Maria Anna Bawarska (1660-1690)
Maria Anna Bawarska
Szkoła Pierre'a Mignarda , Portret Marii Anny Victoire z Bawarii, Delfin francuski (1679), Pałac wersalski .
Tytuł
7 marca 1680 r - 20 kwietnia 1690 r
( 10 lat, 1 miesiąc i 13 dni )
| Poprzednik | Mary I ponownie Szkocji |
|---|---|
| Następca | Marie-Adelaide Sabaudii |
| Tytuł |
Księżniczka Bawarii Dauphine Francji |
|---|---|
| Dynastia | Dom Wittelsbacha |
| Imię urodzenia | Maria Anna Christina Victoria von Bayern |
| Narodziny |
28 listopada 1660 r Monachium , Elektorat Bawarii |
| Śmierć |
20 kwietnia 1690 r Wersal , Królestwo Francji |
| Pogrzeb | Nekropolia Saint-Denis |
| Ojciec | Ferdynand-Marie Bawarii |
| Matka | Henriette-Adelaide z Sabaudii |
| Wspólny | Ludwik Francji , Delfin Francji |
| Dziecko |
Ludwik Francji Filip Francji  (król Hiszpanii) Karol Francji |
| Religia | rzymskokatolicki |
Delfiny Francji
Marie Anne Christine Victoire Josèphe Bénédicte Rosalie Pétronille de Bavière , urodzona jako Maria Anna Christina Victoria von Bayern , jest bawarską księżniczką urodzoną28 listopada 1660 rw Monachium i zmarł w Wersalu dnia20 kwietnia 1690 r.
Siostra elektora Maksymiliana II Bawarskiego , Arcybiskupa-elektora Kolonii Józefa-Klementa Bawarskiego i Violante-Béatrice Bawarii żona Ferdynanda de Medici , Wielkiego Księcia Florencji, wyszła za mąż w 1680 roku za delfina Ludwika Francji , syna od Ludwika XIV i będzie matką króla Philippe V Hiszpanii .
Biografia
Młodzież
Najstarsza córka elektora Ferdynanda Marii Bawarskiego i Henrietty Sabaudzkiej , Maria Anna Bawarska, w wieku ośmiu lat została obiecana swojemu kuzynowi Ludwikowi Francuskiemu, znanemu jako „Wielki Delfin”, który miał siedem lat (1668).
Wobec tak wspaniałego przeznaczenia przyszła królowa Francji otrzymuje bardzo staranne wykształcenie. Poza językiem ojczystym, niemieckim, biegle posługuje się francuskim i włoskim oraz zna łacinę. Bardzo wcześnie wyraziła radość i dumę z zostania Dauphine Francji, kraju, z którym czuła się już bardzo blisko, nie zapominając, że jej matka Henriette-Adélaïde de Savoie, córka Krystyny Francji i wnuczka króla Henryka IV , była sama jest kuzynką króla Ludwika XIV .
Dauphine z Francji
Dlatego wyszła za mąż za „Wielkiego Delfina” w dniu 7 marca 1680 r. Jest bardzo uroczyście i ciepło witana w swoim nowym kraju. Jego perfekcyjny francuski imponuje bardzo pozytywnie. Gdy tylko przyjeżdża do Strasburga, który nie jest jeszcze francuski, witana po niemiecku przez władze miasta, przerywa im: „Panowie, mówcie do mnie po francusku! ” .
Kronikarze są zgodni co do jej bardzo przeciętnej urody: chociaż jest jego krewną, pochodzącą z innej gałęzi (protestanckiej) dynastii Bawarii , księżniczka Palatynat , żona Monsieur , brata króla, która cierpiała z powodu n, by nie być ładna, mówi znaleźć ją „strasznie brzydką” . Bardziej zniuansowana Madame de Sévigné przyznaje, że nie jest ładna, ale rekompensuje to tym, co dziś nazwalibyśmy wielkim urokiem. Tak więc relacjonuje:
„Madame la Dauphine jest obiektem podziwu: Król był bardzo niecierpliwy, aby dowiedzieć się, jak została stworzona. Wysłał Sanguin, jak prawdziwy człowiek, który nie umie schlebiać: „Panie”, powiedział, „ratuj pierwsze spojrzenie, a będziesz bardzo szczęśliwy”. To jest powiedziane cudownie; bo ma coś na nosie i na czole, co jest zbyt długie w stosunku do reszty; na początku ma zły efekt. Ale mówią, że ma tak dobry wdzięk, takie piękne ramiona, takie piękne dłonie, tak piękny wzrost, takie piękne gardło, takie piękne zęby, takie piękne włosy, i tyle dowcipu i życzliwości. godność, wreszcie tyle sposobów na oczarowanie, że musimy wybaczyć ten pierwszy rzut oka…”
.
Nieco później przyjęta osobiście przez Dauphine, dodaje: „Jej brzydota wcale nie jest szokująca ani nieprzyjemna; jego twarz źle do niego pasuje, ale jego umysł idealnie do niego pasuje. Nie robi działania, nie mówi ani słowa, że nie widać, że ma dużo” .
Porażka jego życia publicznego
Szybko, pomimo tych obiecujących początków, stosunki księżnej z dworem psują się.
Jej teść, Ludwik XIV, w dużej mierze polegał na swojej synowej, aby zastąpić w swoich oficjalnych funkcjach królową Marię Teresę Austrii , bardzo wycofaną i która zmarła w 1683 roku. dla Marie-Anne brakowało reprezentacji.
Madame de Caylus , siostrzenica pani de Maintenon , jest niezastąpionym świadkiem, choć raczej surowym: „Król, z łaski, której żałował, zostawił z panią la Dauphine niemiecką służącą z nią, i to krok po kroku. prawie w tym samym wieku: ta dziewczyna, zwana Bessola, […] spowodowała, że Madame la Dauphine, swobodą, jaką musiała z nią rozmawiać i rozmawiać z nią po niemiecku, brzydziła się żadną inną rozmową i nie była przyzwyczajona, że nigdy w tym kraju” . Madame de Caylus dodaje następnie, że możliwe jest, w jej obronie, że postać Dauphine, „wroga oszczerstwa i szyderstwa” , również wpłynęła na jej odmowę udziału w życiu Dworu, składającym się z „ szyderstwa i szyderstwa”. złośliwość” .
Jednak jej przywiązanie do Barbary Bessoli wydawało jej się, że pozostaje najbardziej decydującą przyczyną zamiłowania Dauphine do emerytury, „nieprzystosowanej do pierwszych szeregów” . Dlatego król zaproponował Dauphine, aby poślubiła Bessolę za człowieka wartościowego, aby mogła uczestniczyć w życiu dworu i przełamać izolację, do której zmusiła ją jej podrzędna ranga w Wersalu, tym samym zobowiązując ją do - nawet wicemistrzyni mieszka w tej samej izolacji, aby nie opuszczać jej towarzystwa. „Ale Dauphine, z śmiesznego delikatności, odpowiedziała, że nie może się zgodzić, ponieważ serce Bessoli będzie podzielone. "
Nie zniechęcił się jednak Ludwik XIV, za radą Madame de Maintenon.
„Wierzył, że dzięki dobremu traktowaniu, szlachetnej i szlachetnej sztuczce, z jaką towarzyszył jego dobroci, przywrócił ducha Madame la Dauphine i zmusił ją do zajmowania dworu. "
Zorganizował więc w jej domu loterie, których wygrane były „najrzadsze w klejnotach i tkaninach” lub, gdy grano w hoca (rodzaj przodka ruletki, później zabroniona sądowi (przegrane tam sumy były tak zawrotny) był bardzo modny, grał tam wyłącznie w domu.
„Takie uprzejme sposoby postępowania, którymi zachwycona byłaby każda inna synowa, były dla madame la Dauphine bezużyteczne; i odpowiedziała na to tak źle, że król, odparty, zostawił ją w samotności, gdzie chciała być, a cały dwór porzucił ją razem z nim. "
Księżniczka będzie jednak próbowała podtrzymać przyjaźń króla, schlebiając jego sekretnej żonie, w szczególności sprowadzając jej oszczerstwa jej kuzyna i ciotki księżnej Palatynatu . Madame de Maintenon wykorzysta tę korespondencję do upokorzenia „Madame” dziesięć lat po śmierci Dauphine.
Niepowodzenie jej życia małżeńskiego
Pani de Caylus, zawsze bezwzględna, przypomniawszy brzydotę księżniczki, dodaje z pewnym okrucieństwem:
„A jednak Monseigneur [Dauphin] kochał ją i być może nie kochałby jej, gdyby zły humor i nuda, które mu wywołała, nie zmuszały go do szukania pociechy i rozrywki. gdzie indziej… […] Łatwo zrozumieć, że młody książę, jakim był wtedy prałat, musiał być nieskończenie znudzony między żoną a Bessolą, tym bardziej, że zawsze mówili po niemiecku, a on tak mówił. i nie zwracając na niego uwagi. Opierał się jednak dzięki przyjaźni, jaką miał dla Madame la Dauphine; ale doprowadzony do granic możliwości, próbował bawić się z [swoją przyrodnią siostrą] panią la księżną de Conti , córką króla i pani de La Vallière . Z początku znajdował zadowolenie i przyjemność wśród otaczającej go młodzieży: pozwolił więc madame la Dauphine spokojnie cieszyć się rozmową jej niemieckiego. Zasmuciła się nim, gdy zobaczyła nieuleczalną chorobę i zaraziła się nią Madame la Princesse de Conti. Jej gorycz dla niej i skargi, które często składała do Monseigneur, przyniosły tylko złe skutki. Jeśli nasi książęta są łagodni, są uparci; a jeśli raz uciekną, ich lot nie ma powrotu. Pani de Maintenon przewidziała to i bezużytecznie ostrzegła panią la Dauphine. "
Grand Dauphin, w rzeczywistości, nie zatrzyma jej tempa, rozpoczynając romans z M LLE Rambures, czyste druhna do Dauphine, przyszłość Marquise de Polignac, która pozostanie do jego kochankigrudzień 1686, Dzień, w którym złamał się, gdy odkrył, że w swoich listach, że nazywano go „wielkie uderzenie . ” Zastąpiły ją inne miłości.
