Narodowość francuska jest atrybutem prawny osoby, której posiadacze są uregulowane w Kodeksie cywilnym za ich praw obywatelskich oraz konstytucji z Republiki Francuskiej , a zwłaszcza jego preambule (1789 Deklaracja praw obywatelskich) dla praw cywilnych i politycznych . Pojęcie obywatelstwa francuskiego jest powiązane z pojęciem obywatelstwa francuskiego.
Pewna liczba norm, zwyczajów czy obyczajów, często nazywanych kulturowymi, które są częścią narodowości francuskiej, nie zawsze jest wyraźnie sformułowana w prawie pozytywnym , jak np. znajomość języka francuskiego , wprowadzona dopiero w 1992 r. w art. 2 francuskiej konstytucji 4 października 1958 .
Mówimy o obywatelstwie francuskim nie tylko w przypadku osób fizycznych , ale także osób prawnych (stowarzyszeń, spółek ), które podlegają francuskiej jurysdykcji i podlegają prawu francuskiemu na mocy ich statutu, obywatelstwa rejestru, w którym są zarejestrowane. ich miejsce zamieszkania, jak również dla niektórych środków transportu ( statków , samolotów , itp ) ze względu na ich rejestrację.
Obywatelstwo francuskie podporządkowuje osoby fizyczne lub prawne, które je posiadają, związanym z nim prawami, użytkowaniem i obowiązkami.
Nie ma obywatelstwa europejskiego, ale narodowość francuska nadaje jej posiadaczom cechę obywatela Unii Europejskiej , zwaną obywatelstwem europejskim , dającą im prawo do bycia wyborcami i uprawnieniami we wszystkich krajach Unii do Parlamentu Europejskiego i do kandydować na stanowiska urzędników lub sędziów Unii Europejskiej.
W późnym cesarstwie rzymskim , wraz z wielkimi najazdami , kwestia narodowości pojawiła się we wszystkich jurysdykcjach, które musiały znać przyczyny, które dotyczą ludzi o różnym pochodzeniu, którzy odrzucają prawo rzymskie i domagają się swoich praw.
Od czasów galijskich pojęcie przynależności do państwa nie miało właściwie sensu dla tych, którzy nie mieli z nim żadnych powiązań politycznych, takich jak wodzowie czy panowie: identyfikowaliśmy się z naszym plemieniem, z naszym krajem i Francuzami wczesnego średniowiecza będzie ze swojej wioski, na skraju jego regionu. Śledzimy stan naszych rodziców, a kobiet męża. Cudzoziemiec oznacza kogoś, kto nie jest z kraju. Może jednak się tam osiedlić i naturalizować , polecając siebie lordowi, aby stał się jego poddanym. To, co nazywamy narodowością, nie jest zatem cechą indywidualną, ale zbiorową lub wspólnotową: jednostka musi przyłączyć się do wspólnoty, która nadaje jej narodowość, to znaczy jej osobisty stan cywilny.
Prawdziwi obcokrajowcy, ci przybywający w grupach z krajów obcych do Francji, a więc niepodlegających miejscowemu obyczajowi, polegają bezpośrednio na usługach króla uważanego za ich pana i uznawaniu im statusu z przedstawicielami, jurysdykcjami (ten status może być powszechny, ustawowy cudzoziemców lub w szczególności w przypadku niektórych społeczności migrantów zagranicznych lub Żydów, którym udzielana jest gościnność).
Jedynymi tekstami regulującymi stosunki między Gallo-Rzymianami i Frankami są prawa egalitarne przyjęte około 510 .
W Ancien Régime wyrażenie „narodowość francuska” nie istniało, a wszyscy ci, którzy byli politycznymi poddanymi króla Francji byli określani epitetem regnicole , w przeciwieństwie do dwóch nazw: prawa do wygranej , podpadającego pod inną. zakaz , to znaczy innego prawa i innej sprawiedliwości niż prawo korony Francji i cudzoziemców ("alter-gens"), należących do innego narodu . Tak więc przed Rewolucją Francuską słowo „naród” nie oznaczało jeszcze państwa francuskiego, ale wszystkich tych, którzy w instytucjach międzynarodowych mówili tym samym językiem.
Zgodnie z orzecznictwem dotyczącym „wady pielgrzymkowej ”, to znaczy niemożliwości cudzoziemca, którego stan cywilny z definicji nie jest uregulowany francuskimi ustawami i zwyczajami. rodzice pozwala cieszyć się ich prawo do sukcesu (praktykę wyłączeniem cudzoziemców z tych praw, jednak spowolni XVIII th wieku). Dekretem Parlamentu Paryskiego z dnia23 lutego 1515, nie jest już uważany za dar niebios dla każdego dziecka urodzonego przez prawowitych zagranicznych rodziców na francuskiej ziemi, pod warunkiem, że zawsze tam mieszkali aż do otwarcia swojego dziedzictwa. ten7 września 1576The Parliament of Paryżu odbywa wyrok uroczyste orzeczenie Mabile, które uznaje za francuskim dziewczynkę urodzoną w Anglii do dwóch francuskich rodziców . Te dwa wyroki ilustrują połączenie prawa gruntowego i prawa krwi, które charakteryzuje współczesne francuskie prawo obywatelstwa.
Obywatelstwo francuskie od dawna jest przyznawane obcokrajowcom. Co najmniej od czasów François I er te naturalizations (uznanie „naturalności”) to królewski przywilej w postaci dokumentu patentowego (publicznego), jak wszystko co związane ze zmianą stanu ludzi. W latach 1660 i 1789 , badanie donosi 6,000 litery patent udzielony.
Od Rewolucji Francuskiej zasady dotyczące narodowości są określane przez kolejne Konstytucje, nawet jeśli mówią one wprost tylko o obywatelstwie .
Możemy wyróżnić pięć ważnych etapów: dekret z30 kwietnia 1790 r ; Konstytucja z września 1791 r.; Konstytucja z sierpnia 1793 r., której przepisy cywilnoprawne zachowują ważność do22 września 1795pomimo zawieszenia w październiku 1793; Konstytucja z września 1795 r.; Konstytucja grudnia 1799 (rok VIII).
Ogólnie rzecz biorąc, obywatelstwo francuskie nadal opierało się w tym czasie na urodzeniu i zamieszkiwaniu we Francji, jak wskazuje na przykład art. 2 Konstytucji z VIII roku: „Każdy mężczyzna urodzony i mieszkający we Francji, który w wieku 21 lat był zarejestrowany w księdze stanu cywilnego swojego okręgu, który od roku zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej, jest obywatelem francuskim”.
Naturalizacje pod rewolucjąW przeciwieństwie do Ancien Régime, dostęp do statusu Francuza nie podlega już władzy państwa: wystarczy, że spełnione zostaną a priori warunki. Niektóre z cytowanych tekstów nie pozostawiają wolności wyboru zainteresowanym.
Tak więc dekret zKwiecień 1790wskazuje, że cudzoziemcy „będą uważani za Francuzów i dopuszczeni, poprzez złożenie przysięgi obywatelskiej, do korzystania z praw aktywnego obywatela po pięciu latach nieprzerwanego pobytu w królestwie, jeśli dodatkowo posiadają lub nabyli budynki lub poślubili Francukę , lub założył zakład gospodarczy lub otrzymywał listy od burżuazji w jakimś mieście ”. Dekret ten zakłada automatyczną naturalizację osób spełniających warunki; przysięga obywatelska dotyczy jedynie dostępu do aktywnego obywatelstwa.
Broniąc subiektywnej koncepcji narodowości, Zgromadzenie Narodowe przegłosowało w sierpniu 1792 r. dekret przyznający tytuł obywatela francuskiego osobistościom zagranicznym, które wyróżniły się za swój wkład w wolność i walkę z despotyzmem. W związku z tym historyk i politolog Patrick Weil uważa epokę rewolucyjną za jedną z wielu definicji narodowości i ważną refleksję nad pojęciem obywatelstwa.
Konstytucja z 1791 r. zawiera dekret z 1790 r., ale naturalizacja nie jest już wymagana: przysięga obywatelska jest warunkiem koniecznym; automatyczność została przywrócona w 1793, a następnie zniesiona w 1795.
Kodeks cywilny wprowadza radykalną nowość w zakresie podstawy narodowości (która po 1803 r. nie podlega już Konstytucji); z drugiej strony nie zmienia zasad naturalizacji.
Narodowość w Kodeksie Napoleona (1804)W 1804 roku , dzięki ujednoliceniu prawa cywilnego we francuskim kodeksie cywilnym , mogliśmy naprawdę mówić o „narodowości francuskiej”. Po automatycznych przepisach o naturalizacji z 1790 r. dla wszystkich obcokrajowców z co najmniej 5-letnim pobytem we Francji, kodeks Napoleona narzuca nowoczesne pojęcie obywatelstwa Francji, ale także reszcie Europy.
„Zerwanie z tradycją” i wbrew woli samego Napoleona Bonaparte (który chciał, aby każdy cudzoziemiec z francuskim wykształceniem był Francuzem), kodeks cywilny przyznaje pierwszeństwo synostwu. Obywatelstwo jest teraz atrybutem osoby, który jest przekazywany przez pochodzenie ojcowskie i nie zależy już od miejsca zamieszkania.
Artykuł 18 stanowi, że Francuzka wychodząc za mąż za cudzoziemca traci przymioty języka francuskiego i przyjmuje obywatelstwo męża (przepis ważny do 1927 r., np. matki Emila Zoli , François Cavanny , Jeana Ferrata ).
Kodeks cywilny zachowuje jednak element prawa ziemskiego: dziecko urodzone we Francji, którego rodzice są obcokrajowcami, może uzyskać status Francuza, ubiegając się o niego w roku następującym po osiągnięciu pełnoletności (art. 9 Kodeksu Napoleona). Ta możliwość będzie mało wykorzystywana, ale możemy przytoczyć przykład Émile'a Zoli z 1861 roku.
Kodeks Napoleona nie zawiera przepisów dotyczących naturalizacji, ponieważ nie podlega ona prawu cywilnemu. Z drugiej strony ustanawia status osoby zamieszkałej (lub „dopuszczonego do zamieszkania”, który jest pośrednikiem między statusem cudzoziemca a obywatela francuskiego).
Zmiany w ustawodawstwie do 1889 r. Naturalizacje Po rewolucji 1848 r. rząd tymczasowy opublikował published28 marca 1848 r.dekret zezwalający na naturalizację wszystkich cudzoziemców przebywających we Francji przez co najmniej pięć lat, ale w następnym roku pierwszy rząd Ludwika Napoleona Bonaparte przywrócił system „przyjęć do domu”, wciąż równie kosztowny. W 1867 r. (od 1865 r. we francuskich departamentach Algierii ) zmniejszono liczbę lat przymusowego pobytu, aby móc rozpocząć procedurę naturalizacyjną z pięciu do trzech lat. Narodowość i pobór Już w 1818 r. poruszono problem związany z przepisami kodeksu cywilnego: cudzoziemcy urodzeni we Francji, którzy mogą pozostać cudzoziemcami na czas nieokreślony, są prawnie zwolnieni z poboru, co wydaje się stanowić przewagę nad Francuzami. Problem ten zostanie wywołany kilkakrotnie podczas XIX e wieku i stanie się ostry, gdy służba wojskowa staje się skuteczne obowiązkowe dla wszystkich Francuzów. ten 7 lutego 1851, prawo wzmacnia prawo do ziemi Dzieci urodzone we Francji przez ojca-obcokrajowca urodzonego we Francji stają się Francuzami po osiągnięciu pełnoletności, ale zachowują prawo do „odrzucenia jakości francuskiego” (odmowy). W praktyce ta ustawa nie zmienia się zbytnio, ponieważ w większości przypadków zainteresowani wybierają obce obywatelstwo; w 1874 r. możliwość ta została ograniczona poprzez wymóg przedstawienia oficjalnego zaświadczenia o posiadaniu danej narodowości. Po tym wszystkim połowie kontyngentu nadal udaje się uniknąć poboru. Zjawisko to dotyczy szczególnie regionów przygranicznych: na przykład w 1891 r. Północ miała najwyższy odsetek obcokrajowców, z których połowa mimo wszystko urodziła się we Francji. Ustawa z 1889 r. i jej konsekwencje Początki prawa z 1889 r.Lata osiemdziesiąte XIX wieku charakteryzowały się zarówno konsolidacją reżimu republikańskiego, poważnym kryzysem gospodarczym z 1882 roku, napięciem z Niemcami, jak i wzrostem nacjonalizmu. Szereg projektów ustaw dotyczy statusu cudzoziemców; doprowadziły one w 1889 r. do prawa, które można uznać za pierwszy „kodeks narodowościowy”, ponieważ dotyczy ono zarówno uzyskania statusu francuskiego, jak i naturalizacji. Dokonuje również istotnej zmiany w stosunku do kodeksu cywilnego, ponieważ wprowadza prawo gruntowe obowiązujące część cudzoziemców urodzonych we Francji.
Ustawa z 26 czerwca 1889 r.Narzuca obywatelstwo francuskie w chwili urodzenia każdej osobie urodzonej we Francji, której rodzic również urodził się we Francji (jest to „podwójny droit du sol”). Dziecko urodzone we Francji przez ojca cudzoziemca urodzonego za granicą staje się Francuzem po osiągnięciu pełnoletności, ale może utracić status Francuza; może również zostać Francuzem przed osiągnięciem pełnoletności w drodze deklaracji. Ustawa z 1889 r. zniosła także „przyjęcia do domu”; obcokrajowcy są teraz zapraszani na proste oświadczenie o miejscu zamieszkania w ratuszu.
Reakcje za granicąW 1913 r. w Niemczech ogłoszono prawo Delbrück, art. 26 ust. 2, w którym stwierdza się: „Nie trać obywatelstwa Niemiec, który przed uzyskaniem obcego obywatelstwa uzyska na jego prośbę 'właściwą władzę swojego państwa pochodzenia, pisemne upoważnienie do zachowania obywatelstwa”. To prawo wchodzi w życie w dniu1 st styczeń 1914. Dokłada się to do ciężkiego sporu francusko-niemieckiego, podczas gdy Francja ma znaczną liczbę imigrantów z tego kraju lub tego pochodzenia. L'Action française i Léon Daudet rozpoczęli kampanię prasową na ten temat, wokół powracającego od wojny 1870 r. tematu „niemieckiego szpiega”.
