| Produkcja | Claude Berri |
|---|---|
| Scenariusz | Claude Berri po pracy z Marcel Pagnol |
| Główni aktorzy |
Yves Montand |
| Firmy produkcyjne | Pathé |
| Ojczyźnie |
Francja Włochy Szwajcaria |
| Uprzejmy | Dramat |
| Trwanie |
120 minut (wersja kinowa) 2 x 66 min (wersja filmowa TV w dwóch częściach) |
| Wyjście | 1986 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Manon des Sources to francusko - szwajcarsko - włoski film dramatyczny w reżyserii Claude'a Berri , wydany w 1986 roku . Zaczerpnięte z tytułowej drugiego tomu romantycznej dyptyku L'Eau des Collines przez Marcel Pagnol , film jest sequelem Jean de Florette wydany w tym samym roku.
Film został wyemitowany w dłuższej wersji jako dwa 66-minutowe dramaty telewizyjne. 23 grudnia 1988 i 30 grudnia 1988 r.na antenie 2 . Wersja filmowa została wyemitowana w dniu24 lipca 1990na antenie 2 .
Od śmierci Jeana de Florette minęły lata. Ugolin Soubeyran jest teraz właścicielem Romarins i rozwija się dzięki uprawie goździków. Jego wujek Cezar chce teraz, aby się ożenił, aby utrwalić nazwisko rodowe. Ugolin ulega urokowi Manon, córki garbusa, która stała się piękną młodą kobietą. Ale prawda o okolicznościach, które doprowadziły do śmierci jej ojca, grozi ujawnieniem się w każdej chwili. Ugolin, mimo ostrzeżeń wuja, desperacko próbuje uwieść młodą kobietę. Ten ostatni, w imię zemsty, zablokuje źródło. Do wioski przybywa młoda nauczycielka, która ulega urokowi pięknego dzikusa, który z kolei się w nim zakocha.
Kilka lat po śmierci Jeana de Florette Ugolin Soubeyran prosperował w swojej miejscowości położonej na wzgórzu Romarins. Zaczął uprawiać kwiaty, głównie goździki, które sprzedaje w dobrej cenie. Manon, córka Jeana, jest teraz piękną młodą kobietą. Została pasterzem i żyje jak pustelnik w okolicznych wzgórzach, po powrocie matki do miasta. Jak tylko może, unika kontaktu z mieszkańcami wioski.
Cesar, Papet, starzejący się wuj Ugolina, wzywa swojego siostrzeńca do małżeństwa i posiadania dzieci, ponieważ jest ostatnim z Soubeyran. Papet chce, aby przekazał całe złoto klanu Soubeyran swoim dzieciom i nie powielał tego, co zrobili starsi, zbyt dumni. Rzeczywiście, wielokrotne małżeństwa między kuzynami doprowadziły do dwóch szalonych i trzech samobójstw. Ugolin szybko czuje namiętną miłość do Manon, nie rozpoznając w niej tego, kim jest. Pewnego ranka zobaczył ją kąpiącą się nago w wodospadzie i natychmiast uległ jej urokowi. Manon podejrzewa jednak o zbrodniczą rolę, jaką Ugolin odegrał w tym, że jej ojciec nie zarabiał na życie ze swojej ziemi. Mocno go odpycha i zakochuje się w Bernardzie Olivierze, młodym nauczycielu ze wsi. Ta ostatnia, która nie pochodzi z regionu, nie osądza jej, tak jak inni mieszkańcy tego miejsca, na podstawie jej pokrewieństwa lub stanu.
Pasterka podsłuchuje rozmowę dwóch wieśniaków, którzy rozmawiają ze sobą o zaskakującym źródle „odnalezionym” przez Ugolina na ziemi Romarinów. Rozumie, że wszyscy wiedzieli, że w Romarinach było źródło, ale żaden z nich nie rozważał ostrzeżenia swojego ojca. Mieszkańcy nie chcieli, aby w okolicy mieszkał „obcy w wiosce”, mimo że słusznie należał do nich. Następnie opuścili garbusa, aby wyczerpał się zadaniem, aż do śmierci, próbując wykopać studnię.
Później, próbując znaleźć kozę, która wpadła do dziury, przypadkowo odkrywa małe podziemne jeziorko, które umożliwia nakarmienie źródeł z otoczenia. Żądna zemsty na mieszkańcach i świadoma wszystkiego, co przez nich straciła, posłusznie wypowiada to w nocy. Panika szerzy się w wiosce, która jest w wypożyczonym czasie bez bieżącej wody. Podczas pamiętnego kazania ksiądz daje do zrozumienia, że wie, iż wieśniacy skrzywdzili zmarłego Jeana de Florette (prawdopodobnie dzięki spowiedzi Anglade, bigota).
W wiosce mówi się tylko o kazaniu księdza i zaczynamy oskarżać Ugolina i Papeta, którzy bronią się pomimo publicznych oskarżeń Manon. Nieoczekiwany świadek, Eliacin, wiejski idiota o agresywnym temperamencie, interweniuje i potwierdza zeznania Manon. Ugolino jest zdesperowany. Proponuje odkupić swoje winy, oferując wszystkie swoje dobra Manon, jeśli go poślubi, ale odrzuca go z obrzydzeniem. Kilka godzin później Ugolin popełnia samobójstwo przez powieszenie, pozostawiając Papeta samotnego i posiniaczonego, by zobaczyć, jak ostatnia nadzieja na zniknięcie jego rodziny.
Manon wyjawia nauczycielowi swoją rolę w wysuszeniu źródła i razem idą go odblokować. Pobierają się kilka tygodni później. Czas mija i Manon zachodzi w ciążę. Le Papet prowadzi teraz samotne życie, przerywane wizytami na grobie bratanka.
Jeden z jej starych przyjaciół, niewidomy Delphine, wraca do wioski, którą opuściła dawno temu. Gdy oboje siedzą na ławce i rozmawiają, ona obwinia go o to, że kilkadziesiąt lat temu nie odpowiedział na bardzo ważny list. Ten list został napisany przez Florette, matkę Jeana, która miała romans z Papet. Odbywał wówczas służbę wojskową w Afryce Północnej i list zaginął. Poruszony przysięga Delphine, nie chcąc mu wierzyć, że nigdy jej nie przyjął.
Mówi mu, że Florette, będąc w ciąży z Papetem, błagała ją, by listem zwrotnym obiecała zaopiekować się nią i poślubić ją, co pozwoli jej uniknąć wstydu bycia dziewczyną-matką . Odpowiedź nie nadeszła, z konieczności przyjęła propozycję małżeństwa od mężczyzny z miasta. Aby uniknąć plotek, opuściła wioskę swojego dzieciństwa i nigdy nie wróciła. Urodziła dziecko niecałe pięć miesięcy po odejściu. Urodził się jako garbus, co przypisywano próbom jego matki wywołania poronienia, i otrzymał imię John.
Le Papet, upokorzony, rozumie, że spowodował śmierć własnego syna. Zgryziony wyrzutami sumienia i czując zbliżający się koniec, wzywa do domu proboszcza, aby się wyspowiadał. Następnie pisze do Manon, swojej wnuczki, wyjaśniając jej całą historię i zostawiając jej w spadku wszystko, co posiada. Zmarł następnej nocy w swoim ceremonialnym stroju.