Tytuł | Ustawa organiczna n o 2001-692 z 1 st sierpnia 2001 roku o finansach U. |
---|---|
Skrót | LOLF |
Kraj | Francja |
Rodzaj | Prawo organiczne |
Zatkany | Finanse publiczne |
Legislatura | XI p ustawodawcy |
---|---|
Przyjęcie | 28 czerwca 2001 |
Opublikowanie | 1 st August 2.001 |
Wejście w życie |
krok po kroku od 1 st styczeń 2.002 ; łącznie od1 st styczeń +2.006 |
Obecna wersja | 17 kwietnia 2009 |
Czytaj online
Skonsolidowana wersja wLégifrance
Ustawa organiczna dotycząca prawa finansowego (w skrócie LOLF ) to tekst prawny, który określa ramy dla przepisów finansowych we Francji .
Jako prawo organiczne ma wyższą wartość niż prawo zwykłe ; do pewnego stopnia ma również wyższą wartość niż inne prawa organiczne. Czasami nazywana „ konstytucją finansową ” zastępuje poprzednie ramy prawne z 1959 roku i ma na celu unowocześnienie zarządzania państwem.
Opublikowane w dniu 1 st sierpień 2001 i wszedł w życie etapami, obejmuje całą administrację od 2006 roku.
Konstytucja porządkuje główne etapy procedury ustawodawczej. Jednak czasami trzeba je wyjaśnić dla określonych obszarów. Artykuł 34 Konstytucji i odnosi się do późniejszego głosowania z prawem organicznej określenie warunków, które określają, zasoby i koszt państwa. Znaczenie LOLF można zatem wytłumaczyć niską pozycją, jaką w konstytucji zajmują finanse publiczne. LOLF precyzyjnie określa procedurę przyjmowania ustaw o finansach ( roczny budżet państwa): znaczenie władzy budżetowej w demokracji sprawia, że LOLF zajmuje centralne miejsce w stosunkach między ustanowionymi władzami .
LOLF ustanawia nową procedurę budżetową, która zastępuje stary system rozporządzenia organicznego z 1959 roku.
W prawo finansowe były dotychczas przedmiotem zarządzenia N O 59-2 z02 stycznia 1959, o prawie organicznym dotyczącym prawa finansowego (zwanym rozporządzeniem organicznym ).
Bardzo korzystny dla władzy wykonawczej tekst, przyjęty wkrótce po utworzeniu Piątej Republiki , nie został poddany pod głosowanie w parlamencie i został zwolniony z badania przed Radą Konstytucyjną . Wówczas Parlament nie miał środków, aby narzucić rewizję.
W praktyce zarządzenie to miało kilka zalet.
Ustawy finansowe zostały uchwalone w terminie: parlament musiał pracować w ograniczonym czasie, w przypadku przekroczenia terminu rząd mógł samodzielnie uchwalić budżet. Budżet był z roku na rok bardzo stabilny, a zasada polegała na rozróżnieniu usług głosowanych (odpowiadających wszystkiemu, co zostało już przyjęte w poprzedniej ustawie finansowej) i nowych środków , które same w sobie były wątpliwe.
Jednak pewne ograniczenia wzbudziły krytykę.
Władza Parlamentu została ograniczona do absolutnego minimum. Projekt ustawy o finansach był praktycznie niemożliwy do zmiany, w szczególności ze względu na zakaz ograniczania przez parlament zasobów państwa i dotykania głosowanych służb. Pozycje były bardzo szczegółowe według rodzaju wydatków (ponad 800 rozdziałów ), ale bez związku z celem polityki publicznej . Pomimo tak szczegółowej prezentacji, zarządzanie wydatkami było wystarczająco elastyczne, aby władza wykonawcza mogła z łatwością przenosić środki zwykłym dekretem . Procedura była bardzo scentralizowana, ponieważ to ministerstwo odpowiedzialne za budżet miało przewagę nad tymi dekretami, a nie każde ministerstwo.
W rezultacie brakowało elastyczności dla wykonawców administracyjnych, którzy byli przede wszystkim zainteresowani zachowywaniem budżetów z roku na rok.
W ciągu 45 lat istnienia ordynacja organiczna zawierała informacje o ponad trzydziestu niedokończonych propozycjach reform. Zaledwie dwa zostały ukończone, ale dotyczyły one tylko drobnych punktów.