I wojna światowaWojna spowodowała szereg zmian w kwestiach dotyczących obcokrajowców imigrantów, których liczba znacznie wzrosła, przy czym Francja musiała systematycznie wzywać zagranicznych pracowników (a także pracowników kolonialnych).
ten 2 sierpnia 1914, w dniu wypowiedzenia wojny Niemcom, wprowadzono zezwolenie na pobyt dla wszystkich cudzoziemców; 3 sierpnia przywracamy paszporty (z wizą) na wjazd do Francji. W wyniku kolejnych kontroli pod koniec 1914 r. w obozach internowano 45 tys. cudzoziemców. Od 1916 r. wszyscy cudzoziemcy muszą mieć przy sobie dowód osobisty.
Inne środki dotyczą osób naturalizowanych z krajów będących w stanie wojny z Francją. Prawo7 kwietnia 1915 (ukończono dnia 18 czerwca 1917) decyduje o rewizji i możliwości cofnięcia wszystkich naturalizacji tego typu oraz wszystkich naturalizacji po 1 st styczeń 1913. Spośród 25 000 rewizji 549 skutkuje utratą obywatelstwa francuskiego i około 8 000 internowania.
Ustawa z 1927 r. i jej konsekwencjePomimo demograficznego rozlewu krwi Wielkiej Wojny , posłowie francuscy czekają na10 sierpnia 1927przyjąć prawo łagodzące naturalizacje. Ta nowa procedura umożliwia podwojenie liczby dekretów wydawanych każdego roku.
Debata, która się w tym czasie rozpoczyna, nie jest specyficzna dla Francji, przeciwnie, implikuje duży wpływ zagraniczny: teorie rasistowskie wynikające z pewnej wizji darwinizmu . Te wyraźnie rasistowskie teorie, które zdołały wpłynąć na przyjęcie praw od Stanów Zjednoczonych do Niemiec i od Kanady do Włoch , nie dotyczą jednak Francji.
Imigracja osiąga nowe wyżyny, a utrzymanie zasady przyjaznej ziemi jest czasami niepopularne w czasach kryzysu; Tak jest w przypadku lat 30., kiedy uchodźcy uciekający przed reżimami komunistycznymi lub innymi są postrzegani jako czynnik wzrostu bezrobocia, które szaleje od kryzysu z 1929 roku . Następnie uchwala się narodowe ustawy preferencyjne , takie jak ustawa z kwietnia 1933 r. zastrzegająca wykonywanie zawodu lekarza dla Francuzów. Ten sam rodzaj środka stosuje się wobec prawników w następnym roku.
Pomimo tych korporacyjnych reakcji, Francja pozostała krajem gościnnym, a wraz z nadejściem wojny, od 12 kwietnia 1939, dekret z mocą ustawy zaprasza cudzoziemców do wstąpienia do armii francuskiej, naturalizacja z kluczem. Ponadto wszyscy beneficjenci azylu politycznego podlegają poborowi do wojska. W tym czasie pobiliśmy wszelkie rekordy pod względem naturalizacji, w szczególności ze względu na napływ wielu uchodźców z Hiszpanii i krajów Europy Środkowej zaniepokojonych rewolucjami i wojną, a zwłaszcza napływ Włochów, który stanowił blisko 60% z nich naturalizowany od 1939 - 1940 fali .
Zgodnie z ustawą z 22 lipca 1940 r. minister sprawiedliwości Alibert powołał komisję do zbadania naturalizacji wydawanych od 1927 r. Ustawa zagrożona jest prawie milionem osób. 15 000 osób, z czego 40% to Żydzi , utraciło obywatelstwo. Prawo23 lipca 1940 rpozbawia obywatelstwa wszystkich Francuzów, którzy opuścili terytorium kraju bez zgody rządu. Jest to wznowienie nazistowskiego prawa przyjętego w Niemczech w 1933 roku . Jego celem jest przede wszystkim symboliczne ukaranie tych, którzy przyłączyli się do de Gaulle'a . Z drugiej strony Vichy ustanawia system denaturalizacji, aby „naprawić błędy przeszłości”.
Dwie szkoły zdominowały wówczas debaty na korytarzach Vichy: „restrykcjoniści” i „rasiści”. W latach 1940 i 1944 , debaty ogrzewano na te pytania, a urząd pieczęcią Ministerstwa Sprawiedliwości, na przykład, odrzucił22 kwietnia 1941wdrożenie rasistowskiego systemu sortowania, przypominając, że nie odpowiada to w żaden sposób francuskiej tradycji w sprawach imigracji, ale także w podejściu do jednostki. W rzeczywistości, w środku okupacji nazistowskiej, Ministerstwo Sprawiedliwości rządu Vichy przedstawiło akt oskarżenia przeciwko trafności modelu rasistowskiego. Komisariat Generalny dla Żydów pytań, które powstało na29 marca 1941powraca do ciężaru tych tematów i proponuje w szczególności, aby nie naturalizować już cudzoziemców wyznania izraelickiego. Ministerstwo odpowiedziało negatywnie na te prośby, a Komisariat nie nalegał .
To właśnie Ministerstwo Spraw Zagranicznych ostatecznie przekazuje Ministerstwu Sprawiedliwości nakaz podjęcia ustaleń mających na celu nienadanie obywatelstwa francuskiego dzieciom żydowskim urodzonym we Francji rodzicom obcokrajowcom. Ministerstwo Sprawiedliwości odrzuciło ten ostatni wniosek, ale zgodziło się na ograniczenie prawa do naturalizacji dla cudzoziemców pierwszego pokolenia urodzonych za granicą. Ale Ministerstwo Sprawiedliwości korzysta z przetasowań ministerialnych, by przeciągać sprawy do…15 sierpnia 1943, data głosowania nad nową ustawą o obywatelstwie. Jest to wyraźnie „restrykcyjne” prawo, ale zachowujące prawa drugiego pokolenia, urodzonego we Francji .
Podczas gdy zagraniczni Żydzi (w tym po denaturalizacji) są w zasadzie jedynymi celami środków kontroli, internowania lub aresztu domowego w hotelach lub obozach, różne ustawy dotyczące statusu Żydów wykluczają Francuzów uważanych za Żydów z wysokiej służby cywilnej i kilka zawodów, w szczególności edukacja, adwokat, prasa, medycyna.
Uchylenie praw Vichy przez Wolną Francję nastąpiło w tempie rekonkwisty, od 1943 w Afryce Północnej i na Korsyce , w 1944 we Francji. Nowy kodeks obywatelski został przyjęty w 1945 r. i przewiduje w szczególności, że kobiety mogą odtąd przekazywać obywatelstwo francuskie. Naturalizacja zostaje zreformowana: cofamy się z trzech do pięciu lat minimalnego pobytu przed rozpoczęciem procedury, ale ułatwiamy procedury później.
