Die Linke | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Współprzewodniczący |
Susanne Hennig-Wellsow Janine Wissler |
Fundacja | 16 czerwca 2007 |
Połączenie |
PDS WASG |
Siedzenie |
Dom Karla Liebknechta (en) Kleine Alexanderstraße 28 D-10178 Berlin |
Wiceprezydenci | Ali Al-Dailami Simone Oldenburg Tobias Pflüger (en) Martina Renner (en) Axel Troost (en) Janine Wissler |
Sekretarz | Jörg Schindler |
Gazeta | Neues Deutschland |
Think tank | Fundacja Róży Luksemburg (en) |
Ruch młodzieżowy | Linksjugend Solid (en) |
Organizacja studencka | Die Linke.SDS |
Pozycjonowanie | Od lewej do skrajnej lewej |
Ideologia |
Demokratyczny socjalizm Lewicowy populizm Antykapitalizm Antymilitaryzm |
Przynależność europejska | Partia Lewicy Europejskiej |
Grupa w Parlamencie Europejskim | GUE / NGL |
Członkowie | 60862 (grudzień 2019) |
Zabarwienie |
Czerwony (oficjalnie) Fioletowy (zwykle) |
Stronie internetowej | die-linke.de |
Przewodniczący grup | |
Bundestag | Sahra Wagenknecht i Dietmar Bartsch (en) ( Die Linke ) |
Parlament Europejski | Manon Aubry i Martin Schirdewan ( GUE / NGL ) |
Reprezentacja | |
Bundestag | 69/709 |
Bundesrat | 4/69 |
Parlament Europejski | 5/96 |
Ministrowie Prezydenci | 1/16 |
Deputowani regionalni | 140/1868 |
Die Linke (po francusku : „La Gauche”) to niemiecka partia polityczna, która powstała z połączenia16 czerwca 2007Partia Demokratycznego Socjalizmu (dawniej Wielka Socjalistyczna Partia Niemiec ), który był oficjalną stroną Niemieckiej Republiki Demokratycznej , a Wyborczy Alternatywa Pracy i Sprawiedliwości Społecznej .
Od 21 lutego 2021 roku jej dyrektorami są Susanne Hennig-Wellsow i Janine Wissler . Przejęli od Katji Kipping i Bernda Riexingera . Die Linke różni się od innych lewicowych partii w Bundestagu ( Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (SPD) i Sojusz 90 / Zieloni ) antyliberalną linią polityczną i propagującą demokratyczny socjalizm .
We wrześniu 2009 r. Partia liczyła 78 046 członków, z czego 39,2% stanowiły kobiety. Po przełomie w wyborach federalnych we wrześniu 2009 r. Zwiększył swoją reprezentację w Bundestagu do 76 posłów na 614, wobec 53 wcześniej. Twierdze wyborcze partii znajdują się raczej we wschodnich regionach Niemiec, które utworzyły Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD), ale znajduje ona również wystarczającą liczbę wyborców w byłych Niemczech Zachodnich, aby zasiadać w parlamentach regionów swoich landów . Po powstaniu pod koniec XXI wieku partia od 2010 roku przeżywała szereg niepowodzeń wyborczych.
Na arenie międzynarodowej Die Linke jest członkiem Partii Lewicy Europejskiej i Forum Nowej Lewicy Europejskiej (NELF) oraz zasiada w Parlamencie Europejskim w grupie Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordyckiej Zielonej Lewicy , której Martin Schirdewan jest współprzewodniczący.
Die Linke rozpoczęło się od porozumienia o zakazie konkurencji między PDS , następczynią Zjednoczonej Partii Socjalistycznej Niemiec byłej NRD, a WASG , odłamem od SPD , w związku z wyborami federalnymi w Niemczech w 2005 roku .
W Lipiec 2005porozumienie to urzeczywistnia się w sojuszu i otrzymuje wsparcie Oskara Lafontaine'a , który opuszcza SPD , a także wsparcie kilku związkowców ( IG Metall i ver.di ). Aby symbolizować nowe stosunki, PDS zmieniło nazwę na Partię Lewicy ( Linkspartei ) z opcjonalnym użyciem liter „PDS” pozostawionym do uznania federacji regionalnych. Powstała w ten sposób stała koalicja przyjmuje nazwę Die Linke.PDS . Strategia ta pozwoli jej listom zgromadzić 8,7% głosów oddanych w niemieckich wyborach federalnych w 2005 roku i obsadzić 54 z 622 mandatów w Bundestagu, tuż przed Alliance 90 / Les Verts, ale za FDP . Te dobre wyniki przyniosły Die Linke generalnie bardzo wrogie komentarze ze strony niemieckiej prasy. Działania imprezowe są nadzorowane przez policję.
Erupcja tej nowej siły w niemieckim spektrum politycznym sieje zamęt w dniach następujących po wyborach, SPD ustępującego Kanclerza Federalnego Gerharda Schrödera i Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (CDU, z prawej ) Angeli Merkel stojących ramię w ramię, bez żadnej z powstają dwie tradycyjne koalicje czarno-żółte lub czerwono-zielone . Technicznie rzecz biorąc, teoretyczna konfiguracja Zieloni + Socjaldemokraci + Die Linke ma większość bezwzględną. Ale sama idea tego sojuszu całej niemieckiej lewicy jest odrzucana grzbietem ręki przez SPD, która postrzega Die Linke jako protest i partię populistyczną, bezpośredni następca SED , państwowej partii NRD. . , wobec którego Die Linke jest jednak bardzo krytyczny. Liderzy CDU i SPD ostatecznie zgadzają się na utworzenie na czas legislatury wielkiej koalicji kierowanej przez Merkel, mimo że Bundestag jest w większości lewicowy.
W wyborach w Kraju Bremy w13 maja 2007Sojusz Die Linke.PDS po raz pierwszy przekroczył próg 5% w wyborach regionalnych w Niemczech Zachodnich z wynikiem 8,4% (+ 6,7%), wykorzystując nieufność obu partii koalicji rządowej. Potwierdza w ten sposób swój elektorat w zachodnich Niemczech, gdzie PDS zawsze była marginalna.
Powstanie Die Linke jest analogiczne do francuskiego sojuszu politycznego Front de Gauche założonego pierwotnie przez Francuską Partię Komunistyczną (PCF), Partii Lewicy stworzonej przez tych, którzy są rozczarowani liberalizacją Partii Socjalistycznej (PS) i Unitarnej Lewicy ( GU) stworzony przez byłych bojowników Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej (LCR).
Od 30 marca do 18 maja 2007członkowie obu formacji (ok. 72 000 osób) zostali zaproszeni do głosowania za lub przeciw rozwiązaniu Linkspartei (ex-PDS) i WASG w jednej i tej samej partii. Wyniki były jasne:
Plik 16 czerwca 2007, Die Linke rzeczywiście ujrzał światło dzienne jako partii politycznej pod koniec wielkiego kongresu założycielskiego (połączenie zostało ostatecznie zatwierdzone przez delegatów obu stron) zorganizowanej w Berlinie, w którym wzięło udział wielu gości z całej Europy. (aw szczególności Francuz Jean-Luc Mélenchon i Clémentine Autain ). Współprzewodniczącymi są Lothar Bisky i Oskar Lafontaine . Według jej współprzewodniczącego Lothara Bisky'ego przed zjednoczeniem około 55 000 członków nowej partii było członkami Zjednoczonej Socjalistycznej Partii Niemiec (SED).
W latach 2005-2009 partia miała w Bundestagu grupę 53 posłów (54, zanim Gert Winkelmeier (de) opuścił ugrupowanie w lutym 2006 r. W związku z jego zaangażowaniem w sprawę korupcyjną), 161 deputowanych do parlamentów regionalnych, 179 burmistrzów, około 5500 wybranych urzędnicy miejscy. W wyborach europejskich w 2009 roku zdobył także 8 posłów .
