Kapitulacja Japonii , które odbyło się oficjalnie2 września 1945 rwraz z podpisaniem aktów kapitulacji Japonii w Tokio , oficjalnie kładzie kres działaniom wojennym drugiej wojny światowej . Początkowo sprzyjający kontynuacji konfliktu i negocjacjom z ZSRR , rząd Japonii jest zmuszony przez radzieckie wypowiedzenie wojny i bombardowania atomowe Hiroszimy i Nagasaki do zaakceptowania kapitulacji i warunków ustalonych przez aliantów na konferencji poczdamskiej .
Jednak z 15 sierpnia 1945, A radiowy adres przez cesarza Hirohito Japonii ogłosił, że kraj ten przyjął warunki Konferencji Poczdamskiej , kończąc tym samym Pacific War , a więc II wojny światowej . Konsekwencje wojny dla Japonii obejmują w szczególności zmianę ustroju politycznego, rozbrojenie, utratę podbojów i okupację terytorium ; jednakże instytucja cesarska jest oszczędzona.
Pod koniec lipca 1945 roku Cesarska Marynarka Wojenna Japonii nie miała już środków do prowadzenia operacji na dużą skalę i aliancka inwazja na Japonię była nieuchronna. Potwierdzając publicznie zamiar walki do końca, Najwyższa Rada ds. Kierownictwa Wojny , skupiająca sześciu najważniejszych członków japońskiego rządu („wielka szóstka”), planuje zainicjowanie dyplomatycznych zabiegów dyplomatycznych z sowieckimi Unia pozostała neutralna, aby pośredniczyć w uzyskaniu niezbyt korzystnego dla Stanów Zjednoczonych porozumienia pokojowego, ale w tym czasie Sowieci postanowili zerwać wiążący ich z Japonią pakt neutralności , przygotować się do ataku na Japonię. siły w Mandżurii i Korei zgodnie z obietnicami, które potajemnie złożyli USA i Wielkiej Brytanii na konferencjach w Teheranie i Jałcie .
Plik 6 sierpnia 1945Stany Zjednoczone spada o bombę atomową na japońskie miasto Hiroszima zabijając ponad 70.000 ludzi w wybuchu. Późnym wieczorem8 sierpnia 1945, zgodnie z porozumieniami jałtańskimi, ale z naruszeniem paktu japońsko-sowieckiego , Związek Radziecki wypowiedział wojnę Japonii i wkrótce po północy9 sierpnia 1945 r, atakuje marionetkowy stan Manchoukuo , powstanie Cesarstwa Japonii . Później tego samego dnia Stany Zjednoczone zrzuciły drugą bombę atomową , tym razem na japońskie miasto Nagasaki . Ta seria traumatycznych wydarzeń skłania cesarza Hirohito do interwencji i nakazania Najwyższej Radzie ds. Kierunku Wojny zaakceptowania warunków, które alianci postawili na konferencji poczdamskiej w celu zakończenia wojny. 15 sierpnia, po kilku dniach zakulisowych negocjacji i udaremnionym zamachu stanu , cesarz Hirohito nagrywa przemówienie i transmituje je w całym Imperium. W tym przemówieniu, zwanym „ Gyokuon-hōsō ”, zapowiada kapitulację Japonii aliantom.
28 sierpnia rozpoczyna się okupacja Japonii przez naczelne dowództwo sił alianckich . Ceremonia kapitulacji odbędzie się 2 września na pokładzie pancernika USS Missouri (BB-63) Marynarki Wojennej , podczas którego japońscy urzędnicy podpisują japońskie akty kapitulacji , kończąc tym samym działania wojenne. Jednak kilku odizolowanych żołnierzy i żołnierzy z Cesarstwa Japonii rozproszonych po Azji i wyspach Pacyfiku odmówiło poddania się .
Dokładna rola radzieckiego wypowiedzenia wojny i bombardowań atomowych w kapitulacji Japonii, a także etyka obu ataków jest nadal przedmiotem debaty wśród historyków . Wojna między Japonią a aliantami oficjalnie zakończyła się wraz z wejściem w życie traktatu z San Francisco28 kwietnia 1952. Cztery lata później Japonia i Związek Radziecki podpisują wspólną deklarację, która oficjalnie kończy wojnę japońsko-sowiecką.
W 1945 roku Japończycy przez prawie dwa lata ponieśli nieprzerwaną passę klęsk na południowo-zachodnim Pacyfiku, w ramach kampanii na Marianach i kampanii filipińskiej . W lipcu 1944 r., Po utracie Saipanu , premiera Hideki Tōjō został zastąpiony przez generała Kuniaki Koiso, który zadeklarował, że Filipiny będą miejscem decydującej bitwy. Po utracie Filipin Koiso z kolei został zastąpiony przez admirała Kantarō Suzuki .
Alianci zajęli sąsiednie wyspy Iwo Jimę i Okinawę w pierwszej połowie 1945 roku. Okinawa miała być obszarem operacji Downfall , amerykańskiej inwazji na Archipelag Japoński .
Po klęsce Niemiec Związek Radziecki po cichu zaczął przerzucać swoje doświadczone siły europejskie na Daleki Wschód, aby wzmocnić czterdzieści dywizji stacjonujących tam od 1941 roku, jako przeciwwagę dla kampanii na Filipinach, liczącej miliony żołnierzy. . ”mężczyzn.
Kampania podwodny Allied i wydobycie japońskich wodach przybrzeżnych mają w dużym stopniu zniszczone japońskiej floty handlowej. Przy niewielkich zasobach naturalnych Japonia jest uzależniona od surowców, zwłaszcza ropy, importowanych z Mandżurii i innych części kontynentu azjatyckiego oraz terytorium podbitego w holenderskich Indiach Wschodnich . Zniszczenie japońskiej floty handlowej i strategiczne bombardowania japońskiego przemysłu zniszczyły gospodarkę wojenną Japonii. Produkcja węgla, żelaza, stali, gumy i innych niezbędnych surowców jest znacznie mniejsza niż przed wojną.
W wyniku poniesionych strat Cesarska Marynarka Wojenna Japonii przestała być skuteczną siłą bojową. Po serii nalotów na japońską stocznię w Kure jedynymi ważnymi okrętami wojennymi w kolejności bojowej jest sześć lotniskowców, cztery krążowniki i pancernik, z których żaden nie może być odpowiednio zatankowany. Mimo że 19 niszczycieli i 38 okrętów podwodnych nadal działa, ich użycie jest ograniczone brakiem paliwa.
W obliczu perspektywy inwazji na cztery główne wyspy, poczynając od Kyushu , oraz perspektywie radzieckiej inwazji na Mandżurię - ostatnie źródło zasobów naturalnych Japonii - w Dzienniku wojennym w siedzibie cesarskiej stwierdza się:
„Nie możemy już toczyć wojny z nadzieją na sukces. Jedyną opcją, jaka pozostała, jest poświęcenie życia przez sto milionów mieszkańców Japonii, szarżując na wroga, aby stracić wolę walki. "
Jako ostatnia próba powstrzymania natarcia aliantów, japońskie imperialne dowództwo planuje kompleksową obronę Kiusiu pod kryptonimem Operacja Ketsugō , która radykalnie kontrastuje ze strategią głębokiej obrony stosowaną podczas inwazji na Peleliu , Iwo Jima i Okinawa . Tym razem należy skoncentrować wysiłki na przyczółkach aliantów; ponad 3000 zamachowców-samobójców zostanie wysłanych do ataku na amfibie, zanim żołnierze i sprzęt wylądują na plaży.
Jeśli to nie odstraszy aliantów, naczelne dowództwo planuje wysłać na plażę 3500 zamachowców-samobójców z 5000 shin'yō (łódź samobójcza), a także pozostałe niszczyciele i okręty podwodne - „co pozostało z operacyjnej floty. Marynarki Wojennej” ”. Gdyby alianci przekroczyli tę blokadę drogową i zdążyli zejść na ląd, pozostało by tylko 3000 samolotów do obrony innych wysp, ale Sztab Generalny decyduje się bronić Kyūshū „do końca” bez względu na wszystko. Strategia nie wycofywania się poza Kiusiu opiera się na założeniu ciągłości sowieckiej neutralności.
Zestaw jaskiń wykopano w pobliżu Nagano na Honsiu , największej z japońskich wysp. W przypadku inwazji, te jaskinie, które tworzą podziemną cesarską kwaterę główną Matsushiro , mają zostać wykorzystane przez wojsko do prowadzenia wojny i pomieścić cesarza i jego rodzinę.
Japońską władzę polityczną skupia Najwyższa Rada do Spraw Wojny (utworzona w 1944 r. Przez poprzedniego premiera Kuniaki Koiso ), w skład której wchodzą tzw. „Wielka szóstka”: premier , minister spraw zagranicznych , Minister Wojny , Minister Marynarki Wojennej , Szef Sztabu Cesarskiej Armii Japońskiej i Szef Sztabu Marynarki Wojennej . Kiedy w kwietniu 1945 r. Powstawał rząd Suzuki, skład Rady był następujący:
Wszystkie te stanowiska są nominalnie wyznaczone przez cesarza, a ich właściciele są bezpośrednio przed nim odpowiedzialni. Niemniej jednak od 1936 roku japońska armia i marynarka wojenna uzyskały de facto prawo do mianowania (lub odmowy mianowania) swoich ministrów. W ten sposób mogą zapobiec tworzeniu się niechcianych rządów lub, poprzez rezygnację, doprowadzić do upadku istniejącego rządu.