Przyjęty w 1945 r. kodeks narodowościowy jest całkowicie liberalny, co częściowo tłumaczy chęć zerwania z praktykami i ideologią Vichy. W 1945 r. przy Ministerstwie Pracy utworzono wówczas Krajowy Urząd Imigracyjny. Jednak w latach 1945-1955 nastąpił stagnacja imigracji, a nawet spadek odsetka obcokrajowców we Francji (około 4% w 1955 r.).
Podczas podboju mieszkańcy śledzą status swojego terytorium. W 1862 r. dwór w Algierze uznał, że „każde regnicole podbitego kraju przyjmuje przez sam fakt aneksji obywatelstwo kraju, na korzyść którego dokonuje się aneksji”. Jednak w 1865 r. prawnik stworzył nowy statut, tubylec , który Yerri Urban określa jako „trzecią kategorię prawa obywatelskiego”. O ile nie przejdą procedury „naturalizacji”, nieeuropejscy mieszkańcy kolonii są obywatelami, nie będąc w pełni obywatelami aż do 1946 r., a nawet 1958 r., kiedy „podwójne kolegium” zostało zniesione w Algierii. Przez dekret Cremieux z24 października 1870 rWszystkim Żydom w Algierii przypisuje się pełne obywatelstwo francuskie.
W momencie uzyskania niepodległości status ten zostaje przywrócony, ponieważ prawo francuskie odróżnia Francuzów o „statusie cywilnym prawa zwyczajowego”, którzy zachowują obywatelstwo francuskie, oraz osoby o „statusie cywilnym prawa lokalnego”, które go tracą, chyba że podpiszą „oświadczenie. obywatelstwa francuskiego ”pod warunkiem zamieszkania we Francji. Ta możliwość przerwana przez prawo9 stycznia 1973, obowiązujące od 12 lipca 1973 r. dla kolonii AOF i AEF, do 1967 r. dla Algierczyków. Następnie byli Francuzi muszą zastosować procedurę „reintegracji”, bardzo bliską naturalizacji na mocy dekretu.
Z prawem Lamine Guèye i prawem20 września 1947mając organiczny status Algierii, „muzułmańscy Algierczycy” legalnie stali się obywatelami, zachowując swój osobisty status cywilny i nazywani przez administrację „francuskimi muzułmanami Algierii” (FMA). Jednak w Algierii wyborcy głosowali w dwóch różnych kolegiach do 1958 r., a głosowanie muzułmańskich kobiet, wyraźnie przewidziane w statucie z 1947 r., zostało odroczone do 1958 r.
We Francji metropolitalnej Algierczycy cieszyli się jednak tymi samymi prawami, co mieszkańcy metropolii, bez konieczności wyrzekania się swojego statusu osobistego . Stali się regionalnymi emigrantami, takimi jak Bretoni i Korsykanie , z takimi samymi prawami i obowiązkami jak inni obywatele francuscy. Artykuł 3 ustawy z 1947 r. stanowił: „Kiedy francuscy muzułmanie zamieszkują we Francji kontynentalnej, cieszą się wszystkimi prawami związanymi ze statusem obywateli francuskich, a zatem podlegają tym samym obowiązkom”.
Po odzyskaniu niepodległości przez Algierię w 1962 r. Algierczycy o „statusie cywilnym prawa lokalnego” lub „muzułmańscy” we Francji byli uważani za „uchodźców”, a nie za „repatriantów” jako o „statusie obywatelskim” wspólnego prawa”. Kolejność21 lipca 1962 r wycofali swoje obywatelstwo francuskie, z wyjątkiem wcześniejszego zapisania się do „uznającej deklaracji obywatelstwa” we Francji 22 marca 1967.
Przypadek barakani (majotty)Jako przedłużenie ruchu społecznego na Majotcie z 2018 r. senator LREM Thani Mohamed Soilihi przyjął26 czerwca 2018dwie poprawki w ramach projektu ustawy o kontrolowanej imigracji, skutecznego prawa azylu i udanej integracji przedstawionej przez Ministra Spraw Wewnętrznych Gérarda Collomba, która zreformowałaby prawo do ziemi na Majotcie poprzez dodanie nowego warunku naturalizacji: że co najmniej jedno z dwojga rodziców dziecka urodzonego na wyspie regularnie zamieszkuje na terytorium przez ponad trzy miesiące od dnia urodzenia. Jeśli Rada Stanu pozytywnie zaopiniowała środek z art. 73 Konstytucji , który pozostawia pole manewru w ustawodawstwie zamorskich władz lokalnych, środek ten potępia historyk i politolog Patrick Weil, który postrzega go jako niebezpieczny. precedens, sprzeczny z orzecznictwem Rady Konstytucyjnej (decyzja20 lipca 1993przypominając, że wszelkie ograniczenia praw do ziemi mogą dotyczyć wyłącznie terytorium byłego francuskiego, które uzyskało niepodległość). Prezydent Emmanuel Macron popiera ten środek.
Sprawa Legii CudzoziemskiejO symbolicznym charakterze żołnierze Legii Cudzoziemskiej , którzy z definicji mogą być obcej narodowości, mogą stać się Francuzami nie przez otrzymaną krew, ale przez przelaną krew.
Z prawnego punktu widzenia obywatelstwo mogą nadać inne ministerstwa:
We Francji zasady ustalania obywatelstwa francuskiego, zawarte w kodeksie cywilnym w latach 1804-1944, a następnie w kodeksie obywatelskim od 1945 r. zostały przywrócone w 1993 r. w kodeksie cywilnym, który tworzą tytuł I st. bis księgi I st. na osoby fizyczne (art. 17 do 33-2). Jednakże zasady te mają zastosowanie tylko w przypadku braku szczególnych traktatów lub konwencji międzynarodowych (art. 17).
Należy dokonać rozróżnienia między nadaniem pierwotnego obywatelstwa francuskiego a jego późniejszym nabyciem .
Dzieci urodzone przez co najmniej jednego francuskiego rodzica ( droit du sang , art. 18) są z jednej strony pochodzenia francuskiego , az drugiej strony te urodzone we Francji przez co najmniej jednego rodzica urodzonego przez niego – nawet we Francji lub Algieria przed3 lipca 1962 r( podwójne prawe od ziemi , art. 19-3).
W zastosowaniu ustawodawstwa wynikającego z ustawy 16 marca 1998możemy wyróżnić trzy sposoby uzyskania obywatelstwa francuskiego:
Oprócz procedur nabycia istnieją porównywalne procedury reintegracji do francuskiego obywatelstwa osób, które uznają, że posiadały to obywatelstwo (np. Algierczycy urodzeni we francuskiej Algierii przed 3 lipca 1962 r.).
Jest Francuzem, z pochodzenia , którego dziecko przynajmniej jedno z rodziców jest Francuzem. To jest prawo krwi . Dziecko francuskiego ojca i francuskiej matki od tego czasu jest Francuzem1804, nawet jeśli urodził się za granicą. Dziecko francuskiej matki i ojca zagranicznego został francuski od1927 jeśli urodził się we Francji i od tego czasu 1945 jeśli urodził się za granicą.
