National Front Group - National Rally | |
Sypialnia | Zgromadzenie Narodowe |
---|---|
Legislatura (y) | VIII th ( piąta republika ) |
Partie członkowskie |
National Front National Center for Independents and Peasants |
Prezydent |
Jean-Marie Le Pen zastępca w Paryżu |
Reprezentacja | 32/577 (już nie siadaj) |
Front national - Rassemblement narodowy ( FN-RN ) grupa to grupa parlamentarna z francuskiego Zgromadzenia Narodowego skupiającej przednia Narodowy (FN) posłów i członków CNIP od 1986 do 1988 roku.
Członkowie FN-RN siedzieć podczas VIII th ustawodawcy , wybrany po wyborach w dniu 16 marca 1986 roku , a skończywszy na14 maja 1988, Po rozpuszczeniu w Zgromadzeniu Narodowym przez prezydenta François Mitterranda , ponownie wybrany w wyborach prezydenckich .
Próg konieczny do utworzenia grupy w Zgromadzeniu wynosi wówczas 30 członków.
Grupa ma 32 deputowanych FN i 3 zastępców powiązanych, którzy byli członkami CNIP w momencie jej utworzenia; pod koniec kadencji skupia 30 deputowanych frontistów i 2 członków pokrewnych CNIP . Stanowią 6% siły roboczej Zgromadzenia Narodowego. Yann Piat jest jedyną kobietą w grupie. Z 35 deputowanych wybranych w 1986 roku ponad połowa wstąpiła do FN na mniej niż dwa lata.
Grupa ta składa się głównie z nowo wybranych urzędników, ponieważ tylko 6 z nich (Pascal Arrighi, Charles de Chambrun, Gabriel Domenech, Édouard Frédéric-Dupont, Jean-Marie Le Pen, Olivier d'Ormesson) było wcześniej zastępcami. Édouard Frédéric-Dupont jest jedynym członkiem grupy, który był posłem w poprzedniej kadencji . Grupa ma dwóch byłych ministrów, Edouarda Frédéric-Dupont i Charlesa De Chambruna. Trzech członków (Yvon Briant, Édouard Frédéric-Dupont, Michel de Rostolan) dołącza do Narodowego Centrum Niezależnych i Chłopskich .
Chcąc przedstawić kandydatów na wszystkich wydziałach, Jean-Marie Le Pen powiedział, że jest gotów, „zachowując swoją tożsamość, otworzyć swoje listy dla określonej liczby kandydatów” o różnych prawach, społeczno-zawodowych i kręgach opiniotwórczych ”. prawdziwy kraj i pragnący najpierw bronić Francji i Francuzów ” . Valérie Igounet zauważa, że „ta strategia, niewyobrażalna w pierwszych latach jej istnienia, stwarza problem między bazą a nowymi wstawkami. [...] W FN krytykuje się tych ludzi, którzy będąc wybranymi pod szyldem RN, nie tylko zdradziliby bojowe zaplecze partii i frontistycznego elektoratu, ale także zajęli miejsce bojowników pierwszej godziny. […] ” .
Grupie przewodniczy Jean-Marie Le Pen , zastępca Paryża i przewodniczący Frontu Narodowego. Jej sekretarzem generalnym jest Jean-Yves Le Gallou , któremu pomaga Françoise Bernard.
Lewo | Zastępcy członków | Członkowie pokrewni | Całkowity |
---|---|---|---|
Front Narodowy | 32 | 0 | 32 |
CNIP | 0 | 3 | 3 |
Całkowity | 32 | 3 | 35 |
Lewo | Zastępcy członków | Członkowie pokrewni | Całkowity |
---|---|---|---|
Front Narodowy | 30 | 0 | 30 ust. 2 |
CNIP | 0 | 2 | 2 ( 1) |
Całkowity | 30 ust. 2 | 2 ( 1) | 32 ust. 3 |
Grupa nie ma praw przyznanych później mniejszościom w Zgromadzeniu i np. Nie może umieścić swoich tekstów w porządku obrad .
RPR i UDF zobowiązały się do wspólnego rządzenia bez FN przed wyborami. Jean-Marie Le Pen postanawia ulokować swoją grupę w opozycji do rządu Jacquesa Chiraca . Plik9 kwietnia 1986Grupa odmawia zatem udzielić wotum zaufania do tego ostatniego, który wiąże się z rezygnacją z Bruno Chauvierre następnie porzucenie stanowiska wiceprezesa grupy parlamentarnej przez Yvon Briant : według Valérie Igounet , „ich wyjazdem, a odmowa głosowania za wotum zaufania dla rządu Chiraca zdestabilizowała wyborców FN, przede wszystkim z powodu odrzucenia przez nich polityki socjalistycznej i komunistycznej. […] Wiosną 1986 r. Wielu członków zwróciło swoje karty do FN ” .
