Angkor * Światowe dziedzictwo UNESCO | |||
Angkor Wat , jedna ze świątyń Angkor. | |||
Informacje kontaktowe | 13 ° 26 ′ szerokości geograficznej północnej, 103 ° 50 ′ długości geograficznej wschodniej | ||
---|---|---|---|
Kraj | Kambodża | ||
Rodzaj | Kulturalny | ||
Kryteria | (i) (ii) (iii) (iv) | ||
Numer identyfikacyjny |
668 | ||
Obszar geograficzny | Azja i Pacyfik ** | ||
Rok rejestracji | 1992 ( 16 th sesja ) | ||
Ranking w niebezpieczeństwie | 1.992 - +2.004 | ||
Mapa centrum witryny | |||
Geolokalizacja na mapie: Azja
| |||
Angkor jest archeologicznym z Kambodży składa się z zestawu 200 świątyń i licznych projektów wodnych ( barays , kanały ) rozrzucone ponad 400 kilometrów kwadratowych, które było stolicą imperium Khmerów od IX TH do XIV -tego wieku. Jest to najważniejsza grupa zabytków sztuki khmerskiej .
Te ruiny, niektóre pieczołowicie odrestaurowane, znajdują się w lasach na północ od Tonle Sap , na skraju miasta Siem Reap . Sklasyfikowane od 1992 do Światowego Dziedzictwa przez UNESCO , nadal przyciąga w 2019 roku ponad 1,5 miliona użytkowników w ciągu pierwszych 8 miesięcy tego roku, stanowiących główną atrakcją turystyczną w Kambodży .
Jeśli historia trzyma IX th wieku do powstania Angkor, ruiny stronie Kambodży będzie znany tylko monumentalne część obecność sięga epoki brązu i ujawnionych przez nekropolii Koh Ta pomiarowy dnia co najmniej 1800 pne.
Odkopano nie mniej niż dwadzieścia siedem grobów z licznymi ofiarami. Ludzkie szkielety pięćdziesięciu dziewięciu zidentyfikowanych osób mają wielką wartość dla wiedzy o prehistorycznych osadach kontynentalnej Azji Południowo-Wschodniej . Wskazuje to na niezbyt silną populację, która jednak rozwinęła odporność na malarię .
Wykopaliska te były przedmiotem wystawy w Muzeum Narodowym w Phnom Penh do lutego 2010 roku.
Khmer imperium , które obejmuje półwyspu Azji Południowo-Wschodniej, został założony na początku IX XX wieku przez Jayavarman II . Jeden z jego następców, Indravarman I , podjął się prac hydraulicznych, które będą podstawą dobrobytu regionu. Jest to również początek pierwszego wciąż widocznego budynku, Preah Kô , konsekrowanego w 879 roku i zbudowanego z cegły, podobnie jak wszystkie poprzednie zabytki, inaugurując ponad trzy stulecia apogeum architektury khmerskiej .
Pierwsza świątynia-góra , konfiguracja charakterystyczna dla kosmologii hinduskiej , została zbudowana przez niego w 881 roku w Bakong. Te górskie świątynie przybierają symbolikę góry Meru , osi świata i mitycznej rezydencji bogów na 5 koncentrycznych poziomach najeżonych 109 wieżami.
Następcy Indravarmana, w szczególności jego syn Yaśovarman, któremu przypisuje się tytuł „twórcy Angkoru”, podejmują gigantyczne przedsięwzięcia, dalej na północny zachód, wraz z budową grobli wschodniego bārāy ( Yaśodhatatāka ) i budową pomników, teraz w kamieniu: Phnom Bakheng (około 900), wschodni Mebon w centrum wschodniego Bārāy i Prè Rup (około 960). Świątynie-góry wykorzystują naturalne wzgórza: Phnom Dei , Phnom Bok , Phnom Krom .
