Ivo Andrić

Kluczowe dane

Narodziny	9 października 1892 Travnik
Śmierć	13 marca 1975 Belgrad
Podstawowa działalność	Pisarz
Nagrody	Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1961

Autor

Język pisania	Serbsko-chorwacki
Ruch	Związek Pisarzy Jugosłowiańskich i Serbskiej Akademii Nauk i Sztuki .

Ivo Andrić , urodzony dnia9 października 1892w Dolac (gmina Travnik ), w Bośni i Hercegowinie administrowanej wówczas przez Austro-Węgry , i zmarł dnia13 marca 1975w Belgradzie jest jugosłowiańskim pisarzem .

Urodzony w Bośni w chorwackiej rodzinie , która po II wojnie światowej miała narodowość i tożsamość serbską i osiadła na stałe w Belgradzie . Jego historie rozgrywają się w osmańskiej Bośni. Przed wojną dyplomata, w 1945 roku poświęcił się literaturze. Przez pewien czas był prezesem Związku Pisarzy Jugosłowiańskich.

Zdobył literacką Nagrodę Nobla w 1961 roku i był członkiem Serbskiej Akademii Nauk i Sztuki . Otrzymał tytuł doktora honoris causa z Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w 1964 roku jest najbardziej znanym i najbardziej tłumaczone (40 języków) autor serbsko-chorwackiej literatury . Po śmierci przekazał swoje dzieło Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk.

Biografia

Ivo Andrić urodził się w 1892 roku. Jego ojciec Antun Andrić i jego matka Katarina (z domu Pejić) szybko opuścili rodzinne miasto Travnik. Kiedy miał dwa lata, jego ojciec zmarł na gruźlicę. Matka zabrała go do ciotki ze strony ojca Any Matkovščik i jej męża Ivana w mieście Višegrad , gdzie później rozsławił most i tam dorastał.

W 1903 r. Poszedł do liceum w Sarajewie i od 1911 r. Zaczął pisać wiersze dla bośniackich czasopism. WPaździernik 1912po uzyskaniu stypendium Chorwackiego Stowarzyszenia Kulturalnego Napredak wyjechał do Chorwacji i rozpoczął studia na Uniwersytecie w Zagrzebiu . Jest pod wpływem twórczości chorwackiego pisarza Antuna Gustava Matoša . W 1913 r. Wyjechał do Wiednia, gdzie studiował historię, filozofię i literaturę.

W Czerwiec 1914, zostaje wzięty do niewoli przez policję austro-węgierską po ataku na Sarajewo z powodu przynależności do organizacji terrorystycznej Czarnej Ręki, która przygotowała zamach na arcyksięcia; jest zwolnionyMarzec 1915. Członek ruchu rewolucyjnego Młoda Bośnia , walczy o zjednoczenie Bośni z Serbią .

W 1918 roku w Belgradzie , stał się wydawcą i dołączył do literackiej środowisko w Belgradzie , stolicy pierwszej Jugosławii , gdzie uczęszczał osobistości takich jak Miloš Crnjanski i Miličić. Spotykają się regularnie w Hotelu Moskva . Ale bardzo szybko został zauważony przez rząd w Belgradzie , który miał do niego całkowite zaufanie, z jego przeszłością jako bojownika w Młodej Bośni , a także jego zdolnościami intelektualnymi. Następnie zaczął karierę jako dyplomata w kilku europejskich stolicach, gdzie obronił z wielką efektywnością interesy Królestwa Jugosławii , ze szczytu między 1939 i 1941 , kiedy został mianowany ministrem Pełnomocnik ds dyplomacji w Berlinie .

Kiedy wybuchła wojna, a Niemcy bombardowani Belgrad na6 kwietnia 1941, odmawia wyjazdu do Szwajcarii , ale wraca do Belgradu, gdzie mieszka ze swoim przyjacielem Braneem Milenkoviciem. W małym pokoju pisze swoje dwie najsłynniejsze powieści, Kronikę Travnika , a następnie Most nad Driną .

