Telefon (grupa)
Telefon
Les Insus (dawniej Téléphone), na koncercie podczas festiwalu Vieilles Charrues w 2016 roku .
| Inna nazwa | Les Insus (2015-2017) |
|---|---|
| Ojczyźnie | Francja |
| Gatunek muzyczny | Skała |
| aktywne lata |
1976 - 1986 2015 - 2017 ( Les Insus ) |
| Etykiety | Pathé , Virgin Records |
| Członkowie |
Jean-Louis Aubert Louis Bertignac Richard Kolinka Corine Marienneau |
|---|
Telefon jest grupa z rockowym francuskim . Powstaje na12 listopada 1976 i oddzielone 21 kwietnia 1986.
W składzie: Jean-Louis Aubert (gitara i wokal), Louis Bertignac (gitara i wokal), Corine Marienneau (bas, wokal i gitara) i Richard Kolinka (perkusja), od samego początku odniósł ogromny sukces z kilkoma hitami i bardzo popularnymi trasami koncertowymi . Jest to również jedna z nielicznych francuskich grup eksportowych do innych krajów. W ciągu dziesięciu lat działalności, między 1976 a 1986 rokiem, grupa dała ponad czterysta siedemdziesiąt koncertów i wydała pięć albumów studyjnych . Jest także drugim co do wielkości sprzedawcą płyt dla francuskiej grupy rockowej (za Indochine ), z ponad sześcioma milionami sprzedanych egzemplarzy.
Jean-Louis Aubert, Louis Bertignac i Richard Kolinka spotykają się pod nazwą „ Les Insus ”, by wykonać repertuar Telephone podczas kilku koncertów pod koniec 2015 roku, na dużą trasę koncertową w 2016, festiwale w 2017 i finał na Stade de France na16 września 2017 r., bez Corine Marienneau, którą zastępuje basista Aleksander Angelov.
Biografia
Debiut i pierwszy album
Szkolenie w American Center (listopad 1976)W połowie lat 70-tych francuskie grupy rockowe ( Ange , Magma , Triangle , Zoo , Les Variations i wiele innych), pomimo sukcesu i popularności wśród młodych ludzi, nie otrzymały żadnej promocji od swojej wytwórni płytowej i dlatego nie mają uznania w mediach na radio lub telewizja. Eksplozja ruchu punkowego w Wielkiej Brytanii zmieni ten stan rzeczy, a głównym beneficjentem będzie Telefon.
Historia telefonu zaczyna się w dniu 12 listopada 1976w Amerykańskim Centrum Paryża , bulwar Raspail . Tego wieczoru nie może zabraknąć koncertu młodych Jean-Louis Auberta i Richarda Kolinki , dwóch muzyków, którzy byli już częścią kilku grup, w tym J'adore i Semoliny (z którymi udało im się wydać singiel , strona A). Plastikowy Rocker , strona B I już jadę ). Koncert przygotowali z bardzo młodzieńczym zapałem: rozwieszanie plakatów , darmowy i improwizowany koncert na wyjściu z liceum . Jedyny problem: nie mają nikogo, kto by ich wspierał. Dlatego krążą wokół przyjaciół i udają się w ekstremach, aby znaleźć dwóch kompetentnych i wolnych muzyków: Louisa Bertignaca (bardzo bliskiego przyjaciela Jean-Louis Aubert) i jego dziewczynę Corine Marienneau , obaj byli członkowie grupy Shakin 'Street, których właśnie opuścili . Kolinka wyjaśnia: „Miałam grupę z Jean-Louisem, Semoliną i naszą wokalistką-basistką wyszła dwa tygodnie przed naszym pierwszym koncertem w American Center. Nagle zadzwoniłem do Louisa, którego znałem”, a Louis Bertignac precyzuje: „Jestem tym, który dołączył do Telefonu. I wróciłam z Corinne, moją wówczas narzeczoną” .
Przyszłe telefony są już pełne 1 st listopad +1.976, nawet jeśli nadal mają tylko jeden "! ( Wykrzyknik ) dla nazwy. Ale od samego początku narastają między nimi napięcia, przede wszystkim dlatego, że Richard miał zobowiązania wobec gitarzysty Louisa Bertignaca po historii, w której gitarzysta, który towarzyszył Jacquesowi Higelinowi podczas trasy, zapomniał umieścić nazwisko perkusisty (i Jeana-Louisa Auberta) gościowi. listę, a potem dlatego, że Jean-Louis nie chciał kobiety w grupie. Mimo to muzycy grają razem, ale postanawiają, że będzie to efemeryczna formacja, która rozdzieli się po koncercie, który odbędzie się za jedenaście dni. Dużo ćwiczą w piwnicy rodziców Richarda Kolinki (którego matka jest ocaloną z obozu Auschwitz) od 2 do11 listopada, tuż przed koncertem.
W dniu koncertu, dzięki podstępowi Richarda Kolinki, który na FR3 ogłasza ten koncert celebracją zwycięstwa w amerykańskich wyborach prezydenckich 1976 roku, co pozwala na entuzjastyczną publiczność liczącą sześćset osób, grają utwory Jeana. -Louis Aubert (m.in. Hygiaphone i Métro, c'est trop! ) i angielskie covery rockowe ( The Who , The Rolling Stones itp.), poprzedzone w pierwszej części występem Olive , bliskiej przyjaciółki Jean- Ludwik i Ludwik. Artystycznie doświadczenie jest uderzające: czterej muzycy oświadczą później, że podczas tego pierwszego koncertu poczuli tajemniczą i ekscytującą alchemię , która ostatecznie popycha ich do pozostania razem.
Debiut koncertowy (grudzień 1976-1977)Z pomocą przyjaciela Auberta, François Ravarda , który pełni funkcję menedżera , udają się na poszukiwanie zobowiązań. Grają w MJC , imprezach tanecznych i wkrótce teatrach . Grupa, o bezkompromisowym brzmieniu inspirowanym angielskimi grupami, wszędzie robi furorę. Swój pierwszy koncert grają pod nową nazwą Téléphone (promowanie grupy o nazwie „!” Okazało się co najmniej trudnym zadaniem),28 grudniaw Gibus , prestiżowym paryskim klubie , a następnie stały się regularnymi późnymi występami w studiach Radio France z Jean-Louis Foulquier .
Kolejne miesiące przyniosły błyskawiczny rozwój grupy. 26 marca 1977z inicjatywy RATP grupa daje bezpłatny koncert na stacji metra République . Skutkuje to ogromnym korkiem i zablokowaniem linii 11 paryskiego metra . 2 maja, otwierają się na Eddie i Hot Rods w Pavillon de Paris , kradnąc światło reflektorów. 7 czerwca, korzystając z dezercji Blondie , grają w Olimpii jako występ otwierający dla amerykańskiej grupy Television . Koncert odniósł wielki sukces i entuzjastyczne recenzje w prasie . Następnego dnia grupa nagrała przez telefon swoje pierwsze 45 okrążeń ! , publicznie w Bus Palladium z Andym Scottem . 45 rpm, wyprodukowany we własnym zakresie w dwóch tysiącach egzemplarzy, sprzedawany jest na koniec koncertów za pięć franków przez grupę, a następnie wznowiony przez wytwórnię Tapioca. Zawiera Hygiaphone i Metro (to za dużo) . Płyta, jednak wydana bez żadnej promocji poza koncertami grupy, odniosła bardzo zachęcający sukces. Miesiąc później, po artykule w magazynie Rock & Folk , Telephone podszedł do house'owej płyty Pathé-Marconi . 25 sierpnia 1977, niecały rok po powstaniu grupa podpisuje kontrakt na trzy albumy. Tytuły były sygnowane Telephone/Aubertignac ( portmanteau utworzyły dwie nazwy Aubert i Bertignac).
Telefon : pierwszy sukces (1977-1978)W ślad za tym podpisem pojawia się Téléphone, 25 listopada 1977, album noszący nazwę grupy, wciąż bez żadnej promocji poza koncertami. Płyta nagrana w siedemnaście dni w Eden Studio w Londynie i wyprodukowana przez Mike'a Thorne'a w ciągu kilku miesięcy sprzedała się w ponad trzydziestu tysiącach egzemplarzy. Zajęła drugie miejsce w rankingu sprzedaży albumów we Francji. W następnym roku, wspierany przez wytwórnię płytową, która postanowiła zapewnić mu godną tego miana promocję, ten pierwszy album stał się złotą płytą . Pojedynczy Hygiaphone już oznacza - z metra, to zbyt dużo - Wydajność i rockową dynamikę grupy telefonicznych. To sama w sobie prawdziwa rewolucja we francuskim rocku. Nigdy wcześniej nie słyszeliśmy francuskiego zespołu rockowego, śpiewającego po francusku, tak blisko ducha i brzmienia Rolling Stones .
Grupa wyrusza w swoją pierwszą francuską trasę koncertową. Występy są często wybuchowe, czasem także poza sceną. 16 grudnia 1977, darmowy koncert przed pięcioma tysiącami fanów w Pavillon de Paris przeradza się w tragedię, gdy młody mężczyzna zostaje dźgnięty nożem przy wyjściu z koncertu i umiera z ran. Następnie zniszczone zostają dwa pociągi metra. Jednak przyczynowość tych faktów nie dotyczy bezpośrednio świadczenia Telefonu.
W maj 1978, Téléphone jest finalistą w trampolinie telewizyjnej Blue Jean 78 (prezentowanej w Antenne 2 przez Jean-Loup Laffont). Podczas koncertu zostaną sklasyfikowani dopiero na drugim miejscu, za Mona Lisą , zespołem rocka progresywnego . Jednak ku zaskoczeniu wszystkich i bez żadnego wyjaśnienia, w przyszłym tygodniu zwycięzcą zostanie Telefon. Telefon stał się wówczas francuskim muzycznym fenomenem, samodzielnie ucieleśniającym francuski rock (pozostawiając Ange lub Magmę, którzy byli jedynymi sprzedawcami francuskich płyt rockowych daleko w tyle). On nawet koncertuje w Anglii w lutym iMarzec 1979Akt otwarcia dla Steve'a Hillage'a .
Ale w 1978 roku grupa odkryła, że prawie wszystkie prawa autorskie należą do samego Jean-Louis Aubert. Rzeczywiście, jego piosenki przypisuje się jemu samemu, z wyjątkiem Flippera, który został napisany wspólnie z Louisem Bertignac. Wynika to z błędu wokalisty, który zostanie szybko naprawiony. Piosenki są następnie przypisane do całej grupy. Ale zdecydowano, że piosenkarz otrzyma 40% udziałów, a pozostałe 20%.
Wzrost i punkt kulminacyjny
Spit Your Venom : Konsekracja (1979-1980)Nowy album, Spit your Venom , wypuść go2 kwietnia 1979. Nagrany w ciągu zaledwie dwóch tygodni w Red Bus Studios w Londynie i wyprodukowany przez Martin Rushent , jest to album konsekracji: to skończyć się platyną , z ponad czterech tysięcy egzemplarzy i dotrzeć do 2 nd miejsce sprzedaży płyt we Francji, noszony pod tytułem La Bombe humaine, którego chór, podjęty w chórze przez wszystkich ówczesnych nastolatków, wyraża udrękę energii jądrowej i zimnej wojny oraz potrzebę przejęcia kontroli nad jego losem.
Ten drugi album to bardziej praca zbiorowa: Jean-Louis Aubert nadal jest wokalistą grupy, ale pozostali muzycy również zaczynają komponować i śpiewać. Sukces nie wpłynął na brzmienie Téléphone, zawsze zdecydowanie pop rock and rolla , ani na postawę muzyków czy teksty piosenek, choć krytykowane przez niektórych, którzy uważają je za „zbyt uproszczone”. Grupa odpowiada, że rock to muzyka dla nastolatków , która nie musi być nadmiernie intelektualizowana.
Na okładkę albumu Jean-Baptiste Mondino fotografuje cztery nagie kończyny. Cenzura obliguje ich do założenia systemu wysuwanego w wewnętrznej kieszeni, aby wybrać telefon, który preferują, ubierają lub wyeksponują.
Grupa swoją popularność opiera również na koncertach, bardzo licznych i energicznych: wiosną 1979 roku przeprowadza ponad sześćdziesiąt koncertów. Jeden z nich jest nakręcony przez Jean-Marie Périer dla filmu dokumentalnego Téléphone Public , który trafia do kin13 czerwca 1980. 8 września 1979, Téléphone gra na Fête de l'Humanité przed stutysięczną publicznością. Zamiłowanie do prowokacji grupy nie wszystkim się podoba: przybywając limuzyną z przyciemnionymi szybami , czterej muzycy zostają zaatakowani z powodu masek Jacquesa Chiraca , Giscarda , Mitterranda i Georgesa Marchaisa, które „ ubierają ”. Coroczny ranking magazynu muzycznego Najlepsze miejsce telefonicznych n o 1 grup francuskich w 1979 roku, a także w roku następnym. Po koncertach groupies przyjechały z wizytą do grupy, w szczególności Jean-Louis Aubert i Louis Bertignac, co nie podobało się basiście, który nie wytrzymał tej sytuacji.
13 czerwca 1980wydał film dokumentalny Téléphone public , autorstwa Jean-Marie Périer . Pokazuje grupę podczas koncertu w Palais des Sports w Paryżu wCzerwiec 1979, przeplatane fragmentami wywiadów z członkami grupy (indywidualnie) oraz fragmentami koncertu na Fête de l'Humanité we wrześniu tego samego roku. Ten dokument został ponownie wydany na DVD wgrudzień 2009.
Deep in the Night : Dark Confirmation Album (1980)W 1980 roku grupa pomyślała o powrocie do studia, aby opracować trzeci album, który musiał zostać wyprodukowany w trybie pilnym, ponieważ ciągle był w trasie, ale nie chciał usiąść. Telephone woli pozostać w „mieście”, dzięki czemu brzmienie albumu wydobywa wpływy z podziemnej atmosfery sceny rockowej, w tym Patti Smith i The Ramones , oraz zimnej nocy w mrocznym Nowym Jorku.
Grupa wraz z Martinem Rushentem (producentem poprzedniego albumu Crache ton venin ) odbywa próby najpierw w studiu Pathé-Marconi w Paryżu w lipcu, a następnie w Berlinie (gdzie David Bowie nagrał albumy Low , Heroes i Lodger ) i opuszcza płytę w New York w legendarnym studiu Jimiego Hendrixa, studiach Electric Lady . Corine zabrania groupies i narkotyków z grupy podczas sesji, które uważane są za najlepsze w jej historii, o czym świadczą pewne wersje powtórek obecne na potrójnym krążku rzadkości w zestawie pudełkowym Au coeur de Téléphone w 2015 roku.
Nagrany latem 1980 roku w studiu Pathé w Boulogne-Billancourt oraz w Electric Lady (studio stworzone przez Jimiego Hendrixa , idola grupy) w Nowym Jorku , ukazał się trzeci album Téléphone Au coeur de la nuit20 października 1980 : Miejsce w 3 -go miejsca w sprzedaży płyt we Francji, szybko certyfikat złotej płyty . Jeden, srebrny zbyt wiele pochodzi z albumu: staje pierwszy tytuł wymieniony telefon, osiągając 16 th miejsce na listach przebojów.
Po krótkim pobycie we Włoszech , grupa rozpoczęła wielką trasę po Francji na początku 1981 roku: średnio trzy tysiące osób każdego wieczoru i imponująca ilość materiału. Wmaj 1981, François Mitterrand został pierwszym prezydentem opuścił V th Rzeczypospolitej . Telefon, który nigdy nie robił z tego tajemnicy jego tendencji politycznych, bierze udział w gigantycznym koncercie zorganizowanym na 10 czerwca , Place de la République w Paryżu, aby świętować zwycięstwo dzieląc plakat z Jacques Higelin . Piosenka różne fakty , wykonywana na żywo, odbywa rodzajowe z wiadomości telewizyjnych nocy na Antenne 2 . W lipcu Téléphone koncertuje w Niemczech i Anglii wraz z Iggy Popem .
To właśnie w tym okresie Corine miała krótki i burzliwy związek z Jean-Louis Aubert po tym, jak została zaniedbana przez swojego towarzysza Louisa, który spędza czas z groupies (tak jak jego przyjaciel).
Hard Limit : próba podboju międzynarodowego (1981-1983)Po trzech płytach z Pathé-Marconim , pod koniec 1981 roku grupa podpisała kontrakt z Virgin , w zamian za zaliczkę w wysokości pięciu milionów franków. Szef Virgin, Richard Branson, zamierza uczynić z nich międzynarodową grupę. Rzeczywiście, pomimo kilku zagranicznych podróży, Téléphone pozostaje w dużej mierze fenomenem czysto francusko-francuskim . WMarzec 1982Téléphone wyjeżdża do Toronto, aby nagrać swój czwarty album, Dure Limite , wyprodukowany przez Boba Ezrina , który wcześniej współpracował z artystami Alice Cooper , Lou Reed , Pink Floyd , Kiss (album Destroyer i album koncepcyjny The Elder) czy Peterem Gabrielem . 33 min zostaje ujawniona3 czerwca 1982.
Mocno wspierana przez ich wytwórnię, która m.in. nakręciła przez filmowca Juliena Temple teledysk do It (to naprawdę ty) , z sobowtórami takich osobistości jak Margaret Thatcher czy Sid Vicious , płyta jest największym sukcesem grupy historycznej: sklasyfikowana n o 1 w sprzedaży płyt we Francji, jest ponad siedemset tysięcy sprzedaży. Że (jest to naprawdę ty) zajmuje 15 th sprzedaży singli i Kopciuszek osiągnął 13 th miejscu. Jednak w tym czasie we Francji zaczęła istnieć konkurencja: po łóżkach telefonicznych maszerowały nowe francuskie grupy rockowe , takie jak Trust (którego sukces zaczął spadać) i Indochine . Referendum magazynu muzycznego Best w 1981 r. umieściło nawet Trust na pierwszym miejscu przed Telephone. To także nowa fala mody na automaty perkusyjne i syntezatory , której grupa opiera się zachowując bardzo rockowe brzmienie, nawet jeśli niektórzy uważają, że ostatni album jest zbyt wyprodukowany.
14 czerwca 1982 r.członkowie Téléphone spełniają marzenie, występując w Rolling Stones przed osiemdziesięcioma tysiącami widzów na torze wyścigowym Auteuil . Ale trema i problemy techniczne trochę psują imprezę. Trasa francuska, która rozpoczęła się na początku października, również nie idzie idealnie:15 października, Bertignac łamie obojczyk, gdy dogaduje się z Kolinką. Grupa gra od pół godziny do trzeciej, ale resztę trasy trzeba przełożyć o dwa tygodnie. Zainspirowana przez Bransona grupa wykonała szereg kroków w kierunku zagranicznej publiczności. Wersja „eksportowa” albumu Dure Limite – z sześcioma utworami w języku angielskim – jest produkowana na rynek anglosaski , ale nie będzie dystrybuowana. Teksty angielskie miały być podpisane przez Lou Reeda , ale Aubert, niezbyt zadowolony z rezultatu, w końcu sam się tego trzyma. W 1983 roku grupa wyjechała w międzynarodowe tournée: Niemcy , Włochy , Grecja , Portugalia, a zwłaszcza Stany Zjednoczone, gdzie sukces odniósł na rendez-vous w Los Angeles i Nowym Jorku . Sukces trasy jest mniej dobry w Chicago : na początku koncertu obecnych jest tylko dwóch widzów, co i tak nie przeszkodzi im w zagraniu. Organizatorzy nie przewidzieli, że Chicago wcale nie jest miastem muzyki rockowej.