Po niespokojnym okresie, w którym stolica królestwa Khmerów jest przenoszona do Koh Ker , suryavarman I st instaluje ponownie silną moc w Angkor. Jego następca, Udayādityavarman II, założył i zbudował Baphuon w zachodnim Bārāy około 1060 roku . Kilka innych sporów o sukcesję później, to Sūryavarman II zbudował Angkor Wat około 1130 roku .
Wielcy rywale Khmerów, Chams , zajmą Angkor na kilka lat przed odzyskaniem władzy przez Dżajawarmana VII (1181) i ustanowią Buddyzm Mahajany jako oficjalną religię. Budynki są nabiera tempa z obudowy Angkor Thom i Bayon i Ta Prohm , w Preah Khan i wieże ozdobione ogromnymi powierzchniami Budda uśmiecha są budowane sukcesywnie podczas XII th wieku . W tym czasie, stolicy Khmerów przedłużony ponad 200 km ² i miał prawie sto świątyń.
Ale jeden z jego następców, Dżajawarman VIII , od czasu jego wstąpienia ( 1243 ) narzucił powrót do hinduizmu i zniszczył wiele rzeźb Buddy.
Buddyzm następnie dostaje się na środek XIV th century , jej formę Theravada . Ta nowa ścieżka religijna, znacznie prostsza w podejściu do świętości, uogólnia lekkie konstrukcje, z których pozostało tylko kilka buddyjskich tarasów, często ponownie wykorzystując kamienne bloki z poprzednich budynków.
Upadek królestwa Khmerów jest wtedy gwałtowny, jego terytorium zawężone przez secesję Tajów od królestwa Sukhothai i spustoszone przez nieustanne wojny z nimi i z Chams.
Angkor został ostatecznie opuszczony jako stolica około 1431 roku , po jego zdobyciu przez Tajów królestwa Ayutthaya .
Podczas XV TH i XVI -tego wieku , mnisi buddyjscy przywłaszczył terenu i przekazywania struktur przedstawień Buddy jak ogromny Leżącego Buddy w Baphuon . To miejsce zostanie opuszczone iw większości zakopane pod bujną roślinnością tropikalnej dżungli .
Ponury okres Czerwonych Khmerów sprawił, że miejsce to stało się niedostępne dla odwiedzających, ale nie dla szabrowników. Ze względów ostrożności wiele eksponatów znajduje się obecnie w muzeum w Phnom Penh .
Angkor doświadczył jednego z najbardziej nierozpoznanych krachów wszechczasów. Khmer Brytania trwała od IX TH do XV -go wieku . W czasach swojej świetności dominował na dużym obrzeżu kontynentalnej Azji Południowo-Wschodniej , od Birmy na zachodzie po Wietnam na wschodzie. Jej stolica, Angkor, liczyła nie mniej niż 750 000 mieszkańców i zajmowała obszar około 1 000 km 2 . Pod koniec XVI th wieku , kiedy portugalskich misjonarzy odkrył d Lotus wieżyczkami Angkor Wat - najbardziej wyrafinowany świątyni miasta i największym Pomnik religijnych na świecie - stolica imperium już umierała. Specjaliści przedstawili wiele wyjaśnień, ale najbardziej prawdopodobne jest to, że: Angkor zostałby z góry potępiony przez tę samą pomysłowość, która przekształciła zbiór małych lenn w imperium. Cywilizacja Khmerów nauczyła się sztuki oswajania sezonowych powodzi w Azji Południowo-Wschodniej, gromadząc wodę w ogromnych basenach (zwanych barajami ), aby zapobiec powodziom i zawracać ją w czasie suszy. Ale stracił kontrolę nad wodą, najważniejszym zasobem, co doprowadziło do jego upadku. Silne i długotrwałe susze przerywane ulewnymi deszczami zniszczyłyby układ hydrauliczny.
Moc przeniesiona do Phnom Penh w XVI -tego wieku, po okresie monsunów niekonsekwentny.
