Louis-Antoine de Noailles

Louis-Antoine de Noailles
Obraz poglądowy artykułu Louis-Antoine de Noailles
Francuska szkoła z XVIII -tego  wieku .
Pałac w Wersalu .
Biografia
Narodziny 27 maja 1651
w Cros-de-Montvert Królestwo Francji
Święcenia kapłańskie 8 czerwca 1675 r
Śmierć 4 maja 1729
w Paryżu (Francja)
Kardynał Kościoła Katolickiego
Utworzony
kardynał 		21 czerwca 1700
przez papieża Innocentego XII
Tytuł kardynała Kardynał-prezbiter  :
od „  S. Maria sopra Minerva  ” następnie
„  od S. Sisto  ”
Biskup Kościoła Katolickiego
Konsekracja biskupia 18 czerwca 1679 r
autor: M gr François de Harlay Champvallon
Arcybiskup Paryża
Książę Saint-Cloud i par Francji
19 sierpnia 1695 r - 4 maja 1729
Biskup hrabia Châlons
i par Francji
21 czerwca 1680 r - 19 sierpnia 1695 r
Biskup z Cahors
24 lutego 1679 r - 21 czerwca 1680 r
Podpis Louis-Antoine de Noailles
Orn ext kardynał książę i równorzędny OSE.svgHerb gules-band or.svg
(en) Informacja na www.catholic-hierarchy.org

Louis-Antoine de Noailles jest francuskim prałatem, urodzonym dnia27 maja 1651w Château de Peynières w Cros-de-Montvert ( Cantal ) i zmarł dnia4 maja 1729w Paryżu. Biskup z Cahors następnie Châlons , był potem arcybiskup Paryża od 1695 do 1729 roku, stworzony w 1700 roku kardynałem.

Biografia

Louis-Antoine de Noailles pochodzi z rodu Noailles . Jest on drugim synem Anne de Noailles (zmarł 1678), 1 st  książęta noailles i jego druga żona, z domu Louise Boyer (1632/97), pani w oczekiwaniu królowej Marii Teresy Austrii (1638-1683) . Studiował teologię w Collège du Plessis w Paryżu, gdzie miał kolegę i przyjaciela Fénelona . Doktoryzował się na Sorbonie w dniu14 marca 1676 r.

Już zaopatrzony w opactwo Aubrac (diecezja Rodez), został mianowany biskupem Cahors wMarzec 1679, następnie, z rozkazu Innocentego XI , zgodził się zostać biskupem hrabią Châlons-en-Champagne zCzerwiec 1680. Pokazał się biskupem zatroskanym o swoje obowiązki. Powierzył swoje seminarium duchowne lazarystom i założył niższe seminarium duchowne.

Regularność jego postępowania, wsparcie rodziny i opieka Madame de Maintenon skłoniły Ludwika XIV do mianowania go arcybiskupem Paryża na19 sierpnia 1695 r. Pokazał się tam jak w sobie, pozbawiony blasku, ale pobożny, aktywny i gorliwy. Prosty w manierach, był równie przystępny dla biednych, jak dla bogatych. W 1709 r. sprzedał swoje sztućce, aby ulżyć przytłoczonym głodem ludziom . W trosce o majestat miejsc kultu oraz dobre postępowanie duchowieństwa przeznaczył duże sumy na poprawę dekoracji katedry Notre-Dame i innych kościołów w swojej diecezji. Na własny koszt przebudował pałac arcybiskupi. Pobłogosławił pierwszy kamień nowego wielkiego ołtarza Matki Bożej i położył7 września 1702 r, pierwszy kamień kościoła Saint-Louis-en-l'Île .

Zainspirowany bardziej zwyczajami francuskimi niż receptami Soboru Trydenckiego , miał nowe wydania brewiarza , mszału i innych ksiąg liturgicznych w użyciu w Paryżu. Dekrety opublikowane z okazji jego przystąpienia (Czerwiec 1696, przepisany po raz pierwszy dla tych , którzy aspirowali do stanu kościelnego , by przez kilka miesięcy przebywać w seminarium przed święceniami . W 1697 zorganizował synod diecezjalny z konferencjami kościelnymi w całej swojej diecezji oraz cotygodniowe konferencje teologii moralnej w Paryżu. Księża odbywały się na corocznych rekolekcjach i ustanowiono inne zasady dobrego postępowania duchownych, służby Bożej, pomocy chorym i szkół podstawowych. Zachęcał i wspomagał seminaria dla ubogich studentów oraz założył hospicjum dla ubogich, starych i niedołężnych księży (1696). Konsekrował 48 biskupów.

Nadal był biskupem Châlons, kiedy brał udział w konferencjach organizowanych w Issy w celu zbadania pism Madame Guyon . Odegrał jedynie drugorzędną rolę, ale zdołał sprawić, że obrona oskarżonego została wysłuchana w całości. Wkrótce potem wdał się w spór z Fénelonem w sprawie jego traktatu o maksymach świętych , który został potępiony przez biskupów Meaux , Chartres i Noaillesa.

Był dowódca Order Ducha Świętego1 st styczeń 1698. 22 stycznia 1700, Innocenty XII przedstawiony mu przez kardynała kapelusz pod tytułem Santa Maria sopra Minerva . Kilka miesięcy później Noailles przewodniczył Zgromadzeniu Ogólnemu Duchowieństwa Francji, które miało ogromny wpływ na nauczanie teologii moralnej we Francji. Został przeorem Nawarry w 1704 r., rektorem Sorbony w 1710 r. i honorowym dziekanem wydziału prawa.

Potępił pięć propozycji Janseniusa , ale był pojednawczy z jansenistami i zdecydowanie sprzeciwiał się ich adwersarzom, jezuitom . Wkrótce po nominacji do Paryża zatwierdził moralność Refleksji ojca Pasquiera Quesnela (Czerwiec 1695), oratorianin znany już z przywiązania do jansenizmu, który miał stać się jednym z głównych przywódców tej partii. Ta aprobata miała być źródłem wielu kłopotów dla kardynała de Noailles.

Wierząc, że są chronieni przez nowego arcybiskupa Paryża, janseniści ośmielili się opublikować pośmiertne dzieło Barcosa zatytułowane Ekspozycja wiary , wyjaśniające jansenistowską doktrynę łaski, już potępioną przez Rzym . Noailles potępił prace nad20 sierpnia 1696 rw pierwszej części instrukcji, w której w drugiej rozwinął teorię łaski i przeznaczenia, która bardzo przypominała teorię dzieła skazanego na zagładę. Nikt nie był zadowolony: edukacja nie podobała się zarówno jansenistom, jak i jezuitom. Ten pierwszy wskazywał na sprzeczności człowieka, który aprobował Quesnela i potępił de Barcosa. Anonimowa broszura zatytułowana Problem kościelny porównywała dwadzieścia dziewięć identycznych propozycji zatwierdzonych w dziele Quesnela i potępionych w dziele de Barcosa. Parlament Paryża potępił pamflet na stosie, a sześć miesięcy później (2 czerwca 1699) został umieszczony na Indeksie i zabroniony przez Święte Oficjum .

Kontrowersje wywołane publikacją Sprawy sumienia i refleksji moralnej Quesnela głęboko wplątały Noaillesa w spory wokół jansenizmu. Mimo wielokrotnych nakazów Stolicy Apostolskiej kardynał przez kilka lat odmawiał przyjęcia bulli Unigenitus . Ta postawa przysporzyła mu wrogości Ludwika XIV, który zabronił mu pojawiać się na dworze.

W wrzesień 1715, regent, Philippe d'Orléans mianował go przewodniczącym Rady Sumienia , wymierzając głośną zemstę partii jansenistów. Ale ten ostatni wkrótce rozczarował się postawą kardynała. Niezdecydowany, wciąż niezdecydowany, nie zdecydował się na wywołanie bańki (3 kwietnia 1717), które zostały poparte setkami petycji. Zachował również swoją rozmowę w tajemnicy, publikując ją tylko w24 września 1718po rezygnacji z Rady Sumienia. KoniecMarzec 1719kiedy księżna Berry , najstarsza córka regenta, dobiega końca kolejnej nieślubnej ciąży, przechodzi bardzo pracochłonny poród w Pałacu Luksemburskim, kardynał de Noailles nie waha się zmierzyć się z niezadowoleniem regenta, wspierając swoją władzę parafii ksiądz Saint-Sulpice, Languet de Gergy, który odmawia udzielania sakramentów młodej księżniczce. 2 kwietnia, dostarczamy porodówkę martwej dziewczynki. „Płodna Jagoda” nie dochodzi do siebie po skandalicznym porodzie i umiera wlipiec 1719. Sekcja zwłok wykazała, że ​​ponownie jest w ciąży.

13 marca 1720 rkardynał de Noailles wstąpił do Korpusu Doktryny , rodzaj kompromisu, i zobowiązał się do odwrócenia głowy. Jego rodzina, kardynał Fleury , jego główny współpracownik Germain-Louis Chauvelin , a nawet papież Benedykt XIII , połączyli siły, aby go przekonać. Ostatecznie w liście do Papieża z19 lipca 1728 i w liście od 11 października 1728, wycofał swoje wezwanie i opublikował swoją bezwarunkową akceptację bańki. Następnie wycofał różne ze swoich pism, które mogły poddawać w wątpliwość szczerość jego poddania się. Przywrócił jezuitom postanowienia, których pozbawił ich trzynaście lat wcześniej. Zmarł dwa miesiące później, w wieku 78 lat.

Jego słaby i niepewny charakter doprowadził go do znieważenia całej ziemi: jezuitów i jansenistów, papieża i króla, zwolenników i przeciwników bulli Unigenitus . Brakowało mu rozsądku w doborze swoich powierników. Miał wspaniałe imię i odegrał ważną rolę w swoich czasach, ale brakowało mu cech wielkiego biskupa. Był, jak powiedział kanclerz Aguesseau , człowiekiem „przyzwyczajonym do walki podczas ucieczki” i który w swoim życiu dokonał „piękniejszego odwrotu niż pięknej obrony” .

Jego pisma – zarządzenia diecezjalne, instrukcje parafialne – zebrane są w większości w Synodicon ecclesiae Parisiensis (Paryż, 1777).

Został pochowany w katedrze Notre-Dame w Paryżu .

Ikonografia

Portret siedzącego kardynała de Noailles, autorstwa niezidentyfikowanego malarza, jest wystawiony w Muzeum Carnavalet ( s.  2079 ).

Herb

Zakręty do zakrętu Or .

Uwagi i referencje

  1. Olivier Andurand , Świetnie. Biskupi Francji w obliczu Unigenitus , Rennes, Presses Universitaires de Rennes ,2017, 398  s. ( ISBN  978-2-7535-5390-3 ).
  2. Popoff 1996 , s.  64.

Załączniki

Źródła i bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne