Oświetlenie jest dekoracja wykonana przez strony , które zdobi rękopis (od łacińskiego manus , „ręce” i scribere „pisać”). Te techniki z drukowania i grawerowania prawie wykonana iluminacja zniknąć; jednak niektóre drukowane książki są nim ozdobione.
Termin „iluminacja” jest często kojarzony z terminem „ miniatura ”, co oznacza ilustrację . Iluminacja czasami miesza się z tekstem, a czasami oddala się od niego, czasami nawet nie utrzymuje z nim żadnej relacji. Możemy ustalić różne wyróżnienia: graficzny sceny, kompozycje dekoracyjne, początkowy lub inicjały parterowy , różne znaki.
Łaciński czasownik iluminare („oświecać”, „oświecać”) dał francuskiemu słowu „oświecać”. Termin ten obejmuje teraz wszystkie elementy dekoracyjne i graficzne reprezentacje wykonane w rękopisie upiększyć ale do XIII -go wieku był głównie odnoszące się do stosowania złocenia .
Technika iluminacji składa się z trzech czynności: szkicowania, mieszania barwnych pigmentów z klejem zwierzęcym oraz kolorowania warstwami. Oświetlenie jest realizowane przez „oświetlacz”; jego zadaniem jest upiększenie tekstu, opowieści...
Termin „iluminacja” jest często kojarzony z określeniem „ miniaturka ”, które pochodzi od łacińskiego minium , oznaczającego cynober czerwony . Dawniej termin ten najczęściej stosowany z literami ozdobnymi dużymi literami ( inicjały ) narysowanymi na czerwono (z czerwonym tlenkiem ołowiu ) na rękopisach; następnie nastąpiło porównanie (bez podstawy etymologicznej ) ze słowami "minimum", "minuscula" i miniatura oznaczała malowane obrazy o niewielkich rozmiarach w porównaniu do malowideł i malowideł ściennych ( freski ). Odnosząc się do wszelkich przedstawień o zredukowanym formacie, termin ten oznaczał zatem również małe sceny namalowane na przedmiotach innych niż rękopisy. Słowo „rękopis” pochodzi z łaciny: manus (ręka) i scribere (pisać), czyli tekst pisany odręcznie.
Możemy więc mówić o „iluminowanych rękopisów”, „miniaturowe rękopisów”, a nawet „malarstwo rękopisów”, jak niektórzy specjaliści zrobić, ponieważ artysta odpowiedzialny za tę część prac została nazwana pictor w średniowieczu. , Aby odróżnić je od Scriptor (etymologicznie termin ten dał pisarza to znaczy „ten, który pisze:” ale kopista jest bardziej dostosowany do średniowiecza) odpowiedzialną za jedyną kopię tekstu.
Iluminacja nie jest, jak to się powszechnie uważa, prostym inicjałem ( kolorowaną literą ) przez kopistów na początku rozdziału lub akapitu, co pozwala na łatwe uchwycenie struktury tekstu.
Na poziomie materialnym dzieło pisane zawiera tekst, którego postacie mają formę: gdy pismo ma estetyczny koniec , mówimy o kaligrafii . Przedmiotem paleografii jest badanie starożytnych pism .
Iluminacja czasami miesza się z tekstem, a czasami oddala się od niego, czasami nawet nie ma z nim żadnego związku. Można dokonać następujących rozróżnień, zwracając uwagę na ich arbitralność, artyści chętnie mieszają gatunki:
Mnisi oświetlali księgi pisane przez mnichów kopistów. Technika iluminacji składa się z trzech czynności: szkicowania, mieszania barwnych pigmentów z klejem zwierzęcym oraz kolorowania warstwami.
Gdy pergamin jest gotowy do użycia, iluminator wykonuje rysunek tuszem. Gotowy rysunek umieszcza złote listki, a następnie nakłada farbę. Na koniec okrąża pomalowane obszary linią konturową dla większej przejrzystości. Niektóre detale mogą być wykonane w kolorze białym, aby wydobyć kolory.
Pierwsze iluminowane rękopisy to dzieła faraońskiego Egiptu , złożone z papirusu i w formie mniej lub bardziej długich zwojów. Księga Umarłych Ani ( British Museum ) mierzy 24 metrów, a Turyn rękopis około 58 metrów.
Tutaj będzie to tylko kwestia iluminacji zachodniej, ponieważ znajduje się ona głównie na pergaminie .
Aż do XII -tego wieku, rękopisy zostały skopiowane w instytucjach kościelnych, głównie w klasztorach. Mnisi kopiści pracowali przez cały rok, zatrzymując się tylko na kopiowanie, gdy atrament zamarzał zimą. Od XIII -go wieku, rzemiosło i rynku, nie tylko prowadzony przez duchownych , rosną wraz ze wzrostem i administracji uczelni i pojawienie się nowego kochanka książka publicznego.
Wolumen nazywamy książką utworzoną z jednego arkusza złożonego z kilku arkuszy zszytych jeden za drugim i zwiniętych na sobie lub na drewnianym patyku. Słowo pochodzi od łacińskiego volvere , zwijać się, zwijać.
Codex jest książka szyte strony, która pojawia się w II -go wieku. Stanowi niezwykły postęp w porównaniu do wielkości:
Kodeks nie sprawia jednak, że oświetlona objętość znika. Tak więc w opactwie św. Bawona w Gandawie zachował się tom z 1406 r., zawierający piękną historyczną iluminację. Ale generalnie późne zwoje nie są iluminowane: służą do genealogii, kronik, inwentarzy, dokumentów procesowych itp.