Jacques Chirac ustanawia tak zwaną strategię „ cordon sanitaire ” , osobiście wyznaczając deputowanych większości odpowiedzialnych za współpracę z członkami grupy FN i prosząc większość, aby z nimi nie rozmawiali. W swoim pierwszym przemówieniu do Zgromadzenia Jean-Marie Le Pen potępia „kłamstwa, pomówienia, zniewagi i dezinformację”, które, jego zdaniem, naznaczyły kampanię wyborczą, a następnie zarzuca Jacquesowi Chiracowi, że „w pewnym sensie walczył z krajem uderzając nas swego rodzaju politycznym apartheidem, zmaterializowanym wczoraj w naiwny sposób przez to, że otaczające nas ławki nie były zajęte, jakbyście myśleli, że możemy przenosić AIDS! - oczywiście AIDS polityczny, bo mam nadzieję, że w tej dziedzinie jesteśmy przede wszystkim podejrzliwi! „ Jean Lecanuet wita ” przemówienie „dobrze zrobione”, a Valéry Giscard d'Estaing przemówienie „ciepłe i żywe” . Decydując się nie ufać rządowi Jacquesa Chiraca, Jean-Marie Le Pen jest w „większości anty- marksistowskiej ” , antysocjalistycznej i mówi, że jest gotów głosować indywidualnie dla każdego przypadku na tekstach większość. Według Nicolasa Lebourga , Jean-Marie Le Pen miał nadzieję, że „zostanie wezwany do rządu, marząc o Ministerstwie Obrony ” i jest zaangażowany w tę strategię kordonu sanitarnego, ponieważ obawia się, że jego wybrani urzędnicy są „kuszeni, by dołączyć do partii które łatwiej wspierać społecznie i dystrybuować więcej kapitału społecznego i finansowego ” .
W ciągu dwóch lat grupa złożyła 63 rachunki . Według Valérie Igounet „proponowane środki są zgodne z flagową zasadą FN, czyli zasadą preferencji narodowej . Jako całość bronią pierwszeństwa Francuzów nad obcokrajowcami, czy to w dostępie do tanich mieszkań, czy to o zasiłkach rodzinnych, o zasiłkach emerytalnych itp. „ Mają na celu przywrócenie kary śmierci , są wrogo nastawieni do opodatkowania lub opowiadają się za zniesieniem podatku dochodowego . Do pierwszych należą te autorstwa Michela de Rostolana, „sprzyjające życiu i mające na celu wyeliminowanie refundacji aborcji” przez Social Security . Jean-Marie Le Pen przedstawiła projekt ustawy o utworzeniu popularna inicjatywa referendum ,21 października 1987.
Posłowie FN-RN wstrzymują się od głosu w głosowaniu nad Jednolitym Aktem Europejskim w 1986 r.
Guy Birenbaum uważa, że „w ramach frakcji parlamentarnej FN otwartość i radykalizacja […] były modulowane i mobilizowane przez różnych posłów, nie tylko zgodnie z taktycznie przemyślanym podziałem stanowisk i ról zgodnie z kwestiami wymienionymi w„ porządek polityczny i parlamentarny, kompetencje jednego lub drugiego, ale także zgodnie z ich wrażliwością i partykularnymi interesami ” . Podczas gdy wielu analityków porównywało tę grupę, gdy została utworzona, do Poujadists, którzy weszli do Zgromadzenia Narodowego w 1956 r. , Guy Birenbaum podkreśla, że „partyzancka struktura organizacyjna prowadzona przez FN od 1984 r. Oraz profile wielu deputowanych do Zgromadzenia Narodowego potwierdzają do silnych różnic między silnym, ale niezdarnym wtargnięciem poujadystów do Zgromadzenia a przemyślanym wejściem Narodowych Frontistów. Nie wracając do historii poujadyzmu, możemy powiedzieć, że 52 posłów, którzy weszli do Pałacu Burbonów 2 stycznia 1956 r. Natychmiast narosło w większości specyficzne utrudnienia uniemożliwiające im jakąkolwiek nadzieję na profesjonalizację polityczną ” .
Po wyborach parlamentarnych w 1988 r., W których w dwóch turach przywrócono pierwsze stanowisko , Yann Piat i Édouard Frédéric-Dupont byli jedynymi członkami ugrupowania, którzy zachowali swoje miejsca.
Spośród 35 deputowanych członków 25 zrywa z FN w mniej lub bardziej długim okresie, w tym niektórzy w trakcie sprawowania mandatu. Z 17 żyjących jeszcze w 2016 r. Tylko dwóch było wówczas członkami FN.
Podczas XVI -go Kongresu Frontu Narodowego , Marine Le Pen proponuje zmienić nazwę partii „Narodowy Gathering” w odniesieniu do grupy parlamentarnej z 1986 i „wielkiego okresu otwarcia, sojusze z Frontu Narodowego” . Zmiana nazwy zostaje sformalizowana w dniu1 st czerwiec 2018.