Narodziny |
19 czerwca 1949 Paryż |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Trening | Wyższa Szkoła Podstawowa w Fontenay-Saint-Cloud |
Szkoła / tradycja | strukturalizm , antropologia poznawcza |
Główne zainteresowania | epistemologia , nauki humanistyczne i społeczne ( etnologia , antropologia ) |
Niezwykłe pomysły | cztery ontologie (animizm, totemizm, analogizm, naturalizm) |
Podstawowe prace |
|
Wpływem | Claude Lévi-Strauss |
Małżonka | Anne-Christine Taylor |
Nagrody |
Złoty Medal CNRS (2012) |
Philippe Descola , urodzony dnia19 czerwca 1949w Paryżu , jest francuskim antropologiem . Syn latynoskiego pisarza i historyka Jeana Descoli, jego badania terenowe w ekwadorskiej Amazonii z Jivaros Achuar uczyniły go jedną z wielkich amerykanistycznych postaci antropologii. Wychodząc od krytyki dualizmu natura / kultura , podejmuje analizę porównawczą sposobów uspołecznienia przyrody oraz schematów integracyjnych praktyki: identyfikacji, relacji i figuracji.
Philippe Descola jest byłym studentem filozofii w École normale supérieure de Saint-Cloud . W ramach pracy doktorskiej z etnologii podjętej w Ecole Pratique des Hautes Etudes ( sekcja VI e ), pod kierunkiem Claude'a Lévi-Straussa , kieruje misją w CNRS i prowadzi prace terenowe w Jivaros Achuar w Ekwadorze, w towarzystwie Anne-Christine Taylor , której jest mężem.
W 1987 roku został wykładowcą w Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS), a następnie kierownikiem studiów w 1989 roku. Koordynował w ramach EHESS grupę badawczą ds. „powodów praktyki: niezmienniki, uniwersalia, różnorodność”.
W czerwcu 2000 objął katedrę „Antropologii natury” w Collège de France , zastępując Françoise Héritier . Jest nim do 2019 roku (lekcja końcowa wygłoszona 27 marca 2019 roku).
W 2001 roku został dyrektorem laboratorium antropologii społecznej (LAS) założonego w 1960 roku przez Claude'a Lévi-Straussa , którym kierował do 2013 roku.
W 2014 roku został powołany na członka Rady Badań Strategicznych .
Jest członkiem rady redakcyjnej czasopisma „ Traces” i współpracownikiem „ Journal de la société des americanistes” .
Od września 1976 r. do września 1979 r. Philippe Descola żył w niemal ciągłym kontakcie z Jivaro Achuar w ekwadorskim dorzeczu Rio Pastaza, na granicy Ekwadoru i Peru . Z tego etnograficznego doświadczenia czerpie materiał do swojej pracy magisterskiej pt . Przyroda domowa. Symbolika i praktyka w ekologii Achuar , poparta w 1983 r. i opublikowana w 1986 r.
Integrując się z antropologicznymi debatami końca lat 70. między symbolizmem a materializmem, teza ta sukcesywnie analizuje sposób, w jaki Achuar utożsamia byty natury i rodzaje relacji, jakie z nimi utrzymują.
W pierwszej części Philippe Descola pokazuje, w jaki sposób „natura” dla Achuarów zostaje wyemancypowana z jedynego porządku taksonomicznego , przypisując jej cechy „ludzkie”: „Ludzie i większość roślin, zwierząt i meteorów to osoby ( aenty ) obdarzone dusza ( wakan ) i autonomiczne życie” (1986: 120). Dzięki zdolności dusz do wymiany w określonych sytuacjach, ludzie i nie-ludzie tworzą kontinuum. Mity Achuar mówią między innymi o tym, że pierwotnie wszystkie istoty miały ludzki wygląd, wygląd „pełnych osób” ( penke aents ). Tracąc to w okolicznościach mitu, rośliny i zwierzęta zachowują jednak dla Achuarów uporządkowaną towarzyskość według tych samych reguł, które rządzą ich własnym życiem społecznym. „Antropomorfizacja roślin i zwierząt [jest] w równym stopniu manifestacją myśli mitycznej, co metaforycznym kodem służącym do przetłumaczenia formy »wiedzy popularnej«” (1986: 125).
W drugiej części, przyjmując ściśle metodologiczną perspektywę, Philippe Descola wyróżnia serię światów, które stanowią ramy praktyk, jakie Achuar stosują wobec bytów, z którymi mają kontakt: domu, ogrodu, lasu i rzeki. Minimalna jednostka społeczeństwa Achuar, dom jest „modelem artykulacji współrzędnych świata i końcowym segmentem kontinuum natury/kultury, przestrzenną macierzą kilku systemów koniunkcji i dysjunkcji, punktem zaczepienia towarzyskości. inter - i wewnątrz gospodarstwa domowego ”(1986: 168). Jeśli polanę zajmują się mężczyźni , ogród jest jednak przestrzenią prawie wyłącznie dla kobiet. Kobiety podejmują większość działalności ogrodniczej, łącząc techniczne czynności sadzenia, pielenia i zbioru z czynnościami magicznymi, wśród których najważniejsze są pieśni inkantacyjne ( anent ) przeznaczone dla opiekuna ducha ogrodów, Nunkui , duszy roślin ( wakan ), amulety ( nantar ) i środki pomocnicze Nunkui . Krew odgrywa główną rolę w tych symbolicznych praktykach i ustanawia związek pokrewieństwa z Nunkui i roślinami, takimi jak maniok.