Podczas kampanii przed wyborami federalnymi w 2009 r. Względne sondaże dadzą mu nawet około 10 do 14% zamiarów wyborczych, mimo że SPD jest w stanie upadku, zagrożona sojuszem z CDU kanclerz Angeli Merkel . Die Linke wydaje się przebijać na terytoriach RFN dotychczas wrogich PDS , co potwierdziły później wyniki wyborów regionalnych w Dolnej Saksonii i Hesji ,27 stycznia 2008 : Die Linke otrzymuje odpowiednio 7,1% i 5,1% głosów, co pozwala mu wejść do parlamentów regionalnych (Landtag) obu krajów związkowych . Tendencja ta została potwierdzona 24 lutego 2008 r. Dzięki pomyślnemu wejściu Die Linke do parlamentu kraju związkowego Hamburg , zdobywając 6,5% głosów. Z drugiej strony 28 września 2008 r. Partia nie weszła do Landtagu Bawarii , uzyskując 4,3% głosów oddanych w tym kraju historycznie zdominowanym przez chadeków CSU . Mimo że deputowani regionalni Die Linke i Partii Socjaldemokratycznej stanowią większość w landtagu Hesji, najbardziej prawicowi członkowie SPD odmawiają sprzymierzenia się z Die Linke , który mimo wszystko jest za tym zwolennikiem, i zostawiam zainstalowanie rządu mniejszościowego zdominowanego przez CDU. Socjaldemokraci nie określili swojego stanowiska, Landtag zostaje rozwiązany i 18 stycznia 2009 r. Odbywają się przedterminowe wybory. Die Linke utrzymuje swoje pozycje z 5,4% oddanych głosów i zachowuje swoje sześć mandatów, a SPD upada, tracąc 13 punktów. : większość przesuwa się w prawo i tworzy się czarno-żółta koalicja . Brak jasności w strategii sojuszniczej SPD był główną przyczyną niepowodzenia powrotu niemieckiej lewicy do biznesu. SPD niechętnie sprzymierza się z partią, której stosunek do reżimu NRD pozostaje niejednoznaczny. Tak więc podczas obchodów budowy muru berlińskiego, które miały miejsce w 2011 roku, młodzieżowa gazeta partii Die Linke pisze w nagłówku przeprosiny za mur, oddając cześć jego wkładowi w pokój i prawa socjalne, a wszystko to zilustrowane przez żołnierzy straży podczas wojny. konstrukcja ściany.
Podczas wyborów regionalnych do 30 sierpnia 2009, Die Linke sprawia, że przełom w Kraju Saary , gdzie sam Oskar Lafontaine prowadzi swoją listę firm. Korzystając ze swojego statusu byłego ministra-prezydenta tego zachodniego kraju, zdobył 21,3% oddanych głosów, 19 punktów więcej niż lista PDS w 2004 roku. Ten fenomenalny przełom ożywił kampanię Die Linke w ciągu miesiąca wyborów federalnych. W Saksonii i Turyngii , dwóch głównych bastionach w NRD, Die Linke pozostaje drugą siłą polityczną po CDU, z odpowiednio 20,6% (-3) i 27,4% (+1,3) oddanych głosów.
Gromadząc 11,9% oddanych głosów i 76 wybranych pod koniec wyborów federalnych w 2009 roku, Die Linke bije nowe rekordy. Z milionem dodatkowych wyborców partia potwierdza i staje się czwartą krajową siłą polityczną, pozostawioną przez FDP, ale wyraźnie dystansującą Zielonych. Die Linke uzyskuje również szesnaście bezpośrednich mandatów, co stanowi nowy rekord: do tej pory żadna partia inna niż SPD i CDU-CSU nie uzyskała tylu mandatów większością głosów. W wyborach regionalnych organizowanych w tym samym dniu, Die Linke wszedł Landtag w Szlezwiku-Holsztynie z 6% głosów (+5,2) i utrzymała swoją pozycję jako drugą siłą polityczną w tym z Brandenburgii z 27,2% (-0.8).
Obecnie uczestniczy w koalicji regionalnej: w Brandenburgii z socjaldemokratami Matthiasa Platzecka . Przez długi czas był także partnerem koalicyjnym SPD w Berlinie, zanim tandem obu partii stracił większość, co doprowadziło do powstania wielkiej koalicji (SPD-CDU). Ten sojusz z SPD w Berlinie spotkał się z krytyką części radykalnej lewicy. Wręcz przeciwnie, kierownictwo partii broni osiągniętych sukcesów: utworzenia dużego sektora zatrudnienia finansowanego ze środków publicznych; fakt, że miasto zatrudnia tylko firmy płacące minimalną stawkę godzinową w wysokości 7,50 euro; włączenie do Konstytucji możliwości organizowania referendów, w tym z inicjatywy ludowej; wolne miejsca w przedszkolu; nieprywatyzacja berlińskiego banku oszczędnościowego, jak każdego innego publicznego funduszu emerytalnego.
Na kongresie federalnym 16 maja 2010odbywająca się w Rostocku partia wybiera Gesine Lötzsch , byłą PDS, i Klausa Ernsta , założyciela WASG, na nowych współprzewodniczących, uzyskując odpowiednio 92,8% i 74,9% głosów delegatów.