Dziecko urodzone we Francji jest Francuzem:
Ostatni z powyższych przepisów, powszechnie znany jako „ double droit du sol ”, został wprowadzony w 1851 roku. Jednak prawo pozostawia beneficjentom double droit du sol prawo do zrzeczenia się obywatelstwa francuskiego przez deklarację od ukończenia 17. i 6. miesiąca życia do 19 lat pod warunkiem, że mogą udowodnić, że posiadają obywatelstwo jednego z rodziców przez oświadczenie. Ta opcja zostanie zniesiona przez prawo26 czerwca 1889 r.która definiuje to, co Patrick Weil nazywa republikańskimi prawami do ziemi (art. 19-3 obecnego Kodeksu Cywilnego).
Artykuł 19 ust. 3 kodeksu cywilnego, który gwarantuje to „podwójne prawo ziemi”, pozwala zdecydowanej większości „Francuzi z krwi” na łatwe przedstawienie dowodu ich narodowości, który bez tego środka byłby „diabolicznym” dowodem. wymagałoby to, aby łańcuch synostwa sięgał nieskończoności.
Ta zasada, łącząca prawo krwi i podwójne prawo do ziemi, nie została zmieniona od 1889 roku.
Do 1993 r. osoby urodzone we Francji przez rodzica urodzonego w kolonii były Francuzami z tytułu przypisania. Dotyczy to tylko dzieci osób urodzonych w Algierii , a następnie departamentach francuskich, przed uzyskaniem niepodległości w dniu5 lipca 1962 r. W przeciwieństwie do prawa o podwójnej samotności , proste prawo do samotności można przypisać obywatelstwu francuskiemu tylko wtedy, gdy urodzenie na terytorium Francji stanowi jedyny element, który może być brany pod uwagę przy ustalaniu obywatelstwa dziecka (stąd art. 19 kodeksu cywilnego przypisuje obywatelstwo francuskie dziecka urodzonego we Francji z nieznanych rodziców).
Osoby urodzone we Francji przez zagranicznych rodziców automatycznie uzyskują prawo obywatelstwa francuskiego po osiągnięciu pełnoletności, pod warunkiem, że mieszkają we Francji w wieku 18 lat i zwykle mieszkają tam od 11 roku życia (przez minimum okres 5 lat ). Ta procedura uzyskania obywatelstwa z mocy prawa obowiązuje od 1889 r. (proste prawo do ziemi), z wyłącznym nawiasem od 1993 r. ( prawo Pasqua ) -1998 ( prawo Guigou ). Jednak prawo pozostawia beneficjentom prawa do zabrudzenia prawo do odmowy obywatelstwa francuskiego w wieku od 17 i pół do 19 lat.
Nabycie przez deklaracjęNiektóre osoby mogą uzyskać obywatelstwo francuskie na podstawie oświadczenia przed trybunałem wielkiej instancji. Dotyczy to głównie osób urodzonych we Francji przez zagranicznych rodziców i zagranicznych małżonków Francuzów. Obywatelstwo nadaje się na wniosek, jeżeli spełnione są warunki przewidziane prawem.
Deklaracja narodowości dotyczy przede wszystkim:
W przypadku adoptowanych dzieci, Sąd Kasacyjny uważa, że oświadczenie o obywatelstwie wymaga uprzedniego „zalegalizowania” dokumentów stanu cywilnego sporządzonych za granicą przez konsulat francuski za granicą, na mocy dekretu królewskiego marynarki wojennej z sierpnia 1681 r. stanowiącego o legalizację aktów ustanowionych przez organy obce, pomimo jej uchylenia przez art. 7 zarządzenia n O 2006-460. Trybunał dopuścił także akty „zalegalizowane” przez konsulat zagraniczny (w tym przypadku konsulat chiński) we Francji.
Nabycie dekretemObywatelstwo uzyskuje się na podstawie „dekretu naturalizacyjnego ”. Procedura jest przeznaczona dla pełnoletnich cudzoziemców, którzy zwykle zamieszkiwali na terytorium Francji przez co najmniej pięć lat, okres ten może być w niektórych przypadkach skrócony (studia we francuskiej placówce, „ważne usługi świadczone na rzecz Francji”). Od ustawy z dnia 26 listopada 2003 r. dotyczącej kontroli imigracji, pobytu cudzoziemców we Francji oraz obywatelstwa , osoby ubiegające się o naturalizację są oceniane podczas indywidualnej rozmowy kwalifikacyjnej. Dekret n o 2011-1265 z dnia 11 października 2011 r zastąpił indywidualnej wiedzy wywiad języka francuskiego poprzez przedstawienie dyplomu w języku francuskim (DELF) z B1 . Kandydaci do naturalizacji powyżej 65 roku życia są zwolnieni z okazania tego dyplomu. Od 2011 r. art. 21-24 kodeksu cywilnego stanowi, że „Nikt nie może zostać naturalizowany, jeśli nie uzasadni swojej asymilacji ze wspólnotą francuską, w szczególności dostateczną, stosownie do swojego stanu, znajomością języka, historii , kultura i społeczeństwo francuskie, których poziom i metody oceny określa dekret Rady Stanu oraz prawa i obowiązki nadane przez narodowość francuską, a także przestrzeganie zasad i podstawowych wartości Republiki.
Pod koniec kontroli jego asymilacji zainteresowany podpisuje kartę praw i obowiązków obywatela francuskiego. Karta ta, zatwierdzona dekretem Rady Stanu, przypomina podstawowe zasady, wartości i symbole Republiki Francuskiej. "
Dla osób, które nie posiadają dyplomu francuskiego powyżej poziomu IV lub DELF, stworzono uproszczony test znajomości języka francuskiego, zarezerwowany dla wniosków o naturalizację i ważny przez dwa lata: Test znajomości języka francuskiego w celu uzyskania dostępu do obywatelstwa francuskiego ( TCF ANF).
Głównym powodem odmów i odroczeń naturalizacji na mocy dekretu pozostaje brak integracji zawodowej.
Do naturalizacji od 1 st styczeń +2.016dekret o naturalizacji jest publikowany w uwierzytelnionym elektronicznym Dzienniku Urzędowym na stronie Légifrance .
Przypadki i tryby utraty obywatelstwa francuskiego są uregulowane w artykułach 23 i następnych Kodeksu Cywilnego. Każdy Francuz, który ma inne obywatelstwo, może wyraźnie poprosić o „wyrzeczenie się” obywatelstwa francuskiego (art. 23-3, 23-4 i 23-5). Żądanie to musi być potwierdzone wyrokiem lub dekretem w zależności od sytuacji.
Utrata obywatelstwa francuskiego może zostać orzeczona wyrokiem, jeżeli osoba francuska (lub jej wstępni) nigdy nie miała miejsca zwykłego pobytu we Francji ani nie wspomniała o swoim obywatelstwie przez pięćdziesiąt lat (art. 23-6). Ponadto osoba, która mieszka za granicą od ponad pięćdziesięciu lat „nie będzie mogła udowodnić, że ma obywatelstwo francuskie ze względu na pochodzenie”, jeśli ani ona, ani jej rodzice nie mogą uzasadnić, że „posiadała państwo francuskie” (art. 30-3).
Francuza, który „zachowuje się w istocie jak obywatel obcego państwa” (art. 23-7), to znaczy „okazując brak lojalności wobec Francji” , lub który nie zrzekł się pełnienia funkcji z obce państwo pomimo wniosku rządu francuskiego (art. 23-8), może dekretem Rady Stanu odebrać mu obywatelstwo .
Francja podpisała międzynarodową konwencję ograniczającą przypadki bezpaństwowości , która wyraźnie zakazuje odbierania obywatelstwa osobie, która posiada tylko jedno obywatelstwo, ale go nie ratyfikowała. Podobnie Europejska Konwencja o Obywatelstwie z 1997 r., która stanowi, że „każdy ma prawo do obywatelstwa” została podpisana, ale nie ratyfikowana przez Francję. Ponadto artykuł 15 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka stanowi, że „każdy ma prawo do obywatelstwa” ; ale ten tekst ma słaby zakres prawny, dla Rady Stanu jest pozbawiony wartości normatywnej.
W konsekwencji, dla Konstytucjonalista Didier Maus , „prawnie nie ma tekstu międzynarodową, która zobowiązuje Francję do zakazania bezpaństwowości” . Ale według innego eksperta od konstytucji, Dominique'a Rousseau , „jego proste podpisanie [konwencji z 1961 r.] zobowiązuje [Francję] do poszanowania ducha i celu tekstu” .
Artykuł 25 kodeksu cywilnego stanowi, że utrata obywatelstwa francuskiego jest możliwa w przypadku osoby, która „nabyła cechę języka francuskiego” (a zatem nie uzyskała jej przez przypisanie), „skazana za przestępstwo lub wykroczenie stanowiące naruszenie. podstawowe interesy narodu ”, za„ terroryzm ”, „przestępstwo lub wykroczenie przewidziane w rozdziale 2 tytułu III księgi IV kodeksu karnego ”(szpiegostwo, działalność wywrotowa, zdrada stanu cywilnego itp.); fakt uchylania się od „obowiązków wynikających dla niego z krajowego kodeksu służbowego” lub fakt „podejmowania na rzecz obcego państwa czynów niezgodnych ze statusem francuskim i godzących w interesy Francji” . Artykuł jest uznany za zgodny z Konstytucją przez Radę Konstytucyjną w priorytetowym pytaniu o konstytucyjność ze stycznia 2015 r. Czyny muszą zostać popełnione najpóźniej dziesięć lat po naturalizacji lub piętnaście lat w przypadku terroryzmu (art. 25). -).1).
Ta procedura jest stosowana wyjątkowo. Czternaście osób zostało pozbawionych obywatelstwa francuskiego w latach 1989-1998, siedem w latach 1998-2007 . Zapytany na ten temat w 2010 roku Manuel Valls potępia debatę dotyczącą pozbawienia obywatelstwa jako „obrzydliwą i absurdalną debatę”.
Artykuł 23-7 kodeksu cywilnego stanowi, że „Francuz, który faktycznie zachowuje się jak obywatel obcego państwa, może, jeśli ma obywatelstwo tego państwa, zostać ogłoszony dekretem po uzyskaniu zgody Rady” Państwa, straciwszy jakość francuskiego. » Przepis ten jest wynikiem dekret z mocą ustawy z dnia12 listopada 1938przez Édouarda Daladiera i włączone do zarządzenia z 19 października 1945 r. wydanego przez Charlesa de Gaulle'a . Uznawany jest za zgodny przez Radę Stanu na mocy decyzji „Mąż Speter” wydanej w dniu7 marca 1958, a później 20 marca 1964 r(„Sieur i Dama Cornakowscy”). Brak lojalności wobec Francji poprzez wierność obcemu podmiotowi został wykorzystany 523 razy w latach 1949-1967 przeciwko dwunarodowym w kontekście zimnej wojny . Postanowienia artykułu 23 mają zastosowanie do Francuzów przez przypisanie oraz do osób naturalizowanych.
ten 16 listopada 2015, François Hollande , prezydent republiki, zapowiada na posiedzeniu parlamentu w Kongresie chęć rozszerzenia możliwości utraty obywatelstwa na osoby z podwójnym obywatelstwem urodzonym we Francji, oprócz naturalizacji. W tym celu do konstytucji z 4 października 1958 r. dodano nowy artykuł 3-1 , ale rząd spotkał się z silnym sceptycyzmem ze strony socjalistycznych deputowanych, niektórzy z nich potępili wznowienie „jednego z jego sztandarowych środków” we Froncie Narodowym . Według różnych sondaży przeprowadzonych w 2015 roku, większość Francuzów opowiada się za pozbawieniem obywatelstwa terrorystów dwunarodowych.
ten 30 marca 2016Francois Hollande zapowiada rezygnację z ustawy o przepadku po dyskusji z przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego Claudem Bartolone (PS) i przewodniczącym Senatu Gérardem Larcherem (LR) po tym, jak Senat wprowadził poprawioną ustawę. W międzyczasie, 23 grudnia hashtag #JeSuisBinational został stworzony przez francusko-marokańskiego dziennikarza Ali Baddou przy okazji tweeta ( „Zawsze uważałem, że posiadanie dwóch narodowości jest atutem. Dziś dowiaduję się, że jest to problem ” ) i została podjęta przez inne firmy dwunarodowe.
W obliczu administracji ciężar dowodu posiadania obywatelstwa francuskiego zawsze spoczywa na osobie, chyba że posiada zaświadczenie o obywatelstwie francuskim, które jest autentyczne do czasu wydania odmiennego orzeczenia sądowego (art. 30 i 31-2 kodeksu cywilnego ). Zaświadczenie to wystawia organ sądowy: prokurent lub prezes sądu rejonowego właściwego miejscowo. Można ją zakwestionować jedynie wyrokiem sądu tego samego szczebla.
Według Maurice'a Maschino w 2002 r. osoby z zagranicznym pochodzeniem lub urodzone za granicą mogą, przy odnawianiu dokumentów tożsamości, być zobowiązane do przedstawienia zaświadczenia o obywatelstwie francuskim. Jego realizacja może być długa, co jest uważane za „wszechobecne i dyskryminujące” przez dokumentalisty Daniela Karlina lub Ligę Praw Człowieka, która w 2010 roku złożyła petycję o uchylenie dekretu30 grudnia 2005.
Jednak w przypadku większości procedur administracyjnych przedstawienie dowodu osobistego wystarczy, aby uzasadnić posiadanie obywatelstwa francuskiego.
Zachowały obywatelstwo francuskie:
Liczbę „osób posiadających obywatelstwo francuskie” można oszacować na 1 st styczeń 2.008do około 63,26 mln , czyli 64 473 140 osób żyjących na ziemi francuskiej, minus 5,7% obcokrajowców, plus emigranci narodowości francuskiej (których liczbę można oszacować na około 2,2 mln ).
Francuzi mieszkający we Francji są podzieleni w następujący sposób: 61 875 822 we Francji metropolitalnej , 1 877 318 w departamentach zamorskich (DOM, w tym Saint-Martin i Saint-Barthélemy ) i 720 000 w innych społecznościach zamorskich (COM, bez Saint-Martin i Saint-Barthélemy + Nowa Kaledonia ).
Co do zasady posiadanie jednego lub większej liczby innych narodowości nie ma wpływu na obywatelstwo francuskie, ponieważ Francja wypowiedziała rozdział I Konwencji Rady Europy z dnia 6 maja 1963 r. o ograniczaniu przypadków wielokrotnego obywatelstwa oraz o obowiązkach wojskowych w przypadku wielokrotnego obywatelstwa. narodowość. Tym samym od 5 marca 2009 r. dobrowolne nabycie przez obywatela francuskiego obywatelstwa jednego z państw sygnatariuszy tej konwencji nie pociąga za sobą automatycznie utraty obywatelstwa francuskiego. Jeśli chodzi o prawa i obowiązki związane z obywatelstwem, Francja nie rozróżnia osób dwunarodowych i innych Francuzów. Jednakże obywatel francuski nie może co do zasady przeforsować swojego obywatelstwa francuskiego władzom innego państwa, którego obywatelstwo posiada, gdy zamieszkuje na swoim terytorium. Jest on wówczas powszechnie uważany przez to państwo za jego wyłącznego obywatela.
W przeciwieństwie do licznych ataków na prawo do ziemi w Europie, a zwłaszcza we Francji, większość osób o podwójnym obywatelstwie ma „pochodzenie”, z prawa krwi , bo pochodzące od rodziców innego pochodzenia. Ponadto osoby urodzone z dwoma narodowościami, a więc które nie przyjęły dobrowolnie innego obywatelstwa, niezależnie od tego, czy są świadome swojej „binarodowości”, bardzo często nie mogą w żadnym wypadku się jej wyrzec, jak Francusko-Francuzi, Algierczycy czy Franco. - Tunezyjczycy z urodzenia. Tak więc algierski kodeks obywatelstwa nie upoważnia osób urodzonych z co najmniej dwoma obywatelstwami, w tym algierskiej, do wyrzeczenia się tego ostatniego. Osoba urodzona w Algierii i Francuzie, która w związku z tym nie podjęła dobrowolnego kroku w celu uzyskania obywatelstwa francuskiego, nie jest objęta zakresem art. 18 kodeksu obywatelstwa algierskiego dotyczącego utraty obywatelstwa. Wybór mógłby ostatecznie zostać dokonany ze szkodą dla obywatelstwa francuskiego, ponieważ odrzucenie jest możliwe po stronie francuskiej. Prawo tunezyjskie jest jeszcze bardziej restrykcyjne i nie przewiduje żadnego mechanizmu świadomego zrzeczenia się obywatelstwa. Tylko Maroko teoretycznie pozostawia możliwość utraty obywatelstwa przez Marokańczyków urodzonych jako „dwunarodowe”, jeśli „mając obce obywatelstwo pochodzenia”, są do tego upoważnieni „na mocy dekretu” (art. 19 kodeksu obywatelstwa).
Obywatelstwo francuskie umożliwia:
Europejska obywatelstwo lub narodowość kraju z umowami szczególnego z Francji i Unii Europejskiej jest zobowiązany do:
Pewna liczba praw dotyczy osób mieszkających we Francji, francuskich lub nie, takich jak prawa socjalne, prawa pracownicze itp.
Obywatelstwo francuskie wymaga:
Dla pojazdów i osób prawnych:
Według Patricka Weila Francuzi dzielą „cztery filary, które wydają się stanowić społeczno-polityczny kodeks Francji dla Francuzów i w oczach świata”:
Te filary są „siłami i czynnikami jednoczenia i transformacji, [reprezentują] obojętność – asymilację – do której każdy aspiruje w pewnych sytuacjach, tak samo jak szacunek dla jego odrębności w innych. I te filary wzbudziły tym większą przyczepność, ponieważ często były wdrażane w uznaniu tej różnorodności Francuzów, w równowadze, która oferuje możliwość cyrkulacji między złożonymi tożsamościami ”.
Na 31 grudnia 2011W światowym rejestrze Francuzów mieszkających poza granicami Francji zarejestrowanych było 1.594.303 obywateli francuskich. Jednak informacje przekazane przez Ministerstwo ds. Europy i Spraw Zagranicznych nie są kompletne, ponieważ opierają się na dobrowolnych deklaracjach francuskich rezydentów za granicą, ich rzeczywista liczba przekroczyłaby dwa miliony.
Francuzi mający siedzibę i zarejestrowany poza Francją, klasyfikacja według krajuKraj | 2006 | 2007 | 2007/2006 |
---|---|---|---|
szwajcarski | 129.872 | 132 784 | + 02,2% |
Stany Zjednoczone | 116,438 | 111 875 | - 03,9% |
Wielka Brytania | 111,186 | 107 914 | - 02,9% |
Niemcy | 108 821 | 099 288 | - 08,8% |
Belgia | 082,271 | 081,608 | - 00,8% |
Hiszpania | 082 458 | 069,290 | - 16,0% |
Kanada | 067 200 | 063 732 | - 05,2% |
Izrael (z wyjątkiem Jerozolimy) | 044 279 | 049,137 | + 11,0% |
Włochy | 044 497 | 044 561 | + 00,1% |
Algieria | 041,498 | 036 782 | - 11,4% |
Maroko | 032 689 | 034 097 | + 04,3% |
Luksemburg | 022 981 | 023 854 | + 03,8% |
Holandia | 019 968 | 019 375 | - 03,0% |
Madagaskar | 020 124 | 018 962 | - 05,8% |
Chiny | 017 185 | 018 765 | + 09,2% |
Liban | 019 279 | 016 937 | - 12,1% |
Senegal | 017 834 | 016 966 | - 04,9% |
Brazylia | 016 559 | 016 467 | - 00,6% |
Tunezja | 016 421 | 015 931 | - 03,0% |
Australia | 017 312 | 014 442 | - 16,6% |
Jerozolima | 014 585 | 015 510 | + 06,3% |
Meksyk | 014 492 | 014.315 | - 01,2% |
Argentyna | 014 811 | 014 283 | - 03,6% |
Portugalia | 012 633 | 012 135 | - 03,9% |
Wybrzeże Kości Słoniowej | 013 018 | 009491 | - 27,1% |
Gabon | 010 031 | 009 647 | - 03,8% |
Grecja | 008678 | 009 220 | + 06,2% |
Monako | 008294 | 008 838 | + 06,6% |
Chile | 008400 | 008563 | + 01,9% |
Indie | 008793 | 008265 | - 06,0% |
Zjednoczone Emiraty Arabskie | 008045 | 008497 | + 05,6% |
Japonia | 007894 | 007735 | - 02,0% |