Ta praca terenowa oferuje zatem esencję materiału etnograficznego, który pozwoli Philippe Descola zaproponować, czerpiąc inspirację z symetrycznej antropologii Bruno Latoura , szczególny schemat identyfikacji i relacji z nie-ludźmi , redefiniując porzucone pojęcie animizmu .
W swoich badaniach Philippe Descola zamierza wyjść poza dualizm, który sprzeciwia się naturze i kulturze, pokazując, że natura sama w sobie jest tworem społecznym oraz że cztery tryby identyfikacji, które wyróżnił i przedefiniował (totemizm, animizm, analogizm i naturalizm) silny wspólny antropocentryczny układ odniesienia. Tym samym opozycja natura/kultura nie ma już większego znaczenia, tłumaczy, ponieważ jest to kwestia czysto społecznej konwencji. Następnie zaproponował na mocy tych propozycji, by ukonstytuować to, co nazwał „ekologią relacji”. Praca ta jest przedmiotem publikacji jego najważniejszej i najsłynniejszej książki Par-Beyond Nature et Culture (2005), która stała się tekstem referencyjnym.
Jest antropologią niedualistyczną, w tym sensie, że nie rozdziela ontologicznej domeny ludzkiej i nieludzkiej na dwie odrębne domeny ontologiczne, antropologią zatem, która jest zainteresowana relacjami między ludźmi i nie-ludźmi w takim samym stopniu, jak między ludzie. Ten aspekt wpływa na nowy nurt antroposemiotyczny założony w 2010 roku przez Béatrice Galinon-Mélénec .
Sam Philippe Descola dokonuje jednak podwójnej dychotomii, ale tym razem opartej na dwóch kryteriach {fizyczność/psychika} i {tożsamość/różnicowanie}, wyróżniając tym samym cztery „tryby identyfikacji” wśród ludzkich społeczeństw, którymi są totemizm , l' animizm , analogizm i naturalizm : w ten sposób identyfikują sposoby definiowania granic między sobą a innym.
NaturalizmTylko naturalistyczne (zachodnie) społeczeństwo tworzy tę granicę między sobą a innymi, wprowadzając ideę „natury”, która implicite leży u podstaw reprezentacji świata opartej na dychotomii między naturą a kulturą. Natura byłaby tym, co nie odnosi się do kultury, która nie odnosi się do charakterystycznych cech gatunku ludzkiego, do ludzkiej wiedzy i know-how. Podczas gdy ta natura (świat fizyczny) jest zasadniczo uniwersalna (te same atomy są podstawą całego wszechświata, te same prawa i determinizmy ustalają i stosują się do człowieka i nie-ludzi), kultura odróżnia ją od człowieka od nie-ludzi, ale także społeczności ludzkie między sobą. To niedawne zachodnie rozróżnienie, będące rezultatem określonej historii, nie istnieje w innych społeczeństwach i jest podstawą trudności Zachodu w zrozumieniu tego ostatniego.
Naturalizm , powiedział, „nie jest po prostu przekonanie, że natura nie istnieje, to znaczy, że niektóre podmioty zawdzięczają swoje istnienie i ich rozwój na zasadzie obcej do skutków ludzkiej woli. Naturalizm, typowy dla zachodnich kosmologii od czasów Platona i Arystotelesa, wytwarza specyficzną dziedzinę ontologiczną, miejsce porządku lub konieczności, gdzie nic nie dzieje się bez przyczyny, bez względu na to, czy przyczyna ta odnosi się do instancji transcendentnej, czy też jest immanentna. . W zakresie, w jakim naturalizm jest naczelną zasadą naszej własnej kosmologii i nasyca nasz zdrowy rozsądek i naszą naukową zasadę, stał się dla nas nieco „naturalnym” założeniem, które buduje naszą epistemologię, a w szczególności nasze postrzeganie innych sposobów identyfikacji ”. To znaczy, że nasz naturalizm określa nasz punkt widzenia, nasze spojrzenie na innych i na świat.
Jeśli nasze społeczeństwo jest naturalistyczne, inni są animistami lub totemistami.
AnimizmTak więc animizm charakteryzuje społeczeństwa, w których społeczne atrybuty nie-ludzi pozwalają na kategoryzację związków; nie-ludzie są warunkami związku. Zatem tożsamość wewnętrzna między ludźmi i nie-ludźmi istnieje, ale nie w fizyczności.
TotemizmTotemizm charakteryzuje firmy, których tożsamość i nieciągłości między innymi niż ludzkie sugerują te między ludźmi; tak więc różnica jednych — gatunków między sobą — jest równoznaczna z odmiennością innych — klanów między nimi. Dla tych społeczeństw istnieje tożsamość zarówno we wnętrzu, jak i w fizyczności grup ludzi i „ich” nieludzkich korespondentów: klan jest następnie asymilowany ze swoim totemem, zarówno ze swoim duchem, jak i ze swoimi fizycznymi atrybutami. Nie-ludzie są więc znakami, świadectwami ludzkiej różnorodności.
AnalogizmAnalogism charakteryzuje nieciągłość niego oba interiorities i physicalités ludzi i nieludzi. Społeczeństwa, w których występuje analogizm, będą wówczas charakteryzowały się systemami silnie dualistycznymi.
Dodatkowo można przytaczać jako tematy badawcze:
Philippe Descola jest punktem odniesienia dla środowisk ekopolitycznych. Uczestniczył w rozwoju tego ruchu, kierując pracę magisterską antropolog Nastassji Martin o Gwich'in , stowarzyszeniu łowiecko-zbierackim na Alasce , czy też pisząc komiksy w formie traktatów o dzikiej ekologii z Alessandro Pignocchim .