Regionalne wybory uzupełniające w marcu 2011 r. Pokazały, że sukcesy wyborcze Die Linke pozostają niezwykle kruche. W Nadrenii-Palatynacie Die Linke spadł gwałtownie z 9,4% w 2009 roku do 3,1% w 2011 roku. W Badenii-Wirtembergii liczba ta spadła z 7,2% w 2009 roku do 2,8% w 2011 roku. Po katastrofie w Fukushimie w Japonii w marcu 2011 roku, potwierdził swoje przywiązanie do natychmiastowego wyjścia Niemiec z energetyki jądrowej. W ten sposób odwołanie tego stanowiska nie przyniosło mu korzyści wyborczych. Nawet jeśli trudno jest sporządzić wiarygodne prognozy (powstanie tej partii politycznej nastąpiło niedawno), faktem jest, że początkowe sukcesy wyborcze Die Linke są kruche. Ta formacja polityczna ma trudności z lokalną pozycją. W Berlinie, gdzie wraz z SPD współzarządza regionem miejskim, jej składowe już odnotowały spadek liczby wyborów z 11,7% do 4,6%.
Wybory regionalne, które odbyły się w maju 2012 r. W Nadrenii Północnej-Westfalii, potwierdziły gwałtowny upadek Die Linke. Ma to tym większe znaczenie, że jest to najbardziej zaludniony kraj w Niemczech, liczący około 18 milionów mieszkańców. Die Linke upadł z 5,6% do 2,5%, co stanowi jedną trzecią głosów mniej niż suma wyników jej członków założycielskich w wyborach regionalnych w 2005 r. Widzimy, że partia walczy o ugruntowanie swojej pozycji.
Od 2010 roku Die Linke przeżywał znaczące wewnętrzne spory, które doprowadziły partię do kryzysu. Kryzys pogłębił się, gdy Die Linke straciło w 2012 r. Wybranych przedstawicieli w Landtage Szlezwiku-Holsztynie i Nadrenii Północnej-Westfalii .
Próbując rozwiązać ten kryzys, który stawia przede wszystkim działaczy byłej PDS na wschodzie, gdzie partia ma swoich głównych zwolenników wyborczych, a byłego WASG, na bardziej radykalnym zachodzie organizowane są dwa kongresy. W październiku 2011 roku kongres w Erfurcie pozwolił na przyjęcie programu zatwierdzonego przez przytłaczającą większość obecnych delegatów. Kilka miesięcy później, w czerwcu 2012 r., Kongres w Getyndze zezwolił na wybór nowej współprzewodniczącej. 34-letnia Katja Kipping, działaczka w Saksonii i była działaczka PDS, zostaje wybrana na współprzewodniczącą obok Bernda Riexingera (57 lat) z byłego WASG i aktywistki w Badenii-Wirtembergii na zachodzie. Zaskoczeniem był wybór Riexingera, postaci na lewym skrzydle partii, który z 53% głosów pokonał umiarkowanego Dietmara Bartscha, aktywnie wspieranego przez kilku ważnych urzędników byłej PDS.
Wybory w 2013 roku to zwycięstwo CDU / CSU (trzecie z rzędu po 2005 i 2009 roku) i porażka lewicy - SPD uzyskuje 27,9%, a Die Linke traci 3,3 punktu w porównaniu z ostatnimi wyborami, ale staje się trzecią siłą polityczną. w kraju z 8,6%, przewyższając Zielonych o 0,2 punktu (ale pozostaje daleko od głównych partii, SPD i CDU, odpowiednio 27,9 i 41,5).
Die Linke twierdzi, że jest demokratycznym socjalizmem . Potępia się system kapitalistyczny i jego liberalny rozwój. Pomyślana jako platforma polityczna walcząca z globalizacją , Die Linke składa się z kilku nurtów, od komunistów po lewe skrzydło socjaldemokracji . Jest klasyfikowany przez obserwatorów z radykalnej lewicy , nawet skrajnej lewicy ze spektrum politycznego .
W marcu 2007 r. Na wspólnym kongresie Linkspartei (nowa nazwa PDS) i WASG uzgodniono dokument określający zasady polityczne. Zawiera wytyczne dotyczące reform rynku pracy i polityki budżetowej, opowiadające się za większą solidarnością i współdecydowaniem dla pracowników, redystrybucją bogactwa różnymi środkami (w tym podwyżki podatków dla przedsiębiorstw i dużych przedsiębiorstw), zakończenie prywatyzacji i wprowadzenie płacy minimalnej .