Grafika

Niewyczerpująca lista

1918: Ex ponto
1920: Nemiri Wydana w języku francuskim pod tytułem Concerns (zawiera tłumaczenia Ljiljany Huibner-Fuzellier i Raymonda Fuzelliera z Ex ponto , Nemiri i Lirika ), w przekładzie Ljiljana Huibner-Fuzellier i Raymond Fuzellier, Boulogne, Éditions du Griot, rozdz. „Listy skądinąd”, 1993 ( ISBN 2-907217-45-3 )
1920: Put Alije Ɖerzeleza
1924: Die Entwicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwirkung der türkischen Herrschaft (praca dyplomowa)
1925: Most na Žepi , zbiór opowiadań
1926: Mara milosnica Opublikowane w języku francuskim pod tytułem kurtyzana Mara i inne wiadomości , przetłumaczone przez Pascale Delpech, Paryż, Belfond, wyd. „Literatura obca”, 1999 ( ISBN 2-7144-3557-2 )
1931: Anikina vremena Wydany w języku francuskim pod tytułem Au temps d'Anika zbiór opowiadań w przekładzie Anne Yélen, Lausanne, Éditions l'Âge d'Homme, coll. „Klasyka słowiańska”, 1979; wznowienie w tomie zawierającym również La Soif , Paryż, UGE, wyd. „ 18.10 . Domena obca” n O 1566, 1983 ( ISBN 978-2-264-00535-9 )
1935: Deca Dosłownie: Les enfants - zbiór opowiadań wydanych w języku francuskim częściowo pod tytułem Innocence et Châtiment , przekład Alain Cappon, Bruxelles / Paris, Éditions Complexe, wyd. „The Stealth Hour”, 2002 ( ISBN 2-87027-894-2 )
1942: Travnička kronika Wydana w języku francuskim pod tytułem La Chronique de Travnik , powieść w tłumaczeniu Michela Glouchevitcha, Paryż, Club Bibliophile de France, 1956; reedycja, Paryż, Plon, pot. „Skrzyżowane pożary”, 1962; nowe tłumaczenie Pascale Delpech, Paris, Belfond editions, 1996, ( ISBN 978-2-714-43345-9 ) ; reedycja, wydania Le Serpent à Plumes, pot. Przyczyny "" N O 170, 2005 ( ISBN 2-84261-417-8 )
1945: Na Drini ćuprija Opublikowane w języku francuskim pod tytułem Il est un pont sur la Drina: Chronique de Vichégrad , przetłumaczone przez Georges Luciani, Paryż, Plon, wyd. „Skrzyżowane pożary”, 1961; nowy przekład Pascale Delpech pt. Le Pont sur la Drina , przekład Pascale Delpech, Paryż, Belfond, 1999; reedycja, Paryż, LGF, pot. "Pocket Book" n O 14110 1997 ( ISBN 2-253-14110-0 ) ; reedycja, Paryż, LGF, pot. „Książka kieszonkowa. Biblio ” n o 3321, 1999 ( ISBN 2-253-93321-X )
1945: Gospođica Wydane w języku francuskim pod tytułem La Demoiselle , roman w tłumaczeniu Pascale Delpech, Paryż, Robert Laffont , wyd. „Pawilony. Domena wschodnia ”, 1987 ( ISBN 2-221-04855-5 )
1948: Priča o vezirovom slonu Opublikowane w języku francuskim pod tytułem L'Éléphant du vizir: opowiadania z Bośni i innych krajów , przetłumaczone przez Janine Matillon, Paryż, Publications orientalistes de France / Association Langues et civilizations / Unesco, coll. „Dziwne kraje”, 1977 ( ISBN 2-7169-0078-7 ) ; reedycja, Paryż, Le Serpent è Plume, wyd. Przyczyny "" N O 144, 2002 ( ISBN 2-84261-315-5 )
1954: Prokleta avlija Opublikowane w języku francuskim pod tytułem La Cour maudite , przetłumaczone przez Georges Luciani, Paryż, Stock, 1962; reedycja, Paryż, Presses du Compagnonnage, wyd. „Zbiór literackich nagród Nobla”, 1965; nowy przekład Yasny Šamić i Bochko Givadinovitch, Lausanne, L'Âge d'Homme, coll. „Klasyka słowiańska”, 1990
1960: Lica Opublikowane w języku francuskim pod tytułem Faces , przetłumaczone przez Ljijana Huibner-Fuzellier i Raymonnd Fuzellier, Paryż, Éditions Phébus, coll. "Od dzisiaj. Zagraniczne ”, 2006 ( ISBN 2-7529-0147-X )
1963: Žeđ Wydane w języku francuskim pod tytułem La Soif, et autres nouvelles , przekład Jean Descat, Lausanne, L'Âge d'Homme, 1980
1963: Jelena, žena koje nema , powieść
1976: Kuća na osami Wydana w języku francuskim pod tytułem Contes de la solitude , w przekładzie Sylvie Skakic-Begic; pref. przez Predrag Matvejevich; Paryż, L'Esprit des peninsules, pot. „Balkan”, 2001 ( ISBN 2-84636-015-4 ) ; reedycja, Paryż, LGF, pot. „Książka kieszonkowa. Biblio ” n o 3425, 2006 ( ISBN 978-2-253-00188-1 )
1977: Omer paša Latas , publikacja pośmiertna Wydane w języku francuskim pod tytułem Omer pacha Latas , przekład Jean Descat, Paryż, Le Serpent à Plumes, wyd. Przyczyny "" N O 90, 1999 ( ISBN 2-84261-147-0 )
1980: Znakovi pored puta , pośmiertna publikacjaOpublikowane w języku francuskim pod tytułem Signes au bord du chemin , przetłumaczone przez Harita Wybrands, Lausanne, L'Âge d'Homme, coll. „Klasyka słowiańska”, 1997 ( ISBN 2-8251-0653-4 )
Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine (praca doktorska)
Modlitwa o ženi samoj sebi neznanoj
Nemir od vijeka
Nemirna godina
Trois contes ( Le Pont sur la Jépa , Les Hommes de Veletovo , Drama à Olouiak ), przekład Georges Luciani, Bordeaux, Mollat, 1962 (notatka BnF n o FRBNF32903709 )
Titanic i inne żydowskie opowieści z Bośni , przekład Jean Descat, Paryż: P. Belfond, 1987, wznowienie, Paryż, Le Serpent à plumes, wyd. Przyczyny "" N O 127, 2001 ( ISBN 2-84261-259-0 )
Tales over time , przekład Jean Descat, Monaco / Paris, Le Serpent à plumes, wyd. „Foreign Fiction”, 2005 ( ISBN 2-282-61496-8 )
Narodziny faszyzmu (zbiór artykułów opublikowanych w latach 1921-1926), przetłumaczone przez Alain Cappon, Paryż, Éditions Non lieu, 2012 ( ISBN 978-2-35270-130-9 )

Hołd

Reżyser Emir Kusturica , przy wsparciu Prezydenta Republiki Serbskiej Bośni , Milorad Dodika , przeznaczone do adaptacji Le Pont sur la Drina do kina , a do tego chce zrekonstruować identycznie część miasta opisanej przez Andrić w jego dostarczone. „ Andrićgrad (en) ” miał powstać w pobliżu dzisiejszego miasta Višegrad i miał być ukończony w 2014 roku.

Uwagi i odniesienia

(w) „ Kim był Ivo Andric? Everything You Need to Know ” na thefamouspeople.com (dostęp 11 października 2020 r . ) .
Biografia Ivo Andrića
(pl) Doktorzy honoris causa , na stronie Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
Ivo Andric, 50 lat po otrzymaniu nagrody Nobla, w sercu nacjonalizmu na stronie bhinfo.fr w Bośni i Hercegowinie
Jean-Paul Bled, Agonia monarchii. Austro-Węgry 1914-1920
Alexis Troude, „ Geopolitics of Serbia ”, edycje elipsy ( ISBN 2729827498 ) strona 253
" [DIRECT] #CharlieHebdo: Republican March in Paris against the attackers " , na factitte.com (dostęp 11 października 2020 ) .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

(en) Autobiografia na stronie Fundacji Nobla (baner na stronie zawiera kilka linków związanych z przyznaniem nagrody, w tym dokument napisany przez laureatkę - Wykład Nobla - który szczegółowo opisuje jej wkład)
(fr) Ogłoszenie na stronie internetowej Serbica ( Uniwersytet Bordeaux Montaigne ) Dokumentacja urzędowa :
Ogłoszenia w ogólnych słowników lub encyklopedii : Biographisches Lexikon zur Geschichte Südosteuropas • Deutsche Biografia • Enciclopedia De Agostini • Encyclopaedia Britannica • Encyclopaedia Britannica • Gran Enciclopèdia Catalana • Hrvatska enciklopedija • szwedzki Nationalencyklopedin • Munzinger Archiv • Proleksis enciklopedija • Store Norske leksikon • Visuotinė Lietuvių enciklopedija
Zasoby literaturowe :
- (de) Kritisches Lexikon zur fremdsprachigen Gegenwartsliteratur