Cesarz Hirohito i Kōichi Kido , strażnik prywatnej pieczęci Japonii , są również obecni na niektórych spotkaniach, zgodnie z życzeniem cesarza. Jak donosi Iris Chang : „Japończycy celowo zniszczyli, ukryli lub sfałszowali większość swoich tajnych dokumentów wojennych”.
W większości zdominowany przez wojsko gabinet Suzuki opowiada się za kontynuowaniem wojny. Dla Japończyków kapitulacja jest nie do pomyślenia - Japonia nigdy nie została najechana i nigdy nie przegrała wojny. Tylko Mitsumasa Yonai, minister marynarki wojennej, wzywa do szybkiego zakończenia wojny. Według historyka Richarda B. Franka :
„Chociaż Suzuki rzeczywiście mógł mieć pokój jako odległy cel, nie planował go osiągnąć w krótkim okresie lub na warunkach akceptowanych przez aliantów. Jego własne uwagi na konferencji wysokich rangą mężów stanu nie wskazują, że był on zwolennikiem szybkiego zakończenia wojny. Osobowości wybrane przez Suzukiego na najważniejsze stanowiska w rządzie, z jednym wyjątkiem, również nie były zwolennikami pokoju. "
Po wojnie Suzuki, inni członkowie rządu i ich zwolennicy twierdzili, że potajemnie pracują na rzecz pokoju, ale nie mogą publicznie bronić swojej pozycji. Przywołują japońską koncepcję haragei - „sztukę ukrytej i niewidzialnej techniki” - aby uzasadnić dysonans między ich działaniami publicznymi a rzekomymi działaniami za kulisami. Jednak wielu historyków odrzuca tę obronę. Robert JC Butow pisze:
„Z powodu swojej wieloznaczności, przywołanie haragei sugeruje, że w kwestiach politycznych i dyplomatycznych świadome użycie tej„ sztuki blefowania ”mogło stanowić celowe oszustwo w celu oszczędzenia kozła i kapusty. Chociaż pomysł ten nie pasuje do tak wychwalanego charakteru admirała Suzuki, faktem jest, że od czasu, gdy został premierem do dnia jego rezygnacji, nikt nigdy nie mógł być całkowicie pewien, co Suzuki miał na myśli. "
Japońscy przywódcy zawsze przewidzieli wynegocjowane zakończenie wojny. Ich przedwojenny projekt wymagał szybkiej ekspansji i konsolidacji, ostatecznego konfliktu ze Stanami Zjednoczonymi, po którym nastąpiło porozumienie, dzięki któremu mogliby zachować przynajmniej część nowych terytoriów, które podbili.
W 1945 roku przywódcy Japonii zgodzili się, że przebieg wojny jest niekorzystny, ale nie uzgodnili najlepszego sposobu negocjowania jej zakończenia. Są dwa obozy: rzekomo „pokojowy” obóz na rzecz dyplomatycznej inicjatywy przekonania Józefa Stalina , przywódcy Związku Radzieckiego, do mediacji w rozwiązaniu porozumienia między aliantami a Japonią; i zagorzali na rzecz ostatecznej „decydującej” bitwy, która zadałaby aliantom tak wiele ofiar, że byliby gotowi zaoferować łagodniejsze warunki pokoju. Oba podejścia są oparte na doświadczeniach Japonii z wojny rosyjsko-japońskiej czterdzieści lat wcześniej, która składała się z serii kosztownych, ale w dużej mierze nierozstrzygniętych bitew, po których nastąpiła decydująca bitwa morska pod Cuszimą .
W lutym 1945 roku książę Fumimaro Konoe przekazał cesarzowi Hirohito memorandum analizujące sytuację i powiedział mu, że jeśli wojna będzie trwała, rodzina cesarska może być bardziej zagrożona rewolucją wewnętrzną niż klęską. Według dziennika Wielkiego Szambelana Hisanoriego Fujity , cesarz w poszukiwaniu decydującej bitwy ( tennōzan ) odpowiada, że poszukiwanie pokoju jest przedwczesne, „jeśli nie osiągniemy dalszych korzyści militarnych”. Również w lutym "Departament Traktatu" Japonii sporządził tekst o polityce sojuszników wobec Japonii w odniesieniu do "bezwarunkowej kapitulacji, okupacji, rozbrojenia, eliminacji militaryzmu, reform demokratycznych, karania zbrodniarzy wojennych i statusu cesarza ”. Rozbrojenie narzucone przez siły alianckie, ukaranie japońskich zbrodniarzy wojennych, a zwłaszcza okupacja kraju i obalenie cesarza, są nie do przyjęcia dla japońskich władców.
5 kwietnia Związek Radziecki przekazuje wymagane 12-miesięczne powiadomienie, że nie odnowi Paktu o neutralności między Japonią a Sowietami , podpisanego w 1941 r. Po incydencie w Nomonhan i ważnego przez pięć lat. Bez wiedzy Japończyków uzgodniono na konferencji w Teheranie w listopadzie i grudniu 1943 r., Że Związek Radziecki rozpocznie wojnę z Japonią po pokonaniu nazistowskich Niemiec. Na konferencji w Jałcie w lutym 1945 roku Stany Zjednoczone poczyniły znaczne ustępstwa wobec Sowietów, aby zapewnić sobie obietnicę, że Sowieci wypowiedzą wojnę Japonii w ciągu trzech miesięcy od kapitulacji Niemiec. Chociaż pięcioletni pakt na rzecz neutralności wygasa dopiero w dniu5 kwietnia 1946Ogłoszenie to wywołuje wielkie zaniepokojenie wśród Japończyków, ponieważ Japonia zgromadziła swoje siły na południu, aby odeprzeć nieuchronny atak Stanów Zjednoczonych, pozostawiając tym samym swoje północne wyspy podatne na sowiecką inwazję. Wiaczesław Mołotow , minister spraw zagranicznych w Moskwie i Jakow Malik , ambasador radziecki w Tokio, robią wszystko, aby zapewnić Japończyków, że „okres obowiązywania paktu jeszcze się nie skończył” .
Na serii spotkań na szczycie w maju „wielka szóstka” po raz pierwszy omawia możliwość zakończenia wojny, ale żaden z nich nie przedstawił warunków, które byłyby do przyjęcia dla aliantów. Ponieważ każdy, kto otwarcie popiera kapitulację Japonii, może zostać zamordowany przez gorliwy personel wojskowy, spotkania są zamknięte dla wszystkich z wyjątkiem „Wielkiej Szóstki”, Cesarza i Strażnika Prywatnej Pieczęci; żaden oficer drugiego ani trzeciego stopnia nie może być obecny. Na tych spotkaniach, pomimo depesz od japońskiego ambasadora Satō do Moskwy, tylko minister spraw zagranicznych Tōgō zdał sobie sprawę z możliwości, że Roosevelt i Churchill już poszli na ustępstwa wobec Stalina, aby Sowieci rozpoczęli wojnę przeciwko Japonii. Po tych spotkaniach Togo jest upoważnione do zażądania zachowania neutralności Związku Radzieckiego lub zaproponowania mu sojuszu.
Armia, wbrew idei kapitulacji, próbuje narzucić swoje poglądy japońskiemu rządowi poprzez dokument zatytułowany „Podstawowa polityka, jaką należy teraz kierować w prowadzeniu wojny”, w którym stwierdza się, że naród japoński będzie walczył o ostatni człowiek, zamiast się poddać. 6 czerwca „Wielka Szóstka” przyjęła dokument (tylko Togo się temu sprzeciwiło). Następnego dnia, zgodnie ze zwyczajem, zgodnie z którym nowo utworzony rząd przedstawia swoje cele, rząd japoński wprowadza je w oficjalną politykę i potwierdza dyplomatyczne podejście Suzuki do ZSRR :
„Trzeba wyjaśnić Rosji, że zwycięstwo nad Niemcami zawdzięcza Japonii, ponieważ pozostaliśmy neutralni, i że byłoby korzystne dla Sowietów, gdyby pomogli Japonii w utrzymaniu pozycji międzynarodowej, ponieważ Stany Zjednoczone będą miały wroga w przyszłości. "
Polityka rządu została zatwierdzona przez Imperium 8 czerwca.
9 czerwca powiernik cesarza , markiz Kōichi Kido , sporządził „Wstępny plan walki z sytuacją kryzysową”, ostrzegając, że do końca roku Japonia nie będzie mogła prowadzić nowoczesnej wojny i że rząd będzie niezdolny do opanowania niepokojów społecznych. „Nie możemy być pewni, że nie podzielimy losu Niemiec i nie zostaniemy poddani takim warunkom, że nawet nie będziemy w stanie osiągnąć naszego nadrzędnego celu, jakim jest ochrona domu cesarskiego i zachowanie narodowego systemu politycznego”. Kido nalega, by cesarz zakończył wojnę na „bardzo hojnych warunkach”. W związku z tym proponuje, aby Japonia wycofała się z byłych kolonii europejskich, które okupowała, pod warunkiem uzyskania przez nie niepodległości, rozbrojenia kraju, ale nie pod nadzorem aliantów, oraz że Japonia jest przez pewien czas „usatysfakcjonowana minimalną obroną”. Propozycja Kido nie uwzględnia alianckiej okupacji Japonii, ścigania zbrodniarzy wojennych ani istotnej zmiany w systemie rządów. Za zgodą Cesarza Kido zwraca się do kilku członków Rady Najwyższej , „Wielkiej Szóstki”. Tōgō zdecydowanie popiera tę propozycję. Suzuki i admirał Mitsumasa Yonai , minister marynarki wojennej , są obaj ostrożnie przychylni; każdy zastanawia się, co myśli drugi. Generał korechika anami , minister armii , jest ambiwalentny, twierdząc, że dyplomacja musi poczekać, aż „Stany Zjednoczone poniosą ciężkie straty” w operacji Ketsugō .
