Unionism USA jest prąd polityczny, który rozwija się w dekadzie 1850 roku oraz w pierwszych latach dekady w 1860 roku , przed i podczas wojny domowej .
Pierwotnie związkowcy byli wytworem mniejszości w dwóch głównych amerykańskich partiach politycznych pierwszej połowy XIX wieku: Wigów i Demokratów . W reakcji na idee secesjonistyczne, które rozprzestrzeniły się wśród wigów i demokratów z południa Stanów Zjednoczonych, dysydenci ci utworzyli Partię Republikańską w 1854 roku, stopniowo kładąc kres istnieniu wigów na północy. Unionizm był zatem faktem w dużej mierze republikańskim: był podstawą doktryny partyjnej, jeszcze przed abolicjonizmem .
Jednak wbrew normom amerykańskiej polityki , wśród Demokratów są także związkowcy. Te frakcje są jednak podzielone.
Republikańscy związkowcy są bezkompromisowi w kwestii prawa do secesji południowych Stanów Stanów Zjednoczonych (zgrupowanych razem w Konfederowanych Stanach Ameryki ) i potwierdzają, że jest to uzurpacja: te państwa nie mogą opuścić Unii i tego nie uczyniły; nadal są jej częścią i są jedynie ofiarą buntu na dużą skalę, w wyniku którego przywłaszczane są oficjalne pozycje. W rezultacie prawie wszyscy republikańscy związkowcy opowiadają się za wojną jako środkiem przywracania jedności.
Ponieważ ci dominujący związkowcy pochodzą głównie z północno-wschodnich stanów federacji, powszechnie określa się ich jako mieszkańców północy. Podczas wojny secesyjnej „północne” siły zbrojne określały siebie mianem wojsk federalnych.
Wśród republikańskich związkowców jest kilku „twardych” (zwolenników całkowitego zwycięstwa i bezwarunkowej kapitulacji Południa) i „umiarkowanych” (chcących uniknąć zbyt rozległych zniszczeń). W chwilach depresji, podczas wielkich porażek Unii, wielu związkowców myśli o porzuceniu swojej rezolucji uznania niepodległego Południa.
Ta debata jest skomplikowana wokół kwestii rekonstrukcjonizmu: w rzeczywistości jest to spór za kulisami Kongresu z prezydentem .
Demokratyczni związkowcy uznają prawo do secesji lub wolą zignorować tę kwestię i chcą uzyskać ponowne zjednoczenie w drodze negocjacji. Ich przywódcą jest George B. McClellan , naczelny generał na początku wojny, który ma nadzieję zapewnić spotkanie dzięki ograniczonemu zwycięstwu militarnemu. Ich celem jest przejęcie władzy przez urny wyborcze w kilku stanach, w celu wycofania z walki powstałych wojsk, co zmusiłoby rząd do zaprzestania działań wojennych i doprowadziłoby do pokoju wynegocjowanego między stanami, po wydaniu rządu federalnego bezradny.
Pomimo kilku zwycięstw wyborczych, nigdy nie udało im się narzucić swoich wniosków, amerykański system polityczny pozwalał rządowi zawsze paraliżować ich inicjatywy: w ten sposób republikański gubernator Maryland nigdy nie wzywa demokratycznej magistratu do zasiadania i rządzi dekretami i pożyczkami.
Na Południu są też związkowcy, których słychać szczególnie w drugiej połowie wojny. Ale tam, jak na północy, nie potrafią się narzucić. Wynika to z jednej strony z wzniosłego patriotyzmu wielu południowców, którzy postrzegają ponowne spotkanie jako zdradę; z drugiej strony brak zorganizowanych partii politycznych na Południu, który uniemożliwiał związkowcom koordynację ich działań.
Istnienie południowego unionizmu, potęgowanego przez niepewność, miało jednak niebagatelny wpływ na początek wojny, zmuszając Abrahama Lincolna, by czasami wstrzymywał swoje armie w nadziei, że ugodowa postawa pozwoli niektórym państwom na powrót do Unii .
To właśnie wybór Abrahama Lincolna , republikańskiego kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych, spowodował secesję w pierwszych miesiącach 1861 roku i w konsekwencji dopełnił polaryzacji między związkowcami a secesjonistami. W tym dniu A. Lincoln zajmował mniej więcej środkową linię swojej partii:
Jednocześnie Lincoln nie chce zwiększać napięć jednostronną polityką: nieustannie nawiguje między różnymi skrzydłami swojej partii (abolicjoniści, umiarkowani i liberałowie) i zawsze wie, jak uwzględnić polityczne i prawne struktury swojej partii. kraju, któremu pomógł w tym zawód prawnika. Długo też czeka, zanim ogłosi emancypację czarnych niewolników , aby nie zrazić wielu mieszkańców północy, którzy odrzucają równość rasową: robi to tylko wtedy, gdy opinia publiczna przyznaje, że czarni zdobywają swoje prawa podczas służby w armii.
Konfederatów lub południowcy często oskarżają wojska federalne okrucieństwa, grabieży, gwałtów i morderstw cywilów i użycia po raz pierwszy masowych bombardowań w miastach. Wszystko to przypisują związkowcom, którzy opracowali przemyślany plan zniszczenia Południa.
Należy jednak zauważyć: