Charles André, hrabia Pozzo di Borgo | ||
Portret autorstwa George Dawe w Wojskowej Galerii w Pałacu Zimowym . | ||
Narodziny |
8 marca 1764 Alata ( Republika Korsykańska ) |
|
---|---|---|
Śmierć |
15 lutego 1842 Paryż ( Królestwo Francji ) |
|
Pochodzenie | Korsyka | |
Wierność |
Korsyka (1794-1796) Królestwo Francji Królestwo Francji Republika Francuska Cesarstwo Rosyjskie |
|
Uzbrojony | Piechota | |
Stopień | Generał | |
Lata służby | 1805 - 1839 | |
Konflikty | ||
Nagrody | ||
Inne funkcje |
|
|
Rodzina | Rodzina Pozzo di Borgo | |
Charles André, hrabia Pozzo di Borgo , urodzony dnia8 marca 1764w Alata niedaleko Ajaccio i zmarł dalej15 lutego 1842w Paryżu jest korsykańskim politykiem, który został dyplomatą w służbie Rosji ; był w szczególności ambasadorem Rosji w Paryżu od 1814 do 1835 roku.
Pochodzący z rodziny szlacheckiej korsykańskiej (utrzymanej w 1774 r.), Urodzony cztery lata przed wejściem wyspy w posiadanie Francji, kształcił się w Pizie .
W młodości był związany z Napoleonem i Josephem Bonaparte , wówczas obydwie rodziny były sojusznikami politycznymi.
W 1789 roku Pozzo był jednym z dwóch delegatów wysłanych do Konstytuanty, aby zażądać politycznego włączenia Korsyki do Francji. Następnie był członkiem Zgromadzenia Ustawodawczego Korsyki , gdzie zasiadał na ławach po prawej stronie aż do wydarzeń z sierpnia 1792 roku .
Po powrocie na Korsykę został dobrze przyjęty przez Pascala Paoli , ale teraz znajduje się w opozycji do braci Bonaparte, związanych z partią jakobińską . Pozzo zostaje wybrany na prokuratora generalnego syndyka, czyli szefa rządu cywilnego, podczas gdy Paoli dowodzi armią. Odmawia, podobnie jak Paoli, udziału w zwołaniu Konwencji . Od tego czasu datuje się jego ostateczne zerwanie z Bonapartesami, którzy aktywnie wspierają rewolucyjne władze. Ostatecznie Pozzo i Paoli przyjęli pomoc z Wielkiej Brytanii i od 1794 do 1796 roku , podczas angielskiego protektoratu nad Korsyką , Pozzo był prezydentem Rady Stanu pod zwierzchnictwem gubernatora Gilberta Eliotta .
Kiedy Napoleon wysyła wojska do zajęcia wyspy, Pozzo zostaje wykluczony z ogólnej amnestii i znajduje schronienie w Rzymie , ale władze francuskie żądają jego wydalenia i nakazują aresztowanie go w północnych Włoszech. W 1796 r. Wyemigrował do Anglii.
Towarzyszył sir Gilbertowi do ambasady w Wiedniu , gdzie pozostał sześć lat i był dobrze przyjmowany w kręgach politycznych Minto; w 1799 r. towarzyszył Aleksandrowi Suworowowi w jego włoskiej kampanii .
W 1804 r. , Dzięki wpływom ówczesnego ministra spraw zagranicznych Rosji, księcia Adama Jerzego Czartoryskiego , podjął służbę dyplomacji rosyjskiej i został radnym stanu przy Radzie Spraw Zagranicznych na28 września 1805. Został zatrudniony jako komisarz anglo-neapolitańczyków, a następnie w 1806 r . W armii pruskiej . Pułkownik zarządzanie, jest on odpowiedzialny za ważną misją do Konstantynopola w 1807 roku , ale zawarcie sojuszu cara Aleksandra I st i Napoleon w Tylży w lipcu przerwała karierę, wymagające jego tymczasową emeryturę po zakończeniu jego misji w Turcji.
Następnie wrócił do Wiednia, ale Napoleon poprosił o jego ekstradycję, a Metternich wydalił go ze stolicy. Znalazł schronienie w Londynie, gdzie przebywał do 1812 roku . Kiedy Napoleon zaatakował Rosję , Pozzo został wezwany przez Aleksandra do Armii Północy i wziął udział w kampanii 1813 roku , będąc świadkiem bitew pod Gross Bereen , Dennewitz i Lipsk . Stara się siać niezgodę w domu Bonapartego, a podczas misji w Szwecji zapewnia współpracę Bernadotte przeciwko Napoleonowi.
Gdy alianci weszli do Paryża, został komisarzem generalnym rządu tymczasowego.
Podczas restauracji Domu Burbonów Pozzo di Borgo został mianowany ambasadorem Rosji w Paryżu i próbował zawrzeć sojusz między księciem Berry i wielką księżną Anną, siostrą Aleksandra.
Pozzo uczestniczył w kongresie wiedeńskim i podczas stu dni dołączył do Ludwika XVIII w Belgii , gdzie polecono mu omówić sytuację z księciem Wellington . Car, kierując się w tej kwestii liberalnymi tendencjami, przewiduje skierowanie do narodu francuskiego apelu w sprawie ich rządów, ale sugestie Pozza w tym kierunku spotykają się z gwałtownym sprzeciwem, książę odmawia ustępstw w stosunku do tego, co uważa za bunt. podczas gdy w Petersburgu jego przywiązanie do dynastii Burbonów jest uważane za przesadne.
Podczas pierwszych lat pobytu w Paryżu Pozzo pracował niestrudzenie, aby złagodzić ciężar nałożony na Francję przez aliantów i skrócić czas trwania obcej okupacji. Rząd francuski oferuje mu tekę do spraw zagranicznych. Popierał umiarkowaną partię i posługę księcia Richelieu , co przyniosło mu nieufność i wrogość Metternicha, który obarczał go odpowiedzialnością za wznowienie liberalnej agitacji.
W 1818 r. Został hrabią i rówieśnikiem Francji .
Jego wpływ w Tuileries osłabł po wstąpieniu na tron Karola X , którego reakcyjne skłonności zawsze były dla niego nieprzyjemne.
Po rewolucji lipcowej , kiedy car Mikołaj niechętnie uznał Ludwika Filipa , udało mu się uniknąć trudności z Rosją .
W 1832 roku odwiedził Petersburg, a rok później udał się do Londynu, aby odnowić swoje stosunki z Wellingtonem.
Na początku 1835 r. Został nagle przeniesiony do ambasady londyńskiej , gdzie zastąpił księcia Lievena . Pozzo zdaje sobie sprawę, że ta zmiana jest wynikiem manewrów frakcji rządu cesarskiego, które podejrzewają go o sprzyjanie francuskim interesom.
W Londynie stan jego zdrowia podupadł i odszedł ze służby w 1839 roku, by spędzić resztę swoich dni w Paryżu.
Jest zakopane w Pere Lachaise ( 57 th podziału).