Mimo rozczarowującego życia małżeńskiego wicemistrzyni daje mężowi trzech synów, ale ma też kilka poronień, które są szkodliwe dla jego zdrowia:
- Poronienie 1681
- Ludwik de France, książę Burgundii (1682-1712), który w 1697 poślubił swoją kuzynkę Marie-Adélaïde de Savoie (1685-1712) ;
- Filip francuski, książę Anjou, król Hiszpanii w 1700 (1683-1746), który w 1701 ożenił się ze swoją kuzynką Marie-Louise-Gabrielle z Sabaudii (1688-1714), siostrą poprzedniej, następnie w 1714 Elżbiety z Parma (1692-1766);
- 3 poronienia w 1685
- Charles de France, książę Berry (1686-1714), który w 1710 poślubił swoją kuzynkę Marie-Louise-Élisabeth d'Orléans (1695-1719).
- 2 poronienia w 1687
Smutna i chora księżniczka
Księżniczka zresztą zdawała sobie sprawę, że jej brzydota jest ułomnością, więc nienawidziła pozować do portretu, bo malarze zawsze ją schlebiali. Wolter napisze znacznie później: „jego bolączki pogarszał smutek bycia brzydkim na dworze, gdzie piękno było potrzebne. "
Dziś wydaje się jasne, że wicemistrzyni tak bardzo odcięła się od świata, ale także z powodu złego stanu zdrowia. Sam Saint-Simon zauważył, że „nadal umierała” i że „jej krótkie życie było tylko nieustanną chorobą” . Voltaire sprecyzuje, że „jej zawsze zły stan zdrowia czynił ją niezdolną do życia społecznego. „ A jednak szczyt hańby ” został mu wyzwany, aż do jego kłopotów; powiedziała: będę musiała umrzeć, aby się usprawiedliwić! ” . Madame de Caylus jest dobrym świadkiem prawdziwości słów Woltera i dobrze ilustruje opinię sądu o zdrowiu Dauphine: „Spędziła życie zamknięta w małych szafkach za swoimi mieszkaniami, bez widoku. i bez powietrze; co, dodając mu naturalnie melancholijnego nastroju, wywoływało w nim opar. Te opary, wzięte za rzeczywiste choroby, zmuszały go do stosowania gwałtownych lekarstw; wreszcie te lekarstwa, o wiele bardziej niż jej bolączki, spowodowały jej śmierć, po tym, jak dała nam trzech książąt. "
Śmierć
Jednak te trzy narodziny przeplatały się z licznymi poronieniami (zwłaszcza pierwszy w 1681 roku, trzy w 1685 i dwa w 1687…). Narodziny jej ostatniego syna poszły źle, a od tego czasu stan zdrowia wicemistrzyni jeszcze bardziej się pogorszył. Umarła więc „przekonana, że jej ostatnie łóżko dało jej śmierć” . Była tak przekonana, że dając swoje ostatnie błogosławieństwo swoim dzieciom, na krótko przed oddaniem ducha, westchnęła, całując trzyletniego księcia Berry, wers z Andromachy Racine'a : „Ach! mój synu, jak drogie są twoje dni dla twojej matki! "
Prawdą jest, że ropień w podbrzuszu, który wydawał się być bezpośrednią przyczyną jej śmierci, mógł wiązać się z jej ostatnim porodem. Jest jednak prawdopodobne, że to w wyniku gruźlicy zmarł Dauphine,20 kwietnia 1690 r, przed jego trzydziestym rokiem życia. Zapisała Barbarze Bessoli swojego prie-Dieu, swojego sekretarza i 40 000 franków, polecając ją jednocześnie królowi, który przyznał jej rentę w wysokości 4000 funtów.
Słynny biskup Nîmes, Flechier , wygłaszający mowę pogrzebową tłumacza Dauphine, bardziej miłosiernego i bardziej budującego niż jego rówieśnicy, dobrowolna izolacja, w której uwięziona była księżniczka: „Widzieliśmy bezsensownie wyrzekając się przyjemności i tworząc samotność, gdzie mogła uciec z własnej wielkości i ciesz się głębokim spokojem pośród burzliwego dworu. "
Pochodzenie
Pochodzenie Marii Anny BawarskiejUwagi i referencje
- Wiek później, witana w tym samym miejscu (ale już francuska), inna Dauphine, tym razem Austriaczka, arcyksiężna Maria Antonina , powtórzyła dokładnie tę samą anegdotę i udzieliła tej samej odpowiedzi.
- Ta księżniczka wiodła bardzo rozwiązłe życie, mnożąc związki, wspomagane pięknem tak olśniewającym, że jej sława dotarła do króla Maroka, który na próżno, rzecz jasna, poprosił ją o małżeństwo z Ludwikiem XIV.
Zobacz również
Bibliografia
- Simone Bertière , Kobiety Króla Słońca , Éditions de Fallois, 1998 ( ISBN 2-253-14712-5 ) .
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :