Imię urodzenia | Claude-Prosper Jolyot de Crébillon |
---|---|
Znany jako | syn Crébillon |
Narodziny |
14 lutego 1707 Paryż |
Śmierć |
12 kwietnia 1777 Paryż |
Podstawowa działalność | Pisarz |
Gatunki | Powieść epistolarna , libertyn powieść , powieść z kluczem , powieść-pamiętnika |
---|
Claude-Prosper Jolyot de Crébillon , znany jako Crébillon fils , urodzony w Paryżu dnia14 lutego 1707 i zmarł w tym samym mieście dnia 12 kwietnia 1777Jest pisarzem , piosenkarzem i francuskim goguettier .
Claude-Prosper Jolyot de Crébillon jest znany jako „Crébillon fils”, aby odróżnić go od jego ojca Prospera Jolyota de Crébillon („ojciec Crébillon”), słynnego dramatopisarza, członka Akademii Francuskiej . Ci dwaj mężczyźni bardzo się różnili: podczas gdy ojciec pisał mroczne tragedie, syn specjalizował się w rozwiązłych opowieściach i powieściach . W swoim Tableau de Paris , Louis-Sébastien Mercier opisuje dwóch mężczyzn w rozdziale Les Deux Crébillons : ojciec był gigantem z szerokim torsie i rumianej twarzy, podczas gdy syn „została wycięta z topoli, wysoki, długi, smukły. ”. Mercier dodaje: „Crébillon fils to uprzejmość, uprzejmość i wdzięk. [...] Widział świat, poznał kobiety na tyle, na ile można było je poznać, trochę je kochał. bardziej niż szacował im. Jego rozmowa była gorąca; żałował czasów regencji , jak czasów dobrych manier w porównaniu z panującymi”.
Claude Prosper studiował u jezuitów z Kolegium Louis-le-Grand . Przełożony kolegium, RP Tournemine , na próżno próbuje go pozyskać w tej kolejności. Od 1729 współpracował przy zbiorze satyrycznym Akademii tych Panów oraz przy kilku utworach i parodiach oper: Arlequin, jeszcze Arlequin , Le Sultan poli par l'Amour , L'Amour à la mode , itp. Również w 1729 Crébillon fils był jednym z założycieli słynnej goguette Caveau . Tam poznał malarza François Bouchera , muzyka Jean-Philippe Rameau i innych. Odnajduje tam swojego ojca. Uczestniczy także w działalności Towarzystwa Śpiewaczego Dominikanów.
Jego pierwsza zatwierdzona przez cenzurę opowieść, Le Sylphe , została opublikowana w 1730 roku i odniosła publiczny sukces. W 1732 Crébillon opublikował List markizy de M. do hrabiego de R. , monodię epistolarną.
W 1734 opublikował w Paryżu Tanzaï et Néadarné. Historia Japonii . Strona tytułowa głosi „W Pekinie Chez Lou-Chou-Chu-La”, aby uciec przed cenzurą: ta rozwiązła opowieść zawiera ślizgacz o cudownych właściwościach, który ma tendencję do trzymania się w najmniej… dogodnych miejscach! Opowieść jest wielkim sukcesem; niektórzy postrzegają to jako satyrę na bańkę Unigenitus , kardynała de Rohana i księżnej Maine . Autor przebywa na kilka tygodni w więzieniu Vincennes . Księżna Maine ma ducha nie tylko wydobyć to, ale także przyznać się do Sceaux , co otwiera przed nią drzwi paryskich salonów.
Uczęszczał tych M mnie od Sainte-Maure, gdzie spotkał kogoś, kto stanie się jego kochanką i żoną Marie Henriette Stafford, a M mi Margy, który od dawna swoją kochankę i jest modelem dla markizy de Lursay w wędrówkami Serca i Ducha . Aż do 1743 był również regularnym poniedziałkowym M lle Quinault , gdzie poznał Marivaux i M me Graffigny . Odtąd pisał z niechęcią, stale rewidując swoje dzieła, wahając się przed wydaniem. Jego mowa była powolna, a rozmowa konwencjonalna i pozbawiona uroku, poza kilkoma rzadkimi błyskami. Poza tym, M lle Beauvoisin, cytowany w tzw dar od Marquise de Crequi , zaproszeń, mówiąc niedobry „pedant, Naughty pedant, jesteś tak pedantyczny, tak poważny, tak suche, tak sztywny i formalny, jeśli składa się, tak skrobiowe i tak nudne, że nie chcę, żebyś przychodziła ze mną na kolację do Monticour's. Młode panie Avrillet powiedziały Collé , że nie możesz znaleźć niczego innego, co mogłoby im powiedzieć, że mam zaszczyt złożyć ci mój bardzo skromny hołd lub moje najbardziej pełne szacunku obowiązki dla odmiany. Więc idź ! jesteś tylko plecioną miotłą! nie robisz niczego poza staromodnymi ukłonami itp. "
W 1736 opublikował Les Égarements du cœur et de esprit lub Mémoires de Meilcour , powieść, w której jeden z bohaterów, pan de Versac , ogłosił Valmont niebezpiecznych związków . Ta powieść zostanie nawet przetłumaczona na szwedzki i opublikowana pod tytułem „ Sinnets och hjertats willo-wägar, eller Meilcours äfwentyrer, på fransyska skrefna af Crebillon sonen, i tre delar ”.
Société du Caveau skończyło się znikając w 1739 roku , prawdopodobnie w następstwie epigram przez Crébillon Junior przeciwko ojcu. Pewnego dnia, zapytany o najlepsze z jego dzieł, ojciec Crébillon unika odpowiedzi, wskazując na syna i oświadczając: „W każdym razie to jest najgorsze!” Na co Crébillon junior odpowiedziałby: „Niewiele dumy, proszę pana, poczekaj, aż zostanie postanowione, że wszystkie te prace są pańskie”. „Aluzja do znajomego, który będzie ściśle wciśnięty M mi Crébillon. Inna wersja mówi, że on nie odpowiedział ojcu: „To dlatego, że zawdzięcza nic do kartuzów ”, o oszczerstwo przypisywanie w czasie prace Crebillon ojca do kartuzów. Społeczeństwo zamawia dla nich obojgu szklankę wody za karę. Syn Crebillon pije swoją. Ale jego ojciec, wściekły, nagle opuszcza firmę i od tego momentu nic nie jest w stanie skłonić go do powrotu.
Po opublikowaniu Sofy ( 1742 ), syn Crébillon został wygnany 30 lig z Paryża 7 kwietnia 1742 roku. Został oficjalnie skrytykowany za pewną moralną zuchwałość - niektórzy uważają, że rozpoznali Ludwika XV w śmiesznej i zabawnej postaci sułtana Schah-Bahama - ale jego Przede wszystkim błędem jest pozwolić, aby ta opowieść krążyła w okresie, gdy powieści są zakazane. Udało mu się wrócić do stolicy 22 lipca, argumentując w swojej obronie, że dzieło powstało na zamówienie pruskiego Fryderyka II i zostało opublikowane dopiero w wyniku niedyskrecji i wbrew jego woli. Zrobił to ponownie w 1746 roku z Les Amours de Zeokinisul, roi des Kofirans , w którym aluzja do króla była przejrzysta. Ta powieść pojawia się pod pseudonimem Krinelbol, quasi-anagramem jego imienia.
W 1744 miał romans z Marią Henriette de Stafford, córką Jeana de Stafford, szambelana Anglii Jacques II , młodą dziewczyną wysokiego rodu, łagodną, pobożną, ale także, według Charlesa Collé ( Dziennik , styczeń 1750), „Podejrzany i szokująco brzydki”. Ożenił się z nią w Arcueil dnia23 kwietnia 1748po urodzeniu syna w 1746 roku . Pokazuje się, że jest mężem nienagannym, o doskonałej wierności. Jego syn zmarł w 1750 r. , a jednocześnie przeżywał trudności finansowe.
W 1753 r. otrzymał od księcia orleańskiego, który stał się niejako jego patronem, rentę w wysokości 2000 funtów oraz mieszkanie . Jego żona zmarła w 1755 roku i nic po niej nie odziedziczył: zrujnowany, zmuszony był sprzedać swoją bibliotekę. W 1758 został na kilka tygodni sekretarzem markiza de Richelieu . Od 1759 brał udział w odrodzeniu drugiej z nazwy la goguette du Caveau . W 1759 r. , dzięki protekcji Madame de Pompadour , Crébillon został mianowany królewskim cenzorem Biblioteki, stanowisko, które zajmował również jego ojciec (zmarły w 1762 r. ) i które trzymał honorowo, jak na ironiczny los libertyńskiego pisarza. W 1762 r. Madame de Pompadour przyznała mu emeryturę w wysokości 2000 funtów na jej osobistą kasetę.
W 1768 opublikował Listy księżnej , powieść epistolarną, która nie odniosła sukcesu we Francji. Po opublikowaniu w 1771 roku z Lettres athéniennes , polifoniczny, libertyn i politycznych powieści epistolarnej, przestał pisać, wierząc, że był „stracił wątek jego wieku”. W 1772 roku , za jego życia, ukazała się kompletna kolekcja w siedmiu tomach jego dzieł, świadcząca o jego uznaniu jako pisarza. W 1774 został na dwa lata cenzorem teatralnym. Zmarł wkrótce potem w Paryżu. Chociaż wydaje się, że data jego śmierci jest przedmiotem dyskusji, najczęściej akceptowaną pozostaje data jego śmierci12 kwietnia 1777. La Place komponuje dla niego to epitafium:
W tym grobowcu leży Crébillon. WHO ? Słynna tragedia? Nie ! Ten, który najlepiej namalował duszę Małego pana i żony.Powieści i opowieści Crébillon fils od dawna krytykowano za ich niemoralność i styl często uważany za ospały i niejasny. Uważamy jednak, że Alfred de Musset byłaby inspirowana w Un Caprice , przez niewielkie du coin du feu , a Henryk Heine zwierzył się: „Przed piśmie, ja ponownie przeczytać Rabelais i Crébillon Fils. "
Prace syna Crebillon została znacznie przeszacowana w XX th wieku . Kléber Haedens twierdzi, że „jeżeli ktoś uważa, że literatura rozwiązła jest bardziej zabawna niż wiele innych, i jeśli dostrzeże się, że Crébillon pisze bardzo dobrym językiem, że jest dowcipny i dobry, nie można nie umieścić jego opowieści wśród najprzyjemniejszych dzieł XVIII th wieku . "
Crébillon fils znakomicie odmalował rozluźnienie obyczajów swoich czasów. Cyniczny, nie wierzy ani w cnotę, ani w miłość i woli od nich przyjemność:
„Rzadko zdarza się, aby ładna kobieta była pruderią, lub pruderią była ładną kobietą, co skazuje ją na przylgnięcie do tej cnoty, której nikt nie ośmiela się zaatakować i która jest nieskończenie zasmucona odpoczynkiem, w którym jej pozwala się pokutować. "( Le Sylphe ) „Dawniej […] była poważna, zimna, skrępowana i miała całą moją siłę, by traktować miłość z godnością uczuć, z tym skrupulatnym przysmakiem, który dziś jest tak śmieszny, a który być może zawsze był nudniejszy, ale szanowany. „( Sofa )Jest malarzem libertynizmu, świata hipokryzji, oszustwa i perfidii, gdzie czasami przebija się uczucie niezadowolenia:
„Chcemy zaspokoić naszą próżność, mówić o sobie; przejść od kobiety do kobiety; aby nie przeoczyć jednego, gonić za zdobyczami, nawet najbardziej godnymi pogardy: bardziej próżno mieć ich pewną liczbę, niż mieć tylko jeden godny zadowolenia; szukać ich nieustannie i nigdy ich nie kochać. „( Sofa )Istnieją również wydania częściowe:
Wreszcie istnieje wiele wydań oddzielnych książek:
1965 : Le Hasard du coin du feu, adaptacja i reżyseria Jean Vilar , w Théâtre de l'Athénée
1978 : La nuit et le moment adaptacja i inscenizacja Jean-Louisa Thamina , w Petit Odéon - Théâtre National de l'Odéon ( produkcja Comédie Française )
1985 - 1989 : Les Égarements du cœur et de la esprit, adaptacja i inscenizacja Jean-Luca Lagarce'a , w 2 scenach Besançon, w Daniel-Sorano Theater w Vincennes, a następnie na tournée we Francji i za granicą.
+1.989 - 1.991 : Niejasności pożądania oparciu o Les Égarements du coeur et de esprit , Le Hasard du Coin du feu i litery z Marquise de M *** do hrabiego de R *** , adaptacji i inscenizacji Gilles Gleizesa , w Rose des Vents w Villeneuve d'Ascq, w Théâtre de l'Athénée (Salle Christian Bérard), a następnie w trasie we Francji.
1992: adaptacja i inscenizacja suity królewskiej przez Francisa Hustera według Jacquesa fatalisty i jego mistrza przez Denisa Diderota i La nuit et le moment w Théâtre Marigny .