Bushmeat to nazwa nadana do mięsa z dzikich zwierząt , poszukiwane przez wielu fanów wśród innych na kontynencie afrykańskim i krajów silnej imigracji afrykańskiej. Termin „mięso z buszu”, zwany także dzikim mięsem lub dziczyzną, odnosi się do mięsa nieudomowionych ssaków, gadów, płazów i ptaków polujących na pożywienie w lasach tropikalnych. Komercyjne pozyskiwanie i handel dziką fauną i florą są uważane za zagrożenie dla różnorodności biologicznej . Dziczyzna umożliwia kilka poważnych chorób tropikalnych do rozprzestrzeniania się do ludzi, podobnie jak yewei , egzotyczne mięso gra w chińskim kontekstu kulturowego przekazał koronawirusy .
Mięso z buszu jest spożywane w celu przetrwania w odległych regionach, podczas gdy na obszarach miejskich jest uważane za przysmak.
Obejmuje zwierzęta polować w buszu , lasów i czasami na terenach podmokłych, na przykład małp , ale także nietoperze , antylopy , słonia , węża , etc.
W poszukiwaniu egzotyki lub mocnych wrażeń podróżnik ryzykuje zjedzenie mięsa nienadającego się do spożycia przez ludzi: częsta jest obecność pasożytów lub czynników chorobotwórczych ( wirusy , bakterie ). Gospodarka ta, za którą odpowiedzialne są niedrzewne produkty leśne , generalnie nie jest jednak nadzorowana, czasami może doprowadzić do kłusownictwa . Ta praktyka jest bardziej powszechna w krajach rozwijających się lub słabo rozwiniętych z dużymi siedliskami naturalnymi i dużą dziką przyrodą , takich jak Indie , niektóre kraje w Afryce lub Ameryce Środkowej .
Przenoszenie wysoce zmiennych łańcuchów retrowirusów powoduje choroby odzwierzęce. Epidemia wirusa Ebola w Basenie Konga i Gabonie w latach 90. XX wieku była związana z ubojem małp i spożywaniem ich mięsa. Łowcy krzewów w Afryce Środkowej zarażeni ludzkim wirusem limfotropowym T byli silnie narażeni na dzikie naczelne.
Wyniki badań dzikich szympansów w Kamerunie wskazują, że są one naturalnie zakażone małpim wirusem pienistym i stanowią rezerwuar wirusa HIV-1 , prekursora AIDS u ludzi. Istnieje kilka różnych szczepów wirusa HIV , co wskazuje, że ten transfer międzygatunkowy występował wielokrotnie. Badacze wykazali, że HIV pochodzi z podobnego wirusa u naczelnych, zwanego małpim wirusem niedoboru odporności (SIV). Jest prawdopodobne, że wirus HIV został początkowo przeniesiony na ludzi po kontakcie z zakażonym mięsem buszu.
Wirus Ebola , dla którego podstawowym gospodarz podejrzewa się Mégachiroptère : owoc bat został powiązany dziczyzna. Od pierwszej epidemii odnotowanej w 1976 r. Do największej w 2014 r. Wirus przeszedł ze zwierząt na ludzi „tylko” 30 razy, pomimo dużej liczby zabijanych i sprzedawanych co roku nietoperzy . Te spadają częściowo zjedzone owoce. Tak więc ssaki, takie jak goryle i antylopy, żywią się tymi opadłymi owocami. Ten łańcuch zdarzeń tworzy możliwy pośredni sposób przenoszenia się z naturalnego żywiciela na populacje zwierząt. Chociaż naczelne i inne gatunki mogą być pośrednikami, dowody sugerują, że ludzie pozyskują wirusa głównie z mięsa nietoperzy. Ponieważ większość ludzi kupuje wędzone mięso z buszu, myśliwi i osoby przygotowujące to mięso są najbardziej narażone na infekcje. Łowcy zazwyczaj używają sieci lub pułapek i chwytają ofiarę gołymi rękami i zabijają nietoperze bez rękawiczek, które powodują ukąszenia lub zadrapania, pozwalając wirusowi na kontakt z ich krwią.
Rządy krajów Afryki Zachodniej dotkniętych wirusem, po epidemii 2013-2016, zakazały polowania, sprzedaży i / lub spożycia mięsa dzikich zwierząt, dołączając do tego zakazu wiadomości od zdrowia publicznego przypominające o zakaźnym potencjale tego „mięsa z buszu ”. Socjologowie, opierając się na wywiadach indywidualnych i dyskusjach grupowych w terenie, w 9 wioskach we wschodnich i południowych prowincjach Sierra Leone wykazali, że lokalna ludność słabo rozumie ryzyko, jakie stwarza dzikie mięso, chociaż ma wrażenie, że je konsumuje. od wieków bez incydentów. Ten dysonans poznawczy osłabia skuteczność zakazów administracyjnych. Wyjaśnia również rozprzestrzenianie się nieformalnych i nielegalnych sieci, które uniemożliwiają organom zdrowia tworzenie strategii monitorowania ekoepidemiologicznego i łagodzenia ryzyka zoonotycznego. Na wsiach kryminalizacja polowań i / lub konsumpcji mięsa z buszu również podsyca obawy i pogłoski, zwłaszcza wśród rodzin zagrożonych jej skutkami zdrowotnymi i / lub ubóstwem, wraz z rosnącą nieufnością do zarządców regionu. Sankcje prawne nie zawsze prowadzą do oczekiwanej zmiany zachowania w sytuacji zagrożenia zdrowia. Te delikatne kwestie należy przewidzieć i zająć się nimi poprzez bardziej szczegółową komunikację, jeszcze przed ogłoszeniem stanu zagrożenia zdrowia publicznego, lepiej biorąc pod uwagę znaczenie polowań dla wielu mieszkańców, Jesse Bonwitt i in. w 2020 roku.
Zwierzęta używane jako mięso z buszu mogą również przenosić inne choroby, takie jak ospa , ospa wietrzna , gruźlica , odra , różyczka , wścieklizna , żółta febra i ziewanie . Spośród wiewiórek Afrykanie byli rezerwuarami małpy wirusa ospy wietrznej w Kongu . Bakterie dżumy dymieniczej mogą być przenoszone na ludzi, gdy zajmują się psami preriowymi w Ameryce Północnej lub jedzą je . W wielu przypadkach schwytanie wyżej wymienionych chorób często następuje w wyniku krojenia mięsa, w którym krew zwierzęca i inne płyny mogą trafiać na ludzi, którzy je przecinają, zarażając je tym samym. Innym powodem infekcji jest to, że niektórych części mięsa nie można w pełni ugotować. Dzieje się tak często ze względu na rodzaj użytego źródła ciepła: otwarty ogień, w którym mięso jest po prostu wieszane. Niewłaściwe przygotowanie każdego zakażonego zwierzęcia może być śmiertelne.
Tradycyjne polowania na łuki lub włócznie prawie zniknęły na planecie. Dwie wielkie współczesne środki stosowane do zabijania dzikich zwierząt na całym świecie wychwytywania i broni palnej (niemal zawsze potem z kaset z wykorzystaniem ołowiu amunicję oparciu ( prowadzenie Kule do wielkiej gry lub shotgun nabojów). Prowadzić na drobną zwierzynę), wiedząc, że w ołów amunicja jest zawsze wzbogacana odrobiną arsenu i antymonu, aby ją utwardzić.
Od ponad wieku opublikowano wiele badań na temat zatrucia ołowiem u ptaków lub dzieci lub na temat zatrucia ołowiem w samochodach (benzyna ołowiowa), miejskich, przemysłowych, ale chociaż jest pewne, że spożycie przez ludzi mięsa zwierząt zabitych amunicją ołowiową jest Jako czynnik ryzyka zatrucia ołowiem niewiele było wiadomo o tym, jak na mięso z buszu zabite amunicją ołowianą poluje się, przygotowuje, sprzedaje i konsumuje w tropikach. Niedawne badanie (z 2016 r., Mające na celu profilaktykę ) zostało przeprowadzone w Allada , pół-wiejskim obszarze Beninu (kraju, w którym w latach 2010-tych nadal często obserwowano niepokojący poziom ołowiu we krwi u dzieci), na podstawie 38 -roczne wywiady zorganizowane z myśliwymi i sprzedawcami mięsa z buszu oraz niektórymi (21) rodzinami konsumentów tego mięsa, które może zawierać ołów. W tym badaniu 7 na 9 myśliwych stwierdziło, że użyło amunicji na bazie ołowiu i sprzedało swoją zwierzynę pośrednikowi: tylko 4 myśliwych lub sprzedawców (z 17) stwierdziło, że usunęli ołowianą śrut z mięsa przed sprzedażą. 15 z 21 rodzin stwierdziło, że jadło mięso z buszu (gotowane przed podzieleniem się z dziećmi). 19 z 21 ankietowanych rodzin stwierdziło, że szukało ołowianego śrutu, aby usunąć go z mięsa. Badania wykazały, że w tym rejonie Beninu powszechne jest spożywanie mięsa z buszu zwierząt zabitych amunicją ołowianą .
W tym regionie w latach 2010-tych poziomy ołowiu, które były wyraźnie za wysokie (poziomy ołowiu we krwi> 50 µg / l) nadal występowały u 44% matek i 58% dzieci (mediana poziomu ołowiu wynosiła 55,1). Matczyne objawy BLL są związane ze spożywaniem bieżącej wody i mięsa z buszu zwierząt zabitych amunicją, a małe dzieci mogą z kolei zostać zarażone przez karmienie piersią , co u niektórych dzieci pogarsza choroba pica, gdy w domu złuszcza się farba ołowiowa. Do analiz izotopowych z ołowiu we krwi potwierdzają te początki.
Wprowadzenie do tropików psów myśliwskich i broni palnej (czasami wytwarzanej lokalnie przez rzemieślników), upowszechnienie środków zamrażających lub chłodniczych, pojawienie się szybkich silników do kajaków oraz znaczna rozbudowa sieci dróg i szlaków w odległych obszarach leśnych i krzewiastych znacznie ułatwione polowanie i kłusownictwo (czasami w głębi parków narodowych) oraz zwiększone możliwości sprzedaży dzikiego mięsa ; Lokalne społeczności lokalne, które sprzedają zwierzęta przejeżdżającym kierowcom, utworzyły „rynki drogowe i autostradowe” ad hoc. Praktyki te spowodowały w niektórych regionach świata załamanie się populacji niektórych gatunków (a nawet ich zanik).
Spożycie mięsa z buszu zagraża obecnie wielu gatunkom, w tym gatunkom zagrożonym . Na te zagrożone gatunki poluje się w sposób niekontrolowany i intensywny w celu uzyskania mięsa z buszu, jak ma to miejsce w Liberii wśród innych krajów afrykańskich. Gatunki, na które poluje się w Liberii, to słonie , hipopotamy karłowate , szympansy i inne małpy. Strażnicy leśni w Liberii twierdzą, że kłusownicy zabijają zwierzęta leśne, które napotkają.
Zwierzęta poszukiwane przez ludzi jako zwierzyny są często wszystkożerne i roślinożerne lub owocożerne, które są liczniejsze w przyrodzie. Jednak zwierzęta te są również naturalną zdobyczą różnych drapieżników. Stopniowe znikanie ich zdobyczy jest źródłem nierównowagi ekologicznej i zagrożeniem dla populacji drapieżników, które można zachęcać w celu wyżywienia się, do zbliżania się do wiosek i atakowania zwierząt domowych (w szczególności owiec i drobiu). Ponadto duże, symboliczne drapieżniki (np. Tygrysy i lamparty, hieny pasiaste są również obiektem kłusownictwa , nawet w niektórych parkach narodowych, np. Na północy Parku Narodowego Bardia w Nepalu. Poszukiwanie trofeów lub futer, domniemane właściwości lecznicze mięsa lub innych produktów ubocznych określonych gatunków również stanowiły pożądane cele (np. tygrys , łuskowiec itp.).
Te wielkie małpy z Centralnej i Zachodniej Afryce - goryle i szympansy - są sprzedawane jako bushmeat w całym regionie, a w 1995 roku studium Sugeruje, że trwałe zmiany nie jest niemożliwe. Z wyjątkiem raportu z 1995 r. W Kamerunie , gdzie goryle uznano za gatunki docelowe dla myśliwych, myśliwi w Afryce Środkowej i Zachodniej nie wydają się ich celem. Historycznie rzecz biorąc, kłusownicy preferowali polowanie na szympansy, ponieważ uciekają, gdy ktoś zostaje zastrzelony. Jednak goryle stały się łatwym celem tylko wtedy, gdy dostępna była amunicja armatnia, ułatwiając myśliwym zabicie dominującego srebrzystego samca, którego zadaniem jest obrona swojego oddziału.
Zwykle małpy człekokształtne stanowią tylko niewielką część handlu mięsem z buszu: badanie przeprowadzone w 1996 r. Wykazało, że około 1,94% tusz zwierząt sprzedawanych i konsumowanych w Brazzaville w Republice Konga należało do małp człekokształtnych, co stanowi 2,23% biomasa sprzedawanego mięsa, która nie jest bez znaczenia dla populacji małp w stosunku do ich ekosystemu . Ponadto liczby te mogą nie doceniać zakresu problemu z następujących powodów:
W okresie pomiędzy badaniami z lat 1981-1983 a badaniami z lat 1998-2002 w Gabonie , gęstość populacji małp spadła o 56%, chociaż kraj zachował prawie 80% swojej pierwotnej lesistości. Spadek ten był głównie związany z przejściem handlu mięsem z buszu z poziomu utrzymania na nieuregulowane polowania komercyjne, ułatwione przez infrastrukturę transportową przeznaczoną do pozyskiwania drewna. Niezrównoważone praktyki łowieckie i utrata siedlisk zwiększają prawdopodobieństwo wyginięcia tych zagrożonych naczelnych .
Pułapka na gry.
Gotowanie jeżozwierza .
Gotowanie łuskowca .
Sprzedaż afrykańskiego atereru jako gry.
Polowanie na strzelby stało się powszechne na całym świecie i bardzo niewiele społeczności tubylczych używa bezołowiowej amunicji (bezołowiowych nabojów i kul).
Inną kwestią jest unikanie nadmiernej eksploatacji w grze i ochrony zagrożonych gatunków. Ogólnie rzecz biorąc, w populacjach ludzkich gęsto występujących na obszarach naturalnych i / lub wokół nich zwiększa się presja na polowania i kłusownictwo. Projekty Community Wildlife Management (CBWM) zostały zasugerowane jako strategia ochrony w odpowiedzi na nadmierne polowanie na mięso buszu.