Paul Morand

Paul Morand Obraz w Infoboksie. Paul Morand przed 1925 rokiem. Funkcje
Ambasador Francji w Szwajcarii
1944-1945
Francois Bard Henri Hoppenot
Ambasador Francji w Rumunii
1942-1944
Jacques Truelle ( d ) Roger sarret
Fotel 11 Akademii Francuskiej
Biografia
Narodziny 13 marca 1888 r.
8. dzielnica Paryża
Śmierć 23 lipca 1976(w wieku 88 lat)
Paryż
Pogrzeb Triest
Imię i nazwisko Paul Émile Charles Ferdinand Morand
Narodowość Francuski
Rezydencja Avenue Charles- Floquet (1927-1976)
Szkolenie Wolna Szkoła Nauk Politycznych
Lycée Chaptal
College Jules Ferry ( d )
Zajęcia dyplomata , pisarz , poeta po
Ojciec Eugeniusz Morand
Wspólny Helene Morand ( d )
Inne informacje
Członkiem Akademia Francuska (1968)
Ruch Huzarowie
Gatunek artystyczny Powieść
Nagrody Order Oficera Franciszkańskiego
Legii Honorowej
Archiwum prowadzone przez Szwajcarskie Archiwum Literackie (CH-000015-0: ALS-Morand)
Podstawowe prace
Człowiek w pośpiechu , Orient Arrow , Black Magic ( d ) , Indian Air ( d ) , Hecate i jego psy ( d )

Paul Morand , urodzony dnia13 marca 1888 r.w Paryżu 8 th i zmarł23 lipca 1976Paryż 15 th , to pisarz , dyplomata i akademik francuski . W czasie II wojny światowej był ambasadorem francuskiego państwa Vichy .

Jest autorem około 80 dzieł, które dotykają wszystkich gatunków literackich.

Biografia

Młodzież

Jego ojciec, Eugène Morand (1853-1930), zajmuje w Paryżu, dzięki pośrednictwem jego brat-in-law Abel Combarieu , dyrektora urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej, kilka funkcji związanych z sztuką  : kurator z Depot marmurów w 1902 , dyrektor Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w 1908 . W młodości Paula bywał także u poetów , w tym w kręgu Przyjaciół Mallarmé , artystów i rzeźbiarzy, m.in. Auguste Rodin . Przypisuje mu się tę prostą odpowiedź na odwieczne pytanie: „Co chcesz zrobić ze swoim synem?” - Szczęśliwy człowiek. ” . Zmarł w 1930 roku.

Matka Paula, z domu Marie-Louise Charrier, urodziła się dnia 13 maja 1867. Ona i Paul będą utrzymywać relację uczucia i podziwu, która będzie odgrywać ważną rolę w życiu pisarza-dyplomaty. Owdowiała w 1930 roku, często spędzała letnie pobyty ze swoją przyjaciółką Suzanne Lalique w klasztorze La Mothe. Jej syn, Paul, często do niej dołączał, zaprzyjaźniając się ze zwykłymi gośćmi, pisarzami, takimi jak Jean Giraudoux , czy młodymi malarzami, w tym wiernym Raymondem Legueultem , który był popularnym uczniem Eugène'a Moranda w Arts-Déco.1947.

Młody Paul bardzo wcześnie nauczył się angielskiego i w okresie dojrzewania kilkakrotnie wyjeżdżał do Londynu (1902, 1903, 1904, 1908, 1909, 1913). Odwiedza także Wenecję i północne Włochy, a każdego lata przebywa na miesiąc w pobliżu jeziora Como .

Wstąpił do kolegium Jules Ferry, a następnie do liceum Chaptal .

W propos Tajemnic , Roger Peyrefitte wspomina Morand o „  Fersen skandalu  ”, w którym kilku jego młodych kolegów z liceum Carnot (Paryż) wydają się być ofiarami pedofilii  ; opublikował list (bez daty), który ten ostatni zaadresował do niego po opublikowaniu Wygnania z Capri - które Morand przemianował na Uran 1900 - który przypominał mu "pewne epizody z jego dzieciństwa" - nie mówiąc, które.

Oblał ustną filozofię swojej matury w 1905 roku . Jean Giraudoux zostaje jego korepetytorem, a młody Paul nagle zamienia się w pilnego ucznia. Wstąpił do Ecole Libre des Sciences Politycznych i zajął pierwsze miejsce w konkursie na Quai d'Orsay . Wujem Paula Moranda jest Abel Combarieu , sekretarz generalny i dyrektor Gabinetu Cywilnego Prezydenta Republiki w latach 1899-1906 oraz brat muzykologa Julesa Combarieu . To Abel Combarieu wprowadził Moranda do spraw zagranicznych (służba protokolarna) w 1912 roku. Rozpoczynając karierę administracyjną, gdzie otrzymał wsparcie Philippe'a Berthelota , bywał w kręgach literackich, poznał Jeana Cocteau i Marcela Prousta - który również się spotyka. go w domu – i próbuje swoich sił w poezji , komponując Odę do Marcela Prousta .

Okres przedwojenny

Przydzielony do ambasady w Londynie, wrócił do Paryża i został przydzielony do biura ministra spraw zagranicznych w czasie 1 st  wojny światowej. Stacjonował wtedy w Rzymie i Madrycie. Jego przyjaźń z Philippem Berthelotem pozwala mu na misje dyplomatyczne, które w rzeczywistości służą celom literackim. Po ślubie otrzymał nieograniczony urlop, ale powrócił do kariery w 1939 r., został powołany do Londynu, aby kierować francuską misją gospodarczą.

Jego pierwszymi opublikowanymi tekstami są wiersze , zwłaszcza Lampes à Arc w 1919 roku . Prawdziwe wejście do literatury dokonał jednak w 1921 r ., publikując swoje pierwsze dzieło prozą, Tendres Stocks , zbiór opowiadań z przedmową Prousta.

W latach 1920-30 napisał wiele książek, reportaży podróżniczych, opowiadań i opowiadań ( Otwarte nocą , Lewis i Irene ...), które uderzają oschłością stylu, geniuszem formuły i żywiołowością fabuła, ale także dokładny opis krajów, przez które przechodził autor lub jego bohaterowie, na ogół wielcy mieszczanie, kultywujący szerokie idee.

Josephine Baker, która następnie triumfowała swoimi „murzyńskimi tańcami” w sali muzycznej, zainspirowała ją afroamerykańską tancerką Kongo, wtajemniczoną w rytuały voodoo w Harlemie lat 20., w jednym z ośmiu opowiadań Czarnej magii ( 1928) .

W tym samym czasie zajmował się dziennikarstwem , zwłaszcza dla Le Figaro . Pełni również funkcję redaktora kierującego zbiorem Gallimarda „Renesans nowego”, który ukazuje się w 1938 roku w Eastern News of Marguerite Yourcenar . Jest również członkiem Rady Dyrektorów stowarzyszenia Foyer de l' Abbaye de Royaumont .

ten 3 stycznia 1927w Paryżu poślubił bogatą Rumunkę greckiego pochodzenia Helenę Chrissoveloni, księżniczkę Soutzo (1879-1975), której brat Jean (+ 1926), wysoce kulturalny i wielojęzyczny bankier, nabył trzy lata wcześniej, wraz ze swoją angielską żoną Sybil, zamek Mesnuls (Yvelines), gdzie para wydaje wystawne przyjęcia.

Druga wojna światowa

Wśród najważniejszych wydarzeń z życia Moranda odnotowujemy jego postawę podczas II wojny światowej i bliskość reżimu Vichy , a także jego antysemityzm.

W Londynie jego anglofobia i antysemityzm przenikają jego Dziennik Wojenny (tom I): „Moja doktryna nigdy się nie zmieniła: ta wojna była szaleństwem, zostaniemy pobici, będziemy mieli komunę, potem faszyzm (…). Nie wiem, która postać odniesie porażkę, ale tak się stanie. (…) Wszystko nas przygotowało: Żydzi pojawiający się jak robale w tym, co psuje. " (14 maja 1940). ten1 st sierpień 1940Morand, zmobilizowany do nowego reżimu, podejmuje inicjatywę udania się do Vichy i potępia w swoim najnowszym raporcie swoich anglofilskich kolegów z ambasady. Rząd Vichy nie wynagrodził go jednak za rajd.

O wyborze Vichy przez Moranda tak o spojrzeniu Charlesa de Gaulle'a relacjonuje Alain Peyrefitte  : „[…] Laval nawet nie prosił go o powrót […]. Wyjechał tą samą łodzią co ambasada. Nie chcieli go w Vichy i pociągnęli do odpowiedzialności za porzucenie stanowiska. Był ofiarą bogactwa swojej żony. Aby je odzyskać, został mianowany ministrem Vichy w Bukareszcie. Następnie, gdy zbliżały się wojska rosyjskie, załadował cały pociąg obrazów i dzieł sztuki i wysłał go do Szwajcarii. Następnie został wyznaczony do Berna, aby zająć się rozładunkiem. […] Posiadacze są opętani tym, co mają. " ( Charles de Gaulle ,20 maja 1962.)

Po automatycznym przejściu na emeryturę w 1940 r. został powołany, gdy Pierre Laval powrócił do swojego gabinetu w Vichy 1942-1943, ówczesny ambasador Francji w Rumunii , kraju pochodzenia rodziny jego żony. Jean Jardin , szary eminencja Pierre'a Lavala , sprzyja jego odejściu z Bukaresztu w 1944 roku , podczas natarcia wojsk rosyjskich, i mianuje go w Szwajcarii .

Kiedy wojna się skończyła, był ambasadorem w Bernie , co przyniosło mu dymisję podczas wyzwolenia przez generała de Gaulle'a  ; jego postawa w czasie okupacji długo zdobędzie mu solidną wrogość ze strony tego ostatniego, który po powrocie do władzy w 1958 r. uniemożliwi mu wejście do Akademii Francuskiej do 1968 r . Z tego powodu Morand zawsze będzie nazywał go z pogardą „Gaulle”, zwłaszcza w korespondencji ze swoim przyjacielem Jacquesem Chardonnem .

Louis-Ferdinand Céline , bardziej potępiany za akty współpracy, będzie miał jeszcze twardszy ząb w stosunku do Paula Moranda, w swoim bardzo osobistym stylu:

– A więc Paul Morand! Nawet nie naładowany! Który bardzo swobodnie wędruje po Szwajcarii! Uroczy Jean-foutre dwukrotnie ambasador Pétaina! Oczywiście wielcy panowie… których surowe prawo nie obowiązuje jak bandytów mojego gatunku! "

Okres powojenny

Po wojnie został zmuszony do emigracji w Vevey w Szwajcarii . Spędził tam dziesięć lat, zanim został ponownie przyjęty na ziemię francuską. Mimo to nadal jest krytykowany za przyjaźnie z czasów Vichy i poparcie okupanta dla publikacji jego dzieł, sam zaś protestuje przeciwko swojej uczciwości.

O swoim przymusowym wygnaniu napisał później:

„Wygnanie to ciężki sen przypominający śmierć. "

-  Kronika Chudego Mężczyzny

W ciągu tych lat poświęcił się realizacji swojej pracy, naznaczonej nowymi kierunkami, a zwłaszcza nowym zainteresowaniem historią, o czym świadczą Le Flagellant de Seville i Fouquet or the Sun obrażony .

W tym samym czasie stał się wraz z Jacquesem Chardonnem wzorem i protektorem nowej generacji pisarzy, których później nazwano Huzarami . Z pierwszym z nich, Rogerem Nimierem, utrzymuje niemal drugorzędną relację .

Koniec życia

Został wybrany do Académie française on24 października 1968Krzesło n o  11 Maurice Boy , wybrany w 1946 roku, ale z głową państwa, wbrew tradycji, nie otrzymują, po jeszcze podniósł weta więc pośrednio uznającą stały sekretarz Maurice Genevoix  : "Paul Morand ... kto będzie z masz rację? "

Przetrwał półtora roku do swojej żony, która zmarła dnia 27 lutego 1975 r.. Zmarł w szpitalu Necker w Paryżu. Zgodnie z postanowieniami testamentu jego prochy mieszają się z prochami żony w Trieście , mieście, z którego pochodziła jego rodzina.

Ma z Bordeaux malarki i dekoratorki Madeleine Mulle córkę Marie-Claude Morand, urodzoną w Bordeaux 2 kwietnia 1916, która wychowała się w późniejszym małżeństwie matki z fotografem Louisem-Victorem Emmanuelem Sougezem , w którego pracach często występuje pod imieniem Claude.

Pracuje

Wiersze

Nowości i kolekcje aktualności

Powieści

Eseje i portrety pisarzy i postaci historycznych

Historie z podróży i portrety miast

Kroniki

Najnowsze wydania kronik

Teatr

Korespondencja

„Morand jest całkowicie w swoich listach […] ten niezrównany pisarz listów proponował olśniewające wizje na temat polityki, obyczajów, historii czy wybuchów serca […] to, co błyszczy najbardziej, to hojność. "

- Proszę wstawić "Listy do znajomych i kilku innych"

Długo niepublikowana korespondencja Paula Moranda z Jacques Chardonne (zm. 1968) zawiera wystarczająco jadowitą krytykę ich współczesnych, w tym Charlesa de Gaulle'a , André Malraux , François Mauriaca , Josette Day , by zakazać publikacji - „Wszystko to za trzydzieści lat już nie będzie bolało ” , uważa Chardonne - i że Morand zdeponował go w 1967 roku w bibliotece w Lozannie , gdzie jest dostępny do konsultacji od 2000 roku.