W czerwcu cesarz stracił wiarę w szanse na zwycięstwo militarne. Bitwa o Okinawę jest stracone i obejmuje słabość armii japońskiej w Chinach, wojska Kwantuńskiej w Mandżurii, marynarki i obrony głównych wysp archipelagu. Cesarz otrzymuje raport od księcia Naruhiko Higashikuni, z którego dochodzi do wniosku, że „to nie tylko obrona wybrzeża; dywizje zarezerwowane dla decydującej bitwy również nie mają wystarczającej liczby broni ”. Według cesarza:
„Powiedziano mi, że żelazo z fragmentów bomb zrzuconych przez wroga było używane do robienia łopat. To potwierdza moją opinię, że nie jesteśmy już w stanie kontynuować wojny. "
22 czerwca cesarz zwołuje na spotkanie „wielką szóstkę”. Wyjątkowo, mówi pierwszy: „Pragnę, aby konkretne plany zakończenia wojny, które nie są skrępowane przez panującą politykę, zostały szybko przeanalizowane i podjęto wysiłki w celu ich realizacji” . Zgodzono się szukać pomocy radzieckiej w zakończeniu wojny. Inne neutralne narody, takie jak Szwajcaria, Szwecja i Watykan , są znane z tego, że są gotowe do odegrania roli w przywracaniu pokoju, ale są tak małe, że uważa się, że nie są w stanie zrobić więcej, niż tylko przekazać warunki kapitulacji ustanowione przez aliantów i akceptacja lub odrzucenie przez Japonię.
30 czerwca Tōgō poprosił japońskiego ambasadora w Moskwie Naotake Satō , aby spróbował nawiązać „trwałe i trwałe stosunki przyjaźni”. Satō ma omówić stan Mandżurii i „wszelkie sprawy, którymi chcą się zająć Rosjanie”. Dobrze świadomi globalnej sytuacji i obietnic złożonych aliantom, Sowieci odpowiedzieli opóźniającymi manewrami, aby uspokoić Japończyków, nie obiecując niczego. Satō ostatecznie spotkał się 11 lipca z sowieckim ministrem spraw zagranicznych Wiaczesławem Mołotowem , ale bezskutecznie. 12 lipca Tōgō nakazał Satō, aby powiedział Sowietom, że:
„Jego Cesarska Mość Cesarz, świadomy faktu, że obecna wojna przynosi każdego dnia największe zło i ofiary narodom wszystkich walczących potęg, pragnie z całego serca, aby można ją było szybko zakończyć. Ale tak długo, jak Anglia i Stany Zjednoczone nalegają na bezwarunkową kapitulację, Cesarstwo Japonii nie ma innego wyjścia, jak walczyć z całych sił o honor i istnienie ojczyzny. "
Cesarz proponuje wysłanie księcia Konoe jako specjalnego wysłannika, chociaż nie będzie on mógł przybyć do Moskwy przed konferencją poczdamską .
Satō radzi Tōgō, że w rzeczywistości Japonia „poddaje się bezwarunkowo lub na warunkach z grubsza równoważnych”. Ponadto, w odpowiedzi na konkretne prośby Mołotowa o propozycje, Satō sugeruje, że przesłania Tōgō nie były „jasne co do poglądów rządu i wojska na zakończenie wojny”, pozostawiając w ten sposób pewne wątpliwości co do poparcia inicjatywy Tōgō przez kluczowe elementy władzy.
17 lipca Tōgō odpowiedział:
„Chociaż rządzący i rząd są przekonani, że nasze siły wojenne mogą nadal zadawać znaczne straty wrogowi, nie możemy znaleźć całkowitego spokoju ducha ... Należy jednak pamiętać, proszę, że nie szukamy mediacji od Rosjan za coś w rodzaju bezwarunkowej kapitulacji. "
W odpowiedzi Satō jest wyraźniejszy:
„Jest rzeczą oczywistą, że w moim poprzednim przesłaniu wzywającym do bezwarunkowej kapitulacji lub równoważnych warunków uczyniłem wyjątek w kwestii zachowania [rodziny cesarskiej]. "
21 lipca, przemawiając w imieniu rządu , Tōgō powtarza:
"Odrzucamy bezwarunkową kapitulację ... i aby uniknąć takiego wyniku wojny, dążymy do porozumienia pokojowego ... poprzez dobre urzędy Rosji ... byłoby to również niekorzystne i niemożliwe, ponieważ zagraniczne i narodowe rozważania, aby natychmiast ogłosić konkretne warunki. "
W kryptologów Amerykanie złamali kody większość japońskich w tym Kodeksie 97 używanego przez MSZ do korespondencji dyplomatycznej wysokim poziomie. W rezultacie wiadomości między Tokio a jego ambasadami są dostarczane do decydentów sojuszniczych niemal tak szybko, jak do ich odbiorców.
Kwestie bezpieczeństwa dominują w decyzjach sowieckich dotyczących Dalekiego Wschodu. Wśród nich najważniejszy jest nieograniczony dostęp do Oceanu Spokojnego . Przez cały rok wolne od lodu obszary radzieckiego wybrzeża Pacyfiku - w szczególności Władywostok - mogą być zablokowane przez powietrze i morze z Sachalinu i Wysp Kurylskich . Zdobycie tych terytoriów, gwarantujące swobodny dostęp do Cieśniny La Perouse , było głównym celem Sowietów. Drugorzędne cele to pozyskanie dzierżawy na kolej chińską wschodnią , spółka kursuje na kolej południowo-mandżurską , Dalian i Port Arthur .
W tym celu Stalin i Mołotow przeciągają negocjacje z Japończykami, dając im fałszywe nadzieje na pokojowe mediacje. Jednocześnie w stosunkach ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią Sowieci nalegają na ścisłe przestrzeganie deklaracji kairskiej , potwierdzonej na konferencji w Jałcie , której alianci nie wyrażą zgody na odrębny pokój lub warunek. Japończycy będą musieli bezwarunkowo poddać się wszystkim sojusznikom. Aby przedłużyć wojnę, Sowieci sprzeciwili się wszelkim próbom osłabienia tego wymogu. Dałoby im to czas potrzebny na dokończenie transferu swoich wojsk z frontu zachodniego na Daleki Wschód i podbój Mandżurii ( Mandżuku ), Mongolii Wewnętrznej ( Mengjiang ), Korei, Sachalinu, Kurylów i Hokkaidō (począwszy od lądowanie w Rumoi , Hokkaidō ).
W 1939 roku Albert Einstein i Leó Szilárd napisali list do prezydenta Roosevelta, ostrzegając go, że Niemcy mogą prowadzić badania nad rozwojem broni atomowej i że Stany Zjednoczone muszą sfinansować badania i rozwój własnego takiego projektu. Roosevelt akceptuje, a rezultatem jest Projekt Manhattan - ściśle tajny program badawczy zarządzany przez generała Leslie Richarda Grovesa , pod naukowym kierownictwem Roberta Oppenheimera . Pierwsza bomba została pomyślnie przetestowana podczas eksplozji Trinity dnia16 lipca 1945 r.
Gdy projekt dobiega końca, amerykańscy planiści zaczynają rozważać użycie bomby. Groves utworzył komitet, który zebrał się w kwietniu i maju 1945 r., Aby sporządzić listę celów. Jednym z głównych kryteriów jest to, że miasta docelowe nie mogą zostać uszkodzone przez konwencjonalne bombardowania. Pozwoli to na dokładną ocenę szkód spowodowanych przez bombę atomową.
Lista komisji celowniczej obejmuje 18 japońskich miast. Na szczycie listy znajdują się Kioto , Hiroszima, Jokohama , Kokura i Niigata . Ostatecznie Kioto jest usuwany z listy pod naciskiem sekretarza wojny , Henry Stimson , który odwiedził miasto podczas swojej podróży poślubnej i zna jego znaczenie kulturowe i historyczne.
W maju Harry S. Truman (który został prezydentem po śmierci Franklina Roosevelta 12 kwietnia) zatwierdził utworzenie komitetu tymczasowego , grupy doradczej ds . Bomby atomowej . Składa się z George'a L. Harrisona , Vannevara Busha , Jamesa Bryanta Conanta , Karla Comptona , Williama L. Claytona (we) i Ralpha Austina Barda (we), a doradzają mu naukowcy Oppenheimera, Enrico Fermi , Ernest Lawrence i Arthur Compton . W raporcie z1 st czerwieckomisja doszła do wniosku, że bomba powinna zostać użyta tak szybko, jak to możliwe, przeciwko fabryce wojennej otoczonej domami robotniczymi i że nie należy udzielać żadnych ostrzeżeń ani demonstracji.
