Erupcji Mount Bandai w 1888 roku jest głównym wybuch wulkanu , który wystąpił w Japonii podczas ery Meiji . Wydarzenie miało miejsce w dniu15 lipca 1888a ogniste chmury zasypały kilka okolicznych wiosek i zdewastowały wschodnią część regionu Bandai w prefekturze Fukushima na północ od Tokio . Co najmniej 477 osób zginęło, a setki odniosło obrażenia i pozostawiło bez dachu nad głową w wyniku najgorszej katastrofy wulkanicznej we współczesnej historii Japonii. Ta erupcja ma wiele podobieństw do tej z Mount Saint Helens w 1980 roku w Stanach Zjednoczonych .
Montażu Bandai jest Stratowulkan ten ostatni wybuchł sięgają 806. Ma ona kształt stożkowy i porównano z góry Fuji w literaturze. Wulkan Bandai tworzą cztery szczyty: O-bandai (1819 m ), Kushigamine (1636 m ), Akahaniyama (1427 m ) i Ko-bandai, który jest nieco niższy niż O-bandai.
Małe szarpnięcia są zgłaszane w 8, 9 i 10 lipca 1888 potem umiarkowane wstrząsy 13 i 14 lipca. Ale ponieważ trzęsienia ziemi są powszechne w całej Japonii, te wstrząsy nie dotyczą mieszkańców.
Plik 15 lipca, trzy trzęsienia ziemi mają miejsce przed główną erupcją. Trzeci, o magnitudzie 5, był najpotężniejszy. Na 7.45, o erupcja freatyczna z kraterze zaczyna się około 100 metrów w górę od spa Kaminoyu na stronie Ko-Bandai. Następnie rozlega się wiele eksplozji, od 15 do 20 na minutę. Każdej eksplozji towarzyszy grzmiący dźwięk, a smuga czarnego dymu zaczyna wznosić się na wysokość 1300 m . Ostatnia eksplozja stworzyła poziomą chmurę przesuwającą się na północ.
Dziesięć minut po eksplozjach strumień lawy przetoczył się po wschodniej stronie wulkanu. Według świadka, erupcje freatyczne utrzymywały się po erupcji przynajmniej dwukrotnie. Około godziny 10:00 zaczyna padać ciepły deszcz, który przekształca popiół wulkaniczny w lahar (przepływ błota wulkanicznego). O 16 popiół przestaje opadać.
Erupcja zniszczyła setki kilometrów kwadratowych okolicznych lasów i gospodarstw. Wiele wiosek zostało całkowicie zasypanych przez osuwiska, które również znacząco zmieniły topografię regionu, zmieniając kierunek rzek i tworząc kilka nowych jezior. Szczyt wulkanu zawalił się również na północy.
W geolodzy japoński Seikei Sekiya (w) i Y. Kikuchi z Cesarskiego Uniwersytetu w Tokio przejść do Bandai kilka dni po wybuchu. Po kilku miesiącach badania nowego krateru i zdewastowanych obszarów opublikowali raport w języku angielskim „Erupcja Bandai-san” (1890), uznawany za klasyczny w wulkanologii . Zdjęcie zrujnowanego wulkanu było jednym z pierwszych ujęć Yomiuri Shimbun .
Erupcja jest pierwszą poważną katastrofą, z jaką musiał zmierzyć się młody japoński Czerwony Krzyż , który szybko pomógł ofiarom.
Jeziora utworzone przez kataklizm są dziś nazywane Urabandai lub Bandai-kōgen i stały się popularnym celem turystycznym, zwłaszcza wielobarwne jeziora Goshiki .