Gard

Gard
Herb Gardu
Administracja
Kraj Francja
Region Oksytania
Utworzenie działu 4 marca 1790 r
Główne miasto
( prefektura ) 		Nimes
Podprefektury Ales
Le Vigan
Przewodniczący
rady wydziałowej 		Françoise Laurent-Perrigot ( PS )
Prefekt Marie-Francoise Lecaillon
Kod INSEE 30
Kod ISO 3166-2 FR-30
Kod Eurostatu NUTS-3 FR812
Demografia
Miły Gardois
Populacja 745 458 mieszk  . (2018)
Gęstość 127  mieszkańców/km 2
Geografia
Obszar 5 853  km 2
Podziały
Dzielnice 3
Okręgi ustawodawcze 6
Kantony 23
Międzywspólnoty 14
Gminy 351
Znajomości
Stronie internetowej gard.fr

Gard ( / ɡ ma ʁ / ) to francuski departament położony w regionie oksytańskiej (dawniej w Langwedocji-Roussillon ). Swoją nazwę bierze od rzeki Gard ( Gard w języku prowansalskim ), lokalnie zwanej Gardon , która ją przecina. Insee i poczcie dać ją kod 30. Jego prefektura jest Nîmes .

Gard jest częścią południowo-wschodniej Francji .

Geografia

Sytuacja

Gard jest częścią regionu Occitanie , który zintegrował dawny region Langwedocja-Roussillon .

Graniczne departamenty: Bouches-du-Rhône , Ardèche , Vaucluse , Hérault , Aveyron , Lozère . Jej najwyższym punktem jest góra Aigoual w Sewenach na wysokości 1567  m n.p.m.

Skrajne punkty działu Gard:

PopulacjaObszar

Zaszeregowanie

Lista najobszerniejszych gmin w wydziale:

Geologia

Departament charakteryzuje się dużą różnorodnością geologiczną, która ukształtowała jego krajobrazy i która jest źródłem szerokiego zakresu działań związanych z jego glebą i podglebiem: surowce wydobywcze (złoto, srebro, ołów, cynk, antymon, żelazo, węgiel, węgiel brunatny , asfalt, uran), surowce mineralne (wapień lub cement, kamień lub marmur, ochra, kreda krawiecka, gliny, sól morska lub kamienna , źródła mineralne lub termalne).

Pod względem geologicznym podglebie składa się z formacji od antekambru do niedawnego czwartorzędu. Jest podzielony na cztery główne obszary:

Pogoda

Klimat Gard jest śródziemnomorski .

Podczas fali upałów w czerwcu 2019 r., 28 czerwca, kiedy departament został postawiony w stan gotowości przez Météo France , w miejscowości Gallargues-le-Montueux zarejestrowano krajowy rekord 45,9°C . Precedens dla tego departamentu datowany był na 12 sierpnia 2003 r. z 44,1°C w Saint-Christol-lès-Alès i Conqueyrac .

Fabuła

Dział powstał podczas Rewolucji Francuskiej ,4 marca 1790 r w zastosowaniu prawa 22 grudnia 1789Z części dawnego województwa z Langwedocji .

Należy zauważyć, że kanton Ganges , „początkowo i logicznie przypisywany Gardowi” , został zamieniony z kantonem Aigues-Mortes przypisywanym Héraultowi, dzięki czemu departament ma ujście w Zatoce Lwiej . Jednak to twierdzenie nigdy nie zostało zweryfikowane, w szczególności w archiwach resortowych; ponadto Ganges zawsze należał do diecezji Montpellier . Zamieszanie wydaje się pochodzić raczej z lat 30. XIX wieku, kiedy to miejscowość, ze względu na „wygodę” , poprosiła o przyłączenie do Gardu: propozycja została odrzucona. Podczas podziału departamentów, diecezje Alès i Uzès zostały amputowane z niewielkiej części, wokół Vans , która była przyłączona na południe od Ardèche, podobnie jak Meyrueis na północ od masywu Aigoual. Marsillargues , bliski Lunel, ale włączony do diecezji Nîmes , przeszedł przez Hérault, podczas gdy Beaucaire i Terre d'Argence, sufrujący z Arles , wrócili do Gard.

Departament Gard jest bogaty kulturowo. Jeśli w całej historii zawsze była częścią Langwedocji , Prowansja wpłynęła również na jej kulturę we wschodniej części.

XIII th  -  I st  century  BC. J.-C.

Mówi się, że kraj ten był pierwotnie okupowany przez Iberyjczyków. Zostały one wypędzone przez lud celtycki z Volków, który, osiedlając się w tym regionie, przybrał przydomek Arécomiques, to znaczy Volques z płaskiego kraju, aby odróżnić się od Volques Tectosages, którzy zajmowali góry na Toulouse bok . Cywilizacja wschodnia została wniesiona do tych brzegów przez Fenicjan , którzy od XIII th do XI -tego  wieku  pne. AD , założył tam wiele liczników; przez Rodyjczyków, którzy około roku 900 założyli Rhoda u ujścia Rodanu  ; wreszcie przez Phocéenów, założycieli Marsylii . Pamiętamy dalekie wyprawy, z którymi związani byli Arecomicy , pod Sigovese , Bellovese , Brennus . Niewątpliwie przyciągnięci przez Massaliotów w partii rzymskiej, Arécomiques sprzeciwiali się przejściu Hannibala (lub Annibala) i próbowali go powstrzymać na obrzeżach Rodanu. Pokonał ich i zdał (-218). W okolicach roku 154 Arwernowie podbili cały kraj Arekomów; ale ich pobyt był krótki i zniknęli już, gdy pojawili się Rzymianie .

Wpływ Marsylii sprawił, że Arécomiques dobrowolnie poddali się (-121) prokonsulowi En. Domicjusz; w nagrodę senat zezwolił Nîmes i dwudziestu czterem uzależnionym od niego miastom zachować swoje prawa, religię i zwyczaje. Od tego czasu Rzym odnalazł w arekomach poddanych zawsze wiernych i zawsze obcych ruchom, które poruszyły Galię . Kilka lat później Cimbres i Teutonowie przeszli z impetem i szaleństwem burzy przez cały kraj między Rodanem , Sewennami i Pirenejami , po czym spadli na Hiszpanię, by następnie zostać pokonanym przez Mariusza.

Przywiązanie, jakie Arécomiques odtąd poświęcali zdobywcy barbarzyńców północy i jego spadkobiercy Sertoriusowi, przysporzyło im nienawiści Sylli i Pompejusza , którzy oddali część swoich ziem Marsylii. Z tego samego powodu byli przychylnie traktowani przez Juliusza Cezara i Augusta . Ich kraj został włączony do Narbonnaise , później do pierwszego Narbonnaise i pokryty rzymskimi zabytkami, co czyni Gard najbogatszym departamentem w starożytności tego okresu.

IV e  -  VIII TH  wieku

Najazdy barbarzyńców, powstrzymane od Mariusza przez moc rzymską, rozpoczęły się ponownie w 407 roku . Krokus , król Wandalów , zdewastował Narbonne i obalił kilka rzymskich zabytków. Został pokonany przez drugiego Mariusza. Wandalowie zostali zastąpieni przez Wizygotów, którym poddany został kraj Nîmes . Clovis zabrał im go na chwilę. Ale zwycięstwo Ibbasa , generała Ostrogota , przywróciło im je, a ich dominację jeszcze bardziej zakłócił bunt księcia Pawła pod Wambą ( 672 ).

W 720 r. Saraceni pod emirem Zamą rozprzestrzenili się na Rodan; dwa lata później zostają pokonani przez Eudes . Yousouf podąża tą samą ścieżką w 737  ; Z kolei Charles Martel go pokonuje. Po raz trzeci kraj Nîmes został najechany przez Saracenów w 752 r  .; ale buntuje się, tworzy ligę i wypędza cudzoziemców. Wódz, który stanął na czele tego rodzaju republiki, Ansemond , nie czując się na tyle silny, by długo opierać się Maurom, oddał się pod opiekę Pépina le Brefa i wydał mu Nîmes w 752 r . Pépin przekazał rząd Nîmes i Uzès Radulfe'owi, który był pierwszym hrabią (753).

Średniowiecze

Hrabiowie Nîmes stali się dziedziczni po Karolu Wielkim , w czasach ucisku, kiedy Normanowie stali się tak groźni. Ci piraci wylądowali w 858 r. w okupowanym przez nas regionie; z kolei Węgrzy pojawili się tam w 924 r. i spowodowali tam straszne spustoszenie. Wkrótce jednak Nemosez mieli lordów zdolnych do jej obrony; to było w 956 , kiedy dziedziczka Cécile poślubiła Bernarda II, wicehrabiego Albi , którego potomkowie, którzy stali się mistrzami w Béziers i Carcassonne , byli tak potężni i tak sławni pod imieniem Trencavel . Wicehrabia Nîmes został jednak odłączony od posiadłości Trencavels w 1130 roku, aby stać się przywilejem Bernarda, najmłodszego syna Bernarda-Atona IV. W tym samym wieku (1185 r.) został sprzedany przez Bernarda-Atona VI Rajmundowi V, hrabiemu Tuluzy , już panu tej części regionu, zwanego hrabstwem Saint-Gilles. Na początku następnego stulecia otrzymał go Szymon de Montfort, a jego następca przekazał go św. Ludwikowi, który ostatecznie zjednoczył go z koroną Francji. Od tego czasu Nemosez, podlegający bezpośrednio królewskim oficerom, nie zmienił panów.

Warownia Alais ( Alès ) należała w średniowieczu do rodu Peletów, potomka dawnych hrabiów Melgueila, których autorami byli pierwsi wicehrabiowie Narbonne . Peletowie, którzy zawsze na próżno rościli sobie prawo do hrabstwa Melgueil i wicehrabstwa Narbonne, musieli nawet zadowolić się połową Alais, gdy drugą połknął Szymon de Montfort. Trzymali tej połowie pod tytułem baronii, do połowy XVII -tego  wieku. Druga połowa, która stała się częścią domeny korony przez cesję Amaury de Montfort, została ustanowiona jako hrabstwo i przekazywana kolejno przez małżeństwa lub sprzedaż do Beaufort, Montmorency i Conti.

Wicehrabia od Uzès , na początku XVI E  wieku, został nabyty przez małżeństwo z barona Crussol; grand-syn pana wzniesiony księstwo ( 1556 ), a następnie peerage, aw XVIII -tego  wieku, książę Uzès już najstarszym wzajemnej królestwa, wszystkie inne peerages wymarły wcześniej.

XVI th  -  XIX th  stulecia

Na XVI p  wiek i XVII p  wieku diecezje Nimes , o Alais i Uzès wytrząsano wojen religijnych. Mimo ciągłych prześladowań (od 1660 r . smokami), protestanci byli tam bardzo licznie, gdy cofnięcie edyktu nantejskiego (18 października 1685 r. ) nałożyło na nich powszechną proskrypcję. Tak więc faktycznie wysłano do nich misjonarzy i żołnierzy, którzy nawrócili niektórych z nich; ale większość wolała emigrować lub cierpieć z powodu swoich przekonań.

Były to tylko obalone świątynie, pastorzy skazani na śmierć lub wysłani na galery, starcy, kobiety, dzieci wtrącone do więzienia (jak na wieży Konstancji w Aigues-Mortes, gdzie ten protestant wyrył na murach Opór! ). Wielu schroniło się w Sewennach na północy departamentu; ale tam znowu ścigała ich inkwizycja i tysiące zginęło tam na stosie lub na kole. Zdesperowani, niektórzy z gór Sewennów uzbroili się, niektórzy w kosy, inni w widły, inni w miecze lub pistolety; a z gór Gard, Lozère i Vivarais bunt rozprzestrzenił się w kraju Alais. Tak rozpoczęła się wojna kamisardów ( 1702 ).

Katolicy podpalili wszystko w tym kraju, nie oszczędzając ani wieku, ani płci. Przytaczamy wsie, w których zamordowano kilka ciężarnych kobiet, a dzieci, które wyrwano im z piersi, niesiono w procesji na pal.

Wiemy, że ta wojna trwała trzy lata. Ale represje trwały do 1744 r. , nawet do 1787 r. (data edyktu tolerancyjnego), a nawet do rewolucji francuskiej ( 1789 r. ) wraz z deklaracją praw i jej artykułem o wolności wyznania (napisanym przez protestanckiego Gardoisa ). W Camisards maszerowali dzień i noc, a w pasmach; nazywali braci swoimi przywódcami. Jean Cavalier , który dowodził bandami na równinie lub Pays d'Alais, był chłopcem rzeźnika w wieku zaledwie dwudziestu lat. Żarliwy i odważny, uchodził za proroka i miał absolutną władzę nad swoimi towarzyszami. Musiał walczyć z marszałkiem de Montrevel, co mu się udało; ale udał się do Villars. Mówi się, że przedstawiony wielki król, młody bohater, na widok jego mizernej miny i niskiego wzrostu wzruszył ramionami i odwrócił się do niego plecami.

Po tych krwawych wojnach kraj Nîmes , Alais i Uzès cieszy się długim odpoczynkiem; czas wszelkiego rodzaju „proroctwa” został ożywiony ideami Oświecenia, doprowadził nawet do powstania wspólnoty kwakrów w wiosce Congénies . Społeczności metodystyczne będą się również rozwijać od lat 20. XIX wieku ...

Ale rewolucja obudziła stare pasje: historia wydziału w tym czasie miała smutne strony ...

W okresie renesansu, zwłaszcza w XVIII TH i XIX th  stulecia, Gard przeżywa imponujący wzrost. W szczególności w Sewennach rozwijają się duże fabryki tkanin – tak więc, i to nie jest legenda, pierwsze dżinsy ( Levi's ) zostały wykonane w Nîmes z wytrzymałym płótnem, pierwotnie zaprojektowanym dla pasterzy z Sewennów i dla żeglarzy z Genui, potem dla kolonistów amerykańskiego Zachodu, poszukiwaczy złota i „kowbojów”. Stąd określenie „Jean (Genua) Denim (De Nîmes)”. Krosna do tkania tego płótna są widoczne w Musée du Vieux-Nîmes. Wkrótce produkcja tkanin i jedwabnych pończoch została wyeksportowana do Europy i Indii Hiszpańskich. Dwie trzecie aktywnej ludności Nîmes jest zatrudnionych w przemyśle włókienniczym. Miasto i departament bogacą się. Gard się zmienia.

XIX th  century

Stolica departamentu, miasto produkcyjne poświęcone tekstyliom i ważny ośrodek handlowy, stało się ponadto ważnym węzłem kolejowym podczas tworzenia najdłuższej sieci kolejowej w latach 1830 - 1840, a następnie we Francji.

W miastach i wsiach powstają wspaniałe rezydencje, kształtuje się odnowa urbanistyczna (zwłaszcza monumentalna dzielnica dworcowa). W Nîmes przez przypadek, w Wieku Oświecenia, na nowo odkryliśmy rzymskie sanktuarium Źródła. Wykonujemy duży projekt urbanistyczny. Przemysł jedwabniczy zostaje ponownie przekształcony w produkcję szali dzięki pierwszym krosnom żakardowym zainicjowanym przez Turiona, pracownika z Nîmes. Trzydzieści lat olśniewających sukcesów stawia przemysł Gard i Nîmes w europejskiej randze.

Koniec XIX th  century

Ale konkurencja Lyon jest trudne w drugiej połowie XIX -go  wieku (choroba jedwabników, kasztan, itd.). Bardzo szybko, zanim stracimy pieniądze, reinwestujemy tekstylny kapitał w winnicę. W tym czasie prosperowało miasto Costières w południowej części departamentu. Kultura winorośli jest ułatwione poprzez budowę Canal du Midi , transportu wina z że szyny, wysoko rozwinięte w Gard od połowy XIX th  century (w tym za pośrednictwem przemysłowej Paulin Talabot i „inżynier Charles Dombre ). Ale niestety, kryzys filoksery z lat 70. XIX wieku oznaczał straszliwy zahamowanie tej nowej gospodarki, która kwitła do tej pory.

Główny dworzec Gard w Nîmes staje się jednak centrum tranzytowym węgla Cévennes do Beaucaire , Rodanu i Marsylii .

