| Rodzina Guérini | |
| Data założenia | 1923 |
|---|---|
| Założony przez | Antoine Guérini |
| Lokalizacja | Marsylia , ale także Paryż |
| Terytorium | Francja |
| aktywne lata | 1923-1967 |
| Obecne grupy etniczne | Korsyka |
| Liczba członków | 8 "uwolniony" i? współpracownicy |
| Działalność przestępcza |
|
| Sojusznicy | Amerykańska mafia , Orsini, Venturi, Francisci, Lucky Luciano |
| Rywale | Inne gangi |
W Guerini (lub Guerrini ) rodzeństwo są korsykański rodzina od Calenzana , składa się z braćmi i siostrami Antoine, Barthelemy François Pascal Pierre Lucien, Toussainte i Restitude.
Starszy Antoine i jego brat Bartłomieja dit meme, stał potężnych gangsterów w 1930 roku i zdominowały środowisko Marsylia z Wyzwolenia , od 1945 do 1967 roku, kiedy to Antoine został zamordowany. Guérini byli znani przede wszystkim z powiązań z polityką i showbiznesem . Ich klan specjalizował się głównie w zaopatrywaniu , ale także zajmował się przemytem papierosów i handlem heroiną .
Antoine urodził się w 1902 roku, Barthélémy w 1908 roku. Jest ośmiorgiem dzieci, osiadłych na Korsyce we wsi Calenzana. Ich ojciec, Félix, jest drwalem w lesie Bonifatu, jest to bardzo fizyczny i nieopłacalny zawód. Ich warunki życia są trudne.
Antoine, przypominający swojego dziadka, wyróżnia się buntowniczością i odmową autorytetu, nawet ojcowskiego. Po kolejnej kłótni z ojcem postanowił opuścić Korsykę i w 1923 r. wyjechał na kontynent. Pozbawiony umiejętności znalazł pracę jako kelner w Nicei i stopniowo wszedł do branży dzięki Jacquesowi Costa, gdzie docenia się jego wolę i inteligencję. . Stopniowo wyrobił sobie miejsce w świecie prostytucji.
W 1922 roku Mémé w wieku 13 lat zdecydował się opuścić Korsykę, aby osiedlić się na kontynencie. Wychodzi sam, nie umie mówić, czytać ani pisać po francusku. Kierunek Bordeaux . Titi Colonna, miejscowy szef, bierze go pod swoje skrzydła i przedstawia Léonie, drukarzowi kart, który wykonuje wiele dorywczych prac. Antoine z kolei dołączył do kontynentu w 1923 roku, odbywszy służbę wojskową , następnie osiadł w Nicei i pracował w barze dzięki Jacquesowi Costa. Babcia próbuje swoich sił w stręczycielstwie z Léonie.
W 1925 roku obaj bracia spotykają się ponownie i łączą siły w Marsylii. Antoine jest przerażony, jego dystans i spokojny rozkazujący szacunek, jego wybuchy gniewu są zimne z tyłu. Mémé jest osobą publiczną, bardzo wygodną w relacjach, tworzy swoją sieć, wzmacnia swoje wsparcie i utrzymuje ważne kontakty. Dwaj bracia założyli sieć prostytucji. Antoine oferuje socjalistom swoje usługi i usługi swojego klanu. Guérini szybko wyróżnili się, zwalniając grupę arabskich alfonsów, których unikali inni gangsterzy.
W 1928 roku Antoine kupił bar des Colonies wraz z tuzinem prostytutek. W ten sposób Guérini oficjalnie stają się lemoniadą ze względu na swoją fasadę prawną. W tym czasie społeczność Marsylii była prowadzona przez sponsorów Paula Carbone i François Spirito , którzy zapewnili usługi pierwszego zastępcy skorumpowanego miasta, Simona Sabianiego . Świadomi swoich słabości, Guérini opowiedzieli się za strategią unikania w obliczu przywódców obecnych w środowisku Marsylii. W zamian toleruje się ich działalność w świecie prostytucji.
W 1930 roku Guérini chcieli zagrać kartą polityczną i oddać się w służbę socjalistom i ich kandydatowi Henri Tasso . Ten ostatni został burmistrzem Marsylii w latach 1935-1939; Carbone i Spirito zapewniają popleczników po prawej stronie. W 1935 roku, podczas spotkania wyborczego, Antoine Guérini stał się celem mężczyzn węglowych.
Niemniej jednak Guérini stopniowo przejęli kontrolę nad wszystkimi sieciami prostytucji w mieście, kupując wiele domów publicznych. W 1936 roku kupili bar Etoile, w którym gromadziła się ghotta miasta ze świata polityki, policji i biznesu. Pozostali bracia i siostry Guérini (François, Pascal, Pierre, Lucien, Toussainte i Restitude) przybywają do Marsylii, aby częściowo przejąć prywatne placówki swoich starszych. W tym samym roku Guérini postanowili nie ograniczać się do prostytucji i angażować się w haraczy. Zmiana burmistrza Marsylii w 1935 r. z Henri Tasso i przybycie socjalistów na czele miasta zwiększy władzę Guérini ze szkodą dla Carbone, który nie mógł wybrać właściwej strony. Carbone postanawia pozwolić im na ściąganie haraczy.
W 1937 r. Guérini nabyli burdele w Tuluzie i Algierze, a następnie w innych miastach na południu Francji. W przededniu drugiej wojny światowej Guérini zostali liderami stręczycielstwa w Marsylii i udało im się uzyskać dostęp do swoich stanowisk w Carbone i Spirito.
Druga wojna światowa była dla nich niesamowitą okazją do przejęcia władzy nad miastem i zdobycia pozycji panów marsylskiego środowiska.
Przybycie wojsk niemieckich w znacznym stopniu zakłóca działalność Środkowej i różne bohaterowie muszą zdecydować albo na Collaboration lub do oporu . W przypadku braci Guérini to opór wygrywa a fortiori, nawet jeśli świadectwa są sprzeczne, zwłaszcza jeśli chodzi o Antoine. Ten ostatni użycza piwnicy swoich różnych placówek na ukrywanie Żydów , ale mimo to udaje mu się robić interesy z okupantem. Babcia i jeden z jej braci, Pascal, ze swej strony bardziej angażują się w ruch oporu. Po śmierci ukochanej babcia poszła walczyć na froncie, utonęła na jej oczach, gdy uciekli z Korsyki, ponieważ ich rodzice odmówili związku.
To właśnie w szeregach Ruchu Oporu Mémé spotkał kluczową postać w powstaniu Guérini, Gastona Defferre'a , któremu dwukrotnie uratował życie. To spotkanie będzie ważne dla przyszłego losu Guérini. Wiosną 1942 r. Antoine i Mémé zdołali zjednoczyć wszystkich przywódców miasta, aby zjednoczyć swoje siły i pozbyć się Niemców, których uznali za zbyt natrętnych. Pomiędzy 8 maja i pod koniec lipca 1942 roku, 48 zasadzki, zabójstwa, zniszczenia sprzętu wojskowego pokonać żołnierzy niemieckich, którzy dają w pierwszym, ale że między 1 st i 17 lutego 1943 gwałtownie kopią bombardowanie pełną całej dzielnicy Stary Port .
Podczas gdy ich główni przeciwnicy współpracowali i dlatego wybrali wygnanie podczas wyzwolenia (Paul Carbone zmarł 16 grudnia 1943 r., a François Spirito został zmuszony do emigracji), Guérini wykorzystali wojnę i wyzwolenie, aby szybko przywłaszczyć sobie wszystkie swoje zakłady hazardowe, kluby nocne oraz powiązania w przemycie papierosów.
W listopadzie 1947 r. w porcie w Marsylii wybuchł strajk z dokerami. Demonstranci atakują majątek Guérini, nowych sponsorów podziemia marsylskiego, którzy w czasie wojny potrafili znaleźć się po stronie aliantów, pracując dla Gestapo . Zastąpili współpracujących ze sobą Paula Carbone i François Spirito. Mémé Guerini, wspierany przez Antoine'a Sinibaldiego, zabija protestującego Vincenta Voulanta, który zniszczył jeden z jego nocnych klubów. Guerini nie są zainteresowani na szczeblu sądowym. Strajk ogarnia cały kraj. Społeczność jest zaniepokojona, ponieważ cały jej ruch jest zablokowany. Jeśli chodzi o rząd amerykański, to również martwi się, że CIA obawia się, że komuniści przejmą kontrolę nad całą działalnością portową i przyjdą zablokować Plan Marshalla. CIA wykorzystuje amerykański handel związkowiec Irving Brown podzielić Związku pracowników CGT w dwóch z tworzeniem Sił Ouvriere . Force Ouvrière chce być wolnym związkiem, antykomunistą i oddanym Planowi Marshalla . Po 30 dniach strajków i fizycznych walk między poplecznikami Gueriniego a dokerami, CIA wygrywa grę. Guerini twierdzą, że są nowymi panami podziemnego świata Marsylii. Ale port nie jest całkowicie pod kontrolą.
W 1950 roku dokerzy portu w Marsylii odmówili załadowania broni do walki armii francuskiej w Indochinach. W odwecie władze portu postanowiły zwolnić z portu 800 dokerów. Na znak solidarności związki, w tym CGT, i 4000 dokerów rozpoczęły strajk. Był to słynny strajk 1950 roku, który rozpoczął się 10 marca. Dwa tygodnie później 35 000 demonstrantów blokuje wszystkie francuskie porty. Francuski rząd, CIA, Guérini i Lucky Luciano mieli wspólny interes w zakończeniu tego strajku. W tym celu władze uwolniły przestępców z więzienia, aby przerwać strajk. Byli to słudzy z klanów Guérini, Franscisi i Venturi opłacani przez Irvinga Browna pieniędzmi Thomasa Bradena , dyrektora do spraw międzynarodowych CIA. Po 40 dniach „środek” dotarł do portu. Politycy, wdzięczni, dopuścili do wszelkiego rodzaju przemytu.
Po wyzwoleniu Antoine i jego bracia zaczęli odkupywać interesy byłych gangsterów, którzy zginęli lub byli w biegu, dzięki ich powiązaniu z Robertem Blémantem , byłym komisarzem, który stał się zbirem, który dostarczył im akta ich przeciwników – i stąd niesławne dowody ich współpracy. W ich ręce wpada około piętnastu barów, klubów, hoteli i kabaretów od Paryża do Marsylii przez Lazurowe Wybrzeże . Umieścili swoje rodzeństwo na różnych kluczowych stanowiskach. W tym czasie Barthélémy najwyraźniej odsunął się od środka, by odwiedzać wyższe warstwy społeczeństwa, takie jak politycy, biznesmeni i gwiazdy, takie jak Alain Delon , zaproszony przez tego ostatniego do swojego założenia „Śródziemnomorskiego”. Bezpośrednie zarządzanie klanem pozostawia swojemu bratu Antoine. Barthélémy, prawdziwy „ojciec chrzestny”, który na co dzień przyjmuje gangsterów, udzielając rad, rozstrzygając spory, załatwiając sprawy honorowe, udzielając zakazów czy pozwoleń.
Przejmując kontrolę nad portem w Marsylii, Lucky Luciano połączył siły z klanami Corso-Marseilles, aby wznowić handel heroiną, w szczególności z Venturi i Francisi pod patronatem Guérini. Jej zespoły transportowały bazę morfinową , pozyskiwaną z opium z Indochin, Bliskiego Wschodu, a przede wszystkim z Turcji do Marsylii. Transformacja została przeprowadzona w tajnych laboratoriach w Marsylii i okolicach. Heroina z Marsylii słynęła z wysokiej jakości, prawie 98% czystej (w porównaniu z 60% do 70% w przypadku innych ówczesnych produkcji). Szczególnie poszukiwani byli chemicy ze środowiska marsylskiego, zwłaszcza Jo Césari i Henri Malvezzi . Marsylia staje się laboratorium heroinowym Stanów Zjednoczonych, do którego wysyłane są towary. French Connection jest naprawdę uruchomiona. Antoine nie dotrzyma obietnicy złożonej ojcu, że nie będzie brał udziału w handlu narkotykami .
Ich przyjaźń z Gastonem Defferre , który związał się z Mémé podczas ruchu oporu, nabrała wybitnie politycznego wymiaru, kiedy został wybrany na burmistrza Marsylii w 1953 roku .
Na początku lat pięćdziesiątych klan Guérini stał się jednym z najpotężniejszych w Europie i niewątpliwie najważniejszym, jaki kiedykolwiek znało środowisko francuskie , korzystając z solidnego wsparcia politycznego i z najbardziej użytecznej bezkarności, nie zapominając o świadczeniu usług w powrót. Stając się nietykalnymi, Guérini mają 250 burdeli i kilka tysięcy prostytutek we Francji i Afryce Północnej. Ich źródła dochodów mnożą się jeszcze bardziej, gdy Antoine wkracza na międzynarodową przemyt papierosów (z Mémé , szefem Marsylii Jo Renuccim , a zwłaszcza Lucky Luciano ). Udaje im się zdobyć pełny ładunek frachtowca: Combinatie . Przypisuje się im inny ważny fakt, chociaż nigdy tego nie udowodniono:3 sierpnia 1949, Cadillac Agi Khana zostaje zatrzymany. Łup, w tym 22-karatowy diament, wyniósł 213 milionów franków, co było rekordem jak na tamte czasy. Śledztwo posunęło się dopiero w 1950 r., kiedy aresztowano sześciu wspólników. W związku z tym łup ponownie pojawia się przed drzwiami głównego komisariatu policji w Marsylii. Guérini nie martwili się. Charakterystyczne dla ich panowania, pomimo ich reputacji, nigdy nie zostali postawieni przed sądem z powodu braku dowodów.
Plotka głosi, że był zamieszany w zabójstwo Kennedy'ego w Listopad 1963. Antoine zwerbował zabójców do zamordowania Kennedy'ego w Marsylii w imieniu amerykańskiej mafii. Jednym z zabójców może być Christian David znany jako „Beau Serge”. Sponsorami byliby Carlos Marcello , Santo Trafficante Junior i Sam Giancana , który dzielił tę samą kochankę z Johnem Fitzgeraldem Kennedym .
Antoine Guérini chce wkroczyć w świat gier i dzięki Robertowi Blémantowi postanawia wejść w paryskie kręgi graczy . Blémant uważa się za równego Guérini, zaczyna ich prowokować, co skłania Antoine'a do zawarcia kontraktu z Blémantem, w niezgodzie z bratem Barthélémym. Zabójstwo Roberta Blémanta w 1965 roku z rozkazu Antoine'a Guériniego było dla klanu dzwonem śmierci. Gaston Deffere odchodzi od klanu i tym samym tracą niezbędne wsparcie. Środowisko potępia ten akt, który staje się początkiem czarnej serii. Jeden ze strzelców Blémanta został zastrzelony w 1966 wraz ze swoim kierowcą. Drugi strzelec, René Mondolini, urodzony syn Mémé, nie jest wyjątkiem w tym wyrównaniu rachunków. Został dźgnięty nożem w swoim szpitalnym pokoju w 1969 roku, gdy był w śpiączce. Wcześniej to sam Antoine Guérini został zamordowany 23 czerwca 1967 roku, podczas tankowania swojego mercedesa z synem Félixem. Pojawia się motocykl i otwiera ogień, Antoine ginie z 11 kulami w klatce piersiowej. Ten akt zostałby zamówiony przez Tany Zampa i wykonany przez Jacky'ego Imberta .
Dzień po pogrzebie, na którym uczestniczyło 2000 osób, dwóch przestępców – Claude Mandroyan i Hiszpan – wpada na niefortunny pomysł, by obrabować dom zmarłego ojca chrzestnego i ukraść wdowie po nim biżuterię o wartości 140 000 franków. Dwaj złodzieje zaoferują swoje łupy biorcy, który natychmiast ostrzega Guérini. Inni bracia babci i Antoine'a nie mogą przetrawić zniewagi i myślą, że są powiązani z tymi, którzy zabili Antoine'a. Błąd, dwaj złodzieje nie znają reputacji Guérini. To dwoje amatorów. Hiszpan uciekł ze swoją biżuterią. Drugi, Claude Mandroyan, kelner z Besançon, zgadza się zwrócić biżuterię, a nawet tłumaczyć się. Nie uwierzy. Zabijają go i zrzucają ciało ze szczytu klifu, Cape Canaille. Jego ciało zostanie odnalezione w drugiej połowie lipca z dziewięcioma kulami w głowie, a kończyny noszą ślady tortur. Kochanka Mondroyana będzie świadczyć o jej tragicznym spacerze. Jego zeznanie doprowadzi do aresztowania trzech sprawców zbrodni. Kilka dni później Mémé, a potem jej brata Pascala. Będą zaprzeczać jakiemukolwiek udziałowi w morderstwie, ale bez przekonywania. Wszystkie ich prośby o zwolnienie zostaną odrzucone. Proces Barthélémy'ego rozpoczął się pod koniec 1969 roku i został skazany 16 stycznia 1970 roku, nie za morderstwo, ale za współudział na 20 lat więzienia.
Gniew sprawił, że popełnili nowicjuszowe błędy, które doprowadziły policję do bezwzględnych wniosków, podczas gdy od ponad 20 lat bracia Guérini nie są oficjalnie zaangażowani bezpośrednio w żadną sprawę karną. Barthélémy Guérini zmarł w 1982 roku na raka odbytnicy w Montpellier , został zwolniony warunkowo z powodów zdrowotnych w 1978 roku.