Malezyjski serin

Chrysocorythus estherae

Chrysocorythus estherae Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Kopia znaturalizowana. Klasyfikacja (COI)
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Sub-embr. Kręgowce
Klasa Aves
Zamówienie PASSERIFORMES
Rodzina Fringillidae

Uprzejmy

Chrysocorythus
Wolters , 1967

Gatunki

Chrysocorythus estherae
( Finsch , 1902 )

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejszy niepokój

Malajczyk Kulczyk ( Chrysocorythus estherae poprzednio Serinus estherae ) jest gatunek z wróblowych ptaków należących do rodziny z Fringillidae . Jest to jedyny gatunek z rodzaju Chrysocorythus .

Dystrybucja

Ten ptak żyje na Sumatrze , Jawie , Celebes i na Filipinach .

Podgatunki

Zgodnie z klasyfikacją referencyjną (wersja 3.3, 2013) Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego (porządek filogeniczny ):

Postać czerwono-pomarańczowa: Park Narodowy Lore Lindu, północno-środkowe Sulawesi. Forma ta nie została jeszcze opisana, ale samca i samicę zilustrował wraz ze zdjęciami pomocniczymi Ottaviani (2011). C. e. ssp. Listopad : Park Narodowy Lore Lindu (Rorekatimbu, Rano Rano i Góry Pakuli) w północno-środkowej części Sulawesi.

Niedawno Ottaviani (2018) zaproponował dla tego prawdopodobnego nowego podgatunku naukową nazwę linduensis w odniesieniu do jego położenia geograficznego. Rzeczywiście, jest coraz więcej dowodów na to, że linduensis jest podgatunkiem zróżnicowanym od C. e. renatae , najbliższy podgatunek geograficzny. Cechą wyróżniającą linduensis jest ubarwienie upierzenia dorosłego samca, a wtórnie młodego samca.

Bishop i King (1986) sugerują, że te pomarańczowo-czerwone kanarki mogą być nowym podgatunkiem, czymś więcej niż zwykłą odmianą kolorów. Według Ottavianiego (2018) rozmieszczenie renatae i linduensis dzieli ponad 260 km, a rozmieszczenie linduensis (obecnie znane) jest zawarte w trójkącie utworzonym przez góry Pakuli, Rorekatimbu i Rano Rano, który z grubsza odpowiada obszarowi. Parku Narodowego Lore Lindu. Według pięciu nagrań (Xeno-canto i Avocet) głos linduensis jest dobrze zróżnicowany od głosu chaseni . Niestety nie mamy żadnych nagrań renatowych, które byłyby szczególnie interesujące dla porównania. Różne podgatunki C. estherae są formami zastępczymi, odizolowanymi geograficznie i wzajemnie się zastępującymi. C. e. linduensis nie jest indywidualną odmianą ani mutacją, ponieważ to zróżnicowane upierzenie występuje regularnie w trzech lokalizacjach. Nie jest to również czerwona (erytryczna) faza C. e. renatae, ponieważ upierzenie to jest stabilne i identyczne w czasie (obserwacje o różnych porach roku) i przestrzeni (obserwacje na trzech stanowiskach). Fakt, że niektóre osobniki mają żółty kolor zamiast czerwono-pomarańczowego, oznacza, że ​​są młodymi osobnikami, przy czym żółty stopniowo staje się czerwono-pomarańczowy u samców i żółto-pomarańczowy u samic. Brak pigmentacji występuje również w dziobach osobników młodocianych, u dorosłych jest brązowy zamiast czarnego. Moja hipoteza jest taka, że ​​kanarek malajski jest gatunkiem reliktowym i izolowanym w górach Azji Południowo-Wschodniej po ustąpieniu lodowca sprzed dwóch milionów lat. Zuccon i in. (2012) poprzez swoje analizy genetyczne wykazali również, że kanarek malezyjski jest zbliżony do szczygła europejskiego ( Carduelis carduelis ) i górskiego Venturona ( C. citrinella ) i uważają go za starożytną linię rodową wyizolowaną z kompleksu Serinus-Carduelis . podczas ponownego włączania go do rodzaju Chrysocorythus .

Siedlisko

Kanarek malajski jest podporządkowany trawiastym obszarom usianym krzewami 2300 m na górze Rantekombola w Sulawesi , lasom górskim zdominowanym przez Agathis w Parku Narodowym Lore Lindu w Sulawesi, wierzchołkom wysokich drzew w lasach deszczowych w zachodniej Jawie i wysokie krzewy wrzosowate na górze Katanglad na Mindanao .

Zdjęcie siedliskowe (w Ottaviani 2011), wykonane w Parku Narodowym Lore Lindu , pokazuje raczej otwarty biotop na dużej wysokości, złożony z krzewów, krzewów i krzaków z widokiem na wyższe drzewa, ale nie na gęsty las.

jedzenie

Od bardzo starych obserwacji Barthelsa (1904) nie pojawiły się żadne inne informacje potwierdzające dietę tego gatunku, a przewodniki identyfikacyjne zawsze podają bardzo ogólne informacje. Inne rośliny zostały opisane, poparte zdjęciami, przez Ottavianiego (2011), takie jak kwiaty Pletranthus lub Pogostemon heyeanus (lamiaceae) oraz nasiona Lagerstroemia flos-reginae lub L. speciosa (lythracea).

Maniery

Według Clementa (1990) zestaw danych wskazuje, że kanarek malajski zwykle rośnie pojedynczo lub w małych grupach do ośmiu osobników. Nieśmiały i wycofany, spędza długie okresy odpoczywając na ziemi lub przysiadając w niskich krzakach. Jego lot jest szybki i typowo falisty.

Głos

Wołanie to metaliczna, monotonna ćwierkająca nuta (Bishop & King 1986), a pieśń lotu to krótkie dzwonienie przypominające czarną koronę węgorza Zosterops atricapilla (Meyer de Schauensee & Ripley 1940).

Zagnieżdżanie

Jest całkowicie nieznana.

Bibliografia

Linki zewnętrzne