Gallimard publikuje go w trzech tomach w swojej kolekcji Blanche od 2013 roku. Pierwszy tom obejmuje ich wymiany w latach 1949-1960. Drugi (2015) od 1961 do 1963 roku. Trzeci tom jeszcze się nie ukazał. Gallimard opublikował również Korespondencję z Rogerem Nimierem (1950-1962) pod redakcją Marca Dambre w 2015 roku.

Komentarz François Dufay do korespondencji Morand-Chardonne:

„Dwa krokodyle nie wyrzekły się swojego wichizmu z przeszłości. Morand tam plagę przeciw „ułaskawieniu” Akademii Goncourtów traktuje pisarza takiego „żydowskiego gówna”. Jego antysemickiej fobii dorównuje jedynie nienawiść do homoseksualistów, spadająca do poziomu wespazjańskich graffiti […]. W latach 60. akcentuje się gniewną gorycz zmieszaną z nostalgią. "

Gazety i wspomnienia

Uwagi i referencje

  1. Digital Archive Vital Paryżu , urodzenie n o  8/464/1888 z marginesie śmierci (dostęp 12 lipca 2012).
  2. Lucienne Furois, „Paul Morand, untristin d'adoption” , w: Annuario SSLM 1987, EUT – Edizioni Università Trieste, s. 177-188: „W rzeczywistości Morand ma na swoim koncie około osiemdziesięciu prac. "
  3. Zobacz w Bezużytecznym Dzienniku Tom I.
  4. Christian Leviel-Legueult, Legueult, biograficzny katalog raisonné , Paryż, Marval-Ruevisconti,kwiecień 2019, 274  s. ( ISBN  978-2-86234-463-8 ) , strona 50.
  5. Roger Peyrefitte, Propos Secrets , Albin Michel, 1980, tom 2, s.  363 i 364.
  6. Bezużyteczny dziennik , Gallimard, 18 kwietnia 1974.
  7. [wideo] „Pan Paul Morand opowiada o stylu Prousta. » Na YouTube  : wizyta Marcela Prousta u Paula Moranda, archiwum INA .
  8. Główne źródło: François Dufay , Le Soufre et le Moisi. Literatura zaraz po 1945 roku. Chardonne, Morand et les hussards , Paryż, Perrin, 2006 ( ISBN  2-262-01907-X ) .
  9. Pierre Menard, „  Paul Morand: le Journal d'un collabo  ” , na Huffingtonpost.fr , Le HuffPost ,5 stycznia 2015(dostęp 31 lipca 2020 r . ) .
  10. „  Wiadomości polityczne, świat, Francja, gospodarka, zaawansowane technologie, kultura  ” na stronie LePoint.fr (dostęp 31 lipca 2020 r . ) .
  11. Zobacz na nonfiction.fr .
  12. „  Dziennik wojenny  ”, Świat książek ,5 listopada 2020 r.( przeczytaj online ).
  13. To był de Gaulle , Fayard, tom I, 1994, s.  148 .
  14. Pierre Assouline, Oczyszczenie intelektualistów , Paryż, Complexe / Perrin,30 listopada 2001( ISBN  2870271670 ).
  15. Gavin Bowd, Paul Morand i Rumunia .
  16. „  Paul Morand  ” , na academie-francaise.fr (dostęp 23 października 2016 ) .
  17. Pauline Dreyfus narysowała powieść z kampanii poprzedzającej te wybory , wreszcie Immortel (2012).
  18. Bernard Baritaud , Pierre Mac Orlan: jego życie, jego czas , Librairie Droz ,1992, 431  s. ( ISBN  9782600036931 , czytaj online ) , s.168 i przypis 32.
  19. Przedmowa Michela Déona , prezentacja i notatki Ginette Guitard-Auviste, La Table Ronde, 1978.
  20. op. cyt. , s.  140 .
  21. Prezentacja redaktora.

Załączniki

Ikonografia

Adaptacje filmowe

Bibliografia

Artykuły Biografie Testowanie Powieść Emisje
  • Dwa filmy wideo „Archives du XXe siècle”, Paul Morand (sierpień 1970, postface w 1974), autorstwa Pierre-André Boutang [dostępne w subskrypcji Madelen / INA]

Linki zewnętrzne