Ostatnie lata
Inny świat : ostatni album (1984-1985)W 1984 roku Téléphone był zmęczoną grupą. Presja komercyjna, nieustanne światowe trasy koncertowe i niedawna połowiczna awaria, zwłaszcza w niektórych miastach w Stanach Zjednoczonych , zaczynają niszczyć atmosferę w grupie. To zmęczenie znajduje odzwierciedlenie w brzmieniu „ Another World” , ich nowego albumu. Nagrana w sercu angielskiej wsi, w studiu Glyna Johnsa, który pracował z kilkoma idolami grupy: Rolling Stones , Who , Led Zeppelin , Ericiem Claptonem , płyta jest ich najbardziej melancholijna. Przed nagraniem Jean-Louis Aubert, chory z powodu infekcji nerek, odkrywa syntezator i postanawia zintegrować go z brzmieniem grupy na kolejnym albumie. Grupa początkowo chciała współpracować z producentem Stevem Lillywhitem (który w szczególności produkuje albumy U2), zanim zdecydowała się na Glyna Johnsa.
Oznacza to również nadejście bardziej nowoczesnego brzmienia i mniej rocka , z syntezatorami , co nie przeszkadza mu odnieść sukcesu: w rankingu 2 e zamiast sprzedaży albumów we Francji, przekroczył 600 000 sprzedanych egzemplarzy i otrzymał platynową płytę , w szczególności dzięki piosence, która nadaje tytuł 33 rpm . Staje się cienka rurka 1984 osiągając 5 th miejsce na początku 50 i ustawiony pozostałe 25 tygodni w jednym rzędzie, a zacisk piosenki skierowanego przez Jean-Baptiste Mondino , natomiast wzrasta, najprawdopodobniej nie jest całkowicie obce ten sukces. Ta piosenka będzie również używana jako wprowadzenie na spotkaniach Partii Socjalistycznej . Wmaj 1984Téléphone rozpoczyna swoją ostatnią światową trasę koncertową: koncerty następują po sobie w Japonii , Belgii , Holandii , Anglii , Danii i oczywiście we Francji , gdzie w pięć wieczorów grupa wypełnia Zenit w Paryżu . 9 do14 października. Ale muzycy, którzy coraz rzadziej widują się poza sceną, mają trudności z czerpaniem przyjemności z grania, zwłaszcza że trasa zaczęła się źle z powodu bójki pomiędzy Jean-Louisem i Richardem podczas drugiego koncertu w Montpellier.
28 marca 1985, Téléphone otrzymuje z rąk Davida Gilmoura (z Pink Floyd ) nagrodę Living Music Prize stworzoną przez SACEM , a album Another world wygrywa kilka miesięcy później pierwszą Victoire de la musique rockowego albumu roku.
Rozstanie (1986)W drugiej połowie 1985 roku grupa weszła do studia, aby wyprodukować nowy album. Jednak napięcie między muzykami jest zaostrzone i tylko singiel The day hashous został wydany w wersji zapoznawczej, aby fani czekali. To będzie ich ostatni sukces: n o 4 w Top 50 , w rankingu dziewiętnaście tygodni pod koniec 1985 roku na kilka miesięcy teraz, członkowie grupy odeszli z telefonem, współpracując coraz bardziej na projektach zewnętrznych: Corine Marienneau i Louis Bertignac uczestniczyć w ścieżce dźwiękowej filmu Subway i Corine robi wygląd obok Gérard Lanvin w filmie chcę cię przez Patricka DeWolf .
24 marca 1986 r., kierownik telefonu zapowiada, że muzycy poświęcą rok urlopu naukowego na realizację swoich osobistych projektów. The Virgin etykieta określa: „w żadnym wypadku nie ma oddzielenia tego dwunastomiesięcznego okresu urlopu oznaczać z grupy” . Jednak niecały miesiąc później21 kwietnia 1986członkowie grupy ogłaszają rozstanie. Pośmiertna płyta koncertowa , nagrana w Zénith , ukazała się kilka miesięcy później, a członkowie grupy skupili się, każdy na własną rękę, na solowej karierze. W sumie Téléphone wyda pięćdziesiąt dziewięć oficjalnych piosenek. Ostatni koncert odbył się w Dax na zakończenie trasy koncertowej Arènes na południu.
Wreszcie, zawartość aktualnie nagrywanego szóstego albumu, z wyjątkiem singla, została ponownie nagrana przez członków grupy solo na płytach Plaster and Cement Jean-Louisa Auberta z Richardem Kolinką i Bertignac oraz The Visitors of homonimiczna grupa stworzona przez Louisa Bertignaca i Corine Marienneau, wydana w następnym roku. Z powodu rozstania zespołu żaden z tych dwóch albumów nie sprzedał się zbyt wiele, chociaż na antenach pojawiły się takie utwory, jak Ces Ideas Bertignaca i Juste une illusion czy Les Plages Auberta.
Po separacji
Próby reformy (1987-1999)W pierwszych latach po rozstaniu, byli członkowie kontynuują swoją podróż, gdzie Jean-Louisowi solo zawsze towarzyszy Richard na perkusji, podczas gdy Louis i Corine nadal grają w formacji Visitor. Obaj artyści wydają drugi album. Jeśli sukces będzie trochę lepszy dla Bleu Blanc Vert Jean-Louisa Auberta (w porównaniu z Plaster and Cement ) przy jednoczesnym potwierdzeniu, że przygoda z telefonem rzeczywiście się dla niego skończyła w piosence Voila, to koniec , będzie to naprawdę krytyczny i komercyjna porażka dla Visitor's Rocks, której ujawnienie pozostanie poufne. Następnie w 1991 roku Corine przerwała karierę muzyczną, kładąc kres przygodzie Gości. Louis Bertignac kontynuuje solo, oferując nowy album, Elle et Louis , który jest nową porażką w 1993 roku, podczas gdy Jean-Louis oferuje H w tym samym roku, co jest prawdziwym sukcesem komercyjnym. Obaj artyści wyruszają w trasę, która (mimo porażki Elle i Louisa de Bertignac) znajdzie swoich odbiorców .
Chociaż zdarza się, że grupie odtwarza czas sesji między przyjaciółmi, napięcia, które Louis Bertignac określa jako „prawie niewytłumaczalne” , utrzymują się między Jean-Louis Aubert i Corine Marienneau . Jednak grupa zreformowała się już podczas koncertu Louisa Bertignaca w Bataclan w 1994 roku, którego nagranie można znaleźć Spit your Venom in the box set Au coeur du Téléphone w 2015 roku. i bardziej regularnie, jak na Olimpiadzie w 2005 roku, gdzie Aubert wyszedł na scenę, aby zagrać kilka utworów z Bertignac, lub na Telethon w tym samym roku.