Jeśli chodzi o politykę zagraniczną , Die Linke z zadowoleniem przyjmuje proces integracji europejskiej, sprzeciwiając się wszelkim formom militaryzmu rosnącego w obecnym klimacie politycznym i polityce rynkowej Unii Europejskiej . Wzywa do demokratyzacji instytucji UE i wzmocnienia roli ONZ w polityce międzynarodowej.
Członkowie Die Linke są zorganizowani w 16 sekcjach regionalnych i 326 sekcjach lokalnych. Partią kieruje na szczeblu krajowym zarząd składający się z 44 członków, w równym stopniu z członków PDS i WASG. Susanne Hennig-Wellsow i Janine Wissler współprzewodniczą partii z równoważnymi uprawnieniami. Wspiera ich czterech zastępców i sześciu członków zarządu odpowiedzialnych za zarządzanie partią. We wszystkich parlamentach regionalnych, w których obecna jest Die Linke, zasiadają deputowani partyjni.
Die Linke ma stowarzyszenie młodzieżowe Linksjugend ['solid] oraz stowarzyszenie uniwersyteckie DIE LINKE.SDS .
Siedziba Die Linke znajduje się w Berlinie , w domu Karla-Liebknechta , dawnej siedzibie PDS. Budynek ten został wpisany na listę zabytków od 1977 roku.
Statuty Die Linke pozwalają jej członkom gromadzić się w ramach wewnętrznych nurtów. Partia ma ich obecnie kilka, najczęściej nazywanych platformami lub forami.
Oprócz głównych platform, kilka radykalnych ugrupowań lewicowych dołączyło do Die Linke, gdy zostało założone, w szczególności Linksruck (obecnie znany jako Marx21 ). Kilku członków Socialist Alternative również wyraziło chęć członkostwa, ale podanie o członkostwo Lucy Redler (w) i inne osobistości z tego ruchu były przedmiotem poważnych kontrowersji. Inne grupy, takie jak Niemiecka Partia Komunistyczna i Marksistowsko-Leninowska Partia Niemiec, utworzyły lokalne sojusze z Die Linke , ale nie wstąpiły do partii.
W grudniu 2009 roku, kilka wybrani przedstawiciele landu Brandenburgii musiał zrezygnować po objawieniach dawnej przynależności do Stasi , w policji politycznej w NRD .
Rok | Głos | % | Mandaty | Ranga | Lista nagłówków | Rząd |
---|---|---|---|---|---|---|
2009 | 5.153.884 | 11.9 | 76/622 | 4 th | Gregor Gysi i Oskar Lafontaine | Sprzeciw |
2013 | 3 752 577, | 8.6 | 64/631 | 3 rd | Kolektyw | Sprzeciw |
2017 | 4.296.762 | 9.2 | 69/709 | 5 th | Sahra Wagenknecht i Dietmar Bartsch | Sprzeciw |
Rok | BW | PRZEZ | BYĆ | nocleg ze śniadaniem | HB | HH | HEJ | MV | LUB | północny zachód | RP | JEJ | SN | ST | SH | TH |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2008 | 4.3 | 6.4 | 5.1 | 7.1 | ||||||||||||
2009 | 27.2 | 5.4 | 21.3 | 20.6 | 6.0 | 27.4 | ||||||||||
2010 | 5.6 | |||||||||||||||
2011 | 2.8 | 11.7 | 5.8 | 6.4 | 18.4 | 3.0 | 23.7 | |||||||||
2012 | 2.5 | 16.1 | 2.2 | |||||||||||||
2013 | 2.1 | 5.2 | 3.1 | |||||||||||||
2014 | 18.6 | 18.9 | 28.1 | |||||||||||||
2015 | 9.3 | 8.5 | ||||||||||||||
2016 | 2.9 | 15.6 | 13.2 | 2.8 | 16.3 | |||||||||||
2017 | 4.6 | 4.9 | 12.9 | 3.8 | ||||||||||||
2018 | 3.2 | 6.3 | ||||||||||||||
2019 | 10.7 | 11.3 | 10.3 | 31 | ||||||||||||
2020 | 9.1 |
Rok | Głos | % | Mandaty | Ranga | Szef listy | Grupa |
---|---|---|---|---|---|---|
2009 | 1 969 239, | 7.5 | 8/99 | 5 th | Lothar Bisky | GUE / NGL |
2014 | 2,167,641 | 7.4 | 7/96 | 4 th | Gabriele Zimmer | GUE / NGL |
2019 | 2,056,010 | 5.5 | 5/96 | 5 th | Özlem Demirel Martin Schirdewan |
GUE / NGL |