Należy zauważyć, że dział ten zawsze inspirowany był wieloma kulturami, w szczególności ze względu na jego wyjątkowe położenie geograficzne: kultura łacińska (zwłaszcza w połowie drogi między Włochami a Hiszpanią), Langwedocja, Prowansalska, Protestancka, Sewenna, Camargue - zwłaszcza walka byków Langwedocja i Prowansja obecny od XV -go  wieku, o czym świadczy archiwum. Hiszpański byków, tymczasem nie został przywieziony do połowy XIX -go  wieku.

XX th  century

Gard jest przebudowywany. Jej stolica, Nîmes , w zamierzonym tempie łączy awangardę sztuki współczesnej z bogactwem przeszłości. Rewitalizuje starą dzielnicę i rozciąga się na południe. Ona powierza jej planowania przestrzennego i projektów architektonicznych największych międzynarodowych projektantów: Norman Foster , Vittorio Gregotti , Kishō Kurokawa , Jean Nouvel , Martial Raysse , Philippe Starck , Jean-Michel Wilmotte ...

Przede wszystkim wyczyn techniczny, Finn Geipel i Nicolas Michelin oferują arenom w Nîmes nadmuchiwany pokrowiec z płótna, który można zdjąć przy dobrej pogodzie. Zimą i latem Nîmes organizuje pokazy na arenach.

Dzisiaj, ze względu na koszty, ale przede wszystkim ze względu na bezpieczeństwo budynków i ludzi, bańka została usunięta tej zimy i nie będzie już zakrywać aren w nadchodzących zimach.

Uprawa winorośli nadal odgrywa tam ważną rolę. Życie kulturalne jest tam gęste, a przez cały rok w departamencie odbywa się wiele festiwali.

Historyczne lub sławne postacie wyznaczają historię departamentu (por. Sławne postacie ).

XXI th  century

Heliotropism i przybycie w 2001 roku z LGV Méditerranée , kładąc Gard w 2 godziny 52 minut od Paryża , nadał nową dynamikę do działu i przyczynił się w dużym stopniu do jej znaczącego wzrostu demograficznego i gospodarczego. Turystyka jest dziś jedną z pierwszych działalności Gardu. To właśnie w departamencie narodziła się narodowa etykieta „Turystyka i Handicap”, która promuje dostępność w 160 obiektach turystycznych w Gard.

Na 1 st styczeń 2016region Langwedocja-Roussillon , do którego należał departament, łączy się z regionem Midi-Pyrénées, stając się nowym regionem administracyjnym Occitanie .

Polityka

Gospodarka

Rolnictwo

Gard ma zalesiony obszar 244.750  ha, czyli ponad 40% powierzchni terytorium i ponad 22% Langwedocji-Roussillon. Obszary nieuprawiane  , takie jak wrzosowiska czy zarośla, zajmują 102.013 ha, czyli ponad 17% obszaru. Użytki  rolne stanowią ponad 27% powierzchni departamentu o powierzchni 162.046 ha .

Głównymi uprawami są winorośle o powierzchni 55 400  ha lub 34% gruntów rolnych. Następnie uprawa zbóż o powierzchni 29 585  ha lub ponad 18% użytków rolnych, sztuczne łąki o  powierzchni 9 060 ha lub 5,5% gruntów, uprawa owoców (w tym kasztany) o powierzchni 8419  ha lub 5,2%, ugory o powierzchni 4 232  ha lub 2,6 %, warzywa o powierzchni 4528  ha lub mniej niż 3%, obszary trawiaste stanowią 35 870  ha lub 22% użytków rolnych.

Stado bydła liczy 15 226 sztuk.

W departamencie jest 728 gospodarstw ekologicznych, czyli 10,8% gospodarstw. Udział w użytkowanej użytkach rolnych wynosi 11,3% z 18 146  ha, co plasuje Gard za Aude z 23 705  ha .

Średnia powierzchnia gospodarstw wynosi 40 ha w porównaniu do 75 ha w kraju. W 2020 roku tysiąc gospodarstw jest ekologicznych.

Przemysł

W 2010 roku branża zatrudniała 25 639 osób.