Po proteście naukowców zaangażowanych w projekt, w formie raportu Francka , komisja ponownie rozważyła kwestię użycia bomby. Pod koniec spotkania 21 czerwca potwierdza, że nie ma alternatywy.
Przywódcy głównych mocarstw alianckich spotykają się na konferencji poczdamskiej od 16 lipca do 2 sierpnia 1945 r. Uczestnikami są Związek Radziecki, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone, reprezentowane odpowiednio przez Stalina, Winstona Churchilla (później Clement Attlee ) i Trumana. .
Chociaż konferencja poczdamska poświęcona jest głównie sprawom europejskim, szczegółowo omówiono również wojnę z Japonią. Truman dowiaduje się o sukcesie procesu Trinity na początku konferencji i dzieli się tą informacją z delegacją Wielkiej Brytanii. Pomyślny test skłania delegację USA do ponownego rozważenia konieczności i znaczenia radzieckiego udziału, na który Stany Zjednoczone intensywnie lobowały na konferencjach w Teheranie i Jałcie . Wysoko na liście priorytetów USA znajduje się zmniejszenie liczby ofiar w USA i szybkie zapewnienie zawieszenia broni - wydaje się, że interwencja radziecka spełni oba te cele, ale grozi, że Sowieci mogą przejąć terytoria poza tym, co obiecano w Teheranie i Jałcie, i sprowokować powojenny podział. Japonii podobnie jak w Niemczech .
Rozprawiając się ze Stalinem, Truman postanawia dać sowieckiemu przywódcy niejasne wskazówki o istnieniu potężnej nowej broni bez wchodzenia w szczegóły. Jednak inni sojusznicy nie są świadomi, że sowiecki wywiad infiltrował Projekt Manhattan od samego początku; Dlatego Stalin już wiedział o istnieniu bomby atomowej, ale nie wydawał się pod wrażeniem jej potencjału.
Konferencja poczdamska prowadzi do opublikowania wspólnej deklaracji, deklaracji poczdamskiej , definiującej „bezwarunkową kapitulację” i wyjaśniającej losy cesarza i samego Hirohito. Rządy amerykański i brytyjski zdecydowanie nie zgadzają się w tej kwestii - Stany Zjednoczone chcą znieść urząd cesarski i osądzić cesarza jako zbrodniarza wojennego, podczas gdy Brytyjczycy chcą zachować cesarski tron i utrzymać Hirohito jako cesarza.
Wiele projektów deklaracji jest przygotowywanych przed ostatecznym zdefiniowaniem ogólnie akceptowanej wersji.
26 lipca Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Chiny wydały deklarację poczdamską, ogłaszającą warunki kapitulacji Japonii, z ostrzeżeniem: „Nie odejdziemy od tego”. Nie ma alternatywy. Nie będziemy mieć żadnych opóźnień ”. W przypadku Japonii warunki deklaracji oznaczają:
Z drugiej strony deklaracja stwierdza, że:
Jedyne użycie terminu „ bezwarunkowe zrzeczenie się ” znajduje się na końcu oświadczenia:
W przeciwieństwie do tego, co było zamierzone podczas jej poczęcia, deklaracja nie wspomina o cesarzu. Intencje aliantów w tej sprawie o pierwszorzędnym znaczeniu dla Japończyków - czy Hirohito powinien być uważany za jednego z tych, którzy „oszukali lud Japonii”, czy nawet za zbrodniarza wojennego, czy też cesarz mógłby uczestniczyć w „pokojowej i odpowiedzialnej rząd ”- pozostawiono w ten sposób ukryty.
Klauzula „szybkiego i całkowitego zniszczenia” została zinterpretowana jako zawoalowane ostrzeżenie o posiadaniu przez Amerykanów bomby atomowej (którą pomyślnie przetestowano pierwszego dnia konferencji).
27 lipca japoński rząd zastanawiał się, jak zareagować na oświadczenie. Czterej żołnierze z „Wielkiej Szóstki” chcą to odrzucić, ale Tōgō przekonuje rząd, aby tego nie robił, dopóki nie uzyska reakcji Sowietów. W telegramie, Shun'ichi Kase , ambasador Japonii w Szwajcarii, zauważa, że „bezwarunkowa kapitulacja” odnosi się tylko do wojska, a nie do rządu czy ludu, i błaga, aby rozumieć, że język Rozważny Poczdam wydaje się " wywołały wiele myśli „ze strony rządów sygnatariuszy -„ wydaje się, że zadały sobie trud, aby zachować naszą twarz w różnych punktach ”. Następnego dnia japońskie gazety twierdzą, że deklaracja, tekst został rozesłany i rozrzucony w ulotkach (w) o Japonii, została odrzucona. Próbując zarządzać opinią publiczną, premier Suzuki spotyka się z prasą i mówi:
„Uważam, że wspólna proklamacja jest powtórzeniem deklaracji z konferencji w Kairze. Jeśli chodzi o rząd, nie przywiązuje on do tego żadnej wartości. Jedyne, co możesz zrobić, to po prostu zabić ją ciszą ( mokusatsu ). Nie zrobimy nic poza wywieraniem silnej presji, aby wojna zakończyła się sukcesem. "
Znaczenie mokusatsu , dosłownie „zabijać milczeniem”, może wahać się od „ignorować” do „traktować z pogardą”, co dość dokładnie opisuje różne reakcje w rządzie. 30 lipca ambasador Satō pisze, że Stalin prawdopodobnie rozmawia z Rooseveltem i Churchillem o swoich stosunkach z Japonią i pisze: „Nie ma innego wyjścia, jak natychmiastowa bezwarunkowa kapitulacja, jeśli mamy uniknąć udziału Rosji w wojnie”. 2 lipca Tōgō napisał do Satō: „Nie powinno być ci trudno uświadomić sobie, że ... nasz czas na przygotowanie się do zakończenia wojny, zanim wróg wyląduje na terytorium Japonii, będzie ograniczony; z drugiej strony trudno wypowiedzieć się na temat konkretnych warunków pokoju tu, od razu, w domu ”.
Plik audio | |
Truman ogłasza zbombardowanie Hiroszimy. | |
Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
---|---|
Rankiem 6 sierpnia Enola Gay , ciężki bombowiec Boeing B-29 pilotowany przez pułkownika Paula Tibbetsa , zrzucił bombę atomową (kryptonim Little Boy ) na Hiroszimę w południowo-zachodniej części Honsiu . Przez cały dzień w Tokio nadawane są zdezorientowane raporty, że Hiroszima była celem nalotu, który zrównał miasto z „oślepiającą błyskawicą i gwałtowną eksplozją”. Późnym wieczorem japońskie władze otrzymują potwierdzenie ataku nuklearnego, słuchając przemówienia prezydenta USA Trumana, w którym zapowiada się pierwsze użycie bomby atomowej i obiecuje:
„Jesteśmy teraz gotowi do szybszego i całkowitego zniszczenia całej powierzchniowej infrastruktury przemysłowej w każdym japońskim mieście. Zamierzamy zniszczyć ich doki, ich fabryki i środki komunikacji. Nie popełnijmy błędu: całkowicie zniszczymy zdolność Japonii do prowadzenia wojny. Aby uchronić Japończyków przed całkowitym zniszczeniem, 26 lipca w Poczdamie wystosowano ultimatum. Ich przywódcy natychmiast odrzucili to ultimatum. Jeśli nie zaakceptują naszych warunków teraz, mogą spodziewać się deszczu zniszczenia z powietrza, jakiego nigdy nie widzieliśmy na tej ziemi… ”
Wojsko i japońska marynarka wojenna mają własne programy broni jądrowej (w) , dlatego Japończycy są wystarczająco poinformowani, aby wiedzieć, jak trudno jest zbudować bombę atomową. Dlatego wielu Japończyków, w tym wojskowych członków rządu, nie wierzy, że Stanom Zjednoczonym udało się je zbudować, a japońskie wojsko rozpoczyna własne dochodzenie w celu ustalenia przyczyny zniszczenia Hiroszimy. Admirał Soemu Toyoda , szef sztabu marynarki, przekonuje, że chociaż Stany Zjednoczone je zbudowały, nie mogą mieć dużo więcej. Jednak amerykańscy stratedzy, przewidując reakcję taką jak Toyoda, planowali zrzucić drugą bombę wkrótce po pierwszej, aby przekonać Japończyków, że Stany Zjednoczone mają duże zasoby.
O 4 rano 9 sierpnia do Tokio dotarła wiadomość, że Związek Radziecki złamał pakt o neutralności , wypowiedział wojnę Japonii i rozpoczął inwazję na Mandżurię .
Ten „podwójny wstrząs” - bombardowanie atomowe Hiroszimy i sowiecki atak - wywołuje głębokie i natychmiastowe skutki dla premiera Suzukiego i ministra spraw zagranicznych Tōgō Shigenoriego, którzy zgadzają się, że rząd musi natychmiast zakończyć wojnę. Jednak najwyższe kierownictwo japońskiej armii natychmiast dowiedziało się o tej wiadomości i rażąco nie doceniło skali ataku. Z poparciem ministra wojny Anamiego zaczyna przygotowywać się do wprowadzenia stanu wojennego w kraju, aby nikt nie próbował zaprowadzić pokoju. Hirohito nakazuje Kido „szybkie przejęcie kontroli nad sytuacją”, ponieważ „Związek Radziecki wypowiedział wojnę i dzisiaj rozpoczął działania wojenne przeciwko nam”.
Krótko po 11:00 rano , w środku nadzwyczajnym „Big Six” spotkanie zainicjowane przez Kido, wieści nadchodzą że Nagasaki , na zachodnim wybrzeżu Kyushu, został trafiony przez drugą bombę atomową (o nazwie kodowej grubas ). Pod koniec spotkania „Wielka Szóstka” podzieliła się na dwie grupy. Jeden, łączący Suzukiego, Tōgō i admirała Yonai, popiera proponowane przez Tōgō dodanie dodatkowego warunku do Deklaracji Poczdamskiej, podczas gdy drugi, łączący trzech generałów Anami, Umezu i admirała Toyodę, nalega, aby trzy inne punkty deklaracji poczdamskiej były zmieniono, aby zapewnić, że Japonia będzie nadzorować własne rozbrojenie, zajmować się japońskimi zbrodniarzami wojennymi i nie będzie okupacji Japonii .
Po bombardowaniu atomowym Nagasaki Truman wygłasza nowe oświadczenie:
„Rządy Wielkiej Brytanii, Chin i Stanów Zjednoczonych odpowiednio ostrzegły Japończyków o tym, co nas czeka. Ustaliliśmy ogólne warunki, na jakich mogą się udać. Nasze ostrzeżenie zostało zignorowane; nasze warunki odrzucone. Od tego czasu Japończycy widzieli, co potrafi nasza bomba atomowa. Potrafią przewidzieć, co zrobi w przyszłości.
Świat zauważy, że pierwsza bomba atomowa została zrzucona na bazę wojskową Hiroszimę . To dlatego, że chcieliśmy podczas tego pierwszego ataku w jak największym stopniu uniknąć masakry cywilów. Ale ten atak to tylko ostrzeżenie. Jeśli Japonia się nie podda, bomby będą musiały zostać zrzucone na jej przemysł wojenny i, niestety, zginą tysiące cywilów. Wzywam japońskich cywilów do natychmiastowego opuszczenia miast przemysłowych i ratowania się przed zniszczeniem.
Zdaję sobie sprawę z tragicznej wagi bomby atomowej.
Ten rząd nie podjął się lekceważenia jego produkcji i wykorzystania. Wiedzieliśmy, że nasi wrogowie chcą zrobić taką broń. Teraz wiemy, jak blisko byli istnienia. I wiemy, jaka katastrofa oznaczałaby dla naszego narodu i wszystkich narodów miłujących pokój, dla każdej cywilizacji, gdyby przed nami odnieśli sukces.
Dlatego poczuliśmy się zmuszeni do podjęcia długiej, niepewnej i kosztownej pracy związanej z jej odkryciem i produkcją.
Wygraliśmy z Niemcami wyścig odkrywczy.
Po odkryciu bomby użyliśmy jej. Użyliśmy go przeciwko tym, którzy zaatakowali nas bez ostrzeżenia w Pearl Harbor , przeciwko tym, którzy głodowali, bili i wykonywali egzekucje na amerykańskich jeńcach wojennych , przeciwko tym, którzy zrezygnowali z jakiegokolwiek obowiązku przestrzegania międzynarodowego prawa wojennego . Użyliśmy go, aby skrócić okropności wojny, aby uratować życie tysięcy i tysięcy młodych Amerykanów.
Będziemy go używać, dopóki nie zniszczymy całkowicie zdolności Japonii do prowadzenia wojny. Tylko japońska kapitulacja nas powstrzyma. "
Gabinet spełnione w pełni sił po 14 h 30 09 sierpnia i spędza większość dnia w celu omówienia kapitulacji. Podobnie jak w przypadku „Wielkiej Szóstki”, gabinet jest podzielony, ani pozycja Tōgō, ani pozycja Anami nie ma większości. Anami raportów do innych członków gabinetu, który, poddany torturom , amerykański P-51 fighter pilot ujawnionych jego przesłuchujących, że Stany Zjednoczone miały 100 bomb atomowych i że Tokio i Kioto będzie bombardowanych „w ciągu najbliższych kilku dni.”. Pilot, Marcus McDilda, kłamał. Nie wiedział nic o Projekcie Manhattan i po prostu powiedział swoim przesłuchującym, co według niego chcieli usłyszeć, aby zakończyć tortury. Kłamstwo, które doprowadziło do tego, że był postrzegany jako więzień o wysokim priorytecie, prawdopodobnie uchroniło go przed ścięciem. W rzeczywistości Stany Zjednoczone miałyby trzecią bombę gotową do użycia dopiero około 19 sierpnia, a czwartą dopiero we wrześniu 1945 roku. Trzecia bomba prawdopodobnie została użyta przeciwko Tokio.
Spotkanie szafka została odroczona na 17 h 30 bez konsensusu. Drugi spotkanie trwa od 6 P.M. do 10 P.M. , ale kończy się przy braku zgodności. Po tym drugim spotkaniu Suzuki i Tōgō spotykają się z cesarzem, a Suzuki oferuje zaimprowizowaną konferencję imperialną, która rozpoczyna się krótko przed północą w nocy z 9 na 10 sierpnia. Suzuki przedstawia cztery warunki propozycji Anami jako zgodne stanowisko Rady Najwyższej. Głos zabierają również inni członkowie Rady Najwyższej, jak Hiranuma Kiichirō , przewodniczący Tajnej Rady, który podkreśla niezdolność Japonii do samoobrony, a także opisuje wewnętrzne problemy kraju, takie jak niedobór żywności. Gabinet debatuje, ale znowu nie ma konsensusu. Około godziny 2 nad ranem 10 sierpnia Suzuki w końcu zwrócił się do cesarza Hirohito, prosząc go o wybranie jednej z dwóch pozycji. Uczestnicy przypomną sobie później, że cesarz powiedział wtedy:
„Poważnie przemyślałem sytuację w kraju i poza nim i doszedłem do wniosku, że kontynuacja wojny może oznaczać jedynie zniszczenie narodu i przedłużenie wylewu krwi i okrucieństwa na świecie. Nie mogę znieść tego, że moi niewinni ludzie już cierpią ...
Ci, którzy opowiadają się za kontynuacją działań wojennych, powiedzieli mi, że w czerwcu na ufortyfikowanych pozycjach [na plaży Kujūkuri, na wschód od Tokio] zostaną rozmieszczone nowe dywizje, gotowe stawić czoła najeźdźcy, gdy ten będzie chciał wylądować. Jest już sierpień, a fortyfikacje nie zostały jeszcze ukończone ...
Są tacy, którzy mówią, że kluczem do przetrwania narodu jest decydująca bitwa na ziemi ojczystej. Dotychczasowe doświadczenia pokazują jednak, że nadal istnieje rozbieżność między planami a ich realizacją. Nie sądzę, aby można było nadrobić opóźnienie w przypadku Kujūkuri . Jak więc możemy odeprzeć najeźdźców? [Następnie odnosi się konkretnie do zwiększonej niszczycielskiej mocy bomby atomowej.]
Jest rzeczą oczywistą, że nie do zniesienia jest patrzeć, jak nasi odważni i lojalni wojownicy są nieuzbrojeni. Równie nie do zniesienia jest to, że ci, którzy oddali mi służbę, byli karani jako podżegacze do wojny. Niemniej jednak nadszedł czas, aby znieść to, co nie do zniesienia ...
Przełykam łzy i popieram propozycję przyjęcia proklamacji aliantów na zasadach określonych przez Ministra Spraw Zagranicznych. "
Według generała Sumihisy Ikedy i admirała Zenshirō Hoshiny, przewodniczący Tajnej Rady, Hiranuma Kiichirō, zwraca się następnie do cesarza i pyta go: „Wasza Wysokość, Ty także ponosisz odpowiedzialność ( sekinin ) za tę porażkę. Jakie przeprosiny złożysz bohaterskim duchom założyciela swojego domu i innych przodków imperium? "
Zwolnienia japońskiej kapitulacji ( Wikiźródło ) (en)
Po odejściu cesarza Suzuki popycha gabinet, aby zaakceptował wolę władcy, co robi. Wcześnie rano (10 sierpnia) Ministerstwo Spraw Zagranicznych wysyła do aliantów telegramy (za pośrednictwem szwajcarskiego Federalnego Departamentu Politycznego, a zwłaszcza Maxa Grässliego ), w których ogłasza, że Japonia przyjmie deklarację poczdamską, ale nie zgodzi się na warunki pokoju, które „naruszają prerogatywy cesarza. W praktyce oznacza to, że nie powinno nastąpić zmiana formy rządu Japonii, a cesarz pozostanie na pozycji efektywnej władzy.
Odpowiedź aliantów została przygotowana przez Jamesa F. Byrnesa i zatwierdzona przez rządy brytyjski, chiński i radziecki, chociaż Sowieci niechętnie ją przyjęli. Sojusznicy przesyłają odpowiedź (za pośrednictwem szwajcarskiego Departamentu Spraw Politycznych) na warunkowe przyjęcie przez Japonię Deklaracji Poczdamskiej w dniu 12 sierpnia. Na statucie cesarza jest napisane:
„W momencie kapitulacji władza cesarza i rządu japońskiego do kierowania państwem musi zostać przekazana Naczelnemu Dowódcy Sił Sprzymierzonych, który podejmie takie kroki, jakie uzna za stosowne, aby zrealizować warunki kapitulacji ... Ostateczna forma rządu w Japonii musi, zgodnie z Deklaracją Poczdamską, zostać ustanowiona dobrowolnie wyrażoną wolą Japończyków. "
Prezydent Truman nakazuje kontynuowanie działań zbrojnych (w tym bombardowań B-29 ) do czasu otrzymania oficjalnej deklaracji kapitulacji Japonii. Jednak korespondenci wojenni interpretują komentarz Carla Andrew Spaatza , wskazujący, że B-29 nie latają 11 sierpnia (z powodu złej pogody), jako zapowiedź zawieszenia broni. Aby uniknąć wywołania przez Japończyków wrażenia, że alianci porzucili wysiłki pokojowe i wznowili bombardowanie, Truman nakazał następnie zaprzestanie bombardowania.
Japoński gabinet analizuje reakcję aliantów, a Suzuki twierdzi, że musi ją odrzucić i nalegać na wyraźną gwarancję kontynuacji systemu imperialnego. Anami potwierdza swój sprzeciw wobec okupacji Japonii. Następnie Tōgō mówi Suzuki, że nie ma nadziei na uzyskanie lepszych warunków, a Kido wyraża pragnienie cesarza, by Japonia się poddała. Podczas spotkania z cesarzem Yonai wspomina o swoich obawach związanych z narastającymi niepokojami społecznymi:
„Termin jest niewłaściwy, ale myślę, że bomby atomowe i wejście ZSRR do wojny są w pewnym sensie darami Bożymi. W ten sposób nie musimy mówić, że poddaliśmy się z powodu wewnętrznych okoliczności. "
Tego samego dnia Hirohito informuje rodzinę cesarską o swojej decyzji poddania się. Następnie jeden z jego wujów, książę Asaka , pyta, czy wojna będzie kontynuowana, jeśli nie uda się zachować kokutai (suwerenności imperialnej). Cesarz odpowiedział po prostu: „oczywiście”.
„Wielka szóstka” i gabinet spędzają 13 sierpnia omawiając swoją odpowiedź dla aliantów, ale pozostają w impasie. Tymczasem oczekiwanie wzbudziło wątpliwości aliantów. Japończykom powiedziano, że mogą przekazywać bezwarunkową akceptację w sposób jawny, ale w rzeczywistości wysyłają zaszyfrowane wiadomości w sprawach niezwiązanych z negocjacjami w sprawie kapitulacji. Sojusznicy traktują tę zakodowaną odpowiedź jako brak akceptacji ich warunków.
Przechwytując wiadomości Ultra , alianci wykrywają również wzrost ruchu dyplomatycznego i wojskowego, co jest postrzegane jako dowód na to, że Japończycy przygotowują się do „ ataku banzai ” na pełną skalę. Prezydent Truman nakazuje wznowienie i intensyfikację ataków na Japonię, „aby wywrzeć wrażenie na władzach Japonii, aby zrozumiały, że jesteśmy poważni i zdeterminowani, aby bezzwłocznie zaakceptowały nasze propozycje pokojowe”. Stany Zjednoczone Trzecia Flota rozpoczyna bombardowanie japońskiego wybrzeża . Podczas największego nalotu bombowego podczas wojny na Pacyfiku ponad 400 B-29 zaatakowało Japonię w ciągu dnia 14 sierpnia i ponad 300 w nocy. W sumie 1014 samolotów zostało użytych bez ofiar.
Podczas najdłuższej misji bombardowania w wojnie, B-29 ze Skrzydła Bombardującego 315 pokonały 6200 km, aby zniszczyć rafinerię Nippon Oil Company znajdującą się w Tsuchizaki na północnym krańcu Honsiu. Jest to ostatnia działająca rafineria na japońskich wyspach i produkuje 67% swojej ropy. Po wojnie te bombardowania były usprawiedliwione, jako że były już w toku do czasu kapitulacji Japonii, ale jest to tylko częściowo prawda.
Na sugestię amerykańskich ekspertów od operacji psychologicznych 13 sierpnia B-29 zrzuciło ulotki na temat Japonii, opisujące japońską ofertę kapitulacji i reakcję aliantów. Ulotki te mają głęboki wpływ na japoński proces decyzyjny. Gdy nastaje świt 14 sierpnia, Suzuki, Kido i Cesarz rozumieją, że dzień zakończy się akceptacją warunków amerykańskich lub wojskowym zamachem stanu .
Cesarz spotyka się ze starszymi oficerami armii i marynarki wojennej. Chociaż wielu opowiada się za przedłużeniem walki, marszałek Shunroku Hata milczy. Jako dowódca 2. Armii Generalnej z siedzibą w Hiroszimie, Hata dowodzi wszystkimi oddziałami broniącymi południowej Japonii - oddziałami przygotowującymi się do „decydującej bitwy”. Hata w końcu wyznaje, że nie wierzy w zdolność Japonii do przeciwdziałania inwazji i nie kwestionuje decyzji cesarza. Prosi swoich dowódców wojskowych o współpracę z nim w celu zakończenia wojny.
Na konferencji z rządem i innymi doradcami Anami, Toyoda i Umezu ponownie przedstawiają swoje argumenty za kontynuowaniem walki, po czym cesarz oświadcza:
„Wysłuchałem uważnie każdego z argumentów przedstawionych w opozycji do idei, że Japonia powinna zaakceptować odpowiedź aliantów taką, jaka jest i bez dalszych wyjaśnień lub modyfikacji, ale mój własny punkt widzenia się nie zmienił ... Aby ludzie mogli wiedzieć moja decyzja, proszę was o przygotowanie reskryptów cesarskich, abym mógł zostać rozesłany do narodu. Na koniec proszę każdego z was, abyście dali z siebie wszystko, abyśmy mogli stawić czoła trudnym dniom, które nas czekają. "
Gabinet zbiera się natychmiast i jednogłośnie ratyfikuje wolę cesarza. Postanawia również zniszczyć wszelkie dokumenty dotyczące zbrodni wojennych i odpowiedzialności wojennej najwyższych władców narodu. Bezpośrednio po konferencji Ministerstwo Spraw Zagranicznych wydaje swoim ambasadom w Szwajcarii i Szwecji polecenia przyjęcia warunków alianckich. Zamówienia te są zbierane i odbierane w Waszyngtonie w 2 godziny 49 w dniu 14 sierpnia.
Aby uniknąć trudności z naczelnymi dowódcami odległych frontów, 14 sierpnia wysłano trzech członków rodziny cesarskiej, aby przekazali cesarskie słowo. Podpułkownik książę Takeda Tsunenori odwiedza Koreę i Mandżurię, pułkownik Asaka z Chińską Armią Ekspedycyjną i chińską flotą oraz książę Kan'in Haruhito w Szanghaju, południowych Chinach, Indochinach i Singapurze.
Tekst cesarskiego reskrypt o kapitulacji została sfinalizowana w 7 P.M. , przepisywana przez urzędowego kaligraf sądu i doprowadzony do członków gabinetu im podpisać. Na poziomie około 11 P.M. , Imperator, z pomocą w zespole NHK zanotowała rekord LP na którym odczytać jego mowę wykupu . Nagranie powierzono szambelanowi dworu Yoshihiro Tokugawie, który ukrył go w skrzyni w gabinecie sekretarza cesarzowej Kōjun .
Późno w nocy 12 sierpnia 1945, Major Kenji Hatanaka , pułkownik Okikatsu Arao , szef sekcji spraw wojskowych, podpułkownicy Masataka Ida , Masahiko Takeshita (szwagier Anami) i Inaba Masao spotykają się z ministrem wojny Korechiką Anami (ministrem armii i „najpotężniejszym postać w Japonii po samym cesarzu ”) i poproś go, aby zrobił wszystko, co w jego mocy, aby nie dopuścić do przyjęcia Deklaracji Poczdamskiej. Generał Anami nie chce powiedzieć, czy pomoże młodym oficerom popełnić tę zdradę. Chociaż pilnie potrzebują jego wsparcia, Hatanaka i pozostali rebelianci niemniej jednak decydują, że nie mają innego wyboru, jak tylko samodzielnie zaplanować i podjąć próbę zamachu stanu. Hatanaka spędza większość dnia 13 sierpnia i rano 14 sierpnia, jednocząc sojuszników, szukając wsparcia przełożonych w ministerstwie i przygotowując swój spisek.
Krótko po konferencji w nocy z 13 na 14 sierpnia, podczas której ostatecznie zadecydowano o kapitulacji, w sąsiednim pokoju zbiera się grupa starszych oficerów, w tym Anami. Wszyscy obecni są zaniepokojeni możliwością zamachu stanu, aby zapobiec kapitulacji - niektórzy z obecnych mogą nawet rozważać jego rozpoczęcie. Po milczeniu generał Torashirō Kawabe zaproponował wszystkim obecnym wyższym oficerom podpisanie umowy na wykonanie rozkazu kapitulacji Cesarza - „armia będzie działać zgodnie z cesarską decyzją do końca” . Jest podpisany przez wszystkich obecnych oficerów wysokiej rangi, w tym Anami, Hajime Sugiyama , Yoshijirō Umezu , Kenji Doihara , Torashirō Kawabe , Masakazu Kawabe i Tadaichi Wakamatsu. „To porozumienie napisany przez najwyższych rangą oficerów w armii ... działa jak potężną zaporę przeciwko wszelkim próbom zachęcić zamachu w Tokio . ”
Około 21 h 30 14 sierpnia rebelianci Hatanaka jest umieścić swój plan w czyn. Drugi Pułk Pierwszej Gwardii Cesarskiej wkracza na teren pałacu, podwajając liczebność batalionu już tam stacjonującego, prawdopodobnie w celu zapewnienia dodatkowej ochrony przed rebelią Hatanaki. Ale Hatanaka, z ppłk Jiro Shiizaki przekonuje dowódca 2 -go pułku pierwszych cesarskich strażników, pułkownik Toyojiro Haga zmobilizować swoją przyczynę twierdząc go jako Anami i Umezu generałów i dowódców armii wschodniej dzielnicy i Imperial Guard podziały są wszyscy część planu (co nie jest prawdą). Hatanaka udaje się również do biura Shizuichi Tanaki , dowódcy Armii Okręgu Wschodniego, aby spróbować przekonać go do przyłączenia się do zamachu stanu. Tanaka odmawia i nakazuje Hatanace powrót do domu. Hatanaka ignoruje rozkaz.
Hatanaka ma nadzieję, że po prostu zajmując pałac i pokazując początki buntu, podburzy resztę armii do powstania przeciwko ruchowi kapitulacji. Pomysł ten kieruje jego planami i daje mu ślepy optymizm do ich realizacji, choć ma niewielkie poparcie przełożonych. Po włożeniu wszystkich jego elementów w miejscu, Hatanaka i jego współpracownicy zdecydowali, że spiskowcy Straż weźmie w posiadanie pałacu w 2 godz . Do tego czasu podejmowane są wielokrotne próby przekonania przełożonych do przyłączenia się do puczu. W tym samym czasie generał Anami popełnia samobójstwo przez seppuku pozostawiając wiadomość: „Swoją śmiercią pokornie przepraszam cesarza za tę wielką zbrodnię” . Nie jest jasne, czy zbrodnia, o której wspomniał Anami, oznaczała przegraną wojny, czy zamach stanu.
Około 1 w nocy Hatanaka i jego ludzie otoczyli pałac. Hatanaka, Shiizaki i kapitan Shigetarō Uehara (z akademii sił powietrznych) udają się do biura generała broni Takeshi Mori, aby poprosić go o przyłączenie się do zamachu stanu. Mori jest na spotkaniu ze swoim szwagrem Michinori Shiraishi . Współpraca Mori, jako dowódca 1 st podziału cesarskich strażników, ma kluczowe znaczenie. Kiedy Mori odmawia stanięcia po stronie Hatanaki, zabija go, obawiając się, że Mori rozkaże strażnikom zakończenie buntu. Uehara natychmiast zabija Shiraishiego. To będą jedyne dwa morderstwa tej nocy. Hatanaka następnie używa pieczęci urzędowej generała Mori, aby umożliwić strategiczne n o 584 Cesarskiej Gwardii Division, fałszywego zestaw nakazów stworzonych przez jego współpracowników konspiratorów mających na celu wzmocnienie wojsk okupujących cesarski pałac i cesarski agencję , rzekomo w celu „ochrony” cesarz.
Policja pałacowa jest rozbrojona, a wszystkie wejścia zablokowane. W nocy rebelianci Hatanaki chwytają i zatrzymują osiemnaście osób, w tym pracowników ministerstwa i techników NHK, wysłanych w celu nagrania przemówienia o kapitulacji.
Rebelianci, prowadzeni przez Hatanaka, wydać następujące godzin szukając na próżno Sotaro Ishiwatari Minister domu cesarskiego, Koichi Kido obrony prywatnej uszczelnienia jak również nagrania mowy wykupu. Dwóch mężczyzn ukrywa się w „pokoju skarbca”, dużym pomieszczeniu znajdującym się pod pałacem cesarskim. Ich poszukiwania są utrudnione przez zaciemnienie w odpowiedzi na bombardowanie aliantów, podstawową organizację spisku i samą dyspozycję Ministerstwa Gospodarstwa Domowego Cesarskiego. Wiele nazw figur jest nieznanych buntownikom, którzy ostatecznie znajdują Chamberlaina Tokugawę. Chociaż Hatanaka grozi wypatroszyć go z mieczem samurajskim , leży Tokugawa i mówi im, że nie wie, gdzie zapisy są albo ludzie je trzyma. Podczas poszukiwań rebelianci przecięli prawie wszystkie przewody telefoniczne, przerywając łączność między więźniami na terenie pałacu a światem zewnętrznym.
Mniej więcej w tym samym czasie inna grupa rebeliantów, kierowana przez kapitana Takeo Sasakiego, poddała się gabinetowi premiera Suzukiego z zamiarem zabicia go. Kiedy stwierdzają, że jego biuro jest puste, strzelają do niego i podpalają budynek, zanim udają się w kierunku jego domu. Po ostrzeżeniu go przez Hisatsune Sakomizu Suzuki ucieka na kilka minut przed przybyciem potencjalnych zabójców. Po podpaleniu domu Suzukiego udają się do posiadłości Hiranumy Kiichirō, aby go zabić. Hiranuma ucieka bocznymi drzwiami, a rebelianci również podpalili jego dom. Resztę sierpnia Suzuki spędzi pod ochroną policji, śpiąc każdej nocy w innym łóżku.
Około godziny 3 nad ranem Hatanaka został poinformowany przez ppłk Masatakę Idę, że Armia Okręgu Wschodniego jest w drodze do pałacu, aby go aresztować i że powinien się poddać. W końcu, widząc jak jego plan rozpada się wokół niego, Hatanaka błaga Tatsuhiko Takashimę, szefa sztabu armii okręgu wschodniego, aby dał mu co najmniej dziesięć minut przez radio NHK na wyjaśnienie mieszkańcom Japonii, co zamierza osiągnąć i dlaczego. Jego prośba została odrzucona. Pułkownik Haga, dowódca 2 -go pułku pierwszych cesarskich strażników, odkrywając, że wojsko nie wspiera rebelię, nakazał Hatanaka opuścić pałac.
Tuż przed 5 rano , gdy jego rebelianci kontynuują poszukiwania, major Hatanaka odwiedza studia NHK i wymachując pistoletem desperacko próbuje uzyskać czas antenowy, aby wyjaśnić swoje działania. Nieco ponad godzinę później, po odebraniu telefonu od Armii Okręgu Wschodniego, Hatanaka w końcu się poddał. Zbiera swoich oficerów i opuszcza studio NHK.
O świcie Tanaka dowiaduje się, że pałac został zaatakowany. Udaje się tam, stawia czoła zbuntowanym oficerom, gani ich za postępowanie sprzeczne z duchem armii japońskiej i przekonuje do powrotu do koszar. O 8 rano bunt został całkowicie pokonany po tym, jak udało mu się utrzymać teren pałacu przez większą część nocy, ale nie udało się znaleźć cesarskich zapisów.
Hatanaka na motocyklu i Shiizaki na koniu przemierzają ulice Tokio, rozrzucając ulotki wyjaśniające ich motywy i działania. Niecałą godzinę przed wyemitowaniem przemówienia cesarza, około 11 rano 15 sierpnia, Hatanaka celuje pistoletem w czoło i strzela do siebie. Shiizaki dźga się sztyletem, a także strzela do siebie. W kieszeni Hatanaki znajduje się jego pożegnalny wiersz : „Nie mam teraz czego żałować, że ciemne chmury zniknęły z czasów panowania cesarza”.
Pliki audio | |
Gyokuon-hōsō, przemówienie transmitowane, w którym Hirohito ogłasza kapitulację i koniec wojny, 15 sierpnia 1945 r. | |
Truman ogłasza kapitulację Japonii 1 września 1945 r. | |
Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
---|---|
Na 12 rano ( czas japoński ) w dniu 15 sierpnia, nagrane przemówienie cesarza kto czyta reskrypt cesarski na zaprzestanie wojny, jest emisja:
„... Chociaż każdy dołożył wszelkich starań - pomimo dzielnych bitew naszych sił zbrojnych i morskich, pracowitości i pracowitości naszych sług oraz poświęcenia naszych stu milionów poddanych - wojna wybuchła. Jej przebieg, ale niekoniecznie Przewaga Japonii, podczas gdy ogólne trendy na świecie obróciły się wbrew jej interesom.
Ponadto wróg umieścił nową bombę o ekstremalnym okrucieństwie, której niszczycielska zdolność jest nieobliczalna i dziesiątkuje wiele niewinnych istnień. Gdybyśmy dalej walczyli, doprowadziłoby to nie tylko do upadku i unicestwienia narodu japońskiego, ale także do całkowitego wymarcia ludzkiej cywilizacji.
Jak jednak możemy uratować rzesze naszych poddanych? Jak odpokutować przed duchami naszych cesarskich przodków? To jest powód, dla którego wydaliśmy rozkaz przyjęcia warunków Wspólnej Deklaracji Mocarstw.
Bóle i cierpienia, jakim będzie poddawany nasz naród w przyszłości, z pewnością będą ogromne. Jesteśmy w pełni świadomi najgłębszych uczuć was wszystkich, naszych poddanych.
