Teoria mediacji

Teoria mediacji jest modelem analizy humanistycznych .

Zainicjowany w Rennes przez Jeana Gagnepaina i jego uczniów w latach 60. i 70., TDM miał swoje pierwsze konsekwencje we Francji przez profesorów Philippe'a Bruneau (archeologa) i Pierre-Yves Balut , archeologów z Paris IV-Sorbonne w historii sztuki i archeologii UFR, aw Belgii w Louvain wprowadzona przez Jacquesa Schotte .

Dziś jest reprezentowana w Rennes w Socjologii i Naukach Językowych przez Jean-Yves Dartiguenave, Armela Hueta czy nawet Jean-Claude'a Quentela, który w 2009 roku wydał książkę zatytułowaną Historia przedmiotu i teoria osoby, w której spotyka się teoria mediacji. myśl o Marcelu Gauchecie . W 2006 roku poświęcono mu numer recenzji Le Débat .

Prezentacja ogólna

TK zbudowano na podstawie porównania wkładu językowego Ferdynanda de Saussure'a z patologiami języka, w szczególności z afazjami badanymi we współpracy z profesorem neurologii Olivierem Sabouraudem . Jeśli dziedzictwo Gagnepain jest naznaczone niemiecką fenomenologią i strukturalizmem Saussurowskim, to Freud i Marks również odgrywają decydującą rolę. Rzeczywiście, dla abstrakcji CT (Saussure), implicite (Freud) i dialektyka (Marks) są podstawowymi cechami ludzkiego rozumu.

Język

Język nie jest jedyną specyfiką człowieka, nawet jeśli będąc przedmiotem najbardziej udanych badań naukowych, jest skutecznym miejscem obserwacji do analogicznej analizy czterech płaszczyzn racjonalności modelowanych przez CT.

Cztery samoloty

Ponieważ jeśli język jest rzeczywiście właściwie ludzką manifestacją, człowiek wykazuje inne specyficzne zdolności, które skłoniły CT, ograniczone analizą patologii, do rozbicia racjonalności na cztery poziomy:

Istotne jest, aby zrozumieć, że pojęcia znaku, narzędzia, osoby i normy nie odnoszą się do pozytywnych rzeczywistości, ale do procesów ukrytych (możemy rozpoznać na podstawie niniejszego niejawna Freuda nieprzytomny , ale który nie jest już ograniczona do zakresu języka).

Analogia

Podział ten umożliwia zbudowanie modelu, w którym każdą płaszczyznę można ustalić przez analogię z trzema innymi: stąd słynne saussurowskie rozróżnienie powierzchni znaku (przeprojektowane przez CT) ---- (oznaczające / oznaczane) --- - znajduje swój odpowiednik analogowy na poziomie narzędzia ---- (producent / wytworzony) ----, na poziomie osoby ---- (wdrażający / wdrażający) ---- i na poziomie standardowym ---- ( regulowane / regulowane). Zatem również dwuosiowość (taksonomia / generatywność) poświadczona badaniem dwóch głównych typów afazji znajduje się analogicznie w czterech płaszczyznach.

Ta ułomna racjonalność zakłada akceptację poglądu, że człowiek jest zdeterminowany przez właściwie ludzkie zdolności „kulturowe”, które są uwarunkowane korowo (Jean Gagnepain nalega na to, jednocześnie mocno argumentując swoją wrogość wobec redukcjonizmu, ewolucjonizmu i pozytywizmu). Zdolności „kulturowe” są zatem specyficzne dla ludzi, ale na czterech poziomach dzielimy ze zwierzęciem „naturalne” tło, a TK bardzo rygorystycznie bierze pod uwagę to oddzielenie natury od kultury. Czyni to poprzez koncepcje wbudowanej formalizacji (praxis), abstrakcji, a przede wszystkim dialektyki . Dla Gagnepaina, idąc za Marksem, dialektyka jest faktem kulturowym, który naprawdę konstytuuje człowieka, a nie tylko metodą myślenia.

Każdy z czterech ludzkich determinizmów należy przeanalizować pod kątem jego wewnętrznej spójności. Jednak na każdą z tych płaszczyzn nieustannie wpływają pozostałe trzy i wywierają na nie wpływ w zwyczajnym funkcjonowaniu rozumu do tego stopnia, że ​​jedynie odwołanie się do badania patologii może świadczyć o ich autonomicznym istnieniu. To także odwołanie się do badania patologii nadaje jego zasadność i heurystyczny wigor konstrukcji modelu przez analogię: jeśli „rozum ludzki jest jednym z zasady”, każdy nowy element, który można wprowadzić do modelu w jednym z cztery plany powinny być możliwe do znalezienia, zweryfikowania lub unieważnienia poprzez eksperymenty kliniczne w każdym z pozostałych trzech planów.

Antropologia kliniczna

Dlatego teoria mediacji nazywana jest również antropologią kliniczną , ponieważ twierdzi, że bada to, co specyfikuje człowieka, poprzez ciągłe przyjmowanie, jako punktów oporu, wkładu kliniki: afazja, atechnia, psychoza i nerwica są głównymi patologiami nieustannie poświadczającymi mediatologowi. postępy.

Uwagi i odniesienia

  1. Jego zespół składał się w szczególności z Jean-Yves Urien, Hubert Guyard, Attie Duval, Jean-Claude Quentel i Jacques Laisis .
  2. Pomimo głębokich teoretycznych różnic między Gagnepainem a Schotte.
  3. racjonalność , rozum ludzki, ogólne określenie dla teorii Mediacji wszystko, co sprawia, że jesteśmy wyjątkowo ludzki (w stosunku do zwierzęcia), dlatego, że nie sprowadza się do Logosu nawet jeśli cała tradycja filozofii Zachodu sprawia, że trudno nam myśleć inaczej.
  4. Celowego użycia, doskonale uzasadnionego epistemologicznie, że TK dokonuje analogii w ścisłych ramach swojego modelu, nie może być mylone z obelżywym i naiwnym użyciem, które jest czasami dokonywane w „naukach humanistycznych” lub gdzie indziej. Patrz na przykład Jean GAGNEPAIN, Lekcje wprowadzające do teorii mediacji , strona 49 lub strona 280 .
  5. To jest rozbudowana „ klinika eksperymentalna ”, która wyklucza empiryzm.


Zobacz też

Czasopisma

TDM jest tematem kilku czasopism uniwersyteckich: Tétralogiques (Rennes), Anthropo-Logiques (Louvain-la-Neuve) i Ramage (Paris Sorbonne).

Bibliografia

Linki zewnętrzne