| Imię i nazwisko | Malek bennabi |
|---|---|
| Narodziny |
1 st styczeń 1905 Konstantyn ( Algieria ) |
| Śmierć |
31 października 1973 r.(w wieku 68 lat) Algier ( Algieria ) |
| Podstawowa działalność | Myśliciel |
| Język pisania | arabski , francuski i niemiecki |
|---|
Podstawowe prace
Malek Bennabi (po arabsku مالك بن نبي ) to algierski myśliciel , urodzony1 st styczeń 1905w Konstantynie i zmarł dnia31 października 1973 r.w Algierze . Zajmował się problematyką cywilizacji w ogóle, aw szczególności świata muzułmańskiego . Wywodzi się z podwójnego nurtu kulturowego. Jesteśmy mu winni koncepcję „ kolonizowalności ”, którą wprowadził w swojej pracy Vocation de l'islam opublikowanej w 1954 roku. Koncepcja ta obejmuje ideę, że społeczeństwa w dekadencji, to znaczy, które utraciły swoją dynamikę społeczną, odnajdują się w stan słabości strukturalnej, który działa jak wezwanie do obcej kolonizacji.
Malek Bennabi rozpoczął naukę w szkole koranicznej w Tébessa , mieście, do którego w 1911 r. przeniesiono jego ojca, byłego uczonego medresa i dwujęzycznego. W 1913 r. zapisał się do jedynej szkoły w tym mieście, po dwóch latach lekcji w klasie zarezerwowane dla małych tubylców. Następnie powrócił do Konstantyna , gdzie kontynuował studia w college'u Ould Ali (ex Jules Ferry), a następnie w Constantine medresy , zakładu dawniej przeznaczonej do muzułmańskiej Sądownictwa, na medersians w czasie o dwujęzyczną szkolenia. Bennabi uczęszczał do tej instytucji przez trzy lata, aby w 1925 roku uzyskać dyplom Bach-adel (dyplom końcowy). W tym okresie ukształtowała się w nim „potrójna kultura, muzułmańska, zachodnia i azjatycka, po pierwsze poprzez czytanie dzieł Rabelais , Hugo , Condillac , John Dewey , Romain Rolland , Courtellemont , następnie Imrou el-Kaïs , Hafez Ibrahim , Eugène Jung, Ibn Khaldoun , Tahtawi i wreszcie Tagore .
Od 1927 pracował jako asystent sądowy na dworze w Aflou, następnie w Châteaudun-du-Rhumel . W 1928 roku po raz pierwszy spotkał się z reformistycznym teologiem Ibn Bâdîsem , bez owocnego wywiadu, a rok później próbował wejść na przedsiębiorczość ze swoim szwagrem, ale z powodu światowego kryzysu gospodarczego. , to się kończy. w niepowodzeniu.
W 1930 z pomocą rodziców zdecydował się wyjechać na studia do Francji. Odmówił w Instytucie Języków Orientalnych bez wyraźnego powodu, następnie zapisał się do Specjalnej Szkoły Mechaniki i Elektryczności w Sudrii . Uczęszczał do Chrześcijańskiego Związku Młodych Ludzi w Paryżu (UCJGP), a następnie wstąpił do Stowarzyszenia Północnoafrykańskich Studentów Muzułmańskich (AEMNA). W następnym roku poślubił Paulette-Khadija Philippon i wygłosił swoją pierwszą konferencję. Spotyka orientalistę Louisa Massignona , „którego zakres jego wiedzy jest tak samo rozpoznawalny, jak jego sieci uważanych za niejasne” . W 1936 roku „Bennabi ukończył studia, ku jego zaskoczeniu, bez dyplomu . ”
Również w 1936 r. spotkał się w towarzystwie przyjaciół z algierską delegacją, która udała się do Paryża z żądaniem od władz francuskich reform zaproponowanych przez Kongres Muzułmański . W skład delegacji weszli szejk Abdelhamid Ben Badis i szejk Bachir El-Ibrahimi . W latach 1938-39 Bennabi założył w Marsylii szkołę dla dorosłych niepiśmiennych wśród algierskich robotników we Francji. W obliczu sukcesu jego firmy władze francuskie wezwały go i zabroniły kontynuowania nauczania w tej placówce, argumentując, że nie ma dyplomu nauczycielskiego.