W tym samym czasie wytwórnia płytowa Virgin / EMI wydała liczne kompilacje, poczynając od kompilacji Rappels wydanej w 1991 roku (zawierającej singiel Le jour s'evee nieopublikowany jako album), po drugi tom w 1993 roku z dwiema wersjami prób nowy utwór, Pod koniec rolki , który pochodzi z sesji Hard Limit, gdzie został odrzucony przez producenta (piosenka ukaże się później w nowej wersji na drugim solowym albumie Jean-Louis Auberta Bleu Blanc Vert w 1989 roku ). Następnie w 1993 roku ukazał się Téléphone - l'Intégrale , box zawierający sześć albumów grupy, którym towarzyszyło pięć niepublikowanych piosenek na żywo z koncertów zespołu16 lutego 1981w Olimpii, 17 w Palais des Sports w Porte de Versailles i 18 w Palais des Sports w Saint-Ouen. Po tym pudełkowym zestawie w 1994 roku ukazała się podwójna kompilacja The Total .
W 1996 roku, za dwadzieścia lat grupy, wytwórnia opublikowała nowy best-of, a następnie całkowitym 20 th anniversary którego treść jest podobna do poprzedniej skrzynki, którą zastępuje, z wyjątkiem siódmej płyty, które nadal obejmuje żywo niepublikowane utwory z tej samej serii koncertowej, a także nowe tytuły studyjne, w tym singiel Le jour risen i strona B Someone Will Come , Tout ça c'est du cinéma (opublikowane w skróconej wersji na temat najlepszych, pochodzi z sesji W samym sercu wieczoru ) oraz kompozycji Je brlle Corine Marienneau , która pozostała w szkicu i pochodzi z sesji Dure limite . Publikacja tego ostatniego bez autoryzacji grupy będzie źródłem napięć między byłymi członkami, którzy odwołują reformację grupy na dwudziestoletnie tournée. Od tego czasu publikacje te stają się coraz rzadsze.
Próba ponownego uformowania grupy rozpoczęła się wiosną 1999 roku na sugestię producenta Bertranda de Labbey. Czterech członków grupy spotyka się pewnego wieczoru pod koniec lipca w studiu La Loupe (gdzie Jean-Louis Aubert zwykle nagrywa swoje solowe albumy). Wieczorem, nawet jeśli wszystko zaczęło się dobrze, między Corine Marienneau i Jean-Louis Aubert dochodzi do kłótni o basistę, który mógłby zastąpić Corine, gdyby trzej chłopcy chcieli wystąpić po koncercie w klubie. Niestety, Louis Bertignac, który zapewnił, że może pełnić rolę moderatora, wyszedł z pokoju, aby odebrać telefon, gdy wybuchła kłótnia. Ton między Jean-Louisem a Corine narasta, a kłótnia trwa do szóstej rano. Na początku popołudnia Richard Kolinka i Louis Bertignac odbierają telefon od Jean-Louisa, który ogłasza oczekiwany finał: „Nie jestem już w grupie. ”. „Znalazłem nas naprawdę kiepskich…”, komentuje Kolinka.
Nowy album koncertowy, plotki i reedycje dyskograficzne (2000-2015)W 2000 roku ukazał się nowy album koncertowy Paris '81, na którym znalazły się nagrania serii trzech koncertów zespołuLuty 1981niektóre z nich wyszły w obu całościach, wszystkie zremiksowane przez Glyna Johnsa, z którym grupa nagrała Another World . W 2003 i 2004 roku ukazały się dwa potrójne albumy zawierające całą dyskografię grupy: The Complete Studio i Platinum Collection (której dźwięk został zremasterowany i skompresowany). Te dwie kompilacje są wyczerpane i nie będą później wydawane ponownie.
W 2006 roku wytwórnia płytowa EMI wydała dyskografię Téléphone w zremasterowanej wersji, a także nowy hit Téléphone unlimited z drugą płytą z niepublikowanymi utworami na żywo, wszystko nadzorowane przez Corine. Ten ostatni spędził setki godzin słuchając nagrań koncertów grupy, porzucając tylko to, co najlepsze. 2 grudnia 2006, Jean-Louis Aubert, Louis Bertignac i Richard Kolinka trafiają na Taratatę na planie France 2 do wersji To (to naprawdę ty) . W rozmowie z8 kwietnia 2008Jean-Louis Aubert potwierdza, że „wyraził zgodę” na reformację, życząc, aby „odbyło się to w przyjemności”. Nie interesuje mnie przeróbka, ale tworzenie nowych piosenek” . Ale wcześniej w tym roku Corine wydała swoją autobiografię Au fil du temps, w której atakuje swojego przyjaciela Jean-Louisa. Ten ostatni, wściekły z powodu książki, podczas pogrzebu swojej przyjaciółki Olive powiedział zwyczajne „Hello Madam” . Spotykają się po raz ostatni i od tego dnia zerwał z nią wszelki kontakt i jakiekolwiek ponowne połączenie czteroosobowej grupy jest teraz niemożliwe.
Pojawiają się nowe pogłoski o zjednoczeniu 5 czerwca 2010, ale zostaną odrzucone kilka tygodni później. 28 czerwcanastępnie, według radia Europa 1 , grupa musi się zreformować (bez Corine Marienneau) na trzy koncerty na Stade de France w 2012 roku. Tego samego dnia Louis Bertignac publikuje depeszę obalająca te twierdzenia, ale zapewnia, że grupa się zreformuje ”. zanim umrze” (wyjaśniając, że on i Aubert są w tej chwili zbyt zajęci przez następne trzy lata). 27 lipca 2010, Louis Bertignac deklaruje w wywiadzie dla Nice-Matin : „Rozmawialiśmy o tym z Jean-Louisem i powiedzieliśmy sobie, że bylibyśmy naprawdę głupi, gdybym umarł, nie robiąc tego. Trasa jest planowana od teraz do 2013 roku. Czas ją sfinalizować” . W artykule z17 września 2010, Le Parisien zapowiada, że na 2012 rok zaplanowano co najmniej dziesięć koncertów (w tym trzy na Stade de France). Reagując na mikrofonem radia Le Mouv ' Jean-Louis Aubert deklaruje: «Jest w tym wiele prawdy, ale artykuł jest fałszywe, ponieważ nie jest na rok 2012.» On też określa, że „to, co jest prawdziwe, to jest tak, że Rozmawialiśmy między nami o tym, że nasz manager nawiązał kontakt z różnymi tokarzami, żeby zapoznać się z propozycjami, ale na razie to wszystko” , podkreślając, że „nic nie jest podpisane” .
10 grudnia 2013 r.grupa zreformowała się tymczasowo na prywatny wieczór na około czterdziestopięciominutowy koncert w Bus Palladium . Jean-Louis Aubert , Richard Kolinka i Louis Bertignac , do których dołączył Axel Bauer na basie, wykonali m.in. La Bombe humaine , nowojorski avec toi, Flipper i Un autre monde .
W 2015 roku EMI rozpoczęło kampanię remasteringową (nadzorowaną przez Corine Marienneau) dyskografii Téléphone zatytułowaną Au cœur de Téléphone, która została wydana w formie boxu składającego się z dziesięciu płyt CD z siedmioma albumami grupy (w tym Le Live i Paris '81 ). towarzyszyły mu trzy płyty CD z rarytasami na żywo, singiel Le jour se risé ze stroną B Someone come , Wszystko to jest kino i fragmenty sesji nagraniowych w stanie szkicu, w tym akustyczna wersja Kopciuszka czy niepublikowana Moja gitara jest kobieta występowała na scenie na początku grupy, ale nie została zachowana na pierwszym albumie, z których wszystkie można sprzedać osobno i towarzyszyć wydaniu potrójnej kompilacji o tej samej nazwie zawierającej znane tytuły grupy na pierwszych dwóch dyski i rarytasy na trzecim. Ta kampania zbiega się z początkiem trasy Insus, reformacji grupy bez Corine (patrz poniżej).
Ponadto wytwórnia wydała w tym samym roku album z hołdem zatytułowanym To naprawdę my w tym samym roku, w którym wielu francuskich artystów pokrywa przeboje Téléphone (po podwójnym sukcesie dwóch albumów w hołdzie Jean-Jacquesowi Goldmanowi). Ale płyta zostaje spalona przez krytyków i publiczność, w szczególności fanów grupy.
Les Insus (2015–2017): częściowa reformacja grupyPo prywatnej próbie, na której spotykają się trzej chłopcy 26 kwietnia 2015w barze des Amis grupa spotyka się częściowo efemerycznie na koncercie w Paryżu , w Point Éphémère , w piątek11 września 2015 r.pod nazwą „ Les Insus?” "(Za" nieznośny "kalambur - insus i przenośny - i snook z nazwą oryginalnej grupy). Insus? ponownie połączyli Auberta, Bertignaca i Kolinkę bez basisty Corine Marienneau zastąpionej na gitarze basowej przez Aleksandra Angelova. Kolejny koncert w Lille w dniu15 września. Insus? następnie dać koncert pod Lyonem , w Villeurbanne , w Transbordeur ,6 października 2015. 29 listopada 2015 r., nowa grupa zapowiada prawdziwą trasę koncertową po Francji (w której Corine Marienneau nie weźmie udziału)27 kwietnia w 11 listopada 2016w kilku dużych miastach i na kilku festiwalach. 12 listopada 2016 r., ogłaszają trasę festiwalową latem 2017 roku i finał na Stade de France on 16 września. Wreszcie odbędą się jeszcze dwa koncerty w Reunion 6 i7 października 2017 r..
W środę Boomerang Show13 września 2017 r.na temat France Inter Jean-Louis Aubert wyjaśnia, że pochodzenie nazwy „Les Insus” jest powiązane z Wikipedią: „To jest pseudonim, który nadaję Wikipedii. Kiedy czegoś nie wiem, mam w laptopie „wiedzę o laptopie”, czyli wszystko, czego nie wiem. Szukałem więc czegoś, co odnosiłoby się do telefonu komórkowego i… to brzmiało dla mnie dobrze. Poza tym to jedna z moich ulubionych aplikacji” .
Album z trasy Les Insus Live ukaże się w dniu8 września 2017 r.. Pod koniec trasy grupa rozpadła się, aby członkowie mogli powrócić do kariery solowej. Potem zdarza się, że Jean-Louis i Louis spotykają się od czasu do czasu bardziej regularnie, jak wirtualny koncert w wideokonferencji na Facebooku podczas pierwszego porodu w 2020 roku.
Członkowie
- Jean-Louis Aubert - gitara , fortepian, wokal
- Louis Bertignac – gitara, wokal
- Ryszard Kolinka - perkusja
- Corine Marienneau - bas , fortepian, wokal
Dyskografia
Albumy studyjne
- 1977 : Telefon
- 1979 : pluć jadem
- 1980 : W sercu nocy
- 1982 : twarda granica
- 1984 : inny świat
Albumy na żywo
- 1986 : Telefon Le Live (nagrany w 1984)
- 2000 : Paryż '81 (nagrany 15, 16 i 17 lutego 1981)
- 2017 : Les Insus Live (album nagrany w 2016 roku podczas trasy Insus)
płyta DVD
- 1980: Telefon publiczny
Kompilacje
Po rozdzieleniu grupy, wytwórnia płytowa Virgin / EMI regularnie publikuje kompilacje i całości w celu utrzymania zainteresowania publiczności, czasami z niepublikowanymi utworami. Od roku 1991 do 1994, potem 1996, a następnie w latach 2003 i 2006 i wreszcie w 2015 roku okresy te Widziałem wiele kompilacji, bo oni towarzyszyć kampanie edycje pojawiły discographic ( 20 th -lecie w 1996 roku pojawiły się albumy w 2006 roku, a ostatecznie Au Coeur de Téléphone w 2015), tak że chociaż istnieje wiele zduplikowanych płyt, większość z tych albumów nie jest już w sprzedaży i nie jest dostępna w formie cyfrowej.
| 1984 : Najlepszy telefon Kompilacja nie jest już wznawiana |
1988 : Na drodze (podwójne 33 obr./min EMI Pathé Marconi nr 2516951)
Kompilacja nie jest już wznawiana
|
1991 : Przywołuje (płyta platynowa)
Ta kompilacja była platynowa, gdy została wydana w 1991 roku. Została wydana pięć lat później pod nazwą Best of i zawierała wcześniej niepublikowany film Tout ça c'est du cinéma przed La Bombe humaine .
|
1993 : Recalls 2 (złoty rekord)
Ta kompilacja jest kontynuacją Reminders wydanej dwa lata wcześniej. Zawiera niepublikowaną wersję , Pod koniec wałka , pochodzącą z sesji albumu Dure Limite z 1982 roku, w dwóch wersjach prób (w niedokończonej akustyce z samym Jean-Louisem Aubertem oraz w elektrycznej z całą grupą). Ta piosenka zostanie ponownie nagrana przez Jeana-Louisa solo w 1989 roku w celu publikacji na jego albumie Bleu Blanc Vert .
|
|
1993 : całka
Ten komplet zawiera, oprócz sześciu albumów Telephone, płytę z fragmentami trzech paryskich koncertów z lutego 1981 roku, które zaowocują wydaniem albumu koncertowego w 2000 roku . Zostanie wznowione trzy lata później pod nazwą "20-lecie" z płytą niepublikowanego studia i koncertu zamiast niepublikowanego koncertu.