Chęć wprowadzenia kultury wydajności i odpowiedzialności w zarządzaniu publicznym, chęć zwiększenia uprawnień parlamentu w procesie budżetowym oraz pogłębiający się deficyt budżetowy obserwowany w latach 90. pozwolą wreszcie dwóm mężczyznom forsować reformy: Didier Migaud (poseł socjalistyczny). , specjalista ds. budżetowych) oraz Alain Lambert (centrowy senator specjalizujący się w budżecie), przy istotnym wsparciu Laurenta Fabiusa (przewodniczącego Zgromadzenia Narodowego na początku projektu, po zakończeniu jest ministrem finansów).
LOLF odbywa się w globalnym kontekście nowego zarządzania publicznego i budżetowania zadaniowego w krajach OECD .
LOLF został ogłoszony w sierpniu 2001 r. W celu ostatecznego zastosowania ustawy finansowej z 2006 r. , Która pozostawiła Zarządowi cztery lata na przygotowanie.
LOLF jest bezpośrednią odpowiedzią na niedoskonałości rozporządzenia z 1959 r. Zamierza temu zaradzić, dostosowując procedurę budżetową do dwóch zasad: logiki wyników zarządzania publicznego z jednej strony i przejrzystości z drugiej strony. za ustanowienie ścisłej kontroli Parlamentu.
LOLF, w dużej mierze zainspirowany koncepcją nowego zarządzania publicznego , próbuje przezwyciężyć jedną z głównych pułapek rozporządzenia z 1959 r., A mianowicie kulturę budżetową zorientowaną na środki, a nie na logikę wyników. Projekt budżetu (lub wstępna ustawa budżetowa) zawiera każdego roku prognozę salda budżetowego na nadchodzący rok.
W związku z tym od zarządzających pociąga się obecnie odpowiedzialność za efektywność wykorzystania przyznanych im środków. Ustawa organiczna ustanawia roczne projekty wyników (PAP), które przedstawiają działania różnych administracji na nadchodzący rok. Cele są oceniane w następnym roku w rocznych sprawozdaniach z wyników (PCR).
Następnie kładzie się kres nadmiernemu rozdrobnieniu budżetu państwa, co nie zachęcało do odejścia od ilościowego podejścia do wydatków i nakładało niewielką odpowiedzialność na menedżerów publicznych. W związku z tym nomenklatura budżetowa według przeznaczenia wydatków jest ustanowiona w artykule 7 LOLF (nomenklatura według rodzaju wydatków jest utrzymywana wyłącznie do celów orientacyjnych). Ta innowacja sprawia, że „misja” staje się celem polityki publicznej, który należy osiągnąć, który jest podzielony na „programy” (które w celach informacyjnych są podzielone na „działania”). W ramach programów menedżer ma dużą swobodę przydziału swoich kredytów. Zgodnie z zasadą zamienności i całości kredytów w ramach programu możliwe jest przekształcenie wydatków operacyjnych w wydatki inwestycyjne, ukierunkowując tym samym zarządzanie publiczne na efektywność alokacji środków finansowych państwo. Praktyka przyznawania środków na płatności i zezwoleń na programy , przemianowanych na zezwolenia na zobowiązania, jest w ten sposób uogólniona .
Ta zamienność jest jednak tylko asymetryczna , o ile środki na personel są ograniczone i nie można ich uzupełnić innymi środkami.
LOLF jest częścią logiki starych budżetów programowych, które jednak nie obejmowały nomenklatury wykonawczej i ograniczały się do prezentacji przegłosowanego budżetu według programu. Główną ideą jest oddzielenie funkcji państwa od jego struktur, poprzez misje. Jednak organizacja ta stwarza problemy zarządcze, w szczególności syntezę bardziej złożonych danych niż w starym systemie. Budżety operacyjne prezentowane obecnie przez różne ministerstwa są zbyt liczne, zbyt wydziałowe i powinny zostać ponownie skoncentrowane na poziomie regionalnym, aby uzyskać masę krytyczną w zarządzaniu. Aby LOLF mógł osiągnąć swoje cele, konieczne będą dalsze reformy państwa i jego organizacji, statutu służby cywilnej , rachunkowości publicznej , a także większa decentralizacja .