Jednak zgodnie z dekretami czasu i losu postanowiliśmy utorować drogę dla epoki budzącego podziw pokoju dla wszystkich pokoleń, znosząc to, czego nie można znieść i znosić to, co nie do zniesienia. "
Słaba jakość nagrania w połączeniu z klasycznym japońskim użytym przez cesarza w reskryptie sprawia, że nagranie jest bardzo trudne do zrozumienia dla większości słuchaczy. To przemówienie oznacza koniec ultranacjonalistycznej ideologii imperialnej Japonii i stanowi ważny punkt zwrotny w historii Japonii .
Publiczne reakcje na przemówienie cesarza są różne: wielu Japończyków po prostu słucha, a następnie wraca do swojego codziennego życia, podczas gdy niektórzy oficerowie armii wybierają samobójstwo zamiast kapitulacji. W bazie wojskowej, na północ od Nagasaki, oficerowie, wściekli na perspektywę kapitulacji, wyciągają szesnastu amerykańskich lotników z więzienia bazy i zabijają ich szablami. Duży tłum zebrany przed Pałacem Cesarskim w Tokio płacze, a ich krzyki są czasami przerywane odgłosami wystrzałów oficerów, którzy popełnili samobójstwo.
17 sierpnia Suzuki został zastąpiony na stanowisku premiera przez wuja cesarza, księcia Higashikuni , być może w celu zapobieżenia dalszej próbie zamachu stanu lub zabójstwa. Mamoru Shigemitsu zastępuje Togo na stanowisku ministra spraw zagranicznych.
Siły japońskie nadal walczą przeciwko Sowietom, a także Chińczykom, a zarządzanie ich zawieszeniem broni i kapitulacją jest trudne. Ostatnia walka powietrzna japońskich myśliwców z amerykańskimi bombowcami rozpoznawczymi B-32 Dominator miała miejsce 18 sierpnia. Związek Radziecki kontynuuje walkę do początku września i zajmuje Wyspy Kurylskie .
Cywile i wojskowi sprzymierzeni cieszą się na wieść o zakończeniu wojny. Fotografia, V-J dni na Times Square , amerykański marynarz całuje kobietę w Nowym Jorku i kroniki z Dancing man w Sydney ucieleśnieniem natychmiastowe uroczystości. 14 i 15 sierpnia są obchodzone jako Dzień Zwycięstwa nad Japonią w wielu krajach sprzymierzonych.
Związek Radziecki, który zamierza zająć Hokkaido, w przeciwieństwie do sowieckiej okupacji (we) NRD i Korei Północnej został pokrzyżowany przez opozycję prezydenta Trumana .
Japońscy urzędnicy polecieli do Manili 19 sierpnia, aby spotkać się z Douglasem MacArthurem , Naczelnym Dowódcą Sił Sojuszniczych, i poznać jego plany okupacyjne. W dniu 28 sierpnia, 150 członków sił USA poleciał do Atsugi , Kanagawa, a okupacja Japonii zaczął. Są one następnie przez USS Missouri , którego towarzyszące statki wylądować 4 th Morskiego Pułku na południowym wybrzeżu Kanagawa. Za nimi podążają inni członkowie sił alianckich.
MacArthur przybył do Tokio 30 sierpnia i natychmiast uchwalił kilka praw: Żaden personel sojuszniczy nie powinien atakować Japończyków. Żaden personel sojuszniczy nie powinien spożywać żywności, której Japończykom brakuje. Możliwość wywieszenia flagi Hinomaru lub „Wschodzącego Słońca” jest poważnie ograniczona.
Następuje formalne przekazanie 2 września 1945 rkiedy przedstawiciele Cesarstwa Japonii podpisali akt kapitulacji w Zatoce Tokijskiej na pokładzie USS Missouri . Shigemitsu podpisuje kontrakt dla rządu cywilnego, a generał Umezu dla wojska.
Nad Missouri , że dzień jest amerykańska flaga, który został oblatany w 1853 roku przez komandora Perry'ego USS Powhatan (1850) na pierwszą ze swoich dwóch wypraw do Japonii. Wyprawy te stały się podstawą Konwencji Kanagawa, która zmusiła Japończyków do otwarcia swojego kraju na handel amerykański.
Po formalnej kapitulacji w dniu 2 września na pokładzie Missouri szybko rozpoczęto śledztwo w sprawie zbrodni wojennych Japonii . Japońscy władcy nadal byli niepewni co do losów systemu cesarskiego, ostro krytykowanego przez część społeczeństwa i za granicą, i nie wiedzieli, czy cesarz zostanie osądzony osobiście. Podczas spotkania z generałem MacArthurem 27 września cesarz Hirohito zaproponował wzięcie odpowiedzialności za zbrodnie wojenne, ale jego oferta została odrzucona. Nigdy nie zostanie osądzony. MacArthur rzeczywiście zdecydował się polegać na cesarskiej instytucji, aby ułatwić amerykańską okupację i reformę kraju. Postępowanie sądowe przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym dla Dalekiego Wschodu zostało opublikowane na19 stycznia 1946.
Oprócz 14 i 15 sierpnia 2 września 1945 rjest również uznawany za VJ Day . W Japonii 15 sierpnia jest często określany jako „ Shūsen-kinenbi ” (終 戦 記念 日 ), Co dosłownie oznacza „Dzień Pamięci o zakończeniu wojny”, ale oficjalna nazwa tego dnia (która nie jest święto) to „ Senbotsusha o tsuitō shi heiwa o kinen suru hi ” (戦 没 者 を 追悼 し 平和 を 祈 念 す る 日 ), „Dzień żałoby za poległych na wojnie i modlitwa o pokój”). W Korei VJ jest upamiętniany 15 sierpnia jako „ Gwangbokjeol ” ( 광복절 , dosłownie „Przywrócenie światła dziennego”) na południu i „ Joguk Haebang Ginyeomil ” ( 조국 해방 기념일 , z grubsza tłumaczone jako „Dzień wyzwolenia Ojczyzny”) W północnej; w Australii jest to „Dzień Zwycięstwa na Pacyfiku” lub „Dzień Wiceprezesa”.
2 września prezydent Truman ogłasza VJ Day, ale zauważa, że „nie jest to jeszcze dzień oficjalnego ogłoszenia zakończenia wojny lub zaprzestania działań wojennych” .
Wkrótce po ceremonii kapitulacji rząd USA zatwierdza swoją politykę po kapitulacji (w) , która staje się punktem odniesienia dla polityki okupacyjnej.
Po podpisaniu aktów kapitulacji Japonii, w pozostałych posiadłościach Japonii na Pacyfiku odbywa się wiele innych ceremonii kapitulacji. Siły japońskie w Azji Południowo-Wschodniej poddają się12 września 1945 rw Singapurze . Dzień retrocesyjną (25 października) wyznacza początek chińskiej administracji Tajwanie . Dopiero w 1947 roku wszyscy więźniowie przetrzymywani przez Amerykę i Wielką Brytanię zostali repatriowani. W kwietniu 1949 r. W Chinach przetrzymywano ponad 60 000 japońskich więźniów. Kilku, na przykład Shozo Tominaga , zostało repatriowanych dopiero pod koniec lat pięćdziesiątych .
Logistyczne wymagania kapitulacji są znaczne. Po kapitulacji Japonii ponad 5 400 000 żołnierzy i 1 800 000 marynarzy zostało wziętych do niewoli przez aliantów. Uszkodzenia infrastruktury Japonii, w połączeniu z poważnym głodem w 1946 r., Dodatkowo skomplikowały wysiłki aliantów mające na celu wyżywienie jeńców wojennych i cywilów.
Wojna między Stanami Zjednoczonymi a Japonią była oficjalnie kończy się, gdy Traktat z San Francisco wszedł w życie28 kwietnia 1952. Japonia i Związek Radziecki oficjalnie zawarły pokój cztery lata później, kiedy podpisały wspólną deklarację radziecko-japońską z 1956 roku .
Niektórzy maruderów , zwłaszcza na małych wyspach Pacyfiku, całkowicie odmawiają poddania się (wierząc, że deklaracja jest propagandą lub uważają kapitulację za sprzeczną z ich kodeksem). Niektórzy być może nigdy o tym nie słyszeli. Teruo Nakamura , ostatni znany bojownik ruchu oporu, wyszedł ze swojego ukrytego odwrotu w Indonezji w grudniu 1974 r., Podczas gdy dwaj inni japońscy żołnierze, którzy dołączyli do komunistycznej partyzantki pod koniec wojny, kontynuowali walkę w południowej Tajlandii aż do 1991 roku.
Hatazō Adachi , dowódca 18 th armii japońskiej w Nowej Gwinei, przedstawił swój miecz Horace'a Robertson , dowódca 6 th australijski Division .
Kaida Tatsuichi, dowódca 4 -go pułku czołgów japońskich i jego szef sztabu Minoru Shoji słuchać warunkami kapitulacji na pokładzie HMAS Moresby do Timoru .
Generał Chen Yi z Chin akceptuje kapitulację Rikichi Andō , generalnego gubernatora Tajwanu .
Masatane Kanda podpisuje akt kapitulacji sił japońskich na wyspie Bougainville w Papui-Nowej Gwinei.
Japoński oficer wręcza miecz brytyjskiemu porucznikowi podczas ceremonii w Sajgonie .