Angkor składa się z wielu znaczących grup archeologicznych, w tym:
Większość nazw to aktualne nazwy zwyczajowe. Przyszło do nas kilka rzadkich nazw pochodzenia.
Świątynia Angkor Wat (we francuskiej pisowni, lokalnie Wat) była jedynym zabytkiem stale utrzymywanym przez mnichów buddyjskich . Po licznych kampaniach renowacyjnych i bardzo długiej rozminowywaniu większość miejsca Angkor można teraz zwiedzać.
Pierwsza relacja o Imperium Khmerów w Europie pochodzi z 1570 roku przez hiszpańskich i portugalskich podróżników. Dopiero po opublikowaniu w 1819 roku przez Jean-Pierre Abel-Rémusat z Opis Królestwa Kambodży przez chińskiego podróżnika, który odwiedził ten kraj w końcu XIII -go wieku, poprzedzonego chronologicznym powiadomienia o tym kraju, pochodzących z kronik of China, prasa drukarska J. Smitha , tłumaczenie dziennika podróży chińskiego oficera, który pojawił się z niczego. W 1861 r. , Na początku podboju Cochinchiny przez Francję, przyrodnik Henri Mouhot, badając ten region z ojcem Sylvestrem, pozwolił na ponowne odkrycie Angkor Wat, a następnie Angkor Thom. Jego historia zostanie opublikowana w Le Tour du monde w 1863 roku . Drugie badanie , od 1863 do 1866 roku, prowadzony przez Ernesta Doudart de Lagrée będzie znacznie bardziej wyczerpująca i będzie przedmiotem raportu w Voyage d'en Exploration Indo-Chine , opublikowanej w 1873 roku .
Wiele misji eksploracyjnych następowało po sobie, aż do długiej obecności Étienne Aymonier , wyznaczonego na przedstawiciela Kambodży w 1879 roku . Zorganizował tłumaczenie wielu inskrypcji, zrekonstruował historię królestwa Khmerów. Po powrocie do Francji pod koniec swojej misji (ok. 1886 r.) Opublikował liczne opracowania, słownik i liczne artykuły, które zebrał od 1900 r. W swoim wielkim dziele Le Cambodge .
Od początku XX th wieku, Angkor strona jest cierpliwie przywrócone przez archeologów, w tym tych z Francuskiej Szkoły Dalekiego Wschodu (EFEO), jak Henri Marchal i Bernard-Philippe Groslier . (Dziś EFEO jest nadal obecny i aktywny na miejscu).
Pobudzając zachodnią wyobraźnię i fantazję o „zapomnianej” cywilizacji, którą Europejczycy jako pierwsi odkryli na nowo, Angkor wpływa na sztukę. Podczas Wystawy Światowej w Paryżu w 1889 roku na Esplanade des Invalides wzniesiono pagodę Angkor z odlewów i elementów wystawionych w Pałacu Trocadero . W 1900 roku tancerz Cléo de Mérode zagrał Apsarę z Angkoru. Podczas wystawy kolonialnej w Marsylii (1906) pawilon kambodżański został zainspirowany Angkor Wat i Bayon . W tym samym roku King Sisowath odwiedza Francję w towarzystwie tancerzy z Kambodży, którzy uderzają w zachodnią publiczność. Wreszcie, z okazji Międzynarodowej Wystawy Kolonialnej w Paryżu w 1931 r., Replika Angkor Wat, zdecydowanie kwintesencja godła Kambodży, została stworzona w tej samej skali, co oryginał, aby pomieścić pawilon indochiński , w pobliżu pawilonu Kambodży, który jest inspirowany przy muzeum w Phnom Penh .
Podczas Demokratycznej Kampuczy (1975-1979) Czerwoni Khmerzy wykorzystali prestiż miejsca Angkor do celów politycznych. W ten sposób przedstawiają sylwetkę głównej świątyni na oficjalnej fladze i twierdzą, że są inspirowani jej przeszłym rozwojem gospodarczym, nakładając na ludność trzy uprawy ryżu rocznie na każdej działce; powoduje to dotkliwy głód. Samo miejsce zostało uratowane przed zniszczeniem, ale z powodu braku konserwacji i działań turystycznych do początku lat 90. ponownie zarosło, co połamało posągi i kolumny. Podobnie jak w innych częściach kraju, są tam instalowane miny przeciwpiechotne, aby zniechęcić do włamań.
W 1993 roku, gdy wojna domowa wygasła , UNESCO uruchomiło program ochrony tego miejsca. W celu koordynowania działań darczyńców zostaje utworzony organ APSARA (en) (organ ds. Ochrony terenu i rozwoju regionu Angkor / Siem Reap). Ale osłabiona politycznymi różnicami zdań przywódców, władza nie może walczyć z anarchicznym rozwojem projektów turystycznych ani z zaciętą walką różnych krajów dostarczających pomoc, z których każdy chce otrzymać świątynię do odrestaurowania. Bardzo szybko organ ogranicza się do roli pośrednika między różnymi zainteresowanymi stronami bez rzeczywistej władzy.
Francuzi odgrywają wiodącą rolę w ponownym otwarciu tego miejsca w okresie masowej turystyki (w 1970 r., W szczytowym okresie jego frekwencji, Angkor odwiedziło zaledwie 25 000 gości).
W latach 2001 - 2012 , zakrojone na szeroką skalę badanie archeologiczne , projekt Greater Angkor zgromadził Uniwersytet w Sydney (w szczególności australijskich archeologów Damiana Evansa i Rolanda Fletchera), Francuską Szkołę Dalekiego Wschodu i APSARA przy wsparciu Australian Nuclear Science. i organizacji technologii. Studiowała przyczyny upadku i porzucenia Angkoru w 1431 roku , z zamiarem nauczenia się od nich o zrównoważonym wykorzystaniu zasobów naturalnych w rolnictwie . Pierwsze wyniki tych badań - oparte w szczególności na zdjęciach satelitarnych NASA ukazujących najmniejszy budynek w okolicy, a także dokładny widok sieci hydraulicznej - pozwoliły na stworzenie nowej kartografii terenu.
Potwierdzają, że Angkor był rzeczywiście jednym z największych kompleksów miejskich epoki przedindustrialnej, znacznie większym niż wcześniej sądzono. Centrum miejskie rozciągało się na ponad 400 km 2, a całkowita powierzchnia osiągnęła 3000 km 2 , czyli dziesięć razy więcej niż oczekiwano. Populacja szacowana jest na 700 000 mieszkańców. Eksperci wyciągają wniosek, że to rozszerzenie stolicy Imperium Khmerów prawdopodobnie nie było bez konsekwencji dla środowiska i że problemy ekologiczne ( wylesianie , degradacja gleby , erozja ) związane z tym rozwojem niewątpliwie przyczyniły się do upadku imperium.
W 2012 roku laserowe badanie topometryczne potwierdziło bardzo dużą rozbudowę terenu.
Kilka innych miast porównywalnych z Angkor zostało zbudowanych na innych miejscach, głównie w czasach Dżajawarmana VII , w tym:
Miejsca te łączą w sobie duże ogrodzenie obronne, urządzenia hydrauliczne ( bārāy ) i świątynię z wieloma symbolicznymi obudowami, w stylu Preah Khan z Angkor.
Kambodży Archeologiczne Inicjatywa Lidar , w ciągu dwóch LIDAR kampanii (2010-2015, 2015-2020), w ramach koordynacji Francuskiej Szkoły Dalekiego Wschodu od 2012 roku, określił miejsc Mahendraparvata , Beng Mealea , Preah Khan (Kompong Svay) (en) i Banteay Chhmar .