Bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa zębodołowo-podniebienna

Bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa zębodołowo-podniebienna
Symbol API	ɕ
Numer API	182
Unicode	U + 0255
X-SAMPA	s\
Kirshenbaum	S;

Bezdźwięczne wyrostka-podniebienne spółgłoska szczelinowa jest dość rzadkie spółgłoskowy dźwięku w językach mówionych. Jej symbolem w międzynarodowym alfabecie fonetycznym jest [ɕ] . Ten symbol reprezentuje małą literę łacińską C , której dolne ramię kończy się wewnętrzną pętlą przecinającą to ramię.

Charakterystyka

Oto charakterystyka bezdźwięcznej spółgłoski szczelinowo-podniebiennej:

• Jego tryb artykulacji jest frykcyjny , co oznacza, że ​​jest wytwarzany przez kurczenie się powietrza przez wąską ścieżkę w punkcie połączenia, powodując turbulencje.
• Jego punkt artykulacji jest zębodołowo-podniebienny , czyli podniebienny , blaszkowy i zębodołowy , co oznacza, że ​​jest przegubowy ostrzem języka za wyrostkiem zębodołowym w tym samym czasie, co korpus języka. Unosi się w pałacu.
• Jego fonacja jest głucha , co oznacza, że ​​jest wytwarzana bez wibracji strun głosowych.
• Jest to spółgłoska ustna , co oznacza, że ​​powietrze wydostaje się tylko przez usta.
• Jest to środkowa spółgłoska , co oznacza, że ​​jest wytwarzana przez przepuszczanie powietrza przez środek języka, a nie po bokach.
• Jego mechanizm przepływu powietrza jest egresywny w płucach , co oznacza, że ​​jego artykulacja polega na przepychaniu powietrza przez płuca i przewód głosowy, a nie przez głośnię lub usta.

Po francusku

Francuski nie ma [ɕ] .

Inne języki

W niektórych dialektach języka niemieckiego , szczególnie w Nadrenii , ich-Laut wymawia się jako alofon z / ç / ( głucha spółgłoska szczelinowa podniebienia ). W tych dialektach [ʑ] i [ɕ] są również alofonami.

W języku polskim mokry syk ś [ɕ] ( s przed i , jeśli przed kolejną samogłoską) przeciwstawia się twardemu syczącemu sz [ʂ] .

W języku rosyjskim syk щ [ɕ:] przeciwstawia się syczeniu wstecznemu ш [ʂ] .

W japońskim The fonemu / s /, jeżeli jest ona następnie fonemów / i / lub / J /, mogą być rozumiane jako [ ɕ ]: / S / + / i / → [ ɕi ] i / S / + / j / → [ ɕ ]. し (lub シ) jest wymawiane [ ɕ i], a zatem latynizowane w shi zamiast si .

W koreańskim , bezdźwięczne pęcherzykowe-podniebienna bezdźwięczna występuje w prosty [ɕ] zasysane [ɕʰ] i utwardzone [ɕ͈] utworzyć przez Jamos ㅅ i ㅆ gdy poprzedzać fonemy / i / lub / J /, a w słowach 시 [ɕ ~ ɕhi] „poemat” i 씨 [ɕ͈i] „ziarno”.

W języku mandaryńskim istnieje bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa pęcherzykowo-podniebienna, oznaczona przez x w hanyu pinyin . Ta spółgłoska może znajdować się w głuchoniemym afrykacie zębodołowo-podniebiennym aspirowanym lub nie i jest następnie zapisywana odpowiednio q [tɕʰ] lub j [tɕ]. Te trzy spółgłoski zębodołowo-podniebienne [tɕ tɕʰ ɕ] znajdują się w komplementarnym rozkładzie ze spółgłoskami zębodołowymi [ts tsʰ s], retrofleksyjnymi [tʂ tʂʰ ʂ] i welarnymi [k kʰ x]. W istocie wyrostek zębodołowo-podniebienny znajduje się tylko na początku sylab, których zakończenie zaczyna się na [i] lub [y], podczas gdy wyrostek zębodołowy, retrofleksyjny i tylnozębny znajdują się tylko na początku sylab, których zakończenie nie zaczyna się od tych samogłosek. Możemy zatem rozważyć [tɕ tɕʰ ɕ] jako alofony albo z [ts ts s], lub [tʂ tʂʰ ʂ] lub [k k x].

W szwedzkim / ɕ / jest fonemem kontrastującym i wymawia się [ɕ] w prawie wszystkich dialektach, z wyjątkiem fińskiego szwedzkiego, gdzie jest afrykowany i wymawiany [t͡ɕ] i [ɕ] i używany jako alofon / ɧ /.

Zobacz też

• Tryb artykulacji
• Punkt artykulacji