CD 1: Telefon CD 2: Pluj swoim jadem CD 3: W sercu nocy CD 4: twardy limit CD 5: Inny świat CD 6: Telefon na żywo CD 7: Niepublikowane na żywo
|
|
1994 : La Totale (płyta platynowa)
Ta dwupłytowa kompilacja towarzyszy wydanej rok wcześniej całości. Nie jest już wznawiany.
CD 1
CD 2
|
1996 : Best of (płyta platynowa)
Ta kompilacja jest reedycją Reminders wydanej w 1991 roku, z nowym wydawnictwem na początku krążka: All that is cinema nagranym w 1980 roku podczas sesji albumu Au coeur de la nuit .
|
|
1996 : 20 th anniversary
Ten nowy komplet jest prawie taki sam, jak ten wydany trzy lata wcześniej, z wyjątkiem siódmego krążka, który zastępuje utwory na żywo z koncertów z lutego 1981 roku trzema nowymi utworami z tych samych koncertów (już opublikowanymi na koncercie Ep En w 1981 roku) oraz cztery niepublikowane filmy : Tout ça c'est du cinéma w pełnej wersji, Au bout du roller w wersji próbnej (który ukazał się w przerobionej wersji na Bleu Blanc Vert Jeana-Louisa Auberta jako solo), W Paryżu wykluczony z Francuzów album Un autre monde (ale obecny w wydaniach zagranicznych zamiast Loin de toi ) oraz Je brûlle Corine Marienneau. Ta ostatnia piosenka wydana bez jego autoryzacji (ponieważ została uznana za niedokończoną) spowoduje odwołanie jubileuszowej trasy grupy, która wówczas chciała się zreformować. Ten komplet nie będzie już wydawany ponownie.
CD 1: Telefon CD 2: Pluj swoim jadem CD 3: W sercu nocy CD 4: twardy limit CD 5: Inny świat CD 6: Telefon na żywo CD 7: Niepublikowana rocznica
|
| 2003 : Studio integralne Nowe kompletne studio pogrupowane na trzech płytach z niepublikowanych te wymienione w poprzednim ( 20 th anniversary ). Nie zostanie później wydana ponownie. |
| 2004 : Kolekcja Platynowa Nowa integra ze skompresowanym dźwiękiem (technika stosowana w radioodbiornikach, aby dźwięk był dynamiczny). Piosenki Hard Limit i Electric Cité zostały zastąpione wersjami na żywo wydanymi w 1986 roku. Ta kompilacja pojawiła się w czasie, gdy Vigin uruchomił swoją falę „Platinum Collection”, w której zebrał wielkie hity popularnych artystów w potrójnym albumie (takim jak Queen, który łączy jego trzy tomy „Greatest Hits” w „Platinum Collection”). |
|
2006 : Telefon bez limitów (złoty rekord)
Ta kompilacja zawiera dwie płyty. Pierwsza zawiera najlepsze utwory grupy w porządku chronologicznym, druga zaś to najlepsze fragmenty koncertów wyselekcjonowanych przez Corinne z setek godzin archiwów audio. W 2015 roku ukazała się druga płyta CD8 z zestawu Au coeur de Téléphone .
CD 1
CD 2
|
|
2015 : Au cœur de Téléphone - Kompletny - 10 CD box 10
Nowa pełna dyskografia telefoniczna na 10 płytach CD, w tym 3 CD z niepublikowanymi na żywo i w studiu utworami, wszystkie zremasterowane przez Corine Marienneau i Alexa Gophera
CD 1: Telefon CD 2: Pluj swoim jadem CD 3: W sercu nocy CD 4: twardy limit CD 5: Inny świat CD 6: Telefon na żywo CD 7: Paryż '81 CD 8: Fragmenty sesji roboczych
CD 9: Najlepsze fragmenty na żywo opublikowane w Unlimited Telephone (2006)
CD 10
|
|
2015 : Au cœur de Téléphone - The Best of - zestaw 3 płyt CD (złota płyta)
Nowa kompilacja podsumowująca całość Au coeur de Téléphone z płytą zawierającą rarytasy.
CD 1
CD 2
CD 3
|
Syngiel
- 1977: Hygiaphone / Métro (c'est trop) (własna produkcja, wydany pod nazwą Téléphone)
- 1978: Anna / Higiafon
- 1978: Metro (to za dużo) / Bierz co chcesz
- 1979: Ludzka bomba / Wyszedłem z domu rodziców (FR #32)
- 1979: Trochę twojej miłości / Aktualności
- 1980: Nie wiem co robić / Ludzka bomba
- 1980: Pieniądze za drogie / W sercu nocy (FR #16)
- 1981: Na koncercie (EP)
- 1982: To (to naprawdę ty) / Dokręć (FR #15)
- 1982: Kopciuszek / Le Temps (FR #13)
- 1982: Dzień z dniem / Limit twardy
- 1984: Zapomnij o tym / 66 godzin
- 1984: Inny świat / Chłopiec z windy (FR#5)
- 1984: Nowy Jork z tobą / W Paryżu
- 1985: Nadszedł dzień / Ktoś przyjdzie (FR #4)
Uwagi i referencje
- Bitwa 2004 , s. 33
- Benjamin Locoge „ Les Insus pokonać przywołanie ”, Paris Match , n o 3523, listopad 24-30, 2016, s. 10-12 ( ISSN 0397-1635 )
- Daniel Ichbiah , Telefon, w sercu życia: Biografia grupy Telefon ,22 marca 2014( ISBN 979-10-91410-07-6 , czytaj online ) , rozdz. 7
- Philippe Dana i Ginette Kolinka , Ginette Kolinka: Francuska rodzina w historii , Kero,21 września 2016, 224 s. ( ISBN 978-2-36658-147-8 , czytaj online )
- Bitwa 2004 , s. 61
- Bitwa 2004 , s. 82
- Bitwa 2004 , s. 65
- Bitwa 2004 , s. 43-44
- „ Szczegóły albumów telefonów ” (dostęp 2 listopada 2012 r. )
- „ Certyfikaty od 1973 r. – Telefon ” , na infodisc.fr (dostęp 2 listopada 2012 r. )
- Bitwa 2004 , s. 57
- Broszura albumu Mona Lisy, zanim będzie za późno – reedycja Musea
- Bitwa 2004 , s. 114
- Jean-Christian Hay, „ Telefon: u początków grupy ” , na Gala.fr ,14 kwietnia 2016(dostęp 7 listopada 2019 )
- Zdjęcie okładki , na mes-vinyles-du-groupe-telephone.over-blog.com
- Gilles Médioni, 30 lat francuskiego rocka , L'Archipel,2007( czytaj online ) , s. 38
- Bitwa 2004 , s. 59-60
- „ Corine Marienneau (Telefon) przerywa ciszę: „Byłam obiektem… Tam dla miłości ” , na purepeople.com (dostęp 6 listopada 2019 r. )
- Bitwa 2004 , s. 110-111
- „ Gdy telefon był pod wysokim napięciem ” , na Télérama.fr (dostęp 16 lutego 2019 r. )
- „ TELEFON ” , na artistchartsventes.blogspot.fr (dostęp 19 września 2020 r . ) .
- Jérémy Felkowski , „ Daniel Ichbiah, biograf Téléphone ” , o Le Zéphyr ,20 czerwca 2016(dostęp 7 marca 2019 )
- Bitwa 2004 , s. 50-53
- Bitwa 2004 , s. 53
- Bitwa 2004 , s. 102
- Bitwa 2004 , s. 67
- Bitwa 2004 , s. 115
- Bitwa 2004 , s. 116-118
- „ Telephone Biography / Portrait of the French rock group ” , na cadenceinfo.com (dostęp 26 lutego 2020 r. )
- http://lescharts.com/showitem.asp?interpret=T%E9l%E9phone&titel=Un+autre+monde&cat=s
- Bitwa 2004 , s. 109
- http://lescharts.com/showitem.asp?interpret=T%E9l%E9phone&titel=Le+jour+s%27est+lev%E9&cat=s
- Bitwa 2004 , s. 103
- „ BIO | Corine Marienneau ” , na stronie corinemarienneau.fr (dostęp 31 stycznia 2018 r. )
- " Z książki Biografia telefoniczna - Daniel Ichbiah " , na ichbiah.online.fr
- Wideo na stronie programu Taratata
- „ Telefon, wciąż wielkie napięcia w grupie ” , na Ici.fr (dostęp 6 kwietnia 2020 r . ) .
- „Reforma telefoniczna” na 20minutes.fr .
- „ Powrót telefonu to na razie nie ”, Le Monde ,28 czerwca 2010( przeczytaj online ).
- Grupa Telefoniczna zreformowana na koncertach Stade de France .
- „Reforma telefonii, głupotą byłoby umrzeć, nie robiąc tego” na nicematin.com .
- „ Jak szykuje się powrót Telefonu ”, Le Parisien ,17 września 2010( przeczytaj online ).
- Telefon Reunited 12.10.2013 w Bus Palladium na Youtube
- Pełny koncert na stronie Point Éphémère .
- Zadzwoń do Insus na Huffingtonpost.fr .
- Telefon się zmienia … lub prawie, na Telerama.fr .
- „ Niespodzianka reforma telefonu alias les Insus ”, Le Monde ,3 września 2015 r.( przeczytaj online ).
- Les Echos: za kulisami powrotu na scenę
- „ Les Insus spotykają się z fanami telefonu ”, Le Monde ,11 września 2015 r.( przeczytaj online ).
- „ Telefon: Les Insus na koncercie we wtorek w Lyonie ” , na leprogres.fr (konsultacja 2 października 2015 r. )
- Florent Deligia , „ Les Insus: koncert Téléphone w Lyonie jest już wyprzedany ” , na stronie lyoncapitale.fr (dostęp 2 października 2015 )
- " Zdjęcia z gazety -- Louis Bertignac Official " , na facebook.com ,29 listopada 2015 r.(dostęp na 1 st grudnia 2015 )
- Yannick Vernini, „ Les Insus à Nancy w czerwcu 2016 ” , na stronie L'Est Républicain (estrepublicain.fr) ,30 listopada 2015.
- Clément Hebral, „ Tour 2016: „Insus” przejedzie przez Tours ” , na La Nouvelle République du Centre-Ouest (lanouvellerepublique.fr) ,18 grudnia 2015.
- Augustin Trapenard, „ Halo? Insus? » , na franceinter.fr ,13 września 2017 r.(dostęp 13 września 2017 )
- „ Les Insus ogłosić wydanie albumu na żywo i przedstawi swój pierwszy singiel. Słuchać ! ", Aficia ,23 czerwca 2017( przeczytaj online , skonsultowano 23 czerwca 2017 r. )
- " Telefon - w drodze " , na discogs.com (dostęp 29 czerwca 2018 )
- „ Dyskografia Louisa Bertignaca: Telefon (solo) ” (dostęp 6 grudnia 2015 )
Zobacz również
Bibliografia
- Alain Wais, Zadzwoń do książki , Kochaj mnie czule,1983
- Anne i Julien, Telefon , Hors Collection,1995
- Zbiorowe, Telefoniczne piosenki w komiksach , Stopniowo ,2002
- Daniel ichbiah , „Telefon: w samym sercu życia” , Biały Truck (pod tytułem „Telefon sercem życia ( 1 st ed. 2003) ( czytaj on-line )
- Sébastien Bataille, Telefon: od A do Z , Paryż, Express Éditions,2004, 138 s. ( ISBN 2-84343-210-3 )
- Carlos Sancho, Telefon Osobisty , Telemach,2006
- Corine Marienneau, Le Fil du temps ( autobiografia ) , t. 1, Paryż, Flammarion , kol. "Popkultury",2006, 395 s. ( ISBN 978-2-08-068655-8 )
- Pierre Mikaïloff ( fot. Pierre Terrasson), Telefon, że (to naprawdę oni) , Hugo i Cie,2013
- Daniel Ichbiah , "Telefon: Biografia" ,2016( ISBN 978-2-334-06836-9 , czytaj online )
- Baptiste Vignol , Telefon, 3400 nocy , wyd. Gründ, 2016.
Linki zewnętrzne
- Ewidencja organów :
- Uwaga w słowniku lub ogólnej encyklopedii : Encyclopédie Larousse
- Zasoby związane z muzyką :
- Dyskoteki
- (pl) AllMusic
- (de) Münzinger Pop
- (pl) MusicBrainz
- (pl) Songkick
- Zasoby audiowizualne :
- " Zawyżone ego telefonu ", Le Monde ,20 października 2012( przeczytaj online ).
- „Telefoniczna dyskografia”
- „Jak grupa Téléphone prawie się zreformowała w 1999 roku”