Firmy i przedsiębiorstwa

Gard wita firmy o zasięgu krajowym, w tym Eminence i Royal Canin (ich centrale znajdują się w Aimargues ), ale także Capelle Group w Vézénobres czy Bastide le Confort Médical w Caissargues.

Transport

Drogi i autostrady Koleje

Przez departament przebiega kilka linii kolejowych:

W dziale wiele linii nie jest już obsługiwanych.

Dochody i podatki

Przeciętny dochód rozporządzalny wynosi € 26.669  , to € 28.283  do gminy wiejskiej, a € 26.327  do miejskiego gminy. Przeciętny średni poziom życia wynosi 17 852  EUR , w gminie wiejskiej sięga 18 261  EUR, podczas gdy w gminie miejskiej wynosi 17 752  EUR . średnia stawka godzinowa 12,4  € , wynosi 9  € dla pracowników niewykwalifikowanych, 10,7  € dla pracowników wykwalifikowanych, 9,6  € dla pracowników, 14  € dla zawodów średniozaawansowanych, 21, 8  € dla kadry kierowniczej.

Intensywność ubóstwa wynosi 22, średni standard życia osób poniżej granicy ubóstwa to 9024  euro . Najbardziej dotknięte są rodziny niepełne, gdzie wskaźnik ubóstwa wynosi 40,9%, średnia krajowa wynosi 31,5%, a w Langwedocji-Roussillon 39,9%. Najbardziej narażone grupy wiekowe to osoby poniżej 30 roku życia, ze wskaźnikiem 27,9%.

Oferty pracy

Osoby aktywne zawodowo z pracą stanowią 58,2%, stopa bezrobocia to 14% ludności aktywnej zawodowo. Handel, transport i usługi stanowią 42% miejsc pracy, administracja publiczna, zdrowie, edukacja stanowią 33%, przemysł 11%, budownictwo 8%, rolnictwo nieco ponad 3%.

Demografia

Mieszkańcy Gardu to Gardois .

Ewolucja demograficzna

W 2018 r. departament liczył 745 458 mieszkańców, co stanowi wzrost o 1,67% w porównaniu z 2013 r. ( Francja z wyłączeniem Majotty  : + 2,36%).

Ewolucja populacji   [  edytuj  ]
1791 1801 1806 1821 1826 1831 1836 1841 1846
313 464 300 144 322 144 334 164 347 550 357,283 366 259 376,062 400 381
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (1)
1851 1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891
408,163 419 697 422 107 429 747 420 131 423,804 415 629 417 099 419 388
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (2)
1896 1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946
416 036 420 836 421,166 413 458 396 169 402,601 406 815 395 299 380 837
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (3)
1954 1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2011
396 742 435 107 478,544 494 575 530.478 585 049 623 125 683.169 718 357
Ewolucja populacji   [  edytuj  ] , ciąg dalszy (4)
2016 2018 - - - - - - -
742.006 745,458 - - - - - - -
(Źródła: SPLAF - całkowita populacja departamentu od jego utworzenia do 1962 - następnie baza danych INSEE - populacja bez podwójnego liczenia od 1968 do 2006, następnie ludność gminna od 2006.) Histogram rozwoju demograficznego

Najludniejsze gminy

Lista piętnastu najbardziej zaludnionych gmin w departamencie
Nazwisko Kod
INSEE 		Międzywspólnotowość Powierzchnia
(km 2 ) 		Populacja
(ostatni legalny pop. ) 		Gęstość
(mieszk./km 2 ) 		Edytować
Nimes 30189 Metropolia CA Nîmes 161,85 149 633 (2018) 925  
Ales 30007 Aglomeracja Ales 23.16 40 802 (2018) 1,762  
Bagnols-sur-Cèze 30028 Rada Dyrektorów Gard Rhodanien 31,37 18 072 (2018) 576  
Beaucaire 30032 CC Beaucaire Terre d'Argence 86,52 15 718 (2018) 182  
Saint-Gilles 30258 Metropolia CA Nîmes 153,73 13 787 (2018) 90  
Villeneuve-lès-Avignon 30351 Rada Dyrektorów Greater Avignon 18.27 11 769 (2018) 644  
Vauvert 30341 CC Petite Camargue 109,86 11 633 (2018) 106  
Pont-Saint-Esprit 30202 Rada Dyrektorów Gard Rhodanien 18.49 10 397 (2018) 562  
Stokrotki 30156 Metropolia CA Nîmes 25.29 8635 (2018) 341  
Le Grau-du-Roi 30133 CC Terre de Camargue 54,73 8457 (2018) 155  
Aigues-Mortes 30003 CC Terre de Camargue 57,78 8456 (2018) 146  
Uzès 30334 CC Pays d'Uzès 25,41 8420 (2018) 331  
Kąty 30011 Rada Dyrektorów Greater Avignon 17,64 8311 (2018) 471  
Rochefort-du-Gard 30217 Rada Dyrektorów Greater Avignon 34.03 7 574 (2018) 223  
Bellegarde 30034 CC Beaucaire-Terre d'Argence 44,96 7273 (2018) 162  

