Szczygieł himalajski

Chloris spinoides

Szczygieł himalajski Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Chloris spinoides Klasyfikacja (COI)
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Sub-embr. Kręgowce
Klasa Aves
Zamówienie PASSERIFORMES
Rodzina Fringillidae
Uprzejmy Chloris

Gatunki

Chloris spinoides
( Vigors , 1831 )

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejszy niepokój

Żółto-sprzężonych greenfinch ( Chloris spinoides poprzednio spinoides Carduelis ) jest gatunek z wróblowych ptaków z rodziny z zięby (lub Fringillidae).

Opis

Dystrybucja

Cały łańcuch Himalajów, od północnego Pakistanu po Arunachal Pradesh, na północy z południowym Tybetem i na południowym wschodzie z zachodnią Birmą.

Siedlisko

Szczygieł himalajski zamieszkuje otwarte lasy sosnowe, ale faworyzuje ich krawędzie z widokiem na nieużytki i grunty uprawne, w tym uprawy tarasowe.

jedzenie

Według Robertsa (1992) dieta zjadająca nasiona szczygła himalajskiego jest podobna do diety szczygła europejskiego z grupami żerującymi na główkach kwiatowych astrowatych, zwłaszcza ambrozji Senecio chrysanthemoides we wrześniu i październiku, na dojrzałych główkach słonecznika. Oraz luminarze konopi. Również w połączeniu z szczygiełkiem zwyczajnym, szczygieł himalajskich obserwowano żerując na głowach mniszka lekarskiego i ostach Echinops cornigerus i Cnicus wallichii . W Pakistanie Jones w Roberts (1992) zauważył, że lubi on nasiona coreopsis, których szuka w ogrodach. Kilka zdjęć ( w Ottaviani 2011) ujawnia, że ​​gatunek ten spożywa również nasiona kryptomerii Cryptomeria japonica i amarantusa sp. Amarantus sp., Pąki Polygonum amplexicaule i kwiaty Fagopyrum esculentum.

Maniery

Himalajskie zielonki przybywają na swoje miejsca lęgowe w czerwcu i pozostają tam do końca października, a następnie wracają do swoich zimowisk, gdzie osobniki można sporadycznie obserwować do końca maja. W zależności od pory roku ewoluują parami lub grupami, stanowiąc zimą loty od 10 do 20 lub więcej ptaków. Poruszają się w zanurzonym, pofałdowanym locie, wystarczająco wysoko nad dolinami i wzgórzami, wyrzucając swoje wysokie podwójne dźwięki, gdy wirują w powietrzu. Zwykle żerują na pożywieniu, skacząc po ziemi lub wspinając się obok łodyg roślin zielnych i główek kwiatowych astrowatych. Zwykle milczą podczas żerowania, ale kiedy wlatują na drzewa, jeśli są zaniepokojone, wydają swoje okrzyki.

Rytuał zalotów

Przypomina lot dziczyzny z trzepoczącym lotem nietoperza, charakteryzującym się powolnym biciem skrzydeł. Zdjęcie (w Ottaviani 2011) przedstawia mężczyznę w pozie godowej.

Zagnieżdżanie

Gniazda są umieszczane na wysokości od 4,50 do 9  m nad ziemią i zawsze bardzo dobrze ukryte. Są to zgrabne małe kawałki korzeni i łodyg traw z wewnętrzną powłoką z włókien i sierści, czasem z kilkoma piórami. Trzy do pięciu jaj (zwykle cztery) bardzo bladoniebieskie, luźno nakrapiane z czarnymi lub czasem ciemno czerwonawymi jajami. Czasami jajko może być praktycznie nieskazitelne. Gniazdowanie rozpoczyna się pod koniec lipca lub sierpnia, a czasem nawet we wrześniu.

Biologia rozrodu

W przypadku Pakistanu Roberts (1992) wniósł ważny wkład w biologię reprodukcji. Gniazda są zawsze bardzo dobrze ukryte wysoko w sosnie Pinus wallichiana, rzadziej w cedrze Cedrus deodara. Z 29 gniazd zbadanych przez Dodswortha (w Roberts 1992) w rejonie Simla średnia wysokość wynosi dziewięć metrów. Jak w przypadku wszystkich carduélines, samica zbiera materiał i buduje gniazdo, ale samiec stoi w pobliżu. Gniazdo to zgrabna filiżanka, wykonana na zewnątrz z drobnych traw, łodyg traw i korzeni, a od wewnątrz wyłożona włoskami. Jest zawsze dobrze zakryta górną gałęzią, chroniąc ją jednocześnie przed częstymi deszczami monsunowymi w lipcu. Zwykle składa się z czterech jaj (maksymalnie od trzech do pięciu), które samica składa w ilości jednego jaja dziennie i wysiaduje z drugiego lub trzeciego jaja. Samiec wypluwa samicę w gnieździe, ale nie uczestniczy w inkubacji. Lęg trwa 13 lub 14 dni, po czym pisklęta karmione przez oboje rodziców są gotowe do ucieczki w wieku 14 dni, ale pozostają na utrzymaniu rodziców przez co najmniej kolejny tydzień. Jaja są zielonkawo-białe z brązowymi plamkami na dużym słupie. Uważa się, że gatunek ten jest półkolonialnym hodowcą, Dodsworth ( w Roberts 1992) odkrył sześć gniazd, a następnie cztery gniazda w promieniu 15  mi , w wielu przypadkach, dwa gniazda bardzo blisko siebie i często w tym samym drzewo.

Pierzenie

Whistler (1940) zauważył, że dorosły himalajski szczygieł wykazuje pełne roczne pierzenie wiosną, a nie jesienią, jak większość wróblowych. Wykazał również drugą osobliwość; szczenię pierwszego roku zachowuje swoje młode upierzenie jesienią i zimą do czerwca następnego roku po urodzeniu, a następnie przyjmuje upierzenie dorosłe na krótko przed sezonem lęgowym. Okres lęgowy jest więc opóźniony i trwa nawet podczas migracji jesiennej.

Systematyczny

Gatunek Chloris spinoides został po raz pierwszy opisany przez irlandzkiego zoologa Nicholasa Aylwarda Vigorsa w 1831 roku.

Idąc za pracą Sangstera i wsp. , gatunek ten został przeniesiony z rodzaju Carduelis przez Międzynarodowy Kongres Ornitologiczny w swojej klasyfikacji referencyjnej (wersja 2.10, 2011).

Podgatunki

Według Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego gatunek ten składa się z dwóch następujących podgatunków :

Synonimia

Nazwy wernakularne

Uwagi i odniesienia

  1. Sangster G. i in. (2011). „Zalecenia taksonomiczne dla ptaków brytyjskich: raport siódmy”, Ibis , t.  153, str.  883-892.

Linki zewnętrzne

Galeria zdjęć

Bibliografia