René Vautier

René Vautier Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej René Vautier w 2005 roku. Kluczowe dane
Narodziny 15 stycznia 1928
Camaret-sur-Mer
Narodowość Francuski
Śmierć 4 stycznia 2015 r.
Cancale
Zawód Dyrektor
Wybitne filmy Mieć dwadzieścia lat w Afryce Aures
50

René Vautier , urodzony dnia15 stycznia 1928w Camaret-sur-Mer ( Finistère ) i zmarł dnia4 stycznia 2015 r.w Cancale ( Ille-et-Vilaine ) jest reżyserem i scenarzystą francuskim , komunistycznym i antykolonialnym , znanym szczególnie z filmu To Be Twenty in the Aures .

Biografia

Młodzież i szkolenia

Urodzony jako ojciec robotnika fabrycznego i matki nauczycielki, René Vautier swoją pierwszą działalność bojową w ruchu oporu w Bretanii przeprowadził w 1943 roku, kiedy miał 15 lat, za co otrzymał kilka odznaczeń. Został odznaczony Croix de Guerre w wieku szesnastu lat, odpowiedzialny za „młodych” grupą René Madec klanu o nazwie do Zakonu Narodu przez generała Charlesa de Gaulle'a do aktów oporu (1944).

Po ukończeniu szkoły średniej w Lycée de Quimper , w 1948 ukończył Instytut Wyższych Studiów Kinematograficznych ( IDHEC ) , po raz pierwszy awansując w sekcji reżysersko-produkcyjnej.

Następnie wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej .

Afryka 50

W 1949 roku wyjechał do Afryki, Francuskiej Ligi Edukacji , zlecając raport na temat warunków życia we wsiach Wybrzeża Kości Słoniowej , Górnej Wolty , Senegalu i Sudanu Francuskiego , mając na celu podkreślenie misji edukacyjnej Francji w jej koloniach. licealiści i studenci „jak żyją mieszkańcy francuskiej Afryki Zachodniej” . Oburzony tym, co widzi na miejscu, Vautier postanawia sfilmować rzeczywistość skolonizowanej Afryki. Ale policja zajęła negatywy filmowe, a on sam został wezwany do stawienia się za „[…] robienie zdjęć filmowych bez zgody gubernatora” .

Udało mu się jednak uratować kilka szpul iw 1950 roku nakręcił piętnastominutowy film Afrique 50 , który miał być nielegalnie emitowany. Zakazany od ponad czterdziestu lat, jest pierwszym francuskim filmem antykolonialistycznym, arcydziełem zaangażowanego kina , za co otrzymał trzynaście aktów oskarżenia i rok więzienia. On i Félix Houphouët-Boigny są sądzeni za złamanie dekretu Pierre'a Lavala z 1934 roku , ówczesnego ministra kolonii. Vautier był więziony w więzieniu wojskowym Saint-Maixent-l'École , następnie w Niederlahnstein we francuskiej strefie okupacyjnej w Niemczech. Wychodzi wCzerwiec 1952. Africa 50 otrzymuje złoty medal na warszawskim festiwalu.

Algieria (1956-1965)

Zaangażowany w różne sesje zdjęciowe w Afryce , potajemnie dołączył do Algierii przez makię w 1956 r. i brał udział w rewolucyjnej walce o niepodległość Algierii od FLN . Skręca w Aurès , Némentchas, a także na granicy tunezyjskiej, filmując partyzantów z ALN .

Wiosną 1958 roku pojechał do Kairu, gdzie znajdowało się kierownictwo FLN, aby pokazać Algierię w płomieniach , swój film o walce ALN. Na miejscu musi spotkać się z Abane Ramdane , jednym z pięciu członków komitetu wykonawczego FLN. Nie wie jednak, że ten ostatni został zamordowany w Maroku w 1957 roku z rozkazu Krima Belkacema . Następnie próbuje sprzedać film Egipcjanom, którzy oddają go FLN.

Vautier zostaje następnie oskarżony o sprzeniewierzenie sum, które zostałyby wykorzystane na opłacenie prac laboratoryjnych w Niemczech Wschodnich oraz o próbę „komercjalizacji rewolucji” . Został eskortowany do Tunezji przez Libię i osadzony na 25 miesięcy (1958-1960) w więzieniu FLN. Po raz pierwszy zatrzymany w Mornag koło Tunisu, udaje mu się uciec, usuwając kratę z okna. Nie chce uciec, ale raczej tłumaczyć się przywódcom FLN, którzy, jak sądzi, nie wiedzą o jego uwięzieniu. Ale zamiast mu pomóc, jego kontakty wysyłają mu strażników Mornag, którzy sprowadzają go z powrotem do więzienia. Był następnie torturowany przez cztery dni, „dosłownie obrany rzemieniem  ” . Przeniesiony do Den Den , zostaje ostatecznie zwolniony bez wyjaśnienia.

Nie żywiąc urazy do tego epizodu przeciwko algierskim separatystom, przeniósł się z niepodległości do Algieru. Został mianowany dyrektorem Algierskiego Centrum Audiowizualnego ( 1962 - 1965 ). Jest także sekretarzem generalnym tamtejszych Kin Popularnych. Filmuje pierwsze dni niepodległości Algierii i poprzez wideo próbuje nawiązać dialog między narodami francuskimi i algierskimi.

Francja

Po powrocie do Francji brał udział w przygodzie grupy Medvedkine w maju 1968 (zbiorowi filmowcy-pracownicy).

W 1970 roku założył Bretagne Cinematographic Production Unit (UPCB), z Nicole i Félixem Le Garrec , z perspektywą "filmowania w kraju".

W 1972 roku , jako dystrybutor filmu, poprosił wizy eksploatacyjny dla Jacques'a Panijel za dokumentalnym , października w Paryżu , poświęconej masakry Algierczyków w Paryżu na17 października 1961przez siły policyjne na rozkaz Maurice'a Papona . Odmówiono wizy. Również1 st styczeń +1.973rozpoczyna strajk głodowy, domagając się „zlikwidowania możliwości cenzurowania filmów przez komisję cenzury filmowej bez podania przyczyn; oraz zakaz żądania przez tę komisję cięć lub odmowy wydania wiz ze względu na kryteria polityczne” . Wspierany przez Jacquesa Rivette , Agnès Varda , Jean-Luc Godard , Claude Sautet , Alain Resnais , Robert Enrico , uzyskał pozytywną decyzję Ministra Kultury Jacquesa Duhamela i zakończył strajk głodowy po trzydziestu jeden dniach.

W 1974 roku René Vautier zagrał własną rolę bojownika ruchu oporu w filmie „ Cztery dni partyzanta” Alaina Auberta.

W 1984 roku założył niezależną firmę produkcyjną: Images sans chains.

Vautier deklaruje, że zawsze dążył do tego, aby „obraz i dźwięk były dostępne dla tych, którym odmawiają ich ugruntowane siły”, aby pokazać „jakimi są ludzie i czego chcą. „ Jako Jean-Luc Godard , którego poznał w 2002 roku , René Vautier stara się rozwinąć teorię obrazu w działaniu.

Cytowany jako świadek na procesie Roger Garaudy - któremu poświęcił krótki film w 1991 roku , À contre nuit  -, filmowiec niemniej jednak zapewnił, że nie podziela tezy jego negationist i antysemickie.

Zeznawał na korzyść członków bretońskiej Armii Rewolucyjnej w 2004 roku podczas procesu po ataku na Quévert .

Wyróżnienia i hołdy

Filmografia

Kapitalizm

Kolonializm, a zwłaszcza wojna algierska

Rasizm we Francji

Apartheid w RPA

Zanieczyszczenie

Francuska skrajna prawica

Ruch feministyczny

Bretania

Publikacje

Edycja filmów

Zobacz również

Filmy o René Vautier

Bibliografia

Powiązany artykuł


Uwagi i referencje

  1. „Śmierć francuskiego reżysera René Vautiera, reżysera „Avoir 20 ans dans les Aurès” , Le Point , 4 stycznia 2015 r.
  2. „René Vautier, szczery filmowiec, odszedł od nas”, La Nouvelle vie ouvrière , 4 stycznia 2015
  3. „René Vautier. „Jest to część dziedzictwa kina francuskiego” , Ouest France , 4 stycznia 2015 r.
  4. Gerard Alle "The fellagha z Camaret, Rene Vautier nieposkromiony" Armen , N O  102, kwiecień 1999, s.  4 , czytaj online.
  5. Wyciąg z cytatu do oskarżonego z 11 września 1950 r.
  6. René Vautier, Camera Citizen, Memoirs , Editions Apogée, s.  133 do 156 .
  7. Catherine Simon, Algieria, lata pied-rouge , La Découverte, s.  263 .
  8. Khalfa Mameri, Abane Ramdane. Bohater wojny algierskiej , L'Harmattan Edition, 1988 ( ISBN  2738401171 ) .
  9. Abdenour Zahzah, „Kino algierskie – epos o początkach Maquis, noc zewnętrzna” w El Watan , 28 czerwca 2007 r.
  10. Catherine Simon, Algieria, lata pied-rouge , La Découverte.
  11. Wojna algierska nakręcony przez René Vautier , Les Films de Mars.
  12. Jean-Luc Einaudi. Bitwa o Paryż - 17 października 1961 , editions du Seuil, 1991.
  13. Zobacz na lemonde.fr .
  14. La Revue du cinéma, image et son , numery od 343 do 345, Francuska Liga Nauczania i Kształcenia Ustawicznego, 1979, s.  235 .
  15. René Vautier z Jean-Luc Godardem , „Wymiana o kinie politycznym”, w Jean-Luc Godard. Dokumenty , Centre Georges Pompidou, Paryż, 2006 ( ISBN  978-2844262998 ) .
  16. Z książki Garaudy'ego, Mon tour de siècle en solitaire , Robert Laffont, 1989.
  17. Zobacz na awokado.fr .
  18. Ten naszyjnik został nagrodzony przez Instytut Kultury Bretanii .
  19. „  Un homme est mort  ” (dostęp 13 czerwca 2018 r . ) .
  20. „  Les Armateurs  ” , na lesarmateurs-lesite.fr (dostęp 13 czerwca 2018 r. )
  21. Zeszyt redakcji Pozdrowienia RDA i All Est , „  Pomiędzy antykolonializmem a komunistyczną propagandą: produkcja filmów o wojnie algierskiej w NRD  ” , o Regards sur la NRD et Allemagne de l’Est (konsultacja 23 stycznia 2021 r. )
  22. Zobacz na stronie filmu.
  23. „  Le Glas-Tënk  ” , na www.tenk.fr (dostęp 5 kwietnia 2019 )
  24. Strona filmu na Africultures.com .
  25. „René Vautier w centrum uwagi” na Africultures.com .
  26. Filmografia René Vautier, Arte, 31 marca 2003
  27. „  René Vautier - In VOD on CinéMutins  ” , na www.cinemutins.com (dostęp 30 września 2020 r. )

Linki zewnętrzne