Kultura

Gastronomia

Turystyka

Domy drugorzędne

Powszechnego spisu ludności z 1 st stycznia 2008 roku, 12,9% mieszkań dostępnych w dziale były drugie domy .

Poniższa tabela przedstawia główne gminy Gard, których drugie i okazjonalne rezydencje przekraczają 10% ogółu mieszkań.

Gminy posiadające ponad 10% drugich domów w 2008 r.
Miasto Ludność miejska liczba obudów Domy drugorzędne % drugich domów
Le Grau-du-Roi 8 110 22 498 18 238 81,06%
Dourbies 186 477 373 78,20%
Méjannes-le-Clap 448 982 749 76,28%
Saint-Sauveur-Camprieu 268 565 407 72,05%
Valleraugue 1,073 1,322 779 58,91%
Lanuejols 325 444 251 56,58%
Saint-André-de-Valborgne 456 569 311 54,66%
Mialet 563 640 344 53,83%
Notre-Dame-de-la-Rouvière 418 381 201 52,71%
Genolhac 902 822 324 39,38%
Saint-André-de-Majencoules 581 538 208 38,59%
Pokój 1,063 950 348 36,60%
Allègre-les-Fumades 756 606 220 36,30%
Sumene 1,555 1,112 333 29,95%
Bezpieczny 1,879 1,271 293 23,03%
Anduze 3289 2 206 433 19,65%
Saint-Jean-du-Gard 2671 1697 278 16,37%
Aigues-Mortes 7891 4 383 699 15,95%
Uzès 8213 4 893 593 12,12%
Le Vigan 3 964 2 608 282 10,81%
Bessegesè 3 233 2134 225 10,57%
 

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wymowa w standardowym francuskim transkrybowana fonemicznie zgodnie ze standardem API .
  2. prawny Miejska ludność w życie z dniem 1 st  stycznia 2021, rocznik 2018, zdefiniowane granice terytorialne w życie z dniem 1 st  stycznia 2020 r statystyczny data referencyjna: 1 st  stycznia 2018.

Bibliografia

  1. Geologia Gardu
  2. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau.asp?reg_id=1&ref_id=agrtc10201
  3. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau.asp?reg_id=1&ref_id=agrtc10102
  4. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau.asp?reg_id=1&ref_id=agrtc10106
  5. „  Gard: rolnictwo, ekonomiczne płuco departamentu  ” , na stronie midilibre.fr (dostęp 2 listopada 2020 r. )
  6. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau.asp?reg_id=1&ref_id=indtc11103
  7. http://www.insee.fr/fr/themes/detail.asp?reg_id=99&ref_id=inegalite-rev_niveau-vie_10
  8. http://www.insee.fr/fr/themes/detail.asp?reg_id=99&ref_id=taux_pauvrete_2010
  9. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau.asp?reg_id=1&ref_id=tratc03301
  10. http://www.insee.fr/fr/themes/tableau_local.asp?ref_id=ACT3&millesime=2010&niveau=1&nivgeo=DEP&codgeo=30
  11. Strona dotycząca ludności i granic administracyjnych Francji – arkusz historyczny departamentu
  12. Ludność według płci i pięcioletniego wieku od 1968 do 2013 r. – Zharmonizowane spisy powszechne – serie wydziałowe i miejskie
  13. Insee — Populacje prawne departamentu za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne