwartorzędu . Te podejścia filogenetyczne w połączeniu z podejściami paleontologicznymi ( skamieniałości , dane palinologiczne i antrakologiczne ) mają do tej pory niezrównaną moc. Postęp w opisie ścieżek gatunków jest stały, rola wydarzeń historycznych ma wagę, którą stale zwiększamy, wyjaśniając fizjonomię obecnych krajobrazów.
Prace kartograficzne regionów biogeograficznych nie zostały zakończone i nadal ewoluują, w szczególności w odniesieniu do aspektów podwodnych oraz ponieważ zmiany klimatyczne mogą modyfikować niektóre czynniki ekologiczne.
Uwagi i odniesienia
-
[PDF] Paweł Rey, „Historia kartografii we Francji” , Bulletin du Comité Français de cartographie (CFC), N o 199, marzec 2009, s. 105-115 .
-
(w) Pan Roekaerts, Mapa regionów biogeograficznych Europy. Podstawowe zasady jego tworzenia i przegląd jego rozwoju , Europejska Agencja Środowiska , Kopenhaga, 2002.
Zobacz też
Bibliografia
- Alexandre F., Genin A., „Czasowość w biosferze, trzy etapy wegetacji. »L'Information Géographique, tom 69,Wrzesień 2005, Scales and temporalities, s. 45–65.
- Amat J.-P., „Wars and natural environment, bruised woods in wschodniej Francji”, L'espace géographique n ° 3, Paryż, Belin, 1987, str. 218–233.
- Amat J.-P., Las między wojną a pokojem, studium biogeografii historycznej na osi Meusien, Argonne i Woëvre, teza państwowa z geografii, Lille, University of Lille 1, 1999, 1116 s. , 3 tomy + 1 tom załączników 171 pkt.
- Arnould P. „Climax, wszechstronna koncepcja? »In Phytosociological Symposia XX, Bailleul 1991, DUBOIS J.-J. and Géhu J.-M. (red.), Berlin-Stuttgart, J. Cramer, 1993, J. Cramer, 1993, str. 101-116.
- Arnould P., „French research in biogeography”, Biuletyn Stowarzyszenia Francuskich Geografów nr 4, 1994, str. 404-413.
- Barrue-Pastor M, Muxart T., „Geosystem: natura„ naturalna ”czy natura„ antropizowana ”? »W Marcel Jollivet, Sciences de la nature, sciences de la société, les passeurs de frontières, Paryż, wydanie du CNRS, 1992, 589 s. 259–266.
- Baudelle G., Regnauld H., Skale i czasowość w geografii, Paryż, Sedes, 2004.
- Baudry J., Burel F., Ekologia krajobrazu, koncepcje, metody i zastosowania, Paryż, wydanie techniczne i dokumentacja, 1999, 359 s.
- Bertrand G., „Krajobraz i globalna geografia fizyczna. Szkic metodologiczny ”, Revue de géographie des Pyrénées et du Sud-Ouest, 3, Toulouse, PU du Mirail, 1968.
- Bertrand G., „Krajobraz między naturą a społeczeństwem”, Revue de géographie des Pyrénées et du Sud-Ouest, 3, Tuluza, PU du Mirail, 1968
- Bertrang G., „Archeologia krajobrazu z perspektywy ekologii historycznej” w: Landscape Archaeology, Proceedings of the colloquium, Tours, Caesarodunum 13, 1978.
- Bertrand G., Nature in geography, an interface paradigm, Toulouse, Université Le Mirail, 1991, 16 s.
- Bertrand G., „For an ecological history of rural France” w: Duby G., Wallon A. (redaktor), Histoire de la France naturelle (w 4 tomach), Paryż, Seuil, 1994.
- Bertrand G. i C., Une géographie traversière, the environment through territories and temporalities, Paris, Editions Arguments, 2002, IX-311 s.
- Birot Pierre, Formacje roślinne świata, Paryż, SEDES, 1965.
- Blondel J., Biogeography. Ekologiczne i skalowalne podejście. Paryż, Masson, 1995, XVI-297 s
- Chartier, D. i Rodary, E. (2007). Geografia środowiska, ekologia polityczna i kosmopolityczna . Przestrzeń polityczna. Internetowy dziennik geografii politycznej i geopolityki, (1).
- Delesis-Dussolier A., „Historia krajobrazu poprzez analizę roślinności: przykład żywopłotów”, Revue Hommes et terre du Nord n ° 2-3, Lille, Institut de géographie, Faculté des lettres de Lille , 1986, str. 110-115.
- Dubois J.-J., „The evolution of forest landscape in the North region: the interest of a regressive analysis of landscapes”, Hommes et Terres du Nord 1980-3 str. 27-63, Lille, Institut de géographie, Wydział Literatury Lille, 1980.
- Dubois J.-J., Obszary leśne i środowiska na północy Francji - Studium biogeografii historycznej, The State Thesis, Paryż, Uniwersytet Paryski I, 1989, 2 tomy, 1024 s.
- Dubois J.-J., „The approach to histor biogeography: pojęcia, metody, ograniczenia na styku fitodynamiki i historii lasu” w: Colloques phytosociologiques XX, Bailleul 1991, DUBOIS J.-J. and Géhu J.-M. ( reż.), Berlin-Stuttgart, J. Cramer, 1993, J. CRAMER, 1993, strony 7-13
- Dubois J.-J., „Miejsce historii w interpretacji krajobrazów roślinnych”, Mélanges de la Casa de Velázquez XXX-1, Madryt, Casa de Velázquez, 1994, s. 231-251
- Dubois J.-J. (koordyn.), Środowiska leśne, aspekty geograficzne, Paryż, SEDES, 1999, 336 s.
- Galochet M., Hotyat M., „Człowiek, czynnik różnorodności w środowisku leśnym”, Biuletyn Stowarzyszenia Francuskich Geografów, 2001–2, 2, s. 151–163
- Galochet M., „Od góry do wewnątrz, zagnieżdżone biogeograficzne podejście do zalesionych wysepek”, L'Information Géographique, vol. 66 nr 4, str. 341-350, 2002.
- Galochet M., „Historia francuskiej biogeografii od jej początków do współczesności”, strona internetowa Komisji de Biogeographie du CNFG, 2003, http://www.ipt.univ-paris8.fr/biogeo/
-
(en) Heikinheimo H., Fortelius M., Eronen J. & Mannila H. (2007). Biogeografia europejskich ssaków lądowych przedstawia odrębne i przestrzennie spójne klastry . Journal of Biogeography, 34, 1053–1064.
- Houzard G., „Evolution of biogeography”, Works of the Institute of Geography of Reims, nr 79–80, UFR Lettres et Sciences Humaines, 1990, s. 67–73
- Houzard G., „The approach of the biogeographer” w Colloques phytosociologiques XX, Bailleul 1991, DUBOIS J.-J. and Géhu J.-M. (reż.), Berlin-Stuttgart, J. Cramer, 1993, J. CRAMER , 1993, str. 1-6
- Simon L., Krajobrazy roślinne, Paryż, Armand Colin, 1998, 95 str.
Powiązane artykuły
-
Różnorodność biologiczna , ekosystem ,
-
Ekologia krajobrazu , korytarze biologiczne , fragmentacja ekologiczna
-
Biome , Ecozone , ekologiczne, grunty Klasyfikacja
-
Fitogeografia , filogeografia , zoogeografia
- Biologia konserwatorska
- Endemizm
- Historia środowiska
- Naturalność
- Geografia fizyczna
- Teorie rozmieszczenia gatunków
- Główne domeny biogeograficzne
-
Joy Tivy , irlandzka uczona, która pomogła uczynić biogeografię odrębną podkategorią geografii.
Linki zewnętrzne