Zgodnie z art. 47 Konstytucji z 1958 r. , Parlament głosuje nad ustawami finansowymi. Parlament kontroluje również jego wykonanie i jest wspomagany w tym zadaniu przez Trybunał Obrachunkowy (art. 47-2).
Wzmocnienie przejrzystości budżetu i zakresu uprawnień parlamentarnych jest naznaczone obowiązkiem nałożonym na rząd na mocy art. 50 ustawy LOLF do przedstawienia parlamentowi przy przedkładaniu ustawy finansowej sprawozdania dotyczącego perspektyw gospodarczych, społecznych i finansowych. W raporcie należy określić, jakie założenia rząd przyjmuje na najbliższe cztery lata, zwiększając w ten sposób stopień przejrzystości i szczerości budżetu. Jednak ta przejrzystość i szczerość pozostają martwą literą, o ile inwentaryzacja i uznanie zobowiązań pozabilansowych państwa nie są przeprowadzane, zgodnie z usilnym żądaniem Trybunału Obrachunkowego w tej sprawie. W tym duchu artykuł 52 LOLF nakłada na rząd obowiązek przedstawienia Parlamentowi raportu określającego poziom obowiązkowych potrąceń na następne dwa lata. Wreszcie, artykuł 48 LOLF instytucjonalizuje debatę o orientacji budżetowej, co umożliwia zbadanie kierunków rządu przed przygotowaniem projektu ustawy finansowej . Pytania parlamentarzystów i ich odpowiedzi podlegają teraz ścisłym ograniczeniom czasowym.
Dlatego też Parlament jest pierwszym beneficjentem reformy rozporządzenia z 1959 r. Jest nie tylko lepiej poinformowany, ale bierze czynny udział w podziale środków, ponieważ art. 40 ustawy LOLF upoważnia go do zmiany podziału środków między programami. transfery, przeniesienia i anulowanie środków przez rząd są odtąd ograniczone (odpowiednio do 2%, 3% i 1,5% otwartych środków).
Artykuł 30 LOLF stanowi, że „zasady mające zastosowanie do ogólnych rachunków państwowych różnią się od zasad mających zastosowanie do spółek jedynie ze względu na specyfikę ich działania”. Publicznego rozliczania francuski jest na podstawie nowych ram normatywnych w odniesieniu do publicznych międzynarodowych standardów (norm MSRSP i IFRIC).
Od 2001 roku LOLF zrewolucjonizował kulturę charakterystyczną dla sektora publicznego. Wraz z rewizją konstytucji z 2008 r. Wszystkie organy administracji publicznej muszą przedstawić szczere i wiarygodne rachunki, które dają prawdziwy obraz ich zarządzania i majątku.
Z LOLF-a aktorom nadawane są nowe role. Od teraz :
LOLF przewiduje również przegląd sposobu ujmowania aktywów w budżecie, zgodnie z nowymi krajowymi standardami rachunkowości (harmonizacja europejska) oraz nowymi międzynarodowymi standardami rachunkowości MSR / MSSF (które mają zastosowanie do skonsolidowanych sprawozdań finansowych spółek).
Sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego w sprawie budżetu na rok 2005 przed pierwszym roku realizacji LOLF, poinformował wielką trudność w ocenie aktywów z państwa , zwłaszcza wartości niematerialne . W raporcie oszacowano, że koszt sprzętu IT jest znacznie zaniżony, co czyni go jedną z najmniejszych pozycji w bilansie. Raport rekomenduje „włączenie wartości niematerialnych do bilansu otwarcia, aby nie zniekształcić obrazu wartości niematerialnych i prawnych państwa” oraz dopracowanie elementów monitorowania kosztów projektów informatycznych.
Poświadczenie rachunków państwowychZgodnie z postanowieniami art. 58-5 ustawy LOLF, Trybunałowi Obrachunkowemu powierzono zadanie poświadczania rachunków państwa. Akt certyfikacji należy załączyć do projektu rozporządzenia. Pierwszym rokiem obrachunkowym zgłoszonym do poświadczenia przez Trybunał jest rok budżetowy 2006. Ta nowa misja stawia Trybunał w centrum reformy finansów państwa.
Trybunał musi sformułować swoje stanowisko w odniesieniu do rocznych sprawozdań, publikowanych przez Ministerstwo Finansów , w odniesieniu do reguł i zasad rachunkowości państwa francuskiego. Docelowe zasady rachunkowości to prawidłowość, szczerość i wierny obraz wyników operacyjnych za miniony rok budżetowy, a także sytuacji finansowej i aktywów państwa na koniec roku budżetowego.
Aby przejąć tę nową misję powierzoną mu przez ustawodawcę, Trybunał dodał umiejętności ekspertów, głównie z dużych prywatnych firm audytorskich. Opracowała międzyizbową organizację ad hoc i specjalną metodologię inspirowaną międzynarodowymi standardami rewizji finansowej, Międzynarodowymi Standardami Rewizji Finansowej (ISA). MSRF są opracowywane przez IAASB ( en: Rada Międzynarodowych Standardów Rewizji Finansowej i Zapewnienia ).
Zarządzanie wydatkami państwa wymaga zintegrowanego narzędzia informatycznego, biorąc pod uwagę złożoność zagadnień, którymi należy się zająć, oraz wielość zainteresowanych stron. W przypadku braku skutecznego systemu informacyjnego postanowienia zawarte w LOLF pozostałyby martwą literą.
W 2006 r. Wdrożono zasadniczą adaptację systemu informacji o zarządzaniu wydatkami państwa ACCORD, aby umożliwić stosowanie LOLF. Od 2011 r. System informacyjny Chorus jest stopniowo wdrażany we wszystkich ministerstwach i ich zdecentralizowanych służbach, zastępując ACCORD.
To właśnie wdrożenie tego instrumentu legislacyjnego w praktyce pozwoli na sukces LOLF. Dwa raporty parlamentarzystów Alaina Lamberta i Didiera Migauda , „ojców” LOLF, stanowiły pierwszą aktualizację stanu gotowości administracji i głównych problemów, jakie się pojawiły. Autorzy uważają, że konieczne jest spełnienie pewnych warunków wstępnych: zmniejszenie liczby ministrów i wielkości gabinetów ministerialnych, krytyczna wielkość budżetów operacyjnych programu (BOP), zmniejszenie liczby i większe znaczenie wskaźników rezultatu.
Jednym z głównych celów LOLF jest kontrola wydatków rządowych już od pierwszego euro.
Jeśli menedżerowie na początku byli w stanie poznać pewne trudności użytkowania związane z tego typu projektami, ich wzrost umiejętności w zakresie systemu informacyjnego Chóru , ostateczne dostosowanie organizacji i niezbędny czas adaptacji, umożliwiły wygenerować znaczące korzyści oczekiwane z wdrożenia pakietu oprogramowania (m.in. wielkość poniesionych wydatków i skrócenie terminów płatności).
„Dialogi zarządcze”, kamień węgielny LOLF, mogą wydawać się bardzo formalne. Ustanowienie i metodologia wskaźników były przedmiotem krytyki.
Raport Lévy-Jouyet grudnia 2006 na gospodarkę niematerialnego wspomina także trudności w wycenie wartości niematerialne .
W swoim rocznym raporcie publicznym (luty 2011), Trybunał Obrachunkowy przedstawia aktualne informacje na temat wdrażania LOLF (rozmieszczenia Chorus) w administracji państwowej.
Komisja Finansów Zgromadzenia Narodowego powołała misję informacyjną dotyczącą realizacji LOLF, która wydała dziesięć sprawozdań w latach 2003–2011. W 2019 r. Posłowie Éric Woerth i Laurent Saint-Martin sporządzili nowy spis . Przedstawiono kilka propozycji
Dnia została ogłoszona ustawa organiczna dotycząca finansowania zabezpieczenia społecznego 2 sierpnia 2005jako rozszerzenie LOLF. Ten tekst wprowadza podejście obiektywne - wyniki w rachunkach Ubezpieczeń Społecznych we Francji . Zabezpieczenia społecznego finansowania ustawowych , utworzonego w 1996 roku, są inspirowane przez prawa finansowego, ale znacznie różnią się od nich tym, że nie zawierają upoważnienie budżetową.
Reforma ta miała na celu nadanie większej widoczności i przejrzystości przepisom dotyczącym finansowania poprzez umożliwienie debaty na temat równowagi w każdym z działów zabezpieczenia społecznego.