W okupowanym Dreux zostaje wezwany przez Niemców. Pomaga miejskiemu kierownikowi technicznemu miasta, zanim zostanie zwolniony kilka miesięcy później. Bezrobotny zdecydował się na wyjazd do pracy w Niemczech na początku lata 1942 r. Pod koniec 1943 r. Bennabi postanowił wrócić do Francji.
Oskarżony o współpracę z niemieckim okupantem Bennabi i jego żona zostali aresztowani w sierpień 1944i internowany w obozie Pithiviers . Zostaną zwolnieni wiosną 1945 r. Para zostaje po raz drugi aresztowana i osadzona w więzieniu w Chartres wPaździernik 1945. Bennabi ponownie stawia zarzut kolaboracji z nazistowskim wrogiem. Ten ostatni został jednak zwolniony wiosną 1946 roku. Technik Eureliański spędził w więzieniu łącznie piętnaście miesięcy na podstawie współpracy, ale bez dowodów.
W swoich wspomnieniach opublikowanych w 1965 roku, Bennabi opowiada tę część swojego życia w szczegółach. Wyjaśnia, że od końca studiów inżynierskich w 1935 roku, został on zakazany w sposób dorozumiany z pracy w swoim oddziale przez administrację kolonialną i że żyje z dorywczych i pomocy ojca. W 1940 roku, w Dreux, zajęte przez wojska niemieckie, został zarekwirowany przez władze okupacyjne w mieście, że radni uciekli. Ten ostatni wrócił kilka dni po oddaniu się na służbę okupanta. Wśród nich burmistrz, Maurice Viollette , były generalny gubernator Algierii, którzy wiedząc Bennabi przywitał go słowami: „Pan Bennabi tej chwili jesteśmy na tej samej stronie bariery. Bennabi odparował, że został zarekwirowany. Maurice Viollette jak również notabli miasta zaatakowanego w współpracy zemścił na Wyzwolenia uciszyć człowieka, który mógłby świadczyć o ich karygodnych czynów. Był rzeczywiście zatrzymany dwa razy i za każdym razem Bennabi został wydany przez sąd. Drugie aresztowanie odbyło się w oczekiwaniu na powrót robotników francuskich z Niemiec. Anglo-American lądowanie z8 listopada 1942odizoluje Francję od Algierii i wysuszy pomoc, jaką Bennabi otrzymał od swojego ojca. Pogrążony w biedzie i nagabywany przez żonę francuskiego żołnierza uwięzionego w Niemczech, którego znał przed wojną, zgodził się wyjechać do pracy w Niemczech w zamian za uwolnienie tego ostatniego. W rzeczywistości władze niemieckie zaproponowały zwolnienie więźnia dla każdego francuskiego pracownika, który wyjechałby do Niemiec. Bennabi został wybrany przez francuskich robotników na kierownika obozu w regionie, w którym pracowali. Po powrocie z Niemiec żaden z nich nie zgodził się na najmniejszą krytykę jego osoby. Więc Bennabi został w końcu zwolniony. Należy zauważyć, że Bennabi wrócił z Niemiec pod koniec 1943 r. i nie miał kontaktu z żadną władzą ani administracją.
Bennabi w archiwach służb wywiadowczych (DST) i Trybunału Sprawiedliwości w Chartres (Francja)Niektóre środowiska wrogo nastawione do Malka Bennabiego oczerniały go i nazywały kolaborantem nazistów, nie podając jednak żadnych dowodów na jego kolaborację z Niemcami w czasie II wojny światowej. Jego żona Paulette Bennabi została również oskarżona przez DST o działanie w imieniu Gestapo w Dreux (Francja), pod przybranym nazwiskiem „Mme Mille”. Para Bennabi była przedmiotem kilku śledztw prowadzonych przez francuską tajną służbę (DST) i była więziona w obozie Pithiviers przez 18 miesięcy, w latach 1944-1946.
W książce ogłoszonej przez paryskiego wydawcę Ericka Bonniera w październiku 2019 r. dr Zidane Meribute (były badacz-nauczyciel na Uniwersytecie Londyńskim, SOAS) „przeprowadził własne śledztwo w celu przywrócenia prawdy o działalności pary Bennabi podczas II wojny światowej; jego twórczość opiera się głównie na archiwach DST i francuskiego Trybunału Sprawiedliwości (Archiwum Chartres i Paris), dotychczas utrzymywanych w ścisłej tajemnicy. Obszerne fragmenty akt DST i „motywy” Trybunału Sprawiedliwości w Chartres pojawiają się po raz pierwszy w tej książce opublikowanej w marcu 2020 r. „Recitale” wyroku wydanego przez Trybunał Sprawiedliwości w Chartres z 6 kwietnia 1946 r. , oczyszczony z wszelkich podejrzeń wobec pary Bennabi, sędzia doszedł do wniosku, że „oskarżeni byli przetrzymywani przez długie miesiące pod fikcyjnymi zarzutami – z których nic nie można było zatrzymać”.
W 1947 r. Malek Bennabi opublikował w Algierze po francusku The Coranic Phenomenon , że chciał naukowego dowodu boskiego charakteru Koranu i obalenia tez przypisujących go dziełu ludzkiemu. Opublikował także powieść Lebeik (1948) oraz opracowania, takie jak Les Conditions de la renesans (1949), Vocation de l'Islam (1954), L'afro-asiatisme — dzieło opublikowane z okazji konferencji w Bandoeng . W 1949 ukazały się także Warunki odrodzenia: Problemy cywilizacji . Bennabi wybiera ten tytuł, ponieważ uważa, że różne problemy świata muzułmańskiego odnoszą się do tego kontekstu.
W 1956 wyjechał do Kairu , całkowicie odcinając się od Francji, której nie mógł zobaczyć aż do 1971. Jedyną więzią, jaką utrzymywał z tym krajem, była korespondencja, jaką miał z francuską żoną, która odmówiła wyjazdu.
Malek Bennabi doskonalił swój arabski podczas pobytu w Kairze, w którym zaczął pisać i wygłaszać wykłady. Kilkakrotnie odwiedził Syrię i Liban, aby wygłosić wykłady. Jest także w Kairze jednym z doradców Kongresu Konferencji Afro-Azjatyckiej , a stanowisko to pozwala mu poświęcić się pracy intelektualnej i wysłać pomoc finansową dla żony, która pozostała we Francji.
Na prośbę kilku przyjaciół i uczniów przetłumaczył swoje prace na język arabski, który później przyjął jako język roboczy.
W 1963 Malek Bennabi wrócił do Algierii, gdzie został mianowany dyrektorem szkolnictwa wyższego. Następnie założył islamskie stowarzyszenie El Qiyam , które wzywało do stosowania w kraju prawa szariatu . Zrezygnował w 1967, aby poświęcić się pracy intelektualnej, reformom i organizacji spotkań intelektualnych, które później przekształciły się w „seminaria myśli islamskiej”, które Algieria organizowała każdego roku . Ostatnie lata życia spędził w Algierii, gdzie zmarł31 października 1973 r.. Został pochowany na cmentarzu Sidi M'hamed w Algierze.
Malek Bennabi ma na swoim koncie ponad dwadzieścia książek o tematyce cywilizacyjnej, kulturowej, ideologicznej, problemach społecznych, a także innych tematów, w szczególności zjawiska Koranu i przyczyn stagnacji społeczeństwa muzułmańskiego. Poprzez swoje pisma Malek Bennabi chciał obudzić świadomość muzułmańską i wznowić renesans społeczeństwa muzułmańskiego. Nigdy nie przestał ostro krytykować francuską administrację kolonialną poprzez swoje pisma i wykłady. Nigdy nie zaakceptował kolonizacji Algierii przez Francję i statusu rdzennego przyznanego przez ówczesną administrację rdzennym Algierczykom.
Jest prawdopodobne, że niewiele osób naprawdę pojęło zakres jego wizji i myśli, zwłaszcza w społeczeństwie muzułmańskim, o którym mówi w swojej książce Vocation de l'Islam :
„Najpoważniejszym spośród paraliżów, tym, który w pewnym stopniu determinuje pozostałe dwa (społeczny i intelektualny), jest paraliż moralny. Jego pochodzenie jest znane: „Islam jest doskonałą religią”. To prawda, o której nikt nie dyskutuje. Niestety w świadomości postalmohadzkiej pojawia się inna propozycja: „Jesteśmy muzułmanami, więc jesteśmy doskonali”. Katastrofalny sylogizm, który podważa jakąkolwiek doskonałość jednostki, neutralizując w niej wszelką troskę o poprawę. Dawniej Omar ibn al-Khattab regularnie badał swoje sumienie i często płakał nad swoimi „błędami”. Ale minęło dużo czasu, odkąd świat muzułmański przestał się martwić możliwymi przypadkami sumienia. Nie widzimy już nikogo poruszanego przez błąd, pomyłkę. Wśród klas rządzących panuje największy spokój moralny. Nie widzimy żadnego przywódcy wykonującego swoje mea culpa. W ten sposób islamski ideał; ideał życia i ruchu pogrążył się w dumie, a szczególnie w wystarczalności wielbiciela, który wierzy, że osiąga doskonałość, odmawiając pięć codziennych modlitw, nie próbując się poprawić ani ulepszyć: jest nieodwracalnie doskonały, doskonały jak martwy i niczym nicość. Cały psychologiczny mechanizm postępu jednostki i społeczeństwa jest zniekształcony przez to ponure samozadowolenie. Istoty nieruchome w swojej przeciętności i doskonałej niedoskonałości stają się w ten sposób elitą społeczeństwa moralnego społeczeństwa, w którym prawda zrodziła tylko nihilizm. Różnica jest istotna między prawdą, prostą koncepcją teoretyczną oświetlającą abstrakcyjne rozumowanie, a prawdą aktywną, która inspiruje konkretne działania. Prawda może nawet stać się szkodliwa, jako czynnik socjologiczny, kiedy już nie inspiruje do działania i je paraliżuje, kiedy nie pokrywa się już z motywami transformacji, ale z alibi indywidualnej i społecznej stagnacji. Może stać się początkiem sparaliżowanego świata, który Renan i Lamennais potępili, mówiąc, że islam „może stać się religią stagnacji i regresji”. "W innej pracy zatytułowanej Les Grands Thèmes de la Civilization, de la culture, de l'ideology, demokracja w islamie, orientalizm Malek Bennabi opowiada o przyczynach stagnacji niektórych społeczeństw, które określa jako prymitywne:
„Kiedy prymitywne społeczeństwo stawia tabu wokół swoich tradycji, przekonań, gustów, zwyczajów, tego, co jest w nim śmieszne – zakładając, że jest coś śmiesznego – broni to nie tabu, ale kulturowa próżnia, brak kultury , to znaczy zespół przyczyn, które utrzymują to społeczeństwo w stagnacji. "Bennabi zajmował się wszystkimi obszarami społecznymi, politycznymi i gospodarczymi świata muzułmańskiego. Pisał o kobietach, o demokracji io wszystkich problemach cywilizacyjnych i rozwojowych. Nie omieszkał studiować ewangelii do studium porównawczego. W swojej książce myśli i kultury współczesnej w Afryce Północnej (Kair 1965), to P r Anwar Djoundi napisał: „Malek Bennabi jest bardzo różni kaznodzieje, myślicieli i pisarzy. Jest autentycznym filozofem o profilu socjologa, który korzystając ze swojej podwójnej kultury arabskiej i francuskiej, próbował pogodzić arabską naukę i myśl inspirowaną z jednej strony Koranem i Sunny oraz dziedzictwem arabsko-islamskim i zachodnim. z drugiej strony nauka i myśl inspirowana dziedzictwem grecko-rzymskim i chrześcijańskim ”.
Powiązana z Ambasadą Algierii we Francji , Algierska Międzynarodowa Szkoła Malek-Bennabi, zlokalizowana w kilku miejscach, w tym 40 rue Boileau (Paryż) , nosi jego imię.