Antonio Stradivari

Antonio Stradivari Kluczowe dane

Znany jako	Stradivarius
Narodziny	1644 Cremona ( Księstwo Mediolanu )
Śmierć	18 grudnia 1737(w wieku 93 lat) Cremona ( Księstwo Mediolanu )
Narodowość	Milanese
Zawód	luter
Szkolenie	Uczeń Niccolò Amati

Antonio Stradivari Giacomo , znany jako „ Stradivarius ”, urodzony w 1644 w Cremonie , Księstwo Mediolanu , a zmarł18 grudnia 1737w rodzinnym mieście jest włoskim lutnikiem , twórcą skrzypiec (600), wiolonczel (50), altówek (12) i gitar (3), najważniejszych w swoim zawodzie. Łacińska forma jego nazwy „ stradivarius ” jest antonomastycznie często używana w odniesieniu do jej instrumentów i przez metaforę oznacza doskonałość w podmiocie.

Biografia

Antonio Stradivari urodził się dla Alessandro Stradivari i Anny Moroni. Byłby uczniem Niccolò Amatiego od 1666 do 1679 roku.

Wątpliwości pozostają do dziś, ponieważ historycy nie odnaleźli dotąd niepodważalnego dokumentu potwierdzającego jedno lub drugie z tych źródeł. Tak czy inaczej, na etykiecie skrzypiec z 1667 roku, Ashby Strad, widnieje wzmianka „ alumnus Amati ” („były uczeń Amati”). Rodzina Amati , której jeden z przodków Andrea Amati (ok. 1505/1510-1577), wynalazł skrzypce z wioli około 1560 roku , była liczną rodziną lutniczą. Niccolò Amati miał także ucznia Andrea Guarneri , którego imię przywołuje kolejną dynastię prestiżowych lutników. Jego pierwsze skrzypce datowane są na 1666 r., opatrzone etykietą „Antonius Stradivarius Cremonensis. Faciebat Anno 1666 ” („ Antonio Stradivari, Cremonese, zrobił to w roku 1666 ”).

W połowie lat siedemdziesiątych był samozatrudniony, z zamożną klientelą; prowadził także kursy w Europie i stał się sławny.

Kiedy Stradivari zmarł, dwóch jego synów - miał 11 dzieci z dwiema żonami - Francesca Ferraboschi (1671-1743) i Omobono (1679-1742) obaj pozostali w Cremonie, kontynuowali działalność ojca, ale zostali przyćmieni jego sztuką, ponieważ chociaż bardzo zasłużyli, nigdy nie mogli dorównać jego geniuszowi.

Skrzypce

Antonio Stradivari był jednym z najsłynniejszych lutników w historii. Wydaje się, że sukces jego pracy to wybór i dbałość o dopracowanie mnogości detali. Specjaliści zgadzają się na określenie trzech okresów w jego produkcji:

Od 1680 do 1700 roku, analizując instrumenty „pierwszego okresu”, zauważamy, że dzieło jest bardzo zbliżone do kształtu skrzypiec Niccolo Amatiego zarówno w projekcie skrzeli, wolutach, pracy sklepień , gardła i sieci, tylko instrumenty Jean-Baptiste Ruggeri lub Giovani Paolo Maggini. Są to małe modele znane jako „Amatized” Stradivarius z kilkoma wyjątkami, takimi jak zarośla, zdobione w 1679 roku.
W „drugim okresie”, 1700 i 1710, kiedy to jego czasy naznaczyły ewolucję potrzeb lutniczych dla coraz rozleglejszych sal koncertowych, wymagających instrumentów o potężnym brzmieniu – co nie było przywilejem skrzypiec zgromadzonych przez Amatiego - Stradivari był w stanie poprawić jakość swojej produkcji w tym kierunku, w szczególności poprzez wydłużenie korpusu instrumentu i obniżenie sklepień. Popychając doświadczenie na tyle daleko, że tworzy paluszki - przyrost długości wynosi od około 5 mm - W ostatnich latach XVII -tego wieku.
Wreszcie z instrumentami „trzeciego okresu”, które wyprodukował w 1709 roku, powrócił do bardziej klasycznego modelu, szczególnie w proporcjach tułowia, a z lat 1725 – 1727 uchodziły za najlepsze z jego produkcja. Okres ten określany jest również przez ekspertów jako „złoty wiek”, w którym powstały skrzypce historyczne: Viotti w 1709, Vieuxtemps w 1710, Delfin i Ziemia w 1714, Alard w 1715, Mesjasz w 1716, a także wiolonczele Gore-Booth z 1710 r., Duport z 1711 r., Batta z 1714 r. i Piatti z 1720 r.

Ostatnie siedem lat to lata starości, kiedy wraz z dwoma synami i ostatnim uczniem Carlo Bergonsim (1686-1747) prowadzi warsztat. Skrzypce te noszą etykietę „ Sotto la disciplina di Antonio Stradivari ”, czasami wspominając o jego wieku: de anni 89, 91 itd.

Spośród tysiąca instrumentów wyprodukowanych przez Stradivari, prawie 700 trafiło do nas, niektóre z nich w wyjątkowym stanie zachowania z oryginalnym montażem. Najstarsze wydają się być skrzypce „Serdet” z 1666 roku. Zostały kupione w warsztacie Charlesa Paula Serdeta, lutnika w Paryżu, w 1900 roku.

Rodzina

Uwagi i referencje

Marc Vignal , Słownik muzyki , Larousse, 1987.
Czasami skracane do „strad”.
(w) W. Henry Hill, Arthur F Hill, Alfred E Hill, Antonio Stradivari: His Life & Work , Dover Publications ,1963, s. 4.
(w) W. Henry Hill, Arthur F Hill, Alfred E Hill, Antonio Stradivari: His Life & Work , Dover Publications ,1963, s. 19.
Anna Rousseau " Stradivariusa czysty dźwięk czystej duszy " wyzwania , N O 34011 kwietnia 2013, s. 78 do 80 ( ISSN 0751-4417 )
F. Sacconi, I Segretti di Stradivari , Cremona 1972.
(w) WH Hill, Antonio Stradivari, His Life and Work , Londyn, 1902.

Zobacz również

Bibliografia

François-Joseph Fétis, Antoine Stradivari, słynny lutnik znany jako Stradivarius , Paryż Vuillaume, 1856
Nikolaĭ Borisovich, Lutomonografia, historyczna i uzasadniona , Wilk i syn, Munic (sic) , 1856
Ernest N. Doring, Ile Strads? , William Lewis i syn, Chicago, 1945
Rene Vannes, Uniwersalny słownik lutników (vol. 3), Bruksela: Les Amis de la musique, 1985 (1951), ( OCLC 53749830 )
(en) William Henley, Universal Dictionary of Violin & Bow Makers , Brighton, Anglia: Amati, 1969 ( ISBN 0-901424-00-5 )
Roger Millant, JB Vuillaume: Jego życie i praca , 1972 Londyn: WE Hill. ( OCLC 865746 )
(en) Herbert K. Goodkind, Ikonografia skrzypcowa Antonio Stradivariego 1644-1737 , Larchmont (Nowy Jork) , 1972
Frantz Baetz, Le Stradivarius , Les Presses universelles, 1976, s. 212.
(en) Stewart Pollens, Formy skrzypcowe Antonio Stradivariego , Biddulph, 1992 ( ISBN 0-9520109-0-9 )
(de) Walter Hamma, Meister Italienischer Geigenbaukunst , Wilhelmshaven 1993 ( ISBN 3-7959-0537-0 )
Henri Pigaillem, Stradivarius , Zurfluh, 2000, stroik. : Minerwa, 2012, 224 s. ( ISBN 978-2869311305 )
(en) John Beamen, The Violin Explained: Components, Mechanism and Sound , Oxford University Press, 2000
(en) Toby Faber, Stradivarius: pięć skrzypiec, jedna wiolonczela i trzy wieki trwałej perfekcji , Random House Trade Paperbacks, 2006, 265 s.
(pl) John Marchese, Lutnik: poszukiwanie sekretów rzemiosła, dźwięku i Stradivariego . Harper Bylina, 2008
(en) Geoffrey Norris, Obalanie mitu Stradivariusa , The Telegraph. Źródło 2009-08-08

Fabularyzowane biografie

Jean Diwo , Skrzypce Królewskie ; śledzi fabularyzowane eposy lutników z Cremony, w tym Antonio Stradivariego, poprzez barokowe Włochy ( ISBN 2-07-038511-6 )
Jean Diwo , ja, Milanollo, syn Stradivariusa ; reinwestuje w świat muzyki. Fikcja oparta na prawdziwej historii . Słynne skrzypce Stradivariego z 1728 roku opowiadają swoją historię na przestrzeni wieków.
Frédéric Chaudière, Tribulations d'un stradivarius en Amérique , Actes Sud, 2005, ( ISBN 2-7427-5342-7 ) : Historia stradivariusa od czasu ścięcia drzewa. Bardzo udokumentowana powieść historyczna.

Herbert Le Porrier , lutnik z Cremony , Le Seuil (1977); Zbiór punktów nr 1200 (2004). ( ISBN 2020654024 ) . fabularyzowane życie (i jego część imaginacyjna) Antonia Stradivariego, widziane z perspektywy, z której poza codziennym życiem rzemieślnika, a potem mistrza lutnictwa, część historii muzyki i opowieści w skrócie: dzięki instrumenty Antonio Stradivariego, interpretacja i kompozycja zmieniają charakter i rejestr, otwierając się z intymności szlacheckich salonów na wielkie dzieła koncertowe i sale koncertowe.

Filmografia

Stradivari , film wyreżyserowany przez Giacomo Battiato w 1988 roku z Anthonym Quinnem w roli Stradivariego.

Powiązane artykuły

Instrumenty Stradivariusa
Skrzypce
De Munck (Stradivarius)
(19189) Stradivari , asteroida nazwana na cześć rodziny.