Papirus jest bardzo delikatny i łatwo pije atrament i kolory. Pergamin jest znacznie bardziej odporny i daje większe możliwości artystycznej kreacji, ponieważ lepiej wspomaga chemiczne działanie tuszów i kolorów.
Papier zrobiony ze szmaty jest chińskim wynalazkiem przekazanym przez Arabów. Wydaje się w Hiszpanii w XII th wieku, ale jego stosowanie jest rzadkością we Francji przed XIV th wieku, gdy pierwsze papiernie są zainstalowane w Troyes.
Najbardziej odpowiedni pergamin do kaligrafii i iluminowanego tekstu jest wykonany ze skór chudych zwierząt, takich jak owce i kozy . W okresach wysokiej produkcji, związanej z rozwojem uniwersytetów w miastach, poszczególne etapy produkcji powierza się określonym rzemiosłom: garbarstwu , kozice , pergaminowi.
Najpiękniejszym pergaminem jest pergamin , który oznacza skóry martwo urodzonych zwierząt (cieląt, jagniąt, kóz). Rękopisy welinowe były najrzadsze i najdroższe. Welin cielęcy jest do dziś jedynym środkiem używanym przez Żydów do kopiowania Tory .
W kodeksie linie zostały następnie narysowane rysikiem w regularnych odstępach na stronie. Ślad pozostaje widoczny. Tekst został następnie skopiowany, rezerwując miejsca na tytuły, inicjały i obrazy. Skryba wykonuje swoją kopię powoli za pomocą ptasiego pióra lub zwężającej się trzciny zwanej tatarakiem, którą przecina nożem. Tekst jest napisany czarnym atramentem, tytuły czerwonym atramentem. Na marginesach wciąż znajdują się drobne szkice inicjałów lub obrazów przeznaczonych dla artystów.
Te kolory uzyskuje się z produktów roślinnych, zwierząt i minerałów: kwiat z szafranu (żółty), pierwiastek z marzanny (kolor czerwony), kurkuma (żółty), koszenila (czerwony), kwiatu hibiskusa (czerwony), drewna Pernambuco (kolor czerwony), muszle , wątroby zwierzęce , mocz , lapis lazuli (niebieski) i czasami malarze mogą używać tłuszczu zwierzęcego. Umożliwiło to uzyskanie mieszanki wiotkiej i lepkiej. To był dla nich najlepszy sposób na uzyskanie mieszanki odpornej na zimno. Tłuszcz zwierzęcy był głównie tłuszczem owczym lub jagnięcym, ponieważ był najbardziej gęsty. Kroki :
Zastosowano spoiwa i kleje umożliwiające przywieranie koloru do pergaminu: kleje rybne , białko jaja (w którym dodawany jest proszek goździkowy w celu konserwacji), żywice , gumy (zwłaszcza guma arabska ) itp.
Kolory mieszają się bardzo słabo i często wcale się nie mieszają. Artysta po wyschnięciu pracuje „ton w ton” i bawi się spoiwami, aby uzyskać niuanse z tego samego pigmentu .
Aż do XIV th wieku, wraz z pojawieniem się gwasz malarstwo jest zawsze otoczony pociągnięciem pióra atramentu zasysanego lub pędzlem.
Powszechnie uważa się, że iluminacje wykonali mnisi. Ale ta koncepcja została zakwestionowana w 2019 roku przez analizę skamieniałej płytki nazębnej średniowiecznej kobiety. Do najbardziej luksusowych iluminacji można zaliczyć błękit ultramaryny , uzyskany przez szlifowanie kamienia lapis lazuli . Jednak międzynarodowy zespół naukowców zidentyfikował ten pigment w zwapniałej płytce nazębnej kobiety pochowanej w niemieckim klasztorze około 1100 roku naszej ery. Ten sprowadzany z afgańskich kopalń pigment miał wówczas wartość porównywalną ze złotem, a jego stosowanie zarezerwowane było dla skrybów i malarzy o wyjątkowych zdolnościach. Analiza tego odkrycia, opublikowana w czasopiśmie Science Advances , sugeruje, że kobieta, o której mowa, była prawdopodobnie malarką iluminacji. „Mamy tutaj bezpośrednie dowody na to, że kobieta nie tylko malowała, ale malowała bardzo rzadkim i drogim pigmentem w bardzo odległym miejscu” – powiedziała Christina Warinner, badaczka z Instytutu Nauki o Historii Człowieka im. Maxa Plancka, współautorka. artykułu.
Oświetlenie *
Inwentaryzacja niematerialnego dziedzictwa kulturowego we Francji | |
Pole | Wiedzieć jak |
---|---|
Lokalizacja zapasów |
Bretania Morbihan La Gacilly |
Większość rzemieślników nadal praktykuje iluminację na pergaminie . Jak wynika z ankiety przeprowadzonej w warsztacie oświetleniowym w Bretanii, know-how w zakresie iluminacji zostało zarejestrowane w Inwentarzu niematerialnego dziedzictwa kulturowego we Francji .
Po zakupie pergamin należy przygotować poprzez przeszlifowanie w celu całkowitego odtłuszczenia powierzchni. Rysunek jest przygotowywany osobno i w drugim kroku przepisany na pergaminie. Po umieszczeniu wzoru nałóż warstwę kleju z pęcherza jesiotra, który następnie umożliwi przyleganie farby. Potem następuje etap pełnego rozświetlenia, czyli układania złotych listków , potem kolorów.