Mauritius | 007 226 | 007464 | + 03,3% |
Tajlandia | 006 922 | 007411 | + 07,1% |
Irlandia | 008 258 | 007 236 | - 12,4% |
Afryka Południowa | 006 560 | 006447 | - 01,7% |
Austria | 006465 | 006 887 | + 06,5% |
Singapur | 005089 | 005 462 | + 07,3% |
Kamerun | 005 833 | 005099 | - 12,6% |
Polska | 005 152 | 005025 | - 02,5% |
Egipt | 005 872 | 004984 | - 15,1% |
indyk | 004 719 | 004947 | + 04,8% |
Rosja | 004683 | 004 769 | + 01,8% |
Szwecja | 005317 | 004607 | - 13,4% |
Mali | 005026 | 004506 | - 10,3% |
Wenezuela | 005823 | 004502 | - 22,7% |
Dżibuti | 005 495 | 004426 | - 19,5% |
Wietnam | 003 955 | 004 375 | + 10,6% |
Norwegia | 003 933 | 004 273 | + 08,6% |
Andora | 004207 | 004091 | - 02,8% |
Dania | 004408 | 003745 | - 15,0% |
Arabia Saudyjska | 003,657 | 003549 | - 03,0% |
Republika Konga | 003771 | 003 455 | - 08,4% |
Kolumbia | 003 468 | 003 180 | - 08,3% |
Burkina Faso | 003090 | 003 172 | + 02,7% |
Łagodny | 003 722 | 003025 | - 18,7% |
Nowa Zelandia | 002714 | 002 883 | + 06,2% |
Peru | 002684 | 002797 | + 04,2% |
Kambodża | 002626 | 002785 | + 06,1% |
Iść | 002764 | 002764 | + 00,0% |
Syria | 002794 | 002677 | - 04,2% |
Republika Dominikany | 002 885 | 002619 | - 09,2% |
Republika Czeska | 002749 | 002500 | - 09,1% |
Indonezja | 002774 | 002 318 | - 16,4% |
Finlandia | 002158 | 002 244 | + 04,0% |
Rumunia | 002643 | 002 208 | - 16,5% |
Węgry | 002336 | 002 201 | - 05,8% |
Gwinea | 002862 | 002 147 | - 25,0% |
Urugwaj | 002220 | 002 127 | - 04,2% |
Katar | 001504 | 001,802 | + 19,8% |
Demokratyczna Republika Konga | 001,673 | 001,721 | + 02,9% |
Mauretania | 002 163 | 001,721 | - 20,4% |
Filipiny | 001501 | 001,639 | + 09,2% |
Nigeria | 002023 | 001625 | - 19,7% |
Malezja | 001,738 | 001596 | - 08,2% |
Komory | 001,473 | 001590 | + 07,9% |
Angola | 001447 | 001577 | + 09,0% |
Korea Południowa | 001526 | 001559 | + 02,2% |
Kostaryka | 001534 | 001492 | - 02,7% |
Ekwador | 001,759 | 001464 | - 16,8% |
Niger | 001495 | 001 445 | - 03,3% |
Haiti | 001 463 | 001,432 | - 02,1% |
Vanuatu | 001,354 | 001424 | + 05,2% |
Paragwaj | 001207 | 001,262 | + 04,6% |
Tajwan | 001,301 | 001258 | - 03,3% |
Laos | 001278 | 001209 | - 05,4% |
Serbia | 001228 | 001207 | - 01,7% |
Cypr | 001149 | 001183 | + 03,0% |
Republika Środkowoafrykańska | 001,293 | 001,164 | - 10,0% |
Czad | 001 160 | 001151 | - 00,8% |
Jordania | 001,040 | 001148 | + 10,4% |
Kenia | 001,028 | 000 975 | - 05,2% |
Kuwejt | 000 926 | 000 966 | + 04,3% |
Słowacja | 000 948 | 000 938 | - 01,1% |
Boliwia | 000 912 | 000 909 | - 00,3% |
Iran | 001,012 | 000 883 | - 12,7% |
Chorwacja | 000 847 | 000 872 | + 03,0% |
Ghana | 000 833 | 000 839 | + 00,7% |
ŚW | 000 772 | 000 800 | + 03,6% |
Gwatemala | 000 754 | 000 772 | + 02,4% |
Bułgaria | 000 623 | 000 737 | + 18,3% |
Ukraina | 000 637 | 000 732 | + 14,9% |
Bahrajn | 000 636 | 000 683 | + 07,4% |
Panama | 000 767 | 000 668 | - 12,9% |
Etiopia | 000 696 | 000 659 | - 05,3% |
Salvador | 000 668 | 000 650 | - 02,7% |
Jemen | 000 563 | 000 645 | + 14,6% |
Trynidad i Tobago | 000 718 | 000 635 | - 11,6% |
Słowenia | 000 569 | 000 612 | + 07,6% |
Nikaragua | 000 579 | 000 556 | - 04,0% |
Kuba | 000 556 | 000 520 | - 06,5% |
Pakistan | 000 511 | 000 503 | - 01,6% |
Armenia | 000 510 | 000 493 | - 03,3% |
Oman | 000 430 | 000 473 | + 10,0% |
Sri Lanka | 000 488 | 000 471 | - 03,5% |
Libia | 000 484 | 000 470 | - 02,9% |
Tanzania | 000 465 | 000 453 | - 02,6% |
Seszele | 000 362 | 000 417 | + 15,2% |
Burundi | 000 359 | 000 406 | + 13,1% |
Gwinea Równikowa | 000 330 | 000 398 | + 20,6% |
Mozambik | 000 362 | 000 391 | + 08,0% |
Honduras | 000 416 | 000 384 | - 07,7% |
Sudan | 000 341 | 000 375 | + 10,0% |
Zielona czapka | 000 294 | 000 328 | + 11,6% |
Malta | 000 297 | 000 296 | - 00,3% |
Sałatka owocowa | 000 299 | 000 284 | - 05,0% |
Kazachstan | 000 298 | 000 278 | - 06,7% |
Islandia | 000 273 | 000 267 | - 02,2% |
Zimbabwe | 000 278 | 000 253 | - 09,0% |
Bośnia i Hercegowina | 000 277 | 000 247 | - 10,8% |
Litwa | 000 230 | 000 245 | + 06,5% |
Birma | 000 265 | 000 234 | - 11,7% |
Namibia | 000 218 | 000 233 | + 06,9% |
Zambia | 000 222 | 000 211 | - 05,0% |
Uganda | 000 262 | 000 202 | - 22,9% |
Surinam | 000 174 | 000 191 | + 09,8% |
Nepal | 000 184 | 000 189 | + 02,7% |
Afganistan | 000 226 | 000 189 | - 16,4% |
Łotwa | 000 190 | 000 186 | - 02,1% |
Jamajka | 000 202 | 000 185 | - 08,4% |
Gruzja | 000 172 | 000 184 | + 07,0% |
Rwanda | 000 245 | 000 175 | - 28,6% |
Bangladesz | 000 170 | 000 157 | - 07,6% |
Estonia | 000 148 | 000 138 | - 06,8% |
Azerbejdżan | 000 132 | 000 136 | + 03,0% |
Turkmenia | 000 141 | 000 136 | - 03,5% |
Fidżi | 000 138 | 000 135 | - 02,2% |
Gwinea Bissau | 000 106 | 000 124 | + 17,0% |
Brunei | 000 106 | 000 120 | + 13,2% |
Albania | 000 096 | 000 100 | + 04,2% |
Uzbekistan | 000 141 | 000 094 | - 33,3% |
Botswana | 000 089 | 000 098 | + 10,1% |
Mongolia | 000 074 | 000 084 | + 13,5% |
Białoruś | 000 069 | 000 078 | + 13,0% |
Stolica Apostolska | 000 065 | 000 058 | - 10,8% |
Moldova | 000 000 | 000 063 | + 0-, -% |
Irak | 000 054 | 000 032 | - 40,7% |
Papua Nowa Gwinea | 000 036 